maltakias
Member
- Μηνύματα
- 2.538
- Likes
- 3.231
- Επόμενο Ταξίδι
- Όπου λάχει
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Η απόφαση έχει παρθεί λοιπόν.Το Topakapi αναβάλλεται για αύριο.Αν το δούμε σήμερα θα χάσουμε ένα κομμάτι της ζωντανής πόλης και θα πέσουμε και ξεροί.Στο βωμό της βόλτας θυσιάστηκε λοιπόν το έτερο μεγάλο παλάτι,το Dolmabahce,που σκεφτόμασταν να επισκεφτούμε την επομένη.Μια πόλη δεν είναι μόνο αξιοθέατα κι έτσι από κοινού συμφωνούμε πως αξίζει η "θυσία" για να θυμόμαστε και κάτι από το Σ/Κ μας κι όχι ένα συνεχές τρέξιμο.
Σειρά πήρε το Yerebatan Sarnici (Βασιλική Κινστέρνα).Πρόκειται για την μεγαλύτερη βυζαντινή υδατοδεξαμενή,χωρητικότητας περίπου 78.000 κυβικών,η οποία και υδροδοτούσε την γύρω περιοχή για αιώνες.Οι λάτρεις του James Bond θα την αναγνωρίσουν αμέσως θυμούμενοι το "From Russia with Love".Ο χώρος και ο αρκετά όμορφος φωτισμός προξενούν τον θαυμασμό,η βαβούρα όμως που επικρατεί -δεν άκουσα καμιά σταλαγματιά νερού,όπως είχα διαβάσει- δεν με αφήνει να το απολαύσω όσο φανταζόμουν.Παρ'όλα αυτά θεωρώ ότι το μνημείο παραμένει στα must αυτών που πρέπει να επισκεφθείτε στην πόλη.
Κατηφορίζοντας το πλακόστρωτο που προσπερνά την Αγιά-Σοφιά από αριστερά πέφτουμε πάνω σε μια νεαρή παρέα από "αλάνια' που διατηρούν έναν υπαίθριο οντά.Χωρίς δεύτερη σκέψη αράζουμε στις μαξιλάρες περιμένοντας κανένα τεταρτάκι να μας πάρουν χαμπάρι τα παιδιά.Τσάι και ναργιλές βέβαια.Γιατί αν δεν το κάνεις στην Πόλη που αλλού θα το κάνεις;Στα κυριλάδικα της Αθήνας;
Το γουργουρητό του ναργιλέ κι εμείς αγκαλιά με το μαρκούτσι (σ.σ. Η ξύλινη προέκταση του σωλήνα που καταλήγει στο στόμιο που καπνίζεις) μας κάνει θέαμα για φωτογράφιση σε Αμερικανο-γιαπωνεζο-τουρίστες.Μα καλά,αυτοί οι άνθρωποι τι κάνουν όταν πάνε σε μια ξένη χώρα;
Αδειάζοντας το τρίτο ποτήρι με τσάι μήλου και αφού έχουμε ξεπατώσει το λουλά,αποφασίζουμε να ξεκουνήσουμε και να τραβήξουμε προς το λιμάνι του Eminonu.Στο δρόμο προς τα εκεί μπαίνουμε σε ένα μαγαζάκι με κεραμικά για να πάρουμε κάτι για τις μανάδες μας.Πολύ όμορφες χειροτεχνίες γεμίζουν τα ράφια του μαγαζιού αλλά σύντομα μαθαίνουμε ότι οι τιμές είναι φωτιά.Κι όχι μόνο αυτό.Τρώω το απίστευτο ξενέρωμα γιατί αντιλαμβάνομαι ότι η έννοια του παζαριού έχει χαθεί,τουλάχιστον σε αυτό το σημείο της ανατολής,καθώς μόλις αντιλαμβάνονται ότι έχεις όρεξη να παζαρέψεις σου ρίχνουν ένα «να σου κόψω ένα 20%» κι εκεί τελειώνει η διαδικασία.Όχι δε μου συνέβη μόνο εδώ αυτό,κι αργότερα στην Αιγυπτιακή αγορά πάνω-κάτω ίδια ήταν η αντιμετώπιση.
Φτάνοντας στις αποβάθρες το στομάχι μας έχει φτάσει στην πλάτη κι έτσι δεν χάνουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε από ένα Balik Ekmek.Σάντουιτς γεμισμένο με ψητό φιλέτο ψαριού,μαρούλι και κρεμμύδι.Αν καθαρίζανε και το κεντρικό κόκκαλο θα ήταν πιο λαχταριστό πάντως,απ’το να παλεύεις να το βγάλεις μόνος σου.Πωλούνται σε καντίνες ή σε γραφικά καραβάκια που θα εντoπίσει εύκολα το μάτι σας στο λιμάνι.Παραδοσιακά το γρήγορο αυτό φαγητό προσφερόταν κατ'ευθείαν μέσα από τα ψαροκαΐκα αμέσως μόλις γυρίζαν από την ψαριά με φρέσκα σκουμπριά συνήθως,σήμερα τα καΐκια έχουν μείνει να θυμίζουν τις παλιές δόξες.
Αφού το τρώμε στα όρθια και στηλωνόμαστε λιγάκι,ξεκινάμε για την αγορά των μπαχαρικών ή Αιγυπτιακή αγορά με κύριο σκοπό να ψωνίσουμε αυτά για τα οποία είναι διάσημη.Πρώτα βέβαια πρέπει να διασχίσουμε την υπόγεια διάβαση του Eminonu η οποία πλυμμηρίζει καθημερινά από δεκάδες χιλιάδες κόσμου σε ένα ατέλειωτο πηγαινέλα.Ταυτόχρονα με τη λαοθάλασσα,μαγαζάκια που πουλάνε κάθε είδους σαχλαμάρα και απομίμηση προξενούν την περιέργεια σε ουκ ολίγους περαστικούς που σταματάνε να χαζέψουν αγνοώντας την ασφυξία που προκαλεί όλο αυτό το σύμπλεγμα.
Για την αγορά δεν έχω να πω πολλά μόνο δύο αξιοσημείωτα κατ’εμέ.Το πρώτο είναι πως ο διάσημος «Γιάννης» -δεν τον χάνετε έχει βάλει και τεράστια πινακίδα νέον τώρα- αν εξαιρέσω τον παστουρμά του δεν σου κάνει κέφι να ψωνίσεις τίποτα άλλο.Στο άλλο μαγαζάκι που μου έκανε καλή εντύπωση,κι αποδείχτηκε ξάδερφος του ξενοδόχου μου,μπήκαμε για να αγοράσουμε μπαχαρικά.Ε,λοιπόν τον παραδέχομαι τον μπαγάσα.Φεύγοντας είχα αγοράσει 45? τσάγια και λουκούμια και ούτε ένα γραμμάριο μπαχαρικών!!!! Τα οποία τελικά αγόρασα την επομένη από τον ίδιο,κι όταν είχα πλέον βεβαιωθεί ότι τα λεφτά μου αρκούσαν για να μην ξεμείνω.
Επιστρέφουμε στο λιμάνι και περπατάμε δίπλα στη γέφυρα του Γαλατά,την πρώτη που ένωσε τις δύο πλευρές του Κεράτιου Κόλπου και παίρνει το όνομά της από την απέναντι πλευρά όπου ορθώνεται και ο ομώνυμος πύργος.Εκατοντάδες ερασιτέχνες ψαράδες στήνουν εκεί ολημερίς τα καλάμια τους μπας και τσιμπήσουν τίποτα από το πλούσιο ρεύμα του κόλπου.
Και τώρα βουρ για το καραβάκι,δεν γινόταν να χάσω βαρκάδα στο Βόσπορο,το είχε πει κι η Έρση…..
(tip: Αριστερά της γέφυρας θα βρείτε τα καραβάκια της TurYol που με 10 λίρες σας κάνουν μια βολτίτσα 1,5 ώρας περίπου,αν ο χρόνος σας πιέζει πολύ ή απλώς βαρίεστε για περισσότερο)
«Μεσ’του Βοσπόρου τα στενά
Ο Γιάννης κλαίει τα δειλινά
Και ο μεμέτης πλάι του
Πίνει και τραγουδάει του»
Πολύ σεκλέτι λέμε και δεν μπορούσαμε να το κρατήσουμε μέσα μας.Και πως να μην έχεις.Το μέρος είναι χιλιοτραγουδισμένο,χιλιογραμμένο και πανέμορφο.Δεν ξέρω αν φταίει η σύνδεση που κάνει το μυαλό με όλα αυτά ή η τοποθεσία η ίδια,πάντως το αίσθημα της ευχάριστης μελαγχολίας δύσκολα το αποφεύγεις όταν βγείς για βαρκάδα στο μπογάζι του Βοσπόρου.
Ο στενός αυτός πορθμός με μήκος 30χλμ και πλάτος από 700μ. εως 3.700μ. ενώνει την Μαύρη Θάλασσα στο βορρά με τη Θάλασσα του Μαρμαρά στο νότο.Τον Εύξεινο Πόντο με την Προποντίδα,όπως κατά παράδοση τα λέμε στη χώρα μας.Οι αντικρινές ακτές ταιριάζουν σαν κομμάτια παζλ η μία στην άλλη,πράγμα που έχει οδηγήσει τους γεωλόγους στην υπόθεση ότι ο πορθμός σχηματίστηκε από βίαιο ρήγμα στην ξηρά κι όχι από πλημμύρα.Σε όλο τον διάπλου παρατηρείται το φαινόμενο της αντίρροιας,της αντίθετης κίνησης δηλαδή των επιφανειακών από τα υπόγεια ρεύματα,γεγονός που απαιτεί εμπειρία από τους καπετάνιους που κινούνται εδώ,με τις προσαράξεις να μην αποτελούν σπάνιο φαινόμενο.
Πρώτο γνωστό κτίσμα που αντικρίζουμε είναι το Dolmabahce Sarayi.Παλάτι των τελευταίων Σουλτάνων πριν την κατάργηση του Χαλιφάτου το 1924,όπως επίσης και θερινή κατοικία αλλά και το μέρος που απεβίωσε ο ιδρυτής της Δημοκρατίας της Τουρκίας,πρώτος πρόεδρός της και ηγέτης του κινήματος των Νεότουρκων, Mustafa Kemal Ataturk.Δυστυχώς μόνο μια εξωτερική ματιά θα του ρίξουμε καθώς έχει "φάει άκυρο" -όπως σας έχω ήδη πει- για ξενάγηση προς τιμήν του προκατόχου του και πλέον διάσημου παλατιού της Πόλης.
Αμέσως μετά το μάτι σας δεν μπορεί να αποφύγει το Four Seasons και το Ciragan Palace Hotel.Δύο από τα ακριβότερα και ομορφότερα ξενοδοχεία της Κωνσταντινούπολης χτισμένα σε κάτι περισσότερο από προνομιακή θέση.Το δεύτερο μάλιστα είναι πραγματικό πρώην παλάτι.Αφού ξεπεράσετε το σοκ της χλιδής –και την φαντασίωση ότι πιάσατε για άλλη μια φορά το τζακπότ του Τζόκερ- που αποπνέουν και επιστρέψετε στην πραγματικότητα θα συναντήσετε μια από τις πιο πολυ-ιδωμένες εικόνες τις περιοχής.Είναι αυτή του τζαμιού του Ortakoy ακριβώς κάτω από την Γέφυρα του Βοσπόρου.Πολύ ρομαντικό τοπίο,ας το τραβήξω καμιά σαρανταριά φωτογραφίες!
Συνεχίζουμε την άνοδο μας στα στενά συναντώντας πλωτά εστιατόρια,καφετέριες σε αποβάθρες και μια ατέλειωτη κίνηση από σκάφη και πλοιάρια.Όσο προχωράμε είναι εμφανές ότι εδώ η περιοχή είναι πιο "κλασάτη" και πιθανολογώ κάποιο από τα ακριβά προάστια της πόλης.Εξάλλου όσο συνεχίζουμε τόσο πιο συχνά ξεφυτρώνουν οι παράκτιες βίλες,γνωστές και με το όνομα «γιαλιά»,οι περισσότερες διατηρητέες κατοικίες του προπερασμένου αιώνα.Αλλά και αυτές που είναι χτισμένες στις κατάφυτες πλαγιές δεν πάνε πίσω.Κάποια στιγμή το καραβάκι μας σχεδόν μπατάρει προς την πλευρά που κάθομαι,όταν ένα τσούρμο από Τουρκο-κατίνες μαζεύονται προς το μέρος μου αγνοώντας την παρουσία μου και αρχίζουν να ξεφωνίζουν και να δείχνουν κάτι βιλάρες στην ακτή.Φαντάζομαι ότι κάποιοι τηλεμαϊντανοί θα μένουν εκεί και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι παντού τα ίδια βρίσκεις τελικά,πόσο μάλλον στη γειτονιά σου.
Λίγο μετά την πανάκριβη περιοχή του κόλπου του Bebek και αφού περάσουμε μπροστά από το Οχυρό της Ευρώπης (Rumeli Hisari),ένα έργο που ολοκληρώθηκε μόλις σε τέσσερις μήνες με σκοπό να ανακόψει τον από βορράν ανεφοδιασμό της Πόλης στην διάρκεια της πολιορκίας της, το πλοιαράκι μας παίρνει το δρόμο της επιστροφής κι εμείς σκεφτόμαστε πόσα μέρη έχουμε να δούμε όταν ξανάρθουμε.Πλησιάζοντας προς το λιμάνι στριμώχνομαι στην πλώρη για μερικές φωτογραφίες ακόμα ενώ ο ήλιος έχει βάψει χρυσαφί (πφφφφ τι κοινότυπος) τη θάλασσα και τα κτίρια μπροστά απ’το φακό μου.
Αφού διασχίσουμε τη γέφυρα το Γαλατά,και διαπιστώσω ότι όλοι αυτοί οι ψαράδες την στήνουν εκεί τόσες ώρες για να πιάσουν κάτι σαν μαρίδες,τσακώνουμε το τραμ για επιστροφή στο ξενοδοχείο.Η ώρα έχει πάει οκτώ παρά και θέλουμε να φρεσκαριστούμε και να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι.Από το πρωί με ένα κουλούρι κι ένα ψαρο-σάντουιτς είμαστε βρε παιδιά.
Η επιλογή του μέρους που θα φάμε είναι μονόδρομος.Nevizade Sokak.To λέει η ΕΡΣΗ,το λέει ο οδηγός μας,το λέει κι ο ξενοδόχος μας.Ευκαιρία να βολτάρω και στην λεωφόρο Istiklal (διάσημη κι ως λεωφόρος του Πέραν) την οποία έχω επιλέξει να αγνοήσω πλήρως την επομένη μιας και........δεν προλαβαίνω ρε γαμώτο.
Καβαλάμε το Funiculaire και τσουπ,νά'μαστε στην αρχή του πεζόδρομου.Που να ήξερα.Η Πόλη φέτος είναι ευρωπαϊκή πολιτιστική πρωτεύουσα και σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο έχει events στην Istiklal.Περίπου 2.000 κόσμου με μπύρες στα χέρια μας χωρίζουν από την συνέχεια της βόλτας μας.Όλοι μαζί λικνίζονται στο ρυθμό της salsa που παίζει κάποια Κουβανική μπάντα στην πλατφόρμα που έχει στηθεί (αυτό το νησί επιμένει να μου θυμίζει την υπέροχη παρουσία του ακόμα κι εδώ).Μετά από 15 λεπτά σπρωξίδι και περίπου άλλα τόσα ελληνικά και τούρκικα σιχτίρια καταφέρνουμε να απεμπλακούμε από το πλήθος και να συνεχίσουμε.
Να απεμπλακούμε απ'το πλήθος είπα;Καλό.Αν έχετε αγοραφοβία μην κάνετε ούτε το αστείο να περάσετε από την Istiklal βράδυ Σαββάτου.Αν κι έχω την αίσθηση ότι και τη μέρα κάπως έτσι θα είναι.Να το θέσω αλλιώς.Η Ερμού θυμίζει ήσυχο παράδρομο μπροστά της.
Mε τα πολλά βρίσκουμε το Nevizade Sokak,στο οποίο γίνεται του Κουτρούλη το πανηγύρι.Ψάχνουμε meyhane (ταβέρνα-μεζεδοπωλείο) για να κάτσουμε μιας και το στενό είναι διάσημο γι'αυτό ακριβώς το λόγο.Δεν υπάρχει ούτε καρέκλα σε πάνω από δέκα μαγαζιά.Βλέπετε το μέρος είναι meeting point για τις παρέες πριν ξεκινήσουν για μπαρότσαρκα μετά.Τελικά δυο-τρεις βολτίτσες πάνω κάτω και βρίσκουμε να στριμώξουμε τα κορμιά μας κάπου.
Το στυλ παραγγελίας γνώριμο κι από αντίστοιχα ελληνικά.Έρχεται ένας δίσκος με ενδεικτικά πιατάκια των μεζέδων κι εσύ επιλέγεις τι θέλεις για να έρθει σε κανονική μερίδα.Επιλέξαμε λοιπόν 5-6 πιάτα και βεβαίως ένα καραφάκι ρακί.Μπορεί να πέσαμε στην περίπτωση (αν και δεν το νομίζω,όλα τα μαγαζιά ίδια έδειχναν σε ποιότητα),μπορεί να είναι πράγματι τόσο μεγάλη η διαφορά ή μπορεί να πηγαίνω εγώ σε πετυχημένα μαγαζιά στην Ελλάδα.Πάντως η αλήθεια -για μένα- είναι μια.Τα Τουρκικά μεζεδοπωλεία δεν πιάνουν μία μπροστά στα δικά μας.Overpriced (40? δύο άτομα για 5 μεζέδες και μια μικρή ρακή το βρίσκω πάρα πολύ),και από γεύση τίποτα σπουδαίο.
Ευτυχώς μας αποζημίωσαν τα γλυκά που χτυπήσαμε κατεβαίνοντας την λεωφόρο στη συνέχεια.Η Έλενα έβγαλε το άχτι της με ένα αυθεντικό tavuk göğsü (ταούκ κιογκσού το λέμε εδώ) που σύμφωνα με τα λεγόμενά της είναι το ωραιότερο γλυκό που έφαγε ποτέ.Εμένα πάλι η ιδέα του ξασμένου κοτόπουλου σε γλυκό με απωθεί λιγάκι κι έτσι κατέληξα να λιγώσω με ένα πολίτικο εκμέκ.Εντάξει από μεζέδες μπορεί να υστερούν αλλά από γλυκά είναι εξπέρ οι μπαγάσηδες.
Η ιδέα για ποτό σε κανένα κυριλάδικο της περιοχής έπεσε στο κενό.Είμασταν κι οι δύο μας τόσο ψόφιοι που έφτασε και μόνο το ξεστόμισμα της πρότασης να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο από τον έναν,για να συμφωνήσει αμέσως ο έτερος.Δεν φανταζόμουν ποτέ στη ζωή μου ότι θα τραγουδούσα το «περπάτα να προλάβουμε το τραμ το τελευταίο» και θα το εννοούσα,μιας και αυτό ακριβώς συνέβη.
Μια ματιά στα φωταγωγημένα μνημεία της Sultanahmet και γραμμή για το κρεβάτι.Αύριο έχει Topkapi.
Πάρτε και μερικές ακόμη αφού δεν χορταίνετε να βλέπετε Πόλη...
Στην είσοδο του Topkapi μας έφερε το πλακόστρωτο που διασχίζει την πίσω πλευρά της Αγ.Σοφίας.Ένα πανέμορφο ήσυχο δρομάκι,τουλάχιστον την ώρα που το διασχίσαμε,με ξύλινα σπιτάκια γεμάτα όμορφες λεπτομέρειες.Όπως διάβασα στον οδηγό μου σε αυτή την περιοχή διέμεναν ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι την εποχή του Σουλτανάτου.Βλέπετε η περιοχή γύρω απ’το παλάτι ήταν ιδιαίτερα προνομιούχα ενώ εξυπηρετούσε και η ευκολία πρόσβασης σε αυτό για τα καθημερινά πάρε-δώσε.
Το Topkapi δεν είναι κανένα παλατάκι παίξε γέλασε.Μιλάμε για ένα κτίσμα που στις καλές του μέρες στέγαζε πάνω από 4.000 ανθρώπους.Το να αναλύσω έναν έναν τους χώρους του παλατιού το βρίσκω περιττό και κουραστικό.Θα σταθώ μόνο σε κάτι που μου εντυπώθηκε καλά.
Μία εκ των αιθουσών στο τρίτο προαύλιο -από τα τέσσερα εν τω συνόλω- φυλάει μέσα της μερικά απ’τα πιο ιερά κειμήλια του μουσουλμανικού κόσμου.Μάλιστα πολλοί μουσουλμάνοι θεωρούν ιερό καθήκον τους την επίσκεψη εδώ.Στο συγκεκριμένο θέμα παραδέχομαι πως ήμουν αδιάβαστος,βέβαια τα έμαθα όλα κατόπιν αλλά όταν μπήκα μέσα εκείνη την ημέρα δεν τα γνώριζα.
Μπαίνω που λέτε μέσα και αντικρίζω ένα δυσανάλογο πλήθος σε σχέση με τις υπόλοιπες αίθουσες.Ξεκινάω λοιπόν την περιμετρική μου βόλτα στο χώρο και αρχίζω να βλέπω το «σπαθί του συντρόφου του Προφήτη»,τη «χατζάρα ενός κολλητού του Προφήτη», «κλειδαριές από την ιερή πόλη» και άλλα τέτοια ωραία.Μέχρι εδώ καλά λέω,για να δούμε και τη συνέχεια.
Εκεί τρώω το πρώτο χαστούκι.Διότι μπροστά moy εκτίθενται «το σπαθί το Δαβίδ»,το «τουρμπάνι του Ιωσήφ» και….. «το μπαστούνι του Μωϋσή»!!!! παρέα με κάτι κόκκαλα του Αϊ-Γιάννη του Πρόδρομου.
Μιλάμε για υπερπαραγωγή τώρα.Μόνο τα πασούμια του Αλαντίν λείπανε.Κι εκεί που πιστεύω ότι δεν γίνεται να βελτιωθεί άλλο,πέφτω πάνω στο «μούσι του Προφήτη»,το «δόντι του Προφήτη» και την «χτένα του Προφήτη» πέρα από τους μανδύες και τα σπαθιά του.Κάπου εκεί διάφορες θρησκόληπτες μουσουλμάνες σπρώχνουν τον κόσμο και κατασκηνώνουν μπροστά στα εκθέματα,την ώρα που έναν σεκιουριτάς τραβάει τον κόσμο για να ξεκολλήσει η ουρά ενώ απαντάω σε κάποιον μελαμψό δίπλα μου που με ρωτάει "τι είναι εδώ;" κι εγώ με απόλυτη φυσικότητα του λέω "τρίχες".
Κάπου εκεί τελειώνει το μαρτύριο και βγαίνοντας έξω να πάρω λίγο αέρα στο πανέμορφο προαύλιο λέω στην Έλενα "πολλά πρόβατα ρε παιδί μου" έχοντας ξεχάσει τα καλά τα δικά μας.Ευτυχώς δυό ηλικιωμένες συμπατριώτισσές μας έρχονται να μου το θυμήσουν αφού ακούγοντας μας να μιλάμε ελληνικά σπεύδουν να ρωτήσουν "μήπως ξέρετε που είναι τα οστά του Αϊ-Γιάννη;", "δίπλα στο μούσι του Προφήτη" απαντάω εγώ κάνοντας τους Monty Python να μοιάζουν εντελώς κοινότυποι μπροστά σε αυτό το διάλογο.
Κάτι τελευταίο.Το πολυδιαφημισμένο Konyali (το εστιατόριο/καφέ εντός του παλατιού) έχει εξαιρετική θέα αν καταφέρεις να βρεις τραπέζι προς την άκρη κι επιπλέον,κατά την άποψή μου πάντα,είναι way too overrated.Εμείς απλώς ξεκουραστήκαμε στο self service του με ένα αναψυκτικό και ένα τσάι που μας κόστισε κοντά ?9 αν δεν με απατά η μνήμη μου.
Μας είχε πάρει το μεσημέρι και είπαμε να κάνουμε μια τελευταία βόλτα προς το λιμάνι και πίσω.Θέλαμε να δούμε κι άλλα,όμως η ώρα πίεζε όσο και τα παπούτσια μας.Στάση για κεμπάπ ενδιάμεσα γιατί μας είχε κόψει λόρδα.Κεμπαπτζίδικο του δρόμου εννοείται.Δε λέω νόστιμο ήταν.Αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτό το γνωστό στο μοναστηράκι είναι μια κλάση ανώτερο.
Ένα πέρασμα απ’τον μπατζανάκη που μας πούλησε χτες τα λουκούμια για να πάρω και μπαχαρικά,επίσκεψη στο Yeni Camii και πίσω στην πλατεία του Ιπποδρόμου για ένα τελευταίο ποτήρι τσάι.
Δεν θέλω να φύγω ρε γαμώτο.Δεν πρόλαβα να δω τίποτα.Η επιστροφή εδώ είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη στο μέλλον.
Πόλη,σου αξίζει πραγματικά το κεφαλαίο “Π”.
Σειρά πήρε το Yerebatan Sarnici (Βασιλική Κινστέρνα).Πρόκειται για την μεγαλύτερη βυζαντινή υδατοδεξαμενή,χωρητικότητας περίπου 78.000 κυβικών,η οποία και υδροδοτούσε την γύρω περιοχή για αιώνες.Οι λάτρεις του James Bond θα την αναγνωρίσουν αμέσως θυμούμενοι το "From Russia with Love".Ο χώρος και ο αρκετά όμορφος φωτισμός προξενούν τον θαυμασμό,η βαβούρα όμως που επικρατεί -δεν άκουσα καμιά σταλαγματιά νερού,όπως είχα διαβάσει- δεν με αφήνει να το απολαύσω όσο φανταζόμουν.Παρ'όλα αυτά θεωρώ ότι το μνημείο παραμένει στα must αυτών που πρέπει να επισκεφθείτε στην πόλη.
Κατηφορίζοντας το πλακόστρωτο που προσπερνά την Αγιά-Σοφιά από αριστερά πέφτουμε πάνω σε μια νεαρή παρέα από "αλάνια' που διατηρούν έναν υπαίθριο οντά.Χωρίς δεύτερη σκέψη αράζουμε στις μαξιλάρες περιμένοντας κανένα τεταρτάκι να μας πάρουν χαμπάρι τα παιδιά.Τσάι και ναργιλές βέβαια.Γιατί αν δεν το κάνεις στην Πόλη που αλλού θα το κάνεις;Στα κυριλάδικα της Αθήνας;
Το γουργουρητό του ναργιλέ κι εμείς αγκαλιά με το μαρκούτσι (σ.σ. Η ξύλινη προέκταση του σωλήνα που καταλήγει στο στόμιο που καπνίζεις) μας κάνει θέαμα για φωτογράφιση σε Αμερικανο-γιαπωνεζο-τουρίστες.Μα καλά,αυτοί οι άνθρωποι τι κάνουν όταν πάνε σε μια ξένη χώρα;
Αδειάζοντας το τρίτο ποτήρι με τσάι μήλου και αφού έχουμε ξεπατώσει το λουλά,αποφασίζουμε να ξεκουνήσουμε και να τραβήξουμε προς το λιμάνι του Eminonu.Στο δρόμο προς τα εκεί μπαίνουμε σε ένα μαγαζάκι με κεραμικά για να πάρουμε κάτι για τις μανάδες μας.Πολύ όμορφες χειροτεχνίες γεμίζουν τα ράφια του μαγαζιού αλλά σύντομα μαθαίνουμε ότι οι τιμές είναι φωτιά.Κι όχι μόνο αυτό.Τρώω το απίστευτο ξενέρωμα γιατί αντιλαμβάνομαι ότι η έννοια του παζαριού έχει χαθεί,τουλάχιστον σε αυτό το σημείο της ανατολής,καθώς μόλις αντιλαμβάνονται ότι έχεις όρεξη να παζαρέψεις σου ρίχνουν ένα «να σου κόψω ένα 20%» κι εκεί τελειώνει η διαδικασία.Όχι δε μου συνέβη μόνο εδώ αυτό,κι αργότερα στην Αιγυπτιακή αγορά πάνω-κάτω ίδια ήταν η αντιμετώπιση.
Φτάνοντας στις αποβάθρες το στομάχι μας έχει φτάσει στην πλάτη κι έτσι δεν χάνουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε από ένα Balik Ekmek.Σάντουιτς γεμισμένο με ψητό φιλέτο ψαριού,μαρούλι και κρεμμύδι.Αν καθαρίζανε και το κεντρικό κόκκαλο θα ήταν πιο λαχταριστό πάντως,απ’το να παλεύεις να το βγάλεις μόνος σου.Πωλούνται σε καντίνες ή σε γραφικά καραβάκια που θα εντoπίσει εύκολα το μάτι σας στο λιμάνι.Παραδοσιακά το γρήγορο αυτό φαγητό προσφερόταν κατ'ευθείαν μέσα από τα ψαροκαΐκα αμέσως μόλις γυρίζαν από την ψαριά με φρέσκα σκουμπριά συνήθως,σήμερα τα καΐκια έχουν μείνει να θυμίζουν τις παλιές δόξες.
Αφού το τρώμε στα όρθια και στηλωνόμαστε λιγάκι,ξεκινάμε για την αγορά των μπαχαρικών ή Αιγυπτιακή αγορά με κύριο σκοπό να ψωνίσουμε αυτά για τα οποία είναι διάσημη.Πρώτα βέβαια πρέπει να διασχίσουμε την υπόγεια διάβαση του Eminonu η οποία πλυμμηρίζει καθημερινά από δεκάδες χιλιάδες κόσμου σε ένα ατέλειωτο πηγαινέλα.Ταυτόχρονα με τη λαοθάλασσα,μαγαζάκια που πουλάνε κάθε είδους σαχλαμάρα και απομίμηση προξενούν την περιέργεια σε ουκ ολίγους περαστικούς που σταματάνε να χαζέψουν αγνοώντας την ασφυξία που προκαλεί όλο αυτό το σύμπλεγμα.
Για την αγορά δεν έχω να πω πολλά μόνο δύο αξιοσημείωτα κατ’εμέ.Το πρώτο είναι πως ο διάσημος «Γιάννης» -δεν τον χάνετε έχει βάλει και τεράστια πινακίδα νέον τώρα- αν εξαιρέσω τον παστουρμά του δεν σου κάνει κέφι να ψωνίσεις τίποτα άλλο.Στο άλλο μαγαζάκι που μου έκανε καλή εντύπωση,κι αποδείχτηκε ξάδερφος του ξενοδόχου μου,μπήκαμε για να αγοράσουμε μπαχαρικά.Ε,λοιπόν τον παραδέχομαι τον μπαγάσα.Φεύγοντας είχα αγοράσει 45? τσάγια και λουκούμια και ούτε ένα γραμμάριο μπαχαρικών!!!! Τα οποία τελικά αγόρασα την επομένη από τον ίδιο,κι όταν είχα πλέον βεβαιωθεί ότι τα λεφτά μου αρκούσαν για να μην ξεμείνω.
Επιστρέφουμε στο λιμάνι και περπατάμε δίπλα στη γέφυρα του Γαλατά,την πρώτη που ένωσε τις δύο πλευρές του Κεράτιου Κόλπου και παίρνει το όνομά της από την απέναντι πλευρά όπου ορθώνεται και ο ομώνυμος πύργος.Εκατοντάδες ερασιτέχνες ψαράδες στήνουν εκεί ολημερίς τα καλάμια τους μπας και τσιμπήσουν τίποτα από το πλούσιο ρεύμα του κόλπου.
Και τώρα βουρ για το καραβάκι,δεν γινόταν να χάσω βαρκάδα στο Βόσπορο,το είχε πει κι η Έρση…..
(tip: Αριστερά της γέφυρας θα βρείτε τα καραβάκια της TurYol που με 10 λίρες σας κάνουν μια βολτίτσα 1,5 ώρας περίπου,αν ο χρόνος σας πιέζει πολύ ή απλώς βαρίεστε για περισσότερο)
«Μεσ’του Βοσπόρου τα στενά
Ο Γιάννης κλαίει τα δειλινά
Και ο μεμέτης πλάι του
Πίνει και τραγουδάει του»
Πολύ σεκλέτι λέμε και δεν μπορούσαμε να το κρατήσουμε μέσα μας.Και πως να μην έχεις.Το μέρος είναι χιλιοτραγουδισμένο,χιλιογραμμένο και πανέμορφο.Δεν ξέρω αν φταίει η σύνδεση που κάνει το μυαλό με όλα αυτά ή η τοποθεσία η ίδια,πάντως το αίσθημα της ευχάριστης μελαγχολίας δύσκολα το αποφεύγεις όταν βγείς για βαρκάδα στο μπογάζι του Βοσπόρου.
Ο στενός αυτός πορθμός με μήκος 30χλμ και πλάτος από 700μ. εως 3.700μ. ενώνει την Μαύρη Θάλασσα στο βορρά με τη Θάλασσα του Μαρμαρά στο νότο.Τον Εύξεινο Πόντο με την Προποντίδα,όπως κατά παράδοση τα λέμε στη χώρα μας.Οι αντικρινές ακτές ταιριάζουν σαν κομμάτια παζλ η μία στην άλλη,πράγμα που έχει οδηγήσει τους γεωλόγους στην υπόθεση ότι ο πορθμός σχηματίστηκε από βίαιο ρήγμα στην ξηρά κι όχι από πλημμύρα.Σε όλο τον διάπλου παρατηρείται το φαινόμενο της αντίρροιας,της αντίθετης κίνησης δηλαδή των επιφανειακών από τα υπόγεια ρεύματα,γεγονός που απαιτεί εμπειρία από τους καπετάνιους που κινούνται εδώ,με τις προσαράξεις να μην αποτελούν σπάνιο φαινόμενο.
Πρώτο γνωστό κτίσμα που αντικρίζουμε είναι το Dolmabahce Sarayi.Παλάτι των τελευταίων Σουλτάνων πριν την κατάργηση του Χαλιφάτου το 1924,όπως επίσης και θερινή κατοικία αλλά και το μέρος που απεβίωσε ο ιδρυτής της Δημοκρατίας της Τουρκίας,πρώτος πρόεδρός της και ηγέτης του κινήματος των Νεότουρκων, Mustafa Kemal Ataturk.Δυστυχώς μόνο μια εξωτερική ματιά θα του ρίξουμε καθώς έχει "φάει άκυρο" -όπως σας έχω ήδη πει- για ξενάγηση προς τιμήν του προκατόχου του και πλέον διάσημου παλατιού της Πόλης.
Αμέσως μετά το μάτι σας δεν μπορεί να αποφύγει το Four Seasons και το Ciragan Palace Hotel.Δύο από τα ακριβότερα και ομορφότερα ξενοδοχεία της Κωνσταντινούπολης χτισμένα σε κάτι περισσότερο από προνομιακή θέση.Το δεύτερο μάλιστα είναι πραγματικό πρώην παλάτι.Αφού ξεπεράσετε το σοκ της χλιδής –και την φαντασίωση ότι πιάσατε για άλλη μια φορά το τζακπότ του Τζόκερ- που αποπνέουν και επιστρέψετε στην πραγματικότητα θα συναντήσετε μια από τις πιο πολυ-ιδωμένες εικόνες τις περιοχής.Είναι αυτή του τζαμιού του Ortakoy ακριβώς κάτω από την Γέφυρα του Βοσπόρου.Πολύ ρομαντικό τοπίο,ας το τραβήξω καμιά σαρανταριά φωτογραφίες!
Συνεχίζουμε την άνοδο μας στα στενά συναντώντας πλωτά εστιατόρια,καφετέριες σε αποβάθρες και μια ατέλειωτη κίνηση από σκάφη και πλοιάρια.Όσο προχωράμε είναι εμφανές ότι εδώ η περιοχή είναι πιο "κλασάτη" και πιθανολογώ κάποιο από τα ακριβά προάστια της πόλης.Εξάλλου όσο συνεχίζουμε τόσο πιο συχνά ξεφυτρώνουν οι παράκτιες βίλες,γνωστές και με το όνομα «γιαλιά»,οι περισσότερες διατηρητέες κατοικίες του προπερασμένου αιώνα.Αλλά και αυτές που είναι χτισμένες στις κατάφυτες πλαγιές δεν πάνε πίσω.Κάποια στιγμή το καραβάκι μας σχεδόν μπατάρει προς την πλευρά που κάθομαι,όταν ένα τσούρμο από Τουρκο-κατίνες μαζεύονται προς το μέρος μου αγνοώντας την παρουσία μου και αρχίζουν να ξεφωνίζουν και να δείχνουν κάτι βιλάρες στην ακτή.Φαντάζομαι ότι κάποιοι τηλεμαϊντανοί θα μένουν εκεί και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι παντού τα ίδια βρίσκεις τελικά,πόσο μάλλον στη γειτονιά σου.
Λίγο μετά την πανάκριβη περιοχή του κόλπου του Bebek και αφού περάσουμε μπροστά από το Οχυρό της Ευρώπης (Rumeli Hisari),ένα έργο που ολοκληρώθηκε μόλις σε τέσσερις μήνες με σκοπό να ανακόψει τον από βορράν ανεφοδιασμό της Πόλης στην διάρκεια της πολιορκίας της, το πλοιαράκι μας παίρνει το δρόμο της επιστροφής κι εμείς σκεφτόμαστε πόσα μέρη έχουμε να δούμε όταν ξανάρθουμε.Πλησιάζοντας προς το λιμάνι στριμώχνομαι στην πλώρη για μερικές φωτογραφίες ακόμα ενώ ο ήλιος έχει βάψει χρυσαφί (πφφφφ τι κοινότυπος) τη θάλασσα και τα κτίρια μπροστά απ’το φακό μου.
Αφού διασχίσουμε τη γέφυρα το Γαλατά,και διαπιστώσω ότι όλοι αυτοί οι ψαράδες την στήνουν εκεί τόσες ώρες για να πιάσουν κάτι σαν μαρίδες,τσακώνουμε το τραμ για επιστροφή στο ξενοδοχείο.Η ώρα έχει πάει οκτώ παρά και θέλουμε να φρεσκαριστούμε και να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι.Από το πρωί με ένα κουλούρι κι ένα ψαρο-σάντουιτς είμαστε βρε παιδιά.
Η επιλογή του μέρους που θα φάμε είναι μονόδρομος.Nevizade Sokak.To λέει η ΕΡΣΗ,το λέει ο οδηγός μας,το λέει κι ο ξενοδόχος μας.Ευκαιρία να βολτάρω και στην λεωφόρο Istiklal (διάσημη κι ως λεωφόρος του Πέραν) την οποία έχω επιλέξει να αγνοήσω πλήρως την επομένη μιας και........δεν προλαβαίνω ρε γαμώτο.
Καβαλάμε το Funiculaire και τσουπ,νά'μαστε στην αρχή του πεζόδρομου.Που να ήξερα.Η Πόλη φέτος είναι ευρωπαϊκή πολιτιστική πρωτεύουσα και σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο έχει events στην Istiklal.Περίπου 2.000 κόσμου με μπύρες στα χέρια μας χωρίζουν από την συνέχεια της βόλτας μας.Όλοι μαζί λικνίζονται στο ρυθμό της salsa που παίζει κάποια Κουβανική μπάντα στην πλατφόρμα που έχει στηθεί (αυτό το νησί επιμένει να μου θυμίζει την υπέροχη παρουσία του ακόμα κι εδώ).Μετά από 15 λεπτά σπρωξίδι και περίπου άλλα τόσα ελληνικά και τούρκικα σιχτίρια καταφέρνουμε να απεμπλακούμε από το πλήθος και να συνεχίσουμε.
Να απεμπλακούμε απ'το πλήθος είπα;Καλό.Αν έχετε αγοραφοβία μην κάνετε ούτε το αστείο να περάσετε από την Istiklal βράδυ Σαββάτου.Αν κι έχω την αίσθηση ότι και τη μέρα κάπως έτσι θα είναι.Να το θέσω αλλιώς.Η Ερμού θυμίζει ήσυχο παράδρομο μπροστά της.
Mε τα πολλά βρίσκουμε το Nevizade Sokak,στο οποίο γίνεται του Κουτρούλη το πανηγύρι.Ψάχνουμε meyhane (ταβέρνα-μεζεδοπωλείο) για να κάτσουμε μιας και το στενό είναι διάσημο γι'αυτό ακριβώς το λόγο.Δεν υπάρχει ούτε καρέκλα σε πάνω από δέκα μαγαζιά.Βλέπετε το μέρος είναι meeting point για τις παρέες πριν ξεκινήσουν για μπαρότσαρκα μετά.Τελικά δυο-τρεις βολτίτσες πάνω κάτω και βρίσκουμε να στριμώξουμε τα κορμιά μας κάπου.
Το στυλ παραγγελίας γνώριμο κι από αντίστοιχα ελληνικά.Έρχεται ένας δίσκος με ενδεικτικά πιατάκια των μεζέδων κι εσύ επιλέγεις τι θέλεις για να έρθει σε κανονική μερίδα.Επιλέξαμε λοιπόν 5-6 πιάτα και βεβαίως ένα καραφάκι ρακί.Μπορεί να πέσαμε στην περίπτωση (αν και δεν το νομίζω,όλα τα μαγαζιά ίδια έδειχναν σε ποιότητα),μπορεί να είναι πράγματι τόσο μεγάλη η διαφορά ή μπορεί να πηγαίνω εγώ σε πετυχημένα μαγαζιά στην Ελλάδα.Πάντως η αλήθεια -για μένα- είναι μια.Τα Τουρκικά μεζεδοπωλεία δεν πιάνουν μία μπροστά στα δικά μας.Overpriced (40? δύο άτομα για 5 μεζέδες και μια μικρή ρακή το βρίσκω πάρα πολύ),και από γεύση τίποτα σπουδαίο.
Ευτυχώς μας αποζημίωσαν τα γλυκά που χτυπήσαμε κατεβαίνοντας την λεωφόρο στη συνέχεια.Η Έλενα έβγαλε το άχτι της με ένα αυθεντικό tavuk göğsü (ταούκ κιογκσού το λέμε εδώ) που σύμφωνα με τα λεγόμενά της είναι το ωραιότερο γλυκό που έφαγε ποτέ.Εμένα πάλι η ιδέα του ξασμένου κοτόπουλου σε γλυκό με απωθεί λιγάκι κι έτσι κατέληξα να λιγώσω με ένα πολίτικο εκμέκ.Εντάξει από μεζέδες μπορεί να υστερούν αλλά από γλυκά είναι εξπέρ οι μπαγάσηδες.
Η ιδέα για ποτό σε κανένα κυριλάδικο της περιοχής έπεσε στο κενό.Είμασταν κι οι δύο μας τόσο ψόφιοι που έφτασε και μόνο το ξεστόμισμα της πρότασης να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο από τον έναν,για να συμφωνήσει αμέσως ο έτερος.Δεν φανταζόμουν ποτέ στη ζωή μου ότι θα τραγουδούσα το «περπάτα να προλάβουμε το τραμ το τελευταίο» και θα το εννοούσα,μιας και αυτό ακριβώς συνέβη.
Μια ματιά στα φωταγωγημένα μνημεία της Sultanahmet και γραμμή για το κρεβάτι.Αύριο έχει Topkapi.
Πάρτε και μερικές ακόμη αφού δεν χορταίνετε να βλέπετε Πόλη...
Στην είσοδο του Topkapi μας έφερε το πλακόστρωτο που διασχίζει την πίσω πλευρά της Αγ.Σοφίας.Ένα πανέμορφο ήσυχο δρομάκι,τουλάχιστον την ώρα που το διασχίσαμε,με ξύλινα σπιτάκια γεμάτα όμορφες λεπτομέρειες.Όπως διάβασα στον οδηγό μου σε αυτή την περιοχή διέμεναν ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι την εποχή του Σουλτανάτου.Βλέπετε η περιοχή γύρω απ’το παλάτι ήταν ιδιαίτερα προνομιούχα ενώ εξυπηρετούσε και η ευκολία πρόσβασης σε αυτό για τα καθημερινά πάρε-δώσε.
Το Topkapi δεν είναι κανένα παλατάκι παίξε γέλασε.Μιλάμε για ένα κτίσμα που στις καλές του μέρες στέγαζε πάνω από 4.000 ανθρώπους.Το να αναλύσω έναν έναν τους χώρους του παλατιού το βρίσκω περιττό και κουραστικό.Θα σταθώ μόνο σε κάτι που μου εντυπώθηκε καλά.
Μία εκ των αιθουσών στο τρίτο προαύλιο -από τα τέσσερα εν τω συνόλω- φυλάει μέσα της μερικά απ’τα πιο ιερά κειμήλια του μουσουλμανικού κόσμου.Μάλιστα πολλοί μουσουλμάνοι θεωρούν ιερό καθήκον τους την επίσκεψη εδώ.Στο συγκεκριμένο θέμα παραδέχομαι πως ήμουν αδιάβαστος,βέβαια τα έμαθα όλα κατόπιν αλλά όταν μπήκα μέσα εκείνη την ημέρα δεν τα γνώριζα.
Μπαίνω που λέτε μέσα και αντικρίζω ένα δυσανάλογο πλήθος σε σχέση με τις υπόλοιπες αίθουσες.Ξεκινάω λοιπόν την περιμετρική μου βόλτα στο χώρο και αρχίζω να βλέπω το «σπαθί του συντρόφου του Προφήτη»,τη «χατζάρα ενός κολλητού του Προφήτη», «κλειδαριές από την ιερή πόλη» και άλλα τέτοια ωραία.Μέχρι εδώ καλά λέω,για να δούμε και τη συνέχεια.
Εκεί τρώω το πρώτο χαστούκι.Διότι μπροστά moy εκτίθενται «το σπαθί το Δαβίδ»,το «τουρμπάνι του Ιωσήφ» και….. «το μπαστούνι του Μωϋσή»!!!! παρέα με κάτι κόκκαλα του Αϊ-Γιάννη του Πρόδρομου.
Μιλάμε για υπερπαραγωγή τώρα.Μόνο τα πασούμια του Αλαντίν λείπανε.Κι εκεί που πιστεύω ότι δεν γίνεται να βελτιωθεί άλλο,πέφτω πάνω στο «μούσι του Προφήτη»,το «δόντι του Προφήτη» και την «χτένα του Προφήτη» πέρα από τους μανδύες και τα σπαθιά του.Κάπου εκεί διάφορες θρησκόληπτες μουσουλμάνες σπρώχνουν τον κόσμο και κατασκηνώνουν μπροστά στα εκθέματα,την ώρα που έναν σεκιουριτάς τραβάει τον κόσμο για να ξεκολλήσει η ουρά ενώ απαντάω σε κάποιον μελαμψό δίπλα μου που με ρωτάει "τι είναι εδώ;" κι εγώ με απόλυτη φυσικότητα του λέω "τρίχες".
Κάπου εκεί τελειώνει το μαρτύριο και βγαίνοντας έξω να πάρω λίγο αέρα στο πανέμορφο προαύλιο λέω στην Έλενα "πολλά πρόβατα ρε παιδί μου" έχοντας ξεχάσει τα καλά τα δικά μας.Ευτυχώς δυό ηλικιωμένες συμπατριώτισσές μας έρχονται να μου το θυμήσουν αφού ακούγοντας μας να μιλάμε ελληνικά σπεύδουν να ρωτήσουν "μήπως ξέρετε που είναι τα οστά του Αϊ-Γιάννη;", "δίπλα στο μούσι του Προφήτη" απαντάω εγώ κάνοντας τους Monty Python να μοιάζουν εντελώς κοινότυποι μπροστά σε αυτό το διάλογο.
Κάτι τελευταίο.Το πολυδιαφημισμένο Konyali (το εστιατόριο/καφέ εντός του παλατιού) έχει εξαιρετική θέα αν καταφέρεις να βρεις τραπέζι προς την άκρη κι επιπλέον,κατά την άποψή μου πάντα,είναι way too overrated.Εμείς απλώς ξεκουραστήκαμε στο self service του με ένα αναψυκτικό και ένα τσάι που μας κόστισε κοντά ?9 αν δεν με απατά η μνήμη μου.
Μας είχε πάρει το μεσημέρι και είπαμε να κάνουμε μια τελευταία βόλτα προς το λιμάνι και πίσω.Θέλαμε να δούμε κι άλλα,όμως η ώρα πίεζε όσο και τα παπούτσια μας.Στάση για κεμπάπ ενδιάμεσα γιατί μας είχε κόψει λόρδα.Κεμπαπτζίδικο του δρόμου εννοείται.Δε λέω νόστιμο ήταν.Αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτό το γνωστό στο μοναστηράκι είναι μια κλάση ανώτερο.
Ένα πέρασμα απ’τον μπατζανάκη που μας πούλησε χτες τα λουκούμια για να πάρω και μπαχαρικά,επίσκεψη στο Yeni Camii και πίσω στην πλατεία του Ιπποδρόμου για ένα τελευταίο ποτήρι τσάι.
Δεν θέλω να φύγω ρε γαμώτο.Δεν πρόλαβα να δω τίποτα.Η επιστροφή εδώ είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη στο μέλλον.
Πόλη,σου αξίζει πραγματικά το κεφαλαίο “Π”.
Attachments
Last edited by a moderator:
....για βαλε γρηγορα τη συνέχεια γιατι έχω παθει σύνδρομο στέρησης ...
