Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Καμαρώστε τούς ... Τα αστέρια της ορειβασίας, τους Μαγγελάνους των μονοπατιών, από τους πρόποδες της γης, νάτοι, νάτοι οι κατακτητές της κορυφής.
Ούτε η σημαία του συντρόφου δεν στάθηκε ψηλά εκείνο το πρωινό. Σαν ζόμπι από ταινία του 80 (εκείνα που δεν τρέχουν) σύρθηκαν σκυφτοί έξω από τον φιλικό ξενώνα στο απόκοσμο ξημέρωμα της λίμνης. Μαύροι κύκλοι, άσπρες φάτσες, κόκκινα μάτια και μια νωχελικότητα στη κίνηση, έμοιαζαν με πλάσματα καταραμένα. Για καλή τους τύχη βρήκαν ένα ταξί που τους οδήγησε στον σταθμό των Νεπαλέζικων ΚΤΕΛ. Μέσα στο λεωφορείο σωριάστηκαν στα καθίσματα τους, ξεκλέβοντας και ένα μικρό υπνάκι μέχρι να ξεκινήσει. Όμως ο οδηγός τους φαίνεται να είχε ντέρτια και καημούς, έτσι με το που πήγε να εκκινήσει το αμάξι έβαλε και τέρμα κάτι Νεπαλέζικα άσματα κάνοντας το σύντροφο να βρυκολακιάσει καθόλη τη διαδρομή έως την Kenda. Η δικιά του βέβαια δεν καταλαβαίνει από τέτοια, αυτή κοιμάται όπου σταθεί και όπου βρεθεί και κανόνια να βαράνε δεν πτοείται η αναίσθητη. Απλά από τους κραδασμούς και τις αναταράξεις της διαδρομής κέρδισε μερικά καρούμπαλα και μια μικρή διάσειση από τις αναπόφευκτες συγκρούσεις του κεφαλιού της με το τζάμι, την οροφή, το κεφάλι του συντρόφου της και την πλάτη της μπροστινής της θέσης. Ξύπνησε μόνο όταν πια έφτασαν στον προορισμό τους, φρέσκια και με σπιρτάδα έχοντας όμως μια αδιευκρίνιστη αίσθηση ότι κάποιος την είχε δείρει. Κατέβηκαν λοιπόν από το ΚΤΕΛ που θα του άξιζε μια θέση στα Ελληνικά λούνα-πάρκ αντί του αγαπημένου σε όλους μας "ταψί" και κίνησαν να ανακαλύψουν το μονοπάτι τους...
Το λεωφορείο δεν κουβαλάει μόνο επιβάτες αλλά και καφάσια με μπύρες και μία μεγάλη φιάλη γκαζιού!
"Από δω πάμε." ηγήθηκε της αποστολής ο σύντροφος.
"Είσαι σίγουρος ρε;"
"Ναι, από εδώ είναι. Κατηφορίζει δεν βλέπεις. Προς τα κάτω είναι το χωριό που θέλουμε να πάμε."
"Μα μήπως να ρωτήσουμε...;"
"Άντε να ρωτήσουμε να δούμε τι θα καταλάβεις."
Πέρασε ένα τέταρτο και ουδείς δε φάνηκε να απαντήσει στα ερωτήματα μας. Αρχίσαμε λοιπόν να κατηφορίζουμε το μονοπάτι που βρήκαμε. Μετά από ένα εικοσάλεπτο κατηφοριά ξανανεβήκαμε αφού ο δρόμος κατέληγε σε μια αυλή σπιτιού.
Συνεχίζουμε να βαδίζουμε κατά μήκος του κεντρικού δρόμου του χωριού. Ένα χωριουδάκι με μόνο έναν κεντρικό ασφαλτωμένο δρόμο, πέτρινες κατοικίες, αυλές με κότες και κατσίκια, ελάχιστα καταστήματα και γενικά μια αδιάφορη ύπαρξη σε ένα σχετικά αδιάφορο μέρος. Καταλήγουμε έξω από το χωρίο. Ψάχνουμε το μονοπάτι μας.
"Στην είσοδο του χωριού το δείχνει ο χάρτης ρε. Εδώ είναι η έξοδος."
"Εξαρτάται από πού έρχεσαι."
"Μα στον χάρτη φαίνεται ότι ερχόμαστε από την Ποκάρα."
"Είσαι σίγουρος; Και πού ξέρεις τι διαδρομή ακολούθησε το ΚΤΕΛ; Μπορεί να μπήκαμε από την έξοδο. Μπορεί το ΚΤΕΛ να λειτουργεί κυκλικά."
"Τι κυκλικά ρε, άνοιξε τα στραβά σου και κοίτα. Χωριό δεξιά. Γκρεμός αριστερά. Όταν μπήκαμε είχαμε το γκρεμό στα αριστερά μας. Δηλαδή η είσοδος του χωριού είναι από την άλλη."
Είσοδος, έξοδος, δεξιά και αριστερά, ποτήρι μισοάδειο και ποτήρι μισογεμάτο. Πιάνουμε μια φιλοσοφική συζήτηση για να καταλήξουμε στο:
"Τον κοιτάς ανάποδα τον χάρτη τόση ώρα!" και επιστρέφουμε στην άλλη μεριά του χωριού.
Με τα πολλά πέρα δώθε μας πήραν χαμπάρι οι καλοί άνθρωποι της Kenda, μαζεύτηκαν λοιπόν οι χωρικοί και μας πήραν από το χέρι να μας δείξουν το σωστό μονοπάτι.
"Αυτό;;; Μα αυτό είναι ανηφόρα! Από κατηφόρα δεν είπαμε θα πάμε;"
"15 άνθρωποι κορίτσι μου στο επιβεβαιώνουν - από εδώ είναι το μονοπάτι. Άντε να ξεκινήσουμε, έφτασε 9 η ώρα ... Ότι ανεβαίνει κατεβαίνει. Προχώρα!"
Και ξεκινήσαμε λοιπόν στην ανηφόρα, δρασκελίζοντας τις πλατιές πέτρες που οριοθετούσαν και κατεύθυναν το δρόμο μας. Πιάσαμε και ένα σταθερό ρυθμό, χαρούμενοι πια που βρισκόμασταν μέσα στη φύση, με δέντρα, πόες, θάμνους και αγριολούλουδα ανθισμένα γύρω μας, με τα πουλάκια να κελαηδάνε και τις επιβλητικές κορυφές του Σάραγκοτ και της Ανναπούρνα να φέγγουν κάτασπρες εκεί ψηλά σε μια όμορφη συννεφιασμένη μέρα.
Το μονοπάτι άλλαζε, από ανηφόρα γινόταν ίσωμα, μετά κατηφόρα, άνοιγε σε πλάτος και έβγαινε σε κεντρικούς χωματόδρομους και τότε έπρεπε να μαντέψεις την συνέχεια του. Ευτυχώς υπήρχε κάποια υποτυπώδη σήμανση και έτσι, πριν το καταλάβουμε πέρασαν δυο ώρες και φτάσαμε στην πρώτη μας στάση το χωριό Bhadure. Με θέα μια πανέμορφη κοιλάδα πήραμε το δεκατιανό μας δηλαδή κάτι κρακεράκια και ένα χυμό για εμένα και ένα γάλα σοκολατούχο για τον σύντροφο, που τα κουβαλούσαμε όλα από την Ποκάρα. Ήρθαν από κοντά και κάτι πιτσιρικάδες να μας γνωρίσουνε, συνεννοηθήκαμε με νοήματα, τους αφήσαμε και μερικά κρακεράκια και ξαναφορτωθήκαμε τα σακίδια μας για να συνεχίσουμε. Εκεί λίγο πριν βγούμε από το Bhadure πετυχαίνουμε δυο νεαρούς που οδηγούσαν δυο δεκαοχτάχρονες πιτσιρίκες. Τους καλημερίσαμε και πιάσαμε κουβέντα.
"Που πηγαίνετε;"
"Μέχρι το Panchase Bhanjyang για να διανυκτερεύσουμε. Και την επόμενη μέρα επιστρέφουμε μέσω της Ghatichina."
"Καλά και θα το κάνετε σήμερα όλο αυτό; Είναι αρκετός δρόμος. Γιατί δεν μένετε απόψε στο Bhadure; Να πάτε αύριο στο Bhanjyang."
"Δεν προλαβαίνουμε. Θέλουμε να είμαστε πίσω στη Ποκάρα για το Bisket Jatra (Νεπαλέζικη πρωτοχρονιά)."
"Ο οδηγός σας πού είναι;"
"Α... ναι ... δεν έχουμε οδηγό!"
"Μάλιστα... Να προσέχετε πολύ μην μπερδευτείτε. Χάρτη έχετε;"
"Έχουμε... έχουμε."
School celebration in Bhadure village, Nepal
Αφήσαμε λοιπόν πίσω μας το Bhadure και προχωρήσαμε, παρακολουθώντας στενά τον χάρτη μας και γιορτάζοντας όποτε πετυχαίναμε κάποιον μικρό ναό, που ήταν σπαρμένοι στις παρυφές της διαδρομής μας, επιβεβαιώνοντας ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Στο δρόμο μας πάνω χαιρετούσαμε κυρίως ντόπιους και κάποια στιγμή πετύχαμε και μια άλλη ομάδα Αμερικανών περιηγητών οι οποίοι ακολουθούσαν πιστά τον οδηγό τους. Η ίδια συνομιλία επαναλήφθηκε: Ναι το γνωρίζουμε ότι είναι μακρύς ο δρόμος μέχρι το Panchase Bhanjyang. Ναι ξέρουμε ότι μπορούμε να μείνουμε στο Bhadure αλλά δεν θέλουμε. Όχι δεν έχουμε οδηγό...
Και συνεχίζαμε, ενάντια στο κατεστημένο, με οδηγό τον χάρτη και φάρο τις αισθήσεις μας (σωθήκαμε!) ... Καμιά φορά η κούραση μας γονάτιζε λιγάκι, καθότι οι ανηφόρες δεν έλειπαν από την διαδρομή μας. Τότε βρίσκαμε ένα όμορφο σημείο με θέα και χαλαρώναμε λιγάκι, ή σωριαζόμασταν καταμεσής στο μονοπάτι καθώς δεν υπήρχε και που αλλού να πας.
Κάποια στιγμή, σε ένα άνοιγμα του δρόμου, με αραιή βλάστηση, χάνουμε το μονοπάτι μας.
Βρε προς τα εδώ είναι, όχι μα πρέπει να είναι προς τα εκεί, όχι ρε από εκεί ήρθαμε. Μέχρι που βρήκαμε μια ταμπέλα που έγραφε πάνω Panchase.
"Έλα από εδώ πάμε..."
"Είσαι σίγουρη;"
"Σίγουρη, Panchase γράφει."
"Α ναι ρε την είδα. Πάμε..."
"Έλα και έχω αρχίσει να πεινάω!"
Μετά από λίγα λεπτά ανάβασης:
"Panchase Bhanjyang έτσι;"
"Ναι ρε, Bhanjyang αφού την έβγαλα και φωτογραφία. Μια χαρούλα όλα! Να δεις πόσο γρήγορα θα φτάσουμε!"
Από την κούραση και την αϋπνία, οι συνοδοιπόροι σας όμως δεν πρόσεξαν μια μικρή, μικρούτσικη λεπτομέρεια. Η πινακίδα βλέπετε ... δεν έγραφε Bhanjyang.
To the ... Peak??????
Ούτε η σημαία του συντρόφου δεν στάθηκε ψηλά εκείνο το πρωινό. Σαν ζόμπι από ταινία του 80 (εκείνα που δεν τρέχουν) σύρθηκαν σκυφτοί έξω από τον φιλικό ξενώνα στο απόκοσμο ξημέρωμα της λίμνης. Μαύροι κύκλοι, άσπρες φάτσες, κόκκινα μάτια και μια νωχελικότητα στη κίνηση, έμοιαζαν με πλάσματα καταραμένα. Για καλή τους τύχη βρήκαν ένα ταξί που τους οδήγησε στον σταθμό των Νεπαλέζικων ΚΤΕΛ. Μέσα στο λεωφορείο σωριάστηκαν στα καθίσματα τους, ξεκλέβοντας και ένα μικρό υπνάκι μέχρι να ξεκινήσει. Όμως ο οδηγός τους φαίνεται να είχε ντέρτια και καημούς, έτσι με το που πήγε να εκκινήσει το αμάξι έβαλε και τέρμα κάτι Νεπαλέζικα άσματα κάνοντας το σύντροφο να βρυκολακιάσει καθόλη τη διαδρομή έως την Kenda. Η δικιά του βέβαια δεν καταλαβαίνει από τέτοια, αυτή κοιμάται όπου σταθεί και όπου βρεθεί και κανόνια να βαράνε δεν πτοείται η αναίσθητη. Απλά από τους κραδασμούς και τις αναταράξεις της διαδρομής κέρδισε μερικά καρούμπαλα και μια μικρή διάσειση από τις αναπόφευκτες συγκρούσεις του κεφαλιού της με το τζάμι, την οροφή, το κεφάλι του συντρόφου της και την πλάτη της μπροστινής της θέσης. Ξύπνησε μόνο όταν πια έφτασαν στον προορισμό τους, φρέσκια και με σπιρτάδα έχοντας όμως μια αδιευκρίνιστη αίσθηση ότι κάποιος την είχε δείρει. Κατέβηκαν λοιπόν από το ΚΤΕΛ που θα του άξιζε μια θέση στα Ελληνικά λούνα-πάρκ αντί του αγαπημένου σε όλους μας "ταψί" και κίνησαν να ανακαλύψουν το μονοπάτι τους...
Το λεωφορείο δεν κουβαλάει μόνο επιβάτες αλλά και καφάσια με μπύρες και μία μεγάλη φιάλη γκαζιού!
"Από δω πάμε." ηγήθηκε της αποστολής ο σύντροφος.
"Είσαι σίγουρος ρε;"
"Ναι, από εδώ είναι. Κατηφορίζει δεν βλέπεις. Προς τα κάτω είναι το χωριό που θέλουμε να πάμε."
"Μα μήπως να ρωτήσουμε...;"
"Άντε να ρωτήσουμε να δούμε τι θα καταλάβεις."
Πέρασε ένα τέταρτο και ουδείς δε φάνηκε να απαντήσει στα ερωτήματα μας. Αρχίσαμε λοιπόν να κατηφορίζουμε το μονοπάτι που βρήκαμε. Μετά από ένα εικοσάλεπτο κατηφοριά ξανανεβήκαμε αφού ο δρόμος κατέληγε σε μια αυλή σπιτιού.
Συνεχίζουμε να βαδίζουμε κατά μήκος του κεντρικού δρόμου του χωριού. Ένα χωριουδάκι με μόνο έναν κεντρικό ασφαλτωμένο δρόμο, πέτρινες κατοικίες, αυλές με κότες και κατσίκια, ελάχιστα καταστήματα και γενικά μια αδιάφορη ύπαρξη σε ένα σχετικά αδιάφορο μέρος. Καταλήγουμε έξω από το χωρίο. Ψάχνουμε το μονοπάτι μας.
"Στην είσοδο του χωριού το δείχνει ο χάρτης ρε. Εδώ είναι η έξοδος."
"Εξαρτάται από πού έρχεσαι."
"Μα στον χάρτη φαίνεται ότι ερχόμαστε από την Ποκάρα."
"Είσαι σίγουρος; Και πού ξέρεις τι διαδρομή ακολούθησε το ΚΤΕΛ; Μπορεί να μπήκαμε από την έξοδο. Μπορεί το ΚΤΕΛ να λειτουργεί κυκλικά."
"Τι κυκλικά ρε, άνοιξε τα στραβά σου και κοίτα. Χωριό δεξιά. Γκρεμός αριστερά. Όταν μπήκαμε είχαμε το γκρεμό στα αριστερά μας. Δηλαδή η είσοδος του χωριού είναι από την άλλη."
Είσοδος, έξοδος, δεξιά και αριστερά, ποτήρι μισοάδειο και ποτήρι μισογεμάτο. Πιάνουμε μια φιλοσοφική συζήτηση για να καταλήξουμε στο:
"Τον κοιτάς ανάποδα τον χάρτη τόση ώρα!" και επιστρέφουμε στην άλλη μεριά του χωριού.
Με τα πολλά πέρα δώθε μας πήραν χαμπάρι οι καλοί άνθρωποι της Kenda, μαζεύτηκαν λοιπόν οι χωρικοί και μας πήραν από το χέρι να μας δείξουν το σωστό μονοπάτι.
"Αυτό;;; Μα αυτό είναι ανηφόρα! Από κατηφόρα δεν είπαμε θα πάμε;"
"15 άνθρωποι κορίτσι μου στο επιβεβαιώνουν - από εδώ είναι το μονοπάτι. Άντε να ξεκινήσουμε, έφτασε 9 η ώρα ... Ότι ανεβαίνει κατεβαίνει. Προχώρα!"
Και ξεκινήσαμε λοιπόν στην ανηφόρα, δρασκελίζοντας τις πλατιές πέτρες που οριοθετούσαν και κατεύθυναν το δρόμο μας. Πιάσαμε και ένα σταθερό ρυθμό, χαρούμενοι πια που βρισκόμασταν μέσα στη φύση, με δέντρα, πόες, θάμνους και αγριολούλουδα ανθισμένα γύρω μας, με τα πουλάκια να κελαηδάνε και τις επιβλητικές κορυφές του Σάραγκοτ και της Ανναπούρνα να φέγγουν κάτασπρες εκεί ψηλά σε μια όμορφη συννεφιασμένη μέρα.
Το μονοπάτι άλλαζε, από ανηφόρα γινόταν ίσωμα, μετά κατηφόρα, άνοιγε σε πλάτος και έβγαινε σε κεντρικούς χωματόδρομους και τότε έπρεπε να μαντέψεις την συνέχεια του. Ευτυχώς υπήρχε κάποια υποτυπώδη σήμανση και έτσι, πριν το καταλάβουμε πέρασαν δυο ώρες και φτάσαμε στην πρώτη μας στάση το χωριό Bhadure. Με θέα μια πανέμορφη κοιλάδα πήραμε το δεκατιανό μας δηλαδή κάτι κρακεράκια και ένα χυμό για εμένα και ένα γάλα σοκολατούχο για τον σύντροφο, που τα κουβαλούσαμε όλα από την Ποκάρα. Ήρθαν από κοντά και κάτι πιτσιρικάδες να μας γνωρίσουνε, συνεννοηθήκαμε με νοήματα, τους αφήσαμε και μερικά κρακεράκια και ξαναφορτωθήκαμε τα σακίδια μας για να συνεχίσουμε. Εκεί λίγο πριν βγούμε από το Bhadure πετυχαίνουμε δυο νεαρούς που οδηγούσαν δυο δεκαοχτάχρονες πιτσιρίκες. Τους καλημερίσαμε και πιάσαμε κουβέντα.
"Που πηγαίνετε;"
"Μέχρι το Panchase Bhanjyang για να διανυκτερεύσουμε. Και την επόμενη μέρα επιστρέφουμε μέσω της Ghatichina."
"Καλά και θα το κάνετε σήμερα όλο αυτό; Είναι αρκετός δρόμος. Γιατί δεν μένετε απόψε στο Bhadure; Να πάτε αύριο στο Bhanjyang."
"Δεν προλαβαίνουμε. Θέλουμε να είμαστε πίσω στη Ποκάρα για το Bisket Jatra (Νεπαλέζικη πρωτοχρονιά)."
"Ο οδηγός σας πού είναι;"
"Α... ναι ... δεν έχουμε οδηγό!"
"Μάλιστα... Να προσέχετε πολύ μην μπερδευτείτε. Χάρτη έχετε;"
"Έχουμε... έχουμε."
School celebration in Bhadure village, Nepal
Αφήσαμε λοιπόν πίσω μας το Bhadure και προχωρήσαμε, παρακολουθώντας στενά τον χάρτη μας και γιορτάζοντας όποτε πετυχαίναμε κάποιον μικρό ναό, που ήταν σπαρμένοι στις παρυφές της διαδρομής μας, επιβεβαιώνοντας ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Στο δρόμο μας πάνω χαιρετούσαμε κυρίως ντόπιους και κάποια στιγμή πετύχαμε και μια άλλη ομάδα Αμερικανών περιηγητών οι οποίοι ακολουθούσαν πιστά τον οδηγό τους. Η ίδια συνομιλία επαναλήφθηκε: Ναι το γνωρίζουμε ότι είναι μακρύς ο δρόμος μέχρι το Panchase Bhanjyang. Ναι ξέρουμε ότι μπορούμε να μείνουμε στο Bhadure αλλά δεν θέλουμε. Όχι δεν έχουμε οδηγό...
Και συνεχίζαμε, ενάντια στο κατεστημένο, με οδηγό τον χάρτη και φάρο τις αισθήσεις μας (σωθήκαμε!) ... Καμιά φορά η κούραση μας γονάτιζε λιγάκι, καθότι οι ανηφόρες δεν έλειπαν από την διαδρομή μας. Τότε βρίσκαμε ένα όμορφο σημείο με θέα και χαλαρώναμε λιγάκι, ή σωριαζόμασταν καταμεσής στο μονοπάτι καθώς δεν υπήρχε και που αλλού να πας.
Κάποια στιγμή, σε ένα άνοιγμα του δρόμου, με αραιή βλάστηση, χάνουμε το μονοπάτι μας.
Βρε προς τα εδώ είναι, όχι μα πρέπει να είναι προς τα εκεί, όχι ρε από εκεί ήρθαμε. Μέχρι που βρήκαμε μια ταμπέλα που έγραφε πάνω Panchase.
"Έλα από εδώ πάμε..."
"Είσαι σίγουρη;"
"Σίγουρη, Panchase γράφει."
"Α ναι ρε την είδα. Πάμε..."
"Έλα και έχω αρχίσει να πεινάω!"
Μετά από λίγα λεπτά ανάβασης:
"Panchase Bhanjyang έτσι;"
"Ναι ρε, Bhanjyang αφού την έβγαλα και φωτογραφία. Μια χαρούλα όλα! Να δεις πόσο γρήγορα θα φτάσουμε!"
Από την κούραση και την αϋπνία, οι συνοδοιπόροι σας όμως δεν πρόσεξαν μια μικρή, μικρούτσικη λεπτομέρεια. Η πινακίδα βλέπετε ... δεν έγραφε Bhanjyang.
To the ... Peak??????
