Ιταλία 18 ώρες στην Ρώμη με 1000 και 1 εικόνες.

[kabamarou]

Το San Lorenzo από ότι είχα ενημερωθεί είναι κάτι σαν τα Εξάρχεια της Ρώμης με τον κόσμο που ζει και συχνάζει σε αυτό να αντιδρά με το ντύσιμο και το στυλ ζωής του στα πρότυπα συμπεριφοράς που υπάρχουν στην υπόλοιπη πόλη. Μια περιοχή με καλλιτέχνες, αριστερούς αλλά και φοιτητές καθώς μέσα σε αυτό υπάρχει το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Ευρώπης αλλά και 3ο στον κόσμο με 200.000 άτομα.

Που είχαμε μείνει; Α ναι στο λεωφορείο

Η μία εκ των δύο θηλυκών υπάρξεων της παρέας πήγε και εξήγησε στον οδηγό, πως ήμασταν τουρίστες, δεν είχαμε εισιτήρια, και πως δεν μπορέσαμε να βρούμε να αγοράσουμε και ο οδηγός της απάντησε με την απίστευτη ατάκα « Noproblem!»

Εφαρμόζοντας λοιπόν την κίνηση του γονατίσματος για άλλη μια φορά, για να βλέπω τις στάσεις, μπόρεσα και πάτησα έγκαιρα το κουμπί και αφού περάσαμε μέσα από τα παλιά τείχη της πόλης αποβιβαστήκαμε.
(Το San Lorenzo με κόκκινο κύκλο)



Ήταν σαν να προσγειωθήκαμε σε μια διαφορετική Ρώμη. Μια συνοικία με κτίρια ωραία που δεν συντηρούνται όμως σχολαστικά και με τους τοίχους γεμάτους γκράφιτι. Είχα διαβάσει αρκετά για αυτή την περιοχή. Ότι βομβαρδίστηκε όσο καμία άλλη στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και στην συνέχεια δημιουργήθηκαν κτίσματα κάπως πρόχειρα σε σχέση με την υπόλοιπη πόλη για να μείνει εδώ η εργατική τάξη. Επίσης ότι συγκεντρώνονται πολλοί νέοι σε κάποια υπαίθρια σημεία και ξενυχτάνε καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες αλκοόλ .Ορισμένοι γράφανε περί εγκληματικότητας αυξημένης και διακίνησης ελαφρών ναρκωτικών σε μεγάλο βαθμό. Έχοντας υπόψη όλα αυτά οι δρόμοι εξέπεμπαν ένα απόκοσμο μυστήριο στα μάτια μου . Δεν ήξερα πόσο ακριβώς επικίνδυνη μπορεί να είναι η κατάσταση και η καρδιά μου άρχισε να ανεβάζει λίγο τους χτύπους περιμένοντας το αναπάντεχο ανά πάσα στιγμή.


Είδαμε αρκετά εστιατόρια και bars με απλή διακόσμιση και απαλλαγμένα από υπέρμετρο καθωσπρεπισμό. Πηγαίνοντας για την ViadeiVolsci πέρασε από δίπλα μας κάποιος πιωμένος νεαρός που φορούσε ένα σικάτο κοστούμι και περπατούσε σαν να έκανε χορευτικές φιγούρες. Στρίψαμε στην ViadegliAusoniκαι διασχίζοντας το πεζοδρόμιο μας προσπέρασε αυτή την φορά από την μεριά του δρόμου ένας τύπος που κρατούσε στο χέρι του ένα μεταλλικό κοντάρι που το κουνούσε πέρα δώθε σαν να ήταν έτοιμος να το χρησιμοποιήσει σε κάποια μάχη. Ένα προσωρινό μούδιασμα πέρασε από μέσα μας. Κατευθυνθήκαμε πάντα με τον μικρό χάρτη της περιοχής στο χέρι σε ένα ερημικό κακοφωτισμένο στενάκι όπου κρυβόταν ένα μικρό μαγαζί όχι και τόσο φανταχτερό εξωτερικά αλλά εσωτερικά έκρυβε ένα εργαστήριο παρασκευής cornetto (viadeiPiceni 28). Ενθουσιαστήκαμε όλοι από τον απίστευτο συνδυασμό γκουρμέ γεύσης και τιμής με πολλές διαφορετικές γεμίσεις και με τιμή μόνο 60 λεπτά το ένα.

Περάσαμε στην συνέχεια δίπλα από υπέροχα γκράφιτι στους τοίχους που βρίσκονται πάνω στην ViadeiSabelli

και συνεχίσαμε στον ίδιο δρόμο βλέποντας έναν κινηματογράφο που εξωτερικά θύμιζε σκηνή από ταινία με γκέτο.

Στην περιοχή γενικά έβλεπες να κυκλοφορούν περισσότερο άτομα νεαρής ηλικίας, Ιταλοί, μετανάστες και σχεδόν καθόλου τουρίστες. Μερικοί καθόντουσαν σε σκαλιά και σε πεζούλια και από κάποια διαμερίσματα ακουγόταν ομιλίες από παρέες. Είδαμε για λίγο και την Piazza dell'Immacolata που λέγεται πως συγκεντρώνει πολύ κόσμο που κάθεται έξω χύμα αλλά στις 22:30 είχε γύρω στα 10-15 άτομα. Σαν τελικό απολογισμό μπορώ να πω πως τo SanLorenzo είναι μια αυθεντική Ιταλική γειτονιά που αυτοί που ψάχνουν το διαφορετικό θα τους αρέσει αλλά αυτοί που θέλουν να δουν κάποια συνέχεια του ιστορικού κέντρου ίσως την βρουν αδιάφορη ή και άσχημη.

(Η διαδρομή μας στο SanLorenzo)



Εντωμεταξύ πάλι δεν βρίσκαμε εισιτήρια για το λεωφορείο και αποφασίσαμε να περπατήσουμε μέχρι τον σταθμό του metro που ήταν σε μια απόσταση 800 μέτρων περίπου.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[kabamarou]

Λόγω του ότι είχε περάσει η ώρα και η αγορά με εξαίρεση κάποιους πάγκους έκλεινε αλλά και λόγω του ότι είχαμε περιορισμένο χρόνο, αποφασίσαμε να μην ξαναμπούμε στην porta portese και να συνεχίσουμε την πορεία μας.

Περάσαμε από την κλειδωμένη εξωτερικά Santa Cecilia με την όμορφη αυλή

αλλά και από πανέμορφα ήσυχα στενά με ελάχιστο κόσμο να περιφέρεται δίπλα από σπίτια με αναρριχώμενα φυτά και γλάστρες. Παλιά κτίρια βαμμένα στο χρώμα της ώχρας φωτίζονταν από τις φθινωπορινές ηλιαχτίδες κάνοντας τα να δείξουν τον πιο όμορφο τους εαυτό . Οι μικρές πέτρες από τους γραφικούς πλακόστρωτους δρόμους μπήγονταν στις πατούσες μου λόγω του ότι φορούσα παπούτσια με λεπτές σόλες και με κάνανε να αισθάνομαι σαν μαθητευόμενος φακίρης

Με το που βγήκαμε στην via de Genovesi μπήκαμε στο πρώτο στενό πέρασμα δεξιά για να δούμε ένα από τα μυστικά της Ρώμης. Ένα εναπομείναν κομμάτι από μια Εβραική συναγωγή (1035-1106 μχ.) από την περίοδο που μένανε οι Εβραίοι στο trastevere.



Συνεχίσαμε βγαίνοντας πάλι στην κεντρική Viale di trastevere και κάνοντας μια μικρή στάση στην βρύση απέναντι από την όμορφη εκκλησιά San Crisogono για να γεμίσουμε τα μπουκαλάκια μας με νερό αλλά και να πλύνουμε και να φάμε κάποια φρούτα που είχαμε μαζί μας.



Περάσαμε απέναντι και βγήκαμε στην Via. di S Gallicano όπου εκεί υπάρχει το Δερματολογικό νοσοκομείο Σαν Γκαλικάνο(1729μχ.) με μια εκκλησιά στο μέσο του.
Αφού το θαυμάσαμε για λίγο στρίψαμε αριστερά στην Via della Lungaretta. Ένας δρόμος γεμάτος με εστιατόρια κατακλύζονταν από τουρίστες και ντόπιους με σικάτα αλλά και προσεγμένα εναλλακτικά ντυσίματα. Κατά μήκος του δρόμου υπήρχαν καλλιτέχνες που έπαιζαν μουσική και πουλούσαν την πραμάτεια τους. Τις προηγούμενες ημέρες έβρεχε συνεχώς από ότι είχα δει από τα δελτία καιρού και τώρα ήταν λες και είχαν βγει όλοι έξω για να γιορτάσουν τον ερχομό της ηλιοφάνειας.

Προχωρούσαμε αρκετά αργά συνεπαρμένοι από το μέρος και έχοντας ξεσκιστεί να βγάζουμε φωτογραφίες χάνοντας την αίσθηση της ώρας, ωσότου σταματήσαμε για έναν espresso στο όρθιο και διαπιστώσαμε ότι ήταν ήδη 16:30. Προσπαθούσα να σκεφτώ κατά πόσο είναι πραγματοποιήσιμο να δούμε μέσα στο υπόλοιπο της ημέρας όλες τις εικόνες που φαντασιωνόμουν εδώ και εβδομάδες καθώς και αυτές που θέλαμε να δείξουμε στο ένα από τα δύο θηλυκά μέλη της τετραμελούς παρέας μας, που ήταν πρωτάκι στην Ρώμη. Μετά από μερικές σχετικές κουβέντες που ανταλλάξαμε αποφασίσαμε τελικά να κινηθούμε με λίγο πιο γρήγορο ρυθμό.




Φτάσαμε στην πολυπληθής Piazza di Santa Maria

που είναι η καρδιά του trastevere και συνεχίσαμε στην Via della Scalla μέχρι την Porta Settimiana που κατασκευάστηκε για την άμυνα της πόλης. Εκεί στην γωνία υπάρχει και το σπίτι όπου έμενε η ερωμένη του ζωγράφου Rafaelo και ερχόταν συχνά να την επισκεφτεί. Λέγεται μάλιστα ότι είναι αυτή που ζωγράφισε στον πίνακα του «La Fornarina». Η γυναίκα αυτή ήταν η κόρη του φούρναρη και για αυτό υπάρχει και σχετική επιγραφή στο εστιατόριο που βρίσκεται εκεί σήμερα.
(Αριστερά η Porta Settimiana και δεξιά τέρμα το σπίτι της ερωμένης του Rafaelo)

Στρίψαμε δεξιά στην Via di Santa Dorotea και σταματήσαμε στο νούμερο 2 σε ένα μικρό μαγαζάκι που αν περάσεις από δίπλα μάλλον δεν θα του δώσεις ιδιαίτερη σημασία. Η La Boccaccia φτιάχνει μια θεσπέσια λαχταριστή πίτσα σε ξύλα και το tripadvisor την κατατάσσει στις καλύτερες της πόλης.
Καθίσαμε σε ένα ξύλινο τραπέζι και γευτήκαμε πρωτόγνωρες γεύσεις για τα Ελληνικά μας δεδομένα.

Κατόπιν σηκωθήκαμε και συνεχίσαμε να περπατάμε στον ίδιο δρόμο ανάμεσα σε μπαράκια και υπέροχα κτίρια φτάνοντας στην piazza trillusa.

Το 2012 που είχαμε έρθει εδώ τα ξημερώματα μιας Παρασκευής, νεαρόκοσμος είχε καταλάβει την πλατεία με τους περισσότερους εξ αυτών να είναι πάνω στα σκαλιά της Κρήνης του Ponte Sisto, να φωνάζουν, να πίνουν και να τραγουδάνε θυμίζοντας η κατάσταση Ικτίνου η πλατεία Ναβαρίνου και Εξαρχείων με μόνη διαφορά ίσως στα ντυσίματα. Τώρα λόγω της ώρας που βρεθήκαμε όλα αυτά φάνταζαν σαν αποκύημα φαντασίας και η πλατεία φανέρωνε μια διαφορετική της όψη.

 

[kabamarou]

(Η πορεία από trastevere προς Κολοσσαίο)

Περπατήσαμε κατά μήκος του Τίβερη βλέποντας μια θρησκευτική πομπή

να διασχίζει την γέφυρα Ponte Sisto και κατευθυνθήκαμε προς την νήσο Τιβερίνα αφού κατεβήκαμε για μια μικρή βόλτα στο κάτω επίπεδο δίπλα ακριβώς από το ποτάμι.


Ο ελαφρώς γρήγορος ρυθμός του περιπάτου μας όμως μας είχε κάνει να μην απολαμβάνουμε και τόσο πολύ την διαδρομή. Σκοπός μας δεν ήταν να δούμε όσο περισσότερα μέρη γινόταν στο συντομότερο δυνατόν χρόνο λες και θα κερδίζαμε κάποιο βραβείο για αυτό αλλά να αδράξουμε και την στιγμή. Μετά από ένα μικρό συμβούλιο λήφθηκε η ιστορική απόφαση να βάλουμε χαμηλότερη ταχύτητα και να το πάμε μέχρι τα ξημερώματα η όσο θα άντεχαν τα πόδια μας τέλος πάντων!

Ανεβήκαμε στην πιο παλιά (σε λειτουργία) γέφυρα του Τίβερη(62 πχ.) που σε οδηγεί προς την νήσο, κοιτώντας από δεξιά τα ερείπια της πιο παλιάς πέτρινης γέφυρας (2ο αιώνα πχ.).

Περάσαμε ενδιάμεσα από το νοσοκομείο και τον ναό και βγήκαμε στην απέναντι μεριά της Ρώμης.



Είδαμε το θέατρο του Μαρκέλλου (13-11 π.Χ.)

που αποτελεί ένα από τα παλαιότερα σωζόμενα Ρωμαϊκά θέατρα και σταματήσαμε σε ένα super market για ανεφοδιασμό Οι υπόλοιποι δηλαδή και όχι εγώ γιατί οι καβάτζες σε φρούτα, σάντουιτς και παξιμαδάκια που είχα μέσα στο σακίδιο, ήταν αρκετές


Διασχίσαμε μια διάβαση για να περάσουμε στην απέναντι μεριά του δρόμου δεχόμενοι ένα πολιτιστικό σοκ με τα αυτοκίνητα που έκοβαν την μεγάλη ταχύτητα τους και σταματούσαν για να διαβούμε.


Ανεβήκαμε μια σκάλα φτιαγμένη με έναν ευφυέστατο τρόπο για να μην καταβάλεις ιδιαίτερο κόπο στο ανέβασμα, σχεδιασμένη από τον γνωστό Μικελάτζελο που ήταν και αρχιτέκτονας (εκτός από ζωγράφος γλύπτης και ποιητής) και βγήκαμε μπροστά στην πλατεία Καπιτωλίου που είναι σχεδιασμένη και αυτή από τον ίδιο καλλιτέχνη (καθώς και το κτίριο της πλατείας από αριστερά αλλά και το δημαρχείο που αναβαθμίστηκε από αυτόν). Εδώ βρίσκεται επίσης και το αρχαιότερο μουσείο του κόσμου.


Περπατήσαμε από την πίσω μεριά της πλατείας και εκστασιαστήκαμε κοιτώντας από ψηλά το κέντρο της Ρωμαικής αυτοκρατορίας. Την αρχαία αγορά. Ήταν ιδιαίτερα ευτυχές το γεγονός που ήταν είδαμε από εκείνο το σημείο γιατί όπως διαπιστώσαμε στην συνέχεια η παρατήρηση της ενώ περπατούσες κατά μήκος του δρόμου ήταν αδύνατη λόγω κάποιων ξύλινων ταβλών που είχαν τοποθετηθεί κατά μήκος της.


Η ώρα είχε πάει 6 και κάτι το απόγευμα και σε λίγο νύχτωνε οπότε έπρεπε να κινηθούμε λίγο γρήγορα για να προλάβουμε να δούμε το Κολοσσαίο με το φως της ημέρας αλλά και για να βγάλουμε τις απαραίτητες κλισέ φωτογραφίες
(A:Αρχαία αγορά,Β:σκάλα που οδηγεί στο Καπιτώλιο, Γ:Βιτόριο Εμανουέλε)

Προσπεράσαμε λοιπόν το επιβλητικό Βιτόριο Εμανουέλε και φτάσαμε με λίγο άγχος επιτέλους στο Κολοσσαίο ακριβώς την στιγμή που βασίλευε ο ήλιος και έτσι είχαμε την ευκαιρία μετά να το δούμε και φωτισμένο με έναν υπέροχο φαντασμαγορικό τρόπο

ενώ κάναμε μια ανάπαυλα από το περπάτημα .


Πήγαμε στην βρύση που βρίσκεται απέναντι, ανεφοδιάσαμε τα μπουκαλάκια με νερό και πάλι, τσιμπήσαμε λίγο από τις προμήθειες για να πάρουμε δυνάμεις και ξεκινήσαμε για το Μonti. Μια περιοχή που όπως είχα πληροφορηθεί μαζεύει σε μεγάλο ποσοστό ντόπιους μποεμ τύπους.


Σε αυτό το σημείο να κάνω και μια παρένθεση για τους Ρωμαίους γενικότερα. Δεν φοράνε σχεδόν ποτέ φόρμες η πρόχειρο ντύσιμο εκτός και αν κάνουν γυμναστική που κάνουν αρκετοί από ότι παρατήρησα . Οι άντρες φοράνε πολύ συχνά μαντήλια στον λαιμό, καμπαρτινέ παντελόνια, πουκάμισα και τα ρούχα τους είναι πάντα από καλής ποιότητας υφάσματα, καθαρά και σιδερωμένα. Ακόμη και αυτοί που είναι ντυμένοι λίγο πιο πρόχειρα έχουν προσεγμένα ρούχα με καλό στρώσιμο επάνω τους. Σαν να μην φτάνει αυτό είναι και πολύ όμορφοι . Οι δρόμοι της πόλης είναι μια γιγαντιαία επίδειξη μόδας. Οι γυναίκες και αυτές καλοντυμένες και όμορφες χωρίς όμως να ντύνονται πολύ προκλητικά η να έχουν εμμονή με το βάψιμο όταν πρόκειται να βγουν μια απλή βόλτα όπως οι δικές μας οι Θεσσαλονικιές. Πράγμα που για εμένα δεν είναι αρνητικό.


Συνεχίζουμε με το Monti . Είναι η περιοχή που βρίσκεται ακριβώς επάνω από την αρχαία αγορά.. Μια πολύ κεντρική τοποθεσία από την οποία όμως δεν πρόκειται να περάσει ο άψαχτος επισκέπτης κατά τύχη καθώς δεν είναι πέρασμα για να πάει σε κάποιο top αξιοθέατο ούτε και περιέχει κάποιο από αυτά. Στην εσχάτη μπορεί να περάσει από την κεντρική Via Cavour και ίσως να δει και τον Μωησή του Μικελάντζελο.

Είναι ένα μέρος ήσυχο ως επί το πλείστον, όπου μένουν και συχνάζουν αρκετοί καλλιτέχνες, κουλτουριάρηδες, συγγραφείς και hipsters. Η πλατεία Piazza della Madonna dei Monti που μαζεύει τον περισσότερο κόσμο μοιάζει να είναι κρυμμένη από τις ορδές των τουριστών. Σίγουρα βέβαια υπάρχουν και αυτοί γιατί και εμείς που πήγαμε τέτοιοι ήμασταν


Παρά την κοσμοσυρροή στην πλατεία και τα στενά ο ήχος της οχλαγωγίας ήταν σε χαμηλά επίπεδα. Παρατηρήσαμε αρκετά καινοτόμα μαγαζιά όπως ένα με κρασιά, βιβλία και ένα επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι!

Στρίψαμε στην Via del Boschetto και σταματήσαμε στο 132 νούμερο στο l'arte di caffe που ήταν προτεινόμενο από μια ντόπια σαν ένα από τα μέρη με τον καλύτερο καφέ. Η Via del Boschetto γενικά είναι φημισμένη για τα ρούχα της που διαφέρουν και αρκετά από αυτά είναι και vintage αλλά δεν την είδαμε ολόκληρη γιατί ο χρόνος έτρεχε όπως ο Μπόλτ


Ανηφορίσαμε την Via degli Zingari για να πάμε στην Piazza degli Zingari όπου στο νούμερο 5 μπορείς να γευτείς ένα από τα καλύτερα gelato της Ρώμης σύμφωνα με πολλές πηγές στο internet. Το Fatamorgana.

Πήραμε τα παγωτά και θρονιαστήκαμε πάνω σε κάτι καφάσια με μαξιλαράκια νιώθοντας τις γευστικές αισθήσεις μας να ταξιδεύουν σε άγνωστους τόπους.


Μέχρι αυτό το σημείο δεν είχαμε μιλήσει ιδιαίτερα μεταξύ μας για το SanLorenzo. Οι δύο από τους τέσσερις θέλαμε να πάμε αλλά το χρονοδιάγραμα που είχα κάνει είχε ξεφύγει από τα αρχικά πλαίσια. Πέρα από αυτό ήταν μια τοποθεσία που παρέκλινε από την πορεία που είχαμε για την ώρα, που δηλαδή η μία περιοχή διαδεχόταν την άλλη σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων. Πιθανόν να χανόταν αρκετός χρόνος και να μην είχαμε τις δυνάμεις ύστερα για να επισκεφτούμε αυτά που θέλανε να δούνε οι άλλοι δύο και αυτό θα με έκανε να αισθάνομαι ενοχές. Από την άλλη αν δεν πηγαίναμε, λόγω του ότι είχα ακούσει πολλά για αυτό, ένιωθα ότι θα έμενε μέσα μου ένα απωθημένο που θα ήταν σαν αγκάθι που θα γρατζουνούσε την γλυκιά ανάμνηση της εκδρομής. Η αναποφασιστικότητα έπαιζε τραμπάλα στο κεφάλι μου την ώρα που περπατούσαμε την ήσυχη Via dei Capocci και ενίοτε κοιτούσαμε από κάποια παράθυρα το εσωτερικό διαμερισμάτων που θύμιζαν γκαλερί.

Αποφάσισα τελικά να πάμε. Οι άλλοι δύο φοβούμενοι να μην χαθούν σε περίπτωση που θα χωρίζαμε τους δρόμους μας, μιας και θα απουσίαζε ο μέχρι τώρα οδηγός τους, αποφάσισαν και αυτοί να ακολουθήσουν


Δεν μπορούσαμε να βρούμε εισιτήρια για το αστικό όμως και οι διαθέσιμες ώρες μας λιγόστευαν. Σκεφτήκαμε λοιπόν να ανεβούμε στο λεωφορείο 71 ελπίζοντας είτε να έχει μηχάνημα που θα μπορούσαμε να βγάλουμε, είτε να αγοράσουμε από κάποιον άλλο επιβάτη. Με το φόβο πάντα ότι μπορεί να μην γίνει τίποτα από αυτά τα δύο και να μας γραπώσει κάποιος ελεγκτής εισπράτωντας τις άγνωστες συνέπειες που θα εμπεριείχε αυτό για την κατάληξη της εκδρομής συν αυτά που θα άκουγα από τους άλλους
(Η πορεία μας στο monti)

 

[kabamarou]

Το San Lorenzo από ότι είχα ενημερωθεί είναι κάτι σαν τα Εξάρχεια της Ρώμης με τον κόσμο που ζει και συχνάζει σε αυτό να αντιδρά με το ντύσιμο και το στυλ ζωής του στα πρότυπα συμπεριφοράς που υπάρχουν στην υπόλοιπη πόλη. Μια περιοχή με καλλιτέχνες, αριστερούς αλλά και φοιτητές καθώς μέσα σε αυτό υπάρχει το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Ευρώπης αλλά και 3ο στον κόσμο με 200.000 άτομα.

Που είχαμε μείνει; Α ναι στο λεωφορείο

Η μία εκ των δύο θηλυκών υπάρξεων της παρέας πήγε και εξήγησε στον οδηγό, πως ήμασταν τουρίστες, δεν είχαμε εισιτήρια, και πως δεν μπορέσαμε να βρούμε να αγοράσουμε και ο οδηγός της απάντησε με την απίστευτη ατάκα « Noproblem!»

Εφαρμόζοντας λοιπόν την κίνηση του γονατίσματος για άλλη μια φορά, για να βλέπω τις στάσεις, μπόρεσα και πάτησα έγκαιρα το κουμπί και αφού περάσαμε μέσα από τα παλιά τείχη της πόλης αποβιβαστήκαμε.
(Το San Lorenzo με κόκκινο κύκλο)



Ήταν σαν να προσγειωθήκαμε σε μια διαφορετική Ρώμη. Μια συνοικία με κτίρια ωραία που δεν συντηρούνται όμως σχολαστικά και με τους τοίχους γεμάτους γκράφιτι. Είχα διαβάσει αρκετά για αυτή την περιοχή. Ότι βομβαρδίστηκε όσο καμία άλλη στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και στην συνέχεια δημιουργήθηκαν κτίσματα κάπως πρόχειρα σε σχέση με την υπόλοιπη πόλη για να μείνει εδώ η εργατική τάξη. Επίσης ότι συγκεντρώνονται πολλοί νέοι σε κάποια υπαίθρια σημεία και ξενυχτάνε καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες αλκοόλ .Ορισμένοι γράφανε περί εγκληματικότητας αυξημένης και διακίνησης ελαφρών ναρκωτικών σε μεγάλο βαθμό. Έχοντας υπόψη όλα αυτά οι δρόμοι εξέπεμπαν ένα απόκοσμο μυστήριο στα μάτια μου . Δεν ήξερα πόσο ακριβώς επικίνδυνη μπορεί να είναι η κατάσταση και η καρδιά μου άρχισε να ανεβάζει λίγο τους χτύπους περιμένοντας το αναπάντεχο ανά πάσα στιγμή.


Είδαμε αρκετά εστιατόρια και bars με απλή διακόσμιση και απαλλαγμένα από υπέρμετρο καθωσπρεπισμό. Πηγαίνοντας για την ViadeiVolsci πέρασε από δίπλα μας κάποιος πιωμένος νεαρός που φορούσε ένα σικάτο κοστούμι και περπατούσε σαν να έκανε χορευτικές φιγούρες. Στρίψαμε στην ViadegliAusoniκαι διασχίζοντας το πεζοδρόμιο μας προσπέρασε αυτή την φορά από την μεριά του δρόμου ένας τύπος που κρατούσε στο χέρι του ένα μεταλλικό κοντάρι που το κουνούσε πέρα δώθε σαν να ήταν έτοιμος να το χρησιμοποιήσει σε κάποια μάχη. Ένα προσωρινό μούδιασμα πέρασε από μέσα μας. Κατευθυνθήκαμε πάντα με τον μικρό χάρτη της περιοχής στο χέρι σε ένα ερημικό κακοφωτισμένο στενάκι όπου κρυβόταν ένα μικρό μαγαζί όχι και τόσο φανταχτερό εξωτερικά αλλά εσωτερικά έκρυβε ένα εργαστήριο παρασκευής cornetto (viadeiPiceni 28). Ενθουσιαστήκαμε όλοι από τον απίστευτο συνδυασμό γκουρμέ γεύσης και τιμής με πολλές διαφορετικές γεμίσεις και με τιμή μόνο 60 λεπτά το ένα.

Περάσαμε στην συνέχεια δίπλα από υπέροχα γκράφιτι στους τοίχους που βρίσκονται πάνω στην ViadeiSabelli

και συνεχίσαμε στον ίδιο δρόμο βλέποντας έναν κινηματογράφο που εξωτερικά θύμιζε σκηνή από ταινία με γκέτο.

Στην περιοχή γενικά έβλεπες να κυκλοφορούν περισσότερο άτομα νεαρής ηλικίας, Ιταλοί, μετανάστες και σχεδόν καθόλου τουρίστες. Μερικοί καθόντουσαν σε σκαλιά και σε πεζούλια και από κάποια διαμερίσματα ακουγόταν ομιλίες από παρέες. Είδαμε για λίγο και την Piazza dell'Immacolata που λέγεται πως συγκεντρώνει πολύ κόσμο που κάθεται έξω χύμα αλλά στις 22:30 είχε γύρω στα 10-15 άτομα. Σαν τελικό απολογισμό μπορώ να πω πως τo SanLorenzo είναι μια αυθεντική Ιταλική γειτονιά που αυτοί που ψάχνουν το διαφορετικό θα τους αρέσει αλλά αυτοί που θέλουν να δουν κάποια συνέχεια του ιστορικού κέντρου ίσως την βρουν αδιάφορη ή και άσχημη.

(Η διαδρομή μας στο SanLorenzo)



Εντωμεταξύ πάλι δεν βρίσκαμε εισιτήρια για το λεωφορείο και αποφασίσαμε να περπατήσουμε μέχρι τον σταθμό του metro που ήταν σε μια απόσταση 800 μέτρων περίπου.

 

[Ivanna Petrovna]

Μπράβο, το 'πες και το κανες (τη συγγραφή της ιστορίας εννοώ)! Ευχαριστούμε για την ιστορία και το λεπτομερέστατο οδοιπορικό. Πολύ ωραία βόλτα μέχρι τώρα! Και τρελό περπάτημα…βόλτες 2 και 3 ημερών σε μία. Τo San Lorenzo απ’ ό,τι κατάλαβα δεν σας άρεσε και τόσο. Η αλήθεια είναι ότι κατά τόπους είναι κάπως βρωμερό. Στο πρότεινα όμως επειδή ήθελες κάτι σε στυλ Εξαρχείων. Το στυλ τους είναι παρεμφερές, μόνο που στο San Lorenzo δε γίνονται επεισόδια με αναρχικούς, φωτιές σε κάδους, μολότοφ κλπ.

συνεχίσαμε στον ίδιο δρόμο βλέποντας έναν κινηματογράφο που εξωτερικά θύμιζε σκηνή από ταινία με γκέτο

Το σινεμά αυτό (Cinema Tibur) δεν είναι καθόλου παρακμιακό, παίζει προσεγμένες και "ψαγμένες" ταινίες και μάλιστα πριν κάποια χρόνια είχα δει εκεί και David Lynch (μεταγλωττισμένο στα ιταλικά φυσικά, όπως το συνηθίζουν σε όλες τις ταινίες του σινεμά και της τηλεόρασης). Το καλοκαίρι είχε προσφορά είσοδο μόνο με 2 ευρώ.

Πηγαίνοντας για τα cornetti περάσατε κι από το σημείο που είχε τα πολλά graffiti μαζί, ωραία! Ναι είναι γεγονός ότι έχουν φθαρεί με την πάροδο των χρόνων, αυτά όμως στη via dei Sabelli είναι καινούργια.

Πληροφοριακά για τους ελέγχους στα λεωφορεία, πριν κάποια χρόνια που είχα πετύχει ελεγκτές, ήταν ντυμένοι με στολές, οπότε σε περίπτωση που τους αντιληφθείς έγκαιρα, ίσως προλαβαίνεις να κατέβεις (η αποβίβαση γίνεται από τη μεσαία πόρτα). Στο 71 για τη διαδρομή που φαντάζομαι ότι κάνατε, και ειδικά βραδινή ώρα, δεν το θεωρώ πιθανό να έμπαινε έλεγχος. Τις δυο φορές που μου έκαναν έλεγχο, ήταν στο κέντρο, μέρα. Τη μια στην via del Tritone και την άλλη κοντά στην piazza Barberini προς Termini (και τις δυο φορές στο 492 ).

‘Οσον αφορά το περιστατικό με τους ταξιτζήδες: μήπως η διαδρομή που θα έπρεπε να ακολουθήσετε παρέκκλινε πολύ από το στάνταρ, λόγω των κλεισμένων δρόμων; Γιατί σύμφωνα με τον κανονισμό:
Le tariffe fisse, all'interno delle zone previste, si applicano solo nel caso in cui il percorso sia diretto all'indirizzo dato, senza deviazioni ed altri prelevamenti. http://www.agenziamobilita.roma.it/it/servizi/muoversi-in-taxi/tariffe-aeroporti.html
(Δηλαδή οι στάνταρ χρεώσεις ισχύουν σε περιπτώσεις που δεν υπάρχουν παρεκκλίσεις από την πορεία, ούτε στάσεις για να παραλάβεις άλλους στο ενδιάμεσο. Προφανώς θα εννοεί ότι ισχύουν για την πιο σύντομη διαδρομή μεταξύ της αφετηρίας και του τελικού προορισμού.)

Τι να πω, δεν ξέρω, λέω μήπως ίσχυε κάτι τέτοιο. Αν τύχει και βρεθώ ποτέ στο Ciampino Κυριακή, θα δοκιμάσω να διαλευκάνω το μυστήριο!

Την επόμενη φορά, μιας κι είστε συνήθως μεγάλη παρέα, θα σας συνιστούσα να μείνετε έστω για μια μέρα παραπάνω, μια διανυκτέρευση. Αξίζει τον κόπο, μιας κι η Ρώμη έχει άπειρα πράγματα να δεις. Με μια πρόχειρη ματιά βλέπω ότι υπάρχουν προσιτές τιμές (στο San Lorenzo) με 52(με κοινόχρηστο μπάνιο)-65 ευρώ(με πριβέ) το τετράκλινο, και σίγουρα και σε άλλες περιοχές.

 

[paefstra]

Τo San Lorenzo απ’ ό,τι κατάλαβα δεν σας άρεσε και τόσο. Η αλήθεια είναι ότι κατά τόπους είναι κάπως βρωμερό. Στο πρότεινα όμως επειδή ήθελες κάτι σε στυλ Εξαρχείων. Το στυλ τους είναι παρεμφερές, μόνο που στο San Lorenzo δε γίνονται επεισόδια με αναρχικούς, φωτιές σε κάδους, μολότοφ κλπ.

Είναι φανερό ότι δεν έχεις έρθει στα Εξάρχεια με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ . Απόλυτη ηρεμία.
Κατάσταση γάτας στα Εξάρχεια

 

[kabamarou]

ivanna
Το San Lorenzo δεν μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε ούτε και ότι με ενθουσίασε όμως σε υπέρμετρο βαθμό. Ηταν μια ωραία διαφορετική βόλτα και ίσως να υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα βέβαια που τα προσπέρασα όπως μαγαζιά με καλό φαγητό αλλά τα Εξάρχεια κατά την γνώμη μου έχουν πολύ καλύτερο στυλ και δεν εννοώ τα κτίρια αλλά τα μαγαζιά, τον κόσμο καθώς και τα γκράφιτι που περνάνε κοινωνικά μηνύματα.
Γενικά ο κόσμος στην Ρώμη έχει τόσο πολύ πάθος με την μόδα το σικάτο ντύσιμο και τον καθωσπρεπισμό της εμφάνισης που το να φορέσεις μια απλή ζακέτα με κουκούλα και ένα σκουλαρίκι στο αυτί ίσως να σε κάνει και περιθωριακό στοιχείοΟύτε μοικανούς είδα,ούτε πάνκιδες ούτε μεταλάδες ούτε πολύ extreme τυπάκια, oύτε πολύ κόσμο που να κάθεται έξω χύμα.Πράγμα καλό βέβαια από μια πλευρά γιατί αν τα βλέπαμε και αυτά οι άλλοι δύο της παρέας θα περνούσαν από το στάδιο της αγγαρείας και θα πηγαίναν στο στάδιο του άγριου κραξίματος που τους πήγα εκεί

Με το ταξί πρέπει να έγινε αυτό που λες μάλλον γιατί σίγουρα κάποιοι δρόμοι κλείνουν την Κυριακή λόγω της portaportese αλλά το σπάσιμο ήταν ότι ενώ βρίσκαμε κάποιον ταξιτζή που δεχόταν να μας πάει ερχόταν μετά από λίγο ο μπροστινός και του έλεγε κάποια πράγματα και μετά έλεγε ότι τελικά δεν μπορούσε και αυτή η σκηνή επαναλήφθηκε αρκετές φορές.

Οσο για το αν αξίζει μία παραπάνω μέρα στην Ρώμη αξίζει πολλές αλλά ανάλογα με το πάπλωμα που έχει κάποιος απλώνει και τα πόδια

 

[Samion]

Για το ταξι: τα εχω ξαναπει.η Porta Portese δεν εχει καμμια σχεση. Πως θα μπορουσε αλλωστε, γινεται απο δεκαετιες..στο Φιουμιτσινο αυτα δεν τα κανουν.
1. Θα καλουσα το 112 με αμεση καταγγελια
2. Θα αρνιομουν την πληρωμη στο περας της διαδρομης
3.θα επαιρνα αποδειξη με τα στοιχεια οχηματος οδηγου κ την καταγγελια μετα στο σαιτ του Δημου.
Μα δεν σας εχει τυχει ποτε στην αθωα μας χωρα? Αν μετραω καλά μου ετυχε Αθηνα, Θεσσ, Σαντορινη, Κεφαλονια..με την απειλη-αφιξη του 100 η μαγικη μεταμορφωση σε παπιες..

 

[kabamarou]

1.Δυστυχώς δεν ξέρουμε αρκετά Αγγλικά για να συνενοούμασταν και να κάναμε καταγγελία.
2.Πέρα από το ότι δεν είχαμε όρεξη να κάνουμε φασαρία και να χαλάσει όλη η ημέρα μας οι ταξιτζίδες δεν δεχόντουσαν καν να μας πάνε εκεί και δεν μιλάω για ένα δύο άτομα αλλά 4-5 τουλάχιστον.Στο τέλος μας είπαν ότι αν θέλετε σας πάμε αλλά με 48 ευρώ που στην διάρκεια γίνανε 40 οπότε θα έπρεπε να πούμε ψέματα ότι "ναι δεχόμαστε" και μετά στο τέλος να το γυρίσουμε και εγώ ψέματα δεν λέω και γενικά το θεωρώ λάθος να μην τηρείς μια συμφωνία άσε που γενικά το τι ακριβώς ισχύει από νόμους η όχι δεν μπορώ να το ξέρω 100% και υπήρχε πάντα η πιθανότητα να κάνω και λάθος και να επιμένω σε κάτι που δεν θα είχα ίσως δίκιο.

Είχα δείξει στον πρώτο ταξιτζή αυτόν τον χάρτη

με την κόκκινη βούλα πάνω στο σημείο που θέλουμε να πάμε και ίσως αυτός να κατάλαβε ότι την έχουμε ψάξει και θέλουμε να γίνει η διαδρομή με την νόμιμη τιμή και για αυτό να μην δέχτηκε.

Πέρα από αυτό όμως τα λεωφορεία που περνάνε από το σημείο που θέλαμε να μας αφήσει την συγκεκριμένη ημέρα και τις ώρες της αγοράς δεν περνάνε και για αυτό έβγαλα συμπέρασμα ότι ίσως να είχαν και δίκιο αλλά μου έκανε εντύπωση όμως που δεχόντουσαν αρχικά και στην συνέχεια ο πρώτος ταξιτζής άφηνε το ταξί του και ερχόταν προς το μέρος μας και παρέμβαινε στην κουβέντα μας και αφού τους έλεγε κάποια πράγματα μετά μας έλεγε ότι δεν γίνεται και έγινε πολλές φορές αυτό το πράγμα και με τους άλλους. Σαν να ήταν ο αρχηγός τους και να τους συντόνιζε.

Όσον αφορά την απειλή της αστυνομίας σκέφτηκα ότι υπήρχε η πιθανότητα να έχουν δίκιο και εφόσον είχαν δίκιο να μην τους φόβιζε αυτό οπότε μετά θα είχα η την επιλογή να το γυρίσω και να κάνω πίσω και να μην την φωνάξω και να φανώ ότι είμαι μόνο λόγια η να την φωνάξω και αν είχαν δίκιο να ρεζιλευόμασταν.

Γενικά πήγαμε για να χαρούμε και όχι για πόλεμο και εφόσον είδαμε ότι μετά από πολύ ώρα δεν γινόταν κάτι φύγαμε.

Ταξί στην Ελλάδα δεν παίρνουμε ποτέ.

 

[Samion]

1. Ειδες τι εγραψα στο 3?
2. Για ποια συμφωνια μιλας? Απο ποτε θα κανω συμφωνιες με στοιχεια του υποκοσμου? Μπαινεις και λες τον προορισμο σου. Στο περας της διαδρομης πληρωνεις το νομιμο αντιτιμο. Αν ζητηθεί παρανομο αντιτιμο το λογο εχει ο νομος και οι εκπροσωποι του. Τοσο απλα. Οι συμφωνίες ειναι για τον Τριτο κοσμο.
3. Θα σου χρειαστει στη ζωη σου να παρεις ταξι. Οπως ετυχε εμενα στο "Μακεδονία" με ταριφες λυκανθρωπους. Δεν θα αντιδρασεις λοιπον σε παρανομη χρεωση? Οτι θα εκανες στη Θεσσαλονικη το κανεις και στη Ρωμη. Που ειναι ακομα πιο αυστηροι οι νομοι και οι εκπροσωποι του.
Τελος τπτ προσωπικο εννοειται. Περισσοτερο παραινεσεις λεω για τους μελλοντικους επισκεπτες.

 

[Vegerazaros]

Λόγω του ότι είχε περάσει η ώρα και η αγορά με εξαίρεση κάποιους πάγκους έκλεινε αλλά και λόγω του ότι είχαμε περιορισμένο χρόνο, αποφασίσαμε να μην ξαναμπούμε στην porta portese και να συνεχίσουμε την πορεία μας.
View attachment 134309
Περάσαμε από την κλειδωμένη εξωτερικά Santa Cecilia με την όμορφη αυλή View attachment 134306

αλλά και από πανέμορφα ήσυχα στενά με ελάχιστο κόσμο να περιφέρεται δίπλα από σπίτια με αναρριχώμενα φυτά και γλάστρες. Παλιά κτίρια βαμμένα στο χρώμα της ώχρας φωτίζονταν από τις φθινωπορινές ηλιαχτίδες κάνοντας τα να δείξουν τον πιο όμορφο τους εαυτό . Οι μικρές πέτρες από τους γραφικούς πλακόστρωτους δρόμους μπήγονταν στις πατούσες μου λόγω του ότι φορούσα παπούτσια με λεπτές σόλες και με κάνανε να αισθάνομαι σαν μαθητευόμενος φακίρης
View attachment 134295 View attachment 134301



Με το που βγήκαμε στην via de Genovesi μπήκαμε στο πρώτο στενό πέρασμα δεξιά για να δούμε ένα από τα μυστικά της Ρώμης. Ένα εναπομείναν κομμάτι από μια Εβραική συναγωγή (1035-1106 μχ.) από την περίοδο που μένανε οι Εβραίοι στο trastevere.
View attachment 134294


Συνεχίσαμε βγαίνοντας πάλι στην κεντρική Viale di trastevere και κάνοντας μια μικρή στάση στην βρύση απέναντι από την όμορφη εκκλησιά San Crisogono για να γεμίσουμε τα μπουκαλάκια μας με νερό αλλά και να πλύνουμε και να φάμε κάποια φρούτα που είχαμε μαζί μας.
View attachment 134296


Περάσαμε απέναντι και βγήκαμε στην Via. di S Gallicano όπου εκεί υπάρχει το Δερματολογικό νοσοκομείο Σαν Γκαλικάνο(1729μχ.) με μια εκκλησιά στο μέσο του. View attachment 134297
Αφού το θαυμάσαμε για λίγο στρίψαμε αριστερά στην Via della Lungaretta. Ένας δρόμος γεμάτος με εστιατόρια κατακλύζονταν από τουρίστες και ντόπιους με σικάτα αλλά και προσεγμένα εναλλακτικά ντυσίματα. Κατά μήκος του δρόμου υπήρχαν καλλιτέχνες που έπαιζαν μουσική και πουλούσαν την πραμάτεια τους. Τις προηγούμενες ημέρες έβρεχε συνεχώς από ότι είχα δει από τα δελτία καιρού και τώρα ήταν λες και είχαν βγει όλοι έξω για να γιορτάσουν τον ερχομό της ηλιοφάνειας.
View attachment 134303
View attachment 134299 Προχωρούσαμε αρκετά αργά συνεπαρμένοι από το μέρος και έχοντας ξεσκιστεί να βγάζουμε φωτογραφίες χάνοντας την αίσθηση της ώρας, ωσότου σταματήσαμε για έναν espresso στο όρθιο και διαπιστώσαμε ότι ήταν ήδη 16:30. Προσπαθούσα να σκεφτώ κατά πόσο είναι πραγματοποιήσιμο να δούμε μέσα στο υπόλοιπο της ημέρας όλες τις εικόνες που φαντασιωνόμουν εδώ και εβδομάδες καθώς και αυτές που θέλαμε να δείξουμε στο ένα από τα δύο θηλυκά μέλη της τετραμελούς παρέας μας, που ήταν πρωτάκι στην Ρώμη. Μετά από μερικές σχετικές κουβέντες που ανταλλάξαμε αποφασίσαμε τελικά να κινηθούμε με λίγο πιο γρήγορο ρυθμό.
View attachment 134308



Φτάσαμε στην πολυπληθής Piazza di Santa Maria View attachment 134304
που είναι η καρδιά του trastevere και συνεχίσαμε στην Via della Scalla μέχρι την Porta Settimiana που κατασκευάστηκε για την άμυνα της πόλης. Εκεί στην γωνία υπάρχει και το σπίτι όπου έμενε η ερωμένη του ζωγράφου Rafaelo και ερχόταν συχνά να την επισκεφτεί. Λέγεται μάλιστα ότι είναι αυτή που ζωγράφισε στον πίνακα του «La Fornarina». Η γυναίκα αυτή ήταν η κόρη του φούρναρη και για αυτό υπάρχει και σχετική επιγραφή στο εστιατόριο που βρίσκεται εκεί σήμερα.
(Αριστερά η Porta Settimiana και δεξιά τέρμα το σπίτι της ερωμένης του Rafaelo)
View attachment 134307



Στρίψαμε δεξιά στην Via di Santa Dorotea και σταματήσαμε στο νούμερο 2 σε ένα μικρό μαγαζάκι που αν περάσεις από δίπλα μάλλον δεν θα του δώσεις ιδιαίτερη σημασία. Η La Boccaccia φτιάχνει μια θεσπέσια λαχταριστή πίτσα σε ξύλα και το tripadvisor την κατατάσσει στις καλύτερες της πόλης.
Καθίσαμε σε ένα ξύλινο τραπέζι και γευτήκαμε πρωτόγνωρες γεύσεις για τα Ελληνικά μας δεδομένα.
View attachment 134305


Κατόπιν σηκωθήκαμε και συνεχίσαμε να περπατάμε στον ίδιο δρόμο ανάμεσα σε μπαράκια και υπέροχα κτίρια φτάνοντας στην piazza trillusa. View attachment 134298

Το 2012 που είχαμε έρθει εδώ τα ξημερώματα μιας Παρασκευής, νεαρόκοσμος είχε καταλάβει την πλατεία με τους περισσότερους εξ αυτών να είναι πάνω στα σκαλιά της Κρήνης του Ponte Sisto, να φωνάζουν, να πίνουν και να τραγουδάνε θυμίζοντας η κατάσταση Ικτίνου η πλατεία Ναβαρίνου και Εξαρχείων με μόνη διαφορά ίσως στα ντυσίματα. Τώρα λόγω της ώρας που βρεθήκαμε όλα αυτά φάνταζαν σαν αποκύημα φαντασίας και η πλατεία φανέρωνε μια διαφορετική της όψη.

SUPER!!!! Την Κυριακή θα ειμαι εκει!!

 

[kabamarou]

1.Ναι το είδα αλλά δεν το κατάλαβα καλά.Απόδειξη για να πάρεις πρέπει να κάνεις την διαδρομή και εμείς δεν την κάναμε εκτός και αν εννοείς να γράφαμε τα στοιχεία του οχήματος χωρίς να κάνουμε την διαδρομή σαν αποδεικτικό στοιχείο.
2.Μα το θέμα είναι ότι ο πρώτος δεν δεχόταν να κάνει καν την διαδρομή προφανώς γιατί είδε τον ειδικό χάρτη που είχαμε και οι αμέσως πίσω ταξιτζήδες δεν δεχόντουσαν ούτε αυτοί μετά τις προτροπές του πρώτου.Στο τέλος μας είπανε και την τιμή από μόνοι τους χωρίς να ρωτήσουμε επειδή το καταλάβανε ότι έχουμε γνώση των νόμιμων τιμών. Οτι ναι μεν σας πάμε αλλά με 48€ και μετά το κατεβάσανε και είπανε με 40€. Ισως να το θεωρούν και ντροπή οι ταξιτζήδες της Ρώμης να κάνουν αυτή την διαδρομή χωρίς να κλέψουν έστω και 10€.

3.Στον τόπο σου είναι πολύ διαφορετικά.Το πρώτο και βασικό είναι ότι ξέρεις πολύ καλά την τοπική γλώσσα και μπορείς να βγάλεις πιο εύκολα άκρη και σε περίπτωση που φωνάξεις την αστυνομία. Το δεύτερο είναι ότι δεν νιώθεις έξω από τα νερά σου όπως σε μια ξένη χώρα που αισθάνεσαι λίγο χαμένος ειδικά τις πρώτες στιγμές που πατάς το πόδι σου στον νέο τόπο.Εσύ που προφανώς έχεις κάνει πολλά ταξίδια και γενικά η Ρώμη είναι 2ο σπίτι σου δεν το αισθάνεσαι αυτό αλλά αυτοί που ταξιδεύουν λιγότερο συχνά σε ξένες χώρες το αισθάνονται οι περισσότεροι πιστεύω. Πέρα από αυτό αν είμαι σίγουρος για την νομοθεσία θα το κυνηγήσω ίσως το θέμα αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν ήμασταν και ακόμη δεν είμαι βασικά μετά από αυτό που δημοσίευσε η ivanna.

Τέλος πάντων αφού δεν έπεσα και μέσα στον Τίβερη έτσι όπως ήμουν άυπνος και απλά το μόνο πρόβλημα ήταν με τους ταξιτζήδες πάλι καλά