Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Διαπιστώσεις, λαθρεπιβάτες και η μεγάλη σφαγή
Την άφιξη στην πόλη της Μπακαπούρ ακολούθησαν κάποιες σημαντικές διαπιστώσεις.
Η πρώτη διαπίστωση αφορούσε τις διαφορές του οικονομικού λεωφορείου με το ακριβό. Βλέπετε η μετεμψύχωση του Σκρούτζ εκμεταλλεύτηκε δεόντως την σύμπνοια και τη χαλαρή διάθεση της παρέας επιβάλλοντας ύπουλα τα δικά της ταξιδιωτικά στάνταρ. Το οικονομικό λεωφορείο που μετέβησαν, ήτο ένα διαλυμένο χρέπι, με ατμοσφαιρικά πολύχρωμη διακόσμηση και εξωφρενικά δυνατή μουσική. Πρόσφερε δε απλόχερα το στοιχείο της αδρεναλίνης καθώς σε κάθε στροφή έγερνε με κίνδυνο να ντελαπάρει στον γκρεμό, με κάθε ανεπαίσθητη ανωμαλία του δρόμου να εκτοξεύει τους επιβάτες ένθεν κακείθεν στο εσωτερικό του οχήματος. Οι στάσεις που πραγματοποίησε, έγιναν στους ίδιους χώρους που σταματούν ΟΛΑ τα λεωφορεία του Νεπάλ ταυτόχρονα, κάτι που έκανε τους άνδρες της παρέας να τρέχουν να ανακουφιστούν στα θαμνάκια και τις κοπέλες να αρκεστούν σε μια επίπονη εγκράτεια. Συγκεκριμένα η ηρωίδα σας προσπαθούσε να χωνέψει τα 2-3 ιμόντιουμ που είχε φάει για πρωινό καθώς οι τελευταίες μαγικές μέρες στην Ποκάρα συνοδεύτηκαν με μια ιδιόμορφη στομαχική διαταραχή η οποία την έκανε να τρέχει σε ανύποπτες στιγμές στην κοντινότερη τουαλέτα. Καθώς δεν υπήρχε η πολυτέλεια χρόνου για την επιλογή του εκάστοτε καμπινέ, απέκτησε ενδιαφέρουσες εμπειρίες με κατσαρίδες να προσπαθούν να διεκδικήσουν το χαρτί τουαλέτας (όποτε υπήρχε χαρτί τουαλέτας), αρουραίους που συνόδευαν την διαδικασία με εμψυχωτικά τσιρίγματα και μια ιερή αγελάδα που εμφανίστηκε απρόσκλητη από ένα ανοιχτό παράθυρο για να εκφράσει την συμπαράσταση της.
Η δεύτερη διαπίστωση ήταν η αντοχή των αξιαγάπητων Μαρούτι. Το φιλικό μας ζευγάρι βλέπετε είχε αποφασίσει να κάνει μεγάλες επενδύσεις για την ταξιδιωτική του συλλογή και αποχώρησε από την Ποκάρα με μία επιπλέον αποσκευή η οποία προφανώς ξεπέρασε το συνολικό βάρος που αντέχει το ταξί και καταμεσής της λεωφόρου στο Κατμαντού έπαθαν λάστιχο. Ευτυχώς το όχημα διέθετε ρεζέρβα και έτσι το ταξίδι τους συνεχίστηκε αναίμακτα μέχρι την Μπακταπούρ.
Η τρίτη διαπίστωση ήταν η συνειδητοποίηση της μικρής σωματικής διάπλασης του γηγενούς πληθυσμού. Γιατί το ξενοδοχείο που έκλεισε η φίλη σας, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, ήταν γνήσιο παράδειγμα της Βουδιστικής ρήσης: "Ότι δώσεις θα πάρεις". Και στην προκειμένη περίπτωση αυτό που έδωσαν το πήραν σε μέγεθος καθώς το κατάλυμα ήταν ιδιαίτερα τσιγκούνικο όχι μόνο στις υπηρεσίες αλλά και στις διαστάσεις του. Για το αγαπημένο σας ζεύγος βέβαια, που είναι σχετικά μινιόν δεν αποτέλεσε μεγάλο πρόβλημα. Για το φιλικό ζευγάρι που μοιάζει σαν να ξέφυγε από το καστ των Βίκινγκς ήταν σκέτο μαρτύριο καθώς αντικειμενικά: δεν χωρούσαν πουθενά. Διπλωμένοι στα δύο ανέβαιναν τις σκάλες, σαν τις σαύρες στριμώχνονταν για να διασχίσουν τις πόρτες και τα πόδια τους έμεναν απέξω όποτε πήγαιναν να αποπατήσουν. Από την διαμονή τους πήραν σουβενίρ και ένα αυχενικό σύνδρομο το οποίο ακόμα τους βασανίζει και ενίοτε παθαίνουν κλειστοφοβικές κρίσεις. Ευτυχώς η φιλία τους συνεχίστηκε παρόλο που η επιλογή του συγκεκριμένου ξενοδοχείου βαραίνει το κάρμα και την συνείδηση της συγγραφέως.
Vatsala Durga Temple in Bhaktapur Durbar_Square 2015_before_Nepal_Earthquake
Midday in Bhaktapur, Durbar Square
Local Art in Bhaktapur, Nepal
Η Μπακταπούρ ζούσε ακόμα στον ρυθμό του Bisket Jatra. Κάθε βράδυ ψαλμωδίες συνόδευαν ινδουιστικές θεότητες που σαν επιτάφιοι διέσχιζαν αυτήν την ιστορική πόλη κάτω από πολύχρωμες ομπρέλες και υπό το φως των κεριών. Οι μεγαλοπρεπείς ξύλινες παγόδες που στέγαζαν αγάλματα και προσόψεις θεοτήτων σκαλισμένες περίτεχνα στο ξύλο, η παραδοσιακή αρχιτεκτονική της πόλης, οι αναρίθμητοι βωμοί γεμάτοι πρόσφορα που ξεφύτρωναν παντού, η έλλειψη τουριστικής εκμετάλλευσης και η αυθεντικότητα του μέρους, μάγεψαν τους ταξιδιώτες. Από την ταράτσα του εστιατορίου παρακολουθούσαν το πολύχρωμο θρησκευτικό μπουλούκι να μεταφέρει με κατάνυξη τα αγάλματα των θεών τους, στολισμένα με γιρλάντες από λουλούδια ενώ η μυρωδιά των αρωματικών στικ γέμιζε την ατμόσφαιρα και οι πιστοί ντυμένοι με τις παραδοσιακές στολές τους άναβαν φωτιές στους δρόμους και τραγουδούσαν μέχρι τις πρωινές ώρες.
Στην pottery square το ίδιο βράδυ πέτυχαν μια ακόμα θρησκευτική μάζωξη. Ανάμεσα σε μουσικές και ψαλμωδίες οι πιστοί υποδέχτηκαν τους ξένους, προσφέροντας τους κρασί από μια πήλινη κανάτα, το οποίο στην γεύση θύμιζε κονιάκ, και προσπάθησαν να τους εξηγήσουν με τα σπασμένα τους αγγλικά τι σημαίνει αυτή η γιορτή για εκείνους. Ένας ναός του Γκανέσα, θεό της σοφίας, των τεχνών, των γραμμάτων, με το κεφάλι ελέφαντα και μυθολογία ως μια διαφορετική οιδιπόδεια τραγωδία, δέσποζε κάτω από την σκέπη μιας ιερής συκής (peepal tree) στην άκρη της πλατείας. Την επόμενη μέρα το μεσημέρι, όπως τους εξήγησαν, η ιερή συκή που έφτανε τα 30 μέτρα, θα κοβόταν προς τιμήν του νέου έτους και θα μεταφυτευόταν σε έναν άλλο ναό σε μια άλλη πλατεία. Οι τέσσερις ταξιδιώτες είχαν χαθεί κάπου ανάμεσα από τον χώρο και τον χρόνο της μαγεμένης πόλης, η μυθολογία τους τράβηξε, το κρασί τους μέθυσε και δεν αντελήφθησαν την μοναδικότητα της ιστορίας που τους διηγήθηκαν. Άλλη μια τελετουργία που αναβιώνει για εκείνους σκέφτηκαν, με όλη την υπεροψία της δυτικής τους κουλτούρας, δεν παρατήρησαν ότι ήταν οι μοναδικοί της μάρτυρες και δεν κράτησαν σημειώσεις σίγουροι ότι το Lonley Planet είχε φτάσει πολύ πριν από εκείνους στα χνάρια αυτής της ιστορίας.
Την επόμενη μέρα, εκατοντάδες άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία, ενώ οι γύρω δρόμοι, τα μπαλκόνια και οι σκεπές φιλοξενούσαν άλλους τόσους, όλοι ντυμένοι πολύχρωμα και παραδοσιακά. Το δέντρο στολισμένο με πολύχρωμες κορδέλες έστεκε περήφανο ενώ μπάντες έπαιζαν μουσική, δοξασίες ανυψώνονταν στον ουρανό και ένα κλίμα ανυπομονησίας και ενθουσιασμού διαπερνούσε το πλήθος. Ανεβήκαμε στην ταράτσα του ξενοδοχείου μας που πρόσφερε ανεμπόδιστα το θέαμα της πλατείας. Ένας άνδρας είχε σκαρφαλώσει στην κορυφή του δέντρου και μοίραζε χρήματα από εκεί ψηλά ενώ οι συγκεντρωμένοι σήκωναν τα χέρια τους ψηλά με σφυρίγματα και ευφημισμούς. Ο άνδρας αφού πέταξε τα χαρτονομίσματα στον αέρα που έπεσαν στο πλήθος σαν γκρίζο κομφετί κατέβηκε το δέντρο. Όταν έφτασε 12 ακριβώς το δέντρο άρχισε να ταλαντεύεται έως που προσγειώθηκε απαλά στους συγκεντρωμένους που ξεκίνησαν να το μεταφέρουν πανηγυρικά προς την επόμενη του τοποθεσία.
Όταν απομακρύνθηκε ο κόσμος πετύχαμε τους φίλους μας οι οποίοι επίσης έτυχε να είναι μάρτυρες αυτής της μοναδικής εμπειρίας. Είχαμε ξεχάσει το δυσοίωνο πρωινό μας συναίσθημα όταν στη βόλτα μας ανακαλύψαμε ένα ζωντανό κατσικάκι δεμένο στα κιγκλιδώματα ενός ναού και αποφασίσαμε να τους συνοδεύσουμε σε μια αποχαιρετιστήρια βόλτα της πόλης.
Την ώρα λοιπόν που τραβούσα βίντεο, βλέπω τον σύντροφο να φεύγει τρέχοντας από το πλάνο. Πριν καν καταλάβω τι τραβάω, σκέφτηκα: Εδώ δεν είχαμε δει το κατσικάκι;. Το κατσικάκι ήταν ακόμα εκεί. Μισό εδώ μισό εκεί δηλαδή. Αλλού το κεφάλι αλλού το κορμί. Και αίμα, πολύ αίμα κυλούσε μυρωδάτο στις πέτρες του ναού. Ακολούθησα τον σύντροφο μόνο για να τον δω να ανεβαίνει γρήγορα τον δρόμο που κατέβηκε ενώ ένα ακόμα κατσικάκι στο βάθος έχανε εκείνη τη στιγμή το κεφάλι του. Λίγο πιο κάτω οι φίλοι μας έγιναν μάρτυρες μιας ακόμα θυσίας. Σαν να είχαν ανοίξει οι πύλες της κολάσεως σε όλα τα στενά γύρω μας μικρά κατσικάκια θυσιαζόντουσαν στο βωμό της πίστης. Η μυρωδιά του αίματος μας ζάλισε και αναζητήσαμε καταφύγιο σε ένα τουριστικό καφέ στο κέντρο της πλατείας, μακριά από την ιδιόμορφη αυτή τελετουργία που μας αναστάτωσε. Ορκιστήκαμε χορτοφαγία ενθυμούμενοι τα κατσικάκια και τα αρνιά που μας περίμεναν σε τάπερ πίσω στην πατρίδα μας, έναν όρκο που τελικά κανείς δεν τίμησε.
Πίσω στο ξενοδοχείο στον τελευταίο έλεγχο των αποσκευών, η άκαρπη αναζήτηση των κλειδιών μου με έκανε να αδειάσω όλο το περιεχόμενο του μπάκπακ μου στο κρεβάτι. Και όπως τίναζα την τσάντα μου μαζί με τα κλειδιά έπεσε και κάτι ακόμα. Άλλοι θα το έλεγαν σουβενίρ. Κάποιοι θα το βάπτιζαν μετανάστη. Κάποιοι απλά θα ούρλιαζαν με απαξίωση. Ήταν βλέπετε μια ολοζώντανη κατσαρίδα που λίγο έλειψε να κάνει μια νέα αρχή στην Ελλάδα.
Και ενώ θα έλεγε κανείς ότι η περιπέτεια μας έφτασε στο τέλος της, να θυμάστε ότι το ταξίδι δεν τελειώνει ούτε όταν κλείσεις πίσω σου την πόρτα του σπιτιού σου...
Paan vendor during festivities in Bhaktapur. Paan is a betel leaf combined with areca nut and sometimes also with tobacco. It is chewed for its stimulant and psychoactive effects! #should_have_tried_this
Ready to take down the tree! Pottery Square, Bhaktapur, Nepal
Enjoying a cold soda at the (a bit expensive) #Cafe_Nyatapola in Bhaktapur behind Taumadhi Square
Το κατσικάκι...
Taumadhi Square
Την άφιξη στην πόλη της Μπακαπούρ ακολούθησαν κάποιες σημαντικές διαπιστώσεις.
Η πρώτη διαπίστωση αφορούσε τις διαφορές του οικονομικού λεωφορείου με το ακριβό. Βλέπετε η μετεμψύχωση του Σκρούτζ εκμεταλλεύτηκε δεόντως την σύμπνοια και τη χαλαρή διάθεση της παρέας επιβάλλοντας ύπουλα τα δικά της ταξιδιωτικά στάνταρ. Το οικονομικό λεωφορείο που μετέβησαν, ήτο ένα διαλυμένο χρέπι, με ατμοσφαιρικά πολύχρωμη διακόσμηση και εξωφρενικά δυνατή μουσική. Πρόσφερε δε απλόχερα το στοιχείο της αδρεναλίνης καθώς σε κάθε στροφή έγερνε με κίνδυνο να ντελαπάρει στον γκρεμό, με κάθε ανεπαίσθητη ανωμαλία του δρόμου να εκτοξεύει τους επιβάτες ένθεν κακείθεν στο εσωτερικό του οχήματος. Οι στάσεις που πραγματοποίησε, έγιναν στους ίδιους χώρους που σταματούν ΟΛΑ τα λεωφορεία του Νεπάλ ταυτόχρονα, κάτι που έκανε τους άνδρες της παρέας να τρέχουν να ανακουφιστούν στα θαμνάκια και τις κοπέλες να αρκεστούν σε μια επίπονη εγκράτεια. Συγκεκριμένα η ηρωίδα σας προσπαθούσε να χωνέψει τα 2-3 ιμόντιουμ που είχε φάει για πρωινό καθώς οι τελευταίες μαγικές μέρες στην Ποκάρα συνοδεύτηκαν με μια ιδιόμορφη στομαχική διαταραχή η οποία την έκανε να τρέχει σε ανύποπτες στιγμές στην κοντινότερη τουαλέτα. Καθώς δεν υπήρχε η πολυτέλεια χρόνου για την επιλογή του εκάστοτε καμπινέ, απέκτησε ενδιαφέρουσες εμπειρίες με κατσαρίδες να προσπαθούν να διεκδικήσουν το χαρτί τουαλέτας (όποτε υπήρχε χαρτί τουαλέτας), αρουραίους που συνόδευαν την διαδικασία με εμψυχωτικά τσιρίγματα και μια ιερή αγελάδα που εμφανίστηκε απρόσκλητη από ένα ανοιχτό παράθυρο για να εκφράσει την συμπαράσταση της.
Η δεύτερη διαπίστωση ήταν η αντοχή των αξιαγάπητων Μαρούτι. Το φιλικό μας ζευγάρι βλέπετε είχε αποφασίσει να κάνει μεγάλες επενδύσεις για την ταξιδιωτική του συλλογή και αποχώρησε από την Ποκάρα με μία επιπλέον αποσκευή η οποία προφανώς ξεπέρασε το συνολικό βάρος που αντέχει το ταξί και καταμεσής της λεωφόρου στο Κατμαντού έπαθαν λάστιχο. Ευτυχώς το όχημα διέθετε ρεζέρβα και έτσι το ταξίδι τους συνεχίστηκε αναίμακτα μέχρι την Μπακταπούρ.
Η τρίτη διαπίστωση ήταν η συνειδητοποίηση της μικρής σωματικής διάπλασης του γηγενούς πληθυσμού. Γιατί το ξενοδοχείο που έκλεισε η φίλη σας, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, ήταν γνήσιο παράδειγμα της Βουδιστικής ρήσης: "Ότι δώσεις θα πάρεις". Και στην προκειμένη περίπτωση αυτό που έδωσαν το πήραν σε μέγεθος καθώς το κατάλυμα ήταν ιδιαίτερα τσιγκούνικο όχι μόνο στις υπηρεσίες αλλά και στις διαστάσεις του. Για το αγαπημένο σας ζεύγος βέβαια, που είναι σχετικά μινιόν δεν αποτέλεσε μεγάλο πρόβλημα. Για το φιλικό ζευγάρι που μοιάζει σαν να ξέφυγε από το καστ των Βίκινγκς ήταν σκέτο μαρτύριο καθώς αντικειμενικά: δεν χωρούσαν πουθενά. Διπλωμένοι στα δύο ανέβαιναν τις σκάλες, σαν τις σαύρες στριμώχνονταν για να διασχίσουν τις πόρτες και τα πόδια τους έμεναν απέξω όποτε πήγαιναν να αποπατήσουν. Από την διαμονή τους πήραν σουβενίρ και ένα αυχενικό σύνδρομο το οποίο ακόμα τους βασανίζει και ενίοτε παθαίνουν κλειστοφοβικές κρίσεις. Ευτυχώς η φιλία τους συνεχίστηκε παρόλο που η επιλογή του συγκεκριμένου ξενοδοχείου βαραίνει το κάρμα και την συνείδηση της συγγραφέως.
Vatsala Durga Temple in Bhaktapur Durbar_Square 2015_before_Nepal_Earthquake
Midday in Bhaktapur, Durbar Square
Local Art in Bhaktapur, Nepal
Η Μπακταπούρ ζούσε ακόμα στον ρυθμό του Bisket Jatra. Κάθε βράδυ ψαλμωδίες συνόδευαν ινδουιστικές θεότητες που σαν επιτάφιοι διέσχιζαν αυτήν την ιστορική πόλη κάτω από πολύχρωμες ομπρέλες και υπό το φως των κεριών. Οι μεγαλοπρεπείς ξύλινες παγόδες που στέγαζαν αγάλματα και προσόψεις θεοτήτων σκαλισμένες περίτεχνα στο ξύλο, η παραδοσιακή αρχιτεκτονική της πόλης, οι αναρίθμητοι βωμοί γεμάτοι πρόσφορα που ξεφύτρωναν παντού, η έλλειψη τουριστικής εκμετάλλευσης και η αυθεντικότητα του μέρους, μάγεψαν τους ταξιδιώτες. Από την ταράτσα του εστιατορίου παρακολουθούσαν το πολύχρωμο θρησκευτικό μπουλούκι να μεταφέρει με κατάνυξη τα αγάλματα των θεών τους, στολισμένα με γιρλάντες από λουλούδια ενώ η μυρωδιά των αρωματικών στικ γέμιζε την ατμόσφαιρα και οι πιστοί ντυμένοι με τις παραδοσιακές στολές τους άναβαν φωτιές στους δρόμους και τραγουδούσαν μέχρι τις πρωινές ώρες.
Στην pottery square το ίδιο βράδυ πέτυχαν μια ακόμα θρησκευτική μάζωξη. Ανάμεσα σε μουσικές και ψαλμωδίες οι πιστοί υποδέχτηκαν τους ξένους, προσφέροντας τους κρασί από μια πήλινη κανάτα, το οποίο στην γεύση θύμιζε κονιάκ, και προσπάθησαν να τους εξηγήσουν με τα σπασμένα τους αγγλικά τι σημαίνει αυτή η γιορτή για εκείνους. Ένας ναός του Γκανέσα, θεό της σοφίας, των τεχνών, των γραμμάτων, με το κεφάλι ελέφαντα και μυθολογία ως μια διαφορετική οιδιπόδεια τραγωδία, δέσποζε κάτω από την σκέπη μιας ιερής συκής (peepal tree) στην άκρη της πλατείας. Την επόμενη μέρα το μεσημέρι, όπως τους εξήγησαν, η ιερή συκή που έφτανε τα 30 μέτρα, θα κοβόταν προς τιμήν του νέου έτους και θα μεταφυτευόταν σε έναν άλλο ναό σε μια άλλη πλατεία. Οι τέσσερις ταξιδιώτες είχαν χαθεί κάπου ανάμεσα από τον χώρο και τον χρόνο της μαγεμένης πόλης, η μυθολογία τους τράβηξε, το κρασί τους μέθυσε και δεν αντελήφθησαν την μοναδικότητα της ιστορίας που τους διηγήθηκαν. Άλλη μια τελετουργία που αναβιώνει για εκείνους σκέφτηκαν, με όλη την υπεροψία της δυτικής τους κουλτούρας, δεν παρατήρησαν ότι ήταν οι μοναδικοί της μάρτυρες και δεν κράτησαν σημειώσεις σίγουροι ότι το Lonley Planet είχε φτάσει πολύ πριν από εκείνους στα χνάρια αυτής της ιστορίας.
Την επόμενη μέρα, εκατοντάδες άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία, ενώ οι γύρω δρόμοι, τα μπαλκόνια και οι σκεπές φιλοξενούσαν άλλους τόσους, όλοι ντυμένοι πολύχρωμα και παραδοσιακά. Το δέντρο στολισμένο με πολύχρωμες κορδέλες έστεκε περήφανο ενώ μπάντες έπαιζαν μουσική, δοξασίες ανυψώνονταν στον ουρανό και ένα κλίμα ανυπομονησίας και ενθουσιασμού διαπερνούσε το πλήθος. Ανεβήκαμε στην ταράτσα του ξενοδοχείου μας που πρόσφερε ανεμπόδιστα το θέαμα της πλατείας. Ένας άνδρας είχε σκαρφαλώσει στην κορυφή του δέντρου και μοίραζε χρήματα από εκεί ψηλά ενώ οι συγκεντρωμένοι σήκωναν τα χέρια τους ψηλά με σφυρίγματα και ευφημισμούς. Ο άνδρας αφού πέταξε τα χαρτονομίσματα στον αέρα που έπεσαν στο πλήθος σαν γκρίζο κομφετί κατέβηκε το δέντρο. Όταν έφτασε 12 ακριβώς το δέντρο άρχισε να ταλαντεύεται έως που προσγειώθηκε απαλά στους συγκεντρωμένους που ξεκίνησαν να το μεταφέρουν πανηγυρικά προς την επόμενη του τοποθεσία.
Όταν απομακρύνθηκε ο κόσμος πετύχαμε τους φίλους μας οι οποίοι επίσης έτυχε να είναι μάρτυρες αυτής της μοναδικής εμπειρίας. Είχαμε ξεχάσει το δυσοίωνο πρωινό μας συναίσθημα όταν στη βόλτα μας ανακαλύψαμε ένα ζωντανό κατσικάκι δεμένο στα κιγκλιδώματα ενός ναού και αποφασίσαμε να τους συνοδεύσουμε σε μια αποχαιρετιστήρια βόλτα της πόλης.
Την ώρα λοιπόν που τραβούσα βίντεο, βλέπω τον σύντροφο να φεύγει τρέχοντας από το πλάνο. Πριν καν καταλάβω τι τραβάω, σκέφτηκα: Εδώ δεν είχαμε δει το κατσικάκι;. Το κατσικάκι ήταν ακόμα εκεί. Μισό εδώ μισό εκεί δηλαδή. Αλλού το κεφάλι αλλού το κορμί. Και αίμα, πολύ αίμα κυλούσε μυρωδάτο στις πέτρες του ναού. Ακολούθησα τον σύντροφο μόνο για να τον δω να ανεβαίνει γρήγορα τον δρόμο που κατέβηκε ενώ ένα ακόμα κατσικάκι στο βάθος έχανε εκείνη τη στιγμή το κεφάλι του. Λίγο πιο κάτω οι φίλοι μας έγιναν μάρτυρες μιας ακόμα θυσίας. Σαν να είχαν ανοίξει οι πύλες της κολάσεως σε όλα τα στενά γύρω μας μικρά κατσικάκια θυσιαζόντουσαν στο βωμό της πίστης. Η μυρωδιά του αίματος μας ζάλισε και αναζητήσαμε καταφύγιο σε ένα τουριστικό καφέ στο κέντρο της πλατείας, μακριά από την ιδιόμορφη αυτή τελετουργία που μας αναστάτωσε. Ορκιστήκαμε χορτοφαγία ενθυμούμενοι τα κατσικάκια και τα αρνιά που μας περίμεναν σε τάπερ πίσω στην πατρίδα μας, έναν όρκο που τελικά κανείς δεν τίμησε.
Πίσω στο ξενοδοχείο στον τελευταίο έλεγχο των αποσκευών, η άκαρπη αναζήτηση των κλειδιών μου με έκανε να αδειάσω όλο το περιεχόμενο του μπάκπακ μου στο κρεβάτι. Και όπως τίναζα την τσάντα μου μαζί με τα κλειδιά έπεσε και κάτι ακόμα. Άλλοι θα το έλεγαν σουβενίρ. Κάποιοι θα το βάπτιζαν μετανάστη. Κάποιοι απλά θα ούρλιαζαν με απαξίωση. Ήταν βλέπετε μια ολοζώντανη κατσαρίδα που λίγο έλειψε να κάνει μια νέα αρχή στην Ελλάδα.
Και ενώ θα έλεγε κανείς ότι η περιπέτεια μας έφτασε στο τέλος της, να θυμάστε ότι το ταξίδι δεν τελειώνει ούτε όταν κλείσεις πίσω σου την πόρτα του σπιτιού σου...
Paan vendor during festivities in Bhaktapur. Paan is a betel leaf combined with areca nut and sometimes also with tobacco. It is chewed for its stimulant and psychoactive effects! #should_have_tried_this
Ready to take down the tree! Pottery Square, Bhaktapur, Nepal
Enjoying a cold soda at the (a bit expensive) #Cafe_Nyatapola in Bhaktapur behind Taumadhi Square
Το κατσικάκι...
Taumadhi Square
