ggonholidays
Member
- Μηνύματα
- 576
- Likes
- 1.164
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησιά Γκαλαπάγκος
Ξύπνησα από το αχνό φως του ήλιου μου έμπαινε από το παράθυρο. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να κοιτάξω από το παράθυρο. Η θέα των ρυζοφυτείων μέσα από την πρωινή καταχνιά ήταν υπέροχη. Ο καιρός ήταν μουντός και που και που έριχνε ψιλοβρόχια. Η υγρή ατμόσφαιρα πρόσθετε στο όλο σκηνικό.
Η κάμερα του κινητού είχε πάρει φωτιά και λίγο αργότερα με πήρε χαμπάρι ο σύζυγος που επίσης κόλλησε τη μούρη στο τζάμι και άρχισε να βγάζει φωτογραφίες. Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο πολύ αυξανόταν η κίνηση στα χωράφια. Ο κόσμος σιγά σιγά κατευθυνόταν στις αγροτικές του δουλειές. Βγάζαμε και ξαναβγάζαμε φωτογραφίες και δείχναμε ο ένας στον άλλο βουβάλια που άραζαν στα χωράφια.
Πρέπει να δείχναμε μεγάλα φρικιά στα μάτια του νεαρού κινέζου. Μας κοιτούσε με απορία και σηκωμένα τα φρύδια. Έσκυβε και αυτός έξω από το παράθυρο κάθε φορά που ενθουσιαζόμασταν με κάτι αλλά ξαναπήγαινε στη θέση του με ακόμα πιο απορημένη φάτσα. « Μα τόσος ενθουσιασμός πια για τους νεροβούβαλους.? Απο ποιόν πλανήτη κατέβηκαν και δεν έχουν ξαναδεί? Δεν τους είχε πάρει η μαμά τους ‘Τα ζώα του αγροκτήματος ’ όταν ήταν μικροί?» Κάτι με Ντάλια στο Παραπέντε πρέπει να έμοιαζα. (Το μαλλί το έχω ειδικά το πρωί
). Πραγματικά όμως εντυπωσιακά αυτά τα ζωντανά αλλά μετά από μια-δυο μέρες είχα δει τόσα πολλά που τα συνήθισα.
Η πρωινή επίσκεψη στις τουαλέτες του τρένου ομολογώ αποτελεί άσκηση αντοχής στο κράτημα αναπνοής καθώς και επέκταση του ορίου ανοχής στο σίχαμα.
Και η ώρα περνούσε και στο σταθμό δεν φτάναμε και παρόλο που δεν βαρεθήκαμε καθόλου άρχισα να ανησυχώ. Το κινεζάκι βγήκε από το βαγόνι για να μάθει τι συμβαίνει και επέτρεψε μερικά λεπτά μετά για να μας ανακοινώσει ότι είχαμε καθυστέρηση 2-3 ώρες. Δηλαδή αντί στις 6 θα φτάναμε στο Lao Cai που είναι ο πλησιέστερος σταθμός στη Σάπα, στις 9. Προφανώς το τρένο κάπου είχε σταματήσει για αρκετή ώρα λόγω έργων αλλά καθώς κοιμόμασταν και δεν το πήραμε χαμπάρι.
- Όχιιιι!Δεν είναι δυνατόν. Πάει...
- Σιγά μωρέ. Τι κι αν φτάσουμε 3 ώρες μετά δεν χάθηκε ο κόσμος . Πρωί θα είναι ακόμα.
- Εεεε....ε. Ξέρεις καλέ μου... Έχουμε πολύ ώρα δρόμο ακόμα.
- Γιατί μια ώρα δεν είναι η Σάπα από το Lao Cai.
- Εεεεε...ε. Ξέρεις θα πάμε κάπου αλλού πρώτα που είναι λίιιιγο πιο μακρυά.
- Που?
- Εεεεε....ε. Στη Bac Ha.
- Και γιατί θα πάμε εκεί.
- Γιατί έχει μια καταπληκτική αγορά.
- Θα άκουσες μάλλον ότι έχει ωραίες παντελόνες.
- Όχι καλέ. Είναι ιδιαίτερη αγορά, θα δεις.
- Και πόση ώρα θα κάνουμε να φτάσουμε?
- Μπγτρδς ώρες.
- Τι?
- Εεεε....ε. Μια, δυο, τρεις ώρες.
- Τι?
- Δύο! Δύο!
- Θα κάνουμε 4 ώρες πήγαινε έλα για να πάρεις παντελόνες.
- Όχι λέμε ρε παιδί μου, 5 είναι σύνολο γιατί είναι στην αντίθετη κατεύθυνση από Σάπα. Και δεν έχει παντελόνες λέμε. Έχει βόδια.
- Σου υπενθυμίζω ότι έχουμε όριο 20 κιλά στις αποσκευές.
- Καλέ δεν έχω σκοπό να αγοράσω βόδι...
- (Καμία απάντηση απλά πήρε 2 ντεπόν)
Μετά απο ώρα...
- Και πως θα πάμε?
- Εδώ είναι που μας τα χαλάει η καθυστέρηση.
Λοιπόν στη Bac Ha αξίζει να πας πολύ νωρίς το πρωί. Πριν καταφθάσουν οι ορδές των τουριστών. Το ιδανικό θα ήταν να φτάναμε από το προηγούμενο βράδυ άλλα λόγο περιορισμένο χρόνου δεν είχαμε αυτή τη δυνατότητα. Τα οργανωμένα τουρ ξεκινάνε από Lao Cai γύρω στις 9 και φτάνουν κατά τις 11. Η αγορά λίγο μετά το μεσημέρι αρχίζει να διαλύεται. Η διαδρομή αυτή ήταν ήδη πληρωμένη μέσα στο πακέτο που μας έκλεισε η κα Τσαμ.
Η επόμενη επιλογή είναι με ιδιωτικό αυτοκίνητο με οδηγό. Από το πρακτορείο μου ζήτησαν 50 Δολάρια μονή διαδρομή. Είμαι σίγουρη ό τι εκεί μπορεί να κανονιστεί πολύ πιο οικονομικά.
Η τρίτη επιλογή είναι με τα τοπικά λεωφορεία. Ο σταθμός των λεωφορείων είναι πολύ κοντά στο σταθμό του τραίνου και τα λεωφορεία φεύγουν κάθε μια ώρα. Είπα λοιπόν να έχουμε μια εμπειρία αλα Dim Kyr και να ταξιδέψουμε μαζί με τους ντόπιους και την πραμάτεια τους (κότες, γουρούνια, αυγά, λαχανικά κτλ) και την περίμενα πως και πως αυτή τη διαδρομή. Δυστυχώς όμως η καθυστέρηση μας τα χαλούσε και δεν θα προλαβαίναμε τη τοπική συγκοινωνία.
Τελικά το τρένο έφτασε στις 9:30 και ευτυχώς που η κα. Τσαμ δεν είχε ακυρώσει τη συμμετοχή μας στο τουρ. Μια κοπελιά μας περίμενε έξω από τον σταθμό με τα ονόματα μας γραμμένα σε ένα χαρτί και μια σακούλα με δυο σάντουιτς στο χέρι. Μας παρακίνησε να κατευθυνθούμε σύντομα προς το Minibus που μας περίμενε φορτωμένο με κόσμο για να φύγουμε. Προσφερθήκαμε να πληρώσουμε για το πρωινό αλλά έκπληκτη μας είπε πως έχουμε πληρώσει για όλα τα γεύματα της εκδρομής. Την λεπτομέρεια αυτή την είχα ξεχάσει γιατί ποτέ δεν μου αρέσει να κανονίζουν άλλοι τα γεύματα μου. Το σάντουιτς αυτό όμως ήταν σωτήριο και πεντανόστημο.
Απολογούμαι για το κατεβατό των φώτο αλλά δεν ήξερα ποιες να διαλέξω.
Η κάμερα του κινητού είχε πάρει φωτιά και λίγο αργότερα με πήρε χαμπάρι ο σύζυγος που επίσης κόλλησε τη μούρη στο τζάμι και άρχισε να βγάζει φωτογραφίες. Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο πολύ αυξανόταν η κίνηση στα χωράφια. Ο κόσμος σιγά σιγά κατευθυνόταν στις αγροτικές του δουλειές. Βγάζαμε και ξαναβγάζαμε φωτογραφίες και δείχναμε ο ένας στον άλλο βουβάλια που άραζαν στα χωράφια.
Πρέπει να δείχναμε μεγάλα φρικιά στα μάτια του νεαρού κινέζου. Μας κοιτούσε με απορία και σηκωμένα τα φρύδια. Έσκυβε και αυτός έξω από το παράθυρο κάθε φορά που ενθουσιαζόμασταν με κάτι αλλά ξαναπήγαινε στη θέση του με ακόμα πιο απορημένη φάτσα. « Μα τόσος ενθουσιασμός πια για τους νεροβούβαλους.? Απο ποιόν πλανήτη κατέβηκαν και δεν έχουν ξαναδεί? Δεν τους είχε πάρει η μαμά τους ‘Τα ζώα του αγροκτήματος ’ όταν ήταν μικροί?» Κάτι με Ντάλια στο Παραπέντε πρέπει να έμοιαζα. (Το μαλλί το έχω ειδικά το πρωί
). Πραγματικά όμως εντυπωσιακά αυτά τα ζωντανά αλλά μετά από μια-δυο μέρες είχα δει τόσα πολλά που τα συνήθισα.Η πρωινή επίσκεψη στις τουαλέτες του τρένου ομολογώ αποτελεί άσκηση αντοχής στο κράτημα αναπνοής καθώς και επέκταση του ορίου ανοχής στο σίχαμα.
Και η ώρα περνούσε και στο σταθμό δεν φτάναμε και παρόλο που δεν βαρεθήκαμε καθόλου άρχισα να ανησυχώ. Το κινεζάκι βγήκε από το βαγόνι για να μάθει τι συμβαίνει και επέτρεψε μερικά λεπτά μετά για να μας ανακοινώσει ότι είχαμε καθυστέρηση 2-3 ώρες. Δηλαδή αντί στις 6 θα φτάναμε στο Lao Cai που είναι ο πλησιέστερος σταθμός στη Σάπα, στις 9. Προφανώς το τρένο κάπου είχε σταματήσει για αρκετή ώρα λόγω έργων αλλά καθώς κοιμόμασταν και δεν το πήραμε χαμπάρι.
- Όχιιιι!Δεν είναι δυνατόν. Πάει...
- Σιγά μωρέ. Τι κι αν φτάσουμε 3 ώρες μετά δεν χάθηκε ο κόσμος . Πρωί θα είναι ακόμα.
- Εεεε....ε. Ξέρεις καλέ μου... Έχουμε πολύ ώρα δρόμο ακόμα.
- Γιατί μια ώρα δεν είναι η Σάπα από το Lao Cai.
- Εεεεε...ε. Ξέρεις θα πάμε κάπου αλλού πρώτα που είναι λίιιιγο πιο μακρυά.
- Που?
- Εεεεε....ε. Στη Bac Ha.
- Και γιατί θα πάμε εκεί.
- Γιατί έχει μια καταπληκτική αγορά.
- Θα άκουσες μάλλον ότι έχει ωραίες παντελόνες.
- Όχι καλέ. Είναι ιδιαίτερη αγορά, θα δεις.
- Και πόση ώρα θα κάνουμε να φτάσουμε?
- Μπγτρδς ώρες.
- Τι?
- Εεεε....ε. Μια, δυο, τρεις ώρες.
- Τι?
- Δύο! Δύο!
- Θα κάνουμε 4 ώρες πήγαινε έλα για να πάρεις παντελόνες.
- Όχι λέμε ρε παιδί μου, 5 είναι σύνολο γιατί είναι στην αντίθετη κατεύθυνση από Σάπα. Και δεν έχει παντελόνες λέμε. Έχει βόδια.
- Σου υπενθυμίζω ότι έχουμε όριο 20 κιλά στις αποσκευές.
- Καλέ δεν έχω σκοπό να αγοράσω βόδι...
- (Καμία απάντηση απλά πήρε 2 ντεπόν)
Μετά απο ώρα...
- Και πως θα πάμε?
- Εδώ είναι που μας τα χαλάει η καθυστέρηση.
Λοιπόν στη Bac Ha αξίζει να πας πολύ νωρίς το πρωί. Πριν καταφθάσουν οι ορδές των τουριστών. Το ιδανικό θα ήταν να φτάναμε από το προηγούμενο βράδυ άλλα λόγο περιορισμένο χρόνου δεν είχαμε αυτή τη δυνατότητα. Τα οργανωμένα τουρ ξεκινάνε από Lao Cai γύρω στις 9 και φτάνουν κατά τις 11. Η αγορά λίγο μετά το μεσημέρι αρχίζει να διαλύεται. Η διαδρομή αυτή ήταν ήδη πληρωμένη μέσα στο πακέτο που μας έκλεισε η κα Τσαμ.
Η επόμενη επιλογή είναι με ιδιωτικό αυτοκίνητο με οδηγό. Από το πρακτορείο μου ζήτησαν 50 Δολάρια μονή διαδρομή. Είμαι σίγουρη ό τι εκεί μπορεί να κανονιστεί πολύ πιο οικονομικά.
Η τρίτη επιλογή είναι με τα τοπικά λεωφορεία. Ο σταθμός των λεωφορείων είναι πολύ κοντά στο σταθμό του τραίνου και τα λεωφορεία φεύγουν κάθε μια ώρα. Είπα λοιπόν να έχουμε μια εμπειρία αλα Dim Kyr και να ταξιδέψουμε μαζί με τους ντόπιους και την πραμάτεια τους (κότες, γουρούνια, αυγά, λαχανικά κτλ) και την περίμενα πως και πως αυτή τη διαδρομή. Δυστυχώς όμως η καθυστέρηση μας τα χαλούσε και δεν θα προλαβαίναμε τη τοπική συγκοινωνία.
Τελικά το τρένο έφτασε στις 9:30 και ευτυχώς που η κα. Τσαμ δεν είχε ακυρώσει τη συμμετοχή μας στο τουρ. Μια κοπελιά μας περίμενε έξω από τον σταθμό με τα ονόματα μας γραμμένα σε ένα χαρτί και μια σακούλα με δυο σάντουιτς στο χέρι. Μας παρακίνησε να κατευθυνθούμε σύντομα προς το Minibus που μας περίμενε φορτωμένο με κόσμο για να φύγουμε. Προσφερθήκαμε να πληρώσουμε για το πρωινό αλλά έκπληκτη μας είπε πως έχουμε πληρώσει για όλα τα γεύματα της εκδρομής. Την λεπτομέρεια αυτή την είχα ξεχάσει γιατί ποτέ δεν μου αρέσει να κανονίζουν άλλοι τα γεύματα μου. Το σάντουιτς αυτό όμως ήταν σωτήριο και πεντανόστημο.
Απολογούμαι για το κατεβατό των φώτο αλλά δεν ήξερα ποιες να διαλέξω.
Last edited:
