ΗΠΑ California road trip...με ολίγον από Las Vegas και Grand Canyon

[gioske]

10η ημέρα (27/05)

Υπάρχουν τρεις τρόποι για να επισκεφθείς το Grand Canyon (εφεξής GC) από το Las Vegas, με αυτοκίνητο. Ο εύκολος, ο δύσκολος και ο ιδανικός τρόπος. Ο εύκολος είναι να οδηγήσεις για 200 χλμ περίπου μέχρι το δυτικό άκρο του φαραγγιού, να ανέβεις στο skywalk και να γυρίσεις πίσω. Ναι μεν η αίσθηση ότι κρέμεσαι πάνω από το κενό είναι ωραία αλλά η θέα δεν είναι τόσο εντυπωσιακή. Ο δύσκολος τρόπος είναι να οδηγήσεις μέχρι το βόρειο άκρο (North rim) για 450 χλμ ,με δύσκολη πρόσβαση (η οποία διακόπτεται τους φθινοπωρινούς-χειμερινούς μήνες) και λίγες τουριστικές υποδομές. Ο ιδανικός τρόπος (και ο προτιμώμενος από τους γνώστες του φαραγγιού) είναι να φτάσεις στο νότιο άκρο (South Rim) οδηγώντας για αρκετά χιλιόμετρα (440 περίπου) πάνω στον I-93 South μέχρι Kingman και έπειτα στον I-40 East μέχρι το Williams. Η διαδρομή είναι μέτριου ενδιαφέροντος μέχρι που μπαίνεις στο δάσος, στο The Kaibab National Forest με κατεύθυνση στο Grand Canyon Village. Εκεί μπορείς να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου και να πάρεις δωρεάν (αφού έχεις πληρώσει 30USD ανά αυτοκίνητο στην είσοδο) τα λεωφορεία που θα σε κάνουν περιοδεία σε διάφορα σημεία με εξαιρετική θέα προς το φαράγγι.

Το νότιο άκρο δεν επιλέγεται τυχαία από την πλειοψηφία των επισκεπτών. Εκτός από άρτιες υποδομές, έχει και τα περισσότερα σημεία με θέα (vista points), περίπου 50. Υπάρχουν 3 διαφορετικά δρομολόγια λεωφορείων, όπου μπορείς να τα χρησιμοποιείς απεριόριστα για να μετακινηθείς μεταξύ των vista points (βλέπε εδώ για λεπτομέρειες).

Αυτό το φυσικό θαύμα με μήκος 446 χιλιομέτρων, πλάτος μεταξύ 6,5 και 29 χιλιομέτρων και βάθος που φτάνει τα 1,8 χιλιόμετρα είναι αποτέλεσμα της διαβρωτικής επίδραση εκατομμυρίων ετών του ποταμού Κολοράντο και των παραποτάμων του. Σε αυτά τα στοιχεία της φύσης αποδόθηκαν θεϊκές ιδιότητες και λατρεύτηκαν ως τέτοια από τους ιθαγενείς, για χιλιάδες χρόνια. Ο πρώτος Ευρωπαίος που πάτησε το πόδι του μέσα στο φαράγγι ήταν ένας Ισπανός κονκισταδόρ το 1540 και για 2 αιώνες μετά κανείς δεν το ξανατόλμησε.

Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο στο πρώτο vista point, η αρχική εντύπωση ήταν μάλλον χλιαρή. Η πρώτη ματιά προς το φαράγγι δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα, δεν το πανηγύρισα κιόλας. Κάπου είχα διαβάσει (δεν θυμάμαι που) ότι στην αρχή και μέχρι να προσαρμόσεις το βλέμμα σου στο μέγεθος που απλώνεται μπροστά σου σε όλες τις διαστάσεις, ίσως και να μην ενθουσιαστείς, ίσως να σου φανεί μικρό και ρηχό. Ωραία, σκέφτηκα, ας δώσω λίγο χρόνο προσαρμογής μήπως και βελτιωθεί το πράγμα. Όσο η ώρα περνούσε και στρέφοντας το βλέμμα πανοραμικά (μιας και η θέα ήταν ανεμπόδιστη και απέραντη) κατάφερα να αποκτήσω αίσθηση και των τριών διαστάσεων του φαραγγιού. Στο πεντάλεπτο, δεν μπορούσα να μιλήσω. Με κατέκλυσε ένα ιερό δέος, μια αίσθηση ασημαντότητας μπροστά στο ασύλληπτο έργο της φύσης. Αλλά ταυτόχρονα αισθάνθηκα μοναδικά τυχερός λες και όλο αυτό το μεγαλείο δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να το αντικρίσουν τα μάτια μου και να το θαυμάσουν. Λες και η Ανθρωπική Αρχή (*), επινοήθηκε για αυτήν ακριβώς τη στιγμή στον χωροχρόνο, για το Εδώ και το Τώρα...

* Στην αστροφυσική και στην κοσμολογία υπάρχει η λεγόμενη Ανθρωπική Αρχή. Σύμφωνα με αυτήν το Σύμπαν άρα και ο Κόσμος μας δημιουργήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να είμαστε εδώ για να το παρατηρήσουμε. Αν δηλαδή άλλαζε έστω και κάποια ελάχιστη μεταβλητή στις κοσμικές εξισώσεις, οποιαδήποτε έμβια ζωή άρα και ο άνθρωπος δεν θα δημιουργούνταν, άρα δεν θα μπορούσε και να θαυμάσει την απέραντη ομορφιά της Ζωής. Η τύχη μας αυτή είναι ασύλληπτη, ας την εξαργυρώσουμε λοιπόν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.*

Ούτε που καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα, καθώς βρεθήκαμε στο δυτικότερο vista point του πάρκου, το Hermits Rest. Ο ήλιος είχε κατέβει χαμηλά και και οι επισκέπτες συνωστίζονταν και ετοίμαζαν τις φωτογραφικές τους μηχανές. Η απαθανάτιση της δύσης του ηλίου είναι από τα highlights της εκδρομής, και όχι άδικα. Η τελευταία εικόνα μας από το GC, ήταν τόσο έντονη που βουρκώσαμε. Οι αχτίνες του ήλιου ψηλάφισαν για τελευταία φορά σήμερα την πανάρχαια επιδερμίδα, εξευμενίζοντας τις χθόνιες θεότητες του Φαραγγιού και σκορπώντας ασήμι στη ράχη το ζωοδότη ποταμού Colorado...

Τα υπόλοιπα ήταν μια τυπική διαδικασία. Νύχτωσε για τα καλά πια και ο δρόμος της επιστροφής φάνηκε πιο σύντομος, πιο ξεκούραστος. Οι έντονες εικόνες της ημέρας αντηχούσαν ακόμη στο μυαλό κάνοντας ακόμη και την βαρετή, νυχτερινή διαδρομή μέσα από την έρημο της Αριζόνα, ενδιαφέρουσα. Τα φώτα της Αμαρτωλής Πόλης, αυτά που σύμφωνα με κάποιες φήμες δεν έχουν σβήσει ποτέ, φάνηκαν στον ορίζοντα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gioske]

1η ημέρα
Μετά από διανυκτέρευση στο Δουβλίνο, κατανάλωση της απαραίτητης ποσότητας Guinness και συνεχόμενης πτήσης 11 ωρών την επόμενη μέρα, πατάμε πάλι στεριά σαν σύγχρονοι (και ιπτάμενοι) κονκισταδόρες στο αεροδρόμιο του Σαν Φρανσίσκο, στις 18/05. Κυριακή απόγευμα στην πόλη και η κίνηση πολύ χαλαρή. Βολευόμαστε σε ένα πανέμορφο hostel στο κέντρο της πόλης και βουρ για βόλτα και φαγητό στην διπλανή Chinatown , την μεγαλύτερη και ομορφότερη κατά πως λένε του κόσμου εκτός Κίνας. (Μια μικρή διακοπή: Προ διετίας είχαμε επισκεφθεί την Κίνα με οργανωμένη εκδρομή. Η ξεναγός μας με την απίστευτη καλλιέργειά της ως προς τον Κινεζικό πολιτισμό και λαό, μας άλλαξε πολλές απόψεις γι'αυτόν τον πολύπαθο λαό και μας εμφύσηξε νέες. Κάθε φορά λοιπόν που βρισκόμαστε ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους, έχουμε ιδιαίτερη ευαισθησία και συμπάθεια....συν του ότι μας αρέσει και το κινέζικο).

Η περιπλάνηση στις κινεζικές γειτονιές με τα συνοικιακά εστιατόρια, τα μαγαζάκια με τα τουριστικά και τις πλατείες όπου κοινωνικοποιούνται οι ντόπιοι ήταν ότι έπρεπε για να ξεκινήσουμε να αισθανόμαστε τα άκρα μας μετά το πολύωρο ταξίδι. Περπατώντας , δεν μπορούσες να μην προσέξεις τα αντιθετικά στοιχεία της περιοχής που δεν αλληλοαναιρούνταν αλλά αποτελούσαν ψηφίδες του μωσαϊκού αυτής της πανέμορφης πόλης. Μικρά, παλιά κτίρια στην Chinatown και ουρανοξύστες στη γειτονική Financial district να συνυπάρχουν ήρεμα, αρμονικά και επί έτη πολλά και όχι βίαια όπως σε άλλες πόλεις που γνώρισαν οικονομική έξαρση και φρενίτιδα. Με όλα αυτά στο μυαλό και ένα ωραίο γεύμα στο στομάχι επιστρέψαμε στο δωματιάκι μας , δίπλα στην Union Square για την πρώτη νύχτα μας στην Καλιφόρνια.

 

[μανος]

gioske περιμένουμε τη συνέχεια και εννοείται πολλές φωτογραφίες...

 

[Yorgos]

Πώς μπορεί όμως να "περνιέται" κάποιος για ταξιδιώτης (το ζητούμενο κατ'εμέ) και όχι για τουρίστας όταν κάθε μεγάλη ταξιδιωτική εμπειρία του διαρκεί σκάρτες δυο εβδομάδες, ίσως και λιγότερο;

Μμμ, δεν νομίζω πως η διάρκεια κάνει κάποια διαφορά. Για μένα ταξίδι είναι όταν δεν ξέρω πού θα κοιμηθώ, πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω πότε θα γυρίσω. Τουρισμός είναι όταν αυτά είναι κλεισμένα από πριν. Και τα δύο τα απολαμβάνω, όχι το ίδιο, αλλά απόλαυση είναι.

Συνέχισε, ωραία ξεκίνησες!

 

[gioske]

2η ημέρα (19/05)

Το επόμενο πρωί, εκτός από την προφανή έκπληξη του ξυπνήματος σε μια αμερικανική μεγαλούπολη, με τον θόρυβο των δρόμων να αντηχεί στο δωμάτιο (χωρίς να ενοχλεί ωστόσο) μας περιμένουν κάποιες ακόμη εκπλήξεις. Κατεβαίνοντας στην σάλα του πρωινού διαπιστώνω έντρομος ότι όλοι είναι μικρότεροι από μένα (εκτός από την κυρία της κουζίνας όπως διαπίστωσα αργότερα με κάποια ανακούφιση). "Λίνα, λέω στη σύζυγο, που πας με μένα τον παππού;" Μικρά παιδάκια που ξεκίνησαν ένας θεός ξέρει από που για να δουν αυτήν την πόλη-ορόσημο, παρέες φοιτητών που εξερευνούν τον κόσμο. Σας ζηλεύω μωρά μου...
Πίνοντας τον δεύτερο καφέ για να πάει κάτω το φαρμάκι των "γηρατειών" μου, εντοπίζουμε την δεύτερη έκπληξη της ημέρας: Το πιάτο και την κούπα σου στο τέλος τα πλένεις μόνος σου, είπαμε hostel. Δεν μας χαλάει καθόλου όμως και ξεκινάμε για την πρωινή μας βόλτα στην πόλη.

Βγαίνοντας στο δρόμο, νιώθουμε στο πετσί μας αυτό που είχε πει κάποτε ο Μαρκ Τουαίην, "Ο πιο κρύος μου χειμώνας ήταν ένα καλοκαίρι στο Σαν Φρανσίσκο". Πρέπει να είσαι ντυμένος καλά, φορώντας διαδοχικά στρώματα ρούχων (layers που λένε οι γνώστες) και να τα αφαιρείς προϊούσας της ημέρας. Πρώτη στάση, η αφετηρία των τραμ (Cable Cars) στην αρχή της Powell St, το μοναδικό χειροκίνητο τραμ στον κόσμο, ένα must see and do για τους τουρίστες. Η ιστορία του τραμ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτή της πόλης παρόλο που κινδύνεψε να εκλείψει σας θεσμός πολλές φορές στο παρελθόν. Προς μεγάλη τύχη όλων, ο θεσμός διεσώθη και είναι ακμαιότατος. Έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπεις τους οδηγούς στην αφετηρία να αγκομαχούν προσπαθώντας να γυρίσουν το βαγόνι για να ξεκινήσει από την αρχή το δρομολόγιο. Και βέβαια η αφετηρία είναι το καλύτερο μέρος για να ξεκινήσεις και να βρεις σίγουρα θέση, εκτός και αν θες να κρεμιέσαι στο πλάι (που τελικά θες!!!). Αυτή η βόλτα όμως πρέπει να περιμένει ακόμα.

Επόμενη στάση το δημαρχείο της πόλης (Civic Center) και η πλατεία United Nations με ωραία κτίρια και μουσεία για ωραίες φωτογραφίες και people watching. Στα σβέλτα λοιπόν γυρίζουμε πάλι προς τα πίσω στην Market St με προορισμό τους κήπους Yerba Buena και το παραπλεύρως κείμενο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (SFMOMA). Ωραίοι δρόμοι, πυκνό συγκοινωνιακό δίκτυο, μεγάλα πεζοδρόμια και όμορφα παρκάκια που προσθέτουν στην ποιότητα ζωής. Προς μεγάλη μας έκπληξη, το SFMOMA είναι κλειστό μέχρι το 2016 αλλά κάποιες συλλογές του είναι διάσπαρτες σε άλλους χώρους μέσα στην πόλη. Κρίμα, γιατί είναι το μόνο μουσείο που είχαμε κατά νου να δούμε. Απτόητοι συνεχίζουμε με κατεύθυνση το λιμάνι και περνώντας από την Financial District και τους ουρανοξύστες βλέπουμε το παραλιακό μέτωπο της πόλης , το Embarcadero, το οποίο αν το ακολουθήσεις μέχρι το τέλος του φτάνεις μέχρι την Golden Gate. Περνάς διαδοχικά από διάφορες αποβάθρες (Piers) θαυμάζοντας την πόλη στα αριστερά σου ώσπου φτάνεις στην απόλυτη τουριστική παγίδα: την αποβάθρα 39. Από κει ξεκινά η περιοχή Fisherman's Wharf με τα σουβενιράδικα, τα εστιατόρια με τα θαλασσινά (το σάντουιτς με κρέας καβουριού είναι απίστευτο) και τα θαλάσσια λιοντάρια με την διακριτική μυρωδιά (φυσικά αστειεύομαι, βρωμάνε από χιλιόμετρα μακριά). Α, και βέβαια δεν παραλείπουμε να δοκιμάσουμε παγωτό στην Ghirardelli Sq, από το ομώνυμο μαγαζί, που λειτουργεί σαν σοκολατοποιία από το 1852.


Μετά τις απαραίτητες ανάσες και ποσότητες κρέας καβουριού συνεχίζουμε, αργά το μεσημέρι πια ,για την πιο φωτογραφημένη γέφυρα του κόσμου, την Golden Gate Bridge. Κινούμενοι πάντα παραλιακά, περνάμε από πανέμορφες γειτονιές και φτάνουμε στην παραλία του Crissy Field, ένα από τα λίγα μέρη που έχεις πανοραμική θέα της γέφυρας. Παρ όλη την ομίχλη που αρχίζει να μπουκάρει στον κόλπο από τον ωκεανό (καθημερινό φαινόμενο), οι φωτογραφικές παίρνουν φωτιά και τα κλικ ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο. Η στιγμή που πατάμε τον μεταλλικό σκελετό αυτού του σύγχρονου μηχανικού θαύματος μένει μετέωρη, μοιάζει να διαρκεί πάνω από το κανονικό. Δεν μπορεί να είναι απλά μια γέφυρα που ενώνει δυο κομμάτια γης , ένα μηχανικό επίτευγμα που στέκεται εκεί για 77 συναπτά έτη, μια (θλιβερή) στατιστική προτίμησής της από τους αυτόχειρες.
Είναι μια τρελή ιδέα του Ανθρώπου, ένα ορόσημο που ενώνει δυο θαλάσσιους κόσμους, ένα κόκκινο μεταλλικό τέρας που βρυχάται ασταμάτητα. Πώς μπορείς να μιλήσεις για κάτι τέτοιο χωρίς να γίνεις φθηνά μελοδραματικός;


Μετά την διάσχιση και την επιστροφή, με την θέα της πόλης και την ανάσα του Μεγάλου Ωκεανού τόσο κοντά, θέλουμε να πούμε τόσα πολλά αλλά προτιμάμε να σιωπήσουμε. 'Άλλωστε ο βρυχηθμός του τέρατος θα κάλυπτε τις ομιλίες μας.

 

[Menia21]

Καταπληκτικα! Στην αρχη νομιζα οτι θα παιρνατε μαζι σας και τον μπομπιρακο σας και , καθοτι μαμα ενος νηπιου, περιμενα να δω πως θα πραγματοποιουσατε αυτο το φανταστικο ταξιδι χωρις ζορια!

 

[marianna k.]

Καταπληκτικό ταξίδι, πολύ ωραία αφήγηση!

 

[gioske]

3η ημέρα (20/05)

Η ημέρα που θα ακολουθήσει μέλλει να αποδειχθεί πιο κουραστική από την προηγούμενη. Το περπάτημα που θα απαιτηθεί για να καλυφθεί η απόσταση που προγραμματίσαμε για σήμερα είναι μπόλικο και το ανεβοκατέβασμα σε μερικούς από τους πενήντα λόφους της πόλης δεν θα κάνει το πράγμα ευκολότερο. Η έναρξη δίνεται στην στάση του λεωφορείου που θα μας μεταφέρει στο πάρκο GoldenGate, το οποίο παρά το όνομά του είναι αρκετά μακριά από την ομώνυμη γέφυρα. Πληρώνουμε 2$ έκαστος για απλή διαδρομή, ένα λογικό αντίτιμο για να συγχρωτιστείς με τους καθημερινούς χρήστες του μητροπολιτικού δικτύου συγκοινωνίας της πόλης, και αναχωρούμε.

Το λεωφορείο μας αφήνει στην ανατολική είσοδο του πάρκου και ρίχνοντας μια ματιά στα στοιχεία του όπως προκύπτουν από τον οδηγό του NationalGeographic, μένουμε άφωνοι. Ωραία, στον χάρτη μας φαίνεται μεγάλο πάρκο, αλλά αυτό που απλώνεται μπροστά μας δεν έχει προηγούμενο. Εκτείνεται σε περίπου 4.000 στρέμματα καταλήγοντας στην ακτή του ωκεανού, δέχεται περίπου 13.000.000 επισκέπτες το χρόνο, έχει μουσεία, έχει ενυδρείο – πλανητάριο – μουσείο φυσικής ιστορίας, έχει αμέτρητους χώρους ψυχαγωγίας για όλες τις ηλικίες, έχει τον παλιότερο γιαπωνέζικο κήπο της Αμερικής και άκουσον άκουσον έχει και εκτροφείο για βίσονες. Αφού κάνουμε μια μικρή βόλτα που μας φέρνει κοντά στη μέση του, αποφασίζουμε πως πρέπει να συνεχίσουμε εκτός πάρκου, ο ήλιος έχει μεσουρανήσει πια.



Η περιοχή που συνορεύει δυτικά με το πάρκο είναι η περίφημη Haight-Ashbury, η χίπικη ψυχή του Σαν Φρανσίσκο. Η κεντρική αρτηρία της περιοχής είναι η HaightSt, που βρίθει από μαγαζιά έθνικ ρούχων, ειδών διατροφής από βιολογικές πηγές και γενικά αυτής της εναλλακτικής κουλτούρας που άρχισε εκεί στα ‘60s. Για την ιστορία να αναφέρω ότι αυτό το κίνημα των παιδιών των λουλουδιών είδε το απόγειό του το καλοκαίρι του 1967, «το καλοκαίρι της αγάπης». Χιλιάδες χίπις συνέρρευσαν τότε στην περιοχή και την έκανα δικιά τους, με την συνοδεία γνωστών καλλιτεχνών της εποχής όπως Grateful Dead, Janis Joplin και Jefferson Airplane που έμεναν μόνιμα εκεί. Εκτός από την προφανή σημερινή εμπορευματοποίηση του κινήματος που (κατά τη γνώμη μου) έγινε παρακλάδι του καταναλωτισμού, η βόλτα αξίζει και με το παραπάνω. Τα πρόσωπα των ανθρώπων που δεν φέρουν τη βαριά σκιά της αμερικανικής μεγαλούπολης, τα ωραία συνοικιακά καφέ (το Coffee to the People μας άρεσε ιδιαίτερα), τα καλοδιατηρημένα βικτωριανά σπίτια συνθέτουν μια από τις πιο ωραίες γειτονιές που έχουμε δει.


Συνεχίζουμε όλο δυτικά και διασχίζοντας το πάρκο BuenaVista, καταλήγουμε στην διασταύρωση της 17St και της Castro, όπου το CastroTheatre σηματοδοτεί την απαρχή της ομώνυμης περιοχής. Είναι η ¨γειτονιά¨ της gayκοινότητας της πόλης, μια ιδιαίτερα ζωντανή και ευκατάστατη συνοικία, που οφείλει πολλά στον πολιτικό των 60’s Harvey Milk (ο SeanPenn υποδύθηκε το 2008 τον ομώνυμο ρόλο που του χάρισε το όσκαρ ηθοποιίας), υπέρμαχο των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων και πολέμιο των διακρίσεων εναντίων τους. Η σημαία με τα χρώματα του ουράνιου τόξου κυματίζει παντού στην περιοχή δηλώνοντας τον κυρίαρχο προσανατολισμό της.



Κολλητά με την Castro, απλώνεται η περιοχή Mission που κατοικοεδρεύει η ισπανόφωνη κοινότητα της πόλης και επιβιώνει ακόμη το παλιότερο κτίριο της πόλης (από το 1776), το κτίριο της ιεραποστολής του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης ή Mission Dolores όπως είναι πιο γνωστό. Φθάνουμε όμως λίγο μετά τις 16.30 για να διαπιστώσουμε προς απογοήτευσή μας ότι το κτίριο έκλεισε για τους επισκέπτες. Απτόητοι όμως συνεχίζουμε για την δεύτερη και πιο επίκαιρη ατραξιόν της περιοχής, τα μεξικάνικα φαγάδικα. Ακολουθώντας το ένστικτό μας, που φορές αντικαθίσταται από το appτου TrioAdvisor, καταλήγουμε στο LaCumbre για να δοκιμάσουμε μπουρίτο αλά "Mission-Style". Απόλυτα ικανοποιημένοι από την επιλογή μας και μετά την απαραίτητη φωτογράφηση από τον ιδιοκτήτη (που θύμιζε μεξικανό από ταινία του Tarantino), συνεχίζουμε τη βόλτα μας για το τρίτο δυνατό στοιχείο της περιοχής, τα γκράφιτι ή muralsόπως λένε οι ντόπιοι. Σοκάκια δρόμων και προσόψεις κτιρίων που έγιναν ο καμβάς των καλλιτεχνών του δρόμου που εκφράζουν τις αγωνίες , τις ανάγκες και τα όνειρά μιας ολόκληρης κοινότητας.


Ακολουθώντας το ζεστό φως του απογεύματος καταλήγουμε, όχι τυχαία, στην πλατεία Alamo. Εκεί στην SteinerSt, μια συστάδα βικτοριανών κατοικιών αναδεικνύουν όλη την ομορφιά τους αυτή την συγκεκριμένη ώρα, την χρυσή ώρα των φωτογράφων. Είναι οι περίφημες Painted Ladies, ένα πολυφωτογραφημένο ορόσημο της πόλης, μιας και στο φόντο του πλάνου διαγράφεται η κορυφογραμμή των ουρανοξυστών του οικονομικού κέντρου. Με μιας αρχίζει ο αγώνας δρόμου ενάντια στον ανίκητο αντίπαλο, τον Χρόνο. Τελευταίες στιγμές για να φυλακίσεις αιώνια το χρυσίζον φως. Στήνεις τον τρίποδα, φτιάχνεις το κάδρο σου, περνάς τις ρυθμίσεις στην μηχανή και κλικάρεις. Και ξανά, και ξανά και ξανά. Μέχρι που πια βράδιασε…

 

[gioske]

@Menia21
Αποδείχθηκε εκ των υστέρων ότι το ταξίδι ήταν πολύ υψηλών απαιτήσεων σε χρονικό προγραμματισμό. Κάτι που θα ανατρεπόταν άρδην με ένα μωρό 15 μηνών.

 

[demie]

@gioske
Περιμενουμε τη συνεχεια! Μας ξεχασες;;;

 

[gioske]

4η ημέρα (21/05)

Τελευταία ολόκληρη μέρα στην πόλη, στο City by the Bay που λένε και οι ντόπιοι. Με το αίσθημα μιας ανάλαφρης μελαγχολίας για αυτά που θα αφήσουμε πίσω και μιας έντονης περιέργειας για τα μελλούμενα, παίρνουμε την απόφασή μας οριστικά και αμετάκλητα: Θα δούμε και κυρίως θα δοκιμάσουμε όσο πιο πολλά μπορούμε από αυτή την υπέροχη πόλη, άλλωστε από αύριο όλα θα είναι μια απατηλή ανάμνηση. Με τις σκέψεις να τριβελίζουν το μυαλό ούτε που καταλαβαίνουμε πως φτάσαμε στην αφετηρία και στεκόμαστε ήδη στην ουρά για να ανέβουμε στο τραμ, για μία και μοναδική βόλτα.

Λίγα, ακόμα, λόγια για το τραμ και για την άρρηκτη σχέση του με την πόλη. Εκτός από τουριστική ατραξιόν, μιας και το κόστος χρήσης του (6€/απλή διαδρομή) είναι απαγορευτικό για καθημερινή χρήση από τους ντόπιους, και ενός μέσου μεταφοράς περιορισμένης εμβέλειας είναι και ένας θεσμός που πέρασε από σαράντα κύματα μέχρι να διασωθεί οριστικά. Είναι ένα «ζωντανός» θεματοφύλακας της ιστορίας της πόλης με μια μοναδική, παγκόσμια ταυτότητα. Με αυτά και μ’ αυτά, είμαστε ήδη στο βαγόνι της γραμμής Powell-Hyde (μίας εκ των τριών που έχουν απομείνει) με κατεύθυνση από το κέντρο προς την βόρεια παραλία. Κατά τη διάρκεια της απίστευτα όμορφης διαδρομής , με την ανάβαση σε γειτονιές με βικτωριανά σπίτια και την κατάβαση με το φόντο να μονοπωλείται από το Αλκατράζ, δεν σταματάμε να εκδηλώνουμε την συμπαράστασή μας στον οδηγό. Δεν έχουμε δει πιο απαιτητική δουλειά οδηγού, όντας όρθιος καθ’ όλη τη διάρκεια της βόλτας και με ένα σωρό μοχλούς και πιεστήρια για να κατευθύνει το ατσάλινο κουτάκι του. Τον αποχαιρετάμε με έκδηλη απορία που μετά από τέτοια δοκιμασία διατηρεί ακόμα την καλή του διάθεση.


Πρώτη στάση για ένα απαραίτητο δυναμωτικό, τον καλύτερο IrishCoffee της πιάτσας. Ακριβώς δίπλα στο τέρμα του τραμ, είναι το BuenaVistaCafe με την ίδια και απαράλλαχτη συνταγή παρασκευής ιρλανδέζικου καφέ από το 1952, χάρις στην εμμονή δύο ανθρώπων να πετύχουν την ίδια ακριβώς συνταγή που έπιναν και στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου. Ο μπάρμαν (η παλιά φωτό είναι από το αρχείο του μαγαζιού και η νέα δική μου) που σε αιχμαλωτίζει με το παρουσιαστικό του, μοιράζει γενναιόδωρα το ιρλανδέζικο ουίσκι στους γνώστες και στους περίεργους σαν και εμάς. Ό,τι πρέπει για να συνεχίσουμε με λίγο ακόμη περπάτημα ως την αποβάθρα 33, για την κρουαζιέρα μας μέχρι το νησί του Αλκατράζ.

Bar Tender Larry Nolan

Εκ προοιμίου, σταθήκαμε τυχεροί με αυτή την κρουαζιέρα. Ενώ όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί τόνιζαν με bold, italics και ότι άλλο θες ότι θα πρέπει να κλείσεις εισιτήρια προκαταβολικά γιατί το πιθανότερο είναι να μην βρεις όταν πας εκεί, εμείς προτιμήσαμε να προκαλέσουμε την τύχη μας. Ευτυχώς προτίμησε να μην απαντήσει στην πρόκληση και την Δευτέρα κλείσαμε δύο θέσεις για σήμερα Τετάρτη, με το καραβάκι των 11.30 (έναντι 30$ /άτομο), με τις επόμενες διαθέσιμες να ξεκινούν από την ερχόμενη βδομάδα. Με το «ουφ» της Δευτέρας ακόμη να αντηχεί, στηθήκαμε στην ουρά για επιβίβαση. Σκέτο χρυσωρυχείο αυτό το μαγαζάκι, μακράν ο περισσότερος κόσμος μαζεμένος για ένα και μόνο αξιοθέατο. Μετά από σύντομο ταξιδάκι και γνωριμία με μεσήλικο και συμπαθέστατο κατά τα άλλα εγγλέζικο ζευγάρι που κάνανε το ίδιο ταξίδι με μας αλλά από την ανάποδη (και λιγάκι ενοχλημένοι από τον κομπασμό του κυρίου πως έκανε upgrade το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο σε ένα θηριώδες FordMustang), πατάμε πόδι στον κινηματογραφικό Βράχο.



Στην προκυμαία μας περιμένει ο επικεφαλής φύλακας του νησιού-πάρκου για το καλωσόρισμα και τις απαραίτητες οδηγίες επίσκεψης των χώρων της φυλακής. Μας επισημαίνει το γεγονός ότι στο πέρασμα των χρόνων η χρήση αυτής της έκτασης πέρασε από διάφορες φάσεις. Στην αρχή φιλοξένησε τον πρώτο φάρο στην Δυτική Ακτή και έγινε φρούριο στο εμφύλιο, μετά ήταν στρατιωτική φυλακή και από το 1934 ως το 1963 που έκλεισε οριστικά χρησιμοποιήθηκε σαν ομοσπονδιακή φυλακή. Μερικά από τα καλύτερα παιδιά της κοινωνίας πέρασαν από κει, με το πιο διάσημο από όλους τον Αλ Καπόνε. Οι χώροι εντός και εκτός των κτιρίων είναι αμέτρητοι και πρέπει να αφιερώσεις ένα γεμάτο 2ωρο για να δεις τουλάχιστον τα βασικά: τα ασφυκτικά κελιά, την τρομερή απομόνωση, το προαύλιο με την θέα της πόλης σε απόσταση αναπνοής αλλά και τα σπίτια των φυλάκων και των οικογενειών τους. Αξίζει να εφοδιαστείς και με audioguide όπου οι υποβλητικές περιγραφές είναι με φωνές πραγματικών τροφίμων και των φυλάκων τους.



Η επιστροφή σημαίνει και την ώρα του φαγητού. Εκτός από τις παραδοσιακές καβουρολιχουδιές, στην περιοχή (Fisherman’sWharf) υπάρχει και η αρτοποιία BoudinBakery (όπου έχει και εστιατόριο, μπυραρία και μουσείο και μπορείς να παρακολουθήσεις ζωντανά την Παρασκευή αρτοποιημάτων), με το φημισμένο ψωμί τους (sourdough bread), που το απολαμβάνεις καλύτερα γεμισμένο με μία κρεμώδη σούπα από θαλασσινά.


San Francisco Classic Clam Chowder

Ικανοποιημένοι από την επιλογή μας, ανηφορίζουμε από την HydeSt, για να πιάσουμε την Lombard από την κορυφή της, τον πιο ¨στριφογυριστό¨ δρόμο στον κόσμο. Η ανάβαση της HydeSt που κάνει ακόμα και το τραμ να αγκομαχάει, φέρνει την αντοχή μας στα όριά της. Η γλώσσα έχει ακουμπήσει τσιμέντο αλλά η θέα μας αποζημιώνει όταν φθάνουμε στην κορυφή. Για ένα τετράγωνο ο κατηφορικός φιδωτός δρόμος με τα παρτέρια προκαλεί κυκλοφοριακό κομφούζιο σε αυτοκίνητα που κινούνται με όριο ταχύτητας τα 10 μίλια και περαστικούς που συνωστίζονται για μια καλή φωτογραφία. Ο κόσμος και τα αυτοκίνητα συνεχίζουν και συρρέουν και είναι να απορείς με την ιώβεια υπομονή των περιοίκων, που περιμένουν να ακούσουν το φωτογραφικό κλικ για να μπουν στο σπίτι τους. Αφήνοντας πίσω άλλο ένα ορόσημο της πόλης, κατηφορίζουμε μέχρι την ColumbusAve, που τέμνει διαγώνια και οριοθετεί την NorthBeach, την μικρή Ιταλία της πόλης.



Απολαμβάνοντας τον καπουτσίνο μας στο Caffé Greco και παρατηρώντας τους περαστικούς πέρασε ένα γεμάτο δίωρο πριν αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε για τον τελικό μας προορισμό. Μια μικρή στάση στο CityLightsBookstore, που αποτέλεσε το λίκνο του κινήματος των Beatniks και λειτουργεί ακόμη σαν ανεξάρτητο βιβλιοπωλείο. Ένα ολόκληρο λογοτεχνικό κίνημα με λαμπρούς εκπροσώπους (Κέρουακ, Γκινσμπεργκ, Μπάροουζ), μια γενιά που παραλίγο να χαθεί στον λαβύρινθο της ταραχώδους ζωής της. Σούρουπο πια φθάνουμε στο πύργο Coit.



Η ώρα πια είναι περασμένη, ο κόσμος λιγοστός, τα τελευταία αυτοκίνητα ξεπαρκάρουν… ότι πρέπει για φιλοσοφικές απορίες. Κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε σε αυτή την εμβληματική πόλη, δεδομένων των χρονικών συνθηκών και της απουσίας δεύτερης ευκαιρίας; Το σώμα συνηγορεί, το μυαλό αμφιβάλει. Άκρη δεν πρόκειται να βγάλουμε και πάμε πάσο. Ας ασχοληθούμε με πιο χειροπιαστά πράγματα, όπως με το μεγαλείο που απλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Το λυκόφως απλώνει το ασημένιο δίχτυ του πάνω από τις συνοικίες της πόλης και η Golden Gate βυθίζεται στην αγκαλιά της ωκεάνιας ομίχλης. .

 

[AERAS]

Ωραίες οι περιγράφες σου,περιμένουμε την συνέχεια της ιστορίας. Έχουμε και εμείς ήδη προγραμματίσει αντίστοιχο ταξίδι : Λος Άντζελες-Γκραντ Κάνυον - Λας Βέγκας-Σαν Φρανσίσκο για το επόμενο Πάσχα. Επίσης φεύγοντας θα αφήσουμε και εμείς πίσω το κοριτσάκι μας 11 μηνών.