fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.883
- Likes
- 14.444
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Αν κάποιος μπορεί να παρακάμψει την Τεχεράνη θα του έλεγα να το κάνει. Είναι μια τεράστια χαοτική άχρωμη τσιμεντούπολη. Δίπλα της το Κάιρο φαντάζει μητρόπολη. Τα μόνα αξιοθέατα που αξίζουν είναι το Παλάτι και το Μουσείο Διαμαντιών, τα οποία όμως έχουν περίεργα ωράρια και δεν είναι ανοιχτά κάθε μέρα. Κυκλοφοριακό χάος, καυσαέριο, τσιμεντένια άχρωμα – άοσμα κτήρια και τσαντόρ ξεχυμένα στους δρόμους. Που και που ένα τζαμί ξεπρόβαλε δειλά, αλλά κι αυτό αδιάφορο. Και σε κάθε μα κάθε γωνία, ολόιδια μικρά μαγαζάκια που πουλούν από χυμούς και παγωτά μέχρι βίδες, χτένες, ανταλλακτικά, σημαίες . Η ραχοκοκαλιά της οικονομίας του Ιράν φαίνεται πως είναι αυτά τα μαγαζάκια, θυμίζει ίσως Ελλάδα του ’60 . Μεσ’ από τα ξέφρενα κορναρίσματα και τα παράξενα αυτοκίνητα που δε γνωρίζω ένα πράγμα μου τραβάει την προσοχή : οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι είναι γλυκομίλητοι, ήρεμοι, χαρούμενοι, χαμογελαστοί. Αυτή η ηρεμία τους με μαγεύει αμέσως, είναι μια ηρεμία που μόνο στη νοτιοανατολική Ασία μπορεί να βρει κανείς. Κι όμως, να τη, μπροστά μου, στο ισλαμικό Ιράν. Δεύτερη παρατήρηση : από πουθενά δεν ακούς μουεζίνηδες. Κι εδώ έγκειται η βασική διαφορά με τους Σουνίτες. Οι Σιίτες προσεύχονται μόλις 3 φορές την ημέρα, κι όχι πέντε. Αυτό στον πρακτικό τομέα. Στο θεωρητικό τομέα, το πρόβλημα εντοπίζεται στη διαδοχή του Μωάμεθ. Κατά τους Σιίτες, ο διάδοχος είναι ο γαμπρός του Μωάμεθ , Αλή καθώς οφείλει ο χαλίφης να’ ναι κάποιος από την οικογένεια του Μωάμεθ. Επίσης, ο σιιτικός κλάδος του Μουσουλμανισμού είναι και λιγότερο αυστηρός και συντηρητικός. Εγώ βέβαια ως γυναίκα εντόπισα και μια άλλη , ειδοποιό διαφορά : οι Ιρανοί εν αντιθέσει με όλους τους άλλους ( σουνίτες) Μουσουλμάνους που έχω επισκεφτεί σε Αίγυπτο Τουρκία και Μπαχρέιν διαφέρουν σε κάτι πολύ βασικό, δε κοιτάν τις γυναίκες σα λιγούρια! Και δεν υπάρχει περίπτωση να τις αγγίξουν, για κανένα λόγο!
Εκείνο που μου έλειπε απεγνωσμένα όμως είναι να πιω έναν καφέ, ή έστω ένα τσάι τέλος πάντων, ή κάπου να ξαποστάσω. Ο καφές όπως γρήγορα διαπίστωσα είναι ένα θέμα που πονάει στο Ιράν.. Με την πρώτη ματιά καταρχάς δεν έβλεπες ούτε καφετέριες ούτε εστιατόρια. Κι αυτό γιατί ήταν όλα κρυμμένα σε υπόγεια ή σε στοές, και οι επιγραφές φυσικά στα φαρσί. Κάποια στιγμή υπέπεσε στην αντίληψή μου σε μια στοά ένα μαγαζί το οποίο ήταν καφέ-εστιατόριο. Ήμουν έτοιμη να παραδοθώ στην πρώτη μου ιρανική γαστριμαργική κραιπάλη. Μέχρι εκείνη την ώρα η μόνη μου επαφή με την ιρανική κουζίνα ήταν μια επίσκεψη στο εστιατόριο Αναχίτα, στο Χαλάνδρι. Φυσικά, όπως οπουδήποτε στον κόσμο η ντόπια κουζίνα είναι σαφώς ανώτερη.
Το ντεκόρ του μαγαζιού το έλεγες και καλτ. Στη μέση δέσποζε ένα μικρό σιντριβάνι και γύρω γύρω υπήρχαν δωμάτια –οντάδες με ξύλινα καθίσματα σαν τελάρα , καλυμμένα από χαλιά, ενιαία και υπερυψωμένα. Βγάζεις τα παπούτσια , κάθεσαι οκλαδόν ή όπως βολεύεσαι τέλος πάντων και τρως έτσι, καθιστός. Το μενού, διόλου ευφάνταστο, κεμπάπ από αρνί ή κοτόπουλο και σαλάτα. Η αλήθεια είναι ότι απόλαυσα σαλάτες στο ταξίδι αυτό, κάτι που πολλές φορές στερούμαστε στο εξωτερικό, σε οποιαδήποτε ήπειρο κι αν βρισκόμαστε. Το πιάτο μου είναι τεράστιο, η σαλάτα πλούσια και μαζί καταφτάνουν αραβικές λεπτές πίτες και ένα τυρί μα ένα τυρί … μαλακό και λευκό σα φέτα, αλλά απείρως γευστικότερο. Για αλκοόλ ούτε λόγος αλλά δοκιμάζω το γιαουρτοποτό τους και αμέσως εθίζομαι. Κεφίρ με δυόσμο και αλάτι, κάνει το κεμπάπ εύπεπτο και στρώνει το στομάχι. Για το τέλος του γεύματος, δε προβλέπεται τσιγάρο, γυναίκα γαρ, αλλά δε θα διαμαρτυρόταν κανείς αν ενέδιδα σε ένα τσάι συνοδεία ναργιλέ, όπερ και εγένετο. Μετά το λουκούλλειο αυτό γεύμα η περιήγηση στην ιρανική πρωτεύουσα συνεχίστηκε . Για ακόμα μια φορά αδιάφορες αγορές, αδιάφορα μαγαζιά, αδιάφοροι δρόμοι και κτήρια. Το περπάτημα όμως αυτό δεν ήταν άσκοπο, μιας και επεξεργαζόμουν διαρκώς τα νέα δεδομένα , τις νέες φυσιογνωμίες, τη νέα αυτή χώρα που ανακάλυπτα με περισσή λαχτάρα. Και η πρώτη ανακάλυψη έρχεται : οι Ιρανές είναι κούκλες και το ξέρουν. Φυσικά όχι αυτές με τα τσαντόρ αλλά αυτές με τη μαντίλα. Καλοντυμένες, καλοβαμμένες, ξέρουν να τονίζουν τα ήδη έντονα τεράστια αμυγδαλωτά τους μάτια . Σε πολλές περιπτώσεις η μαντίλα δε καλύπτει παρά τα απολύτως απαραίτητα και κάτω από αυτή διακρίνονται πότε μια κόκκινη πότε μια ξανθή πλούσια κώμη, περιποιημένη από χέρι επαγγελματία. Το Ιράν είναι ένα νόμισμα με δυο όψεις και αυτό μου είναι ολοφάνερο από την πρώτη κι όλας μου ημέρα εκεί.
Δυστυχώς όμως δε μπορούμε να πούμε το ίδιο περί ομορφιάς για τους άντρες : κοκαλιάρηδες, κακοντυμένοι, μυτόγκες, κοντοί , με ένα απροσδιόριστο χρώμα, ούτε λευκό, ούτε μαύρο, ούτε σκούρο, ούτε μπεζ, κάτι σα μόκα τέλος πάντων. Επίσης είναι μαλωμένοι με τα παπούτσια, μιας και αρέσκονται να φορούν κάλτσα με πλαστική παντόφλα ….
Το βράδυ δούλεψε το Tripadvisor: γεύμα σε «κυριλέ» εστιατόριο, πάντα με το απαραίτητο σιντριβάνι, πάντα με ναργιλέδες. Ο ιδιοκτήτης – όπως και πολλοί όπως διαπίστωσα μετά- έχει σπουδάσει στον Καναδά και φροντίζει να αδράξει την ευκαιρία να ακονίσει τα ήδη άπταιστα αγγλικά του. Ευγενέστατος και εγκάρδιος με αποχαιρετά στο τέλος με μια ζεστή χειραψία και είναι επισήμως ο πρώτος άντρας στο Ιράν που με ακούμπησε. Επιστροφή στο ξενοδοχείο- κολαστήριο με μετρό, τα βαγόνια χύμα κι όχι άντρες- γυναίκες όπως περίμενα, παρόλο που υπήρχαν οι σχετικές ενδείξεις (onlywomen) .
Εκείνο που μου έλειπε απεγνωσμένα όμως είναι να πιω έναν καφέ, ή έστω ένα τσάι τέλος πάντων, ή κάπου να ξαποστάσω. Ο καφές όπως γρήγορα διαπίστωσα είναι ένα θέμα που πονάει στο Ιράν.. Με την πρώτη ματιά καταρχάς δεν έβλεπες ούτε καφετέριες ούτε εστιατόρια. Κι αυτό γιατί ήταν όλα κρυμμένα σε υπόγεια ή σε στοές, και οι επιγραφές φυσικά στα φαρσί. Κάποια στιγμή υπέπεσε στην αντίληψή μου σε μια στοά ένα μαγαζί το οποίο ήταν καφέ-εστιατόριο. Ήμουν έτοιμη να παραδοθώ στην πρώτη μου ιρανική γαστριμαργική κραιπάλη. Μέχρι εκείνη την ώρα η μόνη μου επαφή με την ιρανική κουζίνα ήταν μια επίσκεψη στο εστιατόριο Αναχίτα, στο Χαλάνδρι. Φυσικά, όπως οπουδήποτε στον κόσμο η ντόπια κουζίνα είναι σαφώς ανώτερη.
Το ντεκόρ του μαγαζιού το έλεγες και καλτ. Στη μέση δέσποζε ένα μικρό σιντριβάνι και γύρω γύρω υπήρχαν δωμάτια –οντάδες με ξύλινα καθίσματα σαν τελάρα , καλυμμένα από χαλιά, ενιαία και υπερυψωμένα. Βγάζεις τα παπούτσια , κάθεσαι οκλαδόν ή όπως βολεύεσαι τέλος πάντων και τρως έτσι, καθιστός. Το μενού, διόλου ευφάνταστο, κεμπάπ από αρνί ή κοτόπουλο και σαλάτα. Η αλήθεια είναι ότι απόλαυσα σαλάτες στο ταξίδι αυτό, κάτι που πολλές φορές στερούμαστε στο εξωτερικό, σε οποιαδήποτε ήπειρο κι αν βρισκόμαστε. Το πιάτο μου είναι τεράστιο, η σαλάτα πλούσια και μαζί καταφτάνουν αραβικές λεπτές πίτες και ένα τυρί μα ένα τυρί … μαλακό και λευκό σα φέτα, αλλά απείρως γευστικότερο. Για αλκοόλ ούτε λόγος αλλά δοκιμάζω το γιαουρτοποτό τους και αμέσως εθίζομαι. Κεφίρ με δυόσμο και αλάτι, κάνει το κεμπάπ εύπεπτο και στρώνει το στομάχι. Για το τέλος του γεύματος, δε προβλέπεται τσιγάρο, γυναίκα γαρ, αλλά δε θα διαμαρτυρόταν κανείς αν ενέδιδα σε ένα τσάι συνοδεία ναργιλέ, όπερ και εγένετο. Μετά το λουκούλλειο αυτό γεύμα η περιήγηση στην ιρανική πρωτεύουσα συνεχίστηκε . Για ακόμα μια φορά αδιάφορες αγορές, αδιάφορα μαγαζιά, αδιάφοροι δρόμοι και κτήρια. Το περπάτημα όμως αυτό δεν ήταν άσκοπο, μιας και επεξεργαζόμουν διαρκώς τα νέα δεδομένα , τις νέες φυσιογνωμίες, τη νέα αυτή χώρα που ανακάλυπτα με περισσή λαχτάρα. Και η πρώτη ανακάλυψη έρχεται : οι Ιρανές είναι κούκλες και το ξέρουν. Φυσικά όχι αυτές με τα τσαντόρ αλλά αυτές με τη μαντίλα. Καλοντυμένες, καλοβαμμένες, ξέρουν να τονίζουν τα ήδη έντονα τεράστια αμυγδαλωτά τους μάτια . Σε πολλές περιπτώσεις η μαντίλα δε καλύπτει παρά τα απολύτως απαραίτητα και κάτω από αυτή διακρίνονται πότε μια κόκκινη πότε μια ξανθή πλούσια κώμη, περιποιημένη από χέρι επαγγελματία. Το Ιράν είναι ένα νόμισμα με δυο όψεις και αυτό μου είναι ολοφάνερο από την πρώτη κι όλας μου ημέρα εκεί.
Δυστυχώς όμως δε μπορούμε να πούμε το ίδιο περί ομορφιάς για τους άντρες : κοκαλιάρηδες, κακοντυμένοι, μυτόγκες, κοντοί , με ένα απροσδιόριστο χρώμα, ούτε λευκό, ούτε μαύρο, ούτε σκούρο, ούτε μπεζ, κάτι σα μόκα τέλος πάντων. Επίσης είναι μαλωμένοι με τα παπούτσια, μιας και αρέσκονται να φορούν κάλτσα με πλαστική παντόφλα ….
Το βράδυ δούλεψε το Tripadvisor: γεύμα σε «κυριλέ» εστιατόριο, πάντα με το απαραίτητο σιντριβάνι, πάντα με ναργιλέδες. Ο ιδιοκτήτης – όπως και πολλοί όπως διαπίστωσα μετά- έχει σπουδάσει στον Καναδά και φροντίζει να αδράξει την ευκαιρία να ακονίσει τα ήδη άπταιστα αγγλικά του. Ευγενέστατος και εγκάρδιος με αποχαιρετά στο τέλος με μια ζεστή χειραψία και είναι επισήμως ο πρώτος άντρας στο Ιράν που με ακούμπησε. Επιστροφή στο ξενοδοχείο- κολαστήριο με μετρό, τα βαγόνια χύμα κι όχι άντρες- γυναίκες όπως περίμενα, παρόλο που υπήρχαν οι σχετικές ενδείξεις (onlywomen) .
