gioske
Member
- Μηνύματα
- 172
- Likes
- 1.090
- Ταξίδι-Όνειρο
- Θιβετ
8η ημέρα (25/05)
Όταν ο διαθέσιμος χρόνος που έχεις να ξοδέψεις σε ένα μέρος είναι λίγος, αναγκαστικά πρέπει να επιλέξεις τί θα δεις και τί θα αφήσεις απ’ έξω, ίσως για μια άλλη φορά στο μέλλον (που ποτέ δεν έρχεται). Είναι ένα δίλημμα που αντιμετωπίζουν κάποια στιγμή όλοι όσοι ταξιδεύουν μόνοι. Δίλημμα που συνήθως το ξεπερνάς με κάποιες αναίμακτες παραχωρήσεις. Μόνο που εδώ στην πόλη των Αγγέλων το πράγμα δεν μαζεύεται με τίποτα. Υπάρχουν άπειρα πράγματα να δεις και να κάνεις, και τα περισσότερα πρώτης γραμμής όχι τίποτα δευτεράντζες. Επειδή όμως έφτασε Κυριακή και αύριο αναχωρούμε, πρέπει να πάρουμε ηρωικές αποφάσεις με κάθε κόστος. Έτσι, αποφασίζουμε να αναζητήσουμε διέξοδο προς τη θάλασσα (όπως και όλοι οι υπόλοιποι όπως έμελλε να αποδειχθεί).
Η ώρα είναι 10 το πρωί και ο ουρανός είναι πεντακάθαρος. Επιτέλους, η διανοητική εικόνα που είχαμε για τον καλιφορνέζικο καιρό επαληθεύεται, έστω και την τελευταία μέρα. Πηγαίνοντας προς το πάρκινγκ, από ένα μπαρ – αφτεράδικο-παράπηγμα βγαίνει πιτσιρικαρία, σαν ζαλισμένα κοτόπουλα. Κάθονται κατάχαμα στο πεζοδρόμιο για να συνέλθουν πριν εξαφανιστούν μέσα σε κάποιο αυτοκίνητο. Τρομακτικό μέρος για να μεγαλώνεις τα παιδιά σου, σκεφτόμαστε. Κατεβαίνουμε την N.Cahuenga μέχρι να βρούμε την Santa Monica Blvd, την οποία θα ακολουθήσουμε μέχρι το τέλος της, στην ομώνυμη παραλία. Αυτή η τεράστια λεωφόρος αποτελεί την αφετηρία της ιστορικής διαδρομής Route 66, που πια δεν αναφέρεται σε κανέναν επίσημο οδικό χάρτη αλλά ακόμα αποτελεί όνειρο ζωής για τους απανταχού μηχανόβιους και όχι μόνο. Προχωρώντας προς το δυτικό Holywood, η διαδρομή γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα με όμορφες περιοχές να διαδέχονται η μία την άλλη. Ώσπου κάποια στιγμή, μετά από περίπου 10 χλμ φθάνουμε στο ξακουστό Beverly Hills. Βγαίνοντας από την λεωφόρο και οδηγώντας για λίγο μέσα στην περιοχή, αποκομίζεις την εικόνα που είχες πλάσει όταν μεσουρανούσαν ο Μπράντον και η Ντόνα από την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά. Όμορφοι δρόμοι περιστοιχισμένοι με φοινικόδεντρα, σπίτια-παλατάκια, λίγη κίνηση και παντού τάξη και καθαριότητα. Και όλα αυτά στην αρχή, που να πας και προς τα πάνω, σε πιο απρόσιτες, ιδιωτικές περιοχές. Μένοντας λοιπόν στο ίδιο μήκος κύματος, μια απαραίτητη στάση σε ένα κόσμο πολυτέλειας και καταναλωτικής ευδαιμονίας κρίνεται απαραίτητη.
Κυριακή πρωί και τα καταστήματα στην Rodeo Drive είναι ανοικτά. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε, οι πλούσιοι αυτού του κόσμου δεν έχουν ωράριο όταν πρόκειται να ικανοποιήσουν τα πανάκριβα γούστα τους. Και αυτός ο δρόμος είναι ταγμένος σε ένα και μοναδικό σκοπό: να προσφέρει ότι πιο ακριβό και εξεζητημένο υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη σε αυτούς που μπορούν να αγοράσουν την ¨δυστυχία που επιθυμούν¨ (μιας και ως γνωστό το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία). Με την ελπίδα να δούμε κάποιον διάσημο πίσω από μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου (λες και θα τον αναγνωρίζαμε), ξεκινάμε τον περίπατο στη Μέκκα της χλιδής. Παγκόσμια αναγνωρίσιμα brandnames στεγάζονται σε κτίρια με υπέροχες διακοσμήσεις, πανάκριβα αυτοκίνητα ¨φυλάνε¨ τις εισόδους τους από παρείσακτους τουρίστες (σαν και του λόγου μας). Η φήμη ότι οι υπάλληλοι των εν λόγω καταστημάτων κοιτάζουν επιτιμητικά όποιον δεν ¨τους γεμίζει το μάτι¨ δεν επιβεβαιώθηκε. Η μέρα είναι πολύ όμορφη για να την σπαταλήσουμε σε κάποιο ανήλιαγο εμπορικό (sic)!
Με προφανή ανακούφιση που δεν είδαμε κλήση πάνω στο παρμπρίζ μας, συνεχίζουμε πάνω στη Santa Monica Blvd και σε μισή ώρα βλέπουμε θάλασσα. Επόμενος προορισμός οι παραλίες του κοντινού Malibu. Έχοντας τον ωκεανό στα αριστερά μας, ταξιδεύουμε πάνω στον παλιό μας γνώριμο, τον πανέμορφο Highway 1 που έχει μετονομαστεί σε Pacific Coast Highway. Η διαδρομή είναι υπέροχη, σε σημείο να μη θες να σταματήσεις να οδηγάς. Και όντως δεν σταματάμε να οδηγάμε και για ένα ακόμη λόγο: τα πάρκινγκ δεξιά και αριστερά του δρόμου είναι γεμάτα ή στις άδειες θέσεις απλά δεν επιτρέπεται να παρκάρεις. Μετά κόπων και βασάνων, στεκόμαστε τυχεροί και βρίσκουμε μια θέση πάνω στον κεντρικό δρόμο. Στη συνέχεια καταπιανόμαστε με τον δεύτερο γρίφο της ημέρας, πώς θα κατέβουμε στη θάλασσα. Η κατάσταση στο Malibu είναι λίγο ιδιόμορφη: Οι ιδιοκτήτες των ¨φτωχικών¨ μπροστά στην παραλία έχουν αποκλείσει την πρόσβαση στην θάλασσα για τους κοινούς θνητούς με συνέπεια οι τελευταίοι να στριμώχνονται στις δημόσιες πλαζ της περιοχής, παρά τις προσπάθειες ομάδων πολιτών να αλλάξουν τους όρους χρήσης των παραλιών. Ποδαράτοι λοιπόν ξεκινάμε για μια τέτοια πλαζ που είδαμε αρκετές δεκάδες μέτρα πριν. Για καλή μας τύχη μετά από λίγο περπάτημα, ανάμεσα σε δύο σπίτια υπάρχει ένα στενό μονοπάτι που οδηγεί στην αμμουδιά, προειδοποιώντας όμως πως θα κλείσει με τη δύση του ηλίου. «Έγινε μάστορα, δεν θα το βραδιάσουμε κιόλας» , αναφωνούμε και επιτέλους πατάμε την χρυσαφένια άμμο.
Επόμενη στάση, η προβλήτα της Σάντα Μόνικα που Κυριακή μεσημέρι πια, προβλέπουμε να έχει μετατραπεί σε τόπο λαϊκού προσκυνήματος. Φτάνοντας στην περιοχή επιβεβαιωνόμαστε πανηγυρικά. Όλοι οι χώροι στάθμευσης είναι ασφυκτικά γεμάτοι με αυτοκίνητα, το ίδιο και οι γύρω δρόμοι. Μετά από αρκετή περιπλάνηση τα καταφέρνουμε και φθάνουμε περπατώντας στην καρδιά του χαμού. Το ιστορικό αυτό ορόσημο της πόλης άνοιξε για το κοινό το 1909 και έκτοτε λειτουργεί αδιάκοπα. Περιλαμβάνει ένα πάρκο ψυχαγωγίας με παιχνίδια, πολλά καταστήματα, μέχρι και ενυδρείο. Δεξιά και αριστερά της προβλήτας εκτείνεται για χιλιόμετρα η ομώνυμη παραλία της Σάντα Μόνικα που σήμερα είναι γεμάτη κόσμο. Οι περισσότεροι κάνουν ηλιοθεραπεία, κάποιοι εξασκούν τα χόμπι τους στην απέραντη αμμουδιά και λίγοι τολμηροί προσπαθούν να κολυμπήσουν κόντρα στα κύματα. «Μια συνηθισμένη κυριακάτικη μέρα στην παραλία», σκεφτόμαστε ,ώσπου η επόμενη εικόνα που αντικρίζουμε μας αφήνει άφωνους.
Πάνω στην αμμουδιά και σε απόλυτη στοίχιση είναι τοποθετημένοι άσπροι και κόκκινοι σταυροί, σαν σε νεκροταφείο. Πλησιάζουμε και παρατηρούμε μερικά ψεύτικα φέρετρα καλυμμένα με την αμερικανική σημαία. Είναι δυνατόν; Όπως μαθαίνουμε, είναι ένα τελετουργικό που επαναλαμβάνεται κάθε Κυριακή, για τα τελευταία επτά χρόνια. Βετεράνοι του Ιράκ και του Αφγανιστάν μαζί με εθελοντές στήνουν αυτό το απόκοσμο σκηνικό σαν φόρο τιμής για τους συνανθρώπους τους που έγιναν θυσία στον παραλογισμό του πολέμου. Η τοποθεσία επιλέχθηκε συνειδητά προκειμένου οι αμέριμνοι λουόμενοι να θυμούνται ότι η ελευθερία δεν είναι αυτονόητη αλλά έχει τίμημα που ενίοτε πληρώνεται με ανθρώπινες ζωές…
Νωρίς το απόγευμα, είναι ώρα πια να αναχωρήσουμε για τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού στο Λ.Α. που δεν είναι άλλος από το ιστορικό κέντρο του, το περίφημο ¨Downtown¨. Εύλογα θα αναρωτιόταν κανείς, «Μα, έχει αυτό το απέραντο μωσαϊκό εθνοτήτων, αυτό το τεράστιο χωνευτήρι ανθρώπων, ιστορική ταυτότητα;» Ναι, και μάλιστα σώζεται ως σήμερα και η περιοχή που το 1871 ιδρύθηκε από μερικές οικογένειες Μεξικανών προσφύγων το χωριό-πρόδρομος της σημερινής μητρόπολης, το El Pueblo de Nuestra Señora la Reina de los Ángeles. Οι δρόμοι που οδηγούν στο κέντρο είναι σχεδόν άδειοι από κίνηση και φτάνουμε αρκετά γρήγορα στην πλατεία Pershing. Με τα πόδια ανεβαίνουμε την N. Hill St. με κατεύθυνση προς το Pueblo και οι άνθρωποι που συναντάμε στην διαδρομή είναι ελάχιστοι, μετά βίας φθάνουν διψήφιο νούμερο. Έχεις σχεδόν την αίσθηση ότι έχασες τον συναγερμό εκκένωσης ή ότι γυρίζουν καινούργιο χολυγουντιανό blockbuster και ερήμωσαν την περιοχή. Όπως και να έχει, η ομορφιά αυτών των στιγμών είναι απερίγραπτη. Το απογευματινό φως αγκαλιάζει τις ατσάλινες σιλουέτες των κτιρίων και κάνει τις σκιές τους να εκτείνονται, θαρρείς μέχρι το άπειρο. Πώς μπορεί να πει κανείς ότι αισθάνεται μια γλυκιά μοναξιά να τον συνεπαίρνει στο κέντρο μιας μεγαλούπολης, χωρίς να ακουστεί αφόρητα γραφικός;
Φτάνοντας στο Pueblo, μόλις τελειώνει η λειτουργία στην καθολική εκκλησία της περιοχής. Είναι ώρα για φαγητό και μια καντίνα με μεξικάνικο φαγητό μας υποδέχεται με χαρά. Στα λίγα σοκάκια υπάρχουν πολλά μαγαζιά με σουβενίρ και εστιατόρια κυρίως μεξικάνικου φαγητού, τιμώντας την ιστορία της τοποθεσίας. Εκεί, στην Olvera St υπάρχει ακόμα η παλιότερη κατοικία στο Λ.Α., η Adobe Avila που χτίστηκε το 1818. Τόπος συνάθροισης πολλών τουριστών το εν λόγω μέρος, αλλά διατηρεί ακόμα έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα.
Απέναντι από το Pueblo, βρίσκεται ο κεντρικός σταθμός τρένων της πόλης, o Union Station. Η πανέμορφη νέο-αποικιακή αρχιτεκτονική του κτιρίου εκπέμπει μια παλιομοδίτικη γοητεία, η οποία συνεχίζεται και στο εσωτερικό με το λαμπερό πάτωμα και τις δερμάτινες, καφέ πολυθρόνες της αίθουσας αναμονής. Σιγά σιγά σε καταλαμβάνει εκείνο το μυστήριο συναίσθημα που νιώθουν όλοι όσοι έχουν βρεθεί σε ένα τέτοιο σταθμό. Αρχίζεις να νοσταλγείς παλιές εποχές που τα πράγματα ,λένε, ήταν πιο απλά, πιο ανθρώπινα, . Ψάχνεις μηχανικά στον πίνακα ανακοινώσεων για εκείνο το δρομολόγιο που πάντα ήθελες να πάρεις αλλά που ποτέ δεν έρχεται. Στέκεσαι στην αρχή του διαδρόμου που οδηγεί στις αποβάθρες και παρατηρείς τους ανθρώπους να περπατούν βιαστικά και να χάνονται στο τέλος του. Και ξέρεις πως η ροή του Χρόνου είναι ανελέητη και μη αναστρέψιμη και όλοι τρέχουν να προλάβουν τις υποδιαιρέσεις της, ελπίζοντας πως ζουν στα μεσοδιαστήματα. Κάποιοι τα καταφέρνουν και λάμπουν στιγμιαία σαν φάροι επίγνωσης, κάποιοι άλλοι απλώς ξοδεύουν τον δανεικό χρόνο...
Όταν ο διαθέσιμος χρόνος που έχεις να ξοδέψεις σε ένα μέρος είναι λίγος, αναγκαστικά πρέπει να επιλέξεις τί θα δεις και τί θα αφήσεις απ’ έξω, ίσως για μια άλλη φορά στο μέλλον (που ποτέ δεν έρχεται). Είναι ένα δίλημμα που αντιμετωπίζουν κάποια στιγμή όλοι όσοι ταξιδεύουν μόνοι. Δίλημμα που συνήθως το ξεπερνάς με κάποιες αναίμακτες παραχωρήσεις. Μόνο που εδώ στην πόλη των Αγγέλων το πράγμα δεν μαζεύεται με τίποτα. Υπάρχουν άπειρα πράγματα να δεις και να κάνεις, και τα περισσότερα πρώτης γραμμής όχι τίποτα δευτεράντζες. Επειδή όμως έφτασε Κυριακή και αύριο αναχωρούμε, πρέπει να πάρουμε ηρωικές αποφάσεις με κάθε κόστος. Έτσι, αποφασίζουμε να αναζητήσουμε διέξοδο προς τη θάλασσα (όπως και όλοι οι υπόλοιποι όπως έμελλε να αποδειχθεί).
Η ώρα είναι 10 το πρωί και ο ουρανός είναι πεντακάθαρος. Επιτέλους, η διανοητική εικόνα που είχαμε για τον καλιφορνέζικο καιρό επαληθεύεται, έστω και την τελευταία μέρα. Πηγαίνοντας προς το πάρκινγκ, από ένα μπαρ – αφτεράδικο-παράπηγμα βγαίνει πιτσιρικαρία, σαν ζαλισμένα κοτόπουλα. Κάθονται κατάχαμα στο πεζοδρόμιο για να συνέλθουν πριν εξαφανιστούν μέσα σε κάποιο αυτοκίνητο. Τρομακτικό μέρος για να μεγαλώνεις τα παιδιά σου, σκεφτόμαστε. Κατεβαίνουμε την N.Cahuenga μέχρι να βρούμε την Santa Monica Blvd, την οποία θα ακολουθήσουμε μέχρι το τέλος της, στην ομώνυμη παραλία. Αυτή η τεράστια λεωφόρος αποτελεί την αφετηρία της ιστορικής διαδρομής Route 66, που πια δεν αναφέρεται σε κανέναν επίσημο οδικό χάρτη αλλά ακόμα αποτελεί όνειρο ζωής για τους απανταχού μηχανόβιους και όχι μόνο. Προχωρώντας προς το δυτικό Holywood, η διαδρομή γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα με όμορφες περιοχές να διαδέχονται η μία την άλλη. Ώσπου κάποια στιγμή, μετά από περίπου 10 χλμ φθάνουμε στο ξακουστό Beverly Hills. Βγαίνοντας από την λεωφόρο και οδηγώντας για λίγο μέσα στην περιοχή, αποκομίζεις την εικόνα που είχες πλάσει όταν μεσουρανούσαν ο Μπράντον και η Ντόνα από την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά. Όμορφοι δρόμοι περιστοιχισμένοι με φοινικόδεντρα, σπίτια-παλατάκια, λίγη κίνηση και παντού τάξη και καθαριότητα. Και όλα αυτά στην αρχή, που να πας και προς τα πάνω, σε πιο απρόσιτες, ιδιωτικές περιοχές. Μένοντας λοιπόν στο ίδιο μήκος κύματος, μια απαραίτητη στάση σε ένα κόσμο πολυτέλειας και καταναλωτικής ευδαιμονίας κρίνεται απαραίτητη.
Κυριακή πρωί και τα καταστήματα στην Rodeo Drive είναι ανοικτά. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε, οι πλούσιοι αυτού του κόσμου δεν έχουν ωράριο όταν πρόκειται να ικανοποιήσουν τα πανάκριβα γούστα τους. Και αυτός ο δρόμος είναι ταγμένος σε ένα και μοναδικό σκοπό: να προσφέρει ότι πιο ακριβό και εξεζητημένο υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη σε αυτούς που μπορούν να αγοράσουν την ¨δυστυχία που επιθυμούν¨ (μιας και ως γνωστό το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία). Με την ελπίδα να δούμε κάποιον διάσημο πίσω από μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου (λες και θα τον αναγνωρίζαμε), ξεκινάμε τον περίπατο στη Μέκκα της χλιδής. Παγκόσμια αναγνωρίσιμα brandnames στεγάζονται σε κτίρια με υπέροχες διακοσμήσεις, πανάκριβα αυτοκίνητα ¨φυλάνε¨ τις εισόδους τους από παρείσακτους τουρίστες (σαν και του λόγου μας). Η φήμη ότι οι υπάλληλοι των εν λόγω καταστημάτων κοιτάζουν επιτιμητικά όποιον δεν ¨τους γεμίζει το μάτι¨ δεν επιβεβαιώθηκε. Η μέρα είναι πολύ όμορφη για να την σπαταλήσουμε σε κάποιο ανήλιαγο εμπορικό (sic)!
Με προφανή ανακούφιση που δεν είδαμε κλήση πάνω στο παρμπρίζ μας, συνεχίζουμε πάνω στη Santa Monica Blvd και σε μισή ώρα βλέπουμε θάλασσα. Επόμενος προορισμός οι παραλίες του κοντινού Malibu. Έχοντας τον ωκεανό στα αριστερά μας, ταξιδεύουμε πάνω στον παλιό μας γνώριμο, τον πανέμορφο Highway 1 που έχει μετονομαστεί σε Pacific Coast Highway. Η διαδρομή είναι υπέροχη, σε σημείο να μη θες να σταματήσεις να οδηγάς. Και όντως δεν σταματάμε να οδηγάμε και για ένα ακόμη λόγο: τα πάρκινγκ δεξιά και αριστερά του δρόμου είναι γεμάτα ή στις άδειες θέσεις απλά δεν επιτρέπεται να παρκάρεις. Μετά κόπων και βασάνων, στεκόμαστε τυχεροί και βρίσκουμε μια θέση πάνω στον κεντρικό δρόμο. Στη συνέχεια καταπιανόμαστε με τον δεύτερο γρίφο της ημέρας, πώς θα κατέβουμε στη θάλασσα. Η κατάσταση στο Malibu είναι λίγο ιδιόμορφη: Οι ιδιοκτήτες των ¨φτωχικών¨ μπροστά στην παραλία έχουν αποκλείσει την πρόσβαση στην θάλασσα για τους κοινούς θνητούς με συνέπεια οι τελευταίοι να στριμώχνονται στις δημόσιες πλαζ της περιοχής, παρά τις προσπάθειες ομάδων πολιτών να αλλάξουν τους όρους χρήσης των παραλιών. Ποδαράτοι λοιπόν ξεκινάμε για μια τέτοια πλαζ που είδαμε αρκετές δεκάδες μέτρα πριν. Για καλή μας τύχη μετά από λίγο περπάτημα, ανάμεσα σε δύο σπίτια υπάρχει ένα στενό μονοπάτι που οδηγεί στην αμμουδιά, προειδοποιώντας όμως πως θα κλείσει με τη δύση του ηλίου. «Έγινε μάστορα, δεν θα το βραδιάσουμε κιόλας» , αναφωνούμε και επιτέλους πατάμε την χρυσαφένια άμμο.
Επόμενη στάση, η προβλήτα της Σάντα Μόνικα που Κυριακή μεσημέρι πια, προβλέπουμε να έχει μετατραπεί σε τόπο λαϊκού προσκυνήματος. Φτάνοντας στην περιοχή επιβεβαιωνόμαστε πανηγυρικά. Όλοι οι χώροι στάθμευσης είναι ασφυκτικά γεμάτοι με αυτοκίνητα, το ίδιο και οι γύρω δρόμοι. Μετά από αρκετή περιπλάνηση τα καταφέρνουμε και φθάνουμε περπατώντας στην καρδιά του χαμού. Το ιστορικό αυτό ορόσημο της πόλης άνοιξε για το κοινό το 1909 και έκτοτε λειτουργεί αδιάκοπα. Περιλαμβάνει ένα πάρκο ψυχαγωγίας με παιχνίδια, πολλά καταστήματα, μέχρι και ενυδρείο. Δεξιά και αριστερά της προβλήτας εκτείνεται για χιλιόμετρα η ομώνυμη παραλία της Σάντα Μόνικα που σήμερα είναι γεμάτη κόσμο. Οι περισσότεροι κάνουν ηλιοθεραπεία, κάποιοι εξασκούν τα χόμπι τους στην απέραντη αμμουδιά και λίγοι τολμηροί προσπαθούν να κολυμπήσουν κόντρα στα κύματα. «Μια συνηθισμένη κυριακάτικη μέρα στην παραλία», σκεφτόμαστε ,ώσπου η επόμενη εικόνα που αντικρίζουμε μας αφήνει άφωνους.
Πάνω στην αμμουδιά και σε απόλυτη στοίχιση είναι τοποθετημένοι άσπροι και κόκκινοι σταυροί, σαν σε νεκροταφείο. Πλησιάζουμε και παρατηρούμε μερικά ψεύτικα φέρετρα καλυμμένα με την αμερικανική σημαία. Είναι δυνατόν; Όπως μαθαίνουμε, είναι ένα τελετουργικό που επαναλαμβάνεται κάθε Κυριακή, για τα τελευταία επτά χρόνια. Βετεράνοι του Ιράκ και του Αφγανιστάν μαζί με εθελοντές στήνουν αυτό το απόκοσμο σκηνικό σαν φόρο τιμής για τους συνανθρώπους τους που έγιναν θυσία στον παραλογισμό του πολέμου. Η τοποθεσία επιλέχθηκε συνειδητά προκειμένου οι αμέριμνοι λουόμενοι να θυμούνται ότι η ελευθερία δεν είναι αυτονόητη αλλά έχει τίμημα που ενίοτε πληρώνεται με ανθρώπινες ζωές…
Νωρίς το απόγευμα, είναι ώρα πια να αναχωρήσουμε για τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού στο Λ.Α. που δεν είναι άλλος από το ιστορικό κέντρο του, το περίφημο ¨Downtown¨. Εύλογα θα αναρωτιόταν κανείς, «Μα, έχει αυτό το απέραντο μωσαϊκό εθνοτήτων, αυτό το τεράστιο χωνευτήρι ανθρώπων, ιστορική ταυτότητα;» Ναι, και μάλιστα σώζεται ως σήμερα και η περιοχή που το 1871 ιδρύθηκε από μερικές οικογένειες Μεξικανών προσφύγων το χωριό-πρόδρομος της σημερινής μητρόπολης, το El Pueblo de Nuestra Señora la Reina de los Ángeles. Οι δρόμοι που οδηγούν στο κέντρο είναι σχεδόν άδειοι από κίνηση και φτάνουμε αρκετά γρήγορα στην πλατεία Pershing. Με τα πόδια ανεβαίνουμε την N. Hill St. με κατεύθυνση προς το Pueblo και οι άνθρωποι που συναντάμε στην διαδρομή είναι ελάχιστοι, μετά βίας φθάνουν διψήφιο νούμερο. Έχεις σχεδόν την αίσθηση ότι έχασες τον συναγερμό εκκένωσης ή ότι γυρίζουν καινούργιο χολυγουντιανό blockbuster και ερήμωσαν την περιοχή. Όπως και να έχει, η ομορφιά αυτών των στιγμών είναι απερίγραπτη. Το απογευματινό φως αγκαλιάζει τις ατσάλινες σιλουέτες των κτιρίων και κάνει τις σκιές τους να εκτείνονται, θαρρείς μέχρι το άπειρο. Πώς μπορεί να πει κανείς ότι αισθάνεται μια γλυκιά μοναξιά να τον συνεπαίρνει στο κέντρο μιας μεγαλούπολης, χωρίς να ακουστεί αφόρητα γραφικός;
Φτάνοντας στο Pueblo, μόλις τελειώνει η λειτουργία στην καθολική εκκλησία της περιοχής. Είναι ώρα για φαγητό και μια καντίνα με μεξικάνικο φαγητό μας υποδέχεται με χαρά. Στα λίγα σοκάκια υπάρχουν πολλά μαγαζιά με σουβενίρ και εστιατόρια κυρίως μεξικάνικου φαγητού, τιμώντας την ιστορία της τοποθεσίας. Εκεί, στην Olvera St υπάρχει ακόμα η παλιότερη κατοικία στο Λ.Α., η Adobe Avila που χτίστηκε το 1818. Τόπος συνάθροισης πολλών τουριστών το εν λόγω μέρος, αλλά διατηρεί ακόμα έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα.
Απέναντι από το Pueblo, βρίσκεται ο κεντρικός σταθμός τρένων της πόλης, o Union Station. Η πανέμορφη νέο-αποικιακή αρχιτεκτονική του κτιρίου εκπέμπει μια παλιομοδίτικη γοητεία, η οποία συνεχίζεται και στο εσωτερικό με το λαμπερό πάτωμα και τις δερμάτινες, καφέ πολυθρόνες της αίθουσας αναμονής. Σιγά σιγά σε καταλαμβάνει εκείνο το μυστήριο συναίσθημα που νιώθουν όλοι όσοι έχουν βρεθεί σε ένα τέτοιο σταθμό. Αρχίζεις να νοσταλγείς παλιές εποχές που τα πράγματα ,λένε, ήταν πιο απλά, πιο ανθρώπινα, . Ψάχνεις μηχανικά στον πίνακα ανακοινώσεων για εκείνο το δρομολόγιο που πάντα ήθελες να πάρεις αλλά που ποτέ δεν έρχεται. Στέκεσαι στην αρχή του διαδρόμου που οδηγεί στις αποβάθρες και παρατηρείς τους ανθρώπους να περπατούν βιαστικά και να χάνονται στο τέλος του. Και ξέρεις πως η ροή του Χρόνου είναι ανελέητη και μη αναστρέψιμη και όλοι τρέχουν να προλάβουν τις υποδιαιρέσεις της, ελπίζοντας πως ζουν στα μεσοδιαστήματα. Κάποιοι τα καταφέρνουν και λάμπουν στιγμιαία σαν φάροι επίγνωσης, κάποιοι άλλοι απλώς ξοδεύουν τον δανεικό χρόνο...
Last edited:
