gioske
Member
- Μηνύματα
- 172
- Likes
- 1.095
- Ταξίδι-Όνειρο
- Θιβετ
7η ημέρα (24/05)
Η ώρα του πρωινού είναι η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Η ευθύνη βαραίνει υπέρμετρα πάνω στους ξεκούραστους ώμους μας, η επιλογή μπορεί να αλλάξει τον ρουν της ανθρώπινης ιστορίας: Να πάμε Disneyland ή Holywood Studios; Αυτά είναι ερωτήματα κύριοι, όχι τα άλλα τα υπαρξιακά. Αποφασίζουμε να μην αποφασίσουμε εν θερμώ αλλά να εξαντλήσουμε όλο τον διαθέσιμο χρόνο στην μικρή αίθουσα του πρωινού, στη reception. Ζυγίζοντας τα υπέρ κάθε επιλογής (τα Studios είναι πέντε λεπτά με το μετρό και η Disneyland είναι ¨το πιο χαρούμενο μέρος στον κόσμο¨), τα κατά (το 1ο δεν είναι Disneyland και το 2ο είναι σίγουρα καμιά ώρα με το αυτοκίνητο συν του ότι έχουμε πάει στο ευρωπαϊκό της αδερφάκι) και τις ισοπαλίες (το κόστος εισόδου είναι περίπου το ίδιο), η ζυγαριά γέρνει προς τον κινηματογράφο. Τελευταίες γουλιές καφέ και ολοταχώς προς τον πλησιέστερο σταθμό του μετρό. Για την ακρίβεια ο πλησιέστερος είναι στην Holywood/Vine, 100 μ. από το ξενοδοχείο αλλά μπαίνουμε στον πειρασμό να περπατήσουμε την λεωφόρο των σταρ προς το Dolby Theatre για τον σταθμό Holywood/Highland. Η πρωινή όψη της λεωφόρου είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί.
Αν εξαιρέσει κανείς τα μαγαζιά με τα σουβενίρ και τους λίγους τουρίστες, η εικόνα της ¨αστραφτερής λεωφόρου¨ είναι λίγο απογοητευτική. Σ’ αυτό δεν βοηθάει και ο συννεφιασμένος ουρανός, που θυμίζει πιο πολύ Λονδίνο παρά Λ.Α. Προχωρώντας, γινόμαστε μάρτυρες των αντιθέσεων που υπάρχουν σε κάθε αμερικανική μεγαλούπολη, πόσο μάλλον εδώ. Στις εισόδους των μαγαζιών που δεν έχουν ανοίξει ακόμη, οι άστεγοι που βρήκαν καταφύγιο την προηγούμενη νύχτα προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Η παράταιρη αυτή εικόνα υπενθυμίζει το υποβαθμισμένο παρελθόν της περιοχής όσο και τις παράπλευρες απώλειες της οικονομικής ανάπτυξης του δυτικού κόσμου και σίγουρα σε κάποιους άμαθους σαν και εμάς προξενεί εντύπωση. Τα προσχήματα σώζονται κάπως, καθώς φτάνουμε στο κέντρο της τουριστικής κίνησης.
Στον σταθμό του μετρό επικρατεί ηρεμία. Μπορεί να μην είναι ώρα αιχμής πια αλλά η κίνηση είναι ελάχιστη. Είπαμε, το αυτοκίνητο εδώ έχει θεοποιηθεί στο παρελθόν (παλιότερα κυκλοφορούσε σαν ανέκδοτο η έκφραση "Nobody walks in L.A." ) και ακόμη κρατά τα σκήπτρα στην καθημερινή μετακίνηση, μιας και το μετρό τους είναι ακόμη σε φάση ανάπτυξης. Αγοράζεις μια μαγνητική κάρτα για 2$, την φορτίζεις με χρήματα (κάθε διαδρομή είναι 1.50$) και ξεκινάς. Περνάμε κάτω από το Holywood Hills, με τους διάσημους κατοίκους και τις φοβερές θέες της πόλης και σε 5 λεπτά είμαστε στην σειρά για να μας παραλάβει το δωρεάν λεωφορείο των Studios, για τα τελευταία μέτρα της ανηφόρας μέχρι την είσοδο του πάρκου.
Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες στο σιντριβάνι με την περιστρεφόμενη σφαίρα, στοιχιζόμαστε στην ουρά για το εισιτήριο εισόδου στον μαγικό κόσμο του κινηματογράφου. Όλες οι φυλές του κόσμου περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για το ταξίδι στην σαγήνη και στην υπερβολή της κινούμενης εικόνας. Τα εκδοτήρια είναι πολλά αλλά η διαδικασία αργή. Γιατί άραγε; Φτάνοντας, διαπιστώνουμε το λόγο της καθυστέρησης. Ο τύπος στο ταμείο εκτός από το αλμυρό εισιτήριο (87$/άτομο) προσπαθεί να σου πουλήσει ένα σωρό ¨σχετικά¨ προϊόντα: μπρελόκ, στυλό, λουράκια για το λαιμό, μέχρι και ακριβότερα εισιτήρια (με σχετική επιτυχία στην περίπτωσή μας αφού μας εφοδίασε με λουράκι για να κρεμάμε το εισιτήριο). Πανέτοιμοι λοιπόν κατευθυνόμαστε προς την είσοδο, όπου το κόκκινο χαλί μας υποδέχεται σαν σταρ του σινεμά.
Η αρχή γίνεται με το σόου του "Υδάτινου Κόσμου". Το σκηνικό χρησιμοποιήθηκε και στην πραγματική ταινία με τον Κέβιν Κόστνερ και τώρα διαφημίζεται σαν το #1 σόου στα Universal Studios. Η προειδοποίηση στις μπροστινές θέσεις για το νερό που μπορεί να δεχθείς είναι αληθινή και γι'αυτό φροντίζουν και οι πολύ ταλαντούχοι ηθοποιοί. Το σόου συνεχίζεται με πολλά ειδικά εφέ, φωτιές, πυροβολισμούς , καταδίωξη με τζετ σκι μέχρι και αεροπλάνο προσγειώνεται στην πισίνα. Πολύ εντυπωσιακό θέαμα και όταν τελειώνει όλοι φαίνονται ενθουσιασμένοι.
Επόμενη στάση, η σκηνή όπου οι παρουσιαστές μας δείχνουν τον τρόπο δημιουργίας αρκετών από τα ειδικά εφέ που βλέπουμε στις blockbuster ταινίες. Από την ψευδαίσθηση του μεγέθους και την αλλαγή της προοπτικής του βάθους μέχρι τις σύγχρονες τεχνολογίες 3d, όλα είναι πολύ διασκεδαστικά. Σε αυτό βοηθάει και το πηγαίο και άμεσο χιούμορ των παρουσιαστών που συνεχώς αλληλεπιδρούν με το κοινό τους.
Μετά από μια σύντομη ανάπαυλα κατευθυνόμαστε προς το αποκορύφωμα της επίσκεψης. Τον γύρο των Studios με ειδικά διαμορφωμένο λεωφορείο. Στην ουσία όλοι γι'αυτό έχουν έρθει σήμερα, φαίνεται άλλωστε και στην απίστευτη ουρά που έχει δημιουργηθεί για τα λεωφορεία. Προχωράμε αργά και σταθερά και μετά από καμιά ώρα (έχει φτάσει καλές 3 το μεσημέρι), καθόμαστε στις θέσεις μας με ανακούφιση και περιέργεια γι'αυτά που μας επιφυλάσσουν. Περνώντας ανάμεσα σε αποθήκες - σκηνές που γυρίζονται σειρές και ταινίες μπαίνουμε σε ένα χώρο όπου ο Πίτερ Τζάκσον έχει σχεδιάσει την μεγαλύτερη προβολή 3d στον κόσμο, το "King Kong 360 3-D". Σε μια στιγμή, προϊστορικά τέρατα παλεύουν με τον Κινγκ Κονγκ και πέφτουν με δύναμη πάνω στο λεωφορείο μας, το οποίο αιωρείται επικίνδυνα. Ο τεράστιος γορίλας μας αρπάζει και με τερατώδη δύναμη μας εκσφενδονίζει στον αέρα χωρίς ελπίδα σωτηρίας. Τα ουρλιαχτά των επιβατών είναι ο τελευταίος γήινος ήχος πριν βυθιστούμε για πάντα στην σκοτεινή άβυσσο... Ουφ, ευτυχώς πάνω στην ώρα ανάβουν τα φώτα και διαπιστώνουμε ότι όλοι είμαστε σώοι μετά την φοβερή αυτή 3d εμπειρία.
Συνεχίζουμε μέσα από το σκηνικό του Τζουράσικ Πάρκ και τη δεξαμενή νερού που γυρίστηκε η καλτ "Jaws" του Σπίλμπεργκ που έδωσε τότε τεράστια οικονομική ανάσα στην εταιρεία. Στην συνέχεια περνώντας μέσα από δρόμους που πλημμυρίζουν σε δευτερόλεπτα (από εφέ) φθάνουμε στην Wisteria Lane από τη σειρά Desperate Housewives. Τα κουκλίστικα σπίτια είναι μόνο προσόψεις αφού οι εσωτερικές σκηνές γυρίστηκαν σε κλειστά στούντιο. Έπειτα, το λεωφορείο κάνει στάση σε ένα... μοτέλ. Όπως μας πληροφορεί η συνοδός-εκφωνήτρια πρόκειται για το ίδιο που γυρίστηκε η "Ψυχώ" το 1960, του αξεπέραστου Χίτσκοκ. Ξάφνου η πόρτα από το μοτέλ ανοίγει και ένας άνθρωπος μεταφέρει κάτι που μοιάζει με πτώμα, στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου. Μας παίρνει είδηση όμως και κρατώντας ένα μαχαίρι κατευθύνεται προς το μέρος μας. Το λεωφορείο δεν ξεκινά παρά τις εκκλήσεις της συνοδού μας. Οι υπόλοιποι έντρομοι παρακολουθούμε τον οπλισμένο τύπο να πλησιάζει. Είναι ο Νόρμαν Μπέητς, ο δολοφόνος της πιο τρομακτικής ταινίας όλων των εποχών.... Ευτυχώς που οι προσευχές μας εισακούονται και πριν μας πλησιάσει άλλο, το λεωφορείο παίρνει μπρος και επιταχύνει με ασφάλεια (και φυσικά όλα αυτά ήταν μέρος ενός απολαυστικού σεναρίου). Πραγματικά απίστευτοι οι εμπνευστές του!
Μετά από περισσότερη από μια ώρα, επιστρέφουμε στο πάρκο για τις τελευταίες επισκέψεις μας στους υπόλοιπους χώρους. Μεταξύ αυτών είναι το Shrek 4d , στην ουσία μια αίθουσα προβολής 3d αλλά με καθίσματα που κουνιούνται καθώς ο συμπαθής γάιδαρος της ταινίας καλπάζει, που πετάνε νερό όταν οι πρωταγωνιστές πέφτουν σε λίμνες και ποτάμια και τόσα άλλα εφέ. Τελευταία επίσκεψη, στο Σπίτι του Τρόμου. Περνάς μέσα από διάφορα τρομακτικά σκηνικά όπου πραγματικοί ηθοποιοί μεταμφιεσμένοι σε κινηματογραφικά τέρατα προσπαθούν να σε τρομάξουν. Και φυσικά τα καταφέρνουν μια χαρά αφού φθάνουμε στην έξοδο σχεδόν τρέχοντας και αλαλάζοντας.
Η επίσκεψη πραγματικά αξίζει τον κόπο. Έχει τόσα πολλά να δεις και να κάνεις που μια μέρα σίγουρα δεν φθάνει. Η ώρα όμως έχει περάσει και πρέπει να επιστρέψουμε στην πόλη για ανεφοδιασμό. Άλλωστε στην Holywood Boulevard θα έχουν αρχίσει να μαζεύονται όλα τα ταλέντα. Και δεν κάνουμε λάθος. Μετά από την κατανάλωση burgers στο συμπαθέστατο Johnny Rockets, στο εμπορικό Holywood & Highland Center, πάνω από τον ομώνυμο σταθμό του μετρό, μπερδευόμαστε με το πλήθος των τουριστών που κοιτάει με περιέργεια τα θεάματα της λεωφόρου. Η ατμόσφαιρα είναι πολλή όμορφη, σχεδόν εορταστική και όλοι είναι χαρούμενοι. Νιώθεις πως αυτό το μέρος είναι το μοναδικό σημείο του πλανήτη που θα ήθελες να είσαι αυτό το συννεφιασμένο απόγευμα.
Έχουμε όμως την αίσθηση ότι η μέρα αυτή μπορεί να τελειώσει ακόμα καλύτερα. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για μια κοντινή βόλτα στους λόφους πάνω από το Χόλιγουντ. Μετά από 20 λεπτά παρκάρουμε στους δρόμους πέριξ του αστεροσκοπείου Griffith. Είναι Σαββατόβραδο και απ'ότι φαίνεται πολύς κόσμος έχει ανέβει μέχρι εδώ για νυχτερινή παρατήρηση της πόλης. Πρόκειται για ένα πανέμορφο μέρος, ένα έμβλημα της πόλης και ένα δημοφιλή προορισμό των ντόπιων.
Έχει βραδιάσει για τα καλά και η θέα της πόλης είναι εκπληκτική. Το μέγεθος αυτής της ¨μεγάπολης¨είναι ασύλληπτο, μέχρι το τέλος του ορίζοντα υπάρχουν σημάδια πολιτισμού. Ένα απέραντο μωσαϊκό ανθρώπων βρίσκεται κάτω από αυτά τα φώτα, οι λεγόμενοι Angelenos. Κάποιοι από αυτούς γυρίζουν από τις δουλειές τους, κάποιοι μόλις ξεκίνησαν, κάποιοι άλλοι μένουν αιώνια μετέωροι. Σίγουρα ανάμεσά στους πλούσιους και πένητες , στους δίκαιους και αδίκους αυτής της πόλης θα υπάρχουν και άγγελοι που δικαιώνουν το υπέροχο όνομα αυτής της πόλης. Όλοι όμως ανεξαιρέτως γνωρίζουν πως είναι τα κύτταρα, οι δομικές μονάδες ενός τεράστιου, ανεξάρτητου οργανισμού που κάποτε ήταν απλά μια πόλη σαν όλες τις άλλες. Και γνωρίζουν επίσης πως ο τεράστιος αυτός οργανισμός τρέφεται από τις συνεχείς προσπάθειες τους είτε να κατακτήσουν το αμερικάνικο όνειρο είτε απλά να επιβιώσουν άλλη μια μέρα...
Η ώρα του πρωινού είναι η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Η ευθύνη βαραίνει υπέρμετρα πάνω στους ξεκούραστους ώμους μας, η επιλογή μπορεί να αλλάξει τον ρουν της ανθρώπινης ιστορίας: Να πάμε Disneyland ή Holywood Studios; Αυτά είναι ερωτήματα κύριοι, όχι τα άλλα τα υπαρξιακά. Αποφασίζουμε να μην αποφασίσουμε εν θερμώ αλλά να εξαντλήσουμε όλο τον διαθέσιμο χρόνο στην μικρή αίθουσα του πρωινού, στη reception. Ζυγίζοντας τα υπέρ κάθε επιλογής (τα Studios είναι πέντε λεπτά με το μετρό και η Disneyland είναι ¨το πιο χαρούμενο μέρος στον κόσμο¨), τα κατά (το 1ο δεν είναι Disneyland και το 2ο είναι σίγουρα καμιά ώρα με το αυτοκίνητο συν του ότι έχουμε πάει στο ευρωπαϊκό της αδερφάκι) και τις ισοπαλίες (το κόστος εισόδου είναι περίπου το ίδιο), η ζυγαριά γέρνει προς τον κινηματογράφο. Τελευταίες γουλιές καφέ και ολοταχώς προς τον πλησιέστερο σταθμό του μετρό. Για την ακρίβεια ο πλησιέστερος είναι στην Holywood/Vine, 100 μ. από το ξενοδοχείο αλλά μπαίνουμε στον πειρασμό να περπατήσουμε την λεωφόρο των σταρ προς το Dolby Theatre για τον σταθμό Holywood/Highland. Η πρωινή όψη της λεωφόρου είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί.
Αν εξαιρέσει κανείς τα μαγαζιά με τα σουβενίρ και τους λίγους τουρίστες, η εικόνα της ¨αστραφτερής λεωφόρου¨ είναι λίγο απογοητευτική. Σ’ αυτό δεν βοηθάει και ο συννεφιασμένος ουρανός, που θυμίζει πιο πολύ Λονδίνο παρά Λ.Α. Προχωρώντας, γινόμαστε μάρτυρες των αντιθέσεων που υπάρχουν σε κάθε αμερικανική μεγαλούπολη, πόσο μάλλον εδώ. Στις εισόδους των μαγαζιών που δεν έχουν ανοίξει ακόμη, οι άστεγοι που βρήκαν καταφύγιο την προηγούμενη νύχτα προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Η παράταιρη αυτή εικόνα υπενθυμίζει το υποβαθμισμένο παρελθόν της περιοχής όσο και τις παράπλευρες απώλειες της οικονομικής ανάπτυξης του δυτικού κόσμου και σίγουρα σε κάποιους άμαθους σαν και εμάς προξενεί εντύπωση. Τα προσχήματα σώζονται κάπως, καθώς φτάνουμε στο κέντρο της τουριστικής κίνησης.
Στον σταθμό του μετρό επικρατεί ηρεμία. Μπορεί να μην είναι ώρα αιχμής πια αλλά η κίνηση είναι ελάχιστη. Είπαμε, το αυτοκίνητο εδώ έχει θεοποιηθεί στο παρελθόν (παλιότερα κυκλοφορούσε σαν ανέκδοτο η έκφραση "Nobody walks in L.A." ) και ακόμη κρατά τα σκήπτρα στην καθημερινή μετακίνηση, μιας και το μετρό τους είναι ακόμη σε φάση ανάπτυξης. Αγοράζεις μια μαγνητική κάρτα για 2$, την φορτίζεις με χρήματα (κάθε διαδρομή είναι 1.50$) και ξεκινάς. Περνάμε κάτω από το Holywood Hills, με τους διάσημους κατοίκους και τις φοβερές θέες της πόλης και σε 5 λεπτά είμαστε στην σειρά για να μας παραλάβει το δωρεάν λεωφορείο των Studios, για τα τελευταία μέτρα της ανηφόρας μέχρι την είσοδο του πάρκου.
Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες στο σιντριβάνι με την περιστρεφόμενη σφαίρα, στοιχιζόμαστε στην ουρά για το εισιτήριο εισόδου στον μαγικό κόσμο του κινηματογράφου. Όλες οι φυλές του κόσμου περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για το ταξίδι στην σαγήνη και στην υπερβολή της κινούμενης εικόνας. Τα εκδοτήρια είναι πολλά αλλά η διαδικασία αργή. Γιατί άραγε; Φτάνοντας, διαπιστώνουμε το λόγο της καθυστέρησης. Ο τύπος στο ταμείο εκτός από το αλμυρό εισιτήριο (87$/άτομο) προσπαθεί να σου πουλήσει ένα σωρό ¨σχετικά¨ προϊόντα: μπρελόκ, στυλό, λουράκια για το λαιμό, μέχρι και ακριβότερα εισιτήρια (με σχετική επιτυχία στην περίπτωσή μας αφού μας εφοδίασε με λουράκι για να κρεμάμε το εισιτήριο). Πανέτοιμοι λοιπόν κατευθυνόμαστε προς την είσοδο, όπου το κόκκινο χαλί μας υποδέχεται σαν σταρ του σινεμά.
Η αρχή γίνεται με το σόου του "Υδάτινου Κόσμου". Το σκηνικό χρησιμοποιήθηκε και στην πραγματική ταινία με τον Κέβιν Κόστνερ και τώρα διαφημίζεται σαν το #1 σόου στα Universal Studios. Η προειδοποίηση στις μπροστινές θέσεις για το νερό που μπορεί να δεχθείς είναι αληθινή και γι'αυτό φροντίζουν και οι πολύ ταλαντούχοι ηθοποιοί. Το σόου συνεχίζεται με πολλά ειδικά εφέ, φωτιές, πυροβολισμούς , καταδίωξη με τζετ σκι μέχρι και αεροπλάνο προσγειώνεται στην πισίνα. Πολύ εντυπωσιακό θέαμα και όταν τελειώνει όλοι φαίνονται ενθουσιασμένοι.
Επόμενη στάση, η σκηνή όπου οι παρουσιαστές μας δείχνουν τον τρόπο δημιουργίας αρκετών από τα ειδικά εφέ που βλέπουμε στις blockbuster ταινίες. Από την ψευδαίσθηση του μεγέθους και την αλλαγή της προοπτικής του βάθους μέχρι τις σύγχρονες τεχνολογίες 3d, όλα είναι πολύ διασκεδαστικά. Σε αυτό βοηθάει και το πηγαίο και άμεσο χιούμορ των παρουσιαστών που συνεχώς αλληλεπιδρούν με το κοινό τους.
Μετά από μια σύντομη ανάπαυλα κατευθυνόμαστε προς το αποκορύφωμα της επίσκεψης. Τον γύρο των Studios με ειδικά διαμορφωμένο λεωφορείο. Στην ουσία όλοι γι'αυτό έχουν έρθει σήμερα, φαίνεται άλλωστε και στην απίστευτη ουρά που έχει δημιουργηθεί για τα λεωφορεία. Προχωράμε αργά και σταθερά και μετά από καμιά ώρα (έχει φτάσει καλές 3 το μεσημέρι), καθόμαστε στις θέσεις μας με ανακούφιση και περιέργεια γι'αυτά που μας επιφυλάσσουν. Περνώντας ανάμεσα σε αποθήκες - σκηνές που γυρίζονται σειρές και ταινίες μπαίνουμε σε ένα χώρο όπου ο Πίτερ Τζάκσον έχει σχεδιάσει την μεγαλύτερη προβολή 3d στον κόσμο, το "King Kong 360 3-D". Σε μια στιγμή, προϊστορικά τέρατα παλεύουν με τον Κινγκ Κονγκ και πέφτουν με δύναμη πάνω στο λεωφορείο μας, το οποίο αιωρείται επικίνδυνα. Ο τεράστιος γορίλας μας αρπάζει και με τερατώδη δύναμη μας εκσφενδονίζει στον αέρα χωρίς ελπίδα σωτηρίας. Τα ουρλιαχτά των επιβατών είναι ο τελευταίος γήινος ήχος πριν βυθιστούμε για πάντα στην σκοτεινή άβυσσο... Ουφ, ευτυχώς πάνω στην ώρα ανάβουν τα φώτα και διαπιστώνουμε ότι όλοι είμαστε σώοι μετά την φοβερή αυτή 3d εμπειρία.
Συνεχίζουμε μέσα από το σκηνικό του Τζουράσικ Πάρκ και τη δεξαμενή νερού που γυρίστηκε η καλτ "Jaws" του Σπίλμπεργκ που έδωσε τότε τεράστια οικονομική ανάσα στην εταιρεία. Στην συνέχεια περνώντας μέσα από δρόμους που πλημμυρίζουν σε δευτερόλεπτα (από εφέ) φθάνουμε στην Wisteria Lane από τη σειρά Desperate Housewives. Τα κουκλίστικα σπίτια είναι μόνο προσόψεις αφού οι εσωτερικές σκηνές γυρίστηκαν σε κλειστά στούντιο. Έπειτα, το λεωφορείο κάνει στάση σε ένα... μοτέλ. Όπως μας πληροφορεί η συνοδός-εκφωνήτρια πρόκειται για το ίδιο που γυρίστηκε η "Ψυχώ" το 1960, του αξεπέραστου Χίτσκοκ. Ξάφνου η πόρτα από το μοτέλ ανοίγει και ένας άνθρωπος μεταφέρει κάτι που μοιάζει με πτώμα, στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου. Μας παίρνει είδηση όμως και κρατώντας ένα μαχαίρι κατευθύνεται προς το μέρος μας. Το λεωφορείο δεν ξεκινά παρά τις εκκλήσεις της συνοδού μας. Οι υπόλοιποι έντρομοι παρακολουθούμε τον οπλισμένο τύπο να πλησιάζει. Είναι ο Νόρμαν Μπέητς, ο δολοφόνος της πιο τρομακτικής ταινίας όλων των εποχών.... Ευτυχώς που οι προσευχές μας εισακούονται και πριν μας πλησιάσει άλλο, το λεωφορείο παίρνει μπρος και επιταχύνει με ασφάλεια (και φυσικά όλα αυτά ήταν μέρος ενός απολαυστικού σεναρίου). Πραγματικά απίστευτοι οι εμπνευστές του!
Μετά από περισσότερη από μια ώρα, επιστρέφουμε στο πάρκο για τις τελευταίες επισκέψεις μας στους υπόλοιπους χώρους. Μεταξύ αυτών είναι το Shrek 4d , στην ουσία μια αίθουσα προβολής 3d αλλά με καθίσματα που κουνιούνται καθώς ο συμπαθής γάιδαρος της ταινίας καλπάζει, που πετάνε νερό όταν οι πρωταγωνιστές πέφτουν σε λίμνες και ποτάμια και τόσα άλλα εφέ. Τελευταία επίσκεψη, στο Σπίτι του Τρόμου. Περνάς μέσα από διάφορα τρομακτικά σκηνικά όπου πραγματικοί ηθοποιοί μεταμφιεσμένοι σε κινηματογραφικά τέρατα προσπαθούν να σε τρομάξουν. Και φυσικά τα καταφέρνουν μια χαρά αφού φθάνουμε στην έξοδο σχεδόν τρέχοντας και αλαλάζοντας.
Η επίσκεψη πραγματικά αξίζει τον κόπο. Έχει τόσα πολλά να δεις και να κάνεις που μια μέρα σίγουρα δεν φθάνει. Η ώρα όμως έχει περάσει και πρέπει να επιστρέψουμε στην πόλη για ανεφοδιασμό. Άλλωστε στην Holywood Boulevard θα έχουν αρχίσει να μαζεύονται όλα τα ταλέντα. Και δεν κάνουμε λάθος. Μετά από την κατανάλωση burgers στο συμπαθέστατο Johnny Rockets, στο εμπορικό Holywood & Highland Center, πάνω από τον ομώνυμο σταθμό του μετρό, μπερδευόμαστε με το πλήθος των τουριστών που κοιτάει με περιέργεια τα θεάματα της λεωφόρου. Η ατμόσφαιρα είναι πολλή όμορφη, σχεδόν εορταστική και όλοι είναι χαρούμενοι. Νιώθεις πως αυτό το μέρος είναι το μοναδικό σημείο του πλανήτη που θα ήθελες να είσαι αυτό το συννεφιασμένο απόγευμα.
Έχουμε όμως την αίσθηση ότι η μέρα αυτή μπορεί να τελειώσει ακόμα καλύτερα. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για μια κοντινή βόλτα στους λόφους πάνω από το Χόλιγουντ. Μετά από 20 λεπτά παρκάρουμε στους δρόμους πέριξ του αστεροσκοπείου Griffith. Είναι Σαββατόβραδο και απ'ότι φαίνεται πολύς κόσμος έχει ανέβει μέχρι εδώ για νυχτερινή παρατήρηση της πόλης. Πρόκειται για ένα πανέμορφο μέρος, ένα έμβλημα της πόλης και ένα δημοφιλή προορισμό των ντόπιων.
Έχει βραδιάσει για τα καλά και η θέα της πόλης είναι εκπληκτική. Το μέγεθος αυτής της ¨μεγάπολης¨είναι ασύλληπτο, μέχρι το τέλος του ορίζοντα υπάρχουν σημάδια πολιτισμού. Ένα απέραντο μωσαϊκό ανθρώπων βρίσκεται κάτω από αυτά τα φώτα, οι λεγόμενοι Angelenos. Κάποιοι από αυτούς γυρίζουν από τις δουλειές τους, κάποιοι μόλις ξεκίνησαν, κάποιοι άλλοι μένουν αιώνια μετέωροι. Σίγουρα ανάμεσά στους πλούσιους και πένητες , στους δίκαιους και αδίκους αυτής της πόλης θα υπάρχουν και άγγελοι που δικαιώνουν το υπέροχο όνομα αυτής της πόλης. Όλοι όμως ανεξαιρέτως γνωρίζουν πως είναι τα κύτταρα, οι δομικές μονάδες ενός τεράστιου, ανεξάρτητου οργανισμού που κάποτε ήταν απλά μια πόλη σαν όλες τις άλλες. Και γνωρίζουν επίσης πως ο τεράστιος αυτός οργανισμός τρέφεται από τις συνεχείς προσπάθειες τους είτε να κατακτήσουν το αμερικάνικο όνειρο είτε απλά να επιβιώσουν άλλη μια μέρα...
Last edited:
