fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.883
- Likes
- 14.445
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Η low cost Pegasus είναι μια πολύ καλή περίπτωση για να ταξιδέψει κανείς στο Ιράν. Η ανταπόκριση από Κωνσταντινούπολη, δίνει την ευκαιρία να κάνεις μια 8ωρη βολτίτσα στην Ασιατική πλευρά της πόλης, να πιεις ένα τσάι και να απολαύσεις τη μοναδική πολίτικη κουζίνα. Η πτήση για Τεχεράνη είναι αργά το βράδυ, πράγμα που σημαίνει ότι φτάνεις ράκος , άυπνος και έχεις να αντιμετωπίσεις την διαδικασία της ιρανικής visa…. « Έχετε επαφές εδώ στο Ιράν ; » βεβαίως κι έχω, απαντώ όλο καμάρι και σκέφτομαι όλο χαρά ότι θα ξεμπερδέψω νωρίς. 4 το πρωί, με τη μαντίλα στο κεφάλι φορεμένη όπως όπως , το μπουφάν στα χέρια, τα τσιμπράγκαλα κι αυτά στα χέρια, 2 ζιβάγκο μες από τα ρούχα , μια ζακέτα που έφτανε τον αστράγαλο –γιατί είμαστε και καθώς πρέπει- και το διαβατήριο παραμάσχαλα , στήνομαι στην ουρά, μια ουρά αρκετά μεγάλη, μια ουρά που έμενε ακίνητη, όπου κανείς δεν ήξερε τι συμβαίνει, όπου κανείς δεν ερχόταν να μας ενημερώσει, όπου η ζέστη ήταν αφόρητη, καθίσματα δεν υπήρχαν κι είμασταν όλοι ξάγρυπνοι. Αφού πέρασε μία ώρα χωρίς καμιά απολύτως δράση μου ζήτησαν να πληρώσω το παράβολο των 50 ευρώ σε κάποιο διπλανό γκισέ και να γράψω τηλέφωνο και όνομα της επαφής μου στο Ιράν. Δυο ώρες μετά είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια. Η ουρά μίκραινε, όλοι φεύγαν με τη βίζα στο διαβατήριο , κι εγώ ψόφια σαν κρεμάστρα να με λούζει κρύος ιδρώτας κάτω από την ανυπόφορη μαντίλα. Κάποια στιγμή ώ του θαύματος βγαίνει χαμογελαστός ένας υπάλληλος. Είχε γίνει αυτό που φοβόμουν, τηλεφώνησαν στην «επαφή μου» ξημερώματα και τους ρώτησαν αν περιμένουν επισκέψεις από Ελλάδα….
Πάντα όταν παίρνεις μια βίζα, όσο να’ναι νιώθεις κάποια ανακούφιση. Για μένα όμως τα καψώνια δε τελείωναν εκεί… Έπρεπε να περάσω από άλλα 3 γκισέ, όπου ο ένας υπάλληλος φώναζε τον άλλο να δουν στην περίπτωση μου αν θα μου δώσουν σφραγίδα γιατί δεν έμοιαζα με τη φωτογραφία του διαβατηρίου. Από τα χάχανα και τα ψουψουψου πάντως κατάλαβα πως άλλα πράγματα σχολίαζαν και για άλλο λόγο με καθυστερούσαν. Στο τέλος με βάλαν να βγάλω τα γυαλιά μου να βεβαιωθούν ότι είμαι εγώ. Καλώς ήρθα στη φαλλοκρατική δημοκρατία του Ιράν.
Ταξί για το κέντρο της Τεχεράνης, τιμές Ευρώπης. Η Τεχεράνη ξυπνάει και πίσω στο βάθος της διακρίνεται μια τεράστια χιονισμένη οροσειρά . Θερμοκρασίες χαμηλές, μήνας Νοέμβρης. Το πρώτο πράγμα που μου κανε εντύπωση είναι ότι οι άνθρωποι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων είναι ντυμένοι με δυτικού τύπου ρούχα. Όχι όπως στην Αίγυπτο ή το Μαρόκο λ.χ.. Στις γυναίκες βέβαια κυριαρχούν δυο τάσεις : η μαντίλα με καμπαρντίνα (εξώλης και προώλης) και το τσαντόρ (καθώς πρέπει) , μαύρο ένδυμα που αφήνει καλυμμένο μόνο το πρόσωπο και προσδίδει στη γυναίκα βάδισμα πιγκουΐνου και όψη φαντάσματος στο pacman. Πουθενά μα πουθενά όμως δε βλέπεις γυναίκα με ακάλυπτο κεφάλι. Η θρησκευτική αστυνομία καραδοκεί. Το τσαντόρ είναι η σημαία του Ισλάμ έχει πει ο Αγιατολάχ και πολλές γυναίκες δε θέλουν να του χαλάσουν το χατήρι.
Μετά μια ώρα , άφιξη επιτέλους στο ξενοδοχείο. Η ρεσέψιονιστ δεν είναι ιδιαίτερα φιλική. Είναι όμως πολύ έντονα βαμμένη . Κοιτάζω τα κατακόκκινα μεγάλα νύχια της και νιώθω προδομένη που έπρεπε να ζήσω 8 μέρες χωρίς ίχνος καλλυντικού! Η ώρα κόντευε πια 8 κι έπρεπε οπωσδήποτε να κοιμηθώ ένα δίωρο, για να ανακτήσω δυνάμεις και να βγω βόλτα αργότερα στην Τεχεράνη. Μπαίνοντας στο δωμάτιο ήρθε το πρώτο σοκ. Παγωμένο, χωρίς θέρμανση, χωρίς ζεστό νερό, βρώμικο, με ένα ελαφρύ άθλιο πάπλωμα, χωρίς παντζούρια και με τουαλέτα που έζεχνε (εννοείται τούρκικη) . Φυσικά για πετσέτες και σαμπουάν ούτε λόγος. Ξαπλώνω όλο νεύρα και χώνω το κεφάλι μου κάτω από τα μαξιλάρια μπας και σκοτεινιάσει, και τυλίγομαι με ότι βρω. Θα καλοπεράσω στο Ιράν, σκέφτομαι.. Ξυπνάω δυο ώρες μετά, πρέπει να γυάλιζε το μάτι μου γιατί η αγενής ρεσέψιονιστ δέχτηκε αμέσως να με μεταφέρει σε πιο ζεστό δωμάτιο, το οποίο όμως βεβαίως δεν είχε ζεστό νερό. Αφού κάνω ένα πιο-παγωμένο-πεθαίνεις- μπάνιο βγαίνω να δω τι επιτέλους εστί Τεχεράνη.
Πάντα όταν παίρνεις μια βίζα, όσο να’ναι νιώθεις κάποια ανακούφιση. Για μένα όμως τα καψώνια δε τελείωναν εκεί… Έπρεπε να περάσω από άλλα 3 γκισέ, όπου ο ένας υπάλληλος φώναζε τον άλλο να δουν στην περίπτωση μου αν θα μου δώσουν σφραγίδα γιατί δεν έμοιαζα με τη φωτογραφία του διαβατηρίου. Από τα χάχανα και τα ψουψουψου πάντως κατάλαβα πως άλλα πράγματα σχολίαζαν και για άλλο λόγο με καθυστερούσαν. Στο τέλος με βάλαν να βγάλω τα γυαλιά μου να βεβαιωθούν ότι είμαι εγώ. Καλώς ήρθα στη φαλλοκρατική δημοκρατία του Ιράν.
Ταξί για το κέντρο της Τεχεράνης, τιμές Ευρώπης. Η Τεχεράνη ξυπνάει και πίσω στο βάθος της διακρίνεται μια τεράστια χιονισμένη οροσειρά . Θερμοκρασίες χαμηλές, μήνας Νοέμβρης. Το πρώτο πράγμα που μου κανε εντύπωση είναι ότι οι άνθρωποι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων είναι ντυμένοι με δυτικού τύπου ρούχα. Όχι όπως στην Αίγυπτο ή το Μαρόκο λ.χ.. Στις γυναίκες βέβαια κυριαρχούν δυο τάσεις : η μαντίλα με καμπαρντίνα (εξώλης και προώλης) και το τσαντόρ (καθώς πρέπει) , μαύρο ένδυμα που αφήνει καλυμμένο μόνο το πρόσωπο και προσδίδει στη γυναίκα βάδισμα πιγκουΐνου και όψη φαντάσματος στο pacman. Πουθενά μα πουθενά όμως δε βλέπεις γυναίκα με ακάλυπτο κεφάλι. Η θρησκευτική αστυνομία καραδοκεί. Το τσαντόρ είναι η σημαία του Ισλάμ έχει πει ο Αγιατολάχ και πολλές γυναίκες δε θέλουν να του χαλάσουν το χατήρι.
Μετά μια ώρα , άφιξη επιτέλους στο ξενοδοχείο. Η ρεσέψιονιστ δεν είναι ιδιαίτερα φιλική. Είναι όμως πολύ έντονα βαμμένη . Κοιτάζω τα κατακόκκινα μεγάλα νύχια της και νιώθω προδομένη που έπρεπε να ζήσω 8 μέρες χωρίς ίχνος καλλυντικού! Η ώρα κόντευε πια 8 κι έπρεπε οπωσδήποτε να κοιμηθώ ένα δίωρο, για να ανακτήσω δυνάμεις και να βγω βόλτα αργότερα στην Τεχεράνη. Μπαίνοντας στο δωμάτιο ήρθε το πρώτο σοκ. Παγωμένο, χωρίς θέρμανση, χωρίς ζεστό νερό, βρώμικο, με ένα ελαφρύ άθλιο πάπλωμα, χωρίς παντζούρια και με τουαλέτα που έζεχνε (εννοείται τούρκικη) . Φυσικά για πετσέτες και σαμπουάν ούτε λόγος. Ξαπλώνω όλο νεύρα και χώνω το κεφάλι μου κάτω από τα μαξιλάρια μπας και σκοτεινιάσει, και τυλίγομαι με ότι βρω. Θα καλοπεράσω στο Ιράν, σκέφτομαι.. Ξυπνάω δυο ώρες μετά, πρέπει να γυάλιζε το μάτι μου γιατί η αγενής ρεσέψιονιστ δέχτηκε αμέσως να με μεταφέρει σε πιο ζεστό δωμάτιο, το οποίο όμως βεβαίως δεν είχε ζεστό νερό. Αφού κάνω ένα πιο-παγωμένο-πεθαίνεις- μπάνιο βγαίνω να δω τι επιτέλους εστί Τεχεράνη.