GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.155
- Likes
- 21.478
Οδηγώντας ανάποδα μέσα στη ζούγκλα του νησιού, φτάνουμε στη πρώτη στάση της ημέρας, τη Maho Bay, μια παραλία δίπλα στο δρόμο, όπου μπορείς σχεδόν να βουτήξεις από το αυτοκίνητο.
Παρκάρισμα στην άκρη, μάσκα-πετσέτα, το νερό είναι λάδι και σήμερα, η παραλία υπέροχη και με ελάχιστο κόσμο. Πρώτο θέαμα της ημέρας, ένας πανέμορφος πελεκάνος ψαρεύει στα ρηχά μπροστά μας, πετάει σε χαμηλό ύψος πάνω από το νερό και όταν εντοπίσει τη λεία του, κάνει βουτιά αλά γιαπωνέζικο μαχητικό αεροσκάφος σε αμερικάνικο αεροπλανοφόρο του Β’ παγκοσμίου πολέμου, πραγματικός καμικάζι. Σκέφτηκα χαμογελώντας τον κακομοίρη πελεκάνο της Μυκόνου να τον χαϊδολογάει ο Γαλάτης και ο Λάκης Γαβαλάς και βούτηξα με τη μάσκα στα ανοιχτά. Δε πέρασε πολύ ώρα πριν δω αυτό που έψαχνα, μια θαλάσσια χελώνα να βόσκει στο γρασίδι του βυθού της παραλίας. Ήταν μικρή ακόμα και η παρουσία μου την ανησύχησε, οπότε της έκανα λίγο παρέα και την άφησα μόνη της, αμέριμνη να χαρεί τα νερά του νησιού.
Βγαίνοντας στη παραλία, παρατηρώ ότι δε διακρίνεται καν ο δρόμος λίγο πίσω, πνιγμένος στη πυκνή βλάστηση, με ελάχιστα αυτοκίνητα να περνούν, στη χάση και τη φέξη. Στεγνώνουμε λίγο, θαυμάζουμε το τροπικό τοπίο τριγύρω και καβαλάμε το τετρακίνητό μας για τον επόμενο προορισμό…
:: 
Οδηγώντας προσεκτικά, περνάμε δίπλα από μια οικογένεια άγριων γαϊδάρων που μασουλάνε νωχελικά τα φυτά που ξεπετάγονται στην άκρη του δρόμου. Τα συμπαθή τετράποδα έχουν συνηθίσει τη παρουσία ανθρώπων και δε φοβούνται να κυκλοφορούν στους στενούς και απότομους δρόμους του νησιού. Φτάνουμε όμως στο προορισμό μας, αυτή τη φορά αφήνουμε το αυτοκίνητο στο δρόμο και ακολουθούμε την ταμπελίτσα που υποδεικνύει το Lindholm trail. Το νησί είναι μεταξύ άλλων και ο παράδεισος των hikers, καθώς δεκάδες μονοπάτια έχουν καθοριστεί από τις αρχές του νησιού και τους διαχειριστές του εθνικού πάρκου, μονοπάτια που σε οδηγούν σε καταπράσινες κορυφές και σε απομονωμένες παραλίες. Εμείς είχαμε στο νου το δεύτερο, καθώς η ζέστη έκανε σιγά-σιγά την εμφάνισή της. Το μονοπάτι σκιερό, με δεκάδες σαύρες να πετάγονται δεξιά-αριστερά στο διάβα μας και μικρά χαριτωμένα καβουράκια-ερημίτες να κουβαλάνε το κοχύλι-σπίτι τους στο οποίο και κρύβονταν άμα τη εμφανίσει μας. Μετά από κανά 20λεπτο κατάβασης, ακούστηκε ο απαλός παφλασμός των κυμάτων και ένα λαμπρό φως έκανε τα μάτια μου να πονέσουν καθώς βγήκαμε από τις σκιές της ζούγκλας σε μία ονειρεμένη ζαχαρένια παραλία με τυρκουάζ νερά….
:: 
Καλώς σε βρήκαμε Salomon Bay!!!
Παρκάρισμα στην άκρη, μάσκα-πετσέτα, το νερό είναι λάδι και σήμερα, η παραλία υπέροχη και με ελάχιστο κόσμο. Πρώτο θέαμα της ημέρας, ένας πανέμορφος πελεκάνος ψαρεύει στα ρηχά μπροστά μας, πετάει σε χαμηλό ύψος πάνω από το νερό και όταν εντοπίσει τη λεία του, κάνει βουτιά αλά γιαπωνέζικο μαχητικό αεροσκάφος σε αμερικάνικο αεροπλανοφόρο του Β’ παγκοσμίου πολέμου, πραγματικός καμικάζι. Σκέφτηκα χαμογελώντας τον κακομοίρη πελεκάνο της Μυκόνου να τον χαϊδολογάει ο Γαλάτης και ο Λάκης Γαβαλάς και βούτηξα με τη μάσκα στα ανοιχτά. Δε πέρασε πολύ ώρα πριν δω αυτό που έψαχνα, μια θαλάσσια χελώνα να βόσκει στο γρασίδι του βυθού της παραλίας. Ήταν μικρή ακόμα και η παρουσία μου την ανησύχησε, οπότε της έκανα λίγο παρέα και την άφησα μόνη της, αμέριμνη να χαρεί τα νερά του νησιού.
Βγαίνοντας στη παραλία, παρατηρώ ότι δε διακρίνεται καν ο δρόμος λίγο πίσω, πνιγμένος στη πυκνή βλάστηση, με ελάχιστα αυτοκίνητα να περνούν, στη χάση και τη φέξη. Στεγνώνουμε λίγο, θαυμάζουμε το τροπικό τοπίο τριγύρω και καβαλάμε το τετρακίνητό μας για τον επόμενο προορισμό…
:: Οδηγώντας προσεκτικά, περνάμε δίπλα από μια οικογένεια άγριων γαϊδάρων που μασουλάνε νωχελικά τα φυτά που ξεπετάγονται στην άκρη του δρόμου. Τα συμπαθή τετράποδα έχουν συνηθίσει τη παρουσία ανθρώπων και δε φοβούνται να κυκλοφορούν στους στενούς και απότομους δρόμους του νησιού. Φτάνουμε όμως στο προορισμό μας, αυτή τη φορά αφήνουμε το αυτοκίνητο στο δρόμο και ακολουθούμε την ταμπελίτσα που υποδεικνύει το Lindholm trail. Το νησί είναι μεταξύ άλλων και ο παράδεισος των hikers, καθώς δεκάδες μονοπάτια έχουν καθοριστεί από τις αρχές του νησιού και τους διαχειριστές του εθνικού πάρκου, μονοπάτια που σε οδηγούν σε καταπράσινες κορυφές και σε απομονωμένες παραλίες. Εμείς είχαμε στο νου το δεύτερο, καθώς η ζέστη έκανε σιγά-σιγά την εμφάνισή της. Το μονοπάτι σκιερό, με δεκάδες σαύρες να πετάγονται δεξιά-αριστερά στο διάβα μας και μικρά χαριτωμένα καβουράκια-ερημίτες να κουβαλάνε το κοχύλι-σπίτι τους στο οποίο και κρύβονταν άμα τη εμφανίσει μας. Μετά από κανά 20λεπτο κατάβασης, ακούστηκε ο απαλός παφλασμός των κυμάτων και ένα λαμπρό φως έκανε τα μάτια μου να πονέσουν καθώς βγήκαμε από τις σκιές της ζούγκλας σε μία ονειρεμένη ζαχαρένια παραλία με τυρκουάζ νερά….
:: Καλώς σε βρήκαμε Salomon Bay!!!
