Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.305
- Likes
- 17.276
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
ΛΟΝΔΙΝΟ
Πήγαμε ….. Σόχο, Chinatown, Piccadilly Circus, Madame Tussauds, ζωολογικό κήπο, Ανάκτορα Buckingham, Hyde Park, πλατεία Trafalgar, μουσείο φυσικής ιστορίας, μουσείο record Guinness και ξανά Σόχο. Δεν θυμάμαι όμως με ποια σειρά τα κάναμε. Θυμάμαι εικόνες. Έχω απλά πολλές σκηνές στο μυαλό μου.
Θυμάμαι ότι ο ένας της παρέας (ο Kal) περπατούσε κάποια μέτρα πίσω από τους υπόλοιπους πέντε. Πολλές φορές γυρνούσαμε να τον φωνάξουμε και ενίοτε όταν δεν τον βλέπαμε μέσα στο πλήθος “λαχταρούσαμε” κιόλας. Φοβηθήκαμε μία φορά πως θα τον χάσουμε, φοβηθήκαμε δεύτερη και στο τέλος αποφασίσαμε να του αλλάξουμε μπουφάν για να τον βλέπουμε. Του έδωσα εγώ το δικό μου, που ήταν ένα έντονο πορτοκαλί και φόρεσα εγώ το δικό του που ήταν χακί στρατιωτικό. Δεν διαμαρτυρήθηκε. Γενικά, ακολουθούσαμε όλοι τους κανόνες του να «μην χαθούμε». Είχαμε καταλάβει ότι η ασφάλεια μας ήταν ένα βασικό στοιχείο του να περάσουμε καλά.
Γενικά, ο κανόνας ήταν να είμαστε όλοι μαζί. Να μην χωρίζουμε. Ήταν εποχές που δεν είχαμε κινητά και gps παρά μόνο έντυπους χάρτες. Κάποια στιγμή όμως υπήρξε η ανάγκη να χωριστούμε, γιατί αλλού ήθελε να πάει ο ένας και αλλού ο άλλος. Ειδικά στο Λονδίνο, οι επιλογές ήταν και πολλές. Πως θα ξανασυναντιόμασταν και που; Η λύση ήταν η εξής: Είχαμε χάρτες του Λονδίνου όλοι σε φωτοτυπία, στους οποίους είχαμε σημειώσει κάποια κεντρικά σημεία για «ραντεβού», τα οποία κωδικοποιήσαμε σαν point 1, point 2 κτλ. Θα πήγαινε λοιπόν ο καθένας όπου ήθελε και θα συναντιόμασταν τάδε ώρα στο π.χ. point2, για να συνεχίσουμε την κοινή μας βόλτα.
Όλοι μαζί πήγαμε σε Σόχο, Chinatown και Piccadilly Circus.
Στο ζωολογικό κήπο (που ήταν ο πρώτος τόσο μεγάλος και με τόση ποικιλία ζώων που είχα δει ποτέ μέχρι τότε) είχα πάει με τα τρία αγόρια, ενώ τα κορίτσια είχαν προτιμήσει να πάνε για ψώνια.
Στο Madame Tussauds όμως είχα πάει με τα κορίτσια, ενώ τα αγόρια είχαν προτιμήσει να … ξαναπάνε Σόχο μόνα τους χωρίς εμάς. Αναρωτιέμαι γιατί.
Είχαν σαν σκοπό να επισκεφτούν κάποιο sex show, από τα πάρα πολλά που υπήρχαν στην περιοχή. Πλην όμως… δεν πήγαν! Ουπς! Τι έγινε; Οι γενναίοι Ελληνοπαίδες… ντράπηκαν και δεν μπήκαν μέσα … παρότι ήθελαν. Προφανώς, δεν ήταν καθόλου εξοικειωμένοι με τέτοιου τύπου …καταστήματα, τα οποία ακόμα δεν είχαν “έρθει” στην Ελλάδα! Τα χρόνια εκείνα ήταν μεταβατικά! Μεταβατικά ακόμα και στον κόσμο του …θεάματος! Τα επόμενα χρόνια τέτοια μαγαζιά κατέκλυσαν όλη την Ευρώπη, αλλά και την Ελλάδα.
Όταν συναντηθήκαμε πάλι, τα αγόρια βέβαια δέχτηκαν τα αναμενόμενα πειράγματα από τα κοριτσάκια της παρέας!
Το Madame Tussauds μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Είναι γνωστό ότι τα εκθέματα δεν είναι τα ίδια με το πέρασμα των χρόνων. Αλλάζουν ανάλογα με την επικαιρότητα και οι αίθουσες αναβαθμίζονται. Θυμάμαι τι μεγάλη χαρά έκανα όταν συνάντησα την Αγκάθα Κρίστι. Και πόσο στεναχωρήθηκα όταν δεν μπόρεσα να φωτογραφηθώ μαζί της γιατί απλά είχαν τελειώσει οι “στάσεις” στη φωτογραφική μηχανή της Cat, που είχαμε μαζί μας.
Συναντήσαμε τον Benny Hill, τον Κότζακ (θυμάστε τον Τέλη Σαββάλας, τη Σερ και τους πάντα διαχρονικούς Sean Connery και βασίλισσα Ελισάβετ. Είχαμε δει και την Kylie Minoque. Νομίζω ότι χάσανε τα αγόρια που δεν ήρθαν μαζί μας. Πολλές από αυτές τις φιγούρες δεν υπάρχουν πια στο σημερινό Tussauds, γιατί έχουν περάσει και 27 χρόνια και δεν είναι επίκαιρα…
Βρήκα το εισιτήριο του Madame Tussauds. Κόστιζε τότε 5,6λίρες. Σήμερα κοστίζει 29λίρες! Το αναφέρω … για να καταλάβουμε την αξία των χρημάτων τότε.
Πάντως το συγκεκριμένο μουσείο μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Και μπορώ να πω ότι το 2010 που ξαναπήγα σαν να ψιλοαπογοητεύτηκα και λίγο με τις αλλαγές που είχαν γίνει. Πολλές αίθουσες τις είχαν μετατρέψει σε πιο “horror tour”. Κάτι που λίγο πολύ το έχουν και πολλά θεματικά πάρκα. Το συνάντησα και στο Tussauds του Άμστερνταμ.
Το ’90 όμως το όλο περιβάλλον, το σκηνικό δηλαδή ήταν προσαρμοσμένο στη φιγούρα που έβλεπες. Θυμάμαι το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα που ήταν όταν περπάτησα σε “μια γειτονιά” του παλιού Λονδίνου. Καθώς διέσχιζα ένα καλντερίμι του Λονδίνου δίπλα σε μια αποβάθρα του Τάμεση, δεξιά μου και αριστερά μου προσπερνούσα σπίτια και μαγαζιά. Έξω από τα παράθυρά τους διέκρινα φιγούρες κέρινες, αλλά και στο δρόμο καθώς περπατούσα συναντούσα κέρινες φιγούρες. Έξω από μια pub είδα δυο κέρινους μεθυσμένους. Άκουγα και ομιλίες και φωνές μέσα από τις pubs, που προσπερνούσα και θόρυβο από τη διπλανή αποβάθρα, καθώς και ήχους από βάρκες που πηγαινοέρχονταν. Ξαφνικά με το που έστριψα σε ένα στενό σχεδόν σκόνταψα πάνω σε ένα κέρινο … θύμα του Τζακ του Αντεροβγάλτη!
Νομίζω ότι είδα το παλιό Λονδίνο. Ή απλά μπορεί έτσι να το είδε το … αταξίδευτο μάτι μου…..
Στο μουσείο record Guinness είχαμε πάει όλοι μαζί. Μια βλακεία ήταν. Χάσαμε χρόνο και χρήμα. Ούτε για παιδιά δεν ήταν.
Είχε θυμάμαι μια τεράστια ζυγαριά, που από τη μία πλευρά βρισκόταν ο βαρύτερος άνθρωπος του κόσμου και από την άλλη ανεβαίναμε και οι έξι και χοροπηδούσαμε προσπαθώντας να τον σηκώσουμε. Ούτε σε λούνα παρκ της δεκαετίας του ‘80 τέτοιο πράγμα.
Σήμερα δεν πρέπει να υπάρχει. Έχω την εντύπωση ότι βρισκόταν εκεί που είναι τώρα το “Ripley’s. Believe it or not”.
Πήγαμε και στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας … μάλλον. Το λέω το μάλλον γιατί ενώ θυμάμαι ότι πήγαμε… δεν θυμάμαι να είδα τα ίδια εκθέματα που είδα πολλά χρόνια αργότερα όταν ξαναπήγα στο μουσείο.
Βρεθήκαμε σε μια αίθουσα στην οποία νιώσαμε σεισμικές δονήσεις. Βρεθήκαμε και σε μια άλλη που κουνηθήκαμε τόσο πολύ, σαν να είμαστε δίπλα σε ενεργό ηφαίστειο ενώ το ακούγαμε κιόλας. Ήταν μάλιστα πολύ ρεαλιστικό! Είδαμε και μια πολύ μεγάλη ορυκτολογική συλλογή.
Από την άλλη μεριά δεν θυμάμαι καθόλου τους δεινόσαυρους. Είναι γνωστό ότι σήμερα η μεγάλη κεντρική αίθουσα του μουσείου κυριαρχείται από την παρουσία ενός τεράστιου δεινόσαυρου 32μ. μήκους. Πως είναι δυνατόν τότε να υπήρχε και να μην τον είδα; Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι θα πήγαμε σε κάποιο άλλο γεωλογικό μουσείο ή μπορεί γεωλογικό και δεινοσαύρων να ήταν τότε διαφορετικά μουσεία, που αργότερα να ενώθηκαν σε ένα ενιαίο. Πάντως μέχρι και εισιτήριο βρήκα (στα ενθύμια) που έγραφε "Geological museum", με κόστος 1,5λίρες, αλλά και ενημερωτικό prospect του μουσείου με όνομα Natural History Museum! Δεν μπορεί να είναι της φαντασίας μου!! Πήγα και ας μην είδα τον δεινόσαυρο...
Στο Hyde Park είχαμε πάει μια μέρα με ήλιο. Είχαμε βρει κάτι ξαπλώστρες στο γρασίδι, είχαμε βγάλει τις κονσέρβες μας και τα διάφορα σνακ μας και είχαμε κάνει πικ-νικ. Αράξαμε για ώρα ανάμεσα στους Λονδρέζους, μαζεύοντας ήλιο σαν και αυτούς. Μας είχε φανεί πολύ περίεργο που υπήρχαν πολυθρονάκια (τύπου σεζ-λονγκ) σε ένα πάρκο. Εμείς αυτά τα έχουμε στις παραλίες. Μας άρεσε όμως πολύ η όλη φάση.
Πήγαμε και στο παλάτι για να δούμε την αλλαγή της φρουράς...
Έξω από το παλάτι παριστάνοντας τους φρουρούς...
Κάποια στιγμή πήγαμε να φάμε σε Mc Donald’s. Μα! Είναι αξιοθέατο τα Mc Donald’s; Τότε ήταν. Δεν υπήρχαν στην Ελλάδα τέτοιου τύπου ταχυφαγεία, παρά μόνο τα Goody’s, τα οποία όμως τότε δεν ήταν πολύ διαδεδομένα. Στην Ελλάδα το πρώτο McDonald’s άνοιξε το Νοέμβριο του 1992. Εμείς για πρώτη φορά μπήκαμε μέσα σε Mc Donald’s στο Λονδίνο το 1990 και θεωρήθηκε από την παρέα ένα από τα highlights του ταξιδιού!
Πήγαμε στην πλατεία Trafalgar, στην οποία βγάλαμε κλασικές φωτογραφικές πόζες….
Κάναμε και την κλασική βόλτα: Από την Trafalgar διασχίσαμε την Whitehall περνώντας μπροστά από το Horse Quards, αλλά και μπροστά από την Downing Street, ώσπου φτάσαμε και στο Big Ben και στο Houses of Parliament. Βρεθήκαμε και στην απέναντι μεριά του Τάμεση.
Και οι νυχτερινές μας περιπλανήσεις ήταν αρκετές….
Στο Picadilly …
Στην Chinatown…
Στη γέφυρα του Λονδίνου…
Στις βιτρίνες…
Μετρό δεν πήραμε.
Πήραμε όμως ταξί….
Ψέματα. Σιγά μην πήραμε ταξί. Όλες τις διαδρομές τις κάναμε με τα πόδια. Μας βγήκε η πίστη στο περπάτημα. Θυμάμαι τον Nick αργότερα στην Ελλάδα καθώς περιέγραφε τις περιπέτειές μας σε φίλους, να λέει χαρακτηριστικά: «εμένα που με βλέπεις έχω περπατήσει στο Λονδίνο14χλμ.» Τώρα, … πως τα μέτρησε δεν ξέρω!
Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή εγώ τα ‘παιξα απ’ το περπάτημα και για να συνεχίσουμε τη διαδρομή …κρίθηκε απαραίτητο κάποιος να με κουβαλήσει…
Δυόμιση μέρες γεμάτες είμαστε Λονδίνο και δυο βράδια κοιμηθήκαμε στο ξενοδοχείο. Αυτά ήταν και τα πιο “κυριλέ” βράδια μας. Δυο μέρες είχαμε να μπούμε μέσα σε τρένο. Οπότε τις επόμενες ημέρες του “δώσαμε και κατάλαβε”. Κάναμε απίστευτες διαδρομές, με το τρένο. Δεν είχανε κάποια σειρά ή ένα πλάνο. Η επιλογή του προορισμού γινόταν επί τόπου στους σταθμούς, ανάλογα με το τι βολεύει, προκειμένου να κοιμηθούμε το βράδυ.
Επόμενος στόχος ήταν …η Σκωτία.
Πήγαμε ….. Σόχο, Chinatown, Piccadilly Circus, Madame Tussauds, ζωολογικό κήπο, Ανάκτορα Buckingham, Hyde Park, πλατεία Trafalgar, μουσείο φυσικής ιστορίας, μουσείο record Guinness και ξανά Σόχο. Δεν θυμάμαι όμως με ποια σειρά τα κάναμε. Θυμάμαι εικόνες. Έχω απλά πολλές σκηνές στο μυαλό μου.
Θυμάμαι ότι ο ένας της παρέας (ο Kal) περπατούσε κάποια μέτρα πίσω από τους υπόλοιπους πέντε. Πολλές φορές γυρνούσαμε να τον φωνάξουμε και ενίοτε όταν δεν τον βλέπαμε μέσα στο πλήθος “λαχταρούσαμε” κιόλας. Φοβηθήκαμε μία φορά πως θα τον χάσουμε, φοβηθήκαμε δεύτερη και στο τέλος αποφασίσαμε να του αλλάξουμε μπουφάν για να τον βλέπουμε. Του έδωσα εγώ το δικό μου, που ήταν ένα έντονο πορτοκαλί και φόρεσα εγώ το δικό του που ήταν χακί στρατιωτικό. Δεν διαμαρτυρήθηκε. Γενικά, ακολουθούσαμε όλοι τους κανόνες του να «μην χαθούμε». Είχαμε καταλάβει ότι η ασφάλεια μας ήταν ένα βασικό στοιχείο του να περάσουμε καλά.
Γενικά, ο κανόνας ήταν να είμαστε όλοι μαζί. Να μην χωρίζουμε. Ήταν εποχές που δεν είχαμε κινητά και gps παρά μόνο έντυπους χάρτες. Κάποια στιγμή όμως υπήρξε η ανάγκη να χωριστούμε, γιατί αλλού ήθελε να πάει ο ένας και αλλού ο άλλος. Ειδικά στο Λονδίνο, οι επιλογές ήταν και πολλές. Πως θα ξανασυναντιόμασταν και που; Η λύση ήταν η εξής: Είχαμε χάρτες του Λονδίνου όλοι σε φωτοτυπία, στους οποίους είχαμε σημειώσει κάποια κεντρικά σημεία για «ραντεβού», τα οποία κωδικοποιήσαμε σαν point 1, point 2 κτλ. Θα πήγαινε λοιπόν ο καθένας όπου ήθελε και θα συναντιόμασταν τάδε ώρα στο π.χ. point2, για να συνεχίσουμε την κοινή μας βόλτα.
Όλοι μαζί πήγαμε σε Σόχο, Chinatown και Piccadilly Circus.
Στο ζωολογικό κήπο (που ήταν ο πρώτος τόσο μεγάλος και με τόση ποικιλία ζώων που είχα δει ποτέ μέχρι τότε) είχα πάει με τα τρία αγόρια, ενώ τα κορίτσια είχαν προτιμήσει να πάνε για ψώνια.
Στο Madame Tussauds όμως είχα πάει με τα κορίτσια, ενώ τα αγόρια είχαν προτιμήσει να … ξαναπάνε Σόχο μόνα τους χωρίς εμάς. Αναρωτιέμαι γιατί.
Είχαν σαν σκοπό να επισκεφτούν κάποιο sex show, από τα πάρα πολλά που υπήρχαν στην περιοχή. Πλην όμως… δεν πήγαν! Ουπς! Τι έγινε; Οι γενναίοι Ελληνοπαίδες… ντράπηκαν και δεν μπήκαν μέσα … παρότι ήθελαν.
Προφανώς, δεν ήταν καθόλου εξοικειωμένοι με τέτοιου τύπου …καταστήματα, τα οποία ακόμα δεν είχαν “έρθει” στην Ελλάδα! Τα χρόνια εκείνα ήταν μεταβατικά! Μεταβατικά ακόμα και στον κόσμο του …θεάματος! Τα επόμενα χρόνια τέτοια μαγαζιά κατέκλυσαν όλη την Ευρώπη, αλλά και την Ελλάδα.Όταν συναντηθήκαμε πάλι, τα αγόρια βέβαια δέχτηκαν τα αναμενόμενα πειράγματα από τα κοριτσάκια της παρέας!
Το Madame Tussauds μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Είναι γνωστό ότι τα εκθέματα δεν είναι τα ίδια με το πέρασμα των χρόνων. Αλλάζουν ανάλογα με την επικαιρότητα και οι αίθουσες αναβαθμίζονται. Θυμάμαι τι μεγάλη χαρά έκανα όταν συνάντησα την Αγκάθα Κρίστι. Και πόσο στεναχωρήθηκα όταν δεν μπόρεσα να φωτογραφηθώ μαζί της γιατί απλά είχαν τελειώσει οι “στάσεις” στη φωτογραφική μηχανή της Cat, που είχαμε μαζί μας.
Συναντήσαμε τον Benny Hill, τον Κότζακ (θυμάστε τον Τέλη Σαββάλας
, τη Σερ και τους πάντα διαχρονικούς Sean Connery και βασίλισσα Ελισάβετ. Είχαμε δει και την Kylie Minoque. Νομίζω ότι χάσανε τα αγόρια που δεν ήρθαν μαζί μας. Πολλές από αυτές τις φιγούρες δεν υπάρχουν πια στο σημερινό Tussauds, γιατί έχουν περάσει και 27 χρόνια και δεν είναι επίκαιρα…
Βρήκα το εισιτήριο του Madame Tussauds. Κόστιζε τότε 5,6λίρες. Σήμερα κοστίζει 29λίρες! Το αναφέρω … για να καταλάβουμε την αξία των χρημάτων τότε.
Πάντως το συγκεκριμένο μουσείο μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Και μπορώ να πω ότι το 2010 που ξαναπήγα σαν να ψιλοαπογοητεύτηκα και λίγο με τις αλλαγές που είχαν γίνει. Πολλές αίθουσες τις είχαν μετατρέψει σε πιο “horror tour”. Κάτι που λίγο πολύ το έχουν και πολλά θεματικά πάρκα. Το συνάντησα και στο Tussauds του Άμστερνταμ.
Το ’90 όμως το όλο περιβάλλον, το σκηνικό δηλαδή ήταν προσαρμοσμένο στη φιγούρα που έβλεπες. Θυμάμαι το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα που ήταν όταν περπάτησα σε “μια γειτονιά” του παλιού Λονδίνου. Καθώς διέσχιζα ένα καλντερίμι του Λονδίνου δίπλα σε μια αποβάθρα του Τάμεση, δεξιά μου και αριστερά μου προσπερνούσα σπίτια και μαγαζιά. Έξω από τα παράθυρά τους διέκρινα φιγούρες κέρινες, αλλά και στο δρόμο καθώς περπατούσα συναντούσα κέρινες φιγούρες. Έξω από μια pub είδα δυο κέρινους μεθυσμένους. Άκουγα και ομιλίες και φωνές μέσα από τις pubs, που προσπερνούσα και θόρυβο από τη διπλανή αποβάθρα, καθώς και ήχους από βάρκες που πηγαινοέρχονταν. Ξαφνικά με το που έστριψα σε ένα στενό σχεδόν σκόνταψα πάνω σε ένα κέρινο … θύμα του Τζακ του Αντεροβγάλτη!
Νομίζω ότι είδα το παλιό Λονδίνο. Ή απλά μπορεί έτσι να το είδε το … αταξίδευτο μάτι μου…..
Στο μουσείο record Guinness είχαμε πάει όλοι μαζί. Μια βλακεία ήταν. Χάσαμε χρόνο και χρήμα. Ούτε για παιδιά δεν ήταν.
Είχε θυμάμαι μια τεράστια ζυγαριά, που από τη μία πλευρά βρισκόταν ο βαρύτερος άνθρωπος του κόσμου και από την άλλη ανεβαίναμε και οι έξι και χοροπηδούσαμε προσπαθώντας να τον σηκώσουμε. Ούτε σε λούνα παρκ της δεκαετίας του ‘80 τέτοιο πράγμα.
Σήμερα δεν πρέπει να υπάρχει. Έχω την εντύπωση ότι βρισκόταν εκεί που είναι τώρα το “Ripley’s. Believe it or not”.
Πήγαμε και στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας … μάλλον. Το λέω το μάλλον γιατί ενώ θυμάμαι ότι πήγαμε… δεν θυμάμαι να είδα τα ίδια εκθέματα που είδα πολλά χρόνια αργότερα όταν ξαναπήγα στο μουσείο.
Βρεθήκαμε σε μια αίθουσα στην οποία νιώσαμε σεισμικές δονήσεις. Βρεθήκαμε και σε μια άλλη που κουνηθήκαμε τόσο πολύ, σαν να είμαστε δίπλα σε ενεργό ηφαίστειο ενώ το ακούγαμε κιόλας. Ήταν μάλιστα πολύ ρεαλιστικό! Είδαμε και μια πολύ μεγάλη ορυκτολογική συλλογή.
Από την άλλη μεριά δεν θυμάμαι καθόλου τους δεινόσαυρους. Είναι γνωστό ότι σήμερα η μεγάλη κεντρική αίθουσα του μουσείου κυριαρχείται από την παρουσία ενός τεράστιου δεινόσαυρου 32μ. μήκους. Πως είναι δυνατόν τότε να υπήρχε και να μην τον είδα;
Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι θα πήγαμε σε κάποιο άλλο γεωλογικό μουσείο ή μπορεί γεωλογικό και δεινοσαύρων να ήταν τότε διαφορετικά μουσεία, που αργότερα να ενώθηκαν σε ένα ενιαίο. Πάντως μέχρι και εισιτήριο βρήκα (στα ενθύμια) που έγραφε "Geological museum", με κόστος 1,5λίρες, αλλά και ενημερωτικό prospect του μουσείου με όνομα Natural History Museum! Δεν μπορεί να είναι της φαντασίας μου!! Πήγα και ας μην είδα τον δεινόσαυρο...
Στο Hyde Park είχαμε πάει μια μέρα με ήλιο. Είχαμε βρει κάτι ξαπλώστρες στο γρασίδι, είχαμε βγάλει τις κονσέρβες μας και τα διάφορα σνακ μας και είχαμε κάνει πικ-νικ. Αράξαμε για ώρα ανάμεσα στους Λονδρέζους, μαζεύοντας ήλιο σαν και αυτούς. Μας είχε φανεί πολύ περίεργο που υπήρχαν πολυθρονάκια (τύπου σεζ-λονγκ) σε ένα πάρκο. Εμείς αυτά τα έχουμε στις παραλίες. Μας άρεσε όμως πολύ η όλη φάση.
Πήγαμε και στο παλάτι για να δούμε την αλλαγή της φρουράς...
Έξω από το παλάτι παριστάνοντας τους φρουρούς...
Κάποια στιγμή πήγαμε να φάμε σε Mc Donald’s. Μα! Είναι αξιοθέατο τα Mc Donald’s; Τότε ήταν. Δεν υπήρχαν στην Ελλάδα τέτοιου τύπου ταχυφαγεία, παρά μόνο τα Goody’s, τα οποία όμως τότε δεν ήταν πολύ διαδεδομένα. Στην Ελλάδα το πρώτο McDonald’s άνοιξε το Νοέμβριο του 1992. Εμείς για πρώτη φορά μπήκαμε μέσα σε Mc Donald’s στο Λονδίνο το 1990 και θεωρήθηκε από την παρέα ένα από τα highlights του ταξιδιού!
Πήγαμε στην πλατεία Trafalgar, στην οποία βγάλαμε κλασικές φωτογραφικές πόζες….
Κάναμε και την κλασική βόλτα: Από την Trafalgar διασχίσαμε την Whitehall περνώντας μπροστά από το Horse Quards, αλλά και μπροστά από την Downing Street, ώσπου φτάσαμε και στο Big Ben και στο Houses of Parliament. Βρεθήκαμε και στην απέναντι μεριά του Τάμεση.
Και οι νυχτερινές μας περιπλανήσεις ήταν αρκετές….
Στο Picadilly …
Στην Chinatown…
Στη γέφυρα του Λονδίνου…
Στις βιτρίνες…
Μετρό δεν πήραμε.
Πήραμε όμως ταξί….
Ψέματα.
Σιγά μην πήραμε ταξί. Όλες τις διαδρομές τις κάναμε με τα πόδια. Μας βγήκε η πίστη στο περπάτημα. Θυμάμαι τον Nick αργότερα στην Ελλάδα καθώς περιέγραφε τις περιπέτειές μας σε φίλους, να λέει χαρακτηριστικά: «εμένα που με βλέπεις έχω περπατήσει στο Λονδίνο14χλμ.» Τώρα, … πως τα μέτρησε δεν ξέρω!Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή εγώ τα ‘παιξα απ’ το περπάτημα και για να συνεχίσουμε τη διαδρομή …κρίθηκε απαραίτητο κάποιος να με κουβαλήσει…
Δυόμιση μέρες γεμάτες είμαστε Λονδίνο και δυο βράδια κοιμηθήκαμε στο ξενοδοχείο. Αυτά ήταν και τα πιο “κυριλέ” βράδια μας. Δυο μέρες είχαμε να μπούμε μέσα σε τρένο. Οπότε τις επόμενες ημέρες του “δώσαμε και κατάλαβε”. Κάναμε απίστευτες διαδρομές, με το τρένο. Δεν είχανε κάποια σειρά ή ένα πλάνο. Η επιλογή του προορισμού γινόταν επί τόπου στους σταθμούς, ανάλογα με το τι βολεύει, προκειμένου να κοιμηθούμε το βράδυ.
Επόμενος στόχος ήταν …η Σκωτία.
Last edited:
