giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.726
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Mostar – part2
Μπήκαμε λοιπόν ξανά στο κομμάτι της παλιάς πόλης στην οδό Onescukova όπου θα αφιερώναμε το υπόλοιπο της ημέρας και μέχρι το βράδυ. Το ότι το παλιό τμήμα της πόλης είναι μικρό το διαπιστώσαμε γρήγορα αφού βλέπαμε τα ίδια και τα ίδια σημεία, φωτογραφίζαμε ξανά και ξανά τα ίδια. Αυτήν την παλιά γέφυρα της άλλαξα τα φώτα
Πράγματι η μικρή και κουκλίστικη παλιά πόλη εξαντλείται πολύ εύκολα και γρήγορα αλλά και λίγη χαλαρότητα δεν βλάπτει. Έτσι οι βόλτες μας ήταν ανάμεσα στην οδό Onescukova στα δυτικά, περνώντας τη γέφυρα και μετά ανατολικά στην οδό Kujundziluk και Mala Tepa.
Στριμωξίδι με τους τουρίστες, φωτογραφίες, νοστιμότατο παγωτό στο χέρι με την μία μπάλα να κοστίζει 0,50 λεπτά, ξεκούραση και τούρκικο καφεδάκι και βέβαια χάζεμα και ψώνια στις παραδοσιακές αγορές του Μόσταρ (carsija). Και οι ώρες πέρασαν ανέμελα, χαλαρά με πολύ ζέστη και αίσθηση σαν καλοκαιρινές διακοπές!
Τα μικρά παραδοσιακά καταστήματα βρίσκονται και στις δύο όχθες του ποταμού και συνδέονται με την παλιά γέφυρα. Είναι ένα ανατολίτικο παζάρι με χειροποίητα κοσμήματα, πίνακες ζωγραφικής, με χάλκινα παραδοσιακά αντικείμενα, χαλιά, υφάσματα, φωτιστικά και άπειρα μικροαντικείμενα, ακόμα και σφαίρες από τον πόλεμο υπό μορφή μπρελόκ! Εννοείται πως η αγορά είναι πολύ μικρότερη από αυτή του Σαράγιεβου αλλά μάλλον μου άρεσε περισσότερο ίσως γιατί οι πωλητές είναι πιο φιλικοί, ίσως γιατί περιβάλλεται και είναι τοποθετημένο σε ένα πανέμορφο πετρόχτιστο σκηνικό και ίσως γιατί γενικά η πόλη έβγαζε μια χαρά και μια χαλαρότητα!
Κι επειδή σχεδόν όλοι είχαν μαζευτεί κάτω από τη γέφυρα να θαυμάζουν τους θαραλέους καταδύτες κατεβήκαμε κι εμείς να βρούμε μια θέση στον ήλιο! Όλοι να φορούν καλοκαιρινά κι εγώ να έχω σκάσει με μαύρο τζιν, μπλούζα και πουκάμισο και το μπουφάν στη μέση! Φαίνεται κι απ’ τη φωτό!
Και από κάτω η άποψη της γέφυρας είναι υπέροχη με background την πέτρινη παλιά πόλη!
Ο ποταμός Νερέτβα με το σμαραγδένιο πράσινο χρώμα του, και τα πεντακάθαρα, κρυστάλλινα του είναι το μεγαλύτερο ποτάμι στο ανατολικό τμήμα της λεκάνης της Αδριατικής, με συνολικό μήκος 225 χιλιόμετρα. Είναι ένα από τα πιο κρύα ποτάμια στον κόσμο, με 7 βαθμούς Κελσίου το καλοκαίρι! Αν και παγωμένα τα νερά, 3-4 άτομα βούτηξαν κανονικά, και με τη ζέστη που είχε ήθελα να μπω κι εγώ!
Στο σημείο υπήρχε έντονη κινητικότητα. Τηλεοπτικές κάμερες, υποβρύχιες κάμερες, δύτες και βέβαια οι αθλητές καταδύσεων πάνω στο βατήρα. Όλα αυτά για τα δοκιμαστικά του ετήσιου διαγωνισμό Red Bull Cliff Diving, ενόψει του μεγάλου event 2 μέρες μετά.
Δείτε το βίντεο από την ημέρα του διαγωνισμού στις 24/09/16, με τους συμμετέχοντες και με εξαιρετικά πλάνα από την πόλη. Έπαθα πλάκα με την λαοθάλασσα που το παρακολούθησε! Κι εγώ νόμιζα πως πετύχαμε κόσμο. 2 μέρες μετά βούλιαξε στην κυριολεξία η πόλη. Τώρα καλό ή κακό που το χάσαμε δεν ξέρω!
http://www.redbullcliffdiving.com/en_US/event/mostar-2016
http://www.redbullcliffdiving.com/en_US/video/thumping-climax-mostars-old-bridge
http://www.redbullcliffdiving.com/en_US/video/richards-winning-dive-bosnia-herzegovina
Μπορεί η γέφυρα να είναι 20 μέτρα, όμως οι διοργανωτές πρόσθεσαν και έναν βατήρα-πύργο που ας πούμε έδενε κάπως με την ιστορική γέφυρα. Οι άντρες πηδούσαν από την κορυφή στα 27,5 μέτρα, και οι γυναίκες από τα 21,5 μέτρα. Πάθαινα ίλιγγο βλέποντάς τους και σκεπτόμενος εμένα εκεί πάνω! Καλά δεν το συζητώ για τον κάμεραμαν που ήταν τέρμα πάνω με μια γκουμούτσα κάμερα στα χέρια. Και να με πλήρωναν δεν θα το έκανα!
Ο κόσμος επευφημούσε τις προσπάθειες, οι καταδύτες ενθουσιασμένοι, και τα δοκιμαστικά συνεχίστηκαν για πολλή ώρα ακόμα. Ήταν ένα εντυπωσιακό θέαμα . Αν και για δύο μέρες χάσαμε τη μεγάλη γιορτή της πόλης στην οποία βούλιαξε το Μόσταρ από κόσμο, ήμασταν ευχαριστημένοι που πετύχαμε αυτό το γεγονός έστω κι αν ήταν τα δοκιμαστικά.
Επειδή όμως η ζέστη μας χτύπησε κατακέφαλα και επειδή σκάσαμε πήγαμε μέχρι το δωμάτιο που ήταν κοντά, βάλαμε βερμούδες, ξεφορτωθήκαμε περιττά, και ανάλαφροι κατεβήκαμε ξανά για τον 3ο γύρο της βόλτας μας στην παλιά πόλη.
Αν και λίγα μέτρα μετά γινόταν χαμός από κόσμο, στην μικρή γέφυρα Kriva Cuprija υπήρχε απόλυτη ηρεμία και ησυχία. Ένα μέρος πανέμορφο και γαλήνιο.
Άλλη μια ματιά στην υπέροχη θέα από τη stari most
Το καφέ – μπαρ Terasa στην ανατολική πλευρά, είναι από τα πιο γνωστά και αγαπημένα μέρη για έναν καφέ ή ένα σνακ με εξαιρετική θέα. Πήγαμε κι εμείς (είσοδος από την οδό Marshala Tita) και ανεβήκαμε στην ταράτσα. Μπορεί πράγματι η θέα να είναι τέλεια, όμως δεν είχαν ανοιχτές τις ομπρέλες οπότε είχε ντάλα ήλιο και επίσης δεν είχε καθόλου κόσμο. Έτσι δεν μας έκανε αίσθηση να καθίσουμε παρά μονάχα να βγάλουμε φωτό.
Τελικά τον καφέ μας τον ήπιαμε σε ένα καφέ απέναντι από το Terasa στις σκάλες – αυλή του δρόμου. Η σερβιτόρα υπερβολικά φιλική και χιουμορίστρια και εννοείται ένα καφεδάκι βοσνιακό – τούρκικο – ελληνικό τέλος πάντων σε παραδοσιακό χάλκινο σερβίτσιο επιβαλλόταν!
Μας είχε μείνει ίσως το καλύτερο μέρος να ατενίσουμε την πόλη από ψηλά και μάλιστα στην καλύτερη ώρα. Συνεχίζουμε στην Kujundziluk και την Mala Tepa. Ήταν περίπου 6 το απόγευμα και ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει και να δίνει το υπέροχο χρυσαφί του χρώμα.
Έξω από την είσοδο στην αυλή του Koski Mehmed-pasina dzamija
Στο τζαμί που είναι το νούμερο 2 αξιοθέατο του Μόσταρ μετά τη γέφυρα, είχε λιγοστέψει υπερβολικά ο κόσμος. Την καλύτερη δουλειά κάναμε να έρθουμε αυτή την ώρα λίγο πριν κλείσει. Δεν μπορώ να φανταστώ την ανάβαση στον μιναρέ από τα στενά σκαλιά λίγες ώρες πριν με τα τρελά γκρουπ να συνωστίζονται. Ρίξαμε πρώτα μια ματιά στα μαγαζάκια απέναντι από το τζαμί στην αυλή, και αγοράσαμε πασμίνες με 10ΚΜ τη μία δηλαδή 5€. Τα σχέδια ήταν άπειρα και η ποιότητα όπως μπορούσαμε να διακρίνουμε πολύ καλή. Ωραιότατο δώρο με λίγα λόγια.
Η είσοδος για το τζαμί και την ανάβαση στον μιναρέ είναι στα 12ΚΜ (6€). Υπάρχει και εισιτήριο των 6ΚΜ που περιλαμβάνει μόνο την είσοδο στην πίσω αυλή που και εκεί έχει πολύ ωραία θέα τον ποταμό, την γέφυρα και τριγύρω. Το τζαμί Koski Mehmed-pasina χτίστηκε το 1619 και είναι το μοναδικό στο Μόσταρ, όπου τα αρχικά χρώματα, οι λεπτομέρειες και τα διακοσμητικά τοίχου έχουν διασωθεί. Βέβαια κι αυτό δεν γλίτωσε από τον πόλεμο καθώς υπέστη σοβαρές ζημιές το 1993, με το μιναρέ του να έχει καταρεύσει και την οροφή του θόλου που σε μεγάλο βαθμό είχε καταστραφεί.
Τα 89 βήματα προς την κορυφή ήταν κάπως ζόρικα και κλειστοφοβικά, καθώς η σκάλα είναι πολύ στενή και μόνο ένα άτομο μπορεί να ανεβαίνει ή να κατεβαίνει την ίδια στιγμή. Ειλικρινά απορώ όταν έχει πολλούς επισκέπτες πως τα βγάζουν πέρα. Εκείνη τη στιγμή ο μιναδές ήταν μόνο για μας! Φτάνουμε στο τέρμα και βουαλά! Η θέα είναι συγκλονιστική.
Μπορεί το στενό μπαλκονάκι του μιναρέ να μου προκαλεί ανασφάλεια λόγω υψοφοβίας, παρ’ όλα αυτά δεν με εμπόδισε να βγάλω αμέτρητες φωτογραφίες και να θαυμάσω για αρκετά λεπτά μια θέα 360 μοιρών. Ήταν σαν να πετάω πάνω από την πόλη! Το σούρουπο έκανε την θέα προς την πλευρά της γέφυρας ακόμα πιο ειδυλλιακή όπως και όλη την πόλη και τα βουνά τριγύρω. Το συμπέρασμα είναι ένα. Το Μόσταρ είναι από τις ομορφότερες και πιο γραφικές πόλεις των Βαλκανίων!
Λίγη ώρα μετά ανέβηκαν πάνω μια αγγλίδα και τρείς Ρώσοι. Σαν να μαζευτήκαμε πολλοί και εφόσον χορτάσαμε θέαμα κατεβήκαμε κάτω σιγά σιγά. Δεν υπήρχε ψυχή και ήταν τέλεια. Πήγαμε και στην πίσω πλευρά του τζαμιού να δούμε ακόμα ένα πανόραμα της γέφυρας!
Πίστευα πως από νωρίς το απόγευμα οι ορδές των γκρουπ εξαφανίζονται. Η αλήθεια είναι πως το Μόσταρ το επισκέπτονται πολλοί τουρίστες σε ημερήσια από το Ντούμπροβνικ και άλλες κοντινές περιοχές της Κροατίας και του Μαυροβουνίου. Όμως ενώ ο ήλιος είχε πέσει και βράδιαζε, τα στενά κάθε άλλο παρά έρημα ήταν. Φυσικά και ο τρελός κόσμος είχε ελλατωθεί, όμως ακόμα υπήρχε κίνηση και μεγάλος αριθμός τουριστών. Άρα δεν ήμασταν οι μόνο που θα διανυκτερεύαμε.
Όσες φορές και να τη δεις δεν τη χορταίνεις!
Μπλεχτήκαμε σε κάποια έρημα στενά και βγήκαμε στην λεωφόρο Marsala Tita με κατεύθυνση τη γέφυρα Lucki most
Λεωφόρος Stari Pazar στη γέφυρα Lucki most
Η θέα από τη γέφυρα Lucki, είναι κι αυτή από τις πιο εντυπωσιακές και επιβεβλημένες! Όσο βράδιαζε και άναβαν τα φώτα η γοητεία της πόλης ήταν ακόμα πιο μεγάλη. Τελικά αισθάνθηκα πολύ τυχερός που βρέθηκα σ’ αυτό τον τόπο. Είναι από τα μέρη που δεν περιμένεις πάρα πολλά και τελικά σου αφήνουν τις καλύτερες αναμνήσεις.
Ο δρόμος μας έφερε στην Gojaka Vukovica κοντά ξενοδοχείο μας όπου κάναμε μια στάση ελάχιστων λεπτών, για γρήγορη αλλαγή ρούχων και για να πάρουμε και ένα μπουφανάκι μιας και είχε βγάλει ψύχρα. Κατηφορίσαμε και πάλι στο ποτάμι κάτω από τη γέφυρα να τη δούμε και φωτισμένη. Οι εργασίες στην εξέδρα και το video wall συνεχίζονταν ενόψει του μεγάλου γεγονότος της χρονιάς για το Μόσταρ, που θα γίνονταν δύο μέρες μετά, τους αγώνες κατάδυσης Red Bull Cliff Diving.
Τι κι αν είχαμε περάσει τόσες και τόσες φορές από τα ίδια μέρη, τι κι αν τα λιώσαμε. Οι βόλτα συνεχίστηκε στην νυχτερινή ζωντανή παλιά πόλη.
Πάνω στη γέφυρα είχε φυσικά πολύ λιγότερο κόσμο απ’ το πρωί και μπορούσαμε να την δια;σχίσουμε άνετα, να δούμε ανενόχλητοι τη θέα, να θυμηθούμε τους θρύλους της, να την ερωτευτούμε όπως πρέπει!
Τα μαγαζάκια στην αγορά ήταν ακόμα ανοιχτά και κόσμος πηγαινοερχόταν ασταμάτητα. Κάποια σημεία ήταν πιο ήρεμα ενώ πάντα η άποψη της γέφυρας background μας μαγνήτιζε συνεχώς το βλέμμα!
Μια εκπληκτική ημέρα σε ένα υπέροχο μέρος πρέπει να κλείσει και με ένα εξαιρετικό γεύμα! Το εστιατόριο Sadrvan είναι το δημοφιλέστερο στο Μόσταρ.
Η φολκλόρ αμφίεση της κοπέλας στην υποδοχή ολίγον τι κιτσάτη αλλά το παραβλέπω γιατί ήταν ευγενέστατη. Το εστιατόριο είναι τουριστικό και ήταν γεμάτο μέσα – έξω. Χρειάστηκε να μπούμε σε λίστα αναμονής και μετά από 20 λεπτά καθίσαμε κι εμείς σε τραπέζι έξω. Ο κατάλογος λεπτομερέστατος και με φωτογραφίες και το μενού με παραδοσιακή βοσνιακή κουζίνα. Ότι πήραμε ήταν απίστευτο, ειδικά τα γεμιστά κρεμμύδια που λάτρεψα. Οι μερίδες μεγάλες και το σύνολο του λογαριασμού 24€.
Δεν ήμασταν ούτε 12 ώρες στο Μόσταρ και νοιώθαμε λες και το ξέρουμε χρόνια. Τα πάντα τα νοιώθαμε οικεία και είναι λογικό αφού μέσα σ’ αυτές τις ώρες μάθαμε την πόλη πολύ καλά. Το νέο κομμάτι αλλά κυρίως την καρδιά της που είναι η παλιά πόλη ανάμεσα στις δύο όχθες της stari most. Μια ημέρα ήταν αρκετή να γνωρίσουμε και τελικά να αγαπήσουμε αυτή την πανέμορφη κουκλίστικη πόλη. Και θα συμβούλευα όποιος βρεθεί εκεί να της αφιερώσει και μια διανυκτέρευση για να τη δει και χωρίς την κοσμοπλημμύρα. Να νιώσει καλύτερα τη μαγεία της. Ίσως και περισσότερες διανυκτερεύσεις γιατί κοντά στο Μόσταρ υπάρχουν πολλές εξαιρετικές επιλογές σε εκδρομές.
Μια τελευταία ματιά στην περίφημη και θρυλική Stari Most. Την παλιά γέφυρα σύμβολο του Μόσταρ. Ένα σύμβολο συμφιλίωσης και ελπίδας!
Αυτή ήταν η ιστορική πόλη του Μόσταρ. Μέσα από την θρυλική της ιστορία, τα συγκλονιστικά της γεγονότα, το πρόσφατο παρελθόν και το λαμπερό της μέλλον! Το ηλιόλουστο, γραφικό, πανέμορφο Μόσταρ. Μια πόλη σαν Καμβάς ζωγραφικής!
Μπήκαμε λοιπόν ξανά στο κομμάτι της παλιάς πόλης στην οδό Onescukova όπου θα αφιερώναμε το υπόλοιπο της ημέρας και μέχρι το βράδυ. Το ότι το παλιό τμήμα της πόλης είναι μικρό το διαπιστώσαμε γρήγορα αφού βλέπαμε τα ίδια και τα ίδια σημεία, φωτογραφίζαμε ξανά και ξανά τα ίδια. Αυτήν την παλιά γέφυρα της άλλαξα τα φώτα
Πράγματι η μικρή και κουκλίστικη παλιά πόλη εξαντλείται πολύ εύκολα και γρήγορα αλλά και λίγη χαλαρότητα δεν βλάπτει. Έτσι οι βόλτες μας ήταν ανάμεσα στην οδό Onescukova στα δυτικά, περνώντας τη γέφυρα και μετά ανατολικά στην οδό Kujundziluk και Mala Tepa.
Στριμωξίδι με τους τουρίστες, φωτογραφίες, νοστιμότατο παγωτό στο χέρι με την μία μπάλα να κοστίζει 0,50 λεπτά, ξεκούραση και τούρκικο καφεδάκι και βέβαια χάζεμα και ψώνια στις παραδοσιακές αγορές του Μόσταρ (carsija). Και οι ώρες πέρασαν ανέμελα, χαλαρά με πολύ ζέστη και αίσθηση σαν καλοκαιρινές διακοπές!
Τα μικρά παραδοσιακά καταστήματα βρίσκονται και στις δύο όχθες του ποταμού και συνδέονται με την παλιά γέφυρα. Είναι ένα ανατολίτικο παζάρι με χειροποίητα κοσμήματα, πίνακες ζωγραφικής, με χάλκινα παραδοσιακά αντικείμενα, χαλιά, υφάσματα, φωτιστικά και άπειρα μικροαντικείμενα, ακόμα και σφαίρες από τον πόλεμο υπό μορφή μπρελόκ! Εννοείται πως η αγορά είναι πολύ μικρότερη από αυτή του Σαράγιεβου αλλά μάλλον μου άρεσε περισσότερο ίσως γιατί οι πωλητές είναι πιο φιλικοί, ίσως γιατί περιβάλλεται και είναι τοποθετημένο σε ένα πανέμορφο πετρόχτιστο σκηνικό και ίσως γιατί γενικά η πόλη έβγαζε μια χαρά και μια χαλαρότητα!
Κι επειδή σχεδόν όλοι είχαν μαζευτεί κάτω από τη γέφυρα να θαυμάζουν τους θαραλέους καταδύτες κατεβήκαμε κι εμείς να βρούμε μια θέση στον ήλιο! Όλοι να φορούν καλοκαιρινά κι εγώ να έχω σκάσει με μαύρο τζιν, μπλούζα και πουκάμισο και το μπουφάν στη μέση! Φαίνεται κι απ’ τη φωτό!
Και από κάτω η άποψη της γέφυρας είναι υπέροχη με background την πέτρινη παλιά πόλη!
Ο ποταμός Νερέτβα με το σμαραγδένιο πράσινο χρώμα του, και τα πεντακάθαρα, κρυστάλλινα του είναι το μεγαλύτερο ποτάμι στο ανατολικό τμήμα της λεκάνης της Αδριατικής, με συνολικό μήκος 225 χιλιόμετρα. Είναι ένα από τα πιο κρύα ποτάμια στον κόσμο, με 7 βαθμούς Κελσίου το καλοκαίρι! Αν και παγωμένα τα νερά, 3-4 άτομα βούτηξαν κανονικά, και με τη ζέστη που είχε ήθελα να μπω κι εγώ!
Στο σημείο υπήρχε έντονη κινητικότητα. Τηλεοπτικές κάμερες, υποβρύχιες κάμερες, δύτες και βέβαια οι αθλητές καταδύσεων πάνω στο βατήρα. Όλα αυτά για τα δοκιμαστικά του ετήσιου διαγωνισμό Red Bull Cliff Diving, ενόψει του μεγάλου event 2 μέρες μετά.
Δείτε το βίντεο από την ημέρα του διαγωνισμού στις 24/09/16, με τους συμμετέχοντες και με εξαιρετικά πλάνα από την πόλη. Έπαθα πλάκα με την λαοθάλασσα που το παρακολούθησε! Κι εγώ νόμιζα πως πετύχαμε κόσμο. 2 μέρες μετά βούλιαξε στην κυριολεξία η πόλη. Τώρα καλό ή κακό που το χάσαμε δεν ξέρω!
http://www.redbullcliffdiving.com/en_US/event/mostar-2016
http://www.redbullcliffdiving.com/en_US/video/thumping-climax-mostars-old-bridge
http://www.redbullcliffdiving.com/en_US/video/richards-winning-dive-bosnia-herzegovina
Μπορεί η γέφυρα να είναι 20 μέτρα, όμως οι διοργανωτές πρόσθεσαν και έναν βατήρα-πύργο που ας πούμε έδενε κάπως με την ιστορική γέφυρα. Οι άντρες πηδούσαν από την κορυφή στα 27,5 μέτρα, και οι γυναίκες από τα 21,5 μέτρα. Πάθαινα ίλιγγο βλέποντάς τους και σκεπτόμενος εμένα εκεί πάνω! Καλά δεν το συζητώ για τον κάμεραμαν που ήταν τέρμα πάνω με μια γκουμούτσα κάμερα στα χέρια. Και να με πλήρωναν δεν θα το έκανα!
Ο κόσμος επευφημούσε τις προσπάθειες, οι καταδύτες ενθουσιασμένοι, και τα δοκιμαστικά συνεχίστηκαν για πολλή ώρα ακόμα. Ήταν ένα εντυπωσιακό θέαμα . Αν και για δύο μέρες χάσαμε τη μεγάλη γιορτή της πόλης στην οποία βούλιαξε το Μόσταρ από κόσμο, ήμασταν ευχαριστημένοι που πετύχαμε αυτό το γεγονός έστω κι αν ήταν τα δοκιμαστικά.
Επειδή όμως η ζέστη μας χτύπησε κατακέφαλα και επειδή σκάσαμε πήγαμε μέχρι το δωμάτιο που ήταν κοντά, βάλαμε βερμούδες, ξεφορτωθήκαμε περιττά, και ανάλαφροι κατεβήκαμε ξανά για τον 3ο γύρο της βόλτας μας στην παλιά πόλη.
Αν και λίγα μέτρα μετά γινόταν χαμός από κόσμο, στην μικρή γέφυρα Kriva Cuprija υπήρχε απόλυτη ηρεμία και ησυχία. Ένα μέρος πανέμορφο και γαλήνιο.
Άλλη μια ματιά στην υπέροχη θέα από τη stari most
Το καφέ – μπαρ Terasa στην ανατολική πλευρά, είναι από τα πιο γνωστά και αγαπημένα μέρη για έναν καφέ ή ένα σνακ με εξαιρετική θέα. Πήγαμε κι εμείς (είσοδος από την οδό Marshala Tita) και ανεβήκαμε στην ταράτσα. Μπορεί πράγματι η θέα να είναι τέλεια, όμως δεν είχαν ανοιχτές τις ομπρέλες οπότε είχε ντάλα ήλιο και επίσης δεν είχε καθόλου κόσμο. Έτσι δεν μας έκανε αίσθηση να καθίσουμε παρά μονάχα να βγάλουμε φωτό.
Τελικά τον καφέ μας τον ήπιαμε σε ένα καφέ απέναντι από το Terasa στις σκάλες – αυλή του δρόμου. Η σερβιτόρα υπερβολικά φιλική και χιουμορίστρια και εννοείται ένα καφεδάκι βοσνιακό – τούρκικο – ελληνικό τέλος πάντων σε παραδοσιακό χάλκινο σερβίτσιο επιβαλλόταν!
Μας είχε μείνει ίσως το καλύτερο μέρος να ατενίσουμε την πόλη από ψηλά και μάλιστα στην καλύτερη ώρα. Συνεχίζουμε στην Kujundziluk και την Mala Tepa. Ήταν περίπου 6 το απόγευμα και ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει και να δίνει το υπέροχο χρυσαφί του χρώμα.
Έξω από την είσοδο στην αυλή του Koski Mehmed-pasina dzamija
Στο τζαμί που είναι το νούμερο 2 αξιοθέατο του Μόσταρ μετά τη γέφυρα, είχε λιγοστέψει υπερβολικά ο κόσμος. Την καλύτερη δουλειά κάναμε να έρθουμε αυτή την ώρα λίγο πριν κλείσει. Δεν μπορώ να φανταστώ την ανάβαση στον μιναρέ από τα στενά σκαλιά λίγες ώρες πριν με τα τρελά γκρουπ να συνωστίζονται. Ρίξαμε πρώτα μια ματιά στα μαγαζάκια απέναντι από το τζαμί στην αυλή, και αγοράσαμε πασμίνες με 10ΚΜ τη μία δηλαδή 5€. Τα σχέδια ήταν άπειρα και η ποιότητα όπως μπορούσαμε να διακρίνουμε πολύ καλή. Ωραιότατο δώρο με λίγα λόγια.
Η είσοδος για το τζαμί και την ανάβαση στον μιναρέ είναι στα 12ΚΜ (6€). Υπάρχει και εισιτήριο των 6ΚΜ που περιλαμβάνει μόνο την είσοδο στην πίσω αυλή που και εκεί έχει πολύ ωραία θέα τον ποταμό, την γέφυρα και τριγύρω. Το τζαμί Koski Mehmed-pasina χτίστηκε το 1619 και είναι το μοναδικό στο Μόσταρ, όπου τα αρχικά χρώματα, οι λεπτομέρειες και τα διακοσμητικά τοίχου έχουν διασωθεί. Βέβαια κι αυτό δεν γλίτωσε από τον πόλεμο καθώς υπέστη σοβαρές ζημιές το 1993, με το μιναρέ του να έχει καταρεύσει και την οροφή του θόλου που σε μεγάλο βαθμό είχε καταστραφεί.
Τα 89 βήματα προς την κορυφή ήταν κάπως ζόρικα και κλειστοφοβικά, καθώς η σκάλα είναι πολύ στενή και μόνο ένα άτομο μπορεί να ανεβαίνει ή να κατεβαίνει την ίδια στιγμή. Ειλικρινά απορώ όταν έχει πολλούς επισκέπτες πως τα βγάζουν πέρα. Εκείνη τη στιγμή ο μιναδές ήταν μόνο για μας! Φτάνουμε στο τέρμα και βουαλά! Η θέα είναι συγκλονιστική.
Μπορεί το στενό μπαλκονάκι του μιναρέ να μου προκαλεί ανασφάλεια λόγω υψοφοβίας, παρ’ όλα αυτά δεν με εμπόδισε να βγάλω αμέτρητες φωτογραφίες και να θαυμάσω για αρκετά λεπτά μια θέα 360 μοιρών. Ήταν σαν να πετάω πάνω από την πόλη! Το σούρουπο έκανε την θέα προς την πλευρά της γέφυρας ακόμα πιο ειδυλλιακή όπως και όλη την πόλη και τα βουνά τριγύρω. Το συμπέρασμα είναι ένα. Το Μόσταρ είναι από τις ομορφότερες και πιο γραφικές πόλεις των Βαλκανίων!
Λίγη ώρα μετά ανέβηκαν πάνω μια αγγλίδα και τρείς Ρώσοι. Σαν να μαζευτήκαμε πολλοί και εφόσον χορτάσαμε θέαμα κατεβήκαμε κάτω σιγά σιγά. Δεν υπήρχε ψυχή και ήταν τέλεια. Πήγαμε και στην πίσω πλευρά του τζαμιού να δούμε ακόμα ένα πανόραμα της γέφυρας!
Πίστευα πως από νωρίς το απόγευμα οι ορδές των γκρουπ εξαφανίζονται. Η αλήθεια είναι πως το Μόσταρ το επισκέπτονται πολλοί τουρίστες σε ημερήσια από το Ντούμπροβνικ και άλλες κοντινές περιοχές της Κροατίας και του Μαυροβουνίου. Όμως ενώ ο ήλιος είχε πέσει και βράδιαζε, τα στενά κάθε άλλο παρά έρημα ήταν. Φυσικά και ο τρελός κόσμος είχε ελλατωθεί, όμως ακόμα υπήρχε κίνηση και μεγάλος αριθμός τουριστών. Άρα δεν ήμασταν οι μόνο που θα διανυκτερεύαμε.
Όσες φορές και να τη δεις δεν τη χορταίνεις!
Μπλεχτήκαμε σε κάποια έρημα στενά και βγήκαμε στην λεωφόρο Marsala Tita με κατεύθυνση τη γέφυρα Lucki most
Λεωφόρος Stari Pazar στη γέφυρα Lucki most
Η θέα από τη γέφυρα Lucki, είναι κι αυτή από τις πιο εντυπωσιακές και επιβεβλημένες! Όσο βράδιαζε και άναβαν τα φώτα η γοητεία της πόλης ήταν ακόμα πιο μεγάλη. Τελικά αισθάνθηκα πολύ τυχερός που βρέθηκα σ’ αυτό τον τόπο. Είναι από τα μέρη που δεν περιμένεις πάρα πολλά και τελικά σου αφήνουν τις καλύτερες αναμνήσεις.
Ο δρόμος μας έφερε στην Gojaka Vukovica κοντά ξενοδοχείο μας όπου κάναμε μια στάση ελάχιστων λεπτών, για γρήγορη αλλαγή ρούχων και για να πάρουμε και ένα μπουφανάκι μιας και είχε βγάλει ψύχρα. Κατηφορίσαμε και πάλι στο ποτάμι κάτω από τη γέφυρα να τη δούμε και φωτισμένη. Οι εργασίες στην εξέδρα και το video wall συνεχίζονταν ενόψει του μεγάλου γεγονότος της χρονιάς για το Μόσταρ, που θα γίνονταν δύο μέρες μετά, τους αγώνες κατάδυσης Red Bull Cliff Diving.
Τι κι αν είχαμε περάσει τόσες και τόσες φορές από τα ίδια μέρη, τι κι αν τα λιώσαμε. Οι βόλτα συνεχίστηκε στην νυχτερινή ζωντανή παλιά πόλη.
Πάνω στη γέφυρα είχε φυσικά πολύ λιγότερο κόσμο απ’ το πρωί και μπορούσαμε να την δια;σχίσουμε άνετα, να δούμε ανενόχλητοι τη θέα, να θυμηθούμε τους θρύλους της, να την ερωτευτούμε όπως πρέπει!
Τα μαγαζάκια στην αγορά ήταν ακόμα ανοιχτά και κόσμος πηγαινοερχόταν ασταμάτητα. Κάποια σημεία ήταν πιο ήρεμα ενώ πάντα η άποψη της γέφυρας background μας μαγνήτιζε συνεχώς το βλέμμα!
Μια εκπληκτική ημέρα σε ένα υπέροχο μέρος πρέπει να κλείσει και με ένα εξαιρετικό γεύμα! Το εστιατόριο Sadrvan είναι το δημοφιλέστερο στο Μόσταρ.
Η φολκλόρ αμφίεση της κοπέλας στην υποδοχή ολίγον τι κιτσάτη αλλά το παραβλέπω γιατί ήταν ευγενέστατη. Το εστιατόριο είναι τουριστικό και ήταν γεμάτο μέσα – έξω. Χρειάστηκε να μπούμε σε λίστα αναμονής και μετά από 20 λεπτά καθίσαμε κι εμείς σε τραπέζι έξω. Ο κατάλογος λεπτομερέστατος και με φωτογραφίες και το μενού με παραδοσιακή βοσνιακή κουζίνα. Ότι πήραμε ήταν απίστευτο, ειδικά τα γεμιστά κρεμμύδια που λάτρεψα. Οι μερίδες μεγάλες και το σύνολο του λογαριασμού 24€.
Δεν ήμασταν ούτε 12 ώρες στο Μόσταρ και νοιώθαμε λες και το ξέρουμε χρόνια. Τα πάντα τα νοιώθαμε οικεία και είναι λογικό αφού μέσα σ’ αυτές τις ώρες μάθαμε την πόλη πολύ καλά. Το νέο κομμάτι αλλά κυρίως την καρδιά της που είναι η παλιά πόλη ανάμεσα στις δύο όχθες της stari most. Μια ημέρα ήταν αρκετή να γνωρίσουμε και τελικά να αγαπήσουμε αυτή την πανέμορφη κουκλίστικη πόλη. Και θα συμβούλευα όποιος βρεθεί εκεί να της αφιερώσει και μια διανυκτέρευση για να τη δει και χωρίς την κοσμοπλημμύρα. Να νιώσει καλύτερα τη μαγεία της. Ίσως και περισσότερες διανυκτερεύσεις γιατί κοντά στο Μόσταρ υπάρχουν πολλές εξαιρετικές επιλογές σε εκδρομές.
Μια τελευταία ματιά στην περίφημη και θρυλική Stari Most. Την παλιά γέφυρα σύμβολο του Μόσταρ. Ένα σύμβολο συμφιλίωσης και ελπίδας!
Αυτή ήταν η ιστορική πόλη του Μόσταρ. Μέσα από την θρυλική της ιστορία, τα συγκλονιστικά της γεγονότα, το πρόσφατο παρελθόν και το λαμπερό της μέλλον! Το ηλιόλουστο, γραφικό, πανέμορφο Μόσταρ. Μια πόλη σαν Καμβάς ζωγραφικής!
Last edited:
