ggonholidays
Member
- Μηνύματα
- 576
- Likes
- 1.164
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησιά Γκαλαπάγκος
Την επομένη ξεκινήσαμε πρωί πρωί μια οργανωμένη εκδρομή για σνορκέλιγκ στα νησιά An Thoi που βρίσκονται στο Αρχιπέλαγος Phu Quoc νότια του νησιού. Πρόκειται για 15 νησιά που αποτελούν βιότοπο προσταυευόμενο από την Ουνέσκο και είναι κομμάτι του εθνικού πάρκου Kien Giang.
Την εκδρομή την είχαμε κανονίσει την προηγούμενη μέρα μέσω του ξενοδοχείου.Ένα πολύ μεγάλο γκρουπ με διεθνή χαρακτήρα. Από τη πρώτη στιγμή αισθητή έκαναν την παρουσία τους 2 ζευγάρια θορυβωδών Ρώσων οι οποίοι διαγωνίζονταν στο ποιος θα δημιουργήσει τον περισσότερο σαματά, ενώ παράλληλα μπαλαμουτιάζονταν επιδεικτικά και ξεδιάντροπα. Το μπαλαμουτιασμα ξέφευγε που και που σε θέαμα ακατάλληλο για ανηλίκους.
Πρώτη στάση φυσικά όπως αναμένεται σε τέτοιες εκδρομές ήταν ένα εργοστάσιο μαργαριταριών. Ομολογώ ότι δεν με χάλασε καθόλου αφού δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Μας έδειξαν τις καλλιέργειες στη θάλασσα, τον τρόπο που άνοιγαν τα στρείδια και τέλος την επεξεργασία και την δημιουργία κοσμημάτων. Εννοείται ότι υπήρχε έκθεση από την οποία μπορούσες να αγοράσεις κοσμήματα. Γενικά η στάση ήταν σύντομη και ευχάριστη.
Ακολούθως συνεχίσαμε τη πορεία μας προς το λιμάνι της πόλης An Thoi όπου επιβιβαστήκαμε στη καραβάκι. Η διαδρομή μέχρι το προορισμό μας υπέροχη. Προσπερνούσαμε καταπράσινα νησιά με κάτασπρες παραλίες αλλά και απόκρημνους γκρεμούς. Απολαμβάναμε το κάθε λεπτό μέχρι που φτάσαμε στο πρώτο σημείο για βουτιές. Πεδιλάκια, μασκούλες και μπλούμ!
Πού είναι τα ψάρια οεο??? Το τοπίο φανταστικό, καταπράσινα νησιά γεμάτα κοκοφοίνικες που έμοιαζαν να μην είχαν πατηθεί από ανθρώπινο πόδι. Τα νερά υπέροχα και διαυγή, σχετικά ζεστά αλλά ... φτωχά σε ζωή. Μπορεί να είμαι λίγο άδικη γιατί είχα πολύ πρόσφατα το ταξίδι στη Ταϊλάνδη και ειδικότερα τα Surin Islands με την απίστευτη υποβρύχια ζωή αλλά νομίζω ότι αντικειμενικά o ύφαλος ήταν σχετικά φτωχός αλλά όχι και αδιάφορος.
Και εκεί που εκστασιασμένη κυνηγούσα τα λιγοστά ψαράκια και έψαχνα κάτι ενδιαφέρον και διαφορετικό, ο φακός της μάσκας μου γέμισε με κάτι που μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να προσδιορίσω τι ήταν αλλά με στιγμάτισε για μια ζωή και μου προκάλεσε ανεπανόρθωτα ψυχικά τραύματα. Το τεράστιο χέρι του Ρώσου χούφτωνε(και όχι μόνο) ασύστολα, τον τεράστιο πισινό της Ρωσίδας. Δεν περιγράφω την σκηνή αναλυτικά γιατί θα πέσει το σήμα ακατάλληλο για ανηλίκους. Γύρισα τη μασκούλα μου από τη άλλη μεριά και χτύπησα τα πεδιλάκια μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα πριν ξεράσω υποβρυχίως. Ακόμα μου έρχεται η εικόνα στους εφιάλτες μου!
Ανεβήκαμε στο καράβι και κατευθυνθήκαμε προς τη δεύτερη στάση. Το σκηνικό ακόμα πιο όμορφο αλλά η ζωή στο βυθό το ίδιο φτωχή με την πρώτη στάση. Πολύ σύντομα οι συνταξιδιώτες μας προτίμησαν να κάνουν βουτιές από το πρώτο κατάστρωμα του καραβιού παρά να ψάχνουν για τα ανύπαρκτα ψαράκια.
Μας πρόσφεραν ένα αρκετά πλούσιο γεύμα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το Λιμάνι.
Τελευταία στάση της εκδρομής η παραλία Sao Beach η οποία θεωρείται η ωραιότερη του νησιού και όχι άδικα! Ο δρόμος για την παραλία δεν είναι και ο ευκολότερος. Χωματόδρομος με αρκετές λακκούβες.
Κατάλευκη, αμμουδερή παραλία με πολύ πράσινο και υπέροχα νερά. Υπήρχε ένα εστιατόριο και ομπρελοξαπλώστρες μπροστά αλλά η υπόλοιπη παραλία ήταν άδεια. Γενικότερα εκτός από το γκρούπ δεν υπήρχε κάποιος άλλος εκεί. Ήθελα να την περπατήσω από άκρη σε άκρη αλλά δυστυχώς στη μια άκρη πήγαιναν οι Ρώσσοι.
Την εκδρομή την είχαμε κανονίσει την προηγούμενη μέρα μέσω του ξενοδοχείου.Ένα πολύ μεγάλο γκρουπ με διεθνή χαρακτήρα. Από τη πρώτη στιγμή αισθητή έκαναν την παρουσία τους 2 ζευγάρια θορυβωδών Ρώσων οι οποίοι διαγωνίζονταν στο ποιος θα δημιουργήσει τον περισσότερο σαματά, ενώ παράλληλα μπαλαμουτιάζονταν επιδεικτικά και ξεδιάντροπα. Το μπαλαμουτιασμα ξέφευγε που και που σε θέαμα ακατάλληλο για ανηλίκους.
Πρώτη στάση φυσικά όπως αναμένεται σε τέτοιες εκδρομές ήταν ένα εργοστάσιο μαργαριταριών. Ομολογώ ότι δεν με χάλασε καθόλου αφού δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Μας έδειξαν τις καλλιέργειες στη θάλασσα, τον τρόπο που άνοιγαν τα στρείδια και τέλος την επεξεργασία και την δημιουργία κοσμημάτων. Εννοείται ότι υπήρχε έκθεση από την οποία μπορούσες να αγοράσεις κοσμήματα. Γενικά η στάση ήταν σύντομη και ευχάριστη.
Ακολούθως συνεχίσαμε τη πορεία μας προς το λιμάνι της πόλης An Thoi όπου επιβιβαστήκαμε στη καραβάκι. Η διαδρομή μέχρι το προορισμό μας υπέροχη. Προσπερνούσαμε καταπράσινα νησιά με κάτασπρες παραλίες αλλά και απόκρημνους γκρεμούς. Απολαμβάναμε το κάθε λεπτό μέχρι που φτάσαμε στο πρώτο σημείο για βουτιές. Πεδιλάκια, μασκούλες και μπλούμ!
Πού είναι τα ψάρια οεο??? Το τοπίο φανταστικό, καταπράσινα νησιά γεμάτα κοκοφοίνικες που έμοιαζαν να μην είχαν πατηθεί από ανθρώπινο πόδι. Τα νερά υπέροχα και διαυγή, σχετικά ζεστά αλλά ... φτωχά σε ζωή. Μπορεί να είμαι λίγο άδικη γιατί είχα πολύ πρόσφατα το ταξίδι στη Ταϊλάνδη και ειδικότερα τα Surin Islands με την απίστευτη υποβρύχια ζωή αλλά νομίζω ότι αντικειμενικά o ύφαλος ήταν σχετικά φτωχός αλλά όχι και αδιάφορος.
Και εκεί που εκστασιασμένη κυνηγούσα τα λιγοστά ψαράκια και έψαχνα κάτι ενδιαφέρον και διαφορετικό, ο φακός της μάσκας μου γέμισε με κάτι που μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να προσδιορίσω τι ήταν αλλά με στιγμάτισε για μια ζωή και μου προκάλεσε ανεπανόρθωτα ψυχικά τραύματα. Το τεράστιο χέρι του Ρώσου χούφτωνε(και όχι μόνο) ασύστολα, τον τεράστιο πισινό της Ρωσίδας. Δεν περιγράφω την σκηνή αναλυτικά γιατί θα πέσει το σήμα ακατάλληλο για ανηλίκους. Γύρισα τη μασκούλα μου από τη άλλη μεριά και χτύπησα τα πεδιλάκια μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα πριν ξεράσω υποβρυχίως. Ακόμα μου έρχεται η εικόνα στους εφιάλτες μου!
Ανεβήκαμε στο καράβι και κατευθυνθήκαμε προς τη δεύτερη στάση. Το σκηνικό ακόμα πιο όμορφο αλλά η ζωή στο βυθό το ίδιο φτωχή με την πρώτη στάση. Πολύ σύντομα οι συνταξιδιώτες μας προτίμησαν να κάνουν βουτιές από το πρώτο κατάστρωμα του καραβιού παρά να ψάχνουν για τα ανύπαρκτα ψαράκια.
Μας πρόσφεραν ένα αρκετά πλούσιο γεύμα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το Λιμάνι.
Τελευταία στάση της εκδρομής η παραλία Sao Beach η οποία θεωρείται η ωραιότερη του νησιού και όχι άδικα! Ο δρόμος για την παραλία δεν είναι και ο ευκολότερος. Χωματόδρομος με αρκετές λακκούβες.
Κατάλευκη, αμμουδερή παραλία με πολύ πράσινο και υπέροχα νερά. Υπήρχε ένα εστιατόριο και ομπρελοξαπλώστρες μπροστά αλλά η υπόλοιπη παραλία ήταν άδεια. Γενικότερα εκτός από το γκρούπ δεν υπήρχε κάποιος άλλος εκεί. Ήθελα να την περπατήσω από άκρη σε άκρη αλλά δυστυχώς στη μια άκρη πήγαιναν οι Ρώσσοι.
Last edited:
