Ηνωμένο Βασίλειο Ιρλανδία Ολλανδία Inter-rail 1990. Ένα νοσταλγικό ταξίδι.

[Grerena]

Σκωτία
Η συνέχεια είχε Γλασκώβη και Εδιμβούργο. Βέβαια από Σκωτία … πήγαμε και στο Ίνβερνες, αλλά … αργότερα, σε δεύτερη φάση, όταν ξαναπήγαμε Σκωτία σε … αυτό το ταξίδι. Μπορεί τώρα να φαίνεται λίγο ακαταλαβίστικο αυτό, αλλά οι διαδρομές (με τρένο) ήταν μέσα στη φιλοσοφία του ταξιδιού, κάτι που θα εξηγήσω αργότερα.

ΓΛΑΣΚΩΒΗ
Φτάσαμε λοιπόν Γλασκώβη. Εκεί, στο σταθμό του τρένου μείναμε πολύ ώρα ψάχνοντας να βρούμε τρόπο να κλείσουμε κάπου δωμάτιο για να μείνουμε. Δεν υπήρχε booking office, όπως στο σταθμό της Βικτώρια στο Λονδίνο. Η Cat όμως είχε ένα βιβλιαράκι με λίστα των youth hostel της Ευρώπης. Η λίστα είχε και 2-3 στην Γλασκώβη. Αγοράσαμε τηλεκάρτα και αρχίσαμε τα τηλέφωνα. Το ένα hostel ήταν στου διαόλ… , πολύ μακριά εννοώ, το άλλο δεν απαντούσε στο τηλέφωνο και μας έμεινε άλλο ένα, το οποίο και απάντησε. Αλλά τι μας έλεγε οέο; Ήταν αδύνατο να καταλάβουμε από το τηλέφωνο τα Αγγλικά που μιλούσανε οι Σκωτζέζοι. Ανέλαβε η Cat που είχε λίγο καλύτερο αυτί. Αλλά και εκείνη δυσκολεύτηκε. Τελικά μιλήσαμε με τη γλώσσα του νηπιαγωγείου. Συλλαβιστά, με γράμμα γράμμα μέχρι να συνεννοηθούμε. Τελικά συνεννοηθήκαμε. Είχε κρεβάτια ελεύθερα.
Φτάσαμε στο hostel. Ήταν όπως φανταζόμουν ότι είναι τα hostel. Χωριστά τα κοριτσάκια από τα αγοράκια, σε δωμάτια με 12 σειρές κουκέτες. Είχε lock rooms και πρωινό. Δεν ήταν κακό. Για τότε και για την ηλικία μας ήταν μια χαρά. Πάντως σε σχέση με τα τρένα ήταν χλίδα.

Στη reception του hostel αποκτήσαμε και ένα “μπλοκ διανυκτερεύσεων”. Αυτό ήταν ένα βιβλιαράκι, στη μια σελίδα του οποίου υπήρχαν έξι διαχωριστικές θέσεις. Μετά από κάθε διανυκτέρευση μπορούσαμε να αποκτήσουμε ένα κουπονάκι/αυτοκόλλητο, το οποίο κολλούσαμε αντίστοιχα στην κάθε θέση. Με τη συμπλήρωση και των 6 κουπονιών (μετά από 6 δηλ. διανυκτερεύσεις σε Youth Hostels) κερδίζαμε μία διανυκτέρευση. Εμείς όμως κολλήσαμε μόνο δύο και … δεν φτάσαμε ποτέ στα έξι.

Κερδίσαμε όμως το ενθύμιο…

Τα Αρχικά HYA σημαίνουν Youth Hostels Association και το S σημαίνει Scottish. Αργότερα όταν πήγαμε σε hostel στην Ιρλανδία αποκτήσαμε και το 2ο κουπόνι μας από το Ι(International) ΥΗ Association.
Έχω ξεχάσει να αναφέρω ότι από την Ελλάδα είχαμε εκδώσει μια κάρτα (Youth Card), με την οποία αποδεικνύαμε τα …νιάτα μας και ότι είμαστε φοιτητές προκειμένου για να έχουμε κάποιες εκπτώσεις. Στην ουσία ήταν ένα Ευρωπαϊκό πάσο, το οποίο χρησιμοποιήσαμε και στα hostels!

Η υπόλοιπη ημέρα ήταν αφιερωμένη στη Γλασκώβη. Πήγαμε για βόλτα στο κέντρο της. Θυμάμαι που περπατήσαμε σε έναν κεντρικό δρόμο, την Buchanan street και αράξαμε για καφέ ή μπύρα στην St. Enoch square. Πήγαμε και σε ένα εμπορικό κέντρο (τύπου Mall). Γιατί πήγαμε εκεί; Γιατί ούτε τέτοιου τύπου κλειστές αγορές δεν υπήρχαν τότε στην Ελλάδα και εμείς βλέπαμε για πρώτη φορά. Δεν νομίζω όμως ότι μας άρεσε.

Βόλτα στο κέντρο της Γλασκώβης...

Στην St. Enoch square...

Το βράδυ πήγαμε σε pub και ήπιαμε Scotch whiskey. Στη Σκωτία είμαστε άλλωστε. Έπρεπε να δοκιμάζουμε και τα τοπικά προϊόντα. Δεν θυμάμαι μάρκα. Οι μισοί της παρέας όμως ήπιαν και μπύρα. Τη μάρκα της μπύρας τη θυμάμαι! Ήταν η Tennent’s, μιας ζυθοποιίας με έδρα τη Γλασκώβη. Ποιο ντόπιο προϊόν δεν έχει! Πως και θυμάμαι μάρκα ενώ δεν θυμάμαι άλλα κι άλλα; Γιατί "βουτούσα" τα σουβέρ! Άλλες εποχές… άλλα ήθη!
Η pub ήταν στην νότια όχθη του Clyde (του ποταμού που διασχίζει την Γλασκώβη), σε περιοχή λίγο πιο κοσμική και θυμάμαι ότι είχαμε περάσει αρκετές φορές τα γεφύρια του ποταμού, στο ύψος του κέντρου της πόλης, επειδή το youth hostel ήταν στη βόρεια πλευρά.
Τα γεφύρια ήταν το καλύτερό μου. Πολύ μου άρεσαν τα γεφύρια τότε. Τότε τα έβρισκα πολύ ρομαντικά. Μπορεί να έφταιγε η ηλικία, μπορεί και το ότι δεν είχα δει πολλά ως τότε.

Η πιο όμορφη γέφυρα ήταν η Glasgow Suspension Bridge...

Η γέφυρα αυτή δικαιολογεί το μακρύ της όνομα “South Portland Street Suspension Bridge” επειδή αποτελεί τη συνέχεια της Portland Street και είναι και κρεμαστή (suspension). Είναι μια παλιά πεζογέφυρα (150 ετών), η οποία λόγω του σφυρήλατου σίδερου από το οποίο είναι κατασκευασμένη, αλλά και λόγω των πέτρινων τοξωτών σκελετών που έχει στα άκρα της είναι από τις πιο όμορφες του ποταμού Clyde στη Γλασκώβη.

Αγόρασα και καρτ ποστάλ με τη γέφυρα αυτή για να τη θυμάμαι...

Ένα άλλο απόκτημα της νυχτερινής μας περιπλάνησης στη Γλασκώβη είναι και η παρακάτω φωτογραφία της γέφυρας Gorbals St. Το ότι χαραμίσαμε μια φωτογραφία για να βγάλουμε μια όχι και τόσο ωραία γέφυρα και μάλιστα θεόστραβα μάλλον έφταιγαν τα Whiskey….

ΕΔΙΜΒΟΥΡΓΟ
Την άλλη ημέρα το πρωί μετά το πρωινό μας μαζέψαμε τα πράγματά μας (αν και στα hostel δεν απλώνεσαι και πολύ) τα κλειδώσαμε σε ντουλαπάκια και φύγαμε για ημερήσια εκδρομή στο Εδιμβούργο.
Δεν ήταν μακριά. Περίπου μια ώρα με το τρένο.
Με το που φτάσαμε όμως και μελετήσαμε τα δρομολόγια των τρένων συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας για το Εδιμβούργο, γιατί έπρεπε να προλάβουμε κάποια τελευταία τρένα δεδομένου ότι το βράδυ θα αναχωρούσαμε για Ιρλανδία.
Θυμάμαι ένα σκηνικό, που στεκόμασταν σε μια διασταύρωση, όπου δεξιά ήταν η πόλη του Εδιμβούργου και αριστερά ήταν το κάστρο του και έπρεπε να αποφασίσουμε σε ποιο από τα δύο θα πηγαίναμε. Δεν είχαμε χρόνο και για τα δύο. Έπρεπε να διαλέξουμε. Δεν θυμάμαι να υποστήριξε κάποιος φανατικά κάτι και ούτε θυμάμαι πως αποφασίσαμε, αλλά τελικά πήγαμε στο κάστρο.

Περπατήσαμε λίγο στη γειτονιά που οδηγούσε στο κάστρο…..

Ώσπου φτάσαμε….

Το Κάστρο του Εδιμβούργου είναι ένα ιστορικό φρούριο, το οποίο έχει διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην ιστορία της Σκωτίας, τόσο ως βασιλική κατοικία όσο και ως στρατιωτικό οχυρό, αλλά και ως βάση του βρετανικού στρατού στη Σκωτία αργότερα. Πρόκειται για ένα τεράστιο συγκρότημα πολύ καλά διατηρημένο και μοιάζει με ένα πραγματικό κάστρο μάχης.
Το κάστρο το περπατήσαμε και το είδαμε αρκετά καλά, χωρίς όμως να θυμάμαι και λεπτομέρειες.
Θυμάμαι κανόνια, πανοπλίες, μεγαλοπρεπείς αίθουσες και όμορφη θέα στην πόλη….

Τελικά πήγα στο Εδιμβούργο, αλλά δεν …. είδα το Εδιμβούργο. Ή μάλλον δεν το περπάτησα γιατί το είδα πανοραμικά από το κάστρο του.

Στο κάστρο του Εδιμβούργου συναντήσαμε και έναν Έλληνα. Ήταν ο μοναδικός Έλληνας που συναντήσαμε σε όλο το ταξίδι. Προθυμοποιήθηκε να μας βγάλει μια φωτογραφία και τους έξι μαζί. Ήταν η μοναδική φωτογραφία που έχουμε όλοι μαζί, στην οποία έχουμε φόντο το Εδιμβούργο.

Μια χαρά την έβγαλε ο πατριώτης. Εγώ την παραποίησα λίγο….

Επιστρέψαμε Γλασκώβη για να πάρουμε τα πράγματά μας από το hostel και φύγαμε προς Ουαλία και στη συνέχεια Ιρλανδία.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 8
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[KIKI]

Τι ωραία εμπειρία !!
Σε ευχαριστουμε πολυ που την μοιραζεσαι μαζί μας .
Περιμένω τη συνέχεια ....

 

[Yorgos]

Φανταστικά, συνέχισε!

 

[fotast]

Πολύ ενδιαφέρον ! Καλή συνέχεια ! Θα ήταν πραγματικά ωραία αν διάβαζε κανείς από τους άλλους πέντε,κατά τύχη,και συμπλήρωνε με τις δικές τους αναμνήσεις.Απίθανο ίσως αλλά θα μπορούσε να γίνει.

 

[Grerena]

Πολύ ενδιαφέρον ! Καλή συνέχεια ! Θα ήταν πραγματικά ωραία αν διάβαζε κανείς από τους άλλους πέντε,κατά τύχη,και συμπλήρωνε με τις δικές τους αναμνήσεις.Απίθανο ίσως αλλά θα μπορούσε να γίνει.

Nick εσύ είσαι ; Geo μήπως εσύ;
Μήπως είσαι ένας απ" τους πέντε; Φανερωσου!
Πραγματικα μακάρι να το διάβαζε κάποιος και μακάρι να τον έβρισκα πάλι μετά απο τόσα χρόνια με αφορμή αυτή την ιστορία!!

 

[fotast]

Nick εσύ είσαι ; Geo μήπως εσύ;
Μήπως είσαι ένας απ" τους πέντε; Φανερωσου!
Πραγματικα μακάρι να το διάβαζε κάποιος και μακάρι να τον έβρισκα πάλι μετά απο τόσα χρόνια με αφορμή αυτή την ιστορία!!

Σόσιαλ μύδια που λέει και ο @Yorgos δεν έχουν;

 

[Grerena]

Σόσιαλ μύδια που λέει και ο @Yorgos δεν έχουν;

Μπορεί. Αλλά αν ξαναβρισκόμασταν μέσω της συγκεκριμενης ιστορίας θα ήταν πιο ρομαντικό και πιο ταιριαστό με την εποχή της.

 

[fotast]

Μπορεί. Αλλά αν ξαναβρισκομασταν μέσω της συγκεκριμενης ιστορίας θα ήταν πιο ρομαντικό και πιο ταιριαστο με την εποχή της.

Σωστό και αυτό.

 

[travelbreak]

Και τότε κατάλαβα ότι δεν βρήκα πολλά, γιατί δεν …υπήρχαν πολλά! Δηλαδή, δεν υπήρχαν πολλά... αξιοθέατα για να περιγράψω. Έτσι, σε αυτήν την ιστορία δεν θα περιγράψω αξιοθέατα, αλλά… φάσεις, σκηνές, πλάκα, κούραση, εμπειρία, αλληλεγγύη, φιλία, πείνα και τρένα … πολλά τρένα, γιατί αυτά …κάναμε ! Φτάναμε σε πόλεις, τις οποίες τις περπατούσαμε, άλλες πολύ και άλλες λίγο, καθόμασταν για ένα καφέ ή καμιά μπύρα και αυτό ήταν όλο. Ούτε μουσεία, ούτε αξιοθέατα. Όπου μας έβγαζαν τα πόδια μας ή όπου μας έβγαζαν ….. τα τρένα.
Οπότε αν κάποιος επιχειρήσει να τη διαβάσει για να ενημερωθεί για τα αξιοθέατα που συνάντησα σε αυτό το ταξίδι, μάλλον θα απογοητευτεί.

Σα να βλέπω τον εαυτό μου στα δικά μου Inter-rail.
Χαίρομαι που διαβάζω αντίστοιχες με τις δικές μου εμπειρίες.
Μεγάλη παρέα όμως ρε παιδιά. Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Grerena]

1η φάση του ταξιδιού. Το ταξίδι του “πηγαιμού”.
Ξεκινήσαμε με αφετηρία την Αθήνα στις 4 Οκτωβρίου, με τρένο για Πάτρα. Πήραμε τον γνωστό “καρβουνιάρη”. Κάναμε περίπου ένα τετράωρο να φτάσουμε.
Φτάσαμε στο λιμάνι και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο.
Εντύπωση μου έκανε που το πλοίο είχε αρκετό κόσμο. Μα όλοι Ιταλία πάνε μέσα στον Οκτώβριο;
Βολευτήκαμε σε ένα σημείο στο κατάστρωμα, με σκοπό αργότερα να μετακομίσουμε στα εσωτερικά σαλόνια του πλοίου. Επικρατούσε γενικά μεγάλος ενθουσιασμός. Μετά από καναδυό ώρες έπεσε η νύχτα, έπεσε και λίγο κρύο, πέσανε και τα... βλέφαρα. Ο αρχηγός αποφάσισε ότι έπρεπε να οργανώσουμε τον ύπνο μας. Έπρεπε να κοιμηθούμε με σκοπιά και κάποιοι να μένουν ξύπνιοι, για να φυλάνε τους υπόλοιπους και τα πράγματα. Έτσι με κλήρο αποφασίστηκε ποια ζευγάρια θα μένανε ξύπνια και ποιες ώρες. Όπως και στο στρατό … η μεσαία βάρδια (...Γερμανικό) ήταν η πιο βάρβαρη!

Εμένα η μεσαία βάρδια μου έτυχε! Το ταίρι της βάρδιας μου, με αποθανάτισε την ώρα που κράταγα σκοπιά! Χαράμισε ολόκληρη φωτογραφία… για να με καρφώσει…..

Τελικά όλη τη διαδρομή τη φάγαμε στο... κατάστρωμα μέσα στα sleeping bags μας.
Το πρωί φτάσαμε Πρίντεζι. Θυμάμαι ότι είχαμε χρόνο μέχρι την ώρα που θα έφευγε το τρένο μας. Τα δυο αγόρια πήγαν στην αγορά για να ψωνίσουν … παπούτσια. Τώρα φαντάζει περίεργο, αλλά παρόλο που τότε συνηθιζόταν οι Έλληνες να πηγαίνουν εξωτερικό για ψώνια, εμένα μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, που δύο τουρίστες σαν και εμάς και στην ηλικία μας να αγοράσουν παπούτσια και μάλιστα στην αρχή του ταξιδιού.

Πήραμε το τρένο για Μιλάνο. Κάναμε τον πρώτο μας ύπνο στο τρένο! Το πρώτο βράδυ μας σε τρένο και τα πρώτα προβλήματα ενόψει. Ο ένας από τους 6 (αγόρι ήταν) είχε δύσοσμα πόδια…. Ουπς! Αυτό δεν το είχε προβλέψει ο αρχηγός!
Στο Μιλάνο φτάσαμε πρωινή ώρα και εκεί αλλάξαμε τρένο και συνεχίσαμε άμεσα για Ζυρίχη.

Μια αναμνηστική φωτογραφία από το σταθμό του Μιλάνου
Έτσι, για να θυμόμαστε ότι πατήσαμε το πόδι μας και εκεί…

Φτάσαμε στη Ζυρίχη κάποια στιγμή. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας σε ντουλαπάκια στο σταθμό. Τσεκάραμε ποιο τρένο μας βολεύει για να συνεχίσουμε, που ήταν αυτό του Παρισιού, το οποίο έφευγε αργά το βράδυ και κατεβήκαμε στην πόλη.

Αν και η Ζυρίχη αποτελεί την μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας, η παλιά της πόλη (Altstaad) είναι συγκεντρωμένη σε μικρή έκταση και εκτείνεται στις δυο πλευρές του ποταμού Limmat, ανάμεσα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Ζυρίχης και τη λίμνη της Ζυρίχης.
Από το σταθμό περάσαμε εύκολα στην ανατολική όχθη του ποταμού και στην πεζοδρομημένη περιοχή Niederdorf. Χωθήκαμε στα πλακόστρωτα σοκάκια της Παλιάς Πόλης κάνοντας μια μεγάλη βόλτα, χαζεύοντας τα αρχοντικά κτίρια, τις βιτρίνες με τα ελβετικά ρολόγια, τις μπουτίκ των σχεδιαστών, έως που φτάσαμε στο πιο γνωστό σύμβολο της πόλης που είναι ο καθεδρικός του Grossmünster με τους δίδυμους πύργους του. Η θέα θυμάμαι από την υπερυψωμένη πλατεία, που βρίσκεται μπροστά στην εκκλησία ήταν εκπληκτική. Από εκεί φαίνονται και τα άλλα δύο ορόσημα της πόλης, που βρίσκονται σε όλες τις καρτ – ποστάλ της εποχής τουλάχιστον, οι άλλες δύο σημαντικές εκκλησίες, η Fraumünster και ο ναός του Αγίου Πέτρου, στον πύργο του οποίου βρίσκεται το μεγαλύτερο εμφανές ρολόι στην Ευρώπη (με διάμετρο 8μ.).
Αφού επισκεφτήκαμε και το χώρο του Πανεπιστημίου επιστρέψαμε στην Niederdorfstrasse και κάπου κοντά στο Δημαρχείο (που είναι χτισμένο πάνω στο νερό) αράξαμε για να πιούμε καμιά μπύρα.

Εκεί μας έπιασε και το σούρουπο. Όταν φύγαμε από την μπυραρία είχε πια νυχτώσει και έτσι είδαμε τη Ζυρίχη και νύχτα. Στα σημεία που ο πεζόδρομος έβγαζε στο ποτάμι η θέα, ειδικά το βράδυ ήταν πολύ όμορφη.

Βγάλαμε και μια κλασική πόζα της Ζυρίχης….νυχτερινή…

Πετύχαμε και μια μεγάλη παρέα από κύκνους, τους οποίους και προσκαλέσαμε … για φαγητό.

Η εντύπωση που μου έκανε η Ζυρίχη;
Το σκηνικό της παλιάς πόλης με τα πλακόστρωτα στενάκια, με τις βιτρίνες με τα ρολόγια, με τις Άλπεις για φόντο, με τη λίμνη που ήταν γεμάτη ολόλευκους κύκνους, μου έβγαλε μια …αύρα πολύ εκλεπτυσμένη.

Μια καρτ-ποστάλ ενθύμιο...

Γυρίσαμε στο σταθμό και πήγαμε στο τρένο για ύπνο (πως λέμε πήγαμε στο δωμάτιο για ύπνο. Παράλληλα το δωμάτιο… εννοώ το τρένο, ξεκίνησε για …Παρίσι.
Κοιμηθήκαμε στο κουπέ μας κατά τα γνωστά.

Φτάσαμε πολύ πρωί στο Παρίσι.
Στο Παρίσι εκδηλώθηκε από κάποιους η επιθυμία να μείνουμε κάποιες ώρες, μέχρι το βράδυ και με βραδινό τρένο να συνεχίζαμε. Δεν το κάναμε όμως γιατί δεν θα μας έβγαινε βραδινή διαδρομή με τρένο. Είχαμε να περάσουμε τη Μάγχη και έπρεπε να την περάσουμε μέρα, γιατί το βράδυ δεν είχε πλοία.

Έτσι...αλλάξαμε μόνο τρένο. Το Παρίσι το περπατήσαμε μόνο όσο χρειάστηκε για να πάμε από το ένα τρένο στο άλλο. Φτάσαμε στον Gare de Lyon. Δεν θυμάμαι αν πήγαμε σε άλλο σταθμό ή αν πήραμε τρένο από τον ίδιο. Το σίγουρο είναι ότι βρεθήκαμε για λίγο στη λεωφόρο που περνά μπροστά από την πλατεία του σταθμού (στη Boulevart Diderot) και εκεί θυμάμαι ότι είχα καθίσει να φυλάω τα πράγματα με κάποιο αγόρι μέχρι να πάνε οι δύο να μάθουν από που έπρεπε να φύγουμε και τι ώρα για το Καλαί. Οι άλλοι δύο είχαν πάει για προμήθειες.

Και να μην θυμόμουν ότι περπατήσαμε λίγο το Παρίσι, οι δύο παρακάτω φωτογραφίες με τα citroen και τα γκαρσόν (της εποχής)… το μαρτυρούν

στη λεωφόρο Diderot στο ύψος της πλατείας του Gare de Lyon...

Το παραπάνω καφέ υπάρχει ακόμα…(το είδα στο internet!)…

Τελικά πήραμε το τρένο, αλλά δεν πήγαμε Καλαί. Πήγαμε Boulogne – sur - Mer. Εκεί συνάντησα την πρώτη πολύ μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού.
Φτάσαμε στη θάλασσα. Εγώ περίμενα να δω ένα λιμάνι, το οποίο θα είχε μια προβλήτα, από την οποία θα έφευγε το πλοίο που θα επιβιβαζόμαστε. Όμως εκεί που φτάσαμε και κατεβήκαμε δεν υπήρχε τίποτα! Όχι πλοίο δεν υπήρχε, αλλά ούτε και προβλήτα! Η παραλία δεν ήταν από άμμο, αλλά από … τσιμέντο! Ήταν μια μεγάλη τσιμεντένια έκταση που «έσβηνε» μέσα στο νερό.
Καλά που θα έδενε το πλοίο; Ήρθαμε σωστά;
Μα δεν μπορεί, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. Το τρένο είχε φτάσει στο τέρμα και όλοι οι επιβάτες μαζί με μας κατεβήκαμε. Εμείς ακολουθήσαμε σαν τα πρόβατα τους προπορευόμενους επιβάτες και καταλήξαμε σε μια αίθουσα αναμονής με θέα τη θάλασσα με την τσιμεντένια ακτή.

Ξαφνικά στο βάθος διέκρινα μια μαύρη κουκίδα. Με το χρόνο μεγάλωνε και μεγάλωνε μέχρι που άρχισα πλέον να διακρίνω καθαρά ότι ήταν ένα πλοίο! Μα που θα αράξει; Δεν έχει προβλήτα!!!
Με το που πλησίασε πιο κοντά στην ακτή, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν πλοίο, αλλά ένα ελικόπτερο με σαμπρέλα. Έτσι μου φάνηκε. Το “καράβι” γλύστρισε στην τσιμεντένια ακτή και κατέβασε σκάλα σαν τα αεροπλάνα.
Ήταν φανερό πια ότι το συγκεκριμένο καράβι δεν χρειαζόταν προβλήτα.
Ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξή μας που καταναλώσαμε 5 στάσεις από το φιλμ της φωτογραφικής μας μηχανής. Πουθενά αλλού δεν καταναλώσαμε τόσες στάσεις στο ίδιο θέμα!!!

Ανεβήκαμε τη σκάλα χωρίς να προσπαθούμε να σβήσουμε την έκπληξη από τα πρόσωπά μας. Αράξαμε στις πολυθρονάρες και απολαύσαμε μια από τις ελάχιστες στιγμές χλιδής αυτού του ταξιδιού. Αγγλία ερχόμαστεεεε!

Έτσι για την ιστορία: Τα Hoverspeed έκαναν διελεύσεις στη Μάγχη από το 1981 έως και το 2005, συνδέοντας τα λιμάνια Dover – Calais – Boulogne – Ostende. Σταμάτησαν τις διελεύσεις ύστερα από έντονο ανταγωνισμό, αλλά και λόγω της διάνοιξης του τούνελ της Μάγχης (1994). Τα Hoverspeed είναι “πρόγονοι” των Hovercraft και των Καταμαράν.
Εμάς μας έκαναν μεγάλη εντύπωση, δεδομένου ότι τότε στην Ελλάδα υπήρχαν μόνο τα συμβατικά πλοία εταιρειών, όπως του Αγούδημου και του Βεντούρη.

Η επόμενη εικόνα που αντικρίσαμε ήταν άκρως εντυπωσιακή, αλλά και απρόσμενη. Από τα παράθυρα του Hoverspeed είδαμε τους γνωστούς λευκούς βράχους του Dover.
Ένα από τα πιο θεαματικά φυσικά χαρακτηριστικά της Αγγλίας, αλλά και σύμβολο της εισόδου στην Βρετανία βρισκόταν στο ορατό μας πεδίο!
Εγώ, ενώ τη γνώριζα σαν εικόνα δεν φανταζόμουν ότι μπορεί και να την συναντούσαμε. Κατάλευκοι και απότομοι βράχοι εκτείνονταν παράκτια, κυρίως ανατολικά του λιμανιού του Dover, τους οποίους βράχους ήταν φανερό ότι μόνο περνώντας κάποιος τη Μάγχη θα τους έβλεπε σε τέτοια έκταση.
Η εντυπωσιακή αυτή εμφάνιση των βράχων οφείλεται στη σύνθεση της κιμωλίας, που περιέχουν.
Φωτογραφία δεν βγάλαμε.

Επόμενο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν η αντιμετώπιση του Βρετανού τελωνιακού υπαλλήλου όταν πια φτάσαμε στα “σύνορα” του Dover.
Θα πρέπει εδώ να επισημάνω ότι είμαστε 6 άτομα ολίγον τι … ταλαιπωρημένα. Μπορεί να αναδύαμε και μυρωδιές κιόλας, δεν ξέρω. Λογικά θα έπρεπε πάντως, γιατί επί τρεις μέρες “κυλιόμασταν” μέσα στα τρένα. Είχαμε να κάνουμε ντουζ τρεις μέρες όσες κράτησε και το ταξίδι από Ελλάδα. Τα δε αγόρια είχαν και τα τρία γένια τριών ημερών. Δεν πρέπει να είχαμε λοιπόν και πολύ καλή εικόνα. Μόλις μας είδε ο φύλακας, αφού μας περιεργάστηκε από την κορυφή ως τα νύχια μας έκανε τη φοβερή ερώτηση: “Are you travelling for business or pleasure?” Δεν υπάρχει! Μόνο ένας Άγγλος θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια τυπική ερώτηση, ενώ η απάντηση ήταν τόσο προφανής. Εκείνος κράτησε το πρωτόκολλο!!
“For pleasure” απαντάει ο αρχηγός, ο οποίος ομολογουμένως έδειχνε και λίγο πιο μεγάλος σε ηλικία από τους υπόλοιπους. Φαινόταν και για αρχηγός!
“Open this bag, please!!”
Μας ζήτησε να ελέγξει μια βαλίτσα. Και ποια διάλεξε; Αυτή με τα τσιγάρα! Είχε και ψαρωτικό ύφος, οπότε όλοι “κουμπωθήκαμε” λίγο.
Και την ανοίξαμε. Και τα τσιγάρα ήταν πάνω πάνω! Έξι κούτες παρακαλώ! Όσα και τα άτομα. (Ο Kal δεν κάπνιζε, αλλά ο Geo είχε πάρει 2 κούτες για πάρτυ του).
Ο τελωνιακός δεν άλλαξε ύφος. Ανέκφραστος τελείως μας είπε:
«Επιτρέπεται 100γρ. καπνού ανά άτομο. Οφείλετε να προσαρμοστείτε στους νόμους και τους κανόνες της χώρας»
«Ωχ, λέμε. Πάνε τα τσιγάρα!»
Και συνέχισε: «Να προσέχετε και καλά να περάσετε»
Και περάσαμε….
Αυτό ήταν. Τρομάξαμε λίγο ,,, αλλά μπήκαμε στη χώρα!
Τόσες χώρες περάσαμε και ήταν η πρώτη φορά που μας έκαναν συνοριακό έλεγχο!!!

Συνεχίσαμε το ταξίδι μας με το τρένο, ώσπου φτάσαμε στο Λονδίνο και συγκεκριμένα στην Βικτώρια.
Ήταν ένας τεράστιος σταθμός, που είχε τα πάντα. Βρήκαμε ένα γραφείο ευρέσεως ξενοδοχείων. Εκεί ο Nick ανέλαβε να κάνει τις συνεννοήσεις. Μία ρωτούσε την “booking-woman” μία ρωτούσε εμάς και ύστερα από τα πολλά, τελικά καταλήξαμε να κλείσουμε ένα ξενοδοχείο στην περιοχή Kensington.
Το ξενοδοχείο ήταν ένα ωραίο κλασικό κτίριο, παλιό αρχοντικό, με μεγάλο και ωραίο lobby, σε καλή περιοχή!
Όαση μας φάνηκε. Κλείσαμε δύο τρίκλινα δωμάτια. Αυτά ήταν μεγάλα, ψηλοτάβανα, φωτεινά, με μεγάλα παράθυρα, με ντουλάπα και νεροχύτες. Το μπάνιο ήταν κοινό, αλλά ευτυχώς ήταν δύο στον αριθμό και το ξενοδοχείο δεν είχε και πολύ κόσμο, οπότε ήταν σαν να τα είχαμε μόνοι μας. Νομίζω ότι ήταν το καλύτερο ξενοδοχείο από οποιοδήποτε άλλο, που έμεινα, σε μεταγενέστερο ταξίδι στην πόλη.

Δεν είχε όμως ψυγείο, που πολύ θα το θέλαμε. Είχαμε ένα θεματάκι του πως θα διατηρήσουμε τα αυγά που μας περίσσεψαν από τη διαδρομή, αφού δεν τα είχαμε φάει όλα. Όμως το πρόβλημα λύθηκε! Το πρεβάζι του παραθύρου ήταν ότι έπρεπε, αφού το κρύο του Λονδίνου θα τα διατηρούσε και τα εξωτερικά κάγκελα θα τα προστάτευαν από τα πουλιά.
Το πρόβλημα με τη διπλή βρύση δεν μπορέσαμε να λύσουμε. Αυτό το πράγμα με τις βρύσες των Άγγλων δεν το κατάλαβα ποτέ. Η μία βρύση έβγαζε κρύο νερό και η άλλη καυτό. Ούτε από τη μία βρύση μπορούσες να πλυθείς, γιατί καιγόσουνα ούτε από την άλλη, γιατί ξύλιαζες. Για να πλυθείς με χλιαρό νερό έπρεπε να γεμίσεις τη γούρνα και με τα δύο νερά και από εκεί με χουφτιές να πετάς νερό στο πρόσωπο!!

Πλυθήκαμε, σενιαριστήκαμε, γίναμε άνθρωποι και βγήκαμε βόλτα!

Στο lobby του ξενοδοχείου…λίγο πριν βγούμε βόλτα…

Πραγματικά δεν θυμάμαι που πήγαμε. Έχω την αίσθηση ότι πήγαμε σε κάποια κοντινή pub στο Kesington. Δεν απομακρυνθήκαμε πάντως από την περιοχή.

Όπως δεν θυμάμαι τι κάναμε εκείνο το πρώτο βράδυ στο Λονδίνο, έτσι δεν θυμάμαι τι κάναμε τις επόμενες ημέρες με τη σειρά. Θυμάμαι γενικά πράγματα. Και έτσι ανακατεμένα θα τα αναφέρω και λίγο τηλεγραφικά …. Σε επόμενο post.

 

[Grerena]

Σα να βλέπω τον εαυτό μου στα δικά μου Inter-rail.
Χαίρομαι που διαβάζω αντίστοιχες με τις δικές μου εμπειρίες.
Μεγάλη παρέα όμως ρε παιδιά. Περιμένουμε τη συνέχεια.

Εγώ θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που με έκανες να "ζηλέψω" και με παρέσυρες να αναπολήσω και να καταγράψω και τη δική μου ιστορία. Το είχα στο μυαλό μου από καιρό να το κάνω και εσύ αποτέλεσες το έναυσμα.
Όσον αφορά την παρέα, εμένα η δική σου μου φαινόταν πολύ μικρή..... Παρέα δύο ατόμων που στο τέλος έγινε μονομελής; Αγχωτικό μου φαίνεται.
Ενώ εμείς είμαστε έξι. Και να τσακωνόμασταν και να χανόμασταν πάλι κάποιος θα έμενε για παρέα.

 

[KonstantinosAlyona]

Προσωπικά, μόλις βρήκα την ιστορία του μήνα για το Μάρτη του 2018. Τη διάβασα όρθιος στο κινητό μου μέχρι στιγμής.