gioske
Member
- Μηνύματα
- 172
- Likes
- 1.095
- Ταξίδι-Όνειρο
- Θιβετ
6η ημέρα (23/05)
Ξημέρωσε στην Καλιφόρνια! Οι κουρτίνες του δωματίου είναι η αυλαία που ανοίγει για να υποδεχθούμε τον λαμπρότατο ήλιο του πρωινού. Η έναρξη της παράστασης, παρόλη την μεγαλοπρέπεια των συντελεστών, μας βρίσκει σε άρνηση: Δεν θέλουμε με τίποτα να αφήσουμε το υπέροχο στρώμα του διπλού μας κρεβατιού. Οι περίεργοι ήχοι όμως που προέρχονται από τα άδεια στομάχια, μας κάνουν να επανεκτιμήσουμε την κατάσταση νηφάλια και τελικά να κατευθυνθούμε σχεδόν μηχανικά προς την reception. Ο χώρος του πρωινού στον μικρό χώρο υποδοχής προκαλεί αναθεώρηση των σχεδίων μας για εκτεταμένη επίσκεψη και στα γρήγορα με ξηρά τροφή και καφέ στο χέρι, επιστρέφουμε στο δωμάτιο για πακετάρισμα. (Η κοπέλα από χτες μας είχε προειδοποιήσει, «Σας περιμένουμε αύριο στην υποδοχή για να φάτε κάτι πρόχειρο και να γνωριστούμε», τονίζοντας υπερβολικά ίσως το δεύτερο.
)
Όπλα, κράνη, παλάσκες και on the road again. Ο σημερινός προορισμός είναι η Πόλη των Αγγέλων, αλλά παραφράζοντας τον μεγάλο Αλεξανδρινό σημασία δεν έχει τόσο η Ιθάκη όσο το ωραίο ταξίδι που θα σε οδηγήσει μπροστά στις πύλες της. Και τι ταξίδι θα είναι αυτό! Ξεκινάς από το Μοντερέυ και ίσαμε 200 χλμ νότια, οδηγάς σχεδόν συνέχεια δίπλα στη θάλασσα. Η ανεμπόδιστη θέα είναι εκπληκτική, με την πρωινή υγρασία να διαλύεται και να αποκαλύπτει την ακτογραμμή που κόβει την ανάσα. Έχεις τον ωκεανό τόσο κοντά που σχεδόν γεύεσαι την αρμύρα του, φουσκώνουν τα φανταστικά πανιά σου οι αέρηδές του και σε κάποια απομονωμένη παραλία εξαγνίζεται η ψυχή σου από τα αιώνια κύματά του.
Αφήνοντας στα δεξιά μας το όμορφο ψαροχώρι του Carmel (όπου πολλοί καλλιτέχνες έχουν σαν καταφύγιο, μέχρι και ο πολύς Clint Eastwood διετέλεσε στο παρελθόν δήμαρχος), μπαίνουμε στην ¨μεγάλη χώρα του Νότου¨, toBigSur. Μέχρι το San Luis Obispo όπου σταδιακά αφήνεις την παραλία για να προχωρήσεις προς πιο μεγάλες αστικές περιοχές , είναι το πιο όμορφο κομμάτι αυτής της πολιτείας.Περνάμε μέσα από δάση και περιοχές προστατευμένες, με την πρωινή ομίχλη να μοιάζει αδιαπέραστη αλλά να αδυνατίζει όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία. Τα ειδικά διαμορφωμένα σημεία κατά μήκος της διαδρομής όπου μπορείς να απολαύσεις το τοπίο είναι άριστα επιλεγμένα και συντηρημένα. Η πρώτη στάση είναι λίγο μετά την BixbyBridge, μια εμβληματική, τοξωτή γέφυρα στην αρχή της διαδρομής. Στον χώρο στάθμευσης, ένα μεσήλικο ζευγάρι προσπαθεί να επισκευάσει μια Harley Davidson που χάνει λάδια. Είναι πολλοί οι ¨Χαρλεάδες¨ που θα συναντήσουμε κατά μήκος της διαδρομής και συναγωνίζονται σε αριθμό αυτούς με τα θηριώδη αμερικάνικα κάμπριο. Κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι, εκφράζοντας τη σιωπηρή μας συμπάθεια στο ηρωικό ζευγάρι με τα δερμάτινα και κρυμμένη ζήλεια για την τόλμη τους. Η σύγκριση από το μέλλον, αναπόφευκτη. Άραγε εμείς στην ηλικία τους ακόμα θα σκαρώνουμε ταξίδια; Ο χρόνος θα δείξει…
Επόμενη στάση, αναγκαστική, για ανεφοδιασμό σε βενζίνη κάπου 20 χλμ μετά. Το γέμισμα κρίνεται επιβεβλημένο μιας και η συχνότητα εμφάνισης πρατηρίων μέχρι τώρα είναι ανησυχητικά χαμηλή, κάτι που θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος του ταξιδιού. Το πρατήριο είναι πάνω στο βουνό, σε μια περιοχή ιδανική για κατασκήνωση όπως μαρτυρούν και τα πολλά τροχόσπιτα που είναι αραγμένα δεξιά και αριστερά. Το παλληκάρι μας ρωτάει από πού είμαστε και πόσο κοστίζει η βενζίνη στην Ελλάδα. Αφού κάναμε τις απαραίτητες αναγωγές, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως πληρώνουμε περίπου 2πλάσια τιμή σε σχέση με ένα Αμερικάνο, οπότε αναφωνώντας ενθουσιασμένοι «Γέμισέ το φιλαράκι!», αναχωρούμε για την συνέχεια.
Η διαδρομή μας φέρνει κοντά στο κάστρο Hearst, ιδιοκτησία του ομώνυμου μεγιστάνα των media της δεκαετίας του ’40. Η πισίνα της έπαυλης έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλές ταινίες και βίντεο κλιπς, με πιο πρόσφατο αυτό της Lady Gaga. Η κυρία όμως στην υποδοχή των επισκεπτών μας πληροφορεί ότι είναι άδεια λόγω ξηρασίας οπότε επιλέγουμε να μην πληρώσουμε το αλμυρό αντίτιμο (25$/άτομο) χωρίς να δούμε το highlight της βίλας. Με φρέσκο καφέ ανά χείρας και σε κοντινή απόσταση φθάνουμε στην παραλία Piedras Blancas, όπου είναι προστατευμένη περιοχή για τους θαλάσσιους ελέφαντες. Τα συμπαθή αυτά παχύδερμα έχουν κάνει κατάληψη της ακτής και συνεχώς διαγκωνίζονται μεταξύ τους, για μια σπιθαμή περισσότερου ζωτικού χώρου κάνοντας φοβερό θόρυβο. Η πανέμορφη διαδρομή όμως δεν κρατά για πάντα. Στην παραλιακή τοποθεσία MorroBay, το τοπίο γίνεται πεδινό και έτσι θα συνεχίσει με ελάχιστες εναλλαγές μέχρι τα περίχωρα του Λος Άντζελες.
Έχοντας αφήσει πίσω μας τον Highway 1 και αλλάζοντας στον μεγαλύτερο 101, αργά το μεσημέρι πια φθάνουμε στην Αμερικανική Ριβιέρα, στην πόλη της Σάντα Μπάρμπαρα. Ο χαρακτηρισμός της δεν έχει να κάνει μόνο με την παραθαλάσσια τοποθεσία της και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της αλλά και με το ήπιο, μεσογειακό σχεδόν κλίμα της όλο το χρόνο. Ξεκινάμε από την πανέμορφη ιεραποστολή για να καταλήξουμε στην καρδιά της πόλης, την δημοφιλή State St. Ακόμα και από τα πρώτα μέτρα μπορείς να αισθανθείς τον διαφορετικό ¨αέρα¨ της πόλης και την ευημερία χωρίς τις αμερικάνικες υπερβολές. Οι χαλαροί ρυθμοί, τα καλόγουστα εμπορικά και το όμορφα διαμορφωμένο παραλιακό μέτωπο δικαιώνουν την επιλογή μας. Μοναδική μας ανησυχία είναι αν η πράσινη σήμανση της θέσης που αφήσαμε το αυτοκίνητο μας προβλέπει εισιτήριο ή όχι. Ένας όχι και τόσο σίγουρος τύπος που ρωτήσαμε μας είπε όχι, οπότε είπαμε να το ρισκάρουμε. Άλλωστε ο τρόπος λειτουργίας των χρωματικών διαγραμμίσεων των πεζοδρομίων για την στάθμευση αυτοκινήτων εξακολουθεί να μου διαφεύγει. Αργά το απόγευμα και χωρίς κλήση, αναχωρούμε για τα τελευταία 150 χλμ μέχρι την Πόλη των Αγγέλων. Άραγε θα συναντήσουμε κανέναν;
Το ραδιόφωνο ροκάρει συνεχώς από τότε που αφήσαμε πίσω μας το Σαν Φρανσίσκο. Χέρια και πόδια κουνιούνται ρυθμικά, στα χείλη σχηματίζονται οι στίχοι των τραγουδιών. Η ήρεμη ανακεφαλαίωση της ημέρας προκαλεί ήδη νοσταλγία, που με τη σειρά της μετατρέπεται σε ανυπομονησία για τα επόμενα. Οδηγούμε σταθερά πάνω στον 101, προς ολοταχώς για την έξοδό μας προς το Holywood με το ασημί, μεταλλικό ¨θηρίο¨ να καταπίνει αγόγγυστα τα μίλια της διαδρομής. Ακόμα και τα ονόματα των περιοχών που αφήνουμε πίσω μας ακούγονται σαν μυθική τοπογραφία: Ventura, Camarillo, Thousand Oaks, Woodland Hills, Sherman Oaks. Ο Highway 101 που όσο πλησιάζουμε στην ευρύτερη περιοχή του L.A. του προστίθενται λωρίδες κυκλοφορίας, επιβεβαιώνει αυτό που είχαμε ακούσει από μια παρέα Ιταλών στο Σαν Φρανσίσκο: Ότι το L.A. είναι μια γιγαντιαία μηχανή. Η κουλτούρα εδώ είναι συντριπτικά υπέρ του αυτοκινήτου, γεγονός που επιβεβαιώνεται από το τεράστιο οδικό δίκτυο της μητροπολιτικής περιοχής. Οι άνθρωποι πίσω από την κατασκευή και συντήρηση αυτού του υπέρ-οργανισμού πρέπει να έχουν θεϊκές ιδιότητες, δεν εξηγείται αλλιώς.
Κατά τις 9 φθάνουμε στο ξενοδοχείο μας, το The Hotel Hollywood ακριβώς πάνω από την διάσημη Holywood Boulevard, τον δρόμο των αστέρων. Είμαστε ακόμη ¨ζεστοί¨ οπότε προκρίνεται η βραδινή βόλτα στην λεωφόρο μέχρι το πρώην Kodak και νυν Dolby Theatre, τον φυσικό χώρο απονομής των Όσκαρ. Εδώ η κίνηση ανθρώπων και μηχανών δεν σταματάει ποτέ, τα στίφη των τουριστών στριμώχνονται για τις καθιερωμένες φωτογραφικές πόζες. Και όπου συχνάζουν τουρίστες, μαζεύονται και όλοι οι τρελοί αυτής της πόλης που έχουν (ή νομίζουν ότι έχουν) κάποιο ταλέντο, κάποια μεταμφίεση κάτι τέλος πάντων που πρέπει να το δουν όλοι οι υπόλοιποι. Από δημοφιλείς ήρωες των κόμικς και του κινηματογράφου πάσης ηλικίας, γητευτές φιδιών που δεν γεμίζουν το μάτι (ούτε τα φίδια ούτε οι κύριοί τους), σέξι νοσοκόμες και πληθωρικές αστυνομικίνες (αυτό μάλιστα) μέχρι φωνακλάδες προφήτες της καταστροφής του κόσμου. Όλη η τρέλα συγκεντρωμένη σε μερικές δεκάδες μέτρα πεζοδρομίου, ικανή για να επιβεβαιώσει αυτό που κάποιος είχε πει κάποτε: Ότι αν γύρεις τον κόσμο μας στο πλάι, οτιδήποτε ¨λασκαρισμένο¨ θα καταλήξει σε αυτό εδώ το μέρος.
Ξημέρωσε στην Καλιφόρνια! Οι κουρτίνες του δωματίου είναι η αυλαία που ανοίγει για να υποδεχθούμε τον λαμπρότατο ήλιο του πρωινού. Η έναρξη της παράστασης, παρόλη την μεγαλοπρέπεια των συντελεστών, μας βρίσκει σε άρνηση: Δεν θέλουμε με τίποτα να αφήσουμε το υπέροχο στρώμα του διπλού μας κρεβατιού. Οι περίεργοι ήχοι όμως που προέρχονται από τα άδεια στομάχια, μας κάνουν να επανεκτιμήσουμε την κατάσταση νηφάλια και τελικά να κατευθυνθούμε σχεδόν μηχανικά προς την reception. Ο χώρος του πρωινού στον μικρό χώρο υποδοχής προκαλεί αναθεώρηση των σχεδίων μας για εκτεταμένη επίσκεψη και στα γρήγορα με ξηρά τροφή και καφέ στο χέρι, επιστρέφουμε στο δωμάτιο για πακετάρισμα. (Η κοπέλα από χτες μας είχε προειδοποιήσει, «Σας περιμένουμε αύριο στην υποδοχή για να φάτε κάτι πρόχειρο και να γνωριστούμε», τονίζοντας υπερβολικά ίσως το δεύτερο.
)
Όπλα, κράνη, παλάσκες και on the road again. Ο σημερινός προορισμός είναι η Πόλη των Αγγέλων, αλλά παραφράζοντας τον μεγάλο Αλεξανδρινό σημασία δεν έχει τόσο η Ιθάκη όσο το ωραίο ταξίδι που θα σε οδηγήσει μπροστά στις πύλες της. Και τι ταξίδι θα είναι αυτό! Ξεκινάς από το Μοντερέυ και ίσαμε 200 χλμ νότια, οδηγάς σχεδόν συνέχεια δίπλα στη θάλασσα. Η ανεμπόδιστη θέα είναι εκπληκτική, με την πρωινή υγρασία να διαλύεται και να αποκαλύπτει την ακτογραμμή που κόβει την ανάσα. Έχεις τον ωκεανό τόσο κοντά που σχεδόν γεύεσαι την αρμύρα του, φουσκώνουν τα φανταστικά πανιά σου οι αέρηδές του και σε κάποια απομονωμένη παραλία εξαγνίζεται η ψυχή σου από τα αιώνια κύματά του.
Αφήνοντας στα δεξιά μας το όμορφο ψαροχώρι του Carmel (όπου πολλοί καλλιτέχνες έχουν σαν καταφύγιο, μέχρι και ο πολύς Clint Eastwood διετέλεσε στο παρελθόν δήμαρχος), μπαίνουμε στην ¨μεγάλη χώρα του Νότου¨, toBigSur. Μέχρι το San Luis Obispo όπου σταδιακά αφήνεις την παραλία για να προχωρήσεις προς πιο μεγάλες αστικές περιοχές , είναι το πιο όμορφο κομμάτι αυτής της πολιτείας.Περνάμε μέσα από δάση και περιοχές προστατευμένες, με την πρωινή ομίχλη να μοιάζει αδιαπέραστη αλλά να αδυνατίζει όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία. Τα ειδικά διαμορφωμένα σημεία κατά μήκος της διαδρομής όπου μπορείς να απολαύσεις το τοπίο είναι άριστα επιλεγμένα και συντηρημένα. Η πρώτη στάση είναι λίγο μετά την BixbyBridge, μια εμβληματική, τοξωτή γέφυρα στην αρχή της διαδρομής. Στον χώρο στάθμευσης, ένα μεσήλικο ζευγάρι προσπαθεί να επισκευάσει μια Harley Davidson που χάνει λάδια. Είναι πολλοί οι ¨Χαρλεάδες¨ που θα συναντήσουμε κατά μήκος της διαδρομής και συναγωνίζονται σε αριθμό αυτούς με τα θηριώδη αμερικάνικα κάμπριο. Κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι, εκφράζοντας τη σιωπηρή μας συμπάθεια στο ηρωικό ζευγάρι με τα δερμάτινα και κρυμμένη ζήλεια για την τόλμη τους. Η σύγκριση από το μέλλον, αναπόφευκτη. Άραγε εμείς στην ηλικία τους ακόμα θα σκαρώνουμε ταξίδια; Ο χρόνος θα δείξει…
Επόμενη στάση, αναγκαστική, για ανεφοδιασμό σε βενζίνη κάπου 20 χλμ μετά. Το γέμισμα κρίνεται επιβεβλημένο μιας και η συχνότητα εμφάνισης πρατηρίων μέχρι τώρα είναι ανησυχητικά χαμηλή, κάτι που θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος του ταξιδιού. Το πρατήριο είναι πάνω στο βουνό, σε μια περιοχή ιδανική για κατασκήνωση όπως μαρτυρούν και τα πολλά τροχόσπιτα που είναι αραγμένα δεξιά και αριστερά. Το παλληκάρι μας ρωτάει από πού είμαστε και πόσο κοστίζει η βενζίνη στην Ελλάδα. Αφού κάναμε τις απαραίτητες αναγωγές, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως πληρώνουμε περίπου 2πλάσια τιμή σε σχέση με ένα Αμερικάνο, οπότε αναφωνώντας ενθουσιασμένοι «Γέμισέ το φιλαράκι!», αναχωρούμε για την συνέχεια.
Η διαδρομή μας φέρνει κοντά στο κάστρο Hearst, ιδιοκτησία του ομώνυμου μεγιστάνα των media της δεκαετίας του ’40. Η πισίνα της έπαυλης έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλές ταινίες και βίντεο κλιπς, με πιο πρόσφατο αυτό της Lady Gaga. Η κυρία όμως στην υποδοχή των επισκεπτών μας πληροφορεί ότι είναι άδεια λόγω ξηρασίας οπότε επιλέγουμε να μην πληρώσουμε το αλμυρό αντίτιμο (25$/άτομο) χωρίς να δούμε το highlight της βίλας. Με φρέσκο καφέ ανά χείρας και σε κοντινή απόσταση φθάνουμε στην παραλία Piedras Blancas, όπου είναι προστατευμένη περιοχή για τους θαλάσσιους ελέφαντες. Τα συμπαθή αυτά παχύδερμα έχουν κάνει κατάληψη της ακτής και συνεχώς διαγκωνίζονται μεταξύ τους, για μια σπιθαμή περισσότερου ζωτικού χώρου κάνοντας φοβερό θόρυβο. Η πανέμορφη διαδρομή όμως δεν κρατά για πάντα. Στην παραλιακή τοποθεσία MorroBay, το τοπίο γίνεται πεδινό και έτσι θα συνεχίσει με ελάχιστες εναλλαγές μέχρι τα περίχωρα του Λος Άντζελες.
Έχοντας αφήσει πίσω μας τον Highway 1 και αλλάζοντας στον μεγαλύτερο 101, αργά το μεσημέρι πια φθάνουμε στην Αμερικανική Ριβιέρα, στην πόλη της Σάντα Μπάρμπαρα. Ο χαρακτηρισμός της δεν έχει να κάνει μόνο με την παραθαλάσσια τοποθεσία της και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της αλλά και με το ήπιο, μεσογειακό σχεδόν κλίμα της όλο το χρόνο. Ξεκινάμε από την πανέμορφη ιεραποστολή για να καταλήξουμε στην καρδιά της πόλης, την δημοφιλή State St. Ακόμα και από τα πρώτα μέτρα μπορείς να αισθανθείς τον διαφορετικό ¨αέρα¨ της πόλης και την ευημερία χωρίς τις αμερικάνικες υπερβολές. Οι χαλαροί ρυθμοί, τα καλόγουστα εμπορικά και το όμορφα διαμορφωμένο παραλιακό μέτωπο δικαιώνουν την επιλογή μας. Μοναδική μας ανησυχία είναι αν η πράσινη σήμανση της θέσης που αφήσαμε το αυτοκίνητο μας προβλέπει εισιτήριο ή όχι. Ένας όχι και τόσο σίγουρος τύπος που ρωτήσαμε μας είπε όχι, οπότε είπαμε να το ρισκάρουμε. Άλλωστε ο τρόπος λειτουργίας των χρωματικών διαγραμμίσεων των πεζοδρομίων για την στάθμευση αυτοκινήτων εξακολουθεί να μου διαφεύγει. Αργά το απόγευμα και χωρίς κλήση, αναχωρούμε για τα τελευταία 150 χλμ μέχρι την Πόλη των Αγγέλων. Άραγε θα συναντήσουμε κανέναν;
Το ραδιόφωνο ροκάρει συνεχώς από τότε που αφήσαμε πίσω μας το Σαν Φρανσίσκο. Χέρια και πόδια κουνιούνται ρυθμικά, στα χείλη σχηματίζονται οι στίχοι των τραγουδιών. Η ήρεμη ανακεφαλαίωση της ημέρας προκαλεί ήδη νοσταλγία, που με τη σειρά της μετατρέπεται σε ανυπομονησία για τα επόμενα. Οδηγούμε σταθερά πάνω στον 101, προς ολοταχώς για την έξοδό μας προς το Holywood με το ασημί, μεταλλικό ¨θηρίο¨ να καταπίνει αγόγγυστα τα μίλια της διαδρομής. Ακόμα και τα ονόματα των περιοχών που αφήνουμε πίσω μας ακούγονται σαν μυθική τοπογραφία: Ventura, Camarillo, Thousand Oaks, Woodland Hills, Sherman Oaks. Ο Highway 101 που όσο πλησιάζουμε στην ευρύτερη περιοχή του L.A. του προστίθενται λωρίδες κυκλοφορίας, επιβεβαιώνει αυτό που είχαμε ακούσει από μια παρέα Ιταλών στο Σαν Φρανσίσκο: Ότι το L.A. είναι μια γιγαντιαία μηχανή. Η κουλτούρα εδώ είναι συντριπτικά υπέρ του αυτοκινήτου, γεγονός που επιβεβαιώνεται από το τεράστιο οδικό δίκτυο της μητροπολιτικής περιοχής. Οι άνθρωποι πίσω από την κατασκευή και συντήρηση αυτού του υπέρ-οργανισμού πρέπει να έχουν θεϊκές ιδιότητες, δεν εξηγείται αλλιώς.
Κατά τις 9 φθάνουμε στο ξενοδοχείο μας, το The Hotel Hollywood ακριβώς πάνω από την διάσημη Holywood Boulevard, τον δρόμο των αστέρων. Είμαστε ακόμη ¨ζεστοί¨ οπότε προκρίνεται η βραδινή βόλτα στην λεωφόρο μέχρι το πρώην Kodak και νυν Dolby Theatre, τον φυσικό χώρο απονομής των Όσκαρ. Εδώ η κίνηση ανθρώπων και μηχανών δεν σταματάει ποτέ, τα στίφη των τουριστών στριμώχνονται για τις καθιερωμένες φωτογραφικές πόζες. Και όπου συχνάζουν τουρίστες, μαζεύονται και όλοι οι τρελοί αυτής της πόλης που έχουν (ή νομίζουν ότι έχουν) κάποιο ταλέντο, κάποια μεταμφίεση κάτι τέλος πάντων που πρέπει να το δουν όλοι οι υπόλοιποι. Από δημοφιλείς ήρωες των κόμικς και του κινηματογράφου πάσης ηλικίας, γητευτές φιδιών που δεν γεμίζουν το μάτι (ούτε τα φίδια ούτε οι κύριοί τους), σέξι νοσοκόμες και πληθωρικές αστυνομικίνες (αυτό μάλιστα) μέχρι φωνακλάδες προφήτες της καταστροφής του κόσμου. Όλη η τρέλα συγκεντρωμένη σε μερικές δεκάδες μέτρα πεζοδρομίου, ικανή για να επιβεβαιώσει αυτό που κάποιος είχε πει κάποτε: Ότι αν γύρεις τον κόσμο μας στο πλάι, οτιδήποτε ¨λασκαρισμένο¨ θα καταλήξει σε αυτό εδώ το μέρος.
Last edited:
