fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.883
- Likes
- 14.444
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Ξημέρωσε κι ο Σιιίτης Αλλάχ τη μέρα και πάμε γι’ άλλες πολιτείες. Πρωί πρωί και πτήση για Σιράζ. Στο αεροδρόμιο ο έλεγχος ξεχωριστός φυσικά άντρες – γυναίκες, αλλά κάτι παίρνει το μάτι μου, κάτι που δε μου φαίνεται φυσιολογικό. Δεν είχε ακόμα ξημερώσει και νόμιζα πως έκανα λάθος, το μάτι μου είχε στυλωθεί επικίνδυνα σε έναν άντρα ο οποίος, δε με γελούν τα μάτια μου φοράει μπουφάν που γράφει ΗΡΑΚΛΗΣ και έχει και το σύμβολο της ομαδάρας μου! Μάλλον η όψη μου ήταν κάπως γελοία, αφού ο άνθρωπος γύρισε και με ρώτησε αν θέλω κάτι. Το πρώτο που πρόλαβα να ρωτήσω είναι που βρήκε το μπουφάν! Και τότε, όλος χαρά, μου τα πε όλα : ότι είναι Ιρανός, συνοδεύει τη γυναίκα του στο αεροδρόμιο, μένει στην Τεχεράνη, μιλάει άπταιστα ελληνικά κι έχει ζήσει 10 χρόνια στη Θεσσαλονίκη ως μάνατζερ Ιρανών παικτών ποδοσφαίρου! Οι Ιρανοί φημίζονται για τη φιλοξενία τους και φυσικά ο άνθρωπος το πρώτο που έκανε ήταν να μου δώσει τον αριθμό του. Πολύ θα ήθελα να τον ξανασυναντούσα αλλά δυστυχώς ο χρόνος δε το επέτρεπε.
Το ευρύχωρο ολοκαίνουριο Α320 της Iran Air ήταν εκεί και μας υπόσχονταν ένα ευχάριστο ταξίδι. Οι αεροσυνοδοί , γλυκύτατες φορούσαν μια στολή σα τσαντόρ κι αυτή και μόλις με είδαν, τη μόνη δυτική, με γέμισαν με δώρα, στυλό και ραβασάκια με τα τηλέφωνα τους και δε σταμάτησαν να μου κάνουν ερωτήσεις από πού είμαι και αν μου αρέσει η χώρα τους!
Στην πτήση που διήρκεσε μιάμιση ώρα σέρβιραν πρωινό και τσάι αλλά ΟΧΙ ΚΑΦΕ !!! Οι εικόνες ήταν μαγικές, ειδικά η οροσειρά βόρεια της Τεχεράνης, έτσι κάθισα στο παράθυρο να απολαύσω τη θέα.
Δίπλα μου καθόταν ένα νεαρό παλικάρι που σπούδασε κι εργαζόταν κι αυτός στον Καναδά, τα αγγλικά του ήταν επίσης άπταιστα και το ντύσιμο του άκρως αμερικανικό! Οι Ιρανοί που όπως είπαμε φημίζονται για τη φιλοξενία τους, κάνουν τα πάντα για να στο αποδείξουν, έτσι όπως ήταν φυσικό το παλικάρι φιλοτιμήθηκε να με συνοδέψει στο ξενοδοχείο . Όταν φτάσαμε έκανα το λάθος να δώσω το χέρι μου για χειραψία στον πατέρα του που οδηγούσε, κι εκείνος το κοίταξε με απέχθεια για τρία δευτερόλεπτα και μετά επέλεξε να μου αγγίξει ελάχιστα το δείκτη και τον αντίχειρα, λες κι είχα μικρόβια. Στη διάρκεια των υπόλοιπων ημερών του ταξιδιού, ξεχάστηκα δυο – τρεις φορές ακόμη κι έδωσα το χέρι μου για χειραψία. Η αντιμετώπιση ήταν η ίδια κι ακόμη δεν έχω καταλάβει αν πρόκειται για απέχθεια ή για σεβασμό… Κατά τ’ άλλα πάντως αν είστε άντρας οι Ιρανοί όπως και οι Κυργίσιοι λατρεύουν τις χειραψίες. (Φίλη @@underwater )
Το ξενοδοχείο είναι μια ευχάριστη όμορφη έκπληξη, κι εκεί τα ξενοδοχεία έπαψαν να με απογοητεύουν. Το φαινόμενο αφορούσε μόνο την Τεχεράνη. Το κατάλυμα είναι παραδοσιακό, φυσικά κι αυτό με σιντριβάνι. Τα παπούτσια βγαίνουν πριν μπεις στο δωμάτιο – οντά και όλα είναι κουκλίστικα.
(Η είσοδος του ξενοδοχείου κι εγώ να δένω τα κορδόνια μου 
Εδώ να πω ότι όλα τα ξενοδοχεία κλείστηκαν με ένα απλό e-mail για κράτηση. Πληροφορίες γι’ αυτά υπάρχουν μόνο στο Tripadvisor. Είναι από τις λίγες φορές που αυτό το σάιτ είναι απολύτως απαραίτητο. (Οι κάρτες ανάληψης που έχουμε στο Ιράν δε μπορούν να χρησιμοποιηθούν πουθενά) .
Δε χάνω χρόνο, ξεχύνομαι για περιήγηση. Το ξενοδοχείο είναι στο κέντρο, το Σιράζ είναι σχετικά απλωμένη πόλη και φημίζεται για τους ποιητές Χαφέζ και Σααντί (για τους οποίους τα έχει πει τόσο ωραία ο φίλτατος @@hydronetta ) και για το κρασί του. Το κρασί βέβαια αυτό δε ξέρω που μπορεί κανείς να το βρει! Δίπλα στο ξενοδοχείο βρίσκεται το μεγάλο τζαμί- μαυσωλείο των αδερφών Αχμάντ και Μουχαμάντ, γιων του Αλ- Καντίμ. Για να το επισκεφτείς πρέπει να περάσεις από τη σκεπαστή αγορά και να ρθεις αντιμέτωπη –αν είσαι γυναίκα- με τον ισλαμικό νόμο.
Πέρασα λοιπόν από ένα ξεχωριστό χώρο όπου πήγαιναν οι γυναίκες. Εκεί αφού με χούφτωσαν πατόκορφα με σκέπασαν ολόκληρη με ένα βρώμικο σεντόνι, έτσι ώστε να φαίνονται μόνο τα μάτια μου. Θεωρήθηκα κολάσιμη μόνο με τη μαντίλα .. Στη συνέχεια, άνοιξαν την τσάντα μου και μου πήραν τα αμαρτωλά τσιγάρα (!) και τη φωτογραφική μηχανή μου … Φυσικά έτσι τυλιγμένη σα μούμια και με την τσάντα μου κάτω από το σεντόνι η όποια μαγεία του μέρους είχε χαθεί. Στο μυαλό μου άκουγα τα κόκαλα της Σιμόν ντε Μπωβουάρ να τρίζουν και τα βαζα με τον εαυτό μου που υφίσταται τέτοιες γελοιοδείες για χάρη του ταξιδιωτικού μου μικροβίου. Φασκιωμένη έτσι λοιπόν περιφερόμουν στο χώρο και κάποια στιγμή αποφάσισα ότι έπρεπε να σκύψω να βγάλω τα παπούτσια μου για να επισκεφτώ τον ένα τάφο. Το εξωτερικό μπορεί να είναι επιβλητικό, το εσωτερικό όμως με άφησε άναυδη. Χαλάλι το φάσκιωμα. Κι αφού μου είχαν κατασχέσει την φωτογραφική , δεν ήθελα να φύγω χωρίς μια τόση δα παράνομη φωτογραφία. Ευτυχώς το κινητό το κρύψαμε καλά
Στην έξοδό μου ένα φάντασμα του πακμαν με περίμενε όλο αγωνία. Μάλλον έκανε μπαμ ότι είμαι η μόνη τουρίστρια και έσπευσε να με πάρει παράμερα να μου κάνει «κατήχηση» . Έκανα τα πάντα για να την αποφύγω αλλά επέμενε, επέμενε με έναν τρόπο που μόνο οι μουσουλμάνοι έχω δει να έχουν… Με ρώτησε σε ποια θρησκεία ανήκω, πόσο καλός είναι ο θεός μου (που να ξέρε) με ενημέρωσε ότι ο καλύτερος και πιο φιλεύσπλαχνος είναι βεβαίως ο Αλλάχ , με κέρασε χυμό και μπισκότα –νοστιμότατα, δεν αντιλέγω- και στο τέλος μου χάρισε βιβλία για τον Αλλάχ. Την ευχαρίστησα, μάζεψα τα σεντόνια μου κι έφυγα απηυδισμένη . Ένα από τα βιβλία ξεκινούσε με την έκφραση «πριν το Ισλάμ ο κόσμος ήταν βυθισμένος στο σκοτάδι και την αμαρτία» . Έκλεισα το βιβλίο αμέσως…. Ερχόταν και η ώρα του ραντεβού μου με μια από τις «επαφές » μου , στους Κήπους του Παραδείσου ..
Το ευρύχωρο ολοκαίνουριο Α320 της Iran Air ήταν εκεί και μας υπόσχονταν ένα ευχάριστο ταξίδι. Οι αεροσυνοδοί , γλυκύτατες φορούσαν μια στολή σα τσαντόρ κι αυτή και μόλις με είδαν, τη μόνη δυτική, με γέμισαν με δώρα, στυλό και ραβασάκια με τα τηλέφωνα τους και δε σταμάτησαν να μου κάνουν ερωτήσεις από πού είμαι και αν μου αρέσει η χώρα τους!
Στην πτήση που διήρκεσε μιάμιση ώρα σέρβιραν πρωινό και τσάι αλλά ΟΧΙ ΚΑΦΕ !!! Οι εικόνες ήταν μαγικές, ειδικά η οροσειρά βόρεια της Τεχεράνης, έτσι κάθισα στο παράθυρο να απολαύσω τη θέα.
Δίπλα μου καθόταν ένα νεαρό παλικάρι που σπούδασε κι εργαζόταν κι αυτός στον Καναδά, τα αγγλικά του ήταν επίσης άπταιστα και το ντύσιμο του άκρως αμερικανικό! Οι Ιρανοί που όπως είπαμε φημίζονται για τη φιλοξενία τους, κάνουν τα πάντα για να στο αποδείξουν, έτσι όπως ήταν φυσικό το παλικάρι φιλοτιμήθηκε να με συνοδέψει στο ξενοδοχείο . Όταν φτάσαμε έκανα το λάθος να δώσω το χέρι μου για χειραψία στον πατέρα του που οδηγούσε, κι εκείνος το κοίταξε με απέχθεια για τρία δευτερόλεπτα και μετά επέλεξε να μου αγγίξει ελάχιστα το δείκτη και τον αντίχειρα, λες κι είχα μικρόβια. Στη διάρκεια των υπόλοιπων ημερών του ταξιδιού, ξεχάστηκα δυο – τρεις φορές ακόμη κι έδωσα το χέρι μου για χειραψία. Η αντιμετώπιση ήταν η ίδια κι ακόμη δεν έχω καταλάβει αν πρόκειται για απέχθεια ή για σεβασμό… Κατά τ’ άλλα πάντως αν είστε άντρας οι Ιρανοί όπως και οι Κυργίσιοι λατρεύουν τις χειραψίες. (Φίλη @@underwater )
Το ξενοδοχείο είναι μια ευχάριστη όμορφη έκπληξη, κι εκεί τα ξενοδοχεία έπαψαν να με απογοητεύουν. Το φαινόμενο αφορούσε μόνο την Τεχεράνη. Το κατάλυμα είναι παραδοσιακό, φυσικά κι αυτό με σιντριβάνι. Τα παπούτσια βγαίνουν πριν μπεις στο δωμάτιο – οντά και όλα είναι κουκλίστικα.
Εδώ να πω ότι όλα τα ξενοδοχεία κλείστηκαν με ένα απλό e-mail για κράτηση. Πληροφορίες γι’ αυτά υπάρχουν μόνο στο Tripadvisor. Είναι από τις λίγες φορές που αυτό το σάιτ είναι απολύτως απαραίτητο. (Οι κάρτες ανάληψης που έχουμε στο Ιράν δε μπορούν να χρησιμοποιηθούν πουθενά) .
Δε χάνω χρόνο, ξεχύνομαι για περιήγηση. Το ξενοδοχείο είναι στο κέντρο, το Σιράζ είναι σχετικά απλωμένη πόλη και φημίζεται για τους ποιητές Χαφέζ και Σααντί (για τους οποίους τα έχει πει τόσο ωραία ο φίλτατος @@hydronetta ) και για το κρασί του. Το κρασί βέβαια αυτό δε ξέρω που μπορεί κανείς να το βρει! Δίπλα στο ξενοδοχείο βρίσκεται το μεγάλο τζαμί- μαυσωλείο των αδερφών Αχμάντ και Μουχαμάντ, γιων του Αλ- Καντίμ. Για να το επισκεφτείς πρέπει να περάσεις από τη σκεπαστή αγορά και να ρθεις αντιμέτωπη –αν είσαι γυναίκα- με τον ισλαμικό νόμο.
Πέρασα λοιπόν από ένα ξεχωριστό χώρο όπου πήγαιναν οι γυναίκες. Εκεί αφού με χούφτωσαν πατόκορφα με σκέπασαν ολόκληρη με ένα βρώμικο σεντόνι, έτσι ώστε να φαίνονται μόνο τα μάτια μου. Θεωρήθηκα κολάσιμη μόνο με τη μαντίλα .. Στη συνέχεια, άνοιξαν την τσάντα μου και μου πήραν τα αμαρτωλά τσιγάρα (!) και τη φωτογραφική μηχανή μου … Φυσικά έτσι τυλιγμένη σα μούμια και με την τσάντα μου κάτω από το σεντόνι η όποια μαγεία του μέρους είχε χαθεί. Στο μυαλό μου άκουγα τα κόκαλα της Σιμόν ντε Μπωβουάρ να τρίζουν και τα βαζα με τον εαυτό μου που υφίσταται τέτοιες γελοιοδείες για χάρη του ταξιδιωτικού μου μικροβίου. Φασκιωμένη έτσι λοιπόν περιφερόμουν στο χώρο και κάποια στιγμή αποφάσισα ότι έπρεπε να σκύψω να βγάλω τα παπούτσια μου για να επισκεφτώ τον ένα τάφο. Το εξωτερικό μπορεί να είναι επιβλητικό, το εσωτερικό όμως με άφησε άναυδη. Χαλάλι το φάσκιωμα. Κι αφού μου είχαν κατασχέσει την φωτογραφική , δεν ήθελα να φύγω χωρίς μια τόση δα παράνομη φωτογραφία. Ευτυχώς το κινητό το κρύψαμε καλά
Στην έξοδό μου ένα φάντασμα του πακμαν με περίμενε όλο αγωνία. Μάλλον έκανε μπαμ ότι είμαι η μόνη τουρίστρια και έσπευσε να με πάρει παράμερα να μου κάνει «κατήχηση» . Έκανα τα πάντα για να την αποφύγω αλλά επέμενε, επέμενε με έναν τρόπο που μόνο οι μουσουλμάνοι έχω δει να έχουν… Με ρώτησε σε ποια θρησκεία ανήκω, πόσο καλός είναι ο θεός μου (που να ξέρε) με ενημέρωσε ότι ο καλύτερος και πιο φιλεύσπλαχνος είναι βεβαίως ο Αλλάχ , με κέρασε χυμό και μπισκότα –νοστιμότατα, δεν αντιλέγω- και στο τέλος μου χάρισε βιβλία για τον Αλλάχ. Την ευχαρίστησα, μάζεψα τα σεντόνια μου κι έφυγα απηυδισμένη . Ένα από τα βιβλία ξεκινούσε με την έκφραση «πριν το Ισλάμ ο κόσμος ήταν βυθισμένος στο σκοτάδι και την αμαρτία» . Έκλεισα το βιβλίο αμέσως…. Ερχόταν και η ώρα του ραντεβού μου με μια από τις «επαφές » μου , στους Κήπους του Παραδείσου ..
