Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Η μεγάλη κάθοδος
Το επόμενο πρωινό μόλις άρχισε να γλυκοχαράζει σηκωθήκαμε, όπως και οι υπόλοιποι ταξιδιώτες. Δυστυχώς το τοπίο δεν είχε αλλάξει από το προηγούμενο βράδυ και οι κορυφές των Ιμαλάϊων παρέμεναν πεισματάρικα κρυμμένες πίσω από την πυκνή συννεφιά. Κάτω και γύρω μας πυκνά σύννεφα έκρυβαν τον ορίζοντα και η βροχή συνέχιζε να πέφτει με αμείωτη ένταση. Στη κουζίνα ο Νεπαλέζος οικοδεσπότης μαζί με έναν μικρό βοηθό ετοίμαζαν το πρωινό μας. Στριμωχτήκαμε και εμείς μέσα με τους υπόλοιπους να απολαύσουμε το τσάι μας το οποίο μας ζέστανε ευχάριστα στην πρωινή παγωνιά. Είχαμε αποφασίσει να ακολουθήσουμε τον Γιαπωνέζο με τον οδηγό του για να μην ξανά-χαθούμε, τουλάχιστον μέχρι το Bhanjyang, μια διαδρομή που βρισκόταν εκτός του χάρτη μας, και στην συνέχεια να βρούμε τρόπο να φτάσουμε μέχρι την Ghacchina. Σύμφωνα με τον χάρτη μετά το Bhanjyang θα συναντούσαμε πολλά χωρία - το οποίο ήταν και ο στόχος μας - κάτι που μείωνε τις πιθανότητες να ξανά-επαναληφθεί η χθεσινή μας περιπέτεια. Για κακή μας τύχη λόγω της βροχής ο Γιαπωνέζος τελικά θα πήγαινε μαζί με την Πορτογαλίδα και τους οδηγούς τους σε ένα άλλο χωριό, από την άλλη μεριά του βουνού, για να πάρουν το λεωφορείο της επιστροφής, από μια μικρή και αρκετά αδιάφορη διαδρομή. Για μια ακόμα φορά αποφασίσαμε να μην κάνουμε την ασφαλή επιλογή και φορτωθήκαμε τα πράγματα μας για να κατέβουμε το βουνό μόνοι μας.
Can you hear the prayers
Το καταφύγιο και ο ναός του
"Γλιστράει πάρα πολύ. Προσέχετε γιατί θα σκοτωθείτε." και με αυτές τις λέξεις μας αποχαιρέτισε ο Νεπαλέζος οικοδεσπότης μας δείχνοντας μας το σωστό μονοπάτι.
Ξεκινήσαμε μα πριν προλάβουμε να κάνουμε τρία βήματα, έφαγα την πρώτη τούμπα της ημέρας. Πάει να με κράξει ο σύντροφος που δεν προσέχω που πατάω και πέφτει και αυτός φαρδύς πλατύς κάτω. Οι υπόλοιποι ταξιδιώτες και οδηγοί να μας παρακολουθούν από πάνω. Δεν πτοηθήκαμε, σηκωθήκαμε, σκουπίσαμε τους βρεγμένους και πονεμένους πισινούς μας και συνεχίσαμε. Στα επόμενα τέσσερα βήματα ξαναπέσαμε, διαδοχικά.
Η διαδρομή μέχρι το Bhanjyang κύλησε, ή καλύτερα κατρακύλησε κάπως έτσι. Η κατάβαση ήταν κάθετη και η θέα, παρόλο που ήταν περιορισμένη, ήταν εκπληκτική. Όταν φτάσαμε στο Bhanjyang, ένα λιλιπούτιο χωριουδάκι αγοράσαμε από τον ξενώνα του χωριού μια μεγάλη σακούλα να την χρησιμοποιήσω για αδιάβροχο, καθώς τα ρούχα μου μόνο αδιάβροχα δεν τα έλεγες, και η βροχή όλο και δυνάμωνε. Στο παρακάτω χωριό μετά από μια ακόμα τούμπα και εν μέσω κατακλυσμιαίας καταιγίδας, ακούσαμε μια φωνή που μας καλούσε. Ήταν μια γυναίκα που είχε βγει στο μπαλκόνι του σπιτιού της και μας φώναζε να κάνουμε μια στάση σπίτι της μέχρι να σταματήσει η βροχή. Δεχτήκαμε την πρόταση της και το τσάι με γάλα που μας κέρασε στην όμορφη βεράντα της, συνεννοούμενοι με νοήματα και τα ελάχιστα αγγλικά που μιλούσε. Μας πρότεινε να διανυκτερεύσουμε σπίτι της και την επόμενη μέρα που θα είχε φτιάξει ο καιρός να αναχωρήσουμε. Αρνηθήκαμε ευγενικά γιατί το βράδυ ήταν η Νεπαλέζικη πρωτοχρονιά και θέλαμε να την γιορτάσουμε με τους φίλους μας στην Ποκάρα. Το τσάι της πάντως ήταν τόσο νόστιμο, από τον κήπο της όπως μας δήλωσε, που αναχωρήσαμε με μια σακούλα αγορασμένη σε πραγματικά αστεία τιμή. Όπως κατηφορίζαμε πετυχαίναμε οικογένειες ντόπιων που μας χαιρετούσαν και μας συμβούλευαν να φύγουμε από το μονοπάτι ενώ από τα μπαλκόνια μας έρχονταν συνέχεια προσκλήσεις για τσάι και για home stay. Όλοι ανεξαιρέτως επέμεναν να πάμε από τον δρόμο στον οποίο τις καλές μέρες ανέβαινε το λεωφορείο. Εμείς επιμέναμε να συνεχίσουμε το μονοπάτι γιατί η απόσταση ήταν μεγαλύτερη από τον δρόμο και η διαδρομή σαφώς πιο αδιάφορη. Μέχρι που ... χαθήκαμε για 2η φορά!
Feels like the top of the world
Leaving Sidhane Village
(κάπου εδώ ξαναχαθήκαμε...!)
Το επόμενο πρωινό μόλις άρχισε να γλυκοχαράζει σηκωθήκαμε, όπως και οι υπόλοιποι ταξιδιώτες. Δυστυχώς το τοπίο δεν είχε αλλάξει από το προηγούμενο βράδυ και οι κορυφές των Ιμαλάϊων παρέμεναν πεισματάρικα κρυμμένες πίσω από την πυκνή συννεφιά. Κάτω και γύρω μας πυκνά σύννεφα έκρυβαν τον ορίζοντα και η βροχή συνέχιζε να πέφτει με αμείωτη ένταση. Στη κουζίνα ο Νεπαλέζος οικοδεσπότης μαζί με έναν μικρό βοηθό ετοίμαζαν το πρωινό μας. Στριμωχτήκαμε και εμείς μέσα με τους υπόλοιπους να απολαύσουμε το τσάι μας το οποίο μας ζέστανε ευχάριστα στην πρωινή παγωνιά. Είχαμε αποφασίσει να ακολουθήσουμε τον Γιαπωνέζο με τον οδηγό του για να μην ξανά-χαθούμε, τουλάχιστον μέχρι το Bhanjyang, μια διαδρομή που βρισκόταν εκτός του χάρτη μας, και στην συνέχεια να βρούμε τρόπο να φτάσουμε μέχρι την Ghacchina. Σύμφωνα με τον χάρτη μετά το Bhanjyang θα συναντούσαμε πολλά χωρία - το οποίο ήταν και ο στόχος μας - κάτι που μείωνε τις πιθανότητες να ξανά-επαναληφθεί η χθεσινή μας περιπέτεια. Για κακή μας τύχη λόγω της βροχής ο Γιαπωνέζος τελικά θα πήγαινε μαζί με την Πορτογαλίδα και τους οδηγούς τους σε ένα άλλο χωριό, από την άλλη μεριά του βουνού, για να πάρουν το λεωφορείο της επιστροφής, από μια μικρή και αρκετά αδιάφορη διαδρομή. Για μια ακόμα φορά αποφασίσαμε να μην κάνουμε την ασφαλή επιλογή και φορτωθήκαμε τα πράγματα μας για να κατέβουμε το βουνό μόνοι μας.
Can you hear the prayers
Το καταφύγιο και ο ναός του
"Γλιστράει πάρα πολύ. Προσέχετε γιατί θα σκοτωθείτε." και με αυτές τις λέξεις μας αποχαιρέτισε ο Νεπαλέζος οικοδεσπότης μας δείχνοντας μας το σωστό μονοπάτι.
Ξεκινήσαμε μα πριν προλάβουμε να κάνουμε τρία βήματα, έφαγα την πρώτη τούμπα της ημέρας. Πάει να με κράξει ο σύντροφος που δεν προσέχω που πατάω και πέφτει και αυτός φαρδύς πλατύς κάτω. Οι υπόλοιποι ταξιδιώτες και οδηγοί να μας παρακολουθούν από πάνω. Δεν πτοηθήκαμε, σηκωθήκαμε, σκουπίσαμε τους βρεγμένους και πονεμένους πισινούς μας και συνεχίσαμε. Στα επόμενα τέσσερα βήματα ξαναπέσαμε, διαδοχικά.
Η διαδρομή μέχρι το Bhanjyang κύλησε, ή καλύτερα κατρακύλησε κάπως έτσι. Η κατάβαση ήταν κάθετη και η θέα, παρόλο που ήταν περιορισμένη, ήταν εκπληκτική. Όταν φτάσαμε στο Bhanjyang, ένα λιλιπούτιο χωριουδάκι αγοράσαμε από τον ξενώνα του χωριού μια μεγάλη σακούλα να την χρησιμοποιήσω για αδιάβροχο, καθώς τα ρούχα μου μόνο αδιάβροχα δεν τα έλεγες, και η βροχή όλο και δυνάμωνε. Στο παρακάτω χωριό μετά από μια ακόμα τούμπα και εν μέσω κατακλυσμιαίας καταιγίδας, ακούσαμε μια φωνή που μας καλούσε. Ήταν μια γυναίκα που είχε βγει στο μπαλκόνι του σπιτιού της και μας φώναζε να κάνουμε μια στάση σπίτι της μέχρι να σταματήσει η βροχή. Δεχτήκαμε την πρόταση της και το τσάι με γάλα που μας κέρασε στην όμορφη βεράντα της, συνεννοούμενοι με νοήματα και τα ελάχιστα αγγλικά που μιλούσε. Μας πρότεινε να διανυκτερεύσουμε σπίτι της και την επόμενη μέρα που θα είχε φτιάξει ο καιρός να αναχωρήσουμε. Αρνηθήκαμε ευγενικά γιατί το βράδυ ήταν η Νεπαλέζικη πρωτοχρονιά και θέλαμε να την γιορτάσουμε με τους φίλους μας στην Ποκάρα. Το τσάι της πάντως ήταν τόσο νόστιμο, από τον κήπο της όπως μας δήλωσε, που αναχωρήσαμε με μια σακούλα αγορασμένη σε πραγματικά αστεία τιμή. Όπως κατηφορίζαμε πετυχαίναμε οικογένειες ντόπιων που μας χαιρετούσαν και μας συμβούλευαν να φύγουμε από το μονοπάτι ενώ από τα μπαλκόνια μας έρχονταν συνέχεια προσκλήσεις για τσάι και για home stay. Όλοι ανεξαιρέτως επέμεναν να πάμε από τον δρόμο στον οποίο τις καλές μέρες ανέβαινε το λεωφορείο. Εμείς επιμέναμε να συνεχίσουμε το μονοπάτι γιατί η απόσταση ήταν μεγαλύτερη από τον δρόμο και η διαδρομή σαφώς πιο αδιάφορη. Μέχρι που ... χαθήκαμε για 2η φορά!
Feels like the top of the world
Leaving Sidhane Village
(κάπου εδώ ξαναχαθήκαμε...!)
