dbalats
Member
- Μηνύματα
- 125
- Likes
- 1.240
ΗΜΕΡΕΣ 3 ΚΑΙ 4: ΜΟΛΔΑΒΙΑ
Ξεκινήσαμε και πάλι νωρίς το πρωί, λόγω συνόρων. Φθάσαμε σύντομα στην συνοριακή γέφυρα του Sculeni και την περάσαμε χωρίς απρόοπτα. Το αρχικό μας πρόγραμμα ήταν να κατευθυνθούμε προς το Chisinau, την πρωτεύουσα της Μολδαβίας, και από εκεί να πραγματοποιήσουμε εκδρομές στα αξιοθέατα εκτός πόλης. Είχαμε ακούσει πάρα πολλές αρνητικές κριτικές για τους δρόμους της Μολδαβίας, ιδίως για την νότια διαδρομή, από το Γαλάτι της Ρουμανίας προς το Chisinau. Ένα από τα μέρη που θέλαμε να επισκεφθούμε ήταν ο Πύργος Soroca, στα βόρεια της χώρας, και θα μας βόλευε να πάμε εκεί κατευθείαν από τα σύνορα της Ρουμανίας ακολουθώντας την βορεινή οδό. Έτσι, θα κάναμε πολύ λιγότερα χιλιόμετρα από το να παίρναμε την κύρια κεντρική οδό, από τα σύνορα προς την πρωτεύουσα που βρίσκεται στο κέντρο της χώρας, και από εκεί να κατευθυνθούμε βόρεια προς Soroca (κάνοντας μεγάλο κύκλο). Στον αρχικό προγραμματισμό μας όμως, είχαμε επιλέξει αυτή την δεύτερη λύση, μιάς και δεν είχαμε καθόλου πληροφορίες για τους δρόμους στον βορρά της Μολδαβίας, ενώ είχαμε μάθει ότι ο δρόμος μεταξύ Chisinau και Soroka ήταν καλός. Ευτυχώς, σε μιά αναλαμπή της τελευταίας στιγμής, που αποδείχθηκε όμως εξαιρετικά επιτυχής, είπαμε να πάρουμε τελικά τον βορεινό δρόμο κατευθείαν στον Soroca, απόσταση 165 χιλιομέτρων, και αν δούμε ότι ο δρόμος αυτός είναι δύσβατος να ξαναγυρίσουμε πίσω στα σύνορα και να πάρουμε τον κεντρικό δρόμο για Chisinau, όπως είχαμε σχεδιάσει αρχικά. Ο δρόμος λοιπόν, παρότι είχε 1-2 δύσκολα μικρά κομάτια, ήταν σε γενικές γραμμές καλός, με ελαφρές ανωμαλίες στο οδόστρωμα, αλλά χωρίς λακούβες και βουναλάκια. Η κίνηση λίγη και οι οδηγοί, αντίθετα από αυτά που είχα ακούσει, καλοί, όχι βέβαια Γερμανοί ή Αυστριακοί, αλλά στο στυλ των Ελλήνων.
Ξένοιαστοι λοιπόν πια για την διαδρομή μας, αρχίσαμε να προσέχουμε το περιβάλλον. Γνωρίζαμε ότι η Moλδαβία είναι η φτωχότερη Ευρωπαϊκή χώρα, με το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα, με τον χαμηλότερο αριθμό τουριστών σε όλη την Ευρώπη, και με εκτεταμένο εμπόριο ναρκωτικών και λευκής σαρκός. Φαίνεται όμως ότι η κατάσταση αυτή πάει να αλλάξει, τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει η οικονομική ανάπτυξη και ο μέσος μισθός, παρότι χαμηλός, έχει ξεπεράσει τον αντίστοιχο της Ουκρανίας. Την αλλαγή αυτή την διαπιστώσαμε σύντομα. Ενώ περιμέναμε να δούμε μια Ευρωπαϊκή Αιθιοπία, διαπιστώσαμε παντού καθαρά, περιποιημένα χωριά, καταπράσινη φύση και νοικοκυρεμένες πόλεις. Η Μολδαβία είναι μια χώρα λοφώδης, δίχως βουνά. Το τοπίο είναι πανέμορφο, λιμνούλες εναλλάσσονται με πράσινα λιβάδια, ενώ παντού βόσκουν γελάδια και αιγοπρόβατα. Η κατάσταση των δρόμων στο βόρειο κομμάτι καλή, ενώ σε πολλά σημεία γίνονται έργα. Φθάσαμε σύντομα στον επιβλητικό μεσαιωνικό πύργο Soroca, κτισμένο επάνω στον ποταμό Δνείστερο από τον Μολδαβό πρίγκηπα Στέφανο τον Μεγάλο (Stefan cel Mare), σε μιά γραφική τοποθεσία. Στην είσοδό του, μια έκπληξη μας περίμενε, ένα φεστιβάλ παραδοσιακής μουσικής από τοπικά χορωδιακά συγκροτήματα με εθνικές ενδυμασίες. O Πύργος δεν έχει πολλά για να δεις στο εσωτερικό του, αλλά από την κορυφή του έχει εκπληκτική θέα στο ποτάμι και στην μικρή πόλη της Soroca.
Στην ύπαιθρο της Μολδαβίας
Μικρή Εκκλησία στην ύπαιθρο της Μολδαβίας
Στην ύπαιθρο της Μολδαβίας
Στάση λεωφορείων στη Μολδαβία
Ο Πύργος Soroca
H θέα στον Δνείστερο από τον πύργο Soroca, Μολδαβία
Συγκρότημα παραδοσιακής μουσικής στην είσοδο του πύργου Soroca, Μολδαβία
Συνεχίσαμε παίρνοντας τον δρόμο με κατεύθυνση προς το Chisinau, εξαιρετικής ποιότητας φαρδύς δρόμος, με άριστο οδόστρωμα και πλαισιωμένος με καρυδιές για 100 χιλιόμετρα. Πριν φθάσουμε όμως στον προορισμό μας, έπρεπε να επισκεφθούμε και ένα ακόμη αξιοθέατο, ίσως το σημαντικότερο της Μολδαβίας, το μοναστήρι Orhei Vechi. Παιδευτήκαμε λίγο να το βρούμε με τα GPS, που το μπερδεύουν με το χωριό Orhei που είναι σε διαφορετική τοποθεσία. Αν όμως ακολουθήσει κανείς τις πινακίδες, δεν θα δυσκολευτεί. Είναι ένα αρχαιολογικό και εκκλησιαστικό σύμπλεγμα, με σημαντικότερο το ομώνυμο μοναστήρι. Αυτό είναι σκαλισμένο από Ορθόδοξους μοναχούς του 13ου αιώνα σε έναν ογκώδη ασβεστολιθικό κρημνώδη βράχο, που περιβάλλεται από μια απότομη καμπή του ποταμού Raut. Στην κορυφή του βράχου υπάρχει μια Εκκλησία, ενώ μέσα στον βράχο είναι σκαμμένες σπηλιές που λειτουργούν σαν παρεκκλήσια. Αυτός ο άγριος, βραχώδης, απομακρυσμένος τόπος, είναι ένα από τα φανταστικότερα αξιοθέατα της Μολδαβίας. Το ανέβασμα δεν είναι δύσκολο, επειδή μπορείς να πλησιάσεις αρκετά κοντά με το αυτοκίνητο, και η κλίση είναι μικρή. Μετά την περιήγηση του μοναστηριού, κάναμε και τα τελευταία 60 χιλιόμετρα για το Chisinau.
Ο ποταμός Raut στο Orhei Vechi, Μολδαβία
Το μοναστήρι Orhei Vechi, Μολδαβία
Ο ναός του μοναστηριού Orhei Vechi της Μολδαβίας
Όταν φθάνουμε είναι αργά το απόγευμα. Η πρώτη εντύπωση από τα περίχωρα της πόλης, αδιάφορη. Κυκλοφορία αρκετή, ενώ υπάρχουν πολλά ογκώδη συγκροτήματα κατοικιών. Το ξενοδοχείο μας το έχουμε κλείσει από το Ιάσιο, λέγεται Park Lane Hotel και είναι ένα μικρό, περιποιημένο ξενοδοχείο όχι πολύ κοντά στο κέντρο, 20 λεπτά περίπου περπάτημα, αλλά σε μιά καλή περιοχή, δίπλα στο Πάρκο της Λίμνης Valea Morilor. Δεν έχει κλειστό parking για τα αυτοκίνητα, τα οποία παρκάρουν στον δρόμο μπροστά από το ξενοδοχείο, αλλά έχει κάμερα και εγγυάται 24ωρη παρακολούθηση. Πάντως, επειδή η περιοχή ήταν πολύ καλή, γεμάτη πρεσβείες, καλά ρέστωραν και φυσικά φυλασσόμενη, δεν αιθανθήκαμε κανένα κίνδυνο. Το πάρκο της Λίμνης Valea Morilor είναι πολύ όμορφο και έχει μιά περίεργη ιστορία. Λέγεται ότι το εμπνεύσθηκε ο Μπρέζνιεφ, σαν Πρώτος Γραμματέας του Κ.Κ. της Μολδαβίας, προτού ηγηθεί όλης της Σοβιετικής Ένωσης. Η λίμνη δεν υπήρχε αλλά είναι τεχνητό κατασκεύασμα, και στον πυθμένα της βρέθηκαν απομεινάρια από μαμούθ ηλικίας 3 εκατομυρίων χρόνων! Ιδιαίτερο γνώρισμα του πάρκου είναι η μεγάλη κλιμακωτή κάθοδος με τα συντριβάνια, στα οποία οι ντόπιοι ρίχνουν κέρματα για καλή τύχη. Μετά την βόλτα μας στο όμορφο πάρκο, έχει αρχίσει πιά να σκοτεινιάζει. Για φαγητό επιλέγουμε να πάμε στο κέντρο της πόλης. Δεν φωτίζεται καλά, και ήδη πολλά μαγαζιά είναι κλειστά. Βρίσκουμε μιά όμορφη μπυραρία, με hamburgers και λουκάνικα και πολύ ωραία διακόσμηση. Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο μας, περπατώντας μέσα στη νύχτα σε μιά έρημη άγνωστη πόλη, ίσως όχι ιδιαίτερα συνετό από μέρους μας, αλλά ποτέ δεν αισθανθήκαμε να κινδυνεύουμε.
Την επόμενη μέρα ακολουθεί η περιήγηση της πόλης. Το Chisinau έχει την δομή της παλιάς σοβιετικής πόλης, άπλα, ογκώδη κτίρια και μεγάλα πάρκα. Όλα όμως, είναι περιποιημένα και ανακαινισμένα, δεν έχουν αυτή την σοβιετική μπαγιατίλα – και όσοι έχουν επισκεφθεί πόλεις του Ανατολικού μπλοκ επί εποχής υπαρκτού σοσιαλισμού ξέρουν τι εννοώ. Η πόλη είναι καταπράσινη, ρυμοτομημένη και έχει και αρκετή κυκλοφορία. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι στην πρωτεύουσα της φτωχότερης χώρας της Ευρώπης, κυκλοφορούν άπειρα θηριώδη τζιπ και πολυτελή Γερμανικά αυτοκίνητα, φαίνεται ότι η παρανομία καλά κρατεί. Η Μολδαβία, παρότι έχει πολύ παλιά ιστορία, είναι ένα κράτος που με την σημερινή του μορφή δημιουργήθηκε μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Μαζί με τις γειτονικές Ουκρανία και Λευκορωσία, έχουν μιά σχέση αγάπης/μίσους προς την μητέρα Ρωσία. Κι ενώ στην Ουκρανία επικράτησε το μίσος, και στην Λευκορωσία η αγάπη, στην Μολδαβία υπάρχει μια λεπτή ισορροπία επάνω σε τεντωμένο σχοινί, μεταξύ Ρωσίας και Δύσης. Υπάρχουν φιλορωσικά και φιλοδυτικά κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, αλλά το εμπόριο της χώρας έχει στραφεί κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που δεν ξέρουμε που τελικά θα καταλήξει.
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το Chisinau για το ότι είναι παραφορτωμένο με τουριστικά αξιοθέατα! Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να επισκεφθούμε στη σειρά το Κοινοβούλιο, το Προεδρικό Παλάτι, το Κυβερνητικό Μέγαρο (έδρα της Κυβέρνησης) , το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, την Εθνική Βιβλιοθήκη. Υπάρχουν μερικοί αξιοσημείωτοι ναοί, με σημαντικότερο τον Καθεδρικό Ναό, με ένα όμορφο καμπαναριό και την Αψίδα του Θριάμβου στο πάρκο που τον περιβάλλει. Στη συνέχεια επισκεπτόμαστε την Κεντρική Αγορά της πόλης, έναν πολύβουο χώρο γεμάτο μαγαζιά που πουλάνε το κάθε τι, από φρούτα, κρεατικά, ρούχα, ηλεκτρονικά και ότι δήποτε μπορείτε να φανταστείτε. Δεν έχει ιδιαίτερη γραφικότητα πάντως.
Στο Πάρκο της Λίμνης Valea Morilor, Chisinau
To Koινοβούλιο του Chisinau
To Προεδρικό Παλάτι του Chisinau
Το Κυβερνητικό Μέγαρο του Chisinau
Ο Καθεδρικός Ναός του Chisinau
Η Αψίδα του Θριάμβου του Chisinau
Organ Hall (Αίθουσα Κοντσέρτων) του Chisinau
Η Κεντρική Αγορά του Chisinau
Street Art στο Chisinau
Στη συνέχεια ακολουθεί το top αξιοθέατο της Μολδαβίας, και ίσως όλου του ταξιδιού: η επίσκεψη μιάς οινοποιίας. Η Μολδαβία είναι πασίγνωστη για την οινοποιία της, με την Cricova και την Milesti Mici τα δυό μεγάλα βασίλεια του κρασιού να συναγωνίζονται για τα πρωτεία, δύο κυριολεκτικά υπόγειες πολιτείες, με 120 χιλιόμετρα υπόγειων στοών η πρώτη και 200 χιλιόμετρα η δεύτερη, γεμάτες από βαρέλια και μπουκάλες εκλεκτών κρασιών! Και οι δύο είναι παρόμοιες, η διαφορά είναι ότι στην Milesti Mici μπορείς να διασχίσεις τις στοές με δικό σου αυτοκίνητο, πάντοτε βέβαια ακολουθώντας τον ξεναγό (διαφορετικά μπορεί να χαθείς για πάντα!), ενώ στην Cricova υπάρχουν ειδικά οχήματα για την περιήγηση των στοών. Η ξενάγηση γίνεται πάντοτε προγραμματισμένα, αν πας μόνος σου μπορεί να περιμένεις πολλές ώρες για να βρεις θέση και ίσως να μην τα καταφέρεις για την ίδια ημέρα. Κλείσαμε το τουρ στο ξενοδοχείο μας, είχε καλύτερη τιμή από αυτήν που βλέπαμε στο Ιντερνετ, γύρω στα 20 Ευρώ το άτομο, που περιλαμβάνει όχι μόνο την ξενάγηση, αλλά και δοκιμή κρασιών με συνοδεία τυριών και αλλαντικών. Υπάρχουν και ακριβότερες, “business” επιλογές με σαμπάνιες, καλό φαγητό κλπ. αλλά εμείς επιλέξαμε την βασική. Την ημέρα της επίσκεψης η Cricova ήταν κλειστή για συντήρηση, οπότε επισκεφθήκαμε την Milesti Mici, λίγο πιό μακριά (15 χιλιόμετρα), αλλά μεγαλύτερη. Ο δρόμος ίσως ο χειρότερος σε όλο το ταξίδι, με μεγάλες λακούβες και εξογκώματα, ο προορισμός αξίζει όμως τον κόπο.
Η εμπειρία είναι μοναδική, μπαίνεις στους υποφωτισμένους λαβυρινθώδεις δρόμους στα έγκατα της γης, με εκατομύρια μπουκάλια εκλεκτού κρασιού σε ράφια δεξιά και αριστερά. Τα τούνελ υπήρχαν εδώ από τον 15ο αιώνα, αλλά η μετατροπή τους σε υπόγεια αποθήκη κρασιών έγινε μόλις το 1950. Σε μιά αίθουσα βρίσκονται τα ιδιωτικά κελλάρια όπου βρίσκονται για φύλαξη, λόγω των ιδανικών συνθηκών θερμοκρασίας και υγρασίας, κρασιά διαφόρων προσωπικοτήτων - μας έδειξαν το κελλάρι του Ομπάμα, του Πούτιν, της Μέρκελ! Μετά την περιήγηση ακολουθεί η δοκιμασία, όλα τα κρασιά που γευθήκαμε ήταν εξαιρετικά, με δυό μουσικούς να μας συνοδεύουν με συρτάκι, μόλις έμαθαν ότι είμαστε από την Ελλάδα. Προσωπικά πάντως, το τελευταίο μέρος της οινοποσίας δεν το ευχαριστήθηκα όσο θα έπρεπε, με τον φόβο μήπως στην επιστροφή μας σταματήσουν για αλκοτεστ. Για βραδυνό φαγητό, μετά από ψάξιμο στο Ιντερνετ, εντοπίσαμε το καλύτερο ρεστωράν της πόλης, το Placinte, κοντά στον Καθεδρικό. Φθάσαμε το βράδυ γύρω στις 10 παρά και μιά σερβιτόρα μας είπε ανήσυχη ότι δεν προφταίνουμε να φάμε επειδή στις 10 το μαγαζί κλείνει! Φύγαμε και βρήκαμε τα περισσότερα φαγάδικα κλειστά, φαίνεται ότι οι Μολδαβοί έγιναν γρήγορα σωστοί Ευρωπαίοι. Αναγκαστικά καταφύγαμε και πάλι στην μπυραρία που είχαμε επισκεφθεί το προηγούμενο βράδυ και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας αμέσως μετά, γιατί την επομένη ακολουθούσε η δυσκολώτερη μέρα του ταξιδιού, η διάσχιση της Υπερδνειστερίας και η οδήγηση μέχρι την Οδησσό, σε έναν δρόμο που όλοι λέγανε ότι δεν υπάρχει!
Στην Οινοποιία Milesti Mici της Μολδαβίας
Ξεκινήσαμε και πάλι νωρίς το πρωί, λόγω συνόρων. Φθάσαμε σύντομα στην συνοριακή γέφυρα του Sculeni και την περάσαμε χωρίς απρόοπτα. Το αρχικό μας πρόγραμμα ήταν να κατευθυνθούμε προς το Chisinau, την πρωτεύουσα της Μολδαβίας, και από εκεί να πραγματοποιήσουμε εκδρομές στα αξιοθέατα εκτός πόλης. Είχαμε ακούσει πάρα πολλές αρνητικές κριτικές για τους δρόμους της Μολδαβίας, ιδίως για την νότια διαδρομή, από το Γαλάτι της Ρουμανίας προς το Chisinau. Ένα από τα μέρη που θέλαμε να επισκεφθούμε ήταν ο Πύργος Soroca, στα βόρεια της χώρας, και θα μας βόλευε να πάμε εκεί κατευθείαν από τα σύνορα της Ρουμανίας ακολουθώντας την βορεινή οδό. Έτσι, θα κάναμε πολύ λιγότερα χιλιόμετρα από το να παίρναμε την κύρια κεντρική οδό, από τα σύνορα προς την πρωτεύουσα που βρίσκεται στο κέντρο της χώρας, και από εκεί να κατευθυνθούμε βόρεια προς Soroca (κάνοντας μεγάλο κύκλο). Στον αρχικό προγραμματισμό μας όμως, είχαμε επιλέξει αυτή την δεύτερη λύση, μιάς και δεν είχαμε καθόλου πληροφορίες για τους δρόμους στον βορρά της Μολδαβίας, ενώ είχαμε μάθει ότι ο δρόμος μεταξύ Chisinau και Soroka ήταν καλός. Ευτυχώς, σε μιά αναλαμπή της τελευταίας στιγμής, που αποδείχθηκε όμως εξαιρετικά επιτυχής, είπαμε να πάρουμε τελικά τον βορεινό δρόμο κατευθείαν στον Soroca, απόσταση 165 χιλιομέτρων, και αν δούμε ότι ο δρόμος αυτός είναι δύσβατος να ξαναγυρίσουμε πίσω στα σύνορα και να πάρουμε τον κεντρικό δρόμο για Chisinau, όπως είχαμε σχεδιάσει αρχικά. Ο δρόμος λοιπόν, παρότι είχε 1-2 δύσκολα μικρά κομάτια, ήταν σε γενικές γραμμές καλός, με ελαφρές ανωμαλίες στο οδόστρωμα, αλλά χωρίς λακούβες και βουναλάκια. Η κίνηση λίγη και οι οδηγοί, αντίθετα από αυτά που είχα ακούσει, καλοί, όχι βέβαια Γερμανοί ή Αυστριακοί, αλλά στο στυλ των Ελλήνων.
Ξένοιαστοι λοιπόν πια για την διαδρομή μας, αρχίσαμε να προσέχουμε το περιβάλλον. Γνωρίζαμε ότι η Moλδαβία είναι η φτωχότερη Ευρωπαϊκή χώρα, με το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα, με τον χαμηλότερο αριθμό τουριστών σε όλη την Ευρώπη, και με εκτεταμένο εμπόριο ναρκωτικών και λευκής σαρκός. Φαίνεται όμως ότι η κατάσταση αυτή πάει να αλλάξει, τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει η οικονομική ανάπτυξη και ο μέσος μισθός, παρότι χαμηλός, έχει ξεπεράσει τον αντίστοιχο της Ουκρανίας. Την αλλαγή αυτή την διαπιστώσαμε σύντομα. Ενώ περιμέναμε να δούμε μια Ευρωπαϊκή Αιθιοπία, διαπιστώσαμε παντού καθαρά, περιποιημένα χωριά, καταπράσινη φύση και νοικοκυρεμένες πόλεις. Η Μολδαβία είναι μια χώρα λοφώδης, δίχως βουνά. Το τοπίο είναι πανέμορφο, λιμνούλες εναλλάσσονται με πράσινα λιβάδια, ενώ παντού βόσκουν γελάδια και αιγοπρόβατα. Η κατάσταση των δρόμων στο βόρειο κομμάτι καλή, ενώ σε πολλά σημεία γίνονται έργα. Φθάσαμε σύντομα στον επιβλητικό μεσαιωνικό πύργο Soroca, κτισμένο επάνω στον ποταμό Δνείστερο από τον Μολδαβό πρίγκηπα Στέφανο τον Μεγάλο (Stefan cel Mare), σε μιά γραφική τοποθεσία. Στην είσοδό του, μια έκπληξη μας περίμενε, ένα φεστιβάλ παραδοσιακής μουσικής από τοπικά χορωδιακά συγκροτήματα με εθνικές ενδυμασίες. O Πύργος δεν έχει πολλά για να δεις στο εσωτερικό του, αλλά από την κορυφή του έχει εκπληκτική θέα στο ποτάμι και στην μικρή πόλη της Soroca.
Στην ύπαιθρο της Μολδαβίας
Μικρή Εκκλησία στην ύπαιθρο της Μολδαβίας
Στην ύπαιθρο της Μολδαβίας
Στάση λεωφορείων στη Μολδαβία
Ο Πύργος Soroca
H θέα στον Δνείστερο από τον πύργο Soroca, Μολδαβία
Συγκρότημα παραδοσιακής μουσικής στην είσοδο του πύργου Soroca, Μολδαβία
Συνεχίσαμε παίρνοντας τον δρόμο με κατεύθυνση προς το Chisinau, εξαιρετικής ποιότητας φαρδύς δρόμος, με άριστο οδόστρωμα και πλαισιωμένος με καρυδιές για 100 χιλιόμετρα. Πριν φθάσουμε όμως στον προορισμό μας, έπρεπε να επισκεφθούμε και ένα ακόμη αξιοθέατο, ίσως το σημαντικότερο της Μολδαβίας, το μοναστήρι Orhei Vechi. Παιδευτήκαμε λίγο να το βρούμε με τα GPS, που το μπερδεύουν με το χωριό Orhei που είναι σε διαφορετική τοποθεσία. Αν όμως ακολουθήσει κανείς τις πινακίδες, δεν θα δυσκολευτεί. Είναι ένα αρχαιολογικό και εκκλησιαστικό σύμπλεγμα, με σημαντικότερο το ομώνυμο μοναστήρι. Αυτό είναι σκαλισμένο από Ορθόδοξους μοναχούς του 13ου αιώνα σε έναν ογκώδη ασβεστολιθικό κρημνώδη βράχο, που περιβάλλεται από μια απότομη καμπή του ποταμού Raut. Στην κορυφή του βράχου υπάρχει μια Εκκλησία, ενώ μέσα στον βράχο είναι σκαμμένες σπηλιές που λειτουργούν σαν παρεκκλήσια. Αυτός ο άγριος, βραχώδης, απομακρυσμένος τόπος, είναι ένα από τα φανταστικότερα αξιοθέατα της Μολδαβίας. Το ανέβασμα δεν είναι δύσκολο, επειδή μπορείς να πλησιάσεις αρκετά κοντά με το αυτοκίνητο, και η κλίση είναι μικρή. Μετά την περιήγηση του μοναστηριού, κάναμε και τα τελευταία 60 χιλιόμετρα για το Chisinau.
Ο ποταμός Raut στο Orhei Vechi, Μολδαβία
Το μοναστήρι Orhei Vechi, Μολδαβία
Ο ναός του μοναστηριού Orhei Vechi της Μολδαβίας
Όταν φθάνουμε είναι αργά το απόγευμα. Η πρώτη εντύπωση από τα περίχωρα της πόλης, αδιάφορη. Κυκλοφορία αρκετή, ενώ υπάρχουν πολλά ογκώδη συγκροτήματα κατοικιών. Το ξενοδοχείο μας το έχουμε κλείσει από το Ιάσιο, λέγεται Park Lane Hotel και είναι ένα μικρό, περιποιημένο ξενοδοχείο όχι πολύ κοντά στο κέντρο, 20 λεπτά περίπου περπάτημα, αλλά σε μιά καλή περιοχή, δίπλα στο Πάρκο της Λίμνης Valea Morilor. Δεν έχει κλειστό parking για τα αυτοκίνητα, τα οποία παρκάρουν στον δρόμο μπροστά από το ξενοδοχείο, αλλά έχει κάμερα και εγγυάται 24ωρη παρακολούθηση. Πάντως, επειδή η περιοχή ήταν πολύ καλή, γεμάτη πρεσβείες, καλά ρέστωραν και φυσικά φυλασσόμενη, δεν αιθανθήκαμε κανένα κίνδυνο. Το πάρκο της Λίμνης Valea Morilor είναι πολύ όμορφο και έχει μιά περίεργη ιστορία. Λέγεται ότι το εμπνεύσθηκε ο Μπρέζνιεφ, σαν Πρώτος Γραμματέας του Κ.Κ. της Μολδαβίας, προτού ηγηθεί όλης της Σοβιετικής Ένωσης. Η λίμνη δεν υπήρχε αλλά είναι τεχνητό κατασκεύασμα, και στον πυθμένα της βρέθηκαν απομεινάρια από μαμούθ ηλικίας 3 εκατομυρίων χρόνων! Ιδιαίτερο γνώρισμα του πάρκου είναι η μεγάλη κλιμακωτή κάθοδος με τα συντριβάνια, στα οποία οι ντόπιοι ρίχνουν κέρματα για καλή τύχη. Μετά την βόλτα μας στο όμορφο πάρκο, έχει αρχίσει πιά να σκοτεινιάζει. Για φαγητό επιλέγουμε να πάμε στο κέντρο της πόλης. Δεν φωτίζεται καλά, και ήδη πολλά μαγαζιά είναι κλειστά. Βρίσκουμε μιά όμορφη μπυραρία, με hamburgers και λουκάνικα και πολύ ωραία διακόσμηση. Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο μας, περπατώντας μέσα στη νύχτα σε μιά έρημη άγνωστη πόλη, ίσως όχι ιδιαίτερα συνετό από μέρους μας, αλλά ποτέ δεν αισθανθήκαμε να κινδυνεύουμε.
Την επόμενη μέρα ακολουθεί η περιήγηση της πόλης. Το Chisinau έχει την δομή της παλιάς σοβιετικής πόλης, άπλα, ογκώδη κτίρια και μεγάλα πάρκα. Όλα όμως, είναι περιποιημένα και ανακαινισμένα, δεν έχουν αυτή την σοβιετική μπαγιατίλα – και όσοι έχουν επισκεφθεί πόλεις του Ανατολικού μπλοκ επί εποχής υπαρκτού σοσιαλισμού ξέρουν τι εννοώ. Η πόλη είναι καταπράσινη, ρυμοτομημένη και έχει και αρκετή κυκλοφορία. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι στην πρωτεύουσα της φτωχότερης χώρας της Ευρώπης, κυκλοφορούν άπειρα θηριώδη τζιπ και πολυτελή Γερμανικά αυτοκίνητα, φαίνεται ότι η παρανομία καλά κρατεί. Η Μολδαβία, παρότι έχει πολύ παλιά ιστορία, είναι ένα κράτος που με την σημερινή του μορφή δημιουργήθηκε μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Μαζί με τις γειτονικές Ουκρανία και Λευκορωσία, έχουν μιά σχέση αγάπης/μίσους προς την μητέρα Ρωσία. Κι ενώ στην Ουκρανία επικράτησε το μίσος, και στην Λευκορωσία η αγάπη, στην Μολδαβία υπάρχει μια λεπτή ισορροπία επάνω σε τεντωμένο σχοινί, μεταξύ Ρωσίας και Δύσης. Υπάρχουν φιλορωσικά και φιλοδυτικά κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, αλλά το εμπόριο της χώρας έχει στραφεί κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που δεν ξέρουμε που τελικά θα καταλήξει.
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το Chisinau για το ότι είναι παραφορτωμένο με τουριστικά αξιοθέατα! Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να επισκεφθούμε στη σειρά το Κοινοβούλιο, το Προεδρικό Παλάτι, το Κυβερνητικό Μέγαρο (έδρα της Κυβέρνησης) , το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, την Εθνική Βιβλιοθήκη. Υπάρχουν μερικοί αξιοσημείωτοι ναοί, με σημαντικότερο τον Καθεδρικό Ναό, με ένα όμορφο καμπαναριό και την Αψίδα του Θριάμβου στο πάρκο που τον περιβάλλει. Στη συνέχεια επισκεπτόμαστε την Κεντρική Αγορά της πόλης, έναν πολύβουο χώρο γεμάτο μαγαζιά που πουλάνε το κάθε τι, από φρούτα, κρεατικά, ρούχα, ηλεκτρονικά και ότι δήποτε μπορείτε να φανταστείτε. Δεν έχει ιδιαίτερη γραφικότητα πάντως.
Στο Πάρκο της Λίμνης Valea Morilor, Chisinau
To Koινοβούλιο του Chisinau
To Προεδρικό Παλάτι του Chisinau
Το Κυβερνητικό Μέγαρο του Chisinau
Ο Καθεδρικός Ναός του Chisinau
Η Αψίδα του Θριάμβου του Chisinau
Organ Hall (Αίθουσα Κοντσέρτων) του Chisinau
Η Κεντρική Αγορά του Chisinau
Street Art στο Chisinau
Στη συνέχεια ακολουθεί το top αξιοθέατο της Μολδαβίας, και ίσως όλου του ταξιδιού: η επίσκεψη μιάς οινοποιίας. Η Μολδαβία είναι πασίγνωστη για την οινοποιία της, με την Cricova και την Milesti Mici τα δυό μεγάλα βασίλεια του κρασιού να συναγωνίζονται για τα πρωτεία, δύο κυριολεκτικά υπόγειες πολιτείες, με 120 χιλιόμετρα υπόγειων στοών η πρώτη και 200 χιλιόμετρα η δεύτερη, γεμάτες από βαρέλια και μπουκάλες εκλεκτών κρασιών! Και οι δύο είναι παρόμοιες, η διαφορά είναι ότι στην Milesti Mici μπορείς να διασχίσεις τις στοές με δικό σου αυτοκίνητο, πάντοτε βέβαια ακολουθώντας τον ξεναγό (διαφορετικά μπορεί να χαθείς για πάντα!), ενώ στην Cricova υπάρχουν ειδικά οχήματα για την περιήγηση των στοών. Η ξενάγηση γίνεται πάντοτε προγραμματισμένα, αν πας μόνος σου μπορεί να περιμένεις πολλές ώρες για να βρεις θέση και ίσως να μην τα καταφέρεις για την ίδια ημέρα. Κλείσαμε το τουρ στο ξενοδοχείο μας, είχε καλύτερη τιμή από αυτήν που βλέπαμε στο Ιντερνετ, γύρω στα 20 Ευρώ το άτομο, που περιλαμβάνει όχι μόνο την ξενάγηση, αλλά και δοκιμή κρασιών με συνοδεία τυριών και αλλαντικών. Υπάρχουν και ακριβότερες, “business” επιλογές με σαμπάνιες, καλό φαγητό κλπ. αλλά εμείς επιλέξαμε την βασική. Την ημέρα της επίσκεψης η Cricova ήταν κλειστή για συντήρηση, οπότε επισκεφθήκαμε την Milesti Mici, λίγο πιό μακριά (15 χιλιόμετρα), αλλά μεγαλύτερη. Ο δρόμος ίσως ο χειρότερος σε όλο το ταξίδι, με μεγάλες λακούβες και εξογκώματα, ο προορισμός αξίζει όμως τον κόπο.
Η εμπειρία είναι μοναδική, μπαίνεις στους υποφωτισμένους λαβυρινθώδεις δρόμους στα έγκατα της γης, με εκατομύρια μπουκάλια εκλεκτού κρασιού σε ράφια δεξιά και αριστερά. Τα τούνελ υπήρχαν εδώ από τον 15ο αιώνα, αλλά η μετατροπή τους σε υπόγεια αποθήκη κρασιών έγινε μόλις το 1950. Σε μιά αίθουσα βρίσκονται τα ιδιωτικά κελλάρια όπου βρίσκονται για φύλαξη, λόγω των ιδανικών συνθηκών θερμοκρασίας και υγρασίας, κρασιά διαφόρων προσωπικοτήτων - μας έδειξαν το κελλάρι του Ομπάμα, του Πούτιν, της Μέρκελ! Μετά την περιήγηση ακολουθεί η δοκιμασία, όλα τα κρασιά που γευθήκαμε ήταν εξαιρετικά, με δυό μουσικούς να μας συνοδεύουν με συρτάκι, μόλις έμαθαν ότι είμαστε από την Ελλάδα. Προσωπικά πάντως, το τελευταίο μέρος της οινοποσίας δεν το ευχαριστήθηκα όσο θα έπρεπε, με τον φόβο μήπως στην επιστροφή μας σταματήσουν για αλκοτεστ. Για βραδυνό φαγητό, μετά από ψάξιμο στο Ιντερνετ, εντοπίσαμε το καλύτερο ρεστωράν της πόλης, το Placinte, κοντά στον Καθεδρικό. Φθάσαμε το βράδυ γύρω στις 10 παρά και μιά σερβιτόρα μας είπε ανήσυχη ότι δεν προφταίνουμε να φάμε επειδή στις 10 το μαγαζί κλείνει! Φύγαμε και βρήκαμε τα περισσότερα φαγάδικα κλειστά, φαίνεται ότι οι Μολδαβοί έγιναν γρήγορα σωστοί Ευρωπαίοι. Αναγκαστικά καταφύγαμε και πάλι στην μπυραρία που είχαμε επισκεφθεί το προηγούμενο βράδυ και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας αμέσως μετά, γιατί την επομένη ακολουθούσε η δυσκολώτερη μέρα του ταξιδιού, η διάσχιση της Υπερδνειστερίας και η οδήγηση μέχρι την Οδησσό, σε έναν δρόμο που όλοι λέγανε ότι δεν υπάρχει!
Στην Οινοποιία Milesti Mici της Μολδαβίας
Πιστεύω οτι η παρουσία σας θα διανθήσει το travelstories! Σε αναμονή λοιπόν των ιστοριών σας!
