Ηνωμένο Βασίλειο Ιρλανδία Ολλανδία Inter-rail 1990. Ένα νοσταλγικό ταξίδι.

[Grerena]

MANCHESTER
Ένα πράγμα είδαμε μόνο στο Manchester. Όχι ότι δεν θυμάμαι κάτι άλλο. Θυμάμαι και πολύ καλά μάλιστα! Είδαμε μόνο ένα αξιοθέατο! Το γήπεδο Old Trafford! Δεν νομίζω άλλωστε να υπήρχε και τίποτε άλλο να δούμε… κατά τα αγόρια της παρέας.

Πήγαμε λοιπόν στο γήπεδο της Manchester United. Μόνο που ήταν κλειστό. Ειδικά ο Nick και ο Geo απογοητεύτηκαν πολύ που το βρήκαμε κλειστό. Και ήταν και ημέρα Κυριακή. Νομίζω ότι κατά βάθος πίστευαν ότι θα “πετύχουν” και αγώνα, όπως εγώ πίστευα ότι θα συναντήσω τον Μπόνο στους δρόμους του Δουβλίνου; Αρκεστήκαμε λοιπόν μόνο σε καναδυό φωτογραφίες του εξωτερικού χώρου.

Οι πέντε μας έξω από την πόρτα του γηπέδου…

Πάντως η εικόνα του γηπέδου όπως είναι τώρα (σύμφωνα με φωτογραφίες του internet) δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είχαμε δει εμείς. Είναι φανερό ότι το γήπεδο έχει αλλάξει αισθητά από το 1990.
Πάντως εγώ το Old Tafford το συγκαταλέγω στα γήπεδα που έχω πάει και ας μην μπήκα μέσα.

Κατά τα άλλα από το Manchester πήραμε μόνο μια πολύ πολύ μικρή “μυρωδιά”. Είδα μια πόλη με κτίρια Βικτωριανής εποχής σε κεραμιδί απόχρωση σαν αυτό που έχει για φόντο ο Kal στην παρακάτω φωτογραφία…

Μετά τη μικρή αυτή βόλτα… φύγαμε για Λίβερπουλ.

LIVERPOOL
Παραλίγο και στο Λίβερπουλ να δούμε ένα πράγμα μόνο. Ποιο; Μα, το γήπεδο της Λίβερπουλ, το Anfield!
Τώρα όμως εμείς τα κορίτσια είχαμε λίγο διαφορετική άποψη. Όχι ότι είναι κακό το να πάω να δω ένα γήπεδο ακόμα (ας είναι και βασικό αξιοθέατο), αλλά όχι όμως να δω μόνο γήπεδα από την επίσκεψή μου αυτή στις δύο πόλεις! Άσε που κάτι μου έλεγε ότι και το Anfield κλειστό θα ήταν και αυτό.
Έχοντας “κλείσει” από γήπεδα σήμερα, αναγκαστήκαμε να χωριστούμε πάλι. Γενικά δεν μας άρεσε να χωρίζουμε γιατί είχαμε πάντα το άγχος της επανασύνδεσης…
Τα τρία κορίτσια αποφασίσαμε να πάμε βόλτα στο λιμάνι του Λίβερπουλ. Παρασύραμε μάλιστα και τον Geo, που ήρθε και αυτός μαζί μας. Τα άλλα δύο αγόρια μετά το γήπεδο θα τα συναντούσαμε σε κάποιο προκαθορισμένο σημείο του λιμανιού κάποια ώρα.

Δύο πολύ χαρακτηριστικά κτίρια στην είσοδο του λιμανιού του Λίβερπουλ. Τα Royal Liver building και Cunard Building είναι ορατά από μακριά...

Το σημείο που βγάλαμε αυτή τη φωτογραφία όσο και αν έψαξα στο χάρτη … δεν το βρήκα. Νομίζω ότι έχει καλυφθεί με ένα κτίριο (μάλλον εμπορικό κέντρο).

Για το λιμάνι του Λίβερπουλ δεν μπορώ εδώ να μην πω δυο κουβέντες και γιατί έχω αδυναμία στον βιομηχανικό τουρισμό, αλλά και γιατί ανήκει στην παγκόσμια κληρονομιά της Unesco.
Το "Dock Albert" όπως ονομάζεται επισήμως προς τιμήν του πρίγκιπα Αλβέρτου, άνδρα της Βασίλισσας Βικτώριας, άνοιξε επίσημα το 1846 και αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια του κόσμου την εποχή που η Αγγλία ήταν μεγάλη αυτοκρατορία.
Ο σχεδιασμός και η κατασκευή του λιμανιού θεωρήθηκε επαναστατικός για την εποχή του, για πολλούς λόγους. Κατασκευάστηκε από χυτοσίδηρο, τούβλο και πέτρα, χωρίς δομικό ξύλο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί έτσι το πρώτο μη-εύφλεκτο σύστημα αποθήκης στον κόσμο. Η φορτοεκφόρτωση των εμπορευμάτων από τα πλοία προς και από τις αποθήκες γινόταν απευθείας με χρήση του πρώτου (στο είδος του) στον κόσμο υδραυλικού συστήματος μεταφοράς εμπορευμάτων.
Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Dock Albert χρησίμευσε και ως βάση για τον Βρετανικού Στόλο.
Η ταχεία ανάπτυξη όμως της ναυτιλιακής τεχνολογίας και ο ανταγωνισμός, από άλλα νεότερα λιμάνια του Ηνωμένου Βασιλείου οδήγησαν στο κλείσιμο του λιμανιού το 1972.

Όταν εμείς επισκεφτήκαμε το λιμάνι (το 1990) είχε περάσει μόλις μια πενταετία από την ανακατασκευή / “αναγέννησή” του. Σήμερα, το Albert Dock αποτελεί την καρδιά της τουριστικής ζωής της πόλης, ένα από τα πολύ σημαντικά αξιοθέατα του Ηνωμένου Βασιλείου και το μεγαλύτερο συγκρότημα λιμενικών κτιρίων και αποθηκών της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.
Εμείς βέβαια όλα τα παραπάνω “βαρύγδουπα” δεν τα γνωρίζαμε τότε. Γνωρίζαμε απλά ότι το λιμάνι του Λίβερπουλ είναι πολύ σημαντικό, αλλά και πολύ ωραίο για βόλτα.

Πετύχαμε ωραία μέρα. Κάναμε βόλτα στη μαρίνα τρώγοντας ένα παγωτό στο χέρι. Περπατήσαμε στις αποβάθρες, χαζεύοντας τις πρώην αποθήκες και τα σύγχρονα μαγαζιά. Ήταν ένας αρκετά μεγάλος χώρος, στον οποίο χαζολογήσαμε αρκετή ώρα μέχρι να γυρίσουν οι υπόλοιποι. Και δεν πρέπει τότε να ήταν και στην πλέον τουριστική ακμή του, ακόμα.

Και επειδή οι δικές μας φωτογραφίες δεν πλησιάζουν και πολύ την πραγματικότητα…..
κάποιες σημερινές φωτογραφίες … από το internet, μάλλον είναι καλύτερες…

Μετά από τον καφέ, το παγωτό και τη βόλτα μας κάποια στιγμή συναντήσαμε και τους υπόλοιπους δύο της παρέας.
Κάναμε και μια τελευταία μικρή βολτίτσα για να δουν και εκείνοι το λιμάνι.

Μετά τη βόλτα μας στο Λίβερπουλ πήραμε πάλι το τρένο για Manchester. Τώρα δεν ξέρω γιατί. Μάλλον είχαμε αφήσει εκεί τα πράγματά μας ή εκεί είχε σταθμό “κόμβο” για οπουδήποτε. Δεν θυμάμαι.
Στη συνέχεια τέθηκε το θέμα: «που πάμε τώρα;»
Εδώ θέλω να θυμίσω ότι εμάς στόχος ήταν να πάμε σε κάποια βασικά μέρη στη Μ. Βρετανία και Ιρλανδία, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς σειρά. Το θέμα ήταν επίσης αυτά να τα κάνουμε με το μικρότερο δυνατό κόστος. Το κόστος έπεφτε άπαξ και αποφεύγαμε τις διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχεία ή hostels. Κάπου όμως έπρεπε να κοιμηθούμε. Το ιδανικό και δωρεάν κατάλυμα ποιο ήταν; Απάντηση: Τα τρένα.
Έτσι πήραμε την επόμενη απόφαση για το που θα κοιμηθούμε σήμερα. Στο τρένο. Σε ποια διαδρομή; Μα σε μια μεγαλούτσικη διαδρομή, για να κοιμηθούμε σερί. Να μη χρειαστεί να κόψουμε τον ύπνο μας στη μέση. Και ποια ήταν μεγάλη διαδρομή; Μα η Λονδίνο – Γλασκώβη!!!!!
Και έτσι και κάναμε. Πήραμε τρένο από το Manchester και πήγαμε Λονδίνο. Και από το Λονδίνο πήραμε βραδινό τρένο για να …ξαναπάμε Γλασκώβη!
Μπορεί τώρα που το λέω και το θυμάμαι να φαίνεται παράλογο, αλλά τότε το θεωρούσαμε πάρα πολύ φυσικό και μπορεί μάλιστα να ήταν και η τέλεια λύση!
Κοιμηθήκαμε πολύ όμορφα το βράδυ κατά τον γνωστό και πολύ προσφιλή μας τρόπο και το πρωί είμαστε Γλασκώβη! Δεν μας έφτανε όλη αυτή η διαδρομή θέλαμε και άλλη. Τη Γλασκώβη την είχαμε ψιλοδεί. Τι να κάνουμε τώρα; Ας πάμε μια ημερήσια στο Inverness, το οποίο βρίσκεται 270χλμ. βορειότερα.
Και έτσι βρεθήκαμε στο βορειότερο σημείο αυτού του ταξιδιού!
Φτάσαμε στο Inverness στις 15/10/1990 ύστερα από … κάποιες ώρες ταξίδι, το οποίο ξεκίνησε το προηγούμενο απόγευμα από το Manchester και κάνοντας αυτή τη διαδρομή…

Ξανά Σκωτία…
INVERNESS
Τι θυμάμαι από το Inverness;
Ότι έβρεχε όλη την ημέρα. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν ένα στοιχείο, το οποίο να συντέλεσε ώστε να μου φανεί από τις πιο όμορφες και γραφικές πόλεις που είχα δει ποτέ μέχρι τότε. Νομίζω όμως, ότι είναι από τις πιο όμορφες και γραφικές πόλεις που έχω δει … μέχρι σήμερα.

Η πόλη διαρρέεται από το ποτάμι Ness. Το river Ness έχει μήκος μόλις 10κμ, ξεκινάει από το βόρειο άκρο της διάσημης λίμνης Loch Ness, περνάει από το Inverness και χύνεται στη Βόρεια θάλασσα. Αυτός είναι και ο λόγος που δόθηκε στην πόλη το όνομα αυτό. Inverness στα αρχαία Σκωτζέζικα σημαίνει “στόμα της Ness”!
Στη μια όχθη έχει ένα βράχο, με ένα κάστρο στην κορυφή του.

Ανεβήκαμε ως το κάστρο, από τον κήπο του οποίου είχαμε μια τέλεια εικόνα του ποταμού και της πόλης. Νομίζω ότι αν δεν έβρεχε μπορεί και να είχαμε ορατότητα και ως τη λίμνη, από το σημείο που είμαστε.

Εδώ νομίζω ότι βγάλαμε την ωραιότερη φωτογραφία του ταξιδιού…

Στην απέναντι όχθη φαίνεται και ο καθεδρικός του Inverness, που λόγω των δύο πύργων του, εμένα μου θύμιζε πολύ τον αντίστοιχο της Ζυρίχης.

Και εδώ προσπαθώντας να βγάλουμε την πιο αστεία φωτογραφία του ταξιδιού ... μας έμεινε τουλάχιστον το φόντο…να θυμόμαστε…

Την περπατήσαμε την πόλη.
Μου άρεσε πολύ η βόλτα κατά μήκος του ποταμού Ness, καθώς και οι βόλτες πάνω από τα γεφύρια του, που ήταν και πολλά. Το ωραιότερο απ’ όλα ήταν το Greig Street Bridge, το οποίο διασχίσαμε και πολλές φορές. Πολύ μου άρεσαν τα γεφύρια τότε…

Η αναρτημένη γέφυρα Greig Street Bridge ήταν η ομορφότερη….

Το ίδιο γεφύρι με φόντο την Old High church από τη μία μεριά και την Πρεσβυτεριανή εκκλησία της Σκωτίας από την άλλη, εκκλησίες πολύ χαρακτηριστικές του Inverness…

Ακόμα και ο William Turner, ο μεγάλος αυτός Άγγλος ζωγράφος της σχολής του ρομαντισμού, παρόλο που ειδικευόταν στις θαλασσογραφίες, είχε αφιερώσει έναν πίνακά του στην ομορφιά του Inverness.
Αυτό μη νομίζεται ότι το γνώριζα τότε. Αργότερα το ανακάλυψα…

Μου άρεσε επίσης πολύ και η αίσθηση ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά στη λίμνη του Lochness. Αναρωτιόμουν (από μέσα μου) αφού το ποτάμι του Inverness επικοινωνεί με τη Lochness, μήπως συναντήσουμε και τη Nessi!!! Και όλο και κοιτούσα…..

Το είχαμε ψάξει λίγο αν μας βγαίνει να πάμε μέχρι τη λίμνη, αλλά δεν ήταν εφικτό. Αντ’ αυτού … είδαμε όμως τη Nessi σε μια καρτ-ποστάλ της εποχής…

Μπορεί να μην είδαμε τα περίφημα Highlands της Σκωτίας (παρά μόνο από το παράθυρο του τρένου) είδαμε όμως την πρωτεύουσα των Highlands, το Inverness.
Μετά το Inverness, πήραμε το τρένο (παλιά μας τέχνη κόσκινο) για Λονδίνο. Ταξιδέψαμε όλο το απόγευμα και το βράδυ, κάνοντας όμως και καναδυό μετεπιβιβάσεις σε Perth και Γλασκώβη, ώσπου πρωί πια φτάσαμε Λονδίνο και από εκεί πήραμε τρένο για Dover.

Το απόκομμα του εισιτηρίου, που δείχνει τις διαδρομές που κάναμε στις 15/10/90…..!!!

Έχε γεια Μ. Βρετανία. Θα σε ξαναέβλεπα πάλι το 2009! Και μάλιστα πολύ αλλαγμένη!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[KIKI]

Τι ωραία εμπειρία !!
Σε ευχαριστουμε πολυ που την μοιραζεσαι μαζί μας .
Περιμένω τη συνέχεια ....

 

[Yorgos]

Φανταστικά, συνέχισε!

 

[fotast]

Πολύ ενδιαφέρον ! Καλή συνέχεια ! Θα ήταν πραγματικά ωραία αν διάβαζε κανείς από τους άλλους πέντε,κατά τύχη,και συμπλήρωνε με τις δικές τους αναμνήσεις.Απίθανο ίσως αλλά θα μπορούσε να γίνει.

 

[Grerena]

Πολύ ενδιαφέρον ! Καλή συνέχεια ! Θα ήταν πραγματικά ωραία αν διάβαζε κανείς από τους άλλους πέντε,κατά τύχη,και συμπλήρωνε με τις δικές τους αναμνήσεις.Απίθανο ίσως αλλά θα μπορούσε να γίνει.

Nick εσύ είσαι ; Geo μήπως εσύ;
Μήπως είσαι ένας απ" τους πέντε; Φανερωσου!
Πραγματικα μακάρι να το διάβαζε κάποιος και μακάρι να τον έβρισκα πάλι μετά απο τόσα χρόνια με αφορμή αυτή την ιστορία!!

 

[fotast]

Nick εσύ είσαι ; Geo μήπως εσύ;
Μήπως είσαι ένας απ" τους πέντε; Φανερωσου!
Πραγματικα μακάρι να το διάβαζε κάποιος και μακάρι να τον έβρισκα πάλι μετά απο τόσα χρόνια με αφορμή αυτή την ιστορία!!

Σόσιαλ μύδια που λέει και ο @Yorgos δεν έχουν;

 

[Grerena]

Σόσιαλ μύδια που λέει και ο @Yorgos δεν έχουν;

Μπορεί. Αλλά αν ξαναβρισκόμασταν μέσω της συγκεκριμενης ιστορίας θα ήταν πιο ρομαντικό και πιο ταιριαστό με την εποχή της.

 

[fotast]

Μπορεί. Αλλά αν ξαναβρισκομασταν μέσω της συγκεκριμενης ιστορίας θα ήταν πιο ρομαντικό και πιο ταιριαστο με την εποχή της.

Σωστό και αυτό.

 

[travelbreak]

Και τότε κατάλαβα ότι δεν βρήκα πολλά, γιατί δεν …υπήρχαν πολλά! Δηλαδή, δεν υπήρχαν πολλά... αξιοθέατα για να περιγράψω. Έτσι, σε αυτήν την ιστορία δεν θα περιγράψω αξιοθέατα, αλλά… φάσεις, σκηνές, πλάκα, κούραση, εμπειρία, αλληλεγγύη, φιλία, πείνα και τρένα … πολλά τρένα, γιατί αυτά …κάναμε ! Φτάναμε σε πόλεις, τις οποίες τις περπατούσαμε, άλλες πολύ και άλλες λίγο, καθόμασταν για ένα καφέ ή καμιά μπύρα και αυτό ήταν όλο. Ούτε μουσεία, ούτε αξιοθέατα. Όπου μας έβγαζαν τα πόδια μας ή όπου μας έβγαζαν ….. τα τρένα.
Οπότε αν κάποιος επιχειρήσει να τη διαβάσει για να ενημερωθεί για τα αξιοθέατα που συνάντησα σε αυτό το ταξίδι, μάλλον θα απογοητευτεί.

Σα να βλέπω τον εαυτό μου στα δικά μου Inter-rail.
Χαίρομαι που διαβάζω αντίστοιχες με τις δικές μου εμπειρίες.
Μεγάλη παρέα όμως ρε παιδιά. Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Grerena]

1η φάση του ταξιδιού. Το ταξίδι του “πηγαιμού”.
Ξεκινήσαμε με αφετηρία την Αθήνα στις 4 Οκτωβρίου, με τρένο για Πάτρα. Πήραμε τον γνωστό “καρβουνιάρη”. Κάναμε περίπου ένα τετράωρο να φτάσουμε.
Φτάσαμε στο λιμάνι και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο.
Εντύπωση μου έκανε που το πλοίο είχε αρκετό κόσμο. Μα όλοι Ιταλία πάνε μέσα στον Οκτώβριο;
Βολευτήκαμε σε ένα σημείο στο κατάστρωμα, με σκοπό αργότερα να μετακομίσουμε στα εσωτερικά σαλόνια του πλοίου. Επικρατούσε γενικά μεγάλος ενθουσιασμός. Μετά από καναδυό ώρες έπεσε η νύχτα, έπεσε και λίγο κρύο, πέσανε και τα... βλέφαρα. Ο αρχηγός αποφάσισε ότι έπρεπε να οργανώσουμε τον ύπνο μας. Έπρεπε να κοιμηθούμε με σκοπιά και κάποιοι να μένουν ξύπνιοι, για να φυλάνε τους υπόλοιπους και τα πράγματα. Έτσι με κλήρο αποφασίστηκε ποια ζευγάρια θα μένανε ξύπνια και ποιες ώρες. Όπως και στο στρατό … η μεσαία βάρδια (...Γερμανικό) ήταν η πιο βάρβαρη!

Εμένα η μεσαία βάρδια μου έτυχε! Το ταίρι της βάρδιας μου, με αποθανάτισε την ώρα που κράταγα σκοπιά! Χαράμισε ολόκληρη φωτογραφία… για να με καρφώσει…..

Τελικά όλη τη διαδρομή τη φάγαμε στο... κατάστρωμα μέσα στα sleeping bags μας.
Το πρωί φτάσαμε Πρίντεζι. Θυμάμαι ότι είχαμε χρόνο μέχρι την ώρα που θα έφευγε το τρένο μας. Τα δυο αγόρια πήγαν στην αγορά για να ψωνίσουν … παπούτσια. Τώρα φαντάζει περίεργο, αλλά παρόλο που τότε συνηθιζόταν οι Έλληνες να πηγαίνουν εξωτερικό για ψώνια, εμένα μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, που δύο τουρίστες σαν και εμάς και στην ηλικία μας να αγοράσουν παπούτσια και μάλιστα στην αρχή του ταξιδιού.

Πήραμε το τρένο για Μιλάνο. Κάναμε τον πρώτο μας ύπνο στο τρένο! Το πρώτο βράδυ μας σε τρένο και τα πρώτα προβλήματα ενόψει. Ο ένας από τους 6 (αγόρι ήταν) είχε δύσοσμα πόδια…. Ουπς! Αυτό δεν το είχε προβλέψει ο αρχηγός!
Στο Μιλάνο φτάσαμε πρωινή ώρα και εκεί αλλάξαμε τρένο και συνεχίσαμε άμεσα για Ζυρίχη.

Μια αναμνηστική φωτογραφία από το σταθμό του Μιλάνου
Έτσι, για να θυμόμαστε ότι πατήσαμε το πόδι μας και εκεί…

Φτάσαμε στη Ζυρίχη κάποια στιγμή. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας σε ντουλαπάκια στο σταθμό. Τσεκάραμε ποιο τρένο μας βολεύει για να συνεχίσουμε, που ήταν αυτό του Παρισιού, το οποίο έφευγε αργά το βράδυ και κατεβήκαμε στην πόλη.

Αν και η Ζυρίχη αποτελεί την μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας, η παλιά της πόλη (Altstaad) είναι συγκεντρωμένη σε μικρή έκταση και εκτείνεται στις δυο πλευρές του ποταμού Limmat, ανάμεσα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Ζυρίχης και τη λίμνη της Ζυρίχης.
Από το σταθμό περάσαμε εύκολα στην ανατολική όχθη του ποταμού και στην πεζοδρομημένη περιοχή Niederdorf. Χωθήκαμε στα πλακόστρωτα σοκάκια της Παλιάς Πόλης κάνοντας μια μεγάλη βόλτα, χαζεύοντας τα αρχοντικά κτίρια, τις βιτρίνες με τα ελβετικά ρολόγια, τις μπουτίκ των σχεδιαστών, έως που φτάσαμε στο πιο γνωστό σύμβολο της πόλης που είναι ο καθεδρικός του Grossmünster με τους δίδυμους πύργους του. Η θέα θυμάμαι από την υπερυψωμένη πλατεία, που βρίσκεται μπροστά στην εκκλησία ήταν εκπληκτική. Από εκεί φαίνονται και τα άλλα δύο ορόσημα της πόλης, που βρίσκονται σε όλες τις καρτ – ποστάλ της εποχής τουλάχιστον, οι άλλες δύο σημαντικές εκκλησίες, η Fraumünster και ο ναός του Αγίου Πέτρου, στον πύργο του οποίου βρίσκεται το μεγαλύτερο εμφανές ρολόι στην Ευρώπη (με διάμετρο 8μ.).
Αφού επισκεφτήκαμε και το χώρο του Πανεπιστημίου επιστρέψαμε στην Niederdorfstrasse και κάπου κοντά στο Δημαρχείο (που είναι χτισμένο πάνω στο νερό) αράξαμε για να πιούμε καμιά μπύρα.

Εκεί μας έπιασε και το σούρουπο. Όταν φύγαμε από την μπυραρία είχε πια νυχτώσει και έτσι είδαμε τη Ζυρίχη και νύχτα. Στα σημεία που ο πεζόδρομος έβγαζε στο ποτάμι η θέα, ειδικά το βράδυ ήταν πολύ όμορφη.

Βγάλαμε και μια κλασική πόζα της Ζυρίχης….νυχτερινή…

Πετύχαμε και μια μεγάλη παρέα από κύκνους, τους οποίους και προσκαλέσαμε … για φαγητό.

Η εντύπωση που μου έκανε η Ζυρίχη;
Το σκηνικό της παλιάς πόλης με τα πλακόστρωτα στενάκια, με τις βιτρίνες με τα ρολόγια, με τις Άλπεις για φόντο, με τη λίμνη που ήταν γεμάτη ολόλευκους κύκνους, μου έβγαλε μια …αύρα πολύ εκλεπτυσμένη.

Μια καρτ-ποστάλ ενθύμιο...

Γυρίσαμε στο σταθμό και πήγαμε στο τρένο για ύπνο (πως λέμε πήγαμε στο δωμάτιο για ύπνο. Παράλληλα το δωμάτιο… εννοώ το τρένο, ξεκίνησε για …Παρίσι.
Κοιμηθήκαμε στο κουπέ μας κατά τα γνωστά.

Φτάσαμε πολύ πρωί στο Παρίσι.
Στο Παρίσι εκδηλώθηκε από κάποιους η επιθυμία να μείνουμε κάποιες ώρες, μέχρι το βράδυ και με βραδινό τρένο να συνεχίζαμε. Δεν το κάναμε όμως γιατί δεν θα μας έβγαινε βραδινή διαδρομή με τρένο. Είχαμε να περάσουμε τη Μάγχη και έπρεπε να την περάσουμε μέρα, γιατί το βράδυ δεν είχε πλοία.

Έτσι...αλλάξαμε μόνο τρένο. Το Παρίσι το περπατήσαμε μόνο όσο χρειάστηκε για να πάμε από το ένα τρένο στο άλλο. Φτάσαμε στον Gare de Lyon. Δεν θυμάμαι αν πήγαμε σε άλλο σταθμό ή αν πήραμε τρένο από τον ίδιο. Το σίγουρο είναι ότι βρεθήκαμε για λίγο στη λεωφόρο που περνά μπροστά από την πλατεία του σταθμού (στη Boulevart Diderot) και εκεί θυμάμαι ότι είχα καθίσει να φυλάω τα πράγματα με κάποιο αγόρι μέχρι να πάνε οι δύο να μάθουν από που έπρεπε να φύγουμε και τι ώρα για το Καλαί. Οι άλλοι δύο είχαν πάει για προμήθειες.

Και να μην θυμόμουν ότι περπατήσαμε λίγο το Παρίσι, οι δύο παρακάτω φωτογραφίες με τα citroen και τα γκαρσόν (της εποχής)… το μαρτυρούν

στη λεωφόρο Diderot στο ύψος της πλατείας του Gare de Lyon...

Το παραπάνω καφέ υπάρχει ακόμα…(το είδα στο internet!)…

Τελικά πήραμε το τρένο, αλλά δεν πήγαμε Καλαί. Πήγαμε Boulogne – sur - Mer. Εκεί συνάντησα την πρώτη πολύ μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού.
Φτάσαμε στη θάλασσα. Εγώ περίμενα να δω ένα λιμάνι, το οποίο θα είχε μια προβλήτα, από την οποία θα έφευγε το πλοίο που θα επιβιβαζόμαστε. Όμως εκεί που φτάσαμε και κατεβήκαμε δεν υπήρχε τίποτα! Όχι πλοίο δεν υπήρχε, αλλά ούτε και προβλήτα! Η παραλία δεν ήταν από άμμο, αλλά από … τσιμέντο! Ήταν μια μεγάλη τσιμεντένια έκταση που «έσβηνε» μέσα στο νερό.
Καλά που θα έδενε το πλοίο; Ήρθαμε σωστά;
Μα δεν μπορεί, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. Το τρένο είχε φτάσει στο τέρμα και όλοι οι επιβάτες μαζί με μας κατεβήκαμε. Εμείς ακολουθήσαμε σαν τα πρόβατα τους προπορευόμενους επιβάτες και καταλήξαμε σε μια αίθουσα αναμονής με θέα τη θάλασσα με την τσιμεντένια ακτή.

Ξαφνικά στο βάθος διέκρινα μια μαύρη κουκίδα. Με το χρόνο μεγάλωνε και μεγάλωνε μέχρι που άρχισα πλέον να διακρίνω καθαρά ότι ήταν ένα πλοίο! Μα που θα αράξει; Δεν έχει προβλήτα!!!
Με το που πλησίασε πιο κοντά στην ακτή, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν πλοίο, αλλά ένα ελικόπτερο με σαμπρέλα. Έτσι μου φάνηκε. Το “καράβι” γλύστρισε στην τσιμεντένια ακτή και κατέβασε σκάλα σαν τα αεροπλάνα.
Ήταν φανερό πια ότι το συγκεκριμένο καράβι δεν χρειαζόταν προβλήτα.
Ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξή μας που καταναλώσαμε 5 στάσεις από το φιλμ της φωτογραφικής μας μηχανής. Πουθενά αλλού δεν καταναλώσαμε τόσες στάσεις στο ίδιο θέμα!!!

Ανεβήκαμε τη σκάλα χωρίς να προσπαθούμε να σβήσουμε την έκπληξη από τα πρόσωπά μας. Αράξαμε στις πολυθρονάρες και απολαύσαμε μια από τις ελάχιστες στιγμές χλιδής αυτού του ταξιδιού. Αγγλία ερχόμαστεεεε!

Έτσι για την ιστορία: Τα Hoverspeed έκαναν διελεύσεις στη Μάγχη από το 1981 έως και το 2005, συνδέοντας τα λιμάνια Dover – Calais – Boulogne – Ostende. Σταμάτησαν τις διελεύσεις ύστερα από έντονο ανταγωνισμό, αλλά και λόγω της διάνοιξης του τούνελ της Μάγχης (1994). Τα Hoverspeed είναι “πρόγονοι” των Hovercraft και των Καταμαράν.
Εμάς μας έκαναν μεγάλη εντύπωση, δεδομένου ότι τότε στην Ελλάδα υπήρχαν μόνο τα συμβατικά πλοία εταιρειών, όπως του Αγούδημου και του Βεντούρη.

Η επόμενη εικόνα που αντικρίσαμε ήταν άκρως εντυπωσιακή, αλλά και απρόσμενη. Από τα παράθυρα του Hoverspeed είδαμε τους γνωστούς λευκούς βράχους του Dover.
Ένα από τα πιο θεαματικά φυσικά χαρακτηριστικά της Αγγλίας, αλλά και σύμβολο της εισόδου στην Βρετανία βρισκόταν στο ορατό μας πεδίο!
Εγώ, ενώ τη γνώριζα σαν εικόνα δεν φανταζόμουν ότι μπορεί και να την συναντούσαμε. Κατάλευκοι και απότομοι βράχοι εκτείνονταν παράκτια, κυρίως ανατολικά του λιμανιού του Dover, τους οποίους βράχους ήταν φανερό ότι μόνο περνώντας κάποιος τη Μάγχη θα τους έβλεπε σε τέτοια έκταση.
Η εντυπωσιακή αυτή εμφάνιση των βράχων οφείλεται στη σύνθεση της κιμωλίας, που περιέχουν.
Φωτογραφία δεν βγάλαμε.

Επόμενο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν η αντιμετώπιση του Βρετανού τελωνιακού υπαλλήλου όταν πια φτάσαμε στα “σύνορα” του Dover.
Θα πρέπει εδώ να επισημάνω ότι είμαστε 6 άτομα ολίγον τι … ταλαιπωρημένα. Μπορεί να αναδύαμε και μυρωδιές κιόλας, δεν ξέρω. Λογικά θα έπρεπε πάντως, γιατί επί τρεις μέρες “κυλιόμασταν” μέσα στα τρένα. Είχαμε να κάνουμε ντουζ τρεις μέρες όσες κράτησε και το ταξίδι από Ελλάδα. Τα δε αγόρια είχαν και τα τρία γένια τριών ημερών. Δεν πρέπει να είχαμε λοιπόν και πολύ καλή εικόνα. Μόλις μας είδε ο φύλακας, αφού μας περιεργάστηκε από την κορυφή ως τα νύχια μας έκανε τη φοβερή ερώτηση: “Are you travelling for business or pleasure?” Δεν υπάρχει! Μόνο ένας Άγγλος θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια τυπική ερώτηση, ενώ η απάντηση ήταν τόσο προφανής. Εκείνος κράτησε το πρωτόκολλο!!
“For pleasure” απαντάει ο αρχηγός, ο οποίος ομολογουμένως έδειχνε και λίγο πιο μεγάλος σε ηλικία από τους υπόλοιπους. Φαινόταν και για αρχηγός!
“Open this bag, please!!”
Μας ζήτησε να ελέγξει μια βαλίτσα. Και ποια διάλεξε; Αυτή με τα τσιγάρα! Είχε και ψαρωτικό ύφος, οπότε όλοι “κουμπωθήκαμε” λίγο.
Και την ανοίξαμε. Και τα τσιγάρα ήταν πάνω πάνω! Έξι κούτες παρακαλώ! Όσα και τα άτομα. (Ο Kal δεν κάπνιζε, αλλά ο Geo είχε πάρει 2 κούτες για πάρτυ του).
Ο τελωνιακός δεν άλλαξε ύφος. Ανέκφραστος τελείως μας είπε:
«Επιτρέπεται 100γρ. καπνού ανά άτομο. Οφείλετε να προσαρμοστείτε στους νόμους και τους κανόνες της χώρας»
«Ωχ, λέμε. Πάνε τα τσιγάρα!»
Και συνέχισε: «Να προσέχετε και καλά να περάσετε»
Και περάσαμε….
Αυτό ήταν. Τρομάξαμε λίγο ,,, αλλά μπήκαμε στη χώρα!
Τόσες χώρες περάσαμε και ήταν η πρώτη φορά που μας έκαναν συνοριακό έλεγχο!!!

Συνεχίσαμε το ταξίδι μας με το τρένο, ώσπου φτάσαμε στο Λονδίνο και συγκεκριμένα στην Βικτώρια.
Ήταν ένας τεράστιος σταθμός, που είχε τα πάντα. Βρήκαμε ένα γραφείο ευρέσεως ξενοδοχείων. Εκεί ο Nick ανέλαβε να κάνει τις συνεννοήσεις. Μία ρωτούσε την “booking-woman” μία ρωτούσε εμάς και ύστερα από τα πολλά, τελικά καταλήξαμε να κλείσουμε ένα ξενοδοχείο στην περιοχή Kensington.
Το ξενοδοχείο ήταν ένα ωραίο κλασικό κτίριο, παλιό αρχοντικό, με μεγάλο και ωραίο lobby, σε καλή περιοχή!
Όαση μας φάνηκε. Κλείσαμε δύο τρίκλινα δωμάτια. Αυτά ήταν μεγάλα, ψηλοτάβανα, φωτεινά, με μεγάλα παράθυρα, με ντουλάπα και νεροχύτες. Το μπάνιο ήταν κοινό, αλλά ευτυχώς ήταν δύο στον αριθμό και το ξενοδοχείο δεν είχε και πολύ κόσμο, οπότε ήταν σαν να τα είχαμε μόνοι μας. Νομίζω ότι ήταν το καλύτερο ξενοδοχείο από οποιοδήποτε άλλο, που έμεινα, σε μεταγενέστερο ταξίδι στην πόλη.

Δεν είχε όμως ψυγείο, που πολύ θα το θέλαμε. Είχαμε ένα θεματάκι του πως θα διατηρήσουμε τα αυγά που μας περίσσεψαν από τη διαδρομή, αφού δεν τα είχαμε φάει όλα. Όμως το πρόβλημα λύθηκε! Το πρεβάζι του παραθύρου ήταν ότι έπρεπε, αφού το κρύο του Λονδίνου θα τα διατηρούσε και τα εξωτερικά κάγκελα θα τα προστάτευαν από τα πουλιά.
Το πρόβλημα με τη διπλή βρύση δεν μπορέσαμε να λύσουμε. Αυτό το πράγμα με τις βρύσες των Άγγλων δεν το κατάλαβα ποτέ. Η μία βρύση έβγαζε κρύο νερό και η άλλη καυτό. Ούτε από τη μία βρύση μπορούσες να πλυθείς, γιατί καιγόσουνα ούτε από την άλλη, γιατί ξύλιαζες. Για να πλυθείς με χλιαρό νερό έπρεπε να γεμίσεις τη γούρνα και με τα δύο νερά και από εκεί με χουφτιές να πετάς νερό στο πρόσωπο!!

Πλυθήκαμε, σενιαριστήκαμε, γίναμε άνθρωποι και βγήκαμε βόλτα!

Στο lobby του ξενοδοχείου…λίγο πριν βγούμε βόλτα…

Πραγματικά δεν θυμάμαι που πήγαμε. Έχω την αίσθηση ότι πήγαμε σε κάποια κοντινή pub στο Kesington. Δεν απομακρυνθήκαμε πάντως από την περιοχή.

Όπως δεν θυμάμαι τι κάναμε εκείνο το πρώτο βράδυ στο Λονδίνο, έτσι δεν θυμάμαι τι κάναμε τις επόμενες ημέρες με τη σειρά. Θυμάμαι γενικά πράγματα. Και έτσι ανακατεμένα θα τα αναφέρω και λίγο τηλεγραφικά …. Σε επόμενο post.

 

[Grerena]

Σα να βλέπω τον εαυτό μου στα δικά μου Inter-rail.
Χαίρομαι που διαβάζω αντίστοιχες με τις δικές μου εμπειρίες.
Μεγάλη παρέα όμως ρε παιδιά. Περιμένουμε τη συνέχεια.

Εγώ θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που με έκανες να "ζηλέψω" και με παρέσυρες να αναπολήσω και να καταγράψω και τη δική μου ιστορία. Το είχα στο μυαλό μου από καιρό να το κάνω και εσύ αποτέλεσες το έναυσμα.
Όσον αφορά την παρέα, εμένα η δική σου μου φαινόταν πολύ μικρή..... Παρέα δύο ατόμων που στο τέλος έγινε μονομελής; Αγχωτικό μου φαίνεται.
Ενώ εμείς είμαστε έξι. Και να τσακωνόμασταν και να χανόμασταν πάλι κάποιος θα έμενε για παρέα.

 

[KonstantinosAlyona]

Προσωπικά, μόλις βρήκα την ιστορία του μήνα για το Μάρτη του 2018. Τη διάβασα όρθιος στο κινητό μου μέχρι στιγμής.