Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.303
- Likes
- 17.260
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Σκόρπιες «θύμησες»
Είναι γεγονός ότι το εισιτήριο του inter-rail με βοήθησε να θυμηθώ τη σειρά με την οποία επισκεφτήκαμε τα διάφορα μέρη ή ακόμα και κάποια μέρη (όπως το Hilversum, το Holyhead κ.α.) που με τον καιρό δεν θυμόμουν τα ονόματά τους.
Τα ενθύμια, οι φωτογραφίες, αποκόμματα εισιτηρίων, οι καρτ-ποστάλ, ακόμα και τα σουβέρ από τις μπύρες (που έπαιρνα για σουβενίρ) με βοήθησαν επίσης να θυμηθώ πολλά. Όσο τα σκάλιζα, τόσο περνούσαν εικόνες από μπροστά μου, τόσο ζωντάνευε το ταξίδι, τόσο το …ξαναζούσα.
Υπήρχαν όμως και μερικά άλλα που ήταν σφηνωμένα στο μυαλό μου, τα οποία τα θυμόμουν χωρίς βοήθεια.
Σκόρπιες αναμνήσεις και έντονες παραστάσεις. Κάποιες χαριτωμένες, κάποιες ταλαιπωρία, κάποιες ρομαντικές, κάποιες αστείες, οι οποίες μαζί με όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο ταξίδι, αυτό του δικού μου inter-rail.
Έτσι λοιπόν σκόρπιες (και αξέχαστες) και όπως μου έρχονται στο μυαλό θα τις αναφέρω…..
Θυμάμαι στο Λονδίνο εκεί που περπατούσαμε με τον Kal να περπατάει κάποια μέτρα πίσω μας, κάποιος τον πλησίασε ντίρλα στο μεθύσι και του είπε κάτι. Εμείς μπροστά δεν το ακούσαμε και ο Kal που το άκουσε … δεν το κατάλαβε. Αφού δεν το κατάλαβε περιορίστηκε λοιπόν στο να σηκώσει απλά τους ώμους υπονοώντας μιαν απάντηση του τύπου «δεν ξέρω». Αφού ο “ντίρλα” δεν πήρε απάντηση από τον δικό μας, απευθύνθηκε σε έναν άλλο περαστικό. Ο περαστικός όμως του απάντησε και ο “ντίρλα” τον «ευχαρίστησε» δίνοντας του μια μπουνιά στο σαγόνι. Έκπληκτοι μείναμε να κοιτάμε τη φάση και να νιώθουμε πολλοί τυχεροί που ο Kal δεν ήξερε τα Αγγλικά του μεθυσμένου και έτσι δεν είχε απαντήσει στον… Ορέστη Μακρή.
Θυμάμαι σε κάποιον σταθμό τρένου να έχουμε απλώσει την πραμάτεια μας, που μόλις είχαμε ψωνίσει από ένα Σούπερ Μάρκετ προσπαθώντας να φτιάξουμε σάντουιτς. Είχαμε απλώσει πάνω στα παγκάκια χαρτοπετσέτες, ψωμάκια, τυράκια, μαρουλάκια, σακουλάκια και όλος ο κόσμος μας κοιτούσε περίεργα.
Θυμάμαι σε κάποια διαδρομή σε τρένο, όταν τα αγόρια είπαν ότι πεινάνε, η Cat και εγώ ψάχνοντας στο σάκο με τα τρόφιμα ανακαλύψαμε ότι είχε περισσέψει λίγο κέικ. Μόνο που όταν το ανοίξαμε διαπιστώσαμε ότι είχε πιάσει λίγη μουχλίτσα. Δεν το κάναμε όμως καθόλου θέμα. Κοιταχτήκαμε με νόημα, δεν ανταλλάξαμε ούτε μία κουβέντα και σαν να κάναμε το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο πήραμε τα μαχαιράκια μας και την καθαρίσαμε και στη συνέχεια τη σερβίραμε στα αγόρια. Μια χαρά ήταν. Το φάγανε (και δεν έπαθαν τίποτα).
Θυμάμαι ένα βράδυ, είχε τόσο κόσμο το τρένο που δεν καταφέραμε να βρούμε ένα ολόκληρο κουπέ ελεύθερο για όλους. Βρήκαμε ένα με δύο θέσεις κατειλλημένες. Αναγκαστικά τα δύο άτομα θα πήγαιναν σε άλλο κουπέ ή θα άραζαν απ’ έξω στα πτυσσόμενα καθισματάκια. Ο κλήρος έπεσε σε μένα και σε ένα αγόρι. Προτιμήσαμε να καθίσουμε απ’ έξω από το κουπέ. Αισθανόμασταν ανασφάλεια να μην βλεπόμαστε. Έτσι θα προσέχαμε καλύτερα και τα πράγματα. Το τρένο όμως όσο περνούσε η ώρα τόσο και γέμιζε κόσμο. Σε κάποια στιγμή το βαγόνι ολόκληρο και ο διάδρομος ήταν τόσο γεμάτος, που θυμάμαι είχα καθίσει κάτω και ακουμπώντας στο σακίδιο μου, με είχε πάρει ο ύπνος. Ούτε ήταν δυνατόν να αλλάξει η βάρδια με τέτοιο στρίμωγμα, ούτε γινόταν να προσέξουμε τα πράγματα με τέτοιο πατείς με, πατώ σε που επικρατούσε και τέτοια κούραση που είχα. Πρέπει να ήταν η πιο κουραστική διαδρομή που κάναμε βράδυ.
Θυμάμαι όμως και μερικές υπέροχες διαδρομές με το τρένο μισοάδειο και εμάς αραχτούς σε βαγόνι με τραπεζάκια να παίζουμε πόκα. Οι μάρκες μας ήταν στραγάλια και αντιπροσώπευαν Αγγλικές λίρες. Τα χρέη της Αγγλίας (όπως τα αποκαλούσαμε) και τα κέρδη, τα “γράφαμε” και η εξόφληση τους θα γινόταν αργότερα στην Ελλάδα, γιατί από το ταξίδι αυτό μάλλον δεν θα περίσσευαν χρήματα. Ενίοτε παίζαμε και οι έξι, αλλά κυρίως πιο “φτιαγμένα” με το… σπορ ήταν τα αγόρια.
Θυμάμαι σούρουπο στο Δουβλίνο καθώς περπατούσαμε σε κάποιο δρόμο όλοι μαζί συζητώντας αμέριμνοι μας σταμάτησε ξαφνικά ένας τύπος και μας ρώτησε: «παιδιά τουρίστες είστε;» «Ναι!» του απαντήσαμε. Και συνέχισε: «Καλό θα είναι να μην πάτε από αυτόν τον δρόμο γιατί είναι λίγο κακόφημος…».
Θυμάμαι κάπου στην Ιρλανδία έπεσαν τα γενέθλιά μου. Το ένα αγόρι μπήκε καθυστερημένα και τελευταίο στο κουπέ μας με μια τούρτα στο χέρι. Μεγάλη έκπληξη ήταν για μένα, αλλά και χαρά για όλους για την ατασθαλία που θα κάναμε. Φάγαμε μια ολόκληρη σοκολατένια τούρτα! Το τρένο κουνούσε και είχαμε γίνει όλοι χάλια. Γεμίσαμε σοκολάτες τον τόπο όλο.
Στο βορειότερο σημείο του ταξιδιού μας, στο Inverness πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου. Χαρήκανε πολύ. Είχανε να με ακούσουν… δεν θυμάμαι πόσες μέρες. Πρέπει να τους είχα πάρει και από το Λονδίνο. Αυτό το τηλέφωνο όμως το θυμάμαι γιατί ο μπαμπάς μου με ρώτησε: «Το τέρας το είδες»; όχι του απάντησα …και μου είπε: «Κρίμα»!
Πολύ έντονη σκηνή για μένα ήταν σε μια αίθουσα αναμονής στο λιμάνι του Holyhead, ενώ περιμέναμε το καράβι που θα μας πήγαινε Ιρλανδία. Είχαμε φτάσει εκεί αργά τη νύχτα και το καράβι θα έφευγε πολύ νωρίς το πρωί. Ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο με τζαμαρίες για τοίχο, που σου επέτρεπαν να βλέπεις την προβλήτα. Αν ήταν μέρα θα μπορούσαμε να δούμε και τη θάλασσα. Είχαμε αράξει όλοι στα καναπεδάκια της αίθουσας και με μαξιλάρι τα σακίδιά μας λαγοκοιμόμασταν έως και χοντροκοιμόμασταν. Η ερημιά και η ησυχία του σταθμού βοήθησαν τον ύπνο μας. Γύρω στις 4:00 άνοιξα τα μάτια μου. Κάτι με ξύπνησε. Ένα θρόισμα, ένα χαρχάλεμα. Άνοιξα τα μάτια μου και ίσα που είδα την πλάτη ενός άνδρα που μόλις έβγαινε από την πόρτα της αίθουσας. Από την πόρτα μπήκε μέσα καπνός. Η ομίχλη πρέπει να ήταν. Είχε ομίχλη στο λιμάνι! Η σκηνή που θυμάμαι ήταν μια καμπαρντίνα να απομακρύνεται ανεμίζοντας μέσα στην ομίχλη…
Μπορεί να μην φαντάζει πολύ συναρπαστικό όλο αυτό, αλλά για μένα που διένυα την εποχή που διάβαζα Αγκάθα Κρίστι, μου φάνηκε σαν σκηνή από μυθιστόρημά της. Η εικόνα που είχα για την Βρετανία ήταν αυτή, που μου είχε μεταφέρει η Αγκάθα Κρίστι και δεν ήταν το Big Ben και η Trafalgar, αλλά αυτή η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ μυστηρίου με την ομίχλη, τον άνδρα, την αίθουσα αναμονής, τα τρένα, τη προβλήτα, το μισοσκόταδο, που τόσο καιρό φανταζόμουν και ονειρευόμουν διαβάζοντας τα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι. Μόλις είχα συναντήσει αυτήν την “ατμόσφαιρα” … σε ένα λιμάνι της Ουαλίας, ένα ξημέρωμα του Οκτώβρη!
Ε π ί λ ο γ ο ς
Είναι φανερό ότι δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από τα αξιοθέατα αυτού του ταξιδιού. Ίσως και να μην είδαμε και πολλά.
Το Big Ben, το Κοινοβούλιο, το Buckingham, το Hyde Park, την Chinatown, την Trafalgar square, το Old Trafford, το Albert’s Dock, τα κανάλια του Άμστερνταμ, τους “κύβους” του Ρότερνταμ. Περπατήσαμε όμως σε Ζυρίχη, Λονδίνο, Γλασκώβη, Λίβερπουλ, Ίνβερνες, Δουβλίνο, Μπέλφαστ, Άμστερνταμ, Ρότερνταμ.
Από μουσεία μόνο στο Madame Tussauds είχαμε πάει και σ’ αυτό όχι όλοι, οι μισοί μόνο (τα τρία κορίτσια). Άντε να υπολογίσω και το κάστρο στο Εδιμβούργο; Να το βάλω και αυτό στα μουσεία αφού είχε είσοδο.
Στο Λονδίνο, το London Eye δεν υπήρχε τότε, ούτε η Millennium bridge, ούτε το Ο2 αρένα, ούτε το Skygarden και το Shard, οι δύο ουρανοξύστες. Πω, πω πόσο έχει αλλάξει αυτή η πόλη, αλλά και πόσο διαχρονική είναι! Πολύ χαίρομαι που είχα πάει τότε. Από τότε έχω πάει άλλες τρεις φορές. Το 2009, το 2010 και το 2015.
Oύτε και τα Hoverspeed υπάρχουν τώρα. Τώρα τη Μάγχη την περνάμε με το τούνελ. Ούτε καν η Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχει! Πω, πω πως έχει αλλάξει ο κόσμος!!!
Σήμερα αν οργάνωνα ένα ταξίδι στα ίδια αυτά μέρη θα το οργάνωνα πολύ διαφορετικά. Κατ’ αρχήν θα το οργάνωνα. Δεν θα τολμούσα να ξεκινήσω έτσι….μάλλον. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί και να τολμούσα, αν έβρισκα μια παρέα που θα ήθελε να το ζήσει …με αυτόν τον τρόπο.
Δεν συγκρίνεται αυτό το …άγνωστο. Που πάμε; όπου βολέψει το τρένο. Που θα μείνουμε το βράδυ; όπου βρούμε πιο οικονομικά, στην ανάγκη και στο σταθμό. Τι θα φάμε; Θα ψωνίσουμε από το σούπερ μάρκετ υλικά και θα φτιάξουμε μόνοι μας το φαγητό μας.
Πόσα αξιοθέατα πέρασα από δίπλα τους και δεν τα είδα! Δεν ξέρω και αν με ενδιέφεραν τότε. Δεν εμβαθύναμε τότε και πολύ, στο θέμα “αξιοθέατα”. Μάλλον η περιπέτεια ήταν πιο συναρπαστική.
Τώρα όμως άλλαξα. Τώρα κυνηγάω τα αξιοθέατα, τα landmarks, τα happenings, τα Unesco sites!
Χρόνια αργότερα όταν κοίταζα τη λίστα των Unesco ανακάλυψα ότι σε αυτό το ταξίδι είχα πάει σε δύο Κληρονομιές της Unesco. Το λιμάνι του Λίβερπουλ και το κάστρο του Εδιμβούργου!!!
Τι μου άρεσε πιο πολύ;
Το Λονδίνο μου άρεσε και τότε και τώρα και πάντα θα μου αρέσει...
Οι πόλεις – λιμάνια σαν το Λίβερπουλ και το Ρόττερνταμ...
Το λιλιπούτειο Inverness...
Το οικείο Δουβλίνο...
Μα πιο πολύ μου άρεσε η …περιπέτεια που ζήσαμε.
Με θυμάμαι στο πατρικό μου σπίτι να περιγράφω με ενθουσιασμό στους γονείς μου τις διάφορες φάσεις από το ταξίδι. Ήμουν πάρα, πάρα, πάρα, μα πάρα πολύ κουρασμένη σωματικά! Και εκείνοι είχαν απορία. Πως γίνεται κάτι που με είχε εξουθενώσει τόσο πολύ να μου άρεσε συγχρόνως και τόσο πολύ! Μαζοχισμός;
Παρόλα αυτά είχα καταλάβει από τότε την αξία αυτού του ταξιδιού και έκανα πολλές προσπάθειες να πείσω την παρέα να ξανακάνουμε κι άλλο ταξίδι την επόμενη χρονιά, την ίδια εποχή. Φανταζόμουν ότι ήταν μεγάλη ευκαιρία, τώρα που είμαστε φοιτητές και έχουμε χρόνο, κουράγιο και διάθεση. Δυστυχώς όμως η μια κοπελιά της παρέας ένιωθε πολύ κουρασμένη μετά από το 2ο αυτό inter-rail (για αυτήν ήταν το 2ο) και δεν πείστηκε, καναδυό άλλοι παραείχαμε μαζέψει χρωστούμενα μαθήματα, ένας άλλος δεν είχε λεφτά και το σχέδιο ναυάγησε. Οπότε αυτό το inter-rail ήταν το πρώτο και το τελευταίο μου!
Με τα παιδιά αυτά συνεχίσαμε την παρέα μέχρι και λίγο μετά το πτυχίο. Μετά χαθήκαμε. Με τους τέσσερις από αυτούς. Ο αρχηγός μετά τις σπουδές του γύρισε στην πατρίδα του, η Cat έφυγε για δουλειά στο εξωτερικό (Γερμανία στην αρχή και μετά Αγγλία), τη Val και τον Geo τους έχασα τελείως και τον πέμπτο τον Kal, τον βλέπω κάθε μέρα, γιατί ….. τον παντρεύτηκα!
Τη Γιουγκοσλαβία δεν την πρόλαβα. Πήγα όμως πολλά χρόνια αργότερα σε όλες τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Σε Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία, Γερμανία και Ιταλία πήγα επίσης πολλές φορές.
Σκωτία όμως και Ιρλανδία έχω να πάω από τότε.
Μέχρι να καταφέρω να πάω ξανά έχω τις καρτ-ποστάλ εκείνης της εποχής να με προσκαλούν…..
Ήταν ένα υπέροχο και νοσταλγικό ταξίδι…
Και την ιστορία του ... την ευχαριστήθηκα πολύ…
Είναι γεγονός ότι το εισιτήριο του inter-rail με βοήθησε να θυμηθώ τη σειρά με την οποία επισκεφτήκαμε τα διάφορα μέρη ή ακόμα και κάποια μέρη (όπως το Hilversum, το Holyhead κ.α.) που με τον καιρό δεν θυμόμουν τα ονόματά τους.
Τα ενθύμια, οι φωτογραφίες, αποκόμματα εισιτηρίων, οι καρτ-ποστάλ, ακόμα και τα σουβέρ από τις μπύρες (που έπαιρνα για σουβενίρ) με βοήθησαν επίσης να θυμηθώ πολλά. Όσο τα σκάλιζα, τόσο περνούσαν εικόνες από μπροστά μου, τόσο ζωντάνευε το ταξίδι, τόσο το …ξαναζούσα.
Υπήρχαν όμως και μερικά άλλα που ήταν σφηνωμένα στο μυαλό μου, τα οποία τα θυμόμουν χωρίς βοήθεια.
Σκόρπιες αναμνήσεις και έντονες παραστάσεις. Κάποιες χαριτωμένες, κάποιες ταλαιπωρία, κάποιες ρομαντικές, κάποιες αστείες, οι οποίες μαζί με όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο ταξίδι, αυτό του δικού μου inter-rail.
Έτσι λοιπόν σκόρπιες (και αξέχαστες) και όπως μου έρχονται στο μυαλό θα τις αναφέρω…..
Θυμάμαι στο Λονδίνο εκεί που περπατούσαμε με τον Kal να περπατάει κάποια μέτρα πίσω μας, κάποιος τον πλησίασε ντίρλα στο μεθύσι και του είπε κάτι. Εμείς μπροστά δεν το ακούσαμε και ο Kal που το άκουσε … δεν το κατάλαβε. Αφού δεν το κατάλαβε περιορίστηκε λοιπόν στο να σηκώσει απλά τους ώμους υπονοώντας μιαν απάντηση του τύπου «δεν ξέρω». Αφού ο “ντίρλα” δεν πήρε απάντηση από τον δικό μας, απευθύνθηκε σε έναν άλλο περαστικό. Ο περαστικός όμως του απάντησε και ο “ντίρλα” τον «ευχαρίστησε» δίνοντας του μια μπουνιά στο σαγόνι. Έκπληκτοι μείναμε να κοιτάμε τη φάση και να νιώθουμε πολλοί τυχεροί που ο Kal δεν ήξερε τα Αγγλικά του μεθυσμένου και έτσι δεν είχε απαντήσει στον… Ορέστη Μακρή.
Θυμάμαι σε κάποιον σταθμό τρένου να έχουμε απλώσει την πραμάτεια μας, που μόλις είχαμε ψωνίσει από ένα Σούπερ Μάρκετ προσπαθώντας να φτιάξουμε σάντουιτς. Είχαμε απλώσει πάνω στα παγκάκια χαρτοπετσέτες, ψωμάκια, τυράκια, μαρουλάκια, σακουλάκια και όλος ο κόσμος μας κοιτούσε περίεργα.
Θυμάμαι σε κάποια διαδρομή σε τρένο, όταν τα αγόρια είπαν ότι πεινάνε, η Cat και εγώ ψάχνοντας στο σάκο με τα τρόφιμα ανακαλύψαμε ότι είχε περισσέψει λίγο κέικ. Μόνο που όταν το ανοίξαμε διαπιστώσαμε ότι είχε πιάσει λίγη μουχλίτσα. Δεν το κάναμε όμως καθόλου θέμα. Κοιταχτήκαμε με νόημα, δεν ανταλλάξαμε ούτε μία κουβέντα και σαν να κάναμε το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο πήραμε τα μαχαιράκια μας και την καθαρίσαμε και στη συνέχεια τη σερβίραμε στα αγόρια. Μια χαρά ήταν. Το φάγανε (και δεν έπαθαν τίποτα).
Θυμάμαι ένα βράδυ, είχε τόσο κόσμο το τρένο που δεν καταφέραμε να βρούμε ένα ολόκληρο κουπέ ελεύθερο για όλους. Βρήκαμε ένα με δύο θέσεις κατειλλημένες. Αναγκαστικά τα δύο άτομα θα πήγαιναν σε άλλο κουπέ ή θα άραζαν απ’ έξω στα πτυσσόμενα καθισματάκια. Ο κλήρος έπεσε σε μένα και σε ένα αγόρι. Προτιμήσαμε να καθίσουμε απ’ έξω από το κουπέ. Αισθανόμασταν ανασφάλεια να μην βλεπόμαστε. Έτσι θα προσέχαμε καλύτερα και τα πράγματα. Το τρένο όμως όσο περνούσε η ώρα τόσο και γέμιζε κόσμο. Σε κάποια στιγμή το βαγόνι ολόκληρο και ο διάδρομος ήταν τόσο γεμάτος, που θυμάμαι είχα καθίσει κάτω και ακουμπώντας στο σακίδιο μου, με είχε πάρει ο ύπνος. Ούτε ήταν δυνατόν να αλλάξει η βάρδια με τέτοιο στρίμωγμα, ούτε γινόταν να προσέξουμε τα πράγματα με τέτοιο πατείς με, πατώ σε που επικρατούσε και τέτοια κούραση που είχα. Πρέπει να ήταν η πιο κουραστική διαδρομή που κάναμε βράδυ.
Θυμάμαι όμως και μερικές υπέροχες διαδρομές με το τρένο μισοάδειο και εμάς αραχτούς σε βαγόνι με τραπεζάκια να παίζουμε πόκα. Οι μάρκες μας ήταν στραγάλια και αντιπροσώπευαν Αγγλικές λίρες. Τα χρέη της Αγγλίας (όπως τα αποκαλούσαμε) και τα κέρδη, τα “γράφαμε” και η εξόφληση τους θα γινόταν αργότερα στην Ελλάδα, γιατί από το ταξίδι αυτό μάλλον δεν θα περίσσευαν χρήματα. Ενίοτε παίζαμε και οι έξι, αλλά κυρίως πιο “φτιαγμένα” με το… σπορ ήταν τα αγόρια.
Θυμάμαι σούρουπο στο Δουβλίνο καθώς περπατούσαμε σε κάποιο δρόμο όλοι μαζί συζητώντας αμέριμνοι μας σταμάτησε ξαφνικά ένας τύπος και μας ρώτησε: «παιδιά τουρίστες είστε;» «Ναι!» του απαντήσαμε. Και συνέχισε: «Καλό θα είναι να μην πάτε από αυτόν τον δρόμο γιατί είναι λίγο κακόφημος…».
Θυμάμαι κάπου στην Ιρλανδία έπεσαν τα γενέθλιά μου. Το ένα αγόρι μπήκε καθυστερημένα και τελευταίο στο κουπέ μας με μια τούρτα στο χέρι. Μεγάλη έκπληξη ήταν για μένα, αλλά και χαρά για όλους για την ατασθαλία που θα κάναμε. Φάγαμε μια ολόκληρη σοκολατένια τούρτα! Το τρένο κουνούσε και είχαμε γίνει όλοι χάλια. Γεμίσαμε σοκολάτες τον τόπο όλο.
Στο βορειότερο σημείο του ταξιδιού μας, στο Inverness πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου. Χαρήκανε πολύ. Είχανε να με ακούσουν… δεν θυμάμαι πόσες μέρες. Πρέπει να τους είχα πάρει και από το Λονδίνο. Αυτό το τηλέφωνο όμως το θυμάμαι γιατί ο μπαμπάς μου με ρώτησε: «Το τέρας το είδες»; όχι του απάντησα …και μου είπε: «Κρίμα»!
Πολύ έντονη σκηνή για μένα ήταν σε μια αίθουσα αναμονής στο λιμάνι του Holyhead, ενώ περιμέναμε το καράβι που θα μας πήγαινε Ιρλανδία. Είχαμε φτάσει εκεί αργά τη νύχτα και το καράβι θα έφευγε πολύ νωρίς το πρωί. Ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο με τζαμαρίες για τοίχο, που σου επέτρεπαν να βλέπεις την προβλήτα. Αν ήταν μέρα θα μπορούσαμε να δούμε και τη θάλασσα. Είχαμε αράξει όλοι στα καναπεδάκια της αίθουσας και με μαξιλάρι τα σακίδιά μας λαγοκοιμόμασταν έως και χοντροκοιμόμασταν. Η ερημιά και η ησυχία του σταθμού βοήθησαν τον ύπνο μας. Γύρω στις 4:00 άνοιξα τα μάτια μου. Κάτι με ξύπνησε. Ένα θρόισμα, ένα χαρχάλεμα. Άνοιξα τα μάτια μου και ίσα που είδα την πλάτη ενός άνδρα που μόλις έβγαινε από την πόρτα της αίθουσας. Από την πόρτα μπήκε μέσα καπνός. Η ομίχλη πρέπει να ήταν. Είχε ομίχλη στο λιμάνι! Η σκηνή που θυμάμαι ήταν μια καμπαρντίνα να απομακρύνεται ανεμίζοντας μέσα στην ομίχλη…
Μπορεί να μην φαντάζει πολύ συναρπαστικό όλο αυτό, αλλά για μένα που διένυα την εποχή που διάβαζα Αγκάθα Κρίστι, μου φάνηκε σαν σκηνή από μυθιστόρημά της. Η εικόνα που είχα για την Βρετανία ήταν αυτή, που μου είχε μεταφέρει η Αγκάθα Κρίστι και δεν ήταν το Big Ben και η Trafalgar, αλλά αυτή η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ μυστηρίου με την ομίχλη, τον άνδρα, την αίθουσα αναμονής, τα τρένα, τη προβλήτα, το μισοσκόταδο, που τόσο καιρό φανταζόμουν και ονειρευόμουν διαβάζοντας τα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι. Μόλις είχα συναντήσει αυτήν την “ατμόσφαιρα” … σε ένα λιμάνι της Ουαλίας, ένα ξημέρωμα του Οκτώβρη!
Ε π ί λ ο γ ο ς
Είναι φανερό ότι δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από τα αξιοθέατα αυτού του ταξιδιού. Ίσως και να μην είδαμε και πολλά.
Το Big Ben, το Κοινοβούλιο, το Buckingham, το Hyde Park, την Chinatown, την Trafalgar square, το Old Trafford, το Albert’s Dock, τα κανάλια του Άμστερνταμ, τους “κύβους” του Ρότερνταμ. Περπατήσαμε όμως σε Ζυρίχη, Λονδίνο, Γλασκώβη, Λίβερπουλ, Ίνβερνες, Δουβλίνο, Μπέλφαστ, Άμστερνταμ, Ρότερνταμ.
Από μουσεία μόνο στο Madame Tussauds είχαμε πάει και σ’ αυτό όχι όλοι, οι μισοί μόνο (τα τρία κορίτσια). Άντε να υπολογίσω και το κάστρο στο Εδιμβούργο; Να το βάλω και αυτό στα μουσεία αφού είχε είσοδο.
Στο Λονδίνο, το London Eye δεν υπήρχε τότε, ούτε η Millennium bridge, ούτε το Ο2 αρένα, ούτε το Skygarden και το Shard, οι δύο ουρανοξύστες. Πω, πω πόσο έχει αλλάξει αυτή η πόλη, αλλά και πόσο διαχρονική είναι! Πολύ χαίρομαι που είχα πάει τότε. Από τότε έχω πάει άλλες τρεις φορές. Το 2009, το 2010 και το 2015.
Oύτε και τα Hoverspeed υπάρχουν τώρα. Τώρα τη Μάγχη την περνάμε με το τούνελ. Ούτε καν η Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχει! Πω, πω πως έχει αλλάξει ο κόσμος!!!
Σήμερα αν οργάνωνα ένα ταξίδι στα ίδια αυτά μέρη θα το οργάνωνα πολύ διαφορετικά. Κατ’ αρχήν θα το οργάνωνα. Δεν θα τολμούσα να ξεκινήσω έτσι….μάλλον. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί και να τολμούσα, αν έβρισκα μια παρέα που θα ήθελε να το ζήσει …με αυτόν τον τρόπο.
Δεν συγκρίνεται αυτό το …άγνωστο. Που πάμε; όπου βολέψει το τρένο. Που θα μείνουμε το βράδυ; όπου βρούμε πιο οικονομικά, στην ανάγκη και στο σταθμό. Τι θα φάμε; Θα ψωνίσουμε από το σούπερ μάρκετ υλικά και θα φτιάξουμε μόνοι μας το φαγητό μας.
Πόσα αξιοθέατα πέρασα από δίπλα τους και δεν τα είδα! Δεν ξέρω και αν με ενδιέφεραν τότε. Δεν εμβαθύναμε τότε και πολύ, στο θέμα “αξιοθέατα”. Μάλλον η περιπέτεια ήταν πιο συναρπαστική.
Τώρα όμως άλλαξα. Τώρα κυνηγάω τα αξιοθέατα, τα landmarks, τα happenings, τα Unesco sites!
Χρόνια αργότερα όταν κοίταζα τη λίστα των Unesco ανακάλυψα ότι σε αυτό το ταξίδι είχα πάει σε δύο Κληρονομιές της Unesco. Το λιμάνι του Λίβερπουλ και το κάστρο του Εδιμβούργου!!!
Τι μου άρεσε πιο πολύ;
Το Λονδίνο μου άρεσε και τότε και τώρα και πάντα θα μου αρέσει...
Οι πόλεις – λιμάνια σαν το Λίβερπουλ και το Ρόττερνταμ...
Το λιλιπούτειο Inverness...
Το οικείο Δουβλίνο...
Μα πιο πολύ μου άρεσε η …περιπέτεια που ζήσαμε.
Με θυμάμαι στο πατρικό μου σπίτι να περιγράφω με ενθουσιασμό στους γονείς μου τις διάφορες φάσεις από το ταξίδι. Ήμουν πάρα, πάρα, πάρα, μα πάρα πολύ κουρασμένη σωματικά! Και εκείνοι είχαν απορία. Πως γίνεται κάτι που με είχε εξουθενώσει τόσο πολύ να μου άρεσε συγχρόνως και τόσο πολύ! Μαζοχισμός;
Παρόλα αυτά είχα καταλάβει από τότε την αξία αυτού του ταξιδιού και έκανα πολλές προσπάθειες να πείσω την παρέα να ξανακάνουμε κι άλλο ταξίδι την επόμενη χρονιά, την ίδια εποχή. Φανταζόμουν ότι ήταν μεγάλη ευκαιρία, τώρα που είμαστε φοιτητές και έχουμε χρόνο, κουράγιο και διάθεση. Δυστυχώς όμως η μια κοπελιά της παρέας ένιωθε πολύ κουρασμένη μετά από το 2ο αυτό inter-rail (για αυτήν ήταν το 2ο) και δεν πείστηκε, καναδυό άλλοι παραείχαμε μαζέψει χρωστούμενα μαθήματα, ένας άλλος δεν είχε λεφτά και το σχέδιο ναυάγησε. Οπότε αυτό το inter-rail ήταν το πρώτο και το τελευταίο μου!
Με τα παιδιά αυτά συνεχίσαμε την παρέα μέχρι και λίγο μετά το πτυχίο. Μετά χαθήκαμε. Με τους τέσσερις από αυτούς. Ο αρχηγός μετά τις σπουδές του γύρισε στην πατρίδα του, η Cat έφυγε για δουλειά στο εξωτερικό (Γερμανία στην αρχή και μετά Αγγλία), τη Val και τον Geo τους έχασα τελείως και τον πέμπτο τον Kal, τον βλέπω κάθε μέρα, γιατί ….. τον παντρεύτηκα!
Τη Γιουγκοσλαβία δεν την πρόλαβα. Πήγα όμως πολλά χρόνια αργότερα σε όλες τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Σε Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία, Γερμανία και Ιταλία πήγα επίσης πολλές φορές.
Σκωτία όμως και Ιρλανδία έχω να πάω από τότε.
Μέχρι να καταφέρω να πάω ξανά έχω τις καρτ-ποστάλ εκείνης της εποχής να με προσκαλούν…..
Ήταν ένα υπέροχο και νοσταλγικό ταξίδι…
Και την ιστορία του ... την ευχαριστήθηκα πολύ…
Last edited:
