fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.883
- Likes
- 14.445
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Θυμάμαι ένα παλιό ανέκδοτο. Συζητάνε δυο ξανθιές μεταξύ τους : « Τελικά ποιο είναι το σωστό Ιράν ή Ιράκ »
Κρυάδες ε; Κι όμως !! Δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Πόσοι είναι αυτοί που γνωρίζουν τις τεράστιες διαφορές στα δύο αυτά κράτη; Αλλά ακόμα κι εγώ δε μπήκα στην ίδια λούμπα; Πίστευα πολύ σε αυτά που μου είχαν πει για τις ακρότητες του Ιράν : ότι σε διαφορετικά πεζοδρόμια κινούνται οι άντρες από τις γυναίκες, ότι πρέπει να φορέσεις μαντίλα ήδη από τα εναέρια σύνορα, ότι για να κυκλοφορείς με άντρα πρέπει να είναι είτε συγγενής είτε να έχεις συνάψει γάμο και να κυκλοφορείς με γαμοχάρτι. . Εν τέλει τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει γι’ αυτή τη χώρα που όλα τα έχει αλλά Τζιχαντιστές δεν έχει σίγουρα.
Ο Μπέχναν με τη γυναίκα του είναι από τους άπειρους εθελοντές του ιρανικού Couch Surfing. Αφού για πολλοστή φορά μελέτησα τα προφίλ με πολύ προσοχή δέχτηκα στο (δικό του) αίτημα να συναντηθούμε. Ήμουν βέβαιη πως εφόσον πρόκειται για το Ιράν, το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού θα ήταν η επαφή με ντόπιους. Ο Μπέχναν τρόμαξε να με αναγνωρίσει γιατί, λέει , ήμουν ντυμένη σαν Ιρανή. Δεύτερη μέρα στο Ιράν και άρχιζα σιγά σιγά να αντέχω την ανυπόφορη μαντίλα. Είχα δοκιμάσει τα πάντα : με λυτά μαλλιά ,με ψηλή κοτσίδα, με στέκα, με πλεξούδα, η μαντίλα δεν έλεγε να σταθεί στο ύψος της ,σε σημείο να μη με ενοχλεί και να χρειάζεται να τη στρώνω κάθε πέντε λεπτά. Εν τέλει κατέληξα να τη στηρίζω με τα γυαλιά ηλίου το πρωί και της μυωπίας το βράδυ.
Ήρθε τελικά χωρίς τη γυναίκα του , η οποία είχε επισκεφτεί τους γονείς της κάπου στην Κασπία Θάλασσα. Σπούδαζε αγγλική φιλολογία και του άρεσε πολύ να ξεναγεί τουρίστες, μιας και του δινόταν η ευκαιρία Κάναμε αρκετή ώρα βόλτα στους όμορφους κήπους που είχαν φορέσει τα φθινοπωρινά τους , μιλώντας για τις ζωές μας.
(Οι κήποι δεν ήταν κάτι το φοβερό, για μας που είμαστε Έλληνες, αλλά σίγουρα για τους Ιρανούς που ζουν σε μαι τόσο ξερή χώρα ήταν κάτι σπουδαίο που με καμάρι επιδείκνυαν. Για να λέμε όμως την αλήθεια ήταν αρκετά φροντισμένοι. )
Ο Μπέχναν ήταν ένα παιδί κατά τα’ άλλα συντηρητικό. Πίστευε ακλόνητα στο Ισλάμ, ήταν περήφανος για την καταγωγή και τη θρησκεία του αλλά και για το καθεστώς , ενώ μιλούσε χαμηλόφωνα, αρνητικά κατά του Σάχη και της Σατραπή για την ταινία Persepolis. Την ταινία αυτή όποιος δε την έχει δει, την προτείνω ανεπιφύλακτα. Το Ιράν γενικά φημίζεται για τον υψηλής ποιότητας κινηματογράφο στον οποίο είχα εντρυφήσει για τα καλά πριν πραγματοποιήσω το ταξίδι. (Θα υπεισέλθω αργότερα
Κόντευε μεσημεράκι, πεινάσαμε, έτσι πρότεινα στον Μπέχναν να πάμε σε ένα ωραίο παραδοσιακό (λες κι υπήρχαν κι άλλα) εστιατόριο. Τα μάτια του άστραψαν για λίγο, είπε ότι δεν έφταναν τα χρήματά του και αντιπρότεινε να πάρουμε street food κεμπάπ και να το φάμε στα γρασίδια. Επέμεινα για το εστιατόριο και του είπα να μην ανησυχεί για τα χρήματα. Πήγαμε σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο, παραγγείλαμε τα πάντα, εγώ προτίμησα κεμπάπ ψαριού για πρωτοτυπία . Εκεί έμαθα πως η λέξη τουρσί είναι περσική. Οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα τουρσί. Ραπανάκια, καρότα, λάχανο , μπρόκολο, κουνουπίδι. Αφού έχουν και μια παροιμία που λέει « Στο Σιράζ αν ξεχάσεις τα παπούτσια σου θα τα κάνουν τουρσί» . Ο λογαριασμός ήταν μόλις 9 ευρώ το άτομο και ο Μπέχναν αισθάνθηκε ευγνώμων γιατί πρώτη φορά είχε την ευκαιρία να φάει σε εστιατόριο …. Λυπήθηκα πολύ που άκουγα κάτι τέτοιο.
Έξω από το εστιατόριο υπήρχε ένα πολύ ωραίο ανοιχτό τζαμί που το επισκεφτήκαμε.
Μετά το γεύμα ,με τη βοήθεια του Μπέχναν πήγαμε στα τοπικά κτελ , κλείσαμε το ταξίδι στη Yazd και δώσαμε ραντεβού για τις 8 το πρωί όπου θα επισκεπτόμασταν με το αμάξι ενός φίλου του και με το αζημίωτο βέβαια την ξακουστή Περσέπολη που διέλυσε ο συγχωριανός μου ο Αλέξανδρος.
Το βράδυ οπλίστηκα με υπομονή και πήγα να επισκεφτώ μια ακόμα φορά το Μαυσωλείο. Ήταν εξίσου επιβλητικό και φωτισμένο, είχε και λιγότερο κόσμο .
Στη συνέχεια έκανα μια μικρή βόλτα, όσο επέτρεπε η παγωμένη νύχτα , γύρω από το κάστρο του Σιράζ. Ξαφνικά μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να κάνω ένα τσιγάρο. Και τότε επιστράτευσα όλα τα κόλπα που έκανα μικρή για να μη με πιάσει ο μπαμπάς μου να καπνίζω. Παρόλ’ αυτά όπως και τότε, δε μπορούσα να το ευχαριστηθώ, ήδη είχαν μαζευτεί και διάφορα πιτσιρίκια και με κοιτούσαν με περιέργεια να επιδίδομαι στην ακόλαστη αυτή πράξη ¨κορίτσι πράμα¨ έτσι χάρισα το αναμμένο μου τσιγάρο στο πιο μεγάλο από τα πιτσιρίκια κι εκείνο έκανε σα τρελλό από τη χαρά του. Καφές και τσιγάρο δεν αποτελούν απόλαυση στο Ιράν.
Ξάφνου, η ησυχία ταράζεται από ένα πλήθος που έχει σχηματιστεί. Νομίζω πρόκειται για παγωτατζίδικο, και παρά το γεγονός ότι τρέμω από το κρύο αποφασίζω να ενδώσω σε ένα παγωτό που όμοιό του δεν έχω ξαναφάει. Όμοιο του δεν έχει γενικά ούτε όλο το Ιράν, εξ’ ού και η κοσμοσυρροή. Η απόλαυση αυτή δε περιγράφεται με λόγια. Μια απλή κρέμα ήταν με παγωμένα κομμάτια αμυγδάλου αλλά τέτοια γεύση δε ξέρω που θα την ξανάβρω!
Κρυάδες ε; Κι όμως !! Δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Πόσοι είναι αυτοί που γνωρίζουν τις τεράστιες διαφορές στα δύο αυτά κράτη; Αλλά ακόμα κι εγώ δε μπήκα στην ίδια λούμπα; Πίστευα πολύ σε αυτά που μου είχαν πει για τις ακρότητες του Ιράν : ότι σε διαφορετικά πεζοδρόμια κινούνται οι άντρες από τις γυναίκες, ότι πρέπει να φορέσεις μαντίλα ήδη από τα εναέρια σύνορα, ότι για να κυκλοφορείς με άντρα πρέπει να είναι είτε συγγενής είτε να έχεις συνάψει γάμο και να κυκλοφορείς με γαμοχάρτι. . Εν τέλει τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει γι’ αυτή τη χώρα που όλα τα έχει αλλά Τζιχαντιστές δεν έχει σίγουρα.
Ο Μπέχναν με τη γυναίκα του είναι από τους άπειρους εθελοντές του ιρανικού Couch Surfing. Αφού για πολλοστή φορά μελέτησα τα προφίλ με πολύ προσοχή δέχτηκα στο (δικό του) αίτημα να συναντηθούμε. Ήμουν βέβαιη πως εφόσον πρόκειται για το Ιράν, το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού θα ήταν η επαφή με ντόπιους. Ο Μπέχναν τρόμαξε να με αναγνωρίσει γιατί, λέει , ήμουν ντυμένη σαν Ιρανή. Δεύτερη μέρα στο Ιράν και άρχιζα σιγά σιγά να αντέχω την ανυπόφορη μαντίλα. Είχα δοκιμάσει τα πάντα : με λυτά μαλλιά ,με ψηλή κοτσίδα, με στέκα, με πλεξούδα, η μαντίλα δεν έλεγε να σταθεί στο ύψος της ,σε σημείο να μη με ενοχλεί και να χρειάζεται να τη στρώνω κάθε πέντε λεπτά. Εν τέλει κατέληξα να τη στηρίζω με τα γυαλιά ηλίου το πρωί και της μυωπίας το βράδυ.
Ήρθε τελικά χωρίς τη γυναίκα του , η οποία είχε επισκεφτεί τους γονείς της κάπου στην Κασπία Θάλασσα. Σπούδαζε αγγλική φιλολογία και του άρεσε πολύ να ξεναγεί τουρίστες, μιας και του δινόταν η ευκαιρία Κάναμε αρκετή ώρα βόλτα στους όμορφους κήπους που είχαν φορέσει τα φθινοπωρινά τους , μιλώντας για τις ζωές μας.
(Οι κήποι δεν ήταν κάτι το φοβερό, για μας που είμαστε Έλληνες, αλλά σίγουρα για τους Ιρανούς που ζουν σε μαι τόσο ξερή χώρα ήταν κάτι σπουδαίο που με καμάρι επιδείκνυαν. Για να λέμε όμως την αλήθεια ήταν αρκετά φροντισμένοι. )
Ο Μπέχναν ήταν ένα παιδί κατά τα’ άλλα συντηρητικό. Πίστευε ακλόνητα στο Ισλάμ, ήταν περήφανος για την καταγωγή και τη θρησκεία του αλλά και για το καθεστώς , ενώ μιλούσε χαμηλόφωνα, αρνητικά κατά του Σάχη και της Σατραπή για την ταινία Persepolis. Την ταινία αυτή όποιος δε την έχει δει, την προτείνω ανεπιφύλακτα. Το Ιράν γενικά φημίζεται για τον υψηλής ποιότητας κινηματογράφο στον οποίο είχα εντρυφήσει για τα καλά πριν πραγματοποιήσω το ταξίδι. (Θα υπεισέλθω αργότερα
Κόντευε μεσημεράκι, πεινάσαμε, έτσι πρότεινα στον Μπέχναν να πάμε σε ένα ωραίο παραδοσιακό (λες κι υπήρχαν κι άλλα) εστιατόριο. Τα μάτια του άστραψαν για λίγο, είπε ότι δεν έφταναν τα χρήματά του και αντιπρότεινε να πάρουμε street food κεμπάπ και να το φάμε στα γρασίδια. Επέμεινα για το εστιατόριο και του είπα να μην ανησυχεί για τα χρήματα. Πήγαμε σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο, παραγγείλαμε τα πάντα, εγώ προτίμησα κεμπάπ ψαριού για πρωτοτυπία . Εκεί έμαθα πως η λέξη τουρσί είναι περσική. Οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα τουρσί. Ραπανάκια, καρότα, λάχανο , μπρόκολο, κουνουπίδι. Αφού έχουν και μια παροιμία που λέει « Στο Σιράζ αν ξεχάσεις τα παπούτσια σου θα τα κάνουν τουρσί» . Ο λογαριασμός ήταν μόλις 9 ευρώ το άτομο και ο Μπέχναν αισθάνθηκε ευγνώμων γιατί πρώτη φορά είχε την ευκαιρία να φάει σε εστιατόριο …. Λυπήθηκα πολύ που άκουγα κάτι τέτοιο.
Έξω από το εστιατόριο υπήρχε ένα πολύ ωραίο ανοιχτό τζαμί που το επισκεφτήκαμε.
Μετά το γεύμα ,με τη βοήθεια του Μπέχναν πήγαμε στα τοπικά κτελ , κλείσαμε το ταξίδι στη Yazd και δώσαμε ραντεβού για τις 8 το πρωί όπου θα επισκεπτόμασταν με το αμάξι ενός φίλου του και με το αζημίωτο βέβαια την ξακουστή Περσέπολη που διέλυσε ο συγχωριανός μου ο Αλέξανδρος.
Το βράδυ οπλίστηκα με υπομονή και πήγα να επισκεφτώ μια ακόμα φορά το Μαυσωλείο. Ήταν εξίσου επιβλητικό και φωτισμένο, είχε και λιγότερο κόσμο .
Στη συνέχεια έκανα μια μικρή βόλτα, όσο επέτρεπε η παγωμένη νύχτα , γύρω από το κάστρο του Σιράζ. Ξαφνικά μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να κάνω ένα τσιγάρο. Και τότε επιστράτευσα όλα τα κόλπα που έκανα μικρή για να μη με πιάσει ο μπαμπάς μου να καπνίζω. Παρόλ’ αυτά όπως και τότε, δε μπορούσα να το ευχαριστηθώ, ήδη είχαν μαζευτεί και διάφορα πιτσιρίκια και με κοιτούσαν με περιέργεια να επιδίδομαι στην ακόλαστη αυτή πράξη ¨κορίτσι πράμα¨ έτσι χάρισα το αναμμένο μου τσιγάρο στο πιο μεγάλο από τα πιτσιρίκια κι εκείνο έκανε σα τρελλό από τη χαρά του. Καφές και τσιγάρο δεν αποτελούν απόλαυση στο Ιράν.
Ξάφνου, η ησυχία ταράζεται από ένα πλήθος που έχει σχηματιστεί. Νομίζω πρόκειται για παγωτατζίδικο, και παρά το γεγονός ότι τρέμω από το κρύο αποφασίζω να ενδώσω σε ένα παγωτό που όμοιό του δεν έχω ξαναφάει. Όμοιο του δεν έχει γενικά ούτε όλο το Ιράν, εξ’ ού και η κοσμοσυρροή. Η απόλαυση αυτή δε περιγράφεται με λόγια. Μια απλή κρέμα ήταν με παγωμένα κομμάτια αμυγδάλου αλλά τέτοια γεύση δε ξέρω που θα την ξανάβρω!
