GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.155
- Likes
- 21.478
Το μικρό χταπόδι καθόταν ακίνητο, γαντζωμένο από το μικρό βράχο στο βυθό, με τα πλοκάμια έτοιμα να το σπρώξουν αστραπιαία στην ασφάλεια της φωλιάς του εάν αποφάσιζα να κινηθώ απειλητικά εναντίον του. Το παρατηρούσα καθώς άλλαζε στιγμιαία χρώματα, φορώντας πότε το αχνό χρώμα της λευκής άμμου όπως αυτό φιλτράρεται στα γαλανά νερά της Καραϊβικής και πότε το γκρι του βράχου στο οποίο βρισκόταν γαντζωμένο. Είχα κολυμπήσει ήδη πολύ ώρα και είχα πάρει το δρόμο της επιστροφής. Στη πορεία, μικρές σουπιές κοιτούσαν με περιέργεια το μεγάλο πλάσμα με τα φανταχτερά χρώματα, αφού έτσι πρέπει να φάνταζα φορώντας την πολύχρωμη μπλούζα μου στα χρώματα της ουκρανικής σημαίας, προστασία από τον καυτό ήλιο που με είχε τσουρουφλίσει τις προηγούμενες μέρες. Πέρασα από το αγαπημένο μου σημείο της διαδρομής, ανάμεσα σε δύο βράχους γεμάτους πολύχρωμα κοράλλια, ανεμώνες και πολύχρωμα τροπικά ψάρια, που έψαχναν τροφή στον ύφαλο.
Σιγά σιγά, ο πολύχρωμος ύφαλος έδινε τη θέση του στο λευκογάλανο χρώμα της άμμου στο βυθό, καθώς προσέγγιζα τη παραλία. Όταν έφτασα στα ρηχά, στάθηκα στα δυο μου πόδια, έβγαλα τη μάσκα και βούτηξα το πρόσωπό μου στο διάφανο νερό για να το δροσίσω. Σκούπισα τα μάτια μου και στάθηκα να πάρω μια ανάσα κοιτάζοντας ολόγυρα τη μαγεία που απλωνόταν τριγύρω…
:: 
Μπροστά μου, έστεκε το μαγικό κίτρινο σπιτάκι που κάποτε ανήκε στον διάσημο αμερικανό φυσικό Dr. J. Robert Oppenheimer, επιστημονικό υπεύθυνο του φοβερού Manhattan project κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, χάρη στο οποίο κατασκευάστηκαν τα πρώτα πυρηνικά όπλα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το σπιτάκι ανήκε πλέον στην κοινότητα του νησιού, αφού αυτή ήταν η τελευταία επιθυμία της κόρης του διάσημου φυσικού, ο οποίος πέρασε πολλά καλοκαίρια εδώ μέχρι και τον θάνατό του το 1967. Πόσο θα ήθελα να ήταν δικό μου....
Βγαίνοντας αργά έξω, κουρασμένος αλλά πλήρης εικόνων τροπικής μαγείας, σωριάζομαι στη καρέκλα παραλίας, κάτω από τη σκιά τροπικών φυτών και φοινίκων.
:: 
Ανοίγω το μπλε ψυγειάκι, βγάζω μια παγωμένη μπυρίτσα και αρχίζω να την πίνω αργά, τι απόλαυση κι αυτή. Με τη γεύση του αλατιού στα χείλη μου, η μπύρα είναι ακόμα καλύτερη σκέφτομαι, καθώς το βλέμμα μου πέφτει στη γυναίκα μου που μαζεύει κοχύλια λίγο πιο πέρα στη παραλία. Απολαμβάνω τη στιγμή και αναρωτιέμαι αν θα με αξιώσει ξανά ο θεός να επισκεφθώ αυτό το μέρος, έναν από τους τελευταίους Παράδεισους στη γη...
ΤΕΛΟΣ
Σιγά σιγά, ο πολύχρωμος ύφαλος έδινε τη θέση του στο λευκογάλανο χρώμα της άμμου στο βυθό, καθώς προσέγγιζα τη παραλία. Όταν έφτασα στα ρηχά, στάθηκα στα δυο μου πόδια, έβγαλα τη μάσκα και βούτηξα το πρόσωπό μου στο διάφανο νερό για να το δροσίσω. Σκούπισα τα μάτια μου και στάθηκα να πάρω μια ανάσα κοιτάζοντας ολόγυρα τη μαγεία που απλωνόταν τριγύρω…
:: Μπροστά μου, έστεκε το μαγικό κίτρινο σπιτάκι που κάποτε ανήκε στον διάσημο αμερικανό φυσικό Dr. J. Robert Oppenheimer, επιστημονικό υπεύθυνο του φοβερού Manhattan project κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, χάρη στο οποίο κατασκευάστηκαν τα πρώτα πυρηνικά όπλα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το σπιτάκι ανήκε πλέον στην κοινότητα του νησιού, αφού αυτή ήταν η τελευταία επιθυμία της κόρης του διάσημου φυσικού, ο οποίος πέρασε πολλά καλοκαίρια εδώ μέχρι και τον θάνατό του το 1967. Πόσο θα ήθελα να ήταν δικό μου....
Βγαίνοντας αργά έξω, κουρασμένος αλλά πλήρης εικόνων τροπικής μαγείας, σωριάζομαι στη καρέκλα παραλίας, κάτω από τη σκιά τροπικών φυτών και φοινίκων.
:: Ανοίγω το μπλε ψυγειάκι, βγάζω μια παγωμένη μπυρίτσα και αρχίζω να την πίνω αργά, τι απόλαυση κι αυτή. Με τη γεύση του αλατιού στα χείλη μου, η μπύρα είναι ακόμα καλύτερη σκέφτομαι, καθώς το βλέμμα μου πέφτει στη γυναίκα μου που μαζεύει κοχύλια λίγο πιο πέρα στη παραλία. Απολαμβάνω τη στιγμή και αναρωτιέμαι αν θα με αξιώσει ξανά ο θεός να επισκεφθώ αυτό το μέρος, έναν από τους τελευταίους Παράδεισους στη γη...
ΤΕΛΟΣ
