Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Επίλογος: Ο Σεισμός
"Το Νεπάλ. Καταστροφή. Χάθηκαν όλα, με ακούς, όλα..."
Η φωνή του συντρόφου ακούγονταν συντετριμμένη στο τηλέφωνο. Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε. Το μόνο που σκέφτηκα στο άκουσμα του Νεπάλ είναι που δεν είχα ακόμα αξιωθεί να βγάλω τα πράγματα από τα μπάκπακ με αποτέλεσμα να έχουμε ξεμείνει οικογενειακώς από καθαρά εσώρουχα.
"Ποιο Νεπάλ. Τι έγινε; Τι έπαθες; Ρε κλαις;"
Σεισμός μου είπε μα δεν καταλάβαινα τον σπαραγμό του. Βλέπετε, έπαιζα σε άλλη τραγωδία εκείνη τη στιγμή. Με τον πατέρα μου αδειάζαμε το σπίτι της αδερφής του και με πέτυχε στην στιγμή που είχα χαθεί στα ταξιδιωτικά περιοδικά της. Αγαπούσε πολύ τα τα ταξίδια η θεία μου που πριν από λίγο καιρό είχε φύγει για το μεγάλο, ξέρετε, εκείνο που δεν έχει επιστροφή... Χαμένη στα όνειρα που δεν εκπλήρωσε, στους προορισμούς που δεν γνώρισε και στα σχέδια που δεν πραγματοποίησε, δεν έδωσα βάση. Δεν είχε τηλεόραση το σπίτι για να δω το δράμα σε όλη του τη διάσταση. Ούτε ίντερνετ για να ενημερωθώ. Το κλείσαμε και συνέχισα να μαζεύω. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Ήταν μια φίλη μου.
"Ευτυχώς γυρίσατε. Δεν θυμόμουνα πότε επιστρέφετε. Δεν είδες τι έγινε στο Νεπάλ; Φοβήθηκα ότι είστε ακόμα εκεί..."
Πάλι δεν κατάλαβα, αλλά άρχισα να υποψιάζομαι. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε και αυτή τη φορά ήταν του πατέρα μου.
"Ναι δίπλα μου είναι. Ναι πριν λίγες μέρες γυρίσανε. Ναι, στο Νεπάλ είχανε πάει... Σεισμός έ;" τον άκουσα να λέει.
Εκείνη την μέρα το τηλέφωνο θα χτυπούσε συνέχεια...
Έτσι λοιπόν δεν νιώσαμε τις δονήσεις των σεισμών που παρέσυραν στο θάνατο πάνω από 8000 ψυχές, λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά από την επιστροφή μας. Με την ψυχή μας όμως να έχει καθυστερήσει λίγο στο δρόμο, τις πιάνει τις ψυχές βλέπετε μια χρονοκαθυστέρηση, παίρνουν το χρόνο τους για να προσγειωθούν στην πραγματικότητα, μας έπιασε ανυπεράσπιστους η τραγωδία.
Θυμήθηκα στο αεροδρόμιο που χαζεύαμε τις φωτογραφίες που βγάλαμε στο ταξίδι μας. Που να ξέραμε τότε ότι οι φωτογραφίες μας αποτελούν μερικές από τις τελευταίες αποτυπώσεις μνημείων της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco. Πως να γνωρίζαμε ότι κάποιοι από τους ανθρώπους που συναντήσαμε και συναναστραφήκαμε, ίσως αυτή τη στιγμή να έχουνε χάσει το σπίτι τους, την οικογένεια τους, την ζωή τους. Τι θα είχε συμβεί εάν πραγματοποιούσαμε το ταξίδι μας μόλις μερικές μέρες αργότερα... Αυτές οι σκέψεις μας βασάνιζαν για πολύ καιρό ...
Πρώτα επιβεβαιώσαμε ότι οι φίλοι που αφήσαμε πίσω είναι ζωντανοί και καλά στην υγεία τους. Δεν υπήρχε τρόπος όμως να μάθουμε για όλους... Μα μέσα μας κάτι πάγωσε. Δεν ξανά κοιτάξαμε τις φωτογραφίες, ούτε μιλάγαμε, ούτε και μας ρώτησαν για το ταξίδι μας... Νιώθαμε σαν να πέθανε κάποιος ξαφνικά, έτσι έμοιαζε, και έπρεπε να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι δεν θα το ξαναδούμε...
Και όμως το Νεπάλ δεν πέθανε. Έχασε ανθρώπους και ιστορικά μνημεία, πληγώθηκε άσχημα αλλά αναρρώνει, μέσα από τις προσπάθειες και την περηφάνια αυτού του όμορφου λαού, για να ανοίξει ξανά τις αγκαλιές του στους επισκέπτες του. Και ενώ αυτή η τραγωδία θα παραμείνει γραμμένη με αίμα στην ιστορία της υπέροχης αυτής χώρας, η ζωή, όπως πάντα, ανυψώνεται από τα συντρίμμια, καλημερίζει τον ήλιο και υποδέχεται το μέλλον της με ένα περήφανο Namaste*!
Η ιστορία αυτή είναι αφιερωμένη στα θύματα του σεισμού του Νεπάλ και στους ανθρώπους που βοήθησαν, στήριξαν και στηρίζουν την όμορφη αυτή χώρα στον δύσκολο της αγώνα να ξεπεράσει αυτήν την ανείπωτη τραγωδία.
*Namaste
is an ancient Sanskrit greeting still in everyday use in India and especially on the trail in the Nepal Himalaya. Translated roughly, it means "I bow to the God within you", or "The Spirit within me salutes the Spirit in you" - a knowing that we are all made from the same One Divine Consciousness.
"Το Νεπάλ. Καταστροφή. Χάθηκαν όλα, με ακούς, όλα..."
Η φωνή του συντρόφου ακούγονταν συντετριμμένη στο τηλέφωνο. Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε. Το μόνο που σκέφτηκα στο άκουσμα του Νεπάλ είναι που δεν είχα ακόμα αξιωθεί να βγάλω τα πράγματα από τα μπάκπακ με αποτέλεσμα να έχουμε ξεμείνει οικογενειακώς από καθαρά εσώρουχα.
"Ποιο Νεπάλ. Τι έγινε; Τι έπαθες; Ρε κλαις;"
Σεισμός μου είπε μα δεν καταλάβαινα τον σπαραγμό του. Βλέπετε, έπαιζα σε άλλη τραγωδία εκείνη τη στιγμή. Με τον πατέρα μου αδειάζαμε το σπίτι της αδερφής του και με πέτυχε στην στιγμή που είχα χαθεί στα ταξιδιωτικά περιοδικά της. Αγαπούσε πολύ τα τα ταξίδια η θεία μου που πριν από λίγο καιρό είχε φύγει για το μεγάλο, ξέρετε, εκείνο που δεν έχει επιστροφή... Χαμένη στα όνειρα που δεν εκπλήρωσε, στους προορισμούς που δεν γνώρισε και στα σχέδια που δεν πραγματοποίησε, δεν έδωσα βάση. Δεν είχε τηλεόραση το σπίτι για να δω το δράμα σε όλη του τη διάσταση. Ούτε ίντερνετ για να ενημερωθώ. Το κλείσαμε και συνέχισα να μαζεύω. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Ήταν μια φίλη μου.
"Ευτυχώς γυρίσατε. Δεν θυμόμουνα πότε επιστρέφετε. Δεν είδες τι έγινε στο Νεπάλ; Φοβήθηκα ότι είστε ακόμα εκεί..."
Πάλι δεν κατάλαβα, αλλά άρχισα να υποψιάζομαι. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε και αυτή τη φορά ήταν του πατέρα μου.
"Ναι δίπλα μου είναι. Ναι πριν λίγες μέρες γυρίσανε. Ναι, στο Νεπάλ είχανε πάει... Σεισμός έ;" τον άκουσα να λέει.
Εκείνη την μέρα το τηλέφωνο θα χτυπούσε συνέχεια...
Έτσι λοιπόν δεν νιώσαμε τις δονήσεις των σεισμών που παρέσυραν στο θάνατο πάνω από 8000 ψυχές, λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά από την επιστροφή μας. Με την ψυχή μας όμως να έχει καθυστερήσει λίγο στο δρόμο, τις πιάνει τις ψυχές βλέπετε μια χρονοκαθυστέρηση, παίρνουν το χρόνο τους για να προσγειωθούν στην πραγματικότητα, μας έπιασε ανυπεράσπιστους η τραγωδία.
Θυμήθηκα στο αεροδρόμιο που χαζεύαμε τις φωτογραφίες που βγάλαμε στο ταξίδι μας. Που να ξέραμε τότε ότι οι φωτογραφίες μας αποτελούν μερικές από τις τελευταίες αποτυπώσεις μνημείων της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco. Πως να γνωρίζαμε ότι κάποιοι από τους ανθρώπους που συναντήσαμε και συναναστραφήκαμε, ίσως αυτή τη στιγμή να έχουνε χάσει το σπίτι τους, την οικογένεια τους, την ζωή τους. Τι θα είχε συμβεί εάν πραγματοποιούσαμε το ταξίδι μας μόλις μερικές μέρες αργότερα... Αυτές οι σκέψεις μας βασάνιζαν για πολύ καιρό ...
Πρώτα επιβεβαιώσαμε ότι οι φίλοι που αφήσαμε πίσω είναι ζωντανοί και καλά στην υγεία τους. Δεν υπήρχε τρόπος όμως να μάθουμε για όλους... Μα μέσα μας κάτι πάγωσε. Δεν ξανά κοιτάξαμε τις φωτογραφίες, ούτε μιλάγαμε, ούτε και μας ρώτησαν για το ταξίδι μας... Νιώθαμε σαν να πέθανε κάποιος ξαφνικά, έτσι έμοιαζε, και έπρεπε να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι δεν θα το ξαναδούμε...
Και όμως το Νεπάλ δεν πέθανε. Έχασε ανθρώπους και ιστορικά μνημεία, πληγώθηκε άσχημα αλλά αναρρώνει, μέσα από τις προσπάθειες και την περηφάνια αυτού του όμορφου λαού, για να ανοίξει ξανά τις αγκαλιές του στους επισκέπτες του. Και ενώ αυτή η τραγωδία θα παραμείνει γραμμένη με αίμα στην ιστορία της υπέροχης αυτής χώρας, η ζωή, όπως πάντα, ανυψώνεται από τα συντρίμμια, καλημερίζει τον ήλιο και υποδέχεται το μέλλον της με ένα περήφανο Namaste*!
Η ιστορία αυτή είναι αφιερωμένη στα θύματα του σεισμού του Νεπάλ και στους ανθρώπους που βοήθησαν, στήριξαν και στηρίζουν την όμορφη αυτή χώρα στον δύσκολο της αγώνα να ξεπεράσει αυτήν την ανείπωτη τραγωδία.
*Namaste
is an ancient Sanskrit greeting still in everyday use in India and especially on the trail in the Nepal Himalaya. Translated roughly, it means "I bow to the God within you", or "The Spirit within me salutes the Spirit in you" - a knowing that we are all made from the same One Divine Consciousness.
