dbalats
Member
- Μηνύματα
- 125
- Likes
- 1.240
ΗΜΕΡΑ 5: ΥΠΕΡΔΝΕΙΣΤΕΡΙΑ (ΤΡΑΝΣΝΙΣΤΡΙΑ) ΚΑΙ ΟΔΗΣΣΟΣ
Το σημερινό πρόγραμμα περιλαμβάνει την διάσχιση της χώρας-φάντασμα, της Υπερδνειστερίας (Transnistria) και στη συνέχεια μετάβαση στην Οδησσό. Η Υπερδνειστερία είναι μιά λεπτή λωρίδα γης, σφηνωμένη μεταξύ της Μολδαβίας και της Ουκρανίας. Δεν τη βρίσκεις στους περισσότερους χάρτες, παρότι έχει δική της σημαία και σύνταγμα, και ίσως να μην την έχετε ξανακούσει. Έχει 500.000 κατοίκους, κοινοβουλευτική κυβέρνηση, στρατό και δικό της νόμισμα, όλα τα χαρακτηριστικά ενός κράτους, που όμως κανείς σχεδόν δεν το αναγνωρίζει! Τόσο για την Μολδαβία, όσο και για την Ουκρανία, θεωρείται ανύπαρκτο και στα σύνορά της υπάρχουν μόνο δικοί της συνοριοφύλακες. Η ιστορία με λίγα λόγια έχει ως εξής: μετά την διάσπαση της Σοβιετικής Ένωσης, η περιοχή αυτή είχε πολλούς Ρώσους και Ρωσόφωνους που αισθάνθηκαν ότι απομονώνονται πολιτικά και πολιτισμικά στη νέα δημοκρατία της Μολδαβίας. Δήλωσαν ανεξαρτησία, ελπίζοντας να εγκαθιδρύσουν ένα σοσιαλιστικό καθεστώς, αλλά ένας διετής πόλεμος ακολούθησε με την Μολδαβία, που τέλειωσε με την αυτονομία της περιοχής. Από τότε την αναγνωρίζει σαν ανεξάρτητο κράτος μόνον η Ρωσία, της οποίας είναι υποτελής (έχει μόνιμα Ρωσικά στρατεύματα στα εδάφη της και την βοηθάει και οικονομικά), ενώ τα Ηνωμένα Έθνη την θεωρούν τμήμα της Μολδαβίας.
Μετά από οδήγηση σε έναν σχετικά καλό και ήσυχο δρόμο για 60 περίπου χιλιόμετρα, φθάνουμε στα σύνορα με κάποια ανησυχία. Έχουμε διαβάσει ατέλειωτες ιστορίες για καθυστερήσεις, αδυναμία συνενόησης λόγω γλώσσας, εκβιασμούς, δωροδοκίες κλπ. Οι συνοριοφύλακες όμως της Transnistria είναι ευγενέστατοι, 1-2 μιλούν και κάποια Αγγλικά και μας καθοδηγούν όπως πρέπει. Παρκάρουμε σε κάποιο σημείο που μας υποδεικνύουν και πληρώνουμε 4 Ευρώ για διόδια στην χώρα. Τους λέμε ότι κατευθυνόμαστε για Οδησσό και ότι δεν θα διανυκτερεύσουμε στη χώρα και αυτό ήταν! Είμαστε ελεύθεροι να μπούμε στην Υπερδνειστερία, μετά από διαδικασία που κράτησε το πολύ ένα τέταρτο της ώρας. Σε λίγο μπαίνουμε στο Benter, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, με σκοπό να επισκεφθούμε ένα παλιό Οθωμανικό φρούριο, που είναι το κύριο αξιοθέατο της περιοχής. Δυστυχώς, με 4 GPS (δύο στα κινητά, ένα στο Ipad και ένα του αυτοκινήτου) και δεν μπορούμε να το εντοπίσουμε. Ρωτάμε τους κατοίκους, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι λέμε, και κανείς τους δεν μιλάει και Αγγλικά. Τελικά κάποιος μας υπέδειξε την περιοχή, αφού του δείξαμε μιά εικόνα του φρουρίου, αλλά παντού υπήρχαν χωματόδρομοι και το κάστρο ήταν άφαντο! Και με όλα αυτά, σε κάποιο σημείο είδαμε έναν τροχονόμο να μας κάνει σήμα να σταματήσουμε, επειδή πατήσαμε κάποια συνεχή λευκή γραμμή! Αμέσως ήρθαν στο νου μου όλες οι ιστορίες που είχα διαβάσει για την διαφθορά της τοπικής αστυνομίας και για τα τεράστια πρόστιμα που επιβάλλουν. Άρχισε λοιπόν ένας ατέλειωτος διάλογος, χωρίς να γνωρίζουμε Ρωσικά και δίχως ο τροχονόμος να γνωρίζει καμιά άλλη γλώσσα. Ευτυχώς, υπήρχει ο Google translator. Με τα πολλά, αποφάσισα να του δώσω ένα 20Ευρο, μήπως μας αφήσει, με κάποιο φόβο μπας και θεωρηθεί απόπειρα δωροδοκίας. Με έκπληξή μου είδα ότι δεν πήρε τα χρήματα και μου έκανε ένα νεύμα, επιτρέποντάς μας να φύγουμε! Απομακρυνθήκαμε γρήγορα, πριν το μετανιώσει, και φυσικά καμιά σκέψη πλέον για να βρούμε το περίφημο κάστρο, αλλά κατευθυνθήκαμε προς την πρωτεύουσα Tiraspol. Πολλές φορές σκέφτηκα μετά, τι ήταν αυτό που ώθησε τον τροχονόμο να μας κάνει όλη αυτή την ιστορία, δίχως κανένα σκοπό, αφού δεν ήθελε (ή ίσως φοβόταν) να πάρει χρήματα. Η απάντηση που έδωσα είναι Η ΑΝΙΑ! Η ανία που επικρατεί σε μιά απομονωμένη, μικρή, μελαγχολική χώρα, όπου δεν συμβαίνει τίποτα και όπου δεν μπορείς να πας πουθενά!
Νεκροταφείο Ηρώων, Benter
Aψίδα θριάμβου στο Benter, κτισμένη το 2008, εις μνήμη των 600 ετών της πόλης
Πάρκο στο Benter
Δεκαπέντε χιλιόμετρα μετά το Bender, σε σχετικά καλό δρόμο και με λίγα αυτοκίνητα, όχι και τόσο παλιά όσο θα περίμενα, φθάσαμε στην πρωτεύουσα Tiraspol. Μετά το προηγούμενο επεισόδιο είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί για να μην έχουμε και δεύτερη συνάντηση με τους τοπικούς τροχονόμους. Τα αξιοθέατα λίγα, το Προεδρικό Παλάτι με το άγαλμα του Λένιν, το Νεκροταφείο Ηρώων με τα Σοβιετικά τανκς μπροστά στον Δνείστερο, ο Οίκος των Σοβιέτ, το παρακμιακό πάρκο Kirov. Υπάρχει βασικά, ένας κεντρικός δρόμος στον οποίο συγκεντρώνονται τα περισσότερα αξιοθέατα, η 25η Οκτωβρίου. Είναι αδύνατον να μην νοιώσεις μια διάχυτη αίσθηση μελαγχολίας, δεν είναι εύκολο να είσαι κάτοικος ενός ανύπαρκτου κράτους, δίχως προοπτικές και πιθανόν δίχως μέλλον, κατάλοιπο ενός κάποτε ενδόξου παρελθόντος που έσβησε. Η θλίψη αυτή διαπερνά όλους τους κατοίκους και τα κτίρια, σε μιά εμπειρία σουρεαλιστική. “Καλώς ήρθατε στο πουθενά” είχε πει κάποιος ντόπιος σε έναν επισκέπτη, και τα λόγια αυτά εκφράζουν την σημερινή πραγματικότητα. Σημειωτέον δε, ότι η περιοχή της Υπερδνειστερίας ήταν η πλουσιότερη της Μολδαβίας με συγκεντρωμένη την βιομηχανία και την παραγωγή ενέργειας για όλη την χώρα, ενώ η υπόλοιπη Μολδαβία ήταν καθαρά αγροτική. Μετά τον γύρο του κέντρου της πόλης επισκεπτόμαστε τις όχθες του ποταμού Δνείστερου, ο οποίος σχηματίζει το όριο μεταξύ Μολδαβίας και Transnistria. Στις όχθες του πολυάριθμοι κάτοικοι της πόλης κάνουν το μπάνιο τους, μιάς και είναι καλοκαίρι και έχει πολύ ζέστη, σε νερά που δεν φαίνονται βρώμικα αλλά είναι αρκετά θολά. Η Υπερδνειστερία παράγει και ένα φημισμένο κονιάκ, το Kvint, και μετά μιά σύντομη επίσκεψη στο εργοστάσιο και το πρατήριο της εταιρείας, ξεκινάμε προς την Ουκρανία και την Οδησσό.
To Προεδρικό Παλάτι με το Άγαλμα του Λένιν, Tiraspol
Σοβιετικό αναμνηστικό τανκ στο Νεκροταφείο Ηρώων με την επιγραφή “Για την Πατρίδα”, μέσα στο οποίο σκοτώθηκε ένας στρατηγός της χώρας, Tiraspol
Παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο Νεκροταφείο Ηρώων, Tiraspol
Η κεντρική οδός της 25ης Οκτωβρίου, Tiraspol
Παλάτι των Παιδιών και της Νεανικής Δημιουργικότητας, Tiraspol
Μνημείο στον μεγάλο Ρώσο στρατηγό Alexander Suvorov (1730-1800), ο οποίος θεωρείται και ιδρυτής της πόλης το 1792, ονομαστός εκτός των άλλων επειδή δεν έχασε ούτε μία μάχη από τις 60 που έδωσε, ενώ συχνά υστερούσε αριθμητικά από τους αντιπάλους, Tiraspol
Πρατήριο και εργοστάσιο της εταιρείας παραγωγής του εξαιρετικού κονιάκ Kvint, Tiraspol
Συνταγματικό Δικαστήριο της Transnistria, Tiraspol
Καθεδρικός της Γεννήσεως, Tiraspol
Παλάτι των Σοβιέτ (Δημαρχείο), Tiraspol
H Πύλη του Πάρκου Kirov, Tiraspol
Ο ποταμός Δνείστερος, Tiraspol
Η παραλία στον Δνείστερο, Tiraspol
Λουόμενοι στον Δνείστερο, Tiraspol
Μετά από 40 χιλιόμετρα σχετικά καλού δρόμου φθάνουμε στα σύνορα της Υπερδνειστερίας με την Oυκρανία, στο συνοριακό πέρασμα Kuchurchan. Και εδώ οι διαδικασίες γρήγορες, οι συνοριοφύλακες ευγενικοί σε απίστευτο βαθμό. Οι Ουκρανοί πιό δύσκολοι, μας ψάχνουν εξονυχιστικά, αλλά τελικά μας περνάνε δίχως πρόβλημα. Μας μένουν 80 περίπου χιλιόμετρα για την Οδησσό, ένας δρόμος για τον οποίο έχουμε ακούσει πολλά, ότι είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος, ότι έχει τεράστιες λακούβες και άλλα πολλά. Πιθανόν έτσι να ήταν πριν λίγο καιρό. Την εποχή, όμως, που περάσαμε εμείς, αρχή καλοκαιριού του 2019, όλες οι λακούβες έχουν επιδιορθωθεί. Βουναλάκια υπάρχουν πολλά και δυνητικά επικίνδυνα, το οδόστρωμα σε ορισμένα σημεία αρκετά ανώμαλο, αλλά με μιά ταχύτητα 80-90km/ώρα και με προσεκτική οδήγηση δεν αντιμετωπίζεις πρόβλημα. Σε καμιά ώρα μπαίνουμε στην Οδησσό. Mεγάλη πόλη, με πληθυσμό 1.000.000 κατοίκους, άσχημη, με πολύ κυκλοφορία. Όταν φθάσεις όμως στο ιστορικό της κέντρο, που είναι πανέμορφο, αλλάζεις γνώμη. Προτού μπούμε στο κέντρο της πόλης, επισκεφθήκαμε και την κυριότερη παραθεριστική παραλία της, την Arcadia στην Μαύρη Θάλασσα, η οποία δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον, τουλάχιστον για εμάς τους Έλληνες.
Φθάνοντας στο κέντρο της Οδησσού, ψάξαμε για το ξενοδοχείο μας. Εδώ μας συνέβη και το πρώτο και μόνο δυσάρεστο απρόοπτο, σχετικά με την διαμονή μας σε όλο το ταξίδι αυτό. Είχαμε κλείσει μέσω του Booking ένα ξενοδοχείο που ονομάζονταν Poet Art Hotel, στο κέντρο της Οδησσού. Η ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου επικοινώνησε μαζί μας με μήνυμα την προηγούμενη ημέρα και ρώτησε για την ώρα που θα φθάσουμε. Της απαντήσαμε ότι επειδή έχουμε ακούσει ότι ο δρόμος είναι χάλια, μάλλον θα αργήσουμε. Δεδομένου όμως ότι βρήκαμε πολύ καλύτερο τον δρόμο από ότι περιμέναμε, φθάσαμε αρκετά νωρίτερα. Ψάξαμε στην διεύθυνση του ξενοδοχείου, αλλά υπήρχε μόνο ένα παλιό οίκημα που ήταν συγκρότημα κατοικιών, και βρήκαμε μόνο μιά μικρή ταμπέλα στο πλάϊ της εισόδου που έγραφε ένα “Poet”. Aνεβήκαμε λοιπόν και αρχίσαμε να ψάχνουμε, το κτίριο ήταν σκοτεινό, βρώμικο, με κάτι σπασμένα σκαλοπάτια. Φυσικά για ασανσέρ ούτε λόγος, ενώ κανένα κουδούνι και καμία ειδοποίηση δεν υπήρχε. Ψάξαμε όλο το κτίριο και δεν βρήκαμε ούτε ψυχή, ενώ χτυπήσαμε και όλα τα κουδούνια και δεν απάντησε κανείς. Αναγκαστικά φύγαμε, και κοιτάξαμε για αλλού. Στο Booking ήταν όλα τα κεντρικά κλεισμένα και βρίσκαμε κατάλυμα καμιά 10ριά χιλιόμετρα μακριά. Ευτυχώς, περάσαμε μπροστά από ένα μικρό συμπαθητικό ξενοδοχείο, νομίζω ότι λεγόταν Consul, ρωτήσαμε και είμασταν τυχεροί επειδή είχε ένα δωμάτιο. Υπήρχε πάρκινγκ για το αυτοκίνητο σε μερικές θέσεις κρατημένες στον δρόμο μπροστά στο ξενοδοχείο, αλλά το ξενοδοχείο είχε και έναν γεράκο που καθόταν σε μιά καρέκλα συνεχώς μπροστά από την είσοδο και φύλαγε τα αυτοκίνητα. Το ίδιο βράδυ μας έστειλε μήνυμα η ρεσεψιονίστ του πρώτου ξενοδοχείου και ρωτούσε πότε θα έρθουμε! Φαίνεται ότι το ξενοδοχείο αυτό ήταν οροφοδιαμέρισμα και μάλιστα σε ψηλό όροφο, δίχως αυτό να αναφέρεται πουθενά στα στοιχεία του Booking. Η κυρία νομίζοντας ότι θα αργήσουμε πήγε για τις δουλειές της και γιαυτό δεν βρήκαμε κανέναν, παρότι το ξενοδοχείο ισχυρίζεται ότι έχει 24/7 υποδοχή. Μπορεί το διαμέρισμα να είναι καλό, ποτέ δεν το είδαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να περιμένουμε και ατελείωτες ώρες! Τελικά το Booking μας χρέωσε το 50% για no show. Ένα θέμα που πρέπει να προσέξει κανείς κλείνοντας διαμονή στις χώρες αυτές, είναι ότι πολλά ξενοδοχεία ισχυρίζονται ότι παρέχουν free public parking (αυτό έλεγαν και στο Poet Art), αλλά εννοούν ότι απλώς μπορείς να παρκάρεις στον δρόμο χωρίς παρκόμετρο, αλλά καθόλου δεν εγγυώνται ότι θα σου βρουν θέση, ούτε και εγγυώνται για την ασφάλεια του αυτοκινήτου σου! Καλό λοιπόν είναι να διευκρινήσει κανείς το θέμα αυτό εκ των προτέρων και το καλύτερο είναι να κλείνει ξενοδοχείο με πληρωτέο parking, οπότε έχει κάποια σιγουριά για το ότι θα ξαναβρεί το αυτοκίνητό του. Έγραψα για όλη αυτή την ταλαιπωρία, που για πολλούς ίσως και να μην έχει ενδιαφέρον, επειδή μου ζήτησαν μερικοί φίλοι να γράφω για τις λεπτομέρειες της διαμονής.
Mετά την εγκατάσταση στο ξενοδοχείο μας αρχίσαμε την περιήγηση. Η πόλη είναι πολύ σημαντική για τον Ελληνισμό, ιδρύθηκε από την Μεγάλη Αικατερίνη στα ερείπια αρχαίας ελληνικής αποικίας και παρουσίασε μεγάλη ανάπτυξη. Υπήρξε κέντρο κοσμοπολίτικο, εμπορικό, και πολιτιστικό. Εκεί ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία το 1814, και σήμερα υπάρχει το Μουσείο της Φιλικής Εταιρείας, το οποίο δυστυχώς ήταν κλειστό και δεν μπορέσαμε να το δούμε κατά την διάρκεια της επίσκεψής μας. Από το 1878 έως το 1895 κυβερνήτης της Οδησσού διετέλεσε ο Γρηγόριος Μαρασλής, γόνος ενός ευκατάστατου εμπόρου της πόλης, ο οποίος χρηματοδότησε με τμήμα της προσωπικής του περιουσίας μεγάλο αριθμό δημοσίων κτισμάτων στην Οδησσό. Η πρώτη όμως οικιστική ανάπτυξη της Οδησσού και η εξαίρετη ρυμοτομία της οφείλονται στον κυβερνήτη της στις αρχές του 19ου αιώνα, τον Δούκα του Ρισελιέ. Στην περιήγησή μας είδαμε το Δημαρχείο, το Παλάτι Vorontsov (που βρίσκεται υπό ανακαίνιση), το Θέατρο Μπαλλέτου και Όπερας, το Μουσείο Πούσκιν (στην πόλη αυτή έζησε για μιά περίοδο της ζωής του ο μεγάλος Ρώσος ποιητής), το κλασσικό ξενοδοχείο Londonskaya. Θα σταθώ για λίγο στα σκαλιά Ποτέμκιν, την γιγαντιαία σκάλα εισόδου στην Οδησσό από την θάλασσα. Τα σκαλιά Ποτέμκιν έγιναν διάσημα από την σπουδαία ταινία “Το Θωρηκτό Ποτέμκιν”του μεγάλου Σοβιετικού σκηνοθέτη Sergei Eisenstein. Eκεί γυρίστηκε η πιό διάσημη σκηνή της ταινίας, με την σφαγή του πλήθους από τον Τσαρικό στρατό και τους Κοζάκους. Μεταξύ των θυμάτων και μιά γυναίκα που πέφτει νεκρή, ενώ το καροτσάκι με το μωρό της κατρακυλάει αργά στα σκαλοπάτια, ανάμεσα στον κόσμο που διασκορπίζεται, μια μοναδική και υποβλητική σκηνή την οποία μιμήθηκαν δεκάδες άλλες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Τέλος και αυτής της ημέρας, που ενώ περιμέναμε ότι θα είναι η δυσκολώτερη του ταξιδιού, πέρασε τελικά χωρίς προβλήματα.
Το νεοκλασσικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Οδησσού
H Όπερα της Οδησσού
To Δημαρχείο της Οδησσού
Το λιμάνι της Οδησσού στη Μαύρη Θάλασσα
Όμορφο ανακαινισμένο κτίριο στο κέντρο της Οδησσού
Το υπό ανακαίνιση Παλάτι Vorontsov, Οδησσός
H όμορφη Primorsky Boulevard της Οδησσού
Το εμβληματικό ξενοδοχείο της Οδησσού Londonskaya
Στο εσωτερικό του ξενοδοχείου Londonskaya, Οδησσός
Τα σκαλιά Ποτέμκιν, Οδησσός
Το σημερινό πρόγραμμα περιλαμβάνει την διάσχιση της χώρας-φάντασμα, της Υπερδνειστερίας (Transnistria) και στη συνέχεια μετάβαση στην Οδησσό. Η Υπερδνειστερία είναι μιά λεπτή λωρίδα γης, σφηνωμένη μεταξύ της Μολδαβίας και της Ουκρανίας. Δεν τη βρίσκεις στους περισσότερους χάρτες, παρότι έχει δική της σημαία και σύνταγμα, και ίσως να μην την έχετε ξανακούσει. Έχει 500.000 κατοίκους, κοινοβουλευτική κυβέρνηση, στρατό και δικό της νόμισμα, όλα τα χαρακτηριστικά ενός κράτους, που όμως κανείς σχεδόν δεν το αναγνωρίζει! Τόσο για την Μολδαβία, όσο και για την Ουκρανία, θεωρείται ανύπαρκτο και στα σύνορά της υπάρχουν μόνο δικοί της συνοριοφύλακες. Η ιστορία με λίγα λόγια έχει ως εξής: μετά την διάσπαση της Σοβιετικής Ένωσης, η περιοχή αυτή είχε πολλούς Ρώσους και Ρωσόφωνους που αισθάνθηκαν ότι απομονώνονται πολιτικά και πολιτισμικά στη νέα δημοκρατία της Μολδαβίας. Δήλωσαν ανεξαρτησία, ελπίζοντας να εγκαθιδρύσουν ένα σοσιαλιστικό καθεστώς, αλλά ένας διετής πόλεμος ακολούθησε με την Μολδαβία, που τέλειωσε με την αυτονομία της περιοχής. Από τότε την αναγνωρίζει σαν ανεξάρτητο κράτος μόνον η Ρωσία, της οποίας είναι υποτελής (έχει μόνιμα Ρωσικά στρατεύματα στα εδάφη της και την βοηθάει και οικονομικά), ενώ τα Ηνωμένα Έθνη την θεωρούν τμήμα της Μολδαβίας.
Μετά από οδήγηση σε έναν σχετικά καλό και ήσυχο δρόμο για 60 περίπου χιλιόμετρα, φθάνουμε στα σύνορα με κάποια ανησυχία. Έχουμε διαβάσει ατέλειωτες ιστορίες για καθυστερήσεις, αδυναμία συνενόησης λόγω γλώσσας, εκβιασμούς, δωροδοκίες κλπ. Οι συνοριοφύλακες όμως της Transnistria είναι ευγενέστατοι, 1-2 μιλούν και κάποια Αγγλικά και μας καθοδηγούν όπως πρέπει. Παρκάρουμε σε κάποιο σημείο που μας υποδεικνύουν και πληρώνουμε 4 Ευρώ για διόδια στην χώρα. Τους λέμε ότι κατευθυνόμαστε για Οδησσό και ότι δεν θα διανυκτερεύσουμε στη χώρα και αυτό ήταν! Είμαστε ελεύθεροι να μπούμε στην Υπερδνειστερία, μετά από διαδικασία που κράτησε το πολύ ένα τέταρτο της ώρας. Σε λίγο μπαίνουμε στο Benter, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, με σκοπό να επισκεφθούμε ένα παλιό Οθωμανικό φρούριο, που είναι το κύριο αξιοθέατο της περιοχής. Δυστυχώς, με 4 GPS (δύο στα κινητά, ένα στο Ipad και ένα του αυτοκινήτου) και δεν μπορούμε να το εντοπίσουμε. Ρωτάμε τους κατοίκους, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι λέμε, και κανείς τους δεν μιλάει και Αγγλικά. Τελικά κάποιος μας υπέδειξε την περιοχή, αφού του δείξαμε μιά εικόνα του φρουρίου, αλλά παντού υπήρχαν χωματόδρομοι και το κάστρο ήταν άφαντο! Και με όλα αυτά, σε κάποιο σημείο είδαμε έναν τροχονόμο να μας κάνει σήμα να σταματήσουμε, επειδή πατήσαμε κάποια συνεχή λευκή γραμμή! Αμέσως ήρθαν στο νου μου όλες οι ιστορίες που είχα διαβάσει για την διαφθορά της τοπικής αστυνομίας και για τα τεράστια πρόστιμα που επιβάλλουν. Άρχισε λοιπόν ένας ατέλειωτος διάλογος, χωρίς να γνωρίζουμε Ρωσικά και δίχως ο τροχονόμος να γνωρίζει καμιά άλλη γλώσσα. Ευτυχώς, υπήρχει ο Google translator. Με τα πολλά, αποφάσισα να του δώσω ένα 20Ευρο, μήπως μας αφήσει, με κάποιο φόβο μπας και θεωρηθεί απόπειρα δωροδοκίας. Με έκπληξή μου είδα ότι δεν πήρε τα χρήματα και μου έκανε ένα νεύμα, επιτρέποντάς μας να φύγουμε! Απομακρυνθήκαμε γρήγορα, πριν το μετανιώσει, και φυσικά καμιά σκέψη πλέον για να βρούμε το περίφημο κάστρο, αλλά κατευθυνθήκαμε προς την πρωτεύουσα Tiraspol. Πολλές φορές σκέφτηκα μετά, τι ήταν αυτό που ώθησε τον τροχονόμο να μας κάνει όλη αυτή την ιστορία, δίχως κανένα σκοπό, αφού δεν ήθελε (ή ίσως φοβόταν) να πάρει χρήματα. Η απάντηση που έδωσα είναι Η ΑΝΙΑ! Η ανία που επικρατεί σε μιά απομονωμένη, μικρή, μελαγχολική χώρα, όπου δεν συμβαίνει τίποτα και όπου δεν μπορείς να πας πουθενά!
Νεκροταφείο Ηρώων, Benter
Aψίδα θριάμβου στο Benter, κτισμένη το 2008, εις μνήμη των 600 ετών της πόλης
Πάρκο στο Benter
Δεκαπέντε χιλιόμετρα μετά το Bender, σε σχετικά καλό δρόμο και με λίγα αυτοκίνητα, όχι και τόσο παλιά όσο θα περίμενα, φθάσαμε στην πρωτεύουσα Tiraspol. Μετά το προηγούμενο επεισόδιο είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί για να μην έχουμε και δεύτερη συνάντηση με τους τοπικούς τροχονόμους. Τα αξιοθέατα λίγα, το Προεδρικό Παλάτι με το άγαλμα του Λένιν, το Νεκροταφείο Ηρώων με τα Σοβιετικά τανκς μπροστά στον Δνείστερο, ο Οίκος των Σοβιέτ, το παρακμιακό πάρκο Kirov. Υπάρχει βασικά, ένας κεντρικός δρόμος στον οποίο συγκεντρώνονται τα περισσότερα αξιοθέατα, η 25η Οκτωβρίου. Είναι αδύνατον να μην νοιώσεις μια διάχυτη αίσθηση μελαγχολίας, δεν είναι εύκολο να είσαι κάτοικος ενός ανύπαρκτου κράτους, δίχως προοπτικές και πιθανόν δίχως μέλλον, κατάλοιπο ενός κάποτε ενδόξου παρελθόντος που έσβησε. Η θλίψη αυτή διαπερνά όλους τους κατοίκους και τα κτίρια, σε μιά εμπειρία σουρεαλιστική. “Καλώς ήρθατε στο πουθενά” είχε πει κάποιος ντόπιος σε έναν επισκέπτη, και τα λόγια αυτά εκφράζουν την σημερινή πραγματικότητα. Σημειωτέον δε, ότι η περιοχή της Υπερδνειστερίας ήταν η πλουσιότερη της Μολδαβίας με συγκεντρωμένη την βιομηχανία και την παραγωγή ενέργειας για όλη την χώρα, ενώ η υπόλοιπη Μολδαβία ήταν καθαρά αγροτική. Μετά τον γύρο του κέντρου της πόλης επισκεπτόμαστε τις όχθες του ποταμού Δνείστερου, ο οποίος σχηματίζει το όριο μεταξύ Μολδαβίας και Transnistria. Στις όχθες του πολυάριθμοι κάτοικοι της πόλης κάνουν το μπάνιο τους, μιάς και είναι καλοκαίρι και έχει πολύ ζέστη, σε νερά που δεν φαίνονται βρώμικα αλλά είναι αρκετά θολά. Η Υπερδνειστερία παράγει και ένα φημισμένο κονιάκ, το Kvint, και μετά μιά σύντομη επίσκεψη στο εργοστάσιο και το πρατήριο της εταιρείας, ξεκινάμε προς την Ουκρανία και την Οδησσό.
To Προεδρικό Παλάτι με το Άγαλμα του Λένιν, Tiraspol
Σοβιετικό αναμνηστικό τανκ στο Νεκροταφείο Ηρώων με την επιγραφή “Για την Πατρίδα”, μέσα στο οποίο σκοτώθηκε ένας στρατηγός της χώρας, Tiraspol
Παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο Νεκροταφείο Ηρώων, Tiraspol
Η κεντρική οδός της 25ης Οκτωβρίου, Tiraspol
Παλάτι των Παιδιών και της Νεανικής Δημιουργικότητας, Tiraspol
Μνημείο στον μεγάλο Ρώσο στρατηγό Alexander Suvorov (1730-1800), ο οποίος θεωρείται και ιδρυτής της πόλης το 1792, ονομαστός εκτός των άλλων επειδή δεν έχασε ούτε μία μάχη από τις 60 που έδωσε, ενώ συχνά υστερούσε αριθμητικά από τους αντιπάλους, Tiraspol
Πρατήριο και εργοστάσιο της εταιρείας παραγωγής του εξαιρετικού κονιάκ Kvint, Tiraspol
Συνταγματικό Δικαστήριο της Transnistria, Tiraspol
Καθεδρικός της Γεννήσεως, Tiraspol
Παλάτι των Σοβιέτ (Δημαρχείο), Tiraspol
H Πύλη του Πάρκου Kirov, Tiraspol
Ο ποταμός Δνείστερος, Tiraspol
Η παραλία στον Δνείστερο, Tiraspol
Λουόμενοι στον Δνείστερο, Tiraspol
Μετά από 40 χιλιόμετρα σχετικά καλού δρόμου φθάνουμε στα σύνορα της Υπερδνειστερίας με την Oυκρανία, στο συνοριακό πέρασμα Kuchurchan. Και εδώ οι διαδικασίες γρήγορες, οι συνοριοφύλακες ευγενικοί σε απίστευτο βαθμό. Οι Ουκρανοί πιό δύσκολοι, μας ψάχνουν εξονυχιστικά, αλλά τελικά μας περνάνε δίχως πρόβλημα. Μας μένουν 80 περίπου χιλιόμετρα για την Οδησσό, ένας δρόμος για τον οποίο έχουμε ακούσει πολλά, ότι είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος, ότι έχει τεράστιες λακούβες και άλλα πολλά. Πιθανόν έτσι να ήταν πριν λίγο καιρό. Την εποχή, όμως, που περάσαμε εμείς, αρχή καλοκαιριού του 2019, όλες οι λακούβες έχουν επιδιορθωθεί. Βουναλάκια υπάρχουν πολλά και δυνητικά επικίνδυνα, το οδόστρωμα σε ορισμένα σημεία αρκετά ανώμαλο, αλλά με μιά ταχύτητα 80-90km/ώρα και με προσεκτική οδήγηση δεν αντιμετωπίζεις πρόβλημα. Σε καμιά ώρα μπαίνουμε στην Οδησσό. Mεγάλη πόλη, με πληθυσμό 1.000.000 κατοίκους, άσχημη, με πολύ κυκλοφορία. Όταν φθάσεις όμως στο ιστορικό της κέντρο, που είναι πανέμορφο, αλλάζεις γνώμη. Προτού μπούμε στο κέντρο της πόλης, επισκεφθήκαμε και την κυριότερη παραθεριστική παραλία της, την Arcadia στην Μαύρη Θάλασσα, η οποία δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον, τουλάχιστον για εμάς τους Έλληνες.
Φθάνοντας στο κέντρο της Οδησσού, ψάξαμε για το ξενοδοχείο μας. Εδώ μας συνέβη και το πρώτο και μόνο δυσάρεστο απρόοπτο, σχετικά με την διαμονή μας σε όλο το ταξίδι αυτό. Είχαμε κλείσει μέσω του Booking ένα ξενοδοχείο που ονομάζονταν Poet Art Hotel, στο κέντρο της Οδησσού. Η ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου επικοινώνησε μαζί μας με μήνυμα την προηγούμενη ημέρα και ρώτησε για την ώρα που θα φθάσουμε. Της απαντήσαμε ότι επειδή έχουμε ακούσει ότι ο δρόμος είναι χάλια, μάλλον θα αργήσουμε. Δεδομένου όμως ότι βρήκαμε πολύ καλύτερο τον δρόμο από ότι περιμέναμε, φθάσαμε αρκετά νωρίτερα. Ψάξαμε στην διεύθυνση του ξενοδοχείου, αλλά υπήρχε μόνο ένα παλιό οίκημα που ήταν συγκρότημα κατοικιών, και βρήκαμε μόνο μιά μικρή ταμπέλα στο πλάϊ της εισόδου που έγραφε ένα “Poet”. Aνεβήκαμε λοιπόν και αρχίσαμε να ψάχνουμε, το κτίριο ήταν σκοτεινό, βρώμικο, με κάτι σπασμένα σκαλοπάτια. Φυσικά για ασανσέρ ούτε λόγος, ενώ κανένα κουδούνι και καμία ειδοποίηση δεν υπήρχε. Ψάξαμε όλο το κτίριο και δεν βρήκαμε ούτε ψυχή, ενώ χτυπήσαμε και όλα τα κουδούνια και δεν απάντησε κανείς. Αναγκαστικά φύγαμε, και κοιτάξαμε για αλλού. Στο Booking ήταν όλα τα κεντρικά κλεισμένα και βρίσκαμε κατάλυμα καμιά 10ριά χιλιόμετρα μακριά. Ευτυχώς, περάσαμε μπροστά από ένα μικρό συμπαθητικό ξενοδοχείο, νομίζω ότι λεγόταν Consul, ρωτήσαμε και είμασταν τυχεροί επειδή είχε ένα δωμάτιο. Υπήρχε πάρκινγκ για το αυτοκίνητο σε μερικές θέσεις κρατημένες στον δρόμο μπροστά στο ξενοδοχείο, αλλά το ξενοδοχείο είχε και έναν γεράκο που καθόταν σε μιά καρέκλα συνεχώς μπροστά από την είσοδο και φύλαγε τα αυτοκίνητα. Το ίδιο βράδυ μας έστειλε μήνυμα η ρεσεψιονίστ του πρώτου ξενοδοχείου και ρωτούσε πότε θα έρθουμε! Φαίνεται ότι το ξενοδοχείο αυτό ήταν οροφοδιαμέρισμα και μάλιστα σε ψηλό όροφο, δίχως αυτό να αναφέρεται πουθενά στα στοιχεία του Booking. Η κυρία νομίζοντας ότι θα αργήσουμε πήγε για τις δουλειές της και γιαυτό δεν βρήκαμε κανέναν, παρότι το ξενοδοχείο ισχυρίζεται ότι έχει 24/7 υποδοχή. Μπορεί το διαμέρισμα να είναι καλό, ποτέ δεν το είδαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να περιμένουμε και ατελείωτες ώρες! Τελικά το Booking μας χρέωσε το 50% για no show. Ένα θέμα που πρέπει να προσέξει κανείς κλείνοντας διαμονή στις χώρες αυτές, είναι ότι πολλά ξενοδοχεία ισχυρίζονται ότι παρέχουν free public parking (αυτό έλεγαν και στο Poet Art), αλλά εννοούν ότι απλώς μπορείς να παρκάρεις στον δρόμο χωρίς παρκόμετρο, αλλά καθόλου δεν εγγυώνται ότι θα σου βρουν θέση, ούτε και εγγυώνται για την ασφάλεια του αυτοκινήτου σου! Καλό λοιπόν είναι να διευκρινήσει κανείς το θέμα αυτό εκ των προτέρων και το καλύτερο είναι να κλείνει ξενοδοχείο με πληρωτέο parking, οπότε έχει κάποια σιγουριά για το ότι θα ξαναβρεί το αυτοκίνητό του. Έγραψα για όλη αυτή την ταλαιπωρία, που για πολλούς ίσως και να μην έχει ενδιαφέρον, επειδή μου ζήτησαν μερικοί φίλοι να γράφω για τις λεπτομέρειες της διαμονής.
Mετά την εγκατάσταση στο ξενοδοχείο μας αρχίσαμε την περιήγηση. Η πόλη είναι πολύ σημαντική για τον Ελληνισμό, ιδρύθηκε από την Μεγάλη Αικατερίνη στα ερείπια αρχαίας ελληνικής αποικίας και παρουσίασε μεγάλη ανάπτυξη. Υπήρξε κέντρο κοσμοπολίτικο, εμπορικό, και πολιτιστικό. Εκεί ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία το 1814, και σήμερα υπάρχει το Μουσείο της Φιλικής Εταιρείας, το οποίο δυστυχώς ήταν κλειστό και δεν μπορέσαμε να το δούμε κατά την διάρκεια της επίσκεψής μας. Από το 1878 έως το 1895 κυβερνήτης της Οδησσού διετέλεσε ο Γρηγόριος Μαρασλής, γόνος ενός ευκατάστατου εμπόρου της πόλης, ο οποίος χρηματοδότησε με τμήμα της προσωπικής του περιουσίας μεγάλο αριθμό δημοσίων κτισμάτων στην Οδησσό. Η πρώτη όμως οικιστική ανάπτυξη της Οδησσού και η εξαίρετη ρυμοτομία της οφείλονται στον κυβερνήτη της στις αρχές του 19ου αιώνα, τον Δούκα του Ρισελιέ. Στην περιήγησή μας είδαμε το Δημαρχείο, το Παλάτι Vorontsov (που βρίσκεται υπό ανακαίνιση), το Θέατρο Μπαλλέτου και Όπερας, το Μουσείο Πούσκιν (στην πόλη αυτή έζησε για μιά περίοδο της ζωής του ο μεγάλος Ρώσος ποιητής), το κλασσικό ξενοδοχείο Londonskaya. Θα σταθώ για λίγο στα σκαλιά Ποτέμκιν, την γιγαντιαία σκάλα εισόδου στην Οδησσό από την θάλασσα. Τα σκαλιά Ποτέμκιν έγιναν διάσημα από την σπουδαία ταινία “Το Θωρηκτό Ποτέμκιν”του μεγάλου Σοβιετικού σκηνοθέτη Sergei Eisenstein. Eκεί γυρίστηκε η πιό διάσημη σκηνή της ταινίας, με την σφαγή του πλήθους από τον Τσαρικό στρατό και τους Κοζάκους. Μεταξύ των θυμάτων και μιά γυναίκα που πέφτει νεκρή, ενώ το καροτσάκι με το μωρό της κατρακυλάει αργά στα σκαλοπάτια, ανάμεσα στον κόσμο που διασκορπίζεται, μια μοναδική και υποβλητική σκηνή την οποία μιμήθηκαν δεκάδες άλλες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Τέλος και αυτής της ημέρας, που ενώ περιμέναμε ότι θα είναι η δυσκολώτερη του ταξιδιού, πέρασε τελικά χωρίς προβλήματα.
Το νεοκλασσικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Οδησσού
H Όπερα της Οδησσού
To Δημαρχείο της Οδησσού
Το λιμάνι της Οδησσού στη Μαύρη Θάλασσα
Όμορφο ανακαινισμένο κτίριο στο κέντρο της Οδησσού
Το υπό ανακαίνιση Παλάτι Vorontsov, Οδησσός
H όμορφη Primorsky Boulevard της Οδησσού
Το εμβληματικό ξενοδοχείο της Οδησσού Londonskaya
Στο εσωτερικό του ξενοδοχείου Londonskaya, Οδησσός
Τα σκαλιά Ποτέμκιν, Οδησσός
Πιστεύω οτι η παρουσία σας θα διανθήσει το travelstories! Σε αναμονή λοιπόν των ιστοριών σας!
