Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.298
- Likes
- 17.172
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Ιρλανδία
Για να πάμε Ιρλανδία έπρεπε να πάμε σε κάποιο λιμάνι. Η μικρότερη θαλάσσια διαδρομή που μπορούσαμε να διασχίσουμε ήταν από το Holyhead της Ουαλίας προς το λιμάνι του Δουβλίνου.
Θα πηγαίναμε στο λιμάνι Holyhead και από εκεί με καράβι θα φτάναμε Δουβλίνο.
Από τη Γλασκώβη φύγαμε αργά. Είπαμε ότι θέλαμε να εκμεταλλευτούμε τις νύχτες για να μετακινούμαστε, για να κοιμόμαστε για να γλυτώνουμε ξενοδοχείο. Μόνο που αυτή η διαδρομή δεν διήρκησε ολόκληρο βράδυ. Ήταν σχετικά μικρή και είχε και μετεπιβίβαση, στο Grewe. Μπήκαμε στο τρένο και εκεί που μας πήρε ο ύπνος, ξυπνήσαμε, για να αλλάξουμε τρένο και εκεί που μας ξαναπήρε ο ύπνος, ξαναξυπνήσαμε, γιατί είχαμε φτάσει στο Holyhead. Στο λιμάνι φτάσαμε νωρίς (γύρω στις 4:00 το πρωί). Και νύχτα δεν είχε πλοίο για απέναντι. Οπότε ο υπόλοιπος ύπνος της βραδιάς θα ολοκληρωνόταν στην αίθουσα αναμονής του σταθμού.
Αυτή η βραδιά μου φάνηκε πολύ βάρβαρη. Ένιωθα συνεχώς ότι ξυπνούσα στον πρώτο ύπνο.
ΔΟΥΒΛΙΝΟ
Πήραμε πρωινό πλοίο και στο Δουβλίνο φτάσαμε σχετικά πρωί. Δεν θυμάμαι πως βρήκαμε hostel, αλλά μάλλον δεν ταλαιπωρηθήκαμε καθόλου (τις ταλαιπωρίες τις θυμάμαι όλες
). Πήγαμε καρφί στο hostel, αφήσαμε τα πράγματα μας και βγήκαμε αμέσως βόλτα.
Η μπροσούρα του hostel...
Για την Αγγλία γνώριζα πολλά πράγματα. Γνώριζα πολλές πόλεις της, πολλά αξιοθέατα της, αρκετά στοιχεία και από την ιστορία της και είχα διαμορφώσει και μια δική μου προσωπική άποψη για αυτή τη χώρα από τα πάμπολλα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι που είχα διαβάσει.
Για την Ιρλανδία όμως, … λίγα ήταν αυτά που ήξερα. Γνώριζα ότι το Δουβλίνο ήταν πρωτεύουσα με ένα αξιόλογο Πανεπιστήμιο, ότι εδώ γεννήθηκε ο IRA, που δρούσε τρομοκρατικά κυρίως στο γειτονικό Μπέλφαστ, ότι από εδώ κατάγεται το Ιρλανδέζικο Whiskey και ο Irish Coffee και φυσικά ότι από εδώ κατάγεται ο Μπόνο και όλο το συγκρότημα των U2!!!
Διανύαμε την πρώτη δεκαετία της δόξας του συγκροτήματος και εγώ προσωπικά είχα ξοδέψει πολλές ώρες να ακούω και να χορεύω το “New Years Day” και το “In the Name of Love”. Ήμουν ενθουσιασμένη που θα πήγαινα στην πατρίδα των U2. Κατά βάθος έλπιζα ότι μπορεί να συναντούσα και τον Μπόνο στο δρόμο.
Όλα αυτά τα αναφέρω προσπαθώντας να μεταφέρω το κλίμα της εποχής, αλλά και τη διάθεση που είχα.
Παρόλο λοιπόν που είχα περιορισμένες γνώσεις για τη χώρα, το Δουβλίνο που φάνηκε πολύ οικείο.
Μου άρεσε πάρα πολύ η πόλη. Ήταν πολύ γραφική, με πολύ προσιτούς και φιλικούς κατοίκους, από τον περαστικό στο δρόμο που ρωτήσαμε πληροφορίες μέχρι τους σερβιτόρους και τους μπάρμαν των pubs που πήγαμε.
Πήγαμε σε pub νωρίς, προκειμένου να πιούμε καφέ και ήπιαμε … Irish coffee. Θέλαμε να δοκιμάζουμε οτιδήποτε ντόπιο. Θυμάμαι όμως ότι δεν μου άρεσε και πολύ, αλλά ευχαριστήθηκα που το δοκίμασα. Επίσης, μεγάλη εντύπωση μου έκανε το Trinity College.
Το Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου ανήκει στην ελίτ των Πανεπιστημίων της Ευρώπης μαζί με την Οξφόρδη και το Cambridge. Όλος ο χώρος του Πανεπιστημίου, με τα κτίρια, τις αυλές, τα πάρκα, τα γήπεδα ...εξέπεμπε μια γοητεία, μια αίγλη μιας άλλης εποχής, που εγώ τουλάχιστον μέχρι τότε δεν είχα ξανασυναντήσει.
Στο College Park βρίσκεται και το γήπεδο ράγκμπυ του Πανεπιστημίου…..
Ευχαριστήθηκα πολύ τη βόλτα αυτή, αλλά και τις βόλτες πάνω από τα πολλά γεφύρια του Liffey ποταμού, που και αυτή η πόλη είχε πολλά. Το περπατήσαμε πολύ το Δουβλίνο.
Ότι δεν βγάζαμε φωτογραφία... το αγοράζαμε σε καρτ-ποστάλ...
Ή ότι αγοράζαμε σε καρτ - ποστάλ ...δεν το βγάζαμε φωτογραφία...
Δεν θυμάμαι πως καλύψαμε το θέμα του φαγητού (κάτι θα φάγαμε), θυμάμαι όμως ότι ξαναπήγαμε σε pub το βράδυ και ήπιαμε Irish Whiskey. Στην Ιρλανδία βρισκόμασταν άλλωστε. Δεν θυμάμαι μάρκα Whiskey (δεν θα είχε σουβέρ για να βουτήξω).
Το ξενυχτήσαμε εκείνο το βράδυ. Περάσαμε όμορφα. Δεν μας έκανε καρδιά να γυρίσουμε στο hostel.
Παρόλη την ευδιαθεσία μας όμως, είχαμε και ένα άγχος σχετικά με την επιστροφή μας στο hostel, γιατί ήταν ήδη πολύ αργά και ανησυχούσαμε αν θα τα καταφέρουμε να μπούμε μέσα. Το hostel είχε ένα επιτρεπόμενο όριο βραδινής προσέλευσης, το οποίο εμείς, ήδη το είχαμε παραβιάσει. Το όριο ήταν περίπου 10:00 με 10:30, είχε ήδη περάσει 12:00 και είμαστε ακόμη στο δρόμο...
Η υπερένταση της προηγούμενης νύχτας και τα πολλά Whiskey και Irish coffee, που είχαμε πιει δεν μας “άφηναν” να πάμε για ύπνο. Τελικά, ύστερα από πολλές βραδινές βόλτες, χαζολογήματα και “παιχνίδια” στο δρόμο …..
φτάσαμε στο hostel και ευτυχώς … η πόρτα άνοιξε.
Άκρα σιγή επικρατούσε και μισοσκόταδο προφανώς.
Χαιρετηθήκαμε λοιπόν κορίτσια από αγόρια και πήγαμε στους θαλάμους μας.
……………………….
Η νύχτα όμως, αναμενόταν ελαφρώς επεισοδιακή τουλάχιστον για τον θάλαμο των αγοριών.
Αυτή τη σκηνή τη θυμάμαι με τόσες λεπτομέρειες διότι από τότε την έχω ακούσει να την διηγείται ο Kal τόσες πολλές φορές σε φίλους και σε γνωστούς, που δεν χάθηκε στη λήθη.
Τα αγόρια μπήκαν στο θάλαμο “στα νύχια” για να μην ενοχλήσουν... Ήταν σκοτεινά και σχεδόν ψηλαφιστά βρήκαν τα κρεβάτια τους. Προσπαθούσαν να βολευτούν όσο γίνεται πιο διακριτικά, αφού ήδη αισθάνονταν άσχημα που παραβίασαν την επιτρεπόμενη ώρα προσέλευσης.
Ο Nick και ο Geo θα κοιμόντουσαν στην ίδια κουκέτα πάνω κάτω και ο Kal δυο κρεβάτια μακριά,στο πάνω μέρος μιας άλλης.
Με το που ξάπλωσαν, αφού είπαν δυο κουβέντες ψιθυριστά τους πήρε ο ύπνος αμέσως. Όταν λέμε αμέσως, εννοούμε στο λεπτό. Μόνο που ο ύπνος τους ήταν πολύ “ηχηρός”. Ο Nick και ο Geo ροχάλιζαν. Μιλάμε όμως για πολύ ροχαλητό. Ο Kal το περιέγραψε σαν έναν απίστευτο θόρυβο, που προφανώς τους ξύπνησε όλους. Ο Kal άρχισε γελάει μηχανικά περιμένοντας αντίδραση από τους γείτονες. Και η αντίδραση ήταν …γέλια. Ξύπνησαν όλοι και άρχισαν να γελάνε. Τους φάνηκε αστείο! Κάποιος μάλιστα άρχισε να μιμείται και το ροχαλητό τους, οπότε τα γέλια πολλαπλασιάστηκαν!. Ο Kal κατέβηκε από το κρεβάτι του και πήγε στους δύο μοναδικούς κοιμισμένους του θαλάμου και σπρώχνοντάς τους, τους γύρισε πλευρό. Με το που έγινε αυτό ακούστηκαν επιφωνήματα επιδοκιμασίας. Μέχρι και χειροκροτήματα έπεσαν από κάποιους!!! Είχανε κάνει το θάλαμο … γήπεδο!
Μετά από αυτό υποθέτω ότι κοιμήθηκαν πια, αφού δεν είχαμε άλλη ανταπόκριση ούτε από τον Kal, ούτε από κανέναν άλλο.
Νομίζω ότι και οι υπόλοιποι θα θυμούνται το Δουβλίνο και αυτούς τους γραφικούς Έλληνες, που τους ξαγρύπνησαν εκείνο το βράδυ!
Την επόμενη ημέρα το πρωί εμείς τα κοριτσάκια ξυπνήσαμε κανονικά και πήγαμε για το πρωινό μας. Είχαμε συνεννοηθεί από το προηγούμενο βράδυ να συναντηθούμε αγόρια και κορίτσια μια συγκεκριμένη ώρα για φαγητό. Μόνο που τα αγόρια δεν ήρθαν! Περιμέναμε και περιμέναμε, ώσπου έκλεισε η αίθουσα του πρωινού και πήγαμε έξω από το θάλαμό τους, για να δούμε τι πάθανε. Δεν επιτρεπόταν να μπούμε μέσα, οπότε βρήκαμε ένα τυχαίο αγόρι και το παρακαλέσαμε να ψάξει να τους βρει. Τελικά τους είχε πάρει ο ύπνος και με το ζόρι σηκώθηκαν …μετά τη λήξη του πρωινού φαγητού.
BELFAST
Με ένα τσαμπί μπανάνες τα αγόρια ξεγέλασαν την πείνα τους στα γρήγορα, γιατί έπρεπε να πάρουμε το τρένο για το Belfast.
Στο σταθμό του Belfast … μας έκαναν εντύπωση τα graffiti…
Το ξέρω ότι γίνομαι γραφική αλλά θα πω ότι πάλι δεν θυμάμαι πολλά από το Belfast. Θυμάμαι όμως ότι μου είχε φανεί πολύ συναρπαστικό. Το ότι βρισκόμουν δηλαδή στο νησί της Ιρλανδίας, αλλά σε Αγγλικό έδαφος! Θυμάμαι ότι κάναμε βόλτα σε έναν κεντρικό πεζόδρομο, ο οποίος κατέληγε στο τεράστιο οικοδόμημα, που ήταν το Δημαρχείο της πόλης.
Το Δημαρχείο είναι ένα μπαρόκ κτίριο που διαθέτει ένα κολοσσιαίο χάλκινο θόλο σε ένα πολύ χαρακτηριστικό πράσινο χρώμα που είναι ορατός από πολύ μακριά και λειτουργεί σαν ορόσημο για την πόλη.
Χαζολογήσαμε πολύ ώρα σε εκείνο τον πεζόδρομο. Donegall λεγόταν, όπως και η ομόνυμη πλατεία του Δημαρχείου. Ήταν ένα κομμάτι της πόλης που είχε πολύ κόσμο και κίνηση. Κάναμε βόλτα, χαζέψαμε τις βιτρίνες και βγάλαμε και κανα δυο φωτογραφίες. Έχω την αίσθηση ότι τότε τουλάχιστον δεν είχε και τίποτα άλλο να δούμε…..
Στο δρόμο για τον σταθμό πήρε το μάτι μας ένα μπλόκο. Κάτι ένοπλοι στρατιωτικοί είχαν σταματήσει ένα αυτοκίνητο, είχαν ανοίξει το πορτ – μπαγκάζ και έκαναν έλεγχο.
Γενικά κατά την επίσκεψή μας στη Β. Ιρλανδία είχαμε και λίγο το νου μας μήπως γίνει τίποτα. Είμαστε λίγο «τεντωμένοι». Ήταν η εποχή που ακόμα γίνονταν τρομοκρατικές ενέργειες για την απελευθέρωση της Β. Ιρλανδίας! Τον Ιούλιο και το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους είχαν γίνει οι πιο πρόσφατες, με θύματα αστυνομικούς και στρατιώτες.
Εγώ από το Belfast πάντως πιο έντονα θυμάμαι τη σκηνή του μπλόκου, παρά την πόλη και τη βόλτα μας σε αυτήν.
Επιστρέψαμε στο Δουβλίνο, πήραμε τα πράγματά μας από το hostel και πήγαμε στο λιμάνι για να πάρουμε το πλοίο της επιστροφής για την Ουαλία. Αποχαιρέτισα το Δουβλίνο έχοντας μια πίκρα που δεν κατάφερα να συναντήσω τον Μπόνο. Είχα την ελπίδα μέχρι την τελευταία στιγμή. Ούτε που το φανταζόμουνα τότε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να τον συναντήσω, όπως π.χ. σε μια συναυλία… Κάτι που συνέβηκε χρόνια μετά στη Θεσσαλονίκη…..
Ήταν αργά. Πάλι βράδυ θα ταξιδεύαμε και πάλι διακοπτόμμενα αφού η διαδρομή ήταν περίπου 3,5 ώρες, που σημαίνει ότι θα φτάναμε απέναντι νύχτα.
Τελικά, κράτησε περισσότερο το ταξίδι, γιατί είχε κύμα ή … μπορεί επειδή είχε κύμα εμένα να μου φάνηκε μεγάλο το ταξίδι. Είχε όμως πολύ κύμα. Ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά. Λαγοκοιμηθήκαμε ανάμεσα στους παφλασμούς. Καλά και εδώ κουνάει; εγώ νόμιζα ότι κουνούσαν μόνο τα πλοία του Αιγαίου.
Φτάσαμε αξημέρωτα στο Holyhead με εμάς “κουδούνια” από το ταξίδι. Εκεί, ενώ πιστεύαμε ότι θα περιμέναμε το πρωί για να φύγουμε, περιέργως υπήρχε άμεση ανταπόκριση και μάλιστα με λεωφορείο για το Grewe, από το οποίο θα συνεχίζαμε με τρένο.
Μα δεν είναι περίεργο που δεν θυμάμαι λεπτομέρειες από το Belfast π.χ. αλλά θυμάμαι ότι πήραμε λεωφορείο από Holyhead για Grewe; Είναι γιατί μου έκανε εντύπωση τότε το λεωφορείο. Ήταν δυόροφο και ήταν η πρώτη φορά, που έμπαινα σε δυόροφο λεωφορείο. Ανεβήκαμε και καθίσαμε επάνω και δεξιά. Η διαδρομή κράτησε κανένα δύωρο. Επί δύο ώρες σε κάθε στροφή νόμιζα ότι θα τρακάρουμε. Δεν μπορούσα να συνηθίσω αυτήν την ανάποδη οδήγηση με τίποτα.
Τι έντονη βραδιά ήταν αυτή. Τη μία το καράβι με το κύμα, την άλλη το λεωφορείο με τις ανάποδες στροφές! Σχεδόν αδημονούσα να γυρίσω στην ασφάλεια του τρένου. Άσε που και πιο καλά κοιμόμουν στα τρένα.
Από το Grewe πήραμε τρένο για Manchester, αρκετά πρωινή ώρα.
Για να πάμε Ιρλανδία έπρεπε να πάμε σε κάποιο λιμάνι. Η μικρότερη θαλάσσια διαδρομή που μπορούσαμε να διασχίσουμε ήταν από το Holyhead της Ουαλίας προς το λιμάνι του Δουβλίνου.
Θα πηγαίναμε στο λιμάνι Holyhead και από εκεί με καράβι θα φτάναμε Δουβλίνο.
Από τη Γλασκώβη φύγαμε αργά. Είπαμε ότι θέλαμε να εκμεταλλευτούμε τις νύχτες για να μετακινούμαστε, για να κοιμόμαστε για να γλυτώνουμε ξενοδοχείο. Μόνο που αυτή η διαδρομή δεν διήρκησε ολόκληρο βράδυ. Ήταν σχετικά μικρή και είχε και μετεπιβίβαση, στο Grewe. Μπήκαμε στο τρένο και εκεί που μας πήρε ο ύπνος, ξυπνήσαμε, για να αλλάξουμε τρένο και εκεί που μας ξαναπήρε ο ύπνος, ξαναξυπνήσαμε, γιατί είχαμε φτάσει στο Holyhead. Στο λιμάνι φτάσαμε νωρίς (γύρω στις 4:00 το πρωί). Και νύχτα δεν είχε πλοίο για απέναντι. Οπότε ο υπόλοιπος ύπνος της βραδιάς θα ολοκληρωνόταν στην αίθουσα αναμονής του σταθμού.
Αυτή η βραδιά μου φάνηκε πολύ βάρβαρη. Ένιωθα συνεχώς ότι ξυπνούσα στον πρώτο ύπνο.
ΔΟΥΒΛΙΝΟ
Πήραμε πρωινό πλοίο και στο Δουβλίνο φτάσαμε σχετικά πρωί. Δεν θυμάμαι πως βρήκαμε hostel, αλλά μάλλον δεν ταλαιπωρηθήκαμε καθόλου (τις ταλαιπωρίες τις θυμάμαι όλες
). Πήγαμε καρφί στο hostel, αφήσαμε τα πράγματα μας και βγήκαμε αμέσως βόλτα.Η μπροσούρα του hostel...
Για την Αγγλία γνώριζα πολλά πράγματα. Γνώριζα πολλές πόλεις της, πολλά αξιοθέατα της, αρκετά στοιχεία και από την ιστορία της και είχα διαμορφώσει και μια δική μου προσωπική άποψη για αυτή τη χώρα από τα πάμπολλα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι που είχα διαβάσει.
Για την Ιρλανδία όμως, … λίγα ήταν αυτά που ήξερα. Γνώριζα ότι το Δουβλίνο ήταν πρωτεύουσα με ένα αξιόλογο Πανεπιστήμιο, ότι εδώ γεννήθηκε ο IRA, που δρούσε τρομοκρατικά κυρίως στο γειτονικό Μπέλφαστ, ότι από εδώ κατάγεται το Ιρλανδέζικο Whiskey και ο Irish Coffee και φυσικά ότι από εδώ κατάγεται ο Μπόνο και όλο το συγκρότημα των U2!!!
Διανύαμε την πρώτη δεκαετία της δόξας του συγκροτήματος και εγώ προσωπικά είχα ξοδέψει πολλές ώρες να ακούω και να χορεύω το “New Years Day” και το “In the Name of Love”. Ήμουν ενθουσιασμένη που θα πήγαινα στην πατρίδα των U2. Κατά βάθος έλπιζα ότι μπορεί να συναντούσα και τον Μπόνο στο δρόμο.
Όλα αυτά τα αναφέρω προσπαθώντας να μεταφέρω το κλίμα της εποχής, αλλά και τη διάθεση που είχα.
Παρόλο λοιπόν που είχα περιορισμένες γνώσεις για τη χώρα, το Δουβλίνο που φάνηκε πολύ οικείο.
Μου άρεσε πάρα πολύ η πόλη. Ήταν πολύ γραφική, με πολύ προσιτούς και φιλικούς κατοίκους, από τον περαστικό στο δρόμο που ρωτήσαμε πληροφορίες μέχρι τους σερβιτόρους και τους μπάρμαν των pubs που πήγαμε.
Πήγαμε σε pub νωρίς, προκειμένου να πιούμε καφέ και ήπιαμε … Irish coffee. Θέλαμε να δοκιμάζουμε οτιδήποτε ντόπιο. Θυμάμαι όμως ότι δεν μου άρεσε και πολύ, αλλά ευχαριστήθηκα που το δοκίμασα. Επίσης, μεγάλη εντύπωση μου έκανε το Trinity College.
Το Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου ανήκει στην ελίτ των Πανεπιστημίων της Ευρώπης μαζί με την Οξφόρδη και το Cambridge. Όλος ο χώρος του Πανεπιστημίου, με τα κτίρια, τις αυλές, τα πάρκα, τα γήπεδα ...εξέπεμπε μια γοητεία, μια αίγλη μιας άλλης εποχής, που εγώ τουλάχιστον μέχρι τότε δεν είχα ξανασυναντήσει.
Στο College Park βρίσκεται και το γήπεδο ράγκμπυ του Πανεπιστημίου…..
Ευχαριστήθηκα πολύ τη βόλτα αυτή, αλλά και τις βόλτες πάνω από τα πολλά γεφύρια του Liffey ποταμού, που και αυτή η πόλη είχε πολλά. Το περπατήσαμε πολύ το Δουβλίνο.
Ότι δεν βγάζαμε φωτογραφία... το αγοράζαμε σε καρτ-ποστάλ...
Ή ότι αγοράζαμε σε καρτ - ποστάλ ...δεν το βγάζαμε φωτογραφία...
Δεν θυμάμαι πως καλύψαμε το θέμα του φαγητού (κάτι θα φάγαμε), θυμάμαι όμως ότι ξαναπήγαμε σε pub το βράδυ και ήπιαμε Irish Whiskey. Στην Ιρλανδία βρισκόμασταν άλλωστε. Δεν θυμάμαι μάρκα Whiskey (δεν θα είχε σουβέρ για να βουτήξω
).Το ξενυχτήσαμε εκείνο το βράδυ. Περάσαμε όμορφα. Δεν μας έκανε καρδιά να γυρίσουμε στο hostel.
Παρόλη την ευδιαθεσία μας όμως, είχαμε και ένα άγχος σχετικά με την επιστροφή μας στο hostel, γιατί ήταν ήδη πολύ αργά και ανησυχούσαμε αν θα τα καταφέρουμε να μπούμε μέσα. Το hostel είχε ένα επιτρεπόμενο όριο βραδινής προσέλευσης, το οποίο εμείς, ήδη το είχαμε παραβιάσει. Το όριο ήταν περίπου 10:00 με 10:30, είχε ήδη περάσει 12:00 και είμαστε ακόμη στο δρόμο...
Η υπερένταση της προηγούμενης νύχτας και τα πολλά Whiskey και Irish coffee, που είχαμε πιει δεν μας “άφηναν” να πάμε για ύπνο. Τελικά, ύστερα από πολλές βραδινές βόλτες, χαζολογήματα και “παιχνίδια” στο δρόμο …..
φτάσαμε στο hostel και ευτυχώς … η πόρτα άνοιξε.
Άκρα σιγή επικρατούσε και μισοσκόταδο προφανώς.
Χαιρετηθήκαμε λοιπόν κορίτσια από αγόρια και πήγαμε στους θαλάμους μας.
……………………….
Η νύχτα όμως, αναμενόταν ελαφρώς επεισοδιακή τουλάχιστον για τον θάλαμο των αγοριών.
Αυτή τη σκηνή τη θυμάμαι με τόσες λεπτομέρειες διότι από τότε την έχω ακούσει να την διηγείται ο Kal τόσες πολλές φορές σε φίλους και σε γνωστούς, που δεν χάθηκε στη λήθη.
Τα αγόρια μπήκαν στο θάλαμο “στα νύχια” για να μην ενοχλήσουν... Ήταν σκοτεινά και σχεδόν ψηλαφιστά βρήκαν τα κρεβάτια τους. Προσπαθούσαν να βολευτούν όσο γίνεται πιο διακριτικά, αφού ήδη αισθάνονταν άσχημα που παραβίασαν την επιτρεπόμενη ώρα προσέλευσης.
Ο Nick και ο Geo θα κοιμόντουσαν στην ίδια κουκέτα πάνω κάτω και ο Kal δυο κρεβάτια μακριά,στο πάνω μέρος μιας άλλης.
Με το που ξάπλωσαν, αφού είπαν δυο κουβέντες ψιθυριστά τους πήρε ο ύπνος αμέσως. Όταν λέμε αμέσως, εννοούμε στο λεπτό. Μόνο που ο ύπνος τους ήταν πολύ “ηχηρός”. Ο Nick και ο Geo ροχάλιζαν. Μιλάμε όμως για πολύ ροχαλητό. Ο Kal το περιέγραψε σαν έναν απίστευτο θόρυβο, που προφανώς τους ξύπνησε όλους. Ο Kal άρχισε γελάει μηχανικά περιμένοντας αντίδραση από τους γείτονες. Και η αντίδραση ήταν …γέλια. Ξύπνησαν όλοι και άρχισαν να γελάνε. Τους φάνηκε αστείο! Κάποιος μάλιστα άρχισε να μιμείται και το ροχαλητό τους, οπότε τα γέλια πολλαπλασιάστηκαν!. Ο Kal κατέβηκε από το κρεβάτι του και πήγε στους δύο μοναδικούς κοιμισμένους του θαλάμου και σπρώχνοντάς τους, τους γύρισε πλευρό. Με το που έγινε αυτό ακούστηκαν επιφωνήματα επιδοκιμασίας. Μέχρι και χειροκροτήματα έπεσαν από κάποιους!!! Είχανε κάνει το θάλαμο … γήπεδο!
Μετά από αυτό υποθέτω ότι κοιμήθηκαν πια, αφού δεν είχαμε άλλη ανταπόκριση ούτε από τον Kal, ούτε από κανέναν άλλο.
Νομίζω ότι και οι υπόλοιποι θα θυμούνται το Δουβλίνο και αυτούς τους γραφικούς Έλληνες, που τους ξαγρύπνησαν εκείνο το βράδυ!
Την επόμενη ημέρα το πρωί εμείς τα κοριτσάκια ξυπνήσαμε κανονικά και πήγαμε για το πρωινό μας. Είχαμε συνεννοηθεί από το προηγούμενο βράδυ να συναντηθούμε αγόρια και κορίτσια μια συγκεκριμένη ώρα για φαγητό. Μόνο που τα αγόρια δεν ήρθαν! Περιμέναμε και περιμέναμε, ώσπου έκλεισε η αίθουσα του πρωινού και πήγαμε έξω από το θάλαμό τους, για να δούμε τι πάθανε. Δεν επιτρεπόταν να μπούμε μέσα, οπότε βρήκαμε ένα τυχαίο αγόρι και το παρακαλέσαμε να ψάξει να τους βρει. Τελικά τους είχε πάρει ο ύπνος και με το ζόρι σηκώθηκαν …μετά τη λήξη του πρωινού φαγητού.
BELFAST
Με ένα τσαμπί μπανάνες τα αγόρια ξεγέλασαν την πείνα τους στα γρήγορα, γιατί έπρεπε να πάρουμε το τρένο για το Belfast.
Στο σταθμό του Belfast … μας έκαναν εντύπωση τα graffiti…
Το ξέρω ότι γίνομαι γραφική αλλά θα πω ότι πάλι δεν θυμάμαι πολλά από το Belfast. Θυμάμαι όμως ότι μου είχε φανεί πολύ συναρπαστικό. Το ότι βρισκόμουν δηλαδή στο νησί της Ιρλανδίας, αλλά σε Αγγλικό έδαφος! Θυμάμαι ότι κάναμε βόλτα σε έναν κεντρικό πεζόδρομο, ο οποίος κατέληγε στο τεράστιο οικοδόμημα, που ήταν το Δημαρχείο της πόλης.
Το Δημαρχείο είναι ένα μπαρόκ κτίριο που διαθέτει ένα κολοσσιαίο χάλκινο θόλο σε ένα πολύ χαρακτηριστικό πράσινο χρώμα που είναι ορατός από πολύ μακριά και λειτουργεί σαν ορόσημο για την πόλη.
Χαζολογήσαμε πολύ ώρα σε εκείνο τον πεζόδρομο. Donegall λεγόταν, όπως και η ομόνυμη πλατεία του Δημαρχείου. Ήταν ένα κομμάτι της πόλης που είχε πολύ κόσμο και κίνηση. Κάναμε βόλτα, χαζέψαμε τις βιτρίνες και βγάλαμε και κανα δυο φωτογραφίες. Έχω την αίσθηση ότι τότε τουλάχιστον δεν είχε και τίποτα άλλο να δούμε…..
Στο δρόμο για τον σταθμό πήρε το μάτι μας ένα μπλόκο. Κάτι ένοπλοι στρατιωτικοί είχαν σταματήσει ένα αυτοκίνητο, είχαν ανοίξει το πορτ – μπαγκάζ και έκαναν έλεγχο.
Γενικά κατά την επίσκεψή μας στη Β. Ιρλανδία είχαμε και λίγο το νου μας μήπως γίνει τίποτα. Είμαστε λίγο «τεντωμένοι». Ήταν η εποχή που ακόμα γίνονταν τρομοκρατικές ενέργειες για την απελευθέρωση της Β. Ιρλανδίας! Τον Ιούλιο και το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους είχαν γίνει οι πιο πρόσφατες, με θύματα αστυνομικούς και στρατιώτες.
Εγώ από το Belfast πάντως πιο έντονα θυμάμαι τη σκηνή του μπλόκου, παρά την πόλη και τη βόλτα μας σε αυτήν.
Επιστρέψαμε στο Δουβλίνο, πήραμε τα πράγματά μας από το hostel και πήγαμε στο λιμάνι για να πάρουμε το πλοίο της επιστροφής για την Ουαλία. Αποχαιρέτισα το Δουβλίνο έχοντας μια πίκρα που δεν κατάφερα να συναντήσω τον Μπόνο.
Είχα την ελπίδα μέχρι την τελευταία στιγμή. Ούτε που το φανταζόμουνα τότε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να τον συναντήσω, όπως π.χ. σε μια συναυλία… Κάτι που συνέβηκε χρόνια μετά στη Θεσσαλονίκη…..
Ήταν αργά. Πάλι βράδυ θα ταξιδεύαμε και πάλι διακοπτόμμενα αφού η διαδρομή ήταν περίπου 3,5 ώρες, που σημαίνει ότι θα φτάναμε απέναντι νύχτα.
Τελικά, κράτησε περισσότερο το ταξίδι, γιατί είχε κύμα ή … μπορεί επειδή είχε κύμα εμένα να μου φάνηκε μεγάλο το ταξίδι. Είχε όμως πολύ κύμα. Ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά. Λαγοκοιμηθήκαμε ανάμεσα στους παφλασμούς. Καλά και εδώ κουνάει; εγώ νόμιζα ότι κουνούσαν μόνο τα πλοία του Αιγαίου.
Φτάσαμε αξημέρωτα στο Holyhead με εμάς “κουδούνια” από το ταξίδι. Εκεί, ενώ πιστεύαμε ότι θα περιμέναμε το πρωί για να φύγουμε, περιέργως υπήρχε άμεση ανταπόκριση και μάλιστα με λεωφορείο για το Grewe, από το οποίο θα συνεχίζαμε με τρένο.
Μα δεν είναι περίεργο που δεν θυμάμαι λεπτομέρειες από το Belfast π.χ. αλλά θυμάμαι ότι πήραμε λεωφορείο από Holyhead για Grewe; Είναι γιατί μου έκανε εντύπωση τότε το λεωφορείο. Ήταν δυόροφο και ήταν η πρώτη φορά, που έμπαινα σε δυόροφο λεωφορείο. Ανεβήκαμε και καθίσαμε επάνω και δεξιά. Η διαδρομή κράτησε κανένα δύωρο. Επί δύο ώρες σε κάθε στροφή νόμιζα ότι θα τρακάρουμε. Δεν μπορούσα να συνηθίσω αυτήν την ανάποδη οδήγηση με τίποτα.
Τι έντονη βραδιά ήταν αυτή. Τη μία το καράβι με το κύμα, την άλλη το λεωφορείο με τις ανάποδες στροφές! Σχεδόν αδημονούσα να γυρίσω στην ασφάλεια του τρένου. Άσε που και πιο καλά κοιμόμουν στα τρένα.
Από το Grewe πήραμε τρένο για Manchester, αρκετά πρωινή ώρα.
Last edited:
