gioske
Member
- Μηνύματα
- 172
- Likes
- 1.095
- Ταξίδι-Όνειρο
- Θιβετ
4η ημέρα (21/05)
Τελευταία ολόκληρη μέρα στην πόλη, στο City by the Bay που λένε και οι ντόπιοι. Με το αίσθημα μιας ανάλαφρης μελαγχολίας για αυτά που θα αφήσουμε πίσω και μιας έντονης περιέργειας για τα μελλούμενα, παίρνουμε την απόφασή μας οριστικά και αμετάκλητα: Θα δούμε και κυρίως θα δοκιμάσουμε όσο πιο πολλά μπορούμε από αυτή την υπέροχη πόλη, άλλωστε από αύριο όλα θα είναι μια απατηλή ανάμνηση. Με τις σκέψεις να τριβελίζουν το μυαλό ούτε που καταλαβαίνουμε πως φτάσαμε στην αφετηρία και στεκόμαστε ήδη στην ουρά για να ανέβουμε στο τραμ, για μία και μοναδική βόλτα.
Λίγα, ακόμα, λόγια για το τραμ και για την άρρηκτη σχέση του με την πόλη. Εκτός από τουριστική ατραξιόν, μιας και το κόστος χρήσης του (6€/απλή διαδρομή) είναι απαγορευτικό για καθημερινή χρήση από τους ντόπιους, και ενός μέσου μεταφοράς περιορισμένης εμβέλειας είναι και ένας θεσμός που πέρασε από σαράντα κύματα μέχρι να διασωθεί οριστικά. Είναι ένα «ζωντανός» θεματοφύλακας της ιστορίας της πόλης με μια μοναδική, παγκόσμια ταυτότητα. Με αυτά και μ’ αυτά, είμαστε ήδη στο βαγόνι της γραμμής Powell-Hyde (μίας εκ των τριών που έχουν απομείνει) με κατεύθυνση από το κέντρο προς την βόρεια παραλία. Κατά τη διάρκεια της απίστευτα όμορφης διαδρομής , με την ανάβαση σε γειτονιές με βικτωριανά σπίτια και την κατάβαση με το φόντο να μονοπωλείται από το Αλκατράζ, δεν σταματάμε να εκδηλώνουμε την συμπαράστασή μας στον οδηγό. Δεν έχουμε δει πιο απαιτητική δουλειά οδηγού, όντας όρθιος καθ’ όλη τη διάρκεια της βόλτας και με ένα σωρό μοχλούς και πιεστήρια για να κατευθύνει το ατσάλινο κουτάκι του. Τον αποχαιρετάμε με έκδηλη απορία που μετά από τέτοια δοκιμασία διατηρεί ακόμα την καλή του διάθεση.
Πρώτη στάση για ένα απαραίτητο δυναμωτικό, τον καλύτερο IrishCoffee της πιάτσας. Ακριβώς δίπλα στο τέρμα του τραμ, είναι το BuenaVistaCafe με την ίδια και απαράλλαχτη συνταγή παρασκευής ιρλανδέζικου καφέ από το 1952, χάρις στην εμμονή δύο ανθρώπων να πετύχουν την ίδια ακριβώς συνταγή που έπιναν και στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου. Ο μπάρμαν (η παλιά φωτό είναι από το αρχείο του μαγαζιού και η νέα δική μου) που σε αιχμαλωτίζει με το παρουσιαστικό του, μοιράζει γενναιόδωρα το ιρλανδέζικο ουίσκι στους γνώστες και στους περίεργους σαν και εμάς. Ό,τι πρέπει για να συνεχίσουμε με λίγο ακόμη περπάτημα ως την αποβάθρα 33, για την κρουαζιέρα μας μέχρι το νησί του Αλκατράζ.
Bar Tender Larry Nolan
Εκ προοιμίου, σταθήκαμε τυχεροί με αυτή την κρουαζιέρα. Ενώ όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί τόνιζαν με bold, italics και ότι άλλο θες ότι θα πρέπει να κλείσεις εισιτήρια προκαταβολικά γιατί το πιθανότερο είναι να μην βρεις όταν πας εκεί, εμείς προτιμήσαμε να προκαλέσουμε την τύχη μας. Ευτυχώς προτίμησε να μην απαντήσει στην πρόκληση και την Δευτέρα κλείσαμε δύο θέσεις για σήμερα Τετάρτη, με το καραβάκι των 11.30 (έναντι 30$ /άτομο), με τις επόμενες διαθέσιμες να ξεκινούν από την ερχόμενη βδομάδα. Με το «ουφ» της Δευτέρας ακόμη να αντηχεί, στηθήκαμε στην ουρά για επιβίβαση. Σκέτο χρυσωρυχείο αυτό το μαγαζάκι, μακράν ο περισσότερος κόσμος μαζεμένος για ένα και μόνο αξιοθέατο. Μετά από σύντομο ταξιδάκι και γνωριμία με μεσήλικο και συμπαθέστατο κατά τα άλλα εγγλέζικο ζευγάρι που κάνανε το ίδιο ταξίδι με μας αλλά από την ανάποδη (και λιγάκι ενοχλημένοι από τον κομπασμό του κυρίου πως έκανε upgrade το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο σε ένα θηριώδες FordMustang), πατάμε πόδι στον κινηματογραφικό Βράχο.
Στην προκυμαία μας περιμένει ο επικεφαλής φύλακας του νησιού-πάρκου για το καλωσόρισμα και τις απαραίτητες οδηγίες επίσκεψης των χώρων της φυλακής. Μας επισημαίνει το γεγονός ότι στο πέρασμα των χρόνων η χρήση αυτής της έκτασης πέρασε από διάφορες φάσεις. Στην αρχή φιλοξένησε τον πρώτο φάρο στην Δυτική Ακτή και έγινε φρούριο στο εμφύλιο, μετά ήταν στρατιωτική φυλακή και από το 1934 ως το 1963 που έκλεισε οριστικά χρησιμοποιήθηκε σαν ομοσπονδιακή φυλακή. Μερικά από τα καλύτερα παιδιά της κοινωνίας πέρασαν από κει, με το πιο διάσημο από όλους τον Αλ Καπόνε. Οι χώροι εντός και εκτός των κτιρίων είναι αμέτρητοι και πρέπει να αφιερώσεις ένα γεμάτο 2ωρο για να δεις τουλάχιστον τα βασικά: τα ασφυκτικά κελιά, την τρομερή απομόνωση, το προαύλιο με την θέα της πόλης σε απόσταση αναπνοής αλλά και τα σπίτια των φυλάκων και των οικογενειών τους. Αξίζει να εφοδιαστείς και με audioguide όπου οι υποβλητικές περιγραφές είναι με φωνές πραγματικών τροφίμων και των φυλάκων τους.
Η επιστροφή σημαίνει και την ώρα του φαγητού. Εκτός από τις παραδοσιακές καβουρολιχουδιές, στην περιοχή (Fisherman’sWharf) υπάρχει και η αρτοποιία BoudinBakery (όπου έχει και εστιατόριο, μπυραρία και μουσείο και μπορείς να παρακολουθήσεις ζωντανά την Παρασκευή αρτοποιημάτων), με το φημισμένο ψωμί τους (sourdough bread), που το απολαμβάνεις καλύτερα γεμισμένο με μία κρεμώδη σούπα από θαλασσινά.
San Francisco Classic Clam Chowder
Ικανοποιημένοι από την επιλογή μας, ανηφορίζουμε από την HydeSt, για να πιάσουμε την Lombard από την κορυφή της, τον πιο ¨στριφογυριστό¨ δρόμο στον κόσμο. Η ανάβαση της HydeSt που κάνει ακόμα και το τραμ να αγκομαχάει, φέρνει την αντοχή μας στα όριά της. Η γλώσσα έχει ακουμπήσει τσιμέντο αλλά η θέα μας αποζημιώνει όταν φθάνουμε στην κορυφή. Για ένα τετράγωνο ο κατηφορικός φιδωτός δρόμος με τα παρτέρια προκαλεί κυκλοφοριακό κομφούζιο σε αυτοκίνητα που κινούνται με όριο ταχύτητας τα 10 μίλια και περαστικούς που συνωστίζονται για μια καλή φωτογραφία. Ο κόσμος και τα αυτοκίνητα συνεχίζουν και συρρέουν και είναι να απορείς με την ιώβεια υπομονή των περιοίκων, που περιμένουν να ακούσουν το φωτογραφικό κλικ για να μπουν στο σπίτι τους. Αφήνοντας πίσω άλλο ένα ορόσημο της πόλης, κατηφορίζουμε μέχρι την ColumbusAve, που τέμνει διαγώνια και οριοθετεί την NorthBeach, την μικρή Ιταλία της πόλης.
Απολαμβάνοντας τον καπουτσίνο μας στο Caffé Greco και παρατηρώντας τους περαστικούς πέρασε ένα γεμάτο δίωρο πριν αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε για τον τελικό μας προορισμό. Μια μικρή στάση στο CityLightsBookstore, που αποτέλεσε το λίκνο του κινήματος των Beatniks και λειτουργεί ακόμη σαν ανεξάρτητο βιβλιοπωλείο. Ένα ολόκληρο λογοτεχνικό κίνημα με λαμπρούς εκπροσώπους (Κέρουακ, Γκινσμπεργκ, Μπάροουζ), μια γενιά που παραλίγο να χαθεί στον λαβύρινθο της ταραχώδους ζωής της. Σούρουπο πια φθάνουμε στο πύργο Coit.
Η ώρα πια είναι περασμένη, ο κόσμος λιγοστός, τα τελευταία αυτοκίνητα ξεπαρκάρουν… ότι πρέπει για φιλοσοφικές απορίες. Κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε σε αυτή την εμβληματική πόλη, δεδομένων των χρονικών συνθηκών και της απουσίας δεύτερης ευκαιρίας; Το σώμα συνηγορεί, το μυαλό αμφιβάλει. Άκρη δεν πρόκειται να βγάλουμε και πάμε πάσο. Ας ασχοληθούμε με πιο χειροπιαστά πράγματα, όπως με το μεγαλείο που απλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Το λυκόφως απλώνει το ασημένιο δίχτυ του πάνω από τις συνοικίες της πόλης και η Golden Gate βυθίζεται στην αγκαλιά της ωκεάνιας ομίχλης. .
Τελευταία ολόκληρη μέρα στην πόλη, στο City by the Bay που λένε και οι ντόπιοι. Με το αίσθημα μιας ανάλαφρης μελαγχολίας για αυτά που θα αφήσουμε πίσω και μιας έντονης περιέργειας για τα μελλούμενα, παίρνουμε την απόφασή μας οριστικά και αμετάκλητα: Θα δούμε και κυρίως θα δοκιμάσουμε όσο πιο πολλά μπορούμε από αυτή την υπέροχη πόλη, άλλωστε από αύριο όλα θα είναι μια απατηλή ανάμνηση. Με τις σκέψεις να τριβελίζουν το μυαλό ούτε που καταλαβαίνουμε πως φτάσαμε στην αφετηρία και στεκόμαστε ήδη στην ουρά για να ανέβουμε στο τραμ, για μία και μοναδική βόλτα.
Λίγα, ακόμα, λόγια για το τραμ και για την άρρηκτη σχέση του με την πόλη. Εκτός από τουριστική ατραξιόν, μιας και το κόστος χρήσης του (6€/απλή διαδρομή) είναι απαγορευτικό για καθημερινή χρήση από τους ντόπιους, και ενός μέσου μεταφοράς περιορισμένης εμβέλειας είναι και ένας θεσμός που πέρασε από σαράντα κύματα μέχρι να διασωθεί οριστικά. Είναι ένα «ζωντανός» θεματοφύλακας της ιστορίας της πόλης με μια μοναδική, παγκόσμια ταυτότητα. Με αυτά και μ’ αυτά, είμαστε ήδη στο βαγόνι της γραμμής Powell-Hyde (μίας εκ των τριών που έχουν απομείνει) με κατεύθυνση από το κέντρο προς την βόρεια παραλία. Κατά τη διάρκεια της απίστευτα όμορφης διαδρομής , με την ανάβαση σε γειτονιές με βικτωριανά σπίτια και την κατάβαση με το φόντο να μονοπωλείται από το Αλκατράζ, δεν σταματάμε να εκδηλώνουμε την συμπαράστασή μας στον οδηγό. Δεν έχουμε δει πιο απαιτητική δουλειά οδηγού, όντας όρθιος καθ’ όλη τη διάρκεια της βόλτας και με ένα σωρό μοχλούς και πιεστήρια για να κατευθύνει το ατσάλινο κουτάκι του. Τον αποχαιρετάμε με έκδηλη απορία που μετά από τέτοια δοκιμασία διατηρεί ακόμα την καλή του διάθεση.
Πρώτη στάση για ένα απαραίτητο δυναμωτικό, τον καλύτερο IrishCoffee της πιάτσας. Ακριβώς δίπλα στο τέρμα του τραμ, είναι το BuenaVistaCafe με την ίδια και απαράλλαχτη συνταγή παρασκευής ιρλανδέζικου καφέ από το 1952, χάρις στην εμμονή δύο ανθρώπων να πετύχουν την ίδια ακριβώς συνταγή που έπιναν και στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου. Ο μπάρμαν (η παλιά φωτό είναι από το αρχείο του μαγαζιού και η νέα δική μου) που σε αιχμαλωτίζει με το παρουσιαστικό του, μοιράζει γενναιόδωρα το ιρλανδέζικο ουίσκι στους γνώστες και στους περίεργους σαν και εμάς. Ό,τι πρέπει για να συνεχίσουμε με λίγο ακόμη περπάτημα ως την αποβάθρα 33, για την κρουαζιέρα μας μέχρι το νησί του Αλκατράζ.
Bar Tender Larry Nolan
Εκ προοιμίου, σταθήκαμε τυχεροί με αυτή την κρουαζιέρα. Ενώ όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί τόνιζαν με bold, italics και ότι άλλο θες ότι θα πρέπει να κλείσεις εισιτήρια προκαταβολικά γιατί το πιθανότερο είναι να μην βρεις όταν πας εκεί, εμείς προτιμήσαμε να προκαλέσουμε την τύχη μας. Ευτυχώς προτίμησε να μην απαντήσει στην πρόκληση και την Δευτέρα κλείσαμε δύο θέσεις για σήμερα Τετάρτη, με το καραβάκι των 11.30 (έναντι 30$ /άτομο), με τις επόμενες διαθέσιμες να ξεκινούν από την ερχόμενη βδομάδα. Με το «ουφ» της Δευτέρας ακόμη να αντηχεί, στηθήκαμε στην ουρά για επιβίβαση. Σκέτο χρυσωρυχείο αυτό το μαγαζάκι, μακράν ο περισσότερος κόσμος μαζεμένος για ένα και μόνο αξιοθέατο. Μετά από σύντομο ταξιδάκι και γνωριμία με μεσήλικο και συμπαθέστατο κατά τα άλλα εγγλέζικο ζευγάρι που κάνανε το ίδιο ταξίδι με μας αλλά από την ανάποδη (και λιγάκι ενοχλημένοι από τον κομπασμό του κυρίου πως έκανε upgrade το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο σε ένα θηριώδες FordMustang), πατάμε πόδι στον κινηματογραφικό Βράχο.
Στην προκυμαία μας περιμένει ο επικεφαλής φύλακας του νησιού-πάρκου για το καλωσόρισμα και τις απαραίτητες οδηγίες επίσκεψης των χώρων της φυλακής. Μας επισημαίνει το γεγονός ότι στο πέρασμα των χρόνων η χρήση αυτής της έκτασης πέρασε από διάφορες φάσεις. Στην αρχή φιλοξένησε τον πρώτο φάρο στην Δυτική Ακτή και έγινε φρούριο στο εμφύλιο, μετά ήταν στρατιωτική φυλακή και από το 1934 ως το 1963 που έκλεισε οριστικά χρησιμοποιήθηκε σαν ομοσπονδιακή φυλακή. Μερικά από τα καλύτερα παιδιά της κοινωνίας πέρασαν από κει, με το πιο διάσημο από όλους τον Αλ Καπόνε. Οι χώροι εντός και εκτός των κτιρίων είναι αμέτρητοι και πρέπει να αφιερώσεις ένα γεμάτο 2ωρο για να δεις τουλάχιστον τα βασικά: τα ασφυκτικά κελιά, την τρομερή απομόνωση, το προαύλιο με την θέα της πόλης σε απόσταση αναπνοής αλλά και τα σπίτια των φυλάκων και των οικογενειών τους. Αξίζει να εφοδιαστείς και με audioguide όπου οι υποβλητικές περιγραφές είναι με φωνές πραγματικών τροφίμων και των φυλάκων τους.
Η επιστροφή σημαίνει και την ώρα του φαγητού. Εκτός από τις παραδοσιακές καβουρολιχουδιές, στην περιοχή (Fisherman’sWharf) υπάρχει και η αρτοποιία BoudinBakery (όπου έχει και εστιατόριο, μπυραρία και μουσείο και μπορείς να παρακολουθήσεις ζωντανά την Παρασκευή αρτοποιημάτων), με το φημισμένο ψωμί τους (sourdough bread), που το απολαμβάνεις καλύτερα γεμισμένο με μία κρεμώδη σούπα από θαλασσινά.
San Francisco Classic Clam Chowder
Ικανοποιημένοι από την επιλογή μας, ανηφορίζουμε από την HydeSt, για να πιάσουμε την Lombard από την κορυφή της, τον πιο ¨στριφογυριστό¨ δρόμο στον κόσμο. Η ανάβαση της HydeSt που κάνει ακόμα και το τραμ να αγκομαχάει, φέρνει την αντοχή μας στα όριά της. Η γλώσσα έχει ακουμπήσει τσιμέντο αλλά η θέα μας αποζημιώνει όταν φθάνουμε στην κορυφή. Για ένα τετράγωνο ο κατηφορικός φιδωτός δρόμος με τα παρτέρια προκαλεί κυκλοφοριακό κομφούζιο σε αυτοκίνητα που κινούνται με όριο ταχύτητας τα 10 μίλια και περαστικούς που συνωστίζονται για μια καλή φωτογραφία. Ο κόσμος και τα αυτοκίνητα συνεχίζουν και συρρέουν και είναι να απορείς με την ιώβεια υπομονή των περιοίκων, που περιμένουν να ακούσουν το φωτογραφικό κλικ για να μπουν στο σπίτι τους. Αφήνοντας πίσω άλλο ένα ορόσημο της πόλης, κατηφορίζουμε μέχρι την ColumbusAve, που τέμνει διαγώνια και οριοθετεί την NorthBeach, την μικρή Ιταλία της πόλης.
Απολαμβάνοντας τον καπουτσίνο μας στο Caffé Greco και παρατηρώντας τους περαστικούς πέρασε ένα γεμάτο δίωρο πριν αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε για τον τελικό μας προορισμό. Μια μικρή στάση στο CityLightsBookstore, που αποτέλεσε το λίκνο του κινήματος των Beatniks και λειτουργεί ακόμη σαν ανεξάρτητο βιβλιοπωλείο. Ένα ολόκληρο λογοτεχνικό κίνημα με λαμπρούς εκπροσώπους (Κέρουακ, Γκινσμπεργκ, Μπάροουζ), μια γενιά που παραλίγο να χαθεί στον λαβύρινθο της ταραχώδους ζωής της. Σούρουπο πια φθάνουμε στο πύργο Coit.
Η ώρα πια είναι περασμένη, ο κόσμος λιγοστός, τα τελευταία αυτοκίνητα ξεπαρκάρουν… ότι πρέπει για φιλοσοφικές απορίες. Κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε σε αυτή την εμβληματική πόλη, δεδομένων των χρονικών συνθηκών και της απουσίας δεύτερης ευκαιρίας; Το σώμα συνηγορεί, το μυαλό αμφιβάλει. Άκρη δεν πρόκειται να βγάλουμε και πάμε πάσο. Ας ασχοληθούμε με πιο χειροπιαστά πράγματα, όπως με το μεγαλείο που απλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Το λυκόφως απλώνει το ασημένιο δίχτυ του πάνω από τις συνοικίες της πόλης και η Golden Gate βυθίζεται στην αγκαλιά της ωκεάνιας ομίχλης. .
Last edited:
