Τουρκία Weekend στην Πόλη

[maltakias]

Ξεκινάμε τη βόλτα μας,απελευθερωμένοι από τα μπαγκάζια μας πλέον,και διασχίζοντας το Tavukhane Sokak με τα πολύχρωμα Τουρκμένικα σπιτάκια του καταλήγουμε στην πίσω είσοδο του Sultanahmet Camii ή Μπλε Τζαμί κατά το ελληνικότερον.

Μη ψάξετε για τίποτα μπλέ απ'έξω,όλο μέσα βρίσκεται,στα διάσημα πλακάκια Iznik που το διακοσμούν.



Πρώτη φορά που μπαίνω σε Ισλαμικό τέμενος και δεν σας κρύβω ότι νοιώθω μια ελαφρά ανατριχίλα.Στην ουρά λοιπόν με καμιά πενηνταριά Ιαπωνέζους και άλλους τόσους Ινδούς.Παπουτσάκια σε σακούλα και κάλυμα για τους ώμους και το κεφάλι των γυναικών.Βεβαίως η Έλενα έχει προνοήσει και έχει πάρει μαζί της μια τεράστια πασμίνα που καλύπτει τα πάντα με μια κίνηση.Εξάλλου έχει διαβάσει τόσα ανατολίτικα μελοδράματα -ξέρετε,από αυτά που σατράπηδες Άραβες κακομεταχειρίζονται τις δύσμοιρες συζύγους τους- που μόνο η προσευχή της διαφεύγει.

Το εσωτερικό επιβλητικό ακόμα κι αν δεν έχετε καμία επαφή με τη θρησκεία.Αν θέλετε μόνο μην περνάτε μπροστά από πιστούς που προσεύχονται,καθώς σύμφωνα με το τυπικό είναι σαν να απευθύνουν την προσευχή τους προς εσάς,πράγμα προσβλητικό όπως αντιλαμβάνεστε.Στην αίθουσα προσευχής ενός τεμένους θα παρατηρήσετε,πέραν του διάκοσμου και της πλήρους απουσίας επίπλων,κυρίως τα Mihrab και Minbar.Βρίσκονται και τα δύο στον τοίχο που προσανατολίζεται προς τη Μέκκα και ονομάζεται qiblah.Το Mihrab είναι μια διακοσμημένη εσοχή σε σχήμα πύλης που υποδεικνύει την ακριβή θέση της ιερής πόλης.Το Minbar πάλι είναι κάτι σας άμβωνας από όπου ο Ιμάμης κάνει το κύρηγμα της Παρασκευής.



Ο προαύλιος χώρος πάντως,εμένα με κέρδισε ακόμα περισσότερο.Η αρχιτεκτονική με ξεκάθαρες αναφορές στην Αγιά-Σοφιά και η απόλυτη συμμετρία του κτίσματος κερδίζει το μάτι και τις εντυπώσεις με χαρακτηριστική ευκολία.



Βγαίνοντας έξω πέφτουμε ακριβώς πάνω στην πλατεία των αλόγων.Ο βυζαντινός ιππόδρομος με άλλα λόγια.Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους οι δρόμοι που διατρέχουν εκατέρωθεν την πλατεία ακολουθούν την ίδια περίπου διαδρομή με την αρχική χάραξη του ιπποδρόμου.Χώρος θεαμάτων,και μετά τους Βυζαντινούς,και κρίσης των αυτοκρατόρων.Εδώ σφαγιάστηκαν περίπου 30.000 άτομα στη διάσημη στάση του Νίκα,αλλά μην πιάσουμε τώρα τις βυζαντινές σφαγές γιατί δεν θα τελειώσουμε.

Στο νότιο άκρο της πλατείας δεσπόζουν τρία ψηλά στοιχεία.Η στήλη του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου,η στήλη των όφεων και ο οβελίσκος του Θεοδοσίου.Η τελευταία κοσμούσε κάποτε των ιερό ναό του Καρνάκ στο Λούξορ της Αιγύπτου και είχε ανεγερθεί το 1490π.Χ. από τον Τούθμωση Γ'.Μεταφέρθηκε το 390μ.Χ. εδώ από τον Μέγα Θεοδόσιο -όσο πιο πολλούς έσφαζες,τόσο πιο μέγας ήσουν- σε τρία κομμάτια και σώζεται μόνο το κορυφαίο σήμερα.Ο οβελίσκος φέρει χαραγμένα ιερογλυφικά πάνω σε ροζ γρανίτη και εντυπωσιάζει με την άψογη διατήρησή του στο χρόνο.



Η πλατεία ακολουθεί παράλληλα το Μπλε Τζαμί,την θέση του οποίου κάποτε καταλάμβανε το Μεγάλο Παλάτι των Βυζαντινών.Διασχίζοντάς την τσακώνουμε κι από ένα Simit για να μας κόψει λίγο την πείνα.Σαλονικιότικο κουλούρι είναι,μη φαντάζεστε καμιά σπεσιαλιτέ.

Προσπερνάμε την κρήνη του Γουλιέλμου και καταλήγουμε στο παρκάκι που ενώνει τα σπουδαιότερα μνημεία της περιοχής.Αυτό που είδαμε κι αυτό που θα δούμε.Το Μπλε Τζαμί και την Αγιά-Σοφιά.Η Panasonic μου παίρνει φωτιά.Κοντινά,μακρινά,φωτεινά,με αντίθεση,και με ένα mode dial που τρώει κολλήματα από την Κούβα και μετά και έχει αρχίσει να με εκνευρίζει αλλά δύσκολα θα μου αφαιρέσει τη χαρά.Αυτή που νοιώθω πάντα όταν φωτογραφίζω ένα μέρος που έχω χιλιοδεί στην τηλεόραση και το διαδίκτυο αλλά που μοιάζει πάντα τόσο πρωτόγνωρο όταν το αντικρίζω με τα ίδια μου τα μάτια.




Το πλήθος έξω από το "Μέγα Μοναστήρι" είναι τεράστιο και βέβαια ακούς ελληνικά από παντού.Ευτυχώς η διαδικασία της εισόδου είναι γρήγορη και περιλαμβάνει ανιχνευτές μετάλλων καθώς και ακτίνες,όπως ακριβώς και στο Topkapi.

Τα λέμε μέσα......

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Dafni]

μην αργεις τη συνέχεια γιατί ψήνομαι για κωνσταντινουπολη .....παλι....πήγα το φεβρουαριο και έχω κλεισει ειστητηρια για αρχές οκτώβρη αλλά τρώγομαι να ξαναπαω μέσα στον ιουλιο έστω για δυο μέρες....για βαλε γρηγορα τη συνέχεια γιατι έχω παθει σύνδρομο στέρησης ...

 

[maltakias]

Ο πιλότος μας βγήκε γκαζιάρης και σε 40' μας έχει πάνω από τη θάλασσα του Μαρμαρά.Δεκαπέντε λεπτά αργότερα αποβιβαζόμαστε από το 737-800 των τουρκικών αερογραμμών,αφού έχουμε "χυθεί" πρώτα στον αεροδιάδρομο από το -όχι και τόσο γλυκό- χεράκι του κυβερνήτη μας που μάλλον βιάζεται να φάει πρωϊνό στο σπίτι του.

Το Havalimani αξιπρεπέστατο,δεν θα έλεγα το ίδιο και για τον μπάτσο στον έλεγχο διαβατηρίων,του οποίου η απάντηση στην καλημέρα μου είναι ένα γρύλισμα.Μάλλον θα φταίει που αυτός δεν προβλέπεται να φάει πρωϊνό στο σπίτι του.

Το δρομολόγιο μας περιλαμβάνει Light Metro,Tram και πόδια με τελικό προορισμό ένα boutique hotel κοντά στην Πλατεία των Αλόγων (At Meydani) στο σοκάκι πίσω ακριβώς από το Μπλε Τζαμί.Προσπαθώντας να βγάλουμε Jeton (μάρκες που χρησιμοποιούνται σε όλα τα αστικά μέσα συγκοινωνίας) συνειδητοποιούμε ότι το μεγαλύτερο νόμισμα που δέχεται το μηχάνημα είναι 10 λίρες ενώ εμείς έχουμε από 20ρικο και πάνω.Κι εκεί που σιχτιρίζουμε ένας Τούρκος από πίσω μας βάζει τα λεφτά στο μηχάνημα,μας καλημερίζει και φεύγει αφήνοντάς μας να κοιταζόμαστε για την εξυπηρέτηση ενός παντελώς αγνώστου προς δύο Έλληνες τουρίστες.Να'ναι καλά ο άνθρωπος.

Το δίκτυο των μεταφορών τους σε ράγες δεν είναι και τόσο εκτεταμένο αλλά για τα μέρη που θα κινηθούμε εμείς αρκεί.Πρώτη μουσουλμανική χώρα που επισκέπτομαι και αναπόφευκτα το μάτι πέφτει πάνω στις γυναίκες.Πόσο μάλλον που λόγω της προοδευτικότητας της πόλης που βρίσκομαι μπορείς να δείς από μπούστα και σορτσάκια μέχρι μαντίλες και κατάμαυρα τσαντόρ.Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε και η χρήση,από ελάχιστες είναι η αλήθεια,του Niqab,της μαύρης μαντίλας που καλύπτει όλο το πρόσωπο εκτός από τα μάτια.

Στάση Sultanahmet,"σπρώξε να κατέβουμε Έλενα".Πολύς λαός ρε παιδί μου,αν δεν αντέχετε το συνωστισμό διαλέξτε άλλη πόλη.4η σε πληθυσμό παγκοσμίως με περίπου δωδεκάμιση εκατομμύρια ψυχές να ζουν εδώ,αν προσθέσετε και καμιά δεκαριά μιλιούνια τουρίστες ετησίως μπορείτε να αντιληφθείτε τι εννοώ.

Σε πέντε λεπτάκια ο Metin μας υποδεχόταν στο Djem Hotel.Εξαιρετικά φιλικός και εξυπηρετικός ο ίδιος,αλλά και το ξενοδοχείο όμορφο -με κεντρικό του θέμα αυθεντικά υφαντά και φορεσιές του 19ου αιώνα- όσο και βολικό,σε ότι αφορά την τοποθεσία και την άνεση.Συνολικά ένα διαμαντάκι που μπορεί να μην είναι ότι φθηνότερο μπορείς να βρείς στην πόλη αλλά προσωπικά δεν μετάνιωσα ούτε για ένα ευρώ από αυτά που έδωσα.

Αφού τακτοποιηθήκαμε με early check-in ο Metin μας προσέφερε πρωϊνό για το καλοσόρισμα αλλά ο χρόνος πίεζε τόσο πολύ που μας ανάγκαζε να ξεκινήσουμε αμέσως περιήγηση.

 

[pattyyy]

Ωραία αρχή! Περιμένω τη συνέχεια!

 

[nenena]

και μετά και μετά????

 

[maltakias]

Ξεκινάμε τη βόλτα μας,απελευθερωμένοι από τα μπαγκάζια μας πλέον,και διασχίζοντας το Tavukhane Sokak με τα πολύχρωμα Τουρκμένικα σπιτάκια του καταλήγουμε στην πίσω είσοδο του Sultanahmet Camii ή Μπλε Τζαμί κατά το ελληνικότερον.

Μη ψάξετε για τίποτα μπλέ απ'έξω,όλο μέσα βρίσκεται,στα διάσημα πλακάκια Iznik που το διακοσμούν.



Πρώτη φορά που μπαίνω σε Ισλαμικό τέμενος και δεν σας κρύβω ότι νοιώθω μια ελαφρά ανατριχίλα.Στην ουρά λοιπόν με καμιά πενηνταριά Ιαπωνέζους και άλλους τόσους Ινδούς.Παπουτσάκια σε σακούλα και κάλυμα για τους ώμους και το κεφάλι των γυναικών.Βεβαίως η Έλενα έχει προνοήσει και έχει πάρει μαζί της μια τεράστια πασμίνα που καλύπτει τα πάντα με μια κίνηση.Εξάλλου έχει διαβάσει τόσα ανατολίτικα μελοδράματα -ξέρετε,από αυτά που σατράπηδες Άραβες κακομεταχειρίζονται τις δύσμοιρες συζύγους τους- που μόνο η προσευχή της διαφεύγει.

Το εσωτερικό επιβλητικό ακόμα κι αν δεν έχετε καμία επαφή με τη θρησκεία.Αν θέλετε μόνο μην περνάτε μπροστά από πιστούς που προσεύχονται,καθώς σύμφωνα με το τυπικό είναι σαν να απευθύνουν την προσευχή τους προς εσάς,πράγμα προσβλητικό όπως αντιλαμβάνεστε.Στην αίθουσα προσευχής ενός τεμένους θα παρατηρήσετε,πέραν του διάκοσμου και της πλήρους απουσίας επίπλων,κυρίως τα Mihrab και Minbar.Βρίσκονται και τα δύο στον τοίχο που προσανατολίζεται προς τη Μέκκα και ονομάζεται qiblah.Το Mihrab είναι μια διακοσμημένη εσοχή σε σχήμα πύλης που υποδεικνύει την ακριβή θέση της ιερής πόλης.Το Minbar πάλι είναι κάτι σας άμβωνας από όπου ο Ιμάμης κάνει το κύρηγμα της Παρασκευής.



Ο προαύλιος χώρος πάντως,εμένα με κέρδισε ακόμα περισσότερο.Η αρχιτεκτονική με ξεκάθαρες αναφορές στην Αγιά-Σοφιά και η απόλυτη συμμετρία του κτίσματος κερδίζει το μάτι και τις εντυπώσεις με χαρακτηριστική ευκολία.



Βγαίνοντας έξω πέφτουμε ακριβώς πάνω στην πλατεία των αλόγων.Ο βυζαντινός ιππόδρομος με άλλα λόγια.Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους οι δρόμοι που διατρέχουν εκατέρωθεν την πλατεία ακολουθούν την ίδια περίπου διαδρομή με την αρχική χάραξη του ιπποδρόμου.Χώρος θεαμάτων,και μετά τους Βυζαντινούς,και κρίσης των αυτοκρατόρων.Εδώ σφαγιάστηκαν περίπου 30.000 άτομα στη διάσημη στάση του Νίκα,αλλά μην πιάσουμε τώρα τις βυζαντινές σφαγές γιατί δεν θα τελειώσουμε.

Στο νότιο άκρο της πλατείας δεσπόζουν τρία ψηλά στοιχεία.Η στήλη του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου,η στήλη των όφεων και ο οβελίσκος του Θεοδοσίου.Η τελευταία κοσμούσε κάποτε των ιερό ναό του Καρνάκ στο Λούξορ της Αιγύπτου και είχε ανεγερθεί το 1490π.Χ. από τον Τούθμωση Γ'.Μεταφέρθηκε το 390μ.Χ. εδώ από τον Μέγα Θεοδόσιο -όσο πιο πολλούς έσφαζες,τόσο πιο μέγας ήσουν- σε τρία κομμάτια και σώζεται μόνο το κορυφαίο σήμερα.Ο οβελίσκος φέρει χαραγμένα ιερογλυφικά πάνω σε ροζ γρανίτη και εντυπωσιάζει με την άψογη διατήρησή του στο χρόνο.



Η πλατεία ακολουθεί παράλληλα το Μπλε Τζαμί,την θέση του οποίου κάποτε καταλάμβανε το Μεγάλο Παλάτι των Βυζαντινών.Διασχίζοντάς την τσακώνουμε κι από ένα Simit για να μας κόψει λίγο την πείνα.Σαλονικιότικο κουλούρι είναι,μη φαντάζεστε καμιά σπεσιαλιτέ.

Προσπερνάμε την κρήνη του Γουλιέλμου και καταλήγουμε στο παρκάκι που ενώνει τα σπουδαιότερα μνημεία της περιοχής.Αυτό που είδαμε κι αυτό που θα δούμε.Το Μπλε Τζαμί και την Αγιά-Σοφιά.Η Panasonic μου παίρνει φωτιά.Κοντινά,μακρινά,φωτεινά,με αντίθεση,και με ένα mode dial που τρώει κολλήματα από την Κούβα και μετά και έχει αρχίσει να με εκνευρίζει αλλά δύσκολα θα μου αφαιρέσει τη χαρά.Αυτή που νοιώθω πάντα όταν φωτογραφίζω ένα μέρος που έχω χιλιοδεί στην τηλεόραση και το διαδίκτυο αλλά που μοιάζει πάντα τόσο πρωτόγνωρο όταν το αντικρίζω με τα ίδια μου τα μάτια.




Το πλήθος έξω από το "Μέγα Μοναστήρι" είναι τεράστιο και βέβαια ακούς ελληνικά από παντού.Ευτυχώς η διαδικασία της εισόδου είναι γρήγορη και περιλαμβάνει ανιχνευτές μετάλλων καθώς και ακτίνες,όπως ακριβώς και στο Topkapi.

Τα λέμε μέσα......

 

[maltakias]

Τώρα να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια,αν εξαιρέσω τον όγκο,εξωτερικά δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από το ναό.Επίσης θεωρώ ότι η μετέπειτα προσθήκη των μιναρέδων δίνει "πόντους" αισθητικά στο μνημείο πέραν του ότι προϊδεάζουν τον επισκέπτη για αυτό που θα συναντήσει μέσα.Το βίαιο πάντρεμα ορθοδοξίας και ισλαμισμού.Βίαιο μόνο ιστορικά πάντως γιατί εμένα ο συνδιασμός του βυζαντινού με το οθωμανικό στοιχείο μου άρεσε ιδιαίτερα.



Το πρώτο που θα συναντήσετε πριν μπείτε στον κυρίως ναό,είναι η Μεγάλη Πύλη.Και είναι πραγματικά μεγάλη.Την στεφανώνει ένα από τα διάσημα βυζαντινά ψηφιδωτά που θα συναντήσετε διάσπαρτα μέσα στο ναό και που όλο και περισσότερα αποκαλύπτονται χρόνο με το χρόνο καθώς μετά την άλωση σχεδόν όλα καλύφθηκαν ή επισοβατίστηκαν.

Η είσοδος στον κυρίως ναό άλλαξε άρδην την εντύπωσή μου γι'αυτόν.Πραγματικά επιβλητικός,σε κάνει να αντιληφθείς ότι ακόμα και το πιο απλό σχέδιο μπορεί να απογειωθεί στα χέρια ενός σωστού αρχιτέκτονα.Σηκώνω το κεφάλι μου για να αντιληφθώ το ύψος της κατασκεύης και συναντάω την Βρεφοκρατούσα πάνω ακριβώς από δύο γιγάντιες αραβικές καλλιγραφίες του ονόματος του Αλλάχ και του Μεγάλου Προφήτη.Ακόμα μια εικόνα που έρχεται να μου θυμίσει τη σημασία αυτής της πόλης για εκατοντάδες χρόνια,τα χέρια από τα οποία πέρασε αλλά και τον πολιτισμό που τελικά παρήγαγε.Και δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ οτι οι όποιες διαφωνίες μου με το είδος του πολιτισμού που κατά καιρούς εμφάνισε είναι εντελώς άσχετες με το γεγονός αυτό καθεαυτό.



Η περιήγησή μου στο ναό κράτησε πάνω από μία ώρα και σε συνδιασμό με το ημίωρο που έφαγα στο Μπλέ Τζαμί άρχισε να με βάζει σε πρώτες σκέψεις σχετικά με το πρόγραμμά μου.Έχω επίσης το κακό συνήθειο να μην μπορώ να υπολογίσω πόση ώρα τρώω χαζολογώντας στο δρόμο και φωτογραφίζοντας.Αλλά αυτό θα με απασχολούσε πιο σοβαρά λίγο αργότερα.

Allahu Akbar.Βγαίνοντας ακούμε το μεσημεριανό Ezan (ή Azan ή Adhan αναλόγως της χώρας που βρίσκεστε),το κάλεσμα του Μουεζίνη από τα μεγάφωνα για την προσευχή των πιστών.Ο ήλιος βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του αυτή την ώρα και αποτελεί μια ακόμα υπενθύμιση ότι πρέπει να γίνει επανασχεδιασμός της συνέχειας.Την ίδια περίπου στιγμή που ανακαλύπτω ότι έχω ξεχάσει τη δεύτερη μπαταρία της φωτογραφικής στο ξενοδοχείο.

Καταφέρνω να πείσω την Έλενα ότι ήταν δική της ευθύνη και ξεκινάει η καϋμενούλα να πάει να την φέρει.Η αλήθεια είναι ότι ή πήγαινε η ίδια ή θα ξεμέναμε από μπαταρία αργότερα,μιας και τη στιγμή εκείνη τα πόδια μου δεν αντέχανε να γυρίσουν πίσω.Περιμένοντάς την λοιπόν στο παρκάκι ακριβώς πάνω από το σημείο που κάποτε ορθωνόταν το Μίλιον -το μνημείο που όριζε την αφετηρία για όλες τις αποστάσεις των πόλεων της Αυτοκρατορίας- αρχίζω το rescheduling.

 

[ΕΡΣΗ]

Τώρα να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια,αν εξαιρέσω τον όγκο,εξωτερικά δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από το ναό.

Λογικο. Η εξωτερικη οψη του μνημειου αλλαξε οψη με το διαβα των αιωνων. Αυτος ο θαυμασιος τρουλος -τεχνολογικο θαυμα για την εποχη του- που χαζευουμε μεχρι σημερα, δεν ειναι ο αρχικος: εχει μαλιστα και παραθυρα σε σχεση με τον αρχικο που σχεδιασαν και υλοποιησαν οι Ανθεμιος απο τις Τραλλεις και Ισιδωρος απο την Μιλητο. Ενας τρουλλος γκρεμιστηκε κατα την κατασκευη λογω σεισμου και ενας σχδον αμεσως μετα τα θυρανοιξια. Αυτον που βλεπουμε σημερα ειναι εκεινος που εφτιαξε ο ανηψιος του Ισιδωρου, Ισιδωρος και αυτος.
Το βαρος του τρουλου ως ειναι φυσικο πεφτει πανω στους τοιχους οι οποιοι στο επανω τμημα τους ανοιγουν χρονο με τον χρονο σε σχεση με το κατω τμημα. Για να προλαβουν το κακο: να μην ανοιξουν εντελως δηλαδη οι τοιχοι και να ξανασωριαστει ο τρουλος στο εδαφος κτιστηκαν οι αντιρηδες οι οποιες αλλοιωσαν την εξωτερικη οψη εντελως. Αλλα δεν ειναι μονο θεμα τρουλλου αλλα και γενικα σεισμογενους εδαφους: πολλες παρεμβσεις χρειαστηκαν να γινουν προκειμενου να αντιμετωπιστουν βλαβες που ειχαν δημιουργησει οι σεισμοι. Εν ολιγοις λοιπον, το κτιριο που βλεπουμε εξωτερικα δεν ειναι ιδιο με αυτο που θα εβλεπαν οι συγχρονοι του Ιουστινιανου.

 

[maltakias]

Η απόφαση έχει παρθεί λοιπόν.Το Topakapi αναβάλλεται για αύριο.Αν το δούμε σήμερα θα χάσουμε ένα κομμάτι της ζωντανής πόλης και θα πέσουμε και ξεροί.Στο βωμό της βόλτας θυσιάστηκε λοιπόν το έτερο μεγάλο παλάτι,το Dolmabahce,που σκεφτόμασταν να επισκεφτούμε την επομένη.Μια πόλη δεν είναι μόνο αξιοθέατα κι έτσι από κοινού συμφωνούμε πως αξίζει η "θυσία" για να θυμόμαστε και κάτι από το Σ/Κ μας κι όχι ένα συνεχές τρέξιμο.

Σειρά πήρε το Yerebatan Sarnici (Βασιλική Κινστέρνα).Πρόκειται για την μεγαλύτερη βυζαντινή υδατοδεξαμενή,χωρητικότητας περίπου 78.000 κυβικών,η οποία και υδροδοτούσε την γύρω περιοχή για αιώνες.Οι λάτρεις του James Bond θα την αναγνωρίσουν αμέσως θυμούμενοι το "From Russia with Love".Ο χώρος και ο αρκετά όμορφος φωτισμός προξενούν τον θαυμασμό,η βαβούρα όμως που επικρατεί -δεν άκουσα καμιά σταλαγματιά νερού,όπως είχα διαβάσει- δεν με αφήνει να το απολαύσω όσο φανταζόμουν.Παρ'όλα αυτά θεωρώ ότι το μνημείο παραμένει στα must αυτών που πρέπει να επισκεφθείτε στην πόλη.



Κατηφορίζοντας το πλακόστρωτο που προσπερνά την Αγιά-Σοφιά από αριστερά πέφτουμε πάνω σε μια νεαρή παρέα από "αλάνια' που διατηρούν έναν υπαίθριο οντά.Χωρίς δεύτερη σκέψη αράζουμε στις μαξιλάρες περιμένοντας κανένα τεταρτάκι να μας πάρουν χαμπάρι τα παιδιά.Τσάι και ναργιλές βέβαια.Γιατί αν δεν το κάνεις στην Πόλη που αλλού θα το κάνεις;Στα κυριλάδικα της Αθήνας;

Το γουργουρητό του ναργιλέ κι εμείς αγκαλιά με το μαρκούτσι (σ.σ. Η ξύλινη προέκταση του σωλήνα που καταλήγει στο στόμιο που καπνίζεις) μας κάνει θέαμα για φωτογράφιση σε Αμερικανο-γιαπωνεζο-τουρίστες.Μα καλά,αυτοί οι άνθρωποι τι κάνουν όταν πάνε σε μια ξένη χώρα;



Αδειάζοντας το τρίτο ποτήρι με τσάι μήλου και αφού έχουμε ξεπατώσει το λουλά,αποφασίζουμε να ξεκουνήσουμε και να τραβήξουμε προς το λιμάνι του Eminonu.Στο δρόμο προς τα εκεί μπαίνουμε σε ένα μαγαζάκι με κεραμικά για να πάρουμε κάτι για τις μανάδες μας.Πολύ όμορφες χειροτεχνίες γεμίζουν τα ράφια του μαγαζιού αλλά σύντομα μαθαίνουμε ότι οι τιμές είναι φωτιά.Κι όχι μόνο αυτό.Τρώω το απίστευτο ξενέρωμα γιατί αντιλαμβάνομαι ότι η έννοια του παζαριού έχει χαθεί,τουλάχιστον σε αυτό το σημείο της ανατολής,καθώς μόλις αντιλαμβάνονται ότι έχεις όρεξη να παζαρέψεις σου ρίχνουν ένα «να σου κόψω ένα 20%» κι εκεί τελειώνει η διαδικασία.Όχι δε μου συνέβη μόνο εδώ αυτό,κι αργότερα στην Αιγυπτιακή αγορά πάνω-κάτω ίδια ήταν η αντιμετώπιση.

Φτάνοντας στις αποβάθρες το στομάχι μας έχει φτάσει στην πλάτη κι έτσι δεν χάνουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε από ένα Balik Ekmek.Σάντουιτς γεμισμένο με ψητό φιλέτο ψαριού,μαρούλι και κρεμμύδι.Αν καθαρίζανε και το κεντρικό κόκκαλο θα ήταν πιο λαχταριστό πάντως,απ’το να παλεύεις να το βγάλεις μόνος σου.Πωλούνται σε καντίνες ή σε γραφικά καραβάκια που θα εντoπίσει εύκολα το μάτι σας στο λιμάνι.Παραδοσιακά το γρήγορο αυτό φαγητό προσφερόταν κατ'ευθείαν μέσα από τα ψαροκαΐκα αμέσως μόλις γυρίζαν από την ψαριά με φρέσκα σκουμπριά συνήθως,σήμερα τα καΐκια έχουν μείνει να θυμίζουν τις παλιές δόξες.



Αφού το τρώμε στα όρθια και στηλωνόμαστε λιγάκι,ξεκινάμε για την αγορά των μπαχαρικών ή Αιγυπτιακή αγορά με κύριο σκοπό να ψωνίσουμε αυτά για τα οποία είναι διάσημη.Πρώτα βέβαια πρέπει να διασχίσουμε την υπόγεια διάβαση του Eminonu η οποία πλυμμηρίζει καθημερινά από δεκάδες χιλιάδες κόσμου σε ένα ατέλειωτο πηγαινέλα.Ταυτόχρονα με τη λαοθάλασσα,μαγαζάκια που πουλάνε κάθε είδους σαχλαμάρα και απομίμηση προξενούν την περιέργεια σε ουκ ολίγους περαστικούς που σταματάνε να χαζέψουν αγνοώντας την ασφυξία που προκαλεί όλο αυτό το σύμπλεγμα.

Για την αγορά δεν έχω να πω πολλά μόνο δύο αξιοσημείωτα κατ’εμέ.Το πρώτο είναι πως ο διάσημος «Γιάννης» -δεν τον χάνετε έχει βάλει και τεράστια πινακίδα νέον τώρα- αν εξαιρέσω τον παστουρμά του δεν σου κάνει κέφι να ψωνίσεις τίποτα άλλο.Στο άλλο μαγαζάκι που μου έκανε καλή εντύπωση,κι αποδείχτηκε ξάδερφος του ξενοδόχου μου,μπήκαμε για να αγοράσουμε μπαχαρικά.Ε,λοιπόν τον παραδέχομαι τον μπαγάσα.Φεύγοντας είχα αγοράσει 45? τσάγια και λουκούμια και ούτε ένα γραμμάριο μπαχαρικών!!!! Τα οποία τελικά αγόρασα την επομένη από τον ίδιο,κι όταν είχα πλέον βεβαιωθεί ότι τα λεφτά μου αρκούσαν για να μην ξεμείνω.

Επιστρέφουμε στο λιμάνι και περπατάμε δίπλα στη γέφυρα του Γαλατά,την πρώτη που ένωσε τις δύο πλευρές του Κεράτιου Κόλπου και παίρνει το όνομά της από την απέναντι πλευρά όπου ορθώνεται και ο ομώνυμος πύργος.Εκατοντάδες ερασιτέχνες ψαράδες στήνουν εκεί ολημερίς τα καλάμια τους μπας και τσιμπήσουν τίποτα από το πλούσιο ρεύμα του κόλπου.



Και τώρα βουρ για το καραβάκι,δεν γινόταν να χάσω βαρκάδα στο Βόσπορο,το είχε πει κι η Έρση…..

(tip: Αριστερά της γέφυρας θα βρείτε τα καραβάκια της TurYol που με 10 λίρες σας κάνουν μια βολτίτσα 1,5 ώρας περίπου,αν ο χρόνος σας πιέζει πολύ ή απλώς βαρίεστε για περισσότερο)

 

[xrisa]

Φροντίστε και εσύ και η Δάφνη να τελειώσετε την ιστορία μέχρι το τέλος του μήνα γιατί τότε θα πάω εγώ για πρώτη φορά με 4 φίλες. Έχω διαβάσει ό,τι έχει γραφτεί αλλά περιμένω φρέσκα νέα. Σας ευχαριστώ και τους δυό και περιμένω.

 

[zmaria]

ωραίος maltakias, ενδιαφέρον περιγραφή και χιουμοριστικές πινελιές!
Περιμένω την συνέχεια!

 

[dmdoc]

Balik Ekmek...να ομολογήσω οτι δεν ήξερα οτι λεγόταν έτσι.Απορώ πως προσπέρασες αυτό το τεστ σε 2 μόνο γραμμές...γιατί πρόκειται για "ειδική" αποστολή για γαλβανιζέ στομάχια
Και για να μην μιλήσω για την "βοσπορίσια" γεύση του (ό,τι και αν σημαίνει αυτό),η λαδίλα από τα χέρια μου κατάφερε να σβήσει 2 μέρες μετά!!
Μπράβο πάντως για την τόλμη σας...περιμένω να ακούσω οτι φάγατε και βοσπορίσια μύδια από πάγκο στο δρόμο!!