Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.298
- Likes
- 17.169
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
1η φάση του ταξιδιού. Το ταξίδι του “πηγαιμού”.
Ξεκινήσαμε με αφετηρία την Αθήνα στις 4 Οκτωβρίου, με τρένο για Πάτρα. Πήραμε τον γνωστό “καρβουνιάρη”. Κάναμε περίπου ένα τετράωρο να φτάσουμε.
Φτάσαμε στο λιμάνι και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο.
Εντύπωση μου έκανε που το πλοίο είχε αρκετό κόσμο. Μα όλοι Ιταλία πάνε μέσα στον Οκτώβριο;
Βολευτήκαμε σε ένα σημείο στο κατάστρωμα, με σκοπό αργότερα να μετακομίσουμε στα εσωτερικά σαλόνια του πλοίου. Επικρατούσε γενικά μεγάλος ενθουσιασμός. Μετά από καναδυό ώρες έπεσε η νύχτα, έπεσε και λίγο κρύο, πέσανε και τα... βλέφαρα. Ο αρχηγός αποφάσισε ότι έπρεπε να οργανώσουμε τον ύπνο μας. Έπρεπε να κοιμηθούμε με σκοπιά και κάποιοι να μένουν ξύπνιοι, για να φυλάνε τους υπόλοιπους και τα πράγματα. Έτσι με κλήρο αποφασίστηκε ποια ζευγάρια θα μένανε ξύπνια και ποιες ώρες. Όπως και στο στρατό … η μεσαία βάρδια (...Γερμανικό) ήταν η πιο βάρβαρη!
Εμένα η μεσαία βάρδια μου έτυχε! Το ταίρι της βάρδιας μου, με αποθανάτισε την ώρα που κράταγα σκοπιά!
Χαράμισε ολόκληρη φωτογραφία… για να με καρφώσει…..
Τελικά όλη τη διαδρομή τη φάγαμε στο... κατάστρωμα μέσα στα sleeping bags μας.
Το πρωί φτάσαμε Πρίντεζι. Θυμάμαι ότι είχαμε χρόνο μέχρι την ώρα που θα έφευγε το τρένο μας. Τα δυο αγόρια πήγαν στην αγορά για να ψωνίσουν … παπούτσια. Τώρα φαντάζει περίεργο, αλλά παρόλο που τότε συνηθιζόταν οι Έλληνες να πηγαίνουν εξωτερικό για ψώνια, εμένα μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, που δύο τουρίστες σαν και εμάς και στην ηλικία μας να αγοράσουν παπούτσια και μάλιστα στην αρχή του ταξιδιού.
Πήραμε το τρένο για Μιλάνο. Κάναμε τον πρώτο μας ύπνο στο τρένο! Το πρώτο βράδυ μας σε τρένο και τα πρώτα προβλήματα ενόψει. Ο ένας από τους 6 (αγόρι ήταν) είχε δύσοσμα πόδια…. Ουπς! Αυτό δεν το είχε προβλέψει ο αρχηγός!
Στο Μιλάνο φτάσαμε πρωινή ώρα και εκεί αλλάξαμε τρένο και συνεχίσαμε άμεσα για Ζυρίχη.
Μια αναμνηστική φωτογραφία από το σταθμό του Μιλάνου
Έτσι, για να θυμόμαστε ότι πατήσαμε το πόδι μας και εκεί…
Φτάσαμε στη Ζυρίχη κάποια στιγμή. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας σε ντουλαπάκια στο σταθμό. Τσεκάραμε ποιο τρένο μας βολεύει για να συνεχίσουμε, που ήταν αυτό του Παρισιού, το οποίο έφευγε αργά το βράδυ και κατεβήκαμε στην πόλη.
Αν και η Ζυρίχη αποτελεί την μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας, η παλιά της πόλη (Altstaad) είναι συγκεντρωμένη σε μικρή έκταση και εκτείνεται στις δυο πλευρές του ποταμού Limmat, ανάμεσα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Ζυρίχης και τη λίμνη της Ζυρίχης.
Από το σταθμό περάσαμε εύκολα στην ανατολική όχθη του ποταμού και στην πεζοδρομημένη περιοχή Niederdorf. Χωθήκαμε στα πλακόστρωτα σοκάκια της Παλιάς Πόλης κάνοντας μια μεγάλη βόλτα, χαζεύοντας τα αρχοντικά κτίρια, τις βιτρίνες με τα ελβετικά ρολόγια, τις μπουτίκ των σχεδιαστών, έως που φτάσαμε στο πιο γνωστό σύμβολο της πόλης που είναι ο καθεδρικός του Grossmünster με τους δίδυμους πύργους του. Η θέα θυμάμαι από την υπερυψωμένη πλατεία, που βρίσκεται μπροστά στην εκκλησία ήταν εκπληκτική. Από εκεί φαίνονται και τα άλλα δύο ορόσημα της πόλης, που βρίσκονται σε όλες τις καρτ – ποστάλ της εποχής τουλάχιστον, οι άλλες δύο σημαντικές εκκλησίες, η Fraumünster και ο ναός του Αγίου Πέτρου, στον πύργο του οποίου βρίσκεται το μεγαλύτερο εμφανές ρολόι στην Ευρώπη (με διάμετρο 8μ.).
Αφού επισκεφτήκαμε και το χώρο του Πανεπιστημίου επιστρέψαμε στην Niederdorfstrasse και κάπου κοντά στο Δημαρχείο (που είναι χτισμένο πάνω στο νερό) αράξαμε για να πιούμε καμιά μπύρα.
Εκεί μας έπιασε και το σούρουπο. Όταν φύγαμε από την μπυραρία είχε πια νυχτώσει και έτσι είδαμε τη Ζυρίχη και νύχτα. Στα σημεία που ο πεζόδρομος έβγαζε στο ποτάμι η θέα, ειδικά το βράδυ ήταν πολύ όμορφη.
Βγάλαμε και μια κλασική πόζα της Ζυρίχης….νυχτερινή…
Πετύχαμε και μια μεγάλη παρέα από κύκνους, τους οποίους και προσκαλέσαμε … για φαγητό.
Η εντύπωση που μου έκανε η Ζυρίχη;
Το σκηνικό της παλιάς πόλης με τα πλακόστρωτα στενάκια, με τις βιτρίνες με τα ρολόγια, με τις Άλπεις για φόντο, με τη λίμνη που ήταν γεμάτη ολόλευκους κύκνους, μου έβγαλε μια …αύρα πολύ εκλεπτυσμένη.
Μια καρτ-ποστάλ ενθύμιο...
Γυρίσαμε στο σταθμό και πήγαμε στο τρένο για ύπνο (πως λέμε πήγαμε στο δωμάτιο για ύπνο. Παράλληλα το δωμάτιο… εννοώ το τρένο, ξεκίνησε για …Παρίσι.
Κοιμηθήκαμε στο κουπέ μας κατά τα γνωστά.
Φτάσαμε πολύ πρωί στο Παρίσι.
Στο Παρίσι εκδηλώθηκε από κάποιους η επιθυμία να μείνουμε κάποιες ώρες, μέχρι το βράδυ και με βραδινό τρένο να συνεχίζαμε. Δεν το κάναμε όμως γιατί δεν θα μας έβγαινε βραδινή διαδρομή με τρένο. Είχαμε να περάσουμε τη Μάγχη και έπρεπε να την περάσουμε μέρα, γιατί το βράδυ δεν είχε πλοία.
Έτσι...αλλάξαμε μόνο τρένο. Το Παρίσι το περπατήσαμε μόνο όσο χρειάστηκε για να πάμε από το ένα τρένο στο άλλο. Φτάσαμε στον Gare de Lyon. Δεν θυμάμαι αν πήγαμε σε άλλο σταθμό ή αν πήραμε τρένο από τον ίδιο. Το σίγουρο είναι ότι βρεθήκαμε για λίγο στη λεωφόρο που περνά μπροστά από την πλατεία του σταθμού (στη Boulevart Diderot) και εκεί θυμάμαι ότι είχα καθίσει να φυλάω τα πράγματα με κάποιο αγόρι μέχρι να πάνε οι δύο να μάθουν από που έπρεπε να φύγουμε και τι ώρα για το Καλαί. Οι άλλοι δύο είχαν πάει για προμήθειες.
Και να μην θυμόμουν ότι περπατήσαμε λίγο το Παρίσι, οι δύο παρακάτω φωτογραφίες με τα citroen και τα γκαρσόν (της εποχής)… το μαρτυρούν
στη λεωφόρο Diderot στο ύψος της πλατείας του Gare de Lyon...
Το παραπάνω καφέ υπάρχει ακόμα…(το είδα στο internet!)…
Τελικά πήραμε το τρένο, αλλά δεν πήγαμε Καλαί. Πήγαμε Boulogne – sur - Mer. Εκεί συνάντησα την πρώτη πολύ μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού.
Φτάσαμε στη θάλασσα. Εγώ περίμενα να δω ένα λιμάνι, το οποίο θα είχε μια προβλήτα, από την οποία θα έφευγε το πλοίο που θα επιβιβαζόμαστε. Όμως εκεί που φτάσαμε και κατεβήκαμε δεν υπήρχε τίποτα! Όχι πλοίο δεν υπήρχε, αλλά ούτε και προβλήτα! Η παραλία δεν ήταν από άμμο, αλλά από … τσιμέντο! Ήταν μια μεγάλη τσιμεντένια έκταση που «έσβηνε» μέσα στο νερό.
Καλά που θα έδενε το πλοίο; Ήρθαμε σωστά;
Μα δεν μπορεί, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. Το τρένο είχε φτάσει στο τέρμα και όλοι οι επιβάτες μαζί με μας κατεβήκαμε. Εμείς ακολουθήσαμε σαν τα πρόβατα τους προπορευόμενους επιβάτες και καταλήξαμε σε μια αίθουσα αναμονής με θέα τη θάλασσα με την τσιμεντένια ακτή.
Ξαφνικά στο βάθος διέκρινα μια μαύρη κουκίδα. Με το χρόνο μεγάλωνε και μεγάλωνε μέχρι που άρχισα πλέον να διακρίνω καθαρά ότι ήταν ένα πλοίο! Μα που θα αράξει; Δεν έχει προβλήτα!!!
Με το που πλησίασε πιο κοντά στην ακτή, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν πλοίο, αλλά ένα ελικόπτερο με σαμπρέλα. Έτσι μου φάνηκε. Το “καράβι” γλύστρισε στην τσιμεντένια ακτή και κατέβασε σκάλα σαν τα αεροπλάνα.
Ήταν φανερό πια ότι το συγκεκριμένο καράβι δεν χρειαζόταν προβλήτα.
Ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξή μας που καταναλώσαμε 5 στάσεις από το φιλμ της φωτογραφικής μας μηχανής. Πουθενά αλλού δεν καταναλώσαμε τόσες στάσεις στο ίδιο θέμα!!!
Ανεβήκαμε τη σκάλα χωρίς να προσπαθούμε να σβήσουμε την έκπληξη από τα πρόσωπά μας. Αράξαμε στις πολυθρονάρες και απολαύσαμε μια από τις ελάχιστες στιγμές χλιδής αυτού του ταξιδιού. Αγγλία ερχόμαστεεεε!
Έτσι για την ιστορία: Τα Hoverspeed έκαναν διελεύσεις στη Μάγχη από το 1981 έως και το 2005, συνδέοντας τα λιμάνια Dover – Calais – Boulogne – Ostende. Σταμάτησαν τις διελεύσεις ύστερα από έντονο ανταγωνισμό, αλλά και λόγω της διάνοιξης του τούνελ της Μάγχης (1994). Τα Hoverspeed είναι “πρόγονοι” των Hovercraft και των Καταμαράν.
Εμάς μας έκαναν μεγάλη εντύπωση, δεδομένου ότι τότε στην Ελλάδα υπήρχαν μόνο τα συμβατικά πλοία εταιρειών, όπως του Αγούδημου και του Βεντούρη.
Η επόμενη εικόνα που αντικρίσαμε ήταν άκρως εντυπωσιακή, αλλά και απρόσμενη. Από τα παράθυρα του Hoverspeed είδαμε τους γνωστούς λευκούς βράχους του Dover.
Ένα από τα πιο θεαματικά φυσικά χαρακτηριστικά της Αγγλίας, αλλά και σύμβολο της εισόδου στην Βρετανία βρισκόταν στο ορατό μας πεδίο!
Εγώ, ενώ τη γνώριζα σαν εικόνα δεν φανταζόμουν ότι μπορεί και να την συναντούσαμε. Κατάλευκοι και απότομοι βράχοι εκτείνονταν παράκτια, κυρίως ανατολικά του λιμανιού του Dover, τους οποίους βράχους ήταν φανερό ότι μόνο περνώντας κάποιος τη Μάγχη θα τους έβλεπε σε τέτοια έκταση.
Η εντυπωσιακή αυτή εμφάνιση των βράχων οφείλεται στη σύνθεση της κιμωλίας, που περιέχουν.
Φωτογραφία δεν βγάλαμε.
Επόμενο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν η αντιμετώπιση του Βρετανού τελωνιακού υπαλλήλου όταν πια φτάσαμε στα “σύνορα” του Dover.
Θα πρέπει εδώ να επισημάνω ότι είμαστε 6 άτομα ολίγον τι … ταλαιπωρημένα. Μπορεί να αναδύαμε και μυρωδιές κιόλας, δεν ξέρω. Λογικά θα έπρεπε πάντως, γιατί επί τρεις μέρες “κυλιόμασταν” μέσα στα τρένα. Είχαμε να κάνουμε ντουζ τρεις μέρες όσες κράτησε και το ταξίδι από Ελλάδα. Τα δε αγόρια είχαν και τα τρία γένια τριών ημερών. Δεν πρέπει να είχαμε λοιπόν και πολύ καλή εικόνα. Μόλις μας είδε ο φύλακας, αφού μας περιεργάστηκε από την κορυφή ως τα νύχια μας έκανε τη φοβερή ερώτηση: “Are you travelling for business or pleasure?” Δεν υπάρχει! Μόνο ένας Άγγλος θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια τυπική ερώτηση, ενώ η απάντηση ήταν τόσο προφανής. Εκείνος κράτησε το πρωτόκολλο!!
“For pleasure” απαντάει ο αρχηγός, ο οποίος ομολογουμένως έδειχνε και λίγο πιο μεγάλος σε ηλικία από τους υπόλοιπους. Φαινόταν και για αρχηγός!
“Open this bag, please!!”
Μας ζήτησε να ελέγξει μια βαλίτσα. Και ποια διάλεξε; Αυτή με τα τσιγάρα! Είχε και ψαρωτικό ύφος, οπότε όλοι “κουμπωθήκαμε” λίγο.
Και την ανοίξαμε. Και τα τσιγάρα ήταν πάνω πάνω! Έξι κούτες παρακαλώ! Όσα και τα άτομα. (Ο Kal δεν κάπνιζε, αλλά ο Geo είχε πάρει 2 κούτες για πάρτυ του).
Ο τελωνιακός δεν άλλαξε ύφος. Ανέκφραστος τελείως μας είπε:
«Επιτρέπεται 100γρ. καπνού ανά άτομο. Οφείλετε να προσαρμοστείτε στους νόμους και τους κανόνες της χώρας»
«Ωχ, λέμε. Πάνε τα τσιγάρα!»
Και συνέχισε: «Να προσέχετε και καλά να περάσετε»
Και περάσαμε….
Αυτό ήταν. Τρομάξαμε λίγο ,,, αλλά μπήκαμε στη χώρα!
Τόσες χώρες περάσαμε και ήταν η πρώτη φορά που μας έκαναν συνοριακό έλεγχο!!!
Συνεχίσαμε το ταξίδι μας με το τρένο, ώσπου φτάσαμε στο Λονδίνο και συγκεκριμένα στην Βικτώρια.
Ήταν ένας τεράστιος σταθμός, που είχε τα πάντα. Βρήκαμε ένα γραφείο ευρέσεως ξενοδοχείων. Εκεί ο Nick ανέλαβε να κάνει τις συνεννοήσεις. Μία ρωτούσε την “booking-woman” μία ρωτούσε εμάς και ύστερα από τα πολλά, τελικά καταλήξαμε να κλείσουμε ένα ξενοδοχείο στην περιοχή Kensington.
Το ξενοδοχείο ήταν ένα ωραίο κλασικό κτίριο, παλιό αρχοντικό, με μεγάλο και ωραίο lobby, σε καλή περιοχή!
Όαση μας φάνηκε. Κλείσαμε δύο τρίκλινα δωμάτια. Αυτά ήταν μεγάλα, ψηλοτάβανα, φωτεινά, με μεγάλα παράθυρα, με ντουλάπα και νεροχύτες. Το μπάνιο ήταν κοινό, αλλά ευτυχώς ήταν δύο στον αριθμό και το ξενοδοχείο δεν είχε και πολύ κόσμο, οπότε ήταν σαν να τα είχαμε μόνοι μας. Νομίζω ότι ήταν το καλύτερο ξενοδοχείο από οποιοδήποτε άλλο, που έμεινα, σε μεταγενέστερο ταξίδι στην πόλη.
Δεν είχε όμως ψυγείο, που πολύ θα το θέλαμε. Είχαμε ένα θεματάκι του πως θα διατηρήσουμε τα αυγά που μας περίσσεψαν από τη διαδρομή, αφού δεν τα είχαμε φάει όλα. Όμως το πρόβλημα λύθηκε! Το πρεβάζι του παραθύρου ήταν ότι έπρεπε, αφού το κρύο του Λονδίνου θα τα διατηρούσε και τα εξωτερικά κάγκελα θα τα προστάτευαν από τα πουλιά.
Το πρόβλημα με τη διπλή βρύση δεν μπορέσαμε να λύσουμε. Αυτό το πράγμα με τις βρύσες των Άγγλων δεν το κατάλαβα ποτέ. Η μία βρύση έβγαζε κρύο νερό και η άλλη καυτό. Ούτε από τη μία βρύση μπορούσες να πλυθείς, γιατί καιγόσουνα ούτε από την άλλη, γιατί ξύλιαζες. Για να πλυθείς με χλιαρό νερό έπρεπε να γεμίσεις τη γούρνα και με τα δύο νερά και από εκεί με χουφτιές να πετάς νερό στο πρόσωπο!!
Πλυθήκαμε, σενιαριστήκαμε, γίναμε άνθρωποι και βγήκαμε βόλτα!
Στο lobby του ξενοδοχείου…λίγο πριν βγούμε βόλτα…
Πραγματικά δεν θυμάμαι που πήγαμε. Έχω την αίσθηση ότι πήγαμε σε κάποια κοντινή pub στο Kesington. Δεν απομακρυνθήκαμε πάντως από την περιοχή.
Όπως δεν θυμάμαι τι κάναμε εκείνο το πρώτο βράδυ στο Λονδίνο, έτσι δεν θυμάμαι τι κάναμε τις επόμενες ημέρες με τη σειρά. Θυμάμαι γενικά πράγματα. Και έτσι ανακατεμένα θα τα αναφέρω και λίγο τηλεγραφικά …. Σε επόμενο post.
Ξεκινήσαμε με αφετηρία την Αθήνα στις 4 Οκτωβρίου, με τρένο για Πάτρα. Πήραμε τον γνωστό “καρβουνιάρη”. Κάναμε περίπου ένα τετράωρο να φτάσουμε.
Φτάσαμε στο λιμάνι και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο.
Εντύπωση μου έκανε που το πλοίο είχε αρκετό κόσμο. Μα όλοι Ιταλία πάνε μέσα στον Οκτώβριο;
Βολευτήκαμε σε ένα σημείο στο κατάστρωμα, με σκοπό αργότερα να μετακομίσουμε στα εσωτερικά σαλόνια του πλοίου. Επικρατούσε γενικά μεγάλος ενθουσιασμός. Μετά από καναδυό ώρες έπεσε η νύχτα, έπεσε και λίγο κρύο, πέσανε και τα... βλέφαρα. Ο αρχηγός αποφάσισε ότι έπρεπε να οργανώσουμε τον ύπνο μας. Έπρεπε να κοιμηθούμε με σκοπιά και κάποιοι να μένουν ξύπνιοι, για να φυλάνε τους υπόλοιπους και τα πράγματα. Έτσι με κλήρο αποφασίστηκε ποια ζευγάρια θα μένανε ξύπνια και ποιες ώρες. Όπως και στο στρατό … η μεσαία βάρδια (...Γερμανικό) ήταν η πιο βάρβαρη!
Εμένα η μεσαία βάρδια μου έτυχε! Το ταίρι της βάρδιας μου, με αποθανάτισε την ώρα που κράταγα σκοπιά!
Χαράμισε ολόκληρη φωτογραφία… για να με καρφώσει…..
Τελικά όλη τη διαδρομή τη φάγαμε στο... κατάστρωμα μέσα στα sleeping bags μας.
Το πρωί φτάσαμε Πρίντεζι. Θυμάμαι ότι είχαμε χρόνο μέχρι την ώρα που θα έφευγε το τρένο μας. Τα δυο αγόρια πήγαν στην αγορά για να ψωνίσουν … παπούτσια. Τώρα φαντάζει περίεργο, αλλά παρόλο που τότε συνηθιζόταν οι Έλληνες να πηγαίνουν εξωτερικό για ψώνια, εμένα μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, που δύο τουρίστες σαν και εμάς και στην ηλικία μας να αγοράσουν παπούτσια και μάλιστα στην αρχή του ταξιδιού.
Πήραμε το τρένο για Μιλάνο. Κάναμε τον πρώτο μας ύπνο στο τρένο! Το πρώτο βράδυ μας σε τρένο και τα πρώτα προβλήματα ενόψει. Ο ένας από τους 6 (αγόρι ήταν) είχε δύσοσμα πόδια…. Ουπς! Αυτό δεν το είχε προβλέψει ο αρχηγός!
Στο Μιλάνο φτάσαμε πρωινή ώρα και εκεί αλλάξαμε τρένο και συνεχίσαμε άμεσα για Ζυρίχη.
Μια αναμνηστική φωτογραφία από το σταθμό του Μιλάνου
Έτσι, για να θυμόμαστε ότι πατήσαμε το πόδι μας και εκεί…
Φτάσαμε στη Ζυρίχη κάποια στιγμή. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας σε ντουλαπάκια στο σταθμό. Τσεκάραμε ποιο τρένο μας βολεύει για να συνεχίσουμε, που ήταν αυτό του Παρισιού, το οποίο έφευγε αργά το βράδυ και κατεβήκαμε στην πόλη.
Αν και η Ζυρίχη αποτελεί την μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας, η παλιά της πόλη (Altstaad) είναι συγκεντρωμένη σε μικρή έκταση και εκτείνεται στις δυο πλευρές του ποταμού Limmat, ανάμεσα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Ζυρίχης και τη λίμνη της Ζυρίχης.
Από το σταθμό περάσαμε εύκολα στην ανατολική όχθη του ποταμού και στην πεζοδρομημένη περιοχή Niederdorf. Χωθήκαμε στα πλακόστρωτα σοκάκια της Παλιάς Πόλης κάνοντας μια μεγάλη βόλτα, χαζεύοντας τα αρχοντικά κτίρια, τις βιτρίνες με τα ελβετικά ρολόγια, τις μπουτίκ των σχεδιαστών, έως που φτάσαμε στο πιο γνωστό σύμβολο της πόλης που είναι ο καθεδρικός του Grossmünster με τους δίδυμους πύργους του. Η θέα θυμάμαι από την υπερυψωμένη πλατεία, που βρίσκεται μπροστά στην εκκλησία ήταν εκπληκτική. Από εκεί φαίνονται και τα άλλα δύο ορόσημα της πόλης, που βρίσκονται σε όλες τις καρτ – ποστάλ της εποχής τουλάχιστον, οι άλλες δύο σημαντικές εκκλησίες, η Fraumünster και ο ναός του Αγίου Πέτρου, στον πύργο του οποίου βρίσκεται το μεγαλύτερο εμφανές ρολόι στην Ευρώπη (με διάμετρο 8μ.).
Αφού επισκεφτήκαμε και το χώρο του Πανεπιστημίου επιστρέψαμε στην Niederdorfstrasse και κάπου κοντά στο Δημαρχείο (που είναι χτισμένο πάνω στο νερό) αράξαμε για να πιούμε καμιά μπύρα.
Εκεί μας έπιασε και το σούρουπο. Όταν φύγαμε από την μπυραρία είχε πια νυχτώσει και έτσι είδαμε τη Ζυρίχη και νύχτα. Στα σημεία που ο πεζόδρομος έβγαζε στο ποτάμι η θέα, ειδικά το βράδυ ήταν πολύ όμορφη.
Βγάλαμε και μια κλασική πόζα της Ζυρίχης….νυχτερινή…
Πετύχαμε και μια μεγάλη παρέα από κύκνους, τους οποίους και προσκαλέσαμε … για φαγητό.
Η εντύπωση που μου έκανε η Ζυρίχη;
Το σκηνικό της παλιάς πόλης με τα πλακόστρωτα στενάκια, με τις βιτρίνες με τα ρολόγια, με τις Άλπεις για φόντο, με τη λίμνη που ήταν γεμάτη ολόλευκους κύκνους, μου έβγαλε μια …αύρα πολύ εκλεπτυσμένη.
Μια καρτ-ποστάλ ενθύμιο...
Γυρίσαμε στο σταθμό και πήγαμε στο τρένο για ύπνο (πως λέμε πήγαμε στο δωμάτιο για ύπνο
. Παράλληλα το δωμάτιο… εννοώ το τρένο, ξεκίνησε για …Παρίσι. Κοιμηθήκαμε στο κουπέ μας κατά τα γνωστά.
Φτάσαμε πολύ πρωί στο Παρίσι.
Στο Παρίσι εκδηλώθηκε από κάποιους η επιθυμία να μείνουμε κάποιες ώρες, μέχρι το βράδυ και με βραδινό τρένο να συνεχίζαμε. Δεν το κάναμε όμως γιατί δεν θα μας έβγαινε βραδινή διαδρομή με τρένο. Είχαμε να περάσουμε τη Μάγχη και έπρεπε να την περάσουμε μέρα, γιατί το βράδυ δεν είχε πλοία.
Έτσι...αλλάξαμε μόνο τρένο. Το Παρίσι το περπατήσαμε μόνο όσο χρειάστηκε για να πάμε από το ένα τρένο στο άλλο. Φτάσαμε στον Gare de Lyon. Δεν θυμάμαι αν πήγαμε σε άλλο σταθμό ή αν πήραμε τρένο από τον ίδιο. Το σίγουρο είναι ότι βρεθήκαμε για λίγο στη λεωφόρο που περνά μπροστά από την πλατεία του σταθμού (στη Boulevart Diderot) και εκεί θυμάμαι ότι είχα καθίσει να φυλάω τα πράγματα με κάποιο αγόρι μέχρι να πάνε οι δύο να μάθουν από που έπρεπε να φύγουμε και τι ώρα για το Καλαί. Οι άλλοι δύο είχαν πάει για προμήθειες.
Και να μην θυμόμουν ότι περπατήσαμε λίγο το Παρίσι, οι δύο παρακάτω φωτογραφίες με τα citroen και τα γκαρσόν (της εποχής)… το μαρτυρούν
στη λεωφόρο Diderot στο ύψος της πλατείας του Gare de Lyon...
Το παραπάνω καφέ υπάρχει ακόμα…(το είδα στο internet!)…
Τελικά πήραμε το τρένο, αλλά δεν πήγαμε Καλαί. Πήγαμε Boulogne – sur - Mer. Εκεί συνάντησα την πρώτη πολύ μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού.
Φτάσαμε στη θάλασσα. Εγώ περίμενα να δω ένα λιμάνι, το οποίο θα είχε μια προβλήτα, από την οποία θα έφευγε το πλοίο που θα επιβιβαζόμαστε. Όμως εκεί που φτάσαμε και κατεβήκαμε δεν υπήρχε τίποτα! Όχι πλοίο δεν υπήρχε, αλλά ούτε και προβλήτα! Η παραλία δεν ήταν από άμμο, αλλά από … τσιμέντο! Ήταν μια μεγάλη τσιμεντένια έκταση που «έσβηνε» μέσα στο νερό.
Καλά που θα έδενε το πλοίο; Ήρθαμε σωστά;
Μα δεν μπορεί, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. Το τρένο είχε φτάσει στο τέρμα και όλοι οι επιβάτες μαζί με μας κατεβήκαμε. Εμείς ακολουθήσαμε σαν τα πρόβατα τους προπορευόμενους επιβάτες και καταλήξαμε σε μια αίθουσα αναμονής με θέα τη θάλασσα με την τσιμεντένια ακτή.
Ξαφνικά στο βάθος διέκρινα μια μαύρη κουκίδα. Με το χρόνο μεγάλωνε και μεγάλωνε μέχρι που άρχισα πλέον να διακρίνω καθαρά ότι ήταν ένα πλοίο! Μα που θα αράξει; Δεν έχει προβλήτα!!!
Με το που πλησίασε πιο κοντά στην ακτή, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν πλοίο, αλλά ένα ελικόπτερο με σαμπρέλα. Έτσι μου φάνηκε.
Το “καράβι” γλύστρισε στην τσιμεντένια ακτή και κατέβασε σκάλα σαν τα αεροπλάνα.Ήταν φανερό πια ότι το συγκεκριμένο καράβι δεν χρειαζόταν προβλήτα.
Ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξή μας που καταναλώσαμε 5 στάσεις από το φιλμ της φωτογραφικής μας μηχανής. Πουθενά αλλού δεν καταναλώσαμε τόσες στάσεις στο ίδιο θέμα!!!
Ανεβήκαμε τη σκάλα χωρίς να προσπαθούμε να σβήσουμε την έκπληξη από τα πρόσωπά μας. Αράξαμε στις πολυθρονάρες και απολαύσαμε μια από τις ελάχιστες στιγμές χλιδής αυτού του ταξιδιού. Αγγλία ερχόμαστεεεε!
Έτσι για την ιστορία: Τα Hoverspeed έκαναν διελεύσεις στη Μάγχη από το 1981 έως και το 2005, συνδέοντας τα λιμάνια Dover – Calais – Boulogne – Ostende. Σταμάτησαν τις διελεύσεις ύστερα από έντονο ανταγωνισμό, αλλά και λόγω της διάνοιξης του τούνελ της Μάγχης (1994). Τα Hoverspeed είναι “πρόγονοι” των Hovercraft και των Καταμαράν.
Εμάς μας έκαναν μεγάλη εντύπωση, δεδομένου ότι τότε στην Ελλάδα υπήρχαν μόνο τα συμβατικά πλοία εταιρειών, όπως του Αγούδημου και του Βεντούρη.
Η επόμενη εικόνα που αντικρίσαμε ήταν άκρως εντυπωσιακή, αλλά και απρόσμενη. Από τα παράθυρα του Hoverspeed είδαμε τους γνωστούς λευκούς βράχους του Dover.
Ένα από τα πιο θεαματικά φυσικά χαρακτηριστικά της Αγγλίας, αλλά και σύμβολο της εισόδου στην Βρετανία βρισκόταν στο ορατό μας πεδίο!
Εγώ, ενώ τη γνώριζα σαν εικόνα δεν φανταζόμουν ότι μπορεί και να την συναντούσαμε. Κατάλευκοι και απότομοι βράχοι εκτείνονταν παράκτια, κυρίως ανατολικά του λιμανιού του Dover, τους οποίους βράχους ήταν φανερό ότι μόνο περνώντας κάποιος τη Μάγχη θα τους έβλεπε σε τέτοια έκταση.
Η εντυπωσιακή αυτή εμφάνιση των βράχων οφείλεται στη σύνθεση της κιμωλίας, που περιέχουν.
Φωτογραφία δεν βγάλαμε.
Επόμενο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν η αντιμετώπιση του Βρετανού τελωνιακού υπαλλήλου όταν πια φτάσαμε στα “σύνορα” του Dover.
Θα πρέπει εδώ να επισημάνω ότι είμαστε 6 άτομα ολίγον τι … ταλαιπωρημένα. Μπορεί να αναδύαμε και μυρωδιές κιόλας, δεν ξέρω. Λογικά θα έπρεπε πάντως, γιατί επί τρεις μέρες “κυλιόμασταν” μέσα στα τρένα. Είχαμε να κάνουμε ντουζ τρεις μέρες όσες κράτησε και το ταξίδι από Ελλάδα.
Τα δε αγόρια είχαν και τα τρία γένια τριών ημερών. Δεν πρέπει να είχαμε λοιπόν και πολύ καλή εικόνα. Μόλις μας είδε ο φύλακας, αφού μας περιεργάστηκε από την κορυφή ως τα νύχια μας έκανε τη φοβερή ερώτηση: “Are you travelling for business or pleasure?” Δεν υπάρχει! Μόνο ένας Άγγλος θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια τυπική ερώτηση, ενώ η απάντηση ήταν τόσο προφανής. Εκείνος κράτησε το πρωτόκολλο!! “For pleasure” απαντάει ο αρχηγός, ο οποίος ομολογουμένως έδειχνε και λίγο πιο μεγάλος σε ηλικία από τους υπόλοιπους. Φαινόταν και για αρχηγός!
“Open this bag, please!!”
Μας ζήτησε να ελέγξει μια βαλίτσα. Και ποια διάλεξε; Αυτή με τα τσιγάρα! Είχε και ψαρωτικό ύφος, οπότε όλοι “κουμπωθήκαμε” λίγο.
Και την ανοίξαμε. Και τα τσιγάρα ήταν πάνω πάνω! Έξι κούτες παρακαλώ! Όσα και τα άτομα. (Ο Kal δεν κάπνιζε, αλλά ο Geo είχε πάρει 2 κούτες για πάρτυ του).
Ο τελωνιακός δεν άλλαξε ύφος. Ανέκφραστος τελείως μας είπε:
«Επιτρέπεται 100γρ. καπνού ανά άτομο. Οφείλετε να προσαρμοστείτε στους νόμους και τους κανόνες της χώρας»
«Ωχ, λέμε. Πάνε τα τσιγάρα!»
Και συνέχισε: «Να προσέχετε και καλά να περάσετε»
Και περάσαμε….
Αυτό ήταν. Τρομάξαμε λίγο ,,, αλλά μπήκαμε στη χώρα!
Τόσες χώρες περάσαμε και ήταν η πρώτη φορά που μας έκαναν συνοριακό έλεγχο!!!
Συνεχίσαμε το ταξίδι μας με το τρένο, ώσπου φτάσαμε στο Λονδίνο και συγκεκριμένα στην Βικτώρια.
Ήταν ένας τεράστιος σταθμός, που είχε τα πάντα. Βρήκαμε ένα γραφείο ευρέσεως ξενοδοχείων. Εκεί ο Nick ανέλαβε να κάνει τις συνεννοήσεις. Μία ρωτούσε την “booking-woman” μία ρωτούσε εμάς και ύστερα από τα πολλά, τελικά καταλήξαμε να κλείσουμε ένα ξενοδοχείο στην περιοχή Kensington.
Το ξενοδοχείο ήταν ένα ωραίο κλασικό κτίριο, παλιό αρχοντικό, με μεγάλο και ωραίο lobby, σε καλή περιοχή!
Όαση μας φάνηκε. Κλείσαμε δύο τρίκλινα δωμάτια. Αυτά ήταν μεγάλα, ψηλοτάβανα, φωτεινά, με μεγάλα παράθυρα, με ντουλάπα και νεροχύτες. Το μπάνιο ήταν κοινό, αλλά ευτυχώς ήταν δύο στον αριθμό και το ξενοδοχείο δεν είχε και πολύ κόσμο, οπότε ήταν σαν να τα είχαμε μόνοι μας. Νομίζω ότι ήταν το καλύτερο ξενοδοχείο από οποιοδήποτε άλλο, που έμεινα, σε μεταγενέστερο ταξίδι στην πόλη.
Δεν είχε όμως ψυγείο, που πολύ θα το θέλαμε. Είχαμε ένα θεματάκι του πως θα διατηρήσουμε τα αυγά που μας περίσσεψαν από τη διαδρομή, αφού δεν τα είχαμε φάει όλα. Όμως το πρόβλημα λύθηκε! Το πρεβάζι του παραθύρου ήταν ότι έπρεπε, αφού το κρύο του Λονδίνου θα τα διατηρούσε και τα εξωτερικά κάγκελα θα τα προστάτευαν από τα πουλιά.
Το πρόβλημα με τη διπλή βρύση δεν μπορέσαμε να λύσουμε. Αυτό το πράγμα με τις βρύσες των Άγγλων δεν το κατάλαβα ποτέ. Η μία βρύση έβγαζε κρύο νερό και η άλλη καυτό. Ούτε από τη μία βρύση μπορούσες να πλυθείς, γιατί καιγόσουνα ούτε από την άλλη, γιατί ξύλιαζες. Για να πλυθείς με χλιαρό νερό έπρεπε να γεμίσεις τη γούρνα και με τα δύο νερά και από εκεί με χουφτιές να πετάς νερό στο πρόσωπο!!
Πλυθήκαμε, σενιαριστήκαμε, γίναμε άνθρωποι και βγήκαμε βόλτα!
Στο lobby του ξενοδοχείου…λίγο πριν βγούμε βόλτα…
Πραγματικά δεν θυμάμαι που πήγαμε. Έχω την αίσθηση ότι πήγαμε σε κάποια κοντινή pub στο Kesington. Δεν απομακρυνθήκαμε πάντως από την περιοχή.
Όπως δεν θυμάμαι τι κάναμε εκείνο το πρώτο βράδυ στο Λονδίνο, έτσι δεν θυμάμαι τι κάναμε τις επόμενες ημέρες με τη σειρά. Θυμάμαι γενικά πράγματα. Και έτσι ανακατεμένα θα τα αναφέρω και λίγο τηλεγραφικά …. Σε επόμενο post.
Last edited:
