Ηνωμένο Βασίλειο Ιρλανδία Ολλανδία Inter-rail 1990. Ένα νοσταλγικό ταξίδι.

[Grerena]

ΛΟΝΔΙΝΟ
Πήγαμε ….. Σόχο, Chinatown, Piccadilly Circus, Madame Tussauds, ζωολογικό κήπο, Ανάκτορα Buckingham, Hyde Park, πλατεία Trafalgar, μουσείο φυσικής ιστορίας, μουσείο record Guinness και ξανά Σόχο. Δεν θυμάμαι όμως με ποια σειρά τα κάναμε. Θυμάμαι εικόνες. Έχω απλά πολλές σκηνές στο μυαλό μου.

Θυμάμαι ότι ο ένας της παρέας (ο Kal) περπατούσε κάποια μέτρα πίσω από τους υπόλοιπους πέντε. Πολλές φορές γυρνούσαμε να τον φωνάξουμε και ενίοτε όταν δεν τον βλέπαμε μέσα στο πλήθος “λαχταρούσαμε” κιόλας. Φοβηθήκαμε μία φορά πως θα τον χάσουμε, φοβηθήκαμε δεύτερη και στο τέλος αποφασίσαμε να του αλλάξουμε μπουφάν για να τον βλέπουμε. Του έδωσα εγώ το δικό μου, που ήταν ένα έντονο πορτοκαλί και φόρεσα εγώ το δικό του που ήταν χακί στρατιωτικό. Δεν διαμαρτυρήθηκε. Γενικά, ακολουθούσαμε όλοι τους κανόνες του να «μην χαθούμε». Είχαμε καταλάβει ότι η ασφάλεια μας ήταν ένα βασικό στοιχείο του να περάσουμε καλά.

Γενικά, ο κανόνας ήταν να είμαστε όλοι μαζί. Να μην χωρίζουμε. Ήταν εποχές που δεν είχαμε κινητά και gps παρά μόνο έντυπους χάρτες. Κάποια στιγμή όμως υπήρξε η ανάγκη να χωριστούμε, γιατί αλλού ήθελε να πάει ο ένας και αλλού ο άλλος. Ειδικά στο Λονδίνο, οι επιλογές ήταν και πολλές. Πως θα ξανασυναντιόμασταν και που; Η λύση ήταν η εξής: Είχαμε χάρτες του Λονδίνου όλοι σε φωτοτυπία, στους οποίους είχαμε σημειώσει κάποια κεντρικά σημεία για «ραντεβού», τα οποία κωδικοποιήσαμε σαν point 1, point 2 κτλ. Θα πήγαινε λοιπόν ο καθένας όπου ήθελε και θα συναντιόμασταν τάδε ώρα στο π.χ. point2, για να συνεχίσουμε την κοινή μας βόλτα.

Όλοι μαζί πήγαμε σε Σόχο, Chinatown και Piccadilly Circus.
Στο ζωολογικό κήπο (που ήταν ο πρώτος τόσο μεγάλος και με τόση ποικιλία ζώων που είχα δει ποτέ μέχρι τότε) είχα πάει με τα τρία αγόρια, ενώ τα κορίτσια είχαν προτιμήσει να πάνε για ψώνια.

Στο Madame Tussauds όμως είχα πάει με τα κορίτσια, ενώ τα αγόρια είχαν προτιμήσει να … ξαναπάνε Σόχο μόνα τους χωρίς εμάς. Αναρωτιέμαι γιατί.
Είχαν σαν σκοπό να επισκεφτούν κάποιο sex show, από τα πάρα πολλά που υπήρχαν στην περιοχή. Πλην όμως… δεν πήγαν! Ουπς! Τι έγινε; Οι γενναίοι Ελληνοπαίδες… ντράπηκαν και δεν μπήκαν μέσα … παρότι ήθελαν. Προφανώς, δεν ήταν καθόλου εξοικειωμένοι με τέτοιου τύπου …καταστήματα, τα οποία ακόμα δεν είχαν “έρθει” στην Ελλάδα! Τα χρόνια εκείνα ήταν μεταβατικά! Μεταβατικά ακόμα και στον κόσμο του …θεάματος! Τα επόμενα χρόνια τέτοια μαγαζιά κατέκλυσαν όλη την Ευρώπη, αλλά και την Ελλάδα.
Όταν συναντηθήκαμε πάλι, τα αγόρια βέβαια δέχτηκαν τα αναμενόμενα πειράγματα από τα κοριτσάκια της παρέας!

Το Madame Tussauds μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Είναι γνωστό ότι τα εκθέματα δεν είναι τα ίδια με το πέρασμα των χρόνων. Αλλάζουν ανάλογα με την επικαιρότητα και οι αίθουσες αναβαθμίζονται. Θυμάμαι τι μεγάλη χαρά έκανα όταν συνάντησα την Αγκάθα Κρίστι. Και πόσο στεναχωρήθηκα όταν δεν μπόρεσα να φωτογραφηθώ μαζί της γιατί απλά είχαν τελειώσει οι “στάσεις” στη φωτογραφική μηχανή της Cat, που είχαμε μαζί μας.
Συναντήσαμε τον Benny Hill, τον Κότζακ (θυμάστε τον Τέλη Σαββάλας, τη Σερ και τους πάντα διαχρονικούς Sean Connery και βασίλισσα Ελισάβετ. Είχαμε δει και την Kylie Minoque. Νομίζω ότι χάσανε τα αγόρια που δεν ήρθαν μαζί μας. Πολλές από αυτές τις φιγούρες δεν υπάρχουν πια στο σημερινό Tussauds, γιατί έχουν περάσει και 27 χρόνια και δεν είναι επίκαιρα…

Βρήκα το εισιτήριο του Madame Tussauds. Κόστιζε τότε 5,6λίρες. Σήμερα κοστίζει 29λίρες! Το αναφέρω … για να καταλάβουμε την αξία των χρημάτων τότε.
Πάντως το συγκεκριμένο μουσείο μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Και μπορώ να πω ότι το 2010 που ξαναπήγα σαν να ψιλοαπογοητεύτηκα και λίγο με τις αλλαγές που είχαν γίνει. Πολλές αίθουσες τις είχαν μετατρέψει σε πιο “horror tour”. Κάτι που λίγο πολύ το έχουν και πολλά θεματικά πάρκα. Το συνάντησα και στο Tussauds του Άμστερνταμ.
Το ’90 όμως το όλο περιβάλλον, το σκηνικό δηλαδή ήταν προσαρμοσμένο στη φιγούρα που έβλεπες. Θυμάμαι το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα που ήταν όταν περπάτησα σε “μια γειτονιά” του παλιού Λονδίνου. Καθώς διέσχιζα ένα καλντερίμι του Λονδίνου δίπλα σε μια αποβάθρα του Τάμεση, δεξιά μου και αριστερά μου προσπερνούσα σπίτια και μαγαζιά. Έξω από τα παράθυρά τους διέκρινα φιγούρες κέρινες, αλλά και στο δρόμο καθώς περπατούσα συναντούσα κέρινες φιγούρες. Έξω από μια pub είδα δυο κέρινους μεθυσμένους. Άκουγα και ομιλίες και φωνές μέσα από τις pubs, που προσπερνούσα και θόρυβο από τη διπλανή αποβάθρα, καθώς και ήχους από βάρκες που πηγαινοέρχονταν. Ξαφνικά με το που έστριψα σε ένα στενό σχεδόν σκόνταψα πάνω σε ένα κέρινο … θύμα του Τζακ του Αντεροβγάλτη!
Νομίζω ότι είδα το παλιό Λονδίνο. Ή απλά μπορεί έτσι να το είδε το … αταξίδευτο μάτι μου…..

Στο μουσείο record Guinness είχαμε πάει όλοι μαζί. Μια βλακεία ήταν. Χάσαμε χρόνο και χρήμα. Ούτε για παιδιά δεν ήταν.
Είχε θυμάμαι μια τεράστια ζυγαριά, που από τη μία πλευρά βρισκόταν ο βαρύτερος άνθρωπος του κόσμου και από την άλλη ανεβαίναμε και οι έξι και χοροπηδούσαμε προσπαθώντας να τον σηκώσουμε. Ούτε σε λούνα παρκ της δεκαετίας του ‘80 τέτοιο πράγμα.
Σήμερα δεν πρέπει να υπάρχει. Έχω την εντύπωση ότι βρισκόταν εκεί που είναι τώρα το “Ripley’s. Believe it or not”.

Πήγαμε και στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας … μάλλον. Το λέω το μάλλον γιατί ενώ θυμάμαι ότι πήγαμε… δεν θυμάμαι να είδα τα ίδια εκθέματα που είδα πολλά χρόνια αργότερα όταν ξαναπήγα στο μουσείο.
Βρεθήκαμε σε μια αίθουσα στην οποία νιώσαμε σεισμικές δονήσεις. Βρεθήκαμε και σε μια άλλη που κουνηθήκαμε τόσο πολύ, σαν να είμαστε δίπλα σε ενεργό ηφαίστειο ενώ το ακούγαμε κιόλας. Ήταν μάλιστα πολύ ρεαλιστικό! Είδαμε και μια πολύ μεγάλη ορυκτολογική συλλογή.
Από την άλλη μεριά δεν θυμάμαι καθόλου τους δεινόσαυρους. Είναι γνωστό ότι σήμερα η μεγάλη κεντρική αίθουσα του μουσείου κυριαρχείται από την παρουσία ενός τεράστιου δεινόσαυρου 32μ. μήκους. Πως είναι δυνατόν τότε να υπήρχε και να μην τον είδα; Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι θα πήγαμε σε κάποιο άλλο γεωλογικό μουσείο ή μπορεί γεωλογικό και δεινοσαύρων να ήταν τότε διαφορετικά μουσεία, που αργότερα να ενώθηκαν σε ένα ενιαίο. Πάντως μέχρι και εισιτήριο βρήκα (στα ενθύμια) που έγραφε "Geological museum", με κόστος 1,5λίρες, αλλά και ενημερωτικό prospect του μουσείου με όνομα Natural History Museum! Δεν μπορεί να είναι της φαντασίας μου!! Πήγα και ας μην είδα τον δεινόσαυρο...

Στο Hyde Park είχαμε πάει μια μέρα με ήλιο. Είχαμε βρει κάτι ξαπλώστρες στο γρασίδι, είχαμε βγάλει τις κονσέρβες μας και τα διάφορα σνακ μας και είχαμε κάνει πικ-νικ. Αράξαμε για ώρα ανάμεσα στους Λονδρέζους, μαζεύοντας ήλιο σαν και αυτούς. Μας είχε φανεί πολύ περίεργο που υπήρχαν πολυθρονάκια (τύπου σεζ-λονγκ) σε ένα πάρκο. Εμείς αυτά τα έχουμε στις παραλίες. Μας άρεσε όμως πολύ η όλη φάση.

Πήγαμε και στο παλάτι για να δούμε την αλλαγή της φρουράς...

Έξω από το παλάτι παριστάνοντας τους φρουρούς...

Κάποια στιγμή πήγαμε να φάμε σε Mc Donald’s. Μα! Είναι αξιοθέατο τα Mc Donald’s; Τότε ήταν. Δεν υπήρχαν στην Ελλάδα τέτοιου τύπου ταχυφαγεία, παρά μόνο τα Goody’s, τα οποία όμως τότε δεν ήταν πολύ διαδεδομένα. Στην Ελλάδα το πρώτο McDonald’s άνοιξε το Νοέμβριο του 1992. Εμείς για πρώτη φορά μπήκαμε μέσα σε Mc Donald’s στο Λονδίνο το 1990 και θεωρήθηκε από την παρέα ένα από τα highlights του ταξιδιού!

Πήγαμε στην πλατεία Trafalgar, στην οποία βγάλαμε κλασικές φωτογραφικές πόζες….

Κάναμε και την κλασική βόλτα: Από την Trafalgar διασχίσαμε την Whitehall περνώντας μπροστά από το Horse Quards, αλλά και μπροστά από την Downing Street, ώσπου φτάσαμε και στο Big Ben και στο Houses of Parliament. Βρεθήκαμε και στην απέναντι μεριά του Τάμεση.

Και οι νυχτερινές μας περιπλανήσεις ήταν αρκετές….

Στο Picadilly …

Στην Chinatown…

Στη γέφυρα του Λονδίνου…

Στις βιτρίνες…

Μετρό δεν πήραμε.
Πήραμε όμως ταξί….

Ψέματα. Σιγά μην πήραμε ταξί. Όλες τις διαδρομές τις κάναμε με τα πόδια. Μας βγήκε η πίστη στο περπάτημα. Θυμάμαι τον Nick αργότερα στην Ελλάδα καθώς περιέγραφε τις περιπέτειές μας σε φίλους, να λέει χαρακτηριστικά: «εμένα που με βλέπεις έχω περπατήσει στο Λονδίνο14χλμ.» Τώρα, … πως τα μέτρησε δεν ξέρω!

Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή εγώ τα ‘παιξα απ’ το περπάτημα και για να συνεχίσουμε τη διαδρομή …κρίθηκε απαραίτητο κάποιος να με κουβαλήσει…

Δυόμιση μέρες γεμάτες είμαστε Λονδίνο και δυο βράδια κοιμηθήκαμε στο ξενοδοχείο. Αυτά ήταν και τα πιο “κυριλέ” βράδια μας. Δυο μέρες είχαμε να μπούμε μέσα σε τρένο. Οπότε τις επόμενες ημέρες του “δώσαμε και κατάλαβε”. Κάναμε απίστευτες διαδρομές, με το τρένο. Δεν είχανε κάποια σειρά ή ένα πλάνο. Η επιλογή του προορισμού γινόταν επί τόπου στους σταθμούς, ανάλογα με το τι βολεύει, προκειμένου να κοιμηθούμε το βράδυ.
Επόμενος στόχος ήταν …η Σκωτία.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[KIKI]

Τι ωραία εμπειρία !!
Σε ευχαριστουμε πολυ που την μοιραζεσαι μαζί μας .
Περιμένω τη συνέχεια ....

 

[Yorgos]

Φανταστικά, συνέχισε!

 

[fotast]

Πολύ ενδιαφέρον ! Καλή συνέχεια ! Θα ήταν πραγματικά ωραία αν διάβαζε κανείς από τους άλλους πέντε,κατά τύχη,και συμπλήρωνε με τις δικές τους αναμνήσεις.Απίθανο ίσως αλλά θα μπορούσε να γίνει.

 

[Grerena]

Πολύ ενδιαφέρον ! Καλή συνέχεια ! Θα ήταν πραγματικά ωραία αν διάβαζε κανείς από τους άλλους πέντε,κατά τύχη,και συμπλήρωνε με τις δικές τους αναμνήσεις.Απίθανο ίσως αλλά θα μπορούσε να γίνει.

Nick εσύ είσαι ; Geo μήπως εσύ;
Μήπως είσαι ένας απ" τους πέντε; Φανερωσου!
Πραγματικα μακάρι να το διάβαζε κάποιος και μακάρι να τον έβρισκα πάλι μετά απο τόσα χρόνια με αφορμή αυτή την ιστορία!!

 

[fotast]

Nick εσύ είσαι ; Geo μήπως εσύ;
Μήπως είσαι ένας απ" τους πέντε; Φανερωσου!
Πραγματικα μακάρι να το διάβαζε κάποιος και μακάρι να τον έβρισκα πάλι μετά απο τόσα χρόνια με αφορμή αυτή την ιστορία!!

Σόσιαλ μύδια που λέει και ο @Yorgos δεν έχουν;

 

[Grerena]

Σόσιαλ μύδια που λέει και ο @Yorgos δεν έχουν;

Μπορεί. Αλλά αν ξαναβρισκόμασταν μέσω της συγκεκριμενης ιστορίας θα ήταν πιο ρομαντικό και πιο ταιριαστό με την εποχή της.

 

[fotast]

Μπορεί. Αλλά αν ξαναβρισκομασταν μέσω της συγκεκριμενης ιστορίας θα ήταν πιο ρομαντικό και πιο ταιριαστο με την εποχή της.

Σωστό και αυτό.

 

[travelbreak]

Και τότε κατάλαβα ότι δεν βρήκα πολλά, γιατί δεν …υπήρχαν πολλά! Δηλαδή, δεν υπήρχαν πολλά... αξιοθέατα για να περιγράψω. Έτσι, σε αυτήν την ιστορία δεν θα περιγράψω αξιοθέατα, αλλά… φάσεις, σκηνές, πλάκα, κούραση, εμπειρία, αλληλεγγύη, φιλία, πείνα και τρένα … πολλά τρένα, γιατί αυτά …κάναμε ! Φτάναμε σε πόλεις, τις οποίες τις περπατούσαμε, άλλες πολύ και άλλες λίγο, καθόμασταν για ένα καφέ ή καμιά μπύρα και αυτό ήταν όλο. Ούτε μουσεία, ούτε αξιοθέατα. Όπου μας έβγαζαν τα πόδια μας ή όπου μας έβγαζαν ….. τα τρένα.
Οπότε αν κάποιος επιχειρήσει να τη διαβάσει για να ενημερωθεί για τα αξιοθέατα που συνάντησα σε αυτό το ταξίδι, μάλλον θα απογοητευτεί.

Σα να βλέπω τον εαυτό μου στα δικά μου Inter-rail.
Χαίρομαι που διαβάζω αντίστοιχες με τις δικές μου εμπειρίες.
Μεγάλη παρέα όμως ρε παιδιά. Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Grerena]

1η φάση του ταξιδιού. Το ταξίδι του “πηγαιμού”.
Ξεκινήσαμε με αφετηρία την Αθήνα στις 4 Οκτωβρίου, με τρένο για Πάτρα. Πήραμε τον γνωστό “καρβουνιάρη”. Κάναμε περίπου ένα τετράωρο να φτάσουμε.
Φτάσαμε στο λιμάνι και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο.
Εντύπωση μου έκανε που το πλοίο είχε αρκετό κόσμο. Μα όλοι Ιταλία πάνε μέσα στον Οκτώβριο;
Βολευτήκαμε σε ένα σημείο στο κατάστρωμα, με σκοπό αργότερα να μετακομίσουμε στα εσωτερικά σαλόνια του πλοίου. Επικρατούσε γενικά μεγάλος ενθουσιασμός. Μετά από καναδυό ώρες έπεσε η νύχτα, έπεσε και λίγο κρύο, πέσανε και τα... βλέφαρα. Ο αρχηγός αποφάσισε ότι έπρεπε να οργανώσουμε τον ύπνο μας. Έπρεπε να κοιμηθούμε με σκοπιά και κάποιοι να μένουν ξύπνιοι, για να φυλάνε τους υπόλοιπους και τα πράγματα. Έτσι με κλήρο αποφασίστηκε ποια ζευγάρια θα μένανε ξύπνια και ποιες ώρες. Όπως και στο στρατό … η μεσαία βάρδια (...Γερμανικό) ήταν η πιο βάρβαρη!

Εμένα η μεσαία βάρδια μου έτυχε! Το ταίρι της βάρδιας μου, με αποθανάτισε την ώρα που κράταγα σκοπιά! Χαράμισε ολόκληρη φωτογραφία… για να με καρφώσει…..

Τελικά όλη τη διαδρομή τη φάγαμε στο... κατάστρωμα μέσα στα sleeping bags μας.
Το πρωί φτάσαμε Πρίντεζι. Θυμάμαι ότι είχαμε χρόνο μέχρι την ώρα που θα έφευγε το τρένο μας. Τα δυο αγόρια πήγαν στην αγορά για να ψωνίσουν … παπούτσια. Τώρα φαντάζει περίεργο, αλλά παρόλο που τότε συνηθιζόταν οι Έλληνες να πηγαίνουν εξωτερικό για ψώνια, εμένα μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, που δύο τουρίστες σαν και εμάς και στην ηλικία μας να αγοράσουν παπούτσια και μάλιστα στην αρχή του ταξιδιού.

Πήραμε το τρένο για Μιλάνο. Κάναμε τον πρώτο μας ύπνο στο τρένο! Το πρώτο βράδυ μας σε τρένο και τα πρώτα προβλήματα ενόψει. Ο ένας από τους 6 (αγόρι ήταν) είχε δύσοσμα πόδια…. Ουπς! Αυτό δεν το είχε προβλέψει ο αρχηγός!
Στο Μιλάνο φτάσαμε πρωινή ώρα και εκεί αλλάξαμε τρένο και συνεχίσαμε άμεσα για Ζυρίχη.

Μια αναμνηστική φωτογραφία από το σταθμό του Μιλάνου
Έτσι, για να θυμόμαστε ότι πατήσαμε το πόδι μας και εκεί…

Φτάσαμε στη Ζυρίχη κάποια στιγμή. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας σε ντουλαπάκια στο σταθμό. Τσεκάραμε ποιο τρένο μας βολεύει για να συνεχίσουμε, που ήταν αυτό του Παρισιού, το οποίο έφευγε αργά το βράδυ και κατεβήκαμε στην πόλη.

Αν και η Ζυρίχη αποτελεί την μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας, η παλιά της πόλη (Altstaad) είναι συγκεντρωμένη σε μικρή έκταση και εκτείνεται στις δυο πλευρές του ποταμού Limmat, ανάμεσα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Ζυρίχης και τη λίμνη της Ζυρίχης.
Από το σταθμό περάσαμε εύκολα στην ανατολική όχθη του ποταμού και στην πεζοδρομημένη περιοχή Niederdorf. Χωθήκαμε στα πλακόστρωτα σοκάκια της Παλιάς Πόλης κάνοντας μια μεγάλη βόλτα, χαζεύοντας τα αρχοντικά κτίρια, τις βιτρίνες με τα ελβετικά ρολόγια, τις μπουτίκ των σχεδιαστών, έως που φτάσαμε στο πιο γνωστό σύμβολο της πόλης που είναι ο καθεδρικός του Grossmünster με τους δίδυμους πύργους του. Η θέα θυμάμαι από την υπερυψωμένη πλατεία, που βρίσκεται μπροστά στην εκκλησία ήταν εκπληκτική. Από εκεί φαίνονται και τα άλλα δύο ορόσημα της πόλης, που βρίσκονται σε όλες τις καρτ – ποστάλ της εποχής τουλάχιστον, οι άλλες δύο σημαντικές εκκλησίες, η Fraumünster και ο ναός του Αγίου Πέτρου, στον πύργο του οποίου βρίσκεται το μεγαλύτερο εμφανές ρολόι στην Ευρώπη (με διάμετρο 8μ.).
Αφού επισκεφτήκαμε και το χώρο του Πανεπιστημίου επιστρέψαμε στην Niederdorfstrasse και κάπου κοντά στο Δημαρχείο (που είναι χτισμένο πάνω στο νερό) αράξαμε για να πιούμε καμιά μπύρα.

Εκεί μας έπιασε και το σούρουπο. Όταν φύγαμε από την μπυραρία είχε πια νυχτώσει και έτσι είδαμε τη Ζυρίχη και νύχτα. Στα σημεία που ο πεζόδρομος έβγαζε στο ποτάμι η θέα, ειδικά το βράδυ ήταν πολύ όμορφη.

Βγάλαμε και μια κλασική πόζα της Ζυρίχης….νυχτερινή…

Πετύχαμε και μια μεγάλη παρέα από κύκνους, τους οποίους και προσκαλέσαμε … για φαγητό.

Η εντύπωση που μου έκανε η Ζυρίχη;
Το σκηνικό της παλιάς πόλης με τα πλακόστρωτα στενάκια, με τις βιτρίνες με τα ρολόγια, με τις Άλπεις για φόντο, με τη λίμνη που ήταν γεμάτη ολόλευκους κύκνους, μου έβγαλε μια …αύρα πολύ εκλεπτυσμένη.

Μια καρτ-ποστάλ ενθύμιο...

Γυρίσαμε στο σταθμό και πήγαμε στο τρένο για ύπνο (πως λέμε πήγαμε στο δωμάτιο για ύπνο. Παράλληλα το δωμάτιο… εννοώ το τρένο, ξεκίνησε για …Παρίσι.
Κοιμηθήκαμε στο κουπέ μας κατά τα γνωστά.

Φτάσαμε πολύ πρωί στο Παρίσι.
Στο Παρίσι εκδηλώθηκε από κάποιους η επιθυμία να μείνουμε κάποιες ώρες, μέχρι το βράδυ και με βραδινό τρένο να συνεχίζαμε. Δεν το κάναμε όμως γιατί δεν θα μας έβγαινε βραδινή διαδρομή με τρένο. Είχαμε να περάσουμε τη Μάγχη και έπρεπε να την περάσουμε μέρα, γιατί το βράδυ δεν είχε πλοία.

Έτσι...αλλάξαμε μόνο τρένο. Το Παρίσι το περπατήσαμε μόνο όσο χρειάστηκε για να πάμε από το ένα τρένο στο άλλο. Φτάσαμε στον Gare de Lyon. Δεν θυμάμαι αν πήγαμε σε άλλο σταθμό ή αν πήραμε τρένο από τον ίδιο. Το σίγουρο είναι ότι βρεθήκαμε για λίγο στη λεωφόρο που περνά μπροστά από την πλατεία του σταθμού (στη Boulevart Diderot) και εκεί θυμάμαι ότι είχα καθίσει να φυλάω τα πράγματα με κάποιο αγόρι μέχρι να πάνε οι δύο να μάθουν από που έπρεπε να φύγουμε και τι ώρα για το Καλαί. Οι άλλοι δύο είχαν πάει για προμήθειες.

Και να μην θυμόμουν ότι περπατήσαμε λίγο το Παρίσι, οι δύο παρακάτω φωτογραφίες με τα citroen και τα γκαρσόν (της εποχής)… το μαρτυρούν

στη λεωφόρο Diderot στο ύψος της πλατείας του Gare de Lyon...

Το παραπάνω καφέ υπάρχει ακόμα…(το είδα στο internet!)…

Τελικά πήραμε το τρένο, αλλά δεν πήγαμε Καλαί. Πήγαμε Boulogne – sur - Mer. Εκεί συνάντησα την πρώτη πολύ μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού.
Φτάσαμε στη θάλασσα. Εγώ περίμενα να δω ένα λιμάνι, το οποίο θα είχε μια προβλήτα, από την οποία θα έφευγε το πλοίο που θα επιβιβαζόμαστε. Όμως εκεί που φτάσαμε και κατεβήκαμε δεν υπήρχε τίποτα! Όχι πλοίο δεν υπήρχε, αλλά ούτε και προβλήτα! Η παραλία δεν ήταν από άμμο, αλλά από … τσιμέντο! Ήταν μια μεγάλη τσιμεντένια έκταση που «έσβηνε» μέσα στο νερό.
Καλά που θα έδενε το πλοίο; Ήρθαμε σωστά;
Μα δεν μπορεί, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. Το τρένο είχε φτάσει στο τέρμα και όλοι οι επιβάτες μαζί με μας κατεβήκαμε. Εμείς ακολουθήσαμε σαν τα πρόβατα τους προπορευόμενους επιβάτες και καταλήξαμε σε μια αίθουσα αναμονής με θέα τη θάλασσα με την τσιμεντένια ακτή.

Ξαφνικά στο βάθος διέκρινα μια μαύρη κουκίδα. Με το χρόνο μεγάλωνε και μεγάλωνε μέχρι που άρχισα πλέον να διακρίνω καθαρά ότι ήταν ένα πλοίο! Μα που θα αράξει; Δεν έχει προβλήτα!!!
Με το που πλησίασε πιο κοντά στην ακτή, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν πλοίο, αλλά ένα ελικόπτερο με σαμπρέλα. Έτσι μου φάνηκε. Το “καράβι” γλύστρισε στην τσιμεντένια ακτή και κατέβασε σκάλα σαν τα αεροπλάνα.
Ήταν φανερό πια ότι το συγκεκριμένο καράβι δεν χρειαζόταν προβλήτα.
Ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξή μας που καταναλώσαμε 5 στάσεις από το φιλμ της φωτογραφικής μας μηχανής. Πουθενά αλλού δεν καταναλώσαμε τόσες στάσεις στο ίδιο θέμα!!!

Ανεβήκαμε τη σκάλα χωρίς να προσπαθούμε να σβήσουμε την έκπληξη από τα πρόσωπά μας. Αράξαμε στις πολυθρονάρες και απολαύσαμε μια από τις ελάχιστες στιγμές χλιδής αυτού του ταξιδιού. Αγγλία ερχόμαστεεεε!

Έτσι για την ιστορία: Τα Hoverspeed έκαναν διελεύσεις στη Μάγχη από το 1981 έως και το 2005, συνδέοντας τα λιμάνια Dover – Calais – Boulogne – Ostende. Σταμάτησαν τις διελεύσεις ύστερα από έντονο ανταγωνισμό, αλλά και λόγω της διάνοιξης του τούνελ της Μάγχης (1994). Τα Hoverspeed είναι “πρόγονοι” των Hovercraft και των Καταμαράν.
Εμάς μας έκαναν μεγάλη εντύπωση, δεδομένου ότι τότε στην Ελλάδα υπήρχαν μόνο τα συμβατικά πλοία εταιρειών, όπως του Αγούδημου και του Βεντούρη.

Η επόμενη εικόνα που αντικρίσαμε ήταν άκρως εντυπωσιακή, αλλά και απρόσμενη. Από τα παράθυρα του Hoverspeed είδαμε τους γνωστούς λευκούς βράχους του Dover.
Ένα από τα πιο θεαματικά φυσικά χαρακτηριστικά της Αγγλίας, αλλά και σύμβολο της εισόδου στην Βρετανία βρισκόταν στο ορατό μας πεδίο!
Εγώ, ενώ τη γνώριζα σαν εικόνα δεν φανταζόμουν ότι μπορεί και να την συναντούσαμε. Κατάλευκοι και απότομοι βράχοι εκτείνονταν παράκτια, κυρίως ανατολικά του λιμανιού του Dover, τους οποίους βράχους ήταν φανερό ότι μόνο περνώντας κάποιος τη Μάγχη θα τους έβλεπε σε τέτοια έκταση.
Η εντυπωσιακή αυτή εμφάνιση των βράχων οφείλεται στη σύνθεση της κιμωλίας, που περιέχουν.
Φωτογραφία δεν βγάλαμε.

Επόμενο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν η αντιμετώπιση του Βρετανού τελωνιακού υπαλλήλου όταν πια φτάσαμε στα “σύνορα” του Dover.
Θα πρέπει εδώ να επισημάνω ότι είμαστε 6 άτομα ολίγον τι … ταλαιπωρημένα. Μπορεί να αναδύαμε και μυρωδιές κιόλας, δεν ξέρω. Λογικά θα έπρεπε πάντως, γιατί επί τρεις μέρες “κυλιόμασταν” μέσα στα τρένα. Είχαμε να κάνουμε ντουζ τρεις μέρες όσες κράτησε και το ταξίδι από Ελλάδα. Τα δε αγόρια είχαν και τα τρία γένια τριών ημερών. Δεν πρέπει να είχαμε λοιπόν και πολύ καλή εικόνα. Μόλις μας είδε ο φύλακας, αφού μας περιεργάστηκε από την κορυφή ως τα νύχια μας έκανε τη φοβερή ερώτηση: “Are you travelling for business or pleasure?” Δεν υπάρχει! Μόνο ένας Άγγλος θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια τυπική ερώτηση, ενώ η απάντηση ήταν τόσο προφανής. Εκείνος κράτησε το πρωτόκολλο!!
“For pleasure” απαντάει ο αρχηγός, ο οποίος ομολογουμένως έδειχνε και λίγο πιο μεγάλος σε ηλικία από τους υπόλοιπους. Φαινόταν και για αρχηγός!
“Open this bag, please!!”
Μας ζήτησε να ελέγξει μια βαλίτσα. Και ποια διάλεξε; Αυτή με τα τσιγάρα! Είχε και ψαρωτικό ύφος, οπότε όλοι “κουμπωθήκαμε” λίγο.
Και την ανοίξαμε. Και τα τσιγάρα ήταν πάνω πάνω! Έξι κούτες παρακαλώ! Όσα και τα άτομα. (Ο Kal δεν κάπνιζε, αλλά ο Geo είχε πάρει 2 κούτες για πάρτυ του).
Ο τελωνιακός δεν άλλαξε ύφος. Ανέκφραστος τελείως μας είπε:
«Επιτρέπεται 100γρ. καπνού ανά άτομο. Οφείλετε να προσαρμοστείτε στους νόμους και τους κανόνες της χώρας»
«Ωχ, λέμε. Πάνε τα τσιγάρα!»
Και συνέχισε: «Να προσέχετε και καλά να περάσετε»
Και περάσαμε….
Αυτό ήταν. Τρομάξαμε λίγο ,,, αλλά μπήκαμε στη χώρα!
Τόσες χώρες περάσαμε και ήταν η πρώτη φορά που μας έκαναν συνοριακό έλεγχο!!!

Συνεχίσαμε το ταξίδι μας με το τρένο, ώσπου φτάσαμε στο Λονδίνο και συγκεκριμένα στην Βικτώρια.
Ήταν ένας τεράστιος σταθμός, που είχε τα πάντα. Βρήκαμε ένα γραφείο ευρέσεως ξενοδοχείων. Εκεί ο Nick ανέλαβε να κάνει τις συνεννοήσεις. Μία ρωτούσε την “booking-woman” μία ρωτούσε εμάς και ύστερα από τα πολλά, τελικά καταλήξαμε να κλείσουμε ένα ξενοδοχείο στην περιοχή Kensington.
Το ξενοδοχείο ήταν ένα ωραίο κλασικό κτίριο, παλιό αρχοντικό, με μεγάλο και ωραίο lobby, σε καλή περιοχή!
Όαση μας φάνηκε. Κλείσαμε δύο τρίκλινα δωμάτια. Αυτά ήταν μεγάλα, ψηλοτάβανα, φωτεινά, με μεγάλα παράθυρα, με ντουλάπα και νεροχύτες. Το μπάνιο ήταν κοινό, αλλά ευτυχώς ήταν δύο στον αριθμό και το ξενοδοχείο δεν είχε και πολύ κόσμο, οπότε ήταν σαν να τα είχαμε μόνοι μας. Νομίζω ότι ήταν το καλύτερο ξενοδοχείο από οποιοδήποτε άλλο, που έμεινα, σε μεταγενέστερο ταξίδι στην πόλη.

Δεν είχε όμως ψυγείο, που πολύ θα το θέλαμε. Είχαμε ένα θεματάκι του πως θα διατηρήσουμε τα αυγά που μας περίσσεψαν από τη διαδρομή, αφού δεν τα είχαμε φάει όλα. Όμως το πρόβλημα λύθηκε! Το πρεβάζι του παραθύρου ήταν ότι έπρεπε, αφού το κρύο του Λονδίνου θα τα διατηρούσε και τα εξωτερικά κάγκελα θα τα προστάτευαν από τα πουλιά.
Το πρόβλημα με τη διπλή βρύση δεν μπορέσαμε να λύσουμε. Αυτό το πράγμα με τις βρύσες των Άγγλων δεν το κατάλαβα ποτέ. Η μία βρύση έβγαζε κρύο νερό και η άλλη καυτό. Ούτε από τη μία βρύση μπορούσες να πλυθείς, γιατί καιγόσουνα ούτε από την άλλη, γιατί ξύλιαζες. Για να πλυθείς με χλιαρό νερό έπρεπε να γεμίσεις τη γούρνα και με τα δύο νερά και από εκεί με χουφτιές να πετάς νερό στο πρόσωπο!!

Πλυθήκαμε, σενιαριστήκαμε, γίναμε άνθρωποι και βγήκαμε βόλτα!

Στο lobby του ξενοδοχείου…λίγο πριν βγούμε βόλτα…

Πραγματικά δεν θυμάμαι που πήγαμε. Έχω την αίσθηση ότι πήγαμε σε κάποια κοντινή pub στο Kesington. Δεν απομακρυνθήκαμε πάντως από την περιοχή.

Όπως δεν θυμάμαι τι κάναμε εκείνο το πρώτο βράδυ στο Λονδίνο, έτσι δεν θυμάμαι τι κάναμε τις επόμενες ημέρες με τη σειρά. Θυμάμαι γενικά πράγματα. Και έτσι ανακατεμένα θα τα αναφέρω και λίγο τηλεγραφικά …. Σε επόμενο post.

 

[Grerena]

Σα να βλέπω τον εαυτό μου στα δικά μου Inter-rail.
Χαίρομαι που διαβάζω αντίστοιχες με τις δικές μου εμπειρίες.
Μεγάλη παρέα όμως ρε παιδιά. Περιμένουμε τη συνέχεια.

Εγώ θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που με έκανες να "ζηλέψω" και με παρέσυρες να αναπολήσω και να καταγράψω και τη δική μου ιστορία. Το είχα στο μυαλό μου από καιρό να το κάνω και εσύ αποτέλεσες το έναυσμα.
Όσον αφορά την παρέα, εμένα η δική σου μου φαινόταν πολύ μικρή..... Παρέα δύο ατόμων που στο τέλος έγινε μονομελής; Αγχωτικό μου φαίνεται.
Ενώ εμείς είμαστε έξι. Και να τσακωνόμασταν και να χανόμασταν πάλι κάποιος θα έμενε για παρέα.

 

[KonstantinosAlyona]

Προσωπικά, μόλις βρήκα την ιστορία του μήνα για το Μάρτη του 2018. Τη διάβασα όρθιος στο κινητό μου μέχρι στιγμής.