Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Ένα ταξί να φύγω
Για την επιστροφή στο αεροδρόμιο δεν χρειάστηκε ένα αλλά τρία ταξί για να μας μεταφέρουν. Διαδοχικά. Το πρώτο ταξί κατέφθασε δεν διέθετε σχάρα και μετέφερε εμένα και την φίλη με τα μπαγκάζια μας αγκαλιά στην άλλη πλευρά της πλατείας όπου συναντήσαμε τους υπόλοιπους. Εδώ σημειώστε ότι όταν μένετε στο ιστορικό κέντρο του Νεπάλ πρέπει να πληρώσετε διόδια για να διασχίσετε πεζοί την πλατεία Ντουρμπάρ ακόμα και εάν εκεί βρίσκεται το ξενοδοχείο σας και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να την αποφύγετε. Ο κλήρος έπεσε στα αγόρια τα οποία και πλήρωσαν για να διασχίσουν τα λίγα μέτρα που τους χώριζαν μέχρι την πιάτσα των ταξί. Εκεί και οι τέσσερις με τα αντίστοιχα μπαγκάζια φορτωθήκαμε σε ένα άλλο ταξί που διέθετε σχάρα το οποίο από την αρχή φαινόταν ότι δεν τράβαγε. Και έμεινε. Εκεί, στην μέση του δρόμου προς το αεροδρόμιο του Κατμαντού. Καπούτ. Ο οδηγός ήθελε να καρπωθεί όλη την διαδρομή και αποζημίωση γιατί του χαλάσαμε το αμάξι! Κάπου εδώ θυμηθήκαμε και την κακή αγωγή μας που τόσες μέρες μετά υπομονής, κόπων και διαλογισμού είχαμε αποφύγει. Το τρίτο και φαρμακερό ταξί ευτυχώς μας έφτασε αρτιμελής μέχρι το αεροδρόμιο και εγκαίρως.
Στο αεροδρόμιο η αεροπορική μας άλλαξε την πτήση μας και αντί να επιστρέψουμε μέσω Ινδίας και μετά Αμπού Ντάμπι, μας απογείωσε κατευθείαν για Αμπού Ντάμπι. Στην πτήση μας χώρισαν σε διάφορες θέσεις του αεροπλάνου και συγκεκριμένα πίσω πίσω στην ουρά δίπλα στις τουαλέτες που σε όλη τη πτήση ευωδίαζαν τα αποτελέσματα της πικάντικης διατροφής των επιβατών.
Η αναμονή στο αεροδρόμιο του Άμπου Ντάμπι ήταν αρκετή. Και ως συνήθως η ώρα μας πέρασε με βόλτες στα duty free, επισκέψεις στο καπνιστήριο και ονειροπολώντας μπροστά στις οθόνες αναχωρήσεων. Παρακολουθώντας τις αναχωρήσεις των πτήσεων να εναλλάσσονται προκλητικά μπροστά μας. Με εικόνες, σκέψεις και περιέργεια για τις περιπέτειες που κρύβει ο κάθε προορισμός. Με όνειρα και σχέδια για να τους κατακτήσουμε. Ολόκληρο τον κόσμο. Γίνεται; Μόνο που αυτή την φορά δεν ήμασταν μόνοι. Αυτή τη φορά είχαμε και παρέα!
"Λοιπόν; Που συνεχίζουμε;" έγειρε δίπλα μου ο σύντροφος αφήνοντας τους φίλους μας να κάνουν τα δικά τους σχέδια για το μέλλον.
"Παντού! Βαρέθηκα ένα ταξίδι την φορά. Μόνο δέκα και δεκαπέντε μέρες. Θέλω ένα μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Με πολλές μέρες. Και με πολλές σφραγίδες. Γίνεται;" η ερώτηση ακούστηκε σαν προσευχή.
"Θα γίνει και αυτό. Κάποια στιγμή θα γίνει. Θα τα καταφέρουμε. Και μέχρι τότε όλο και κάπου μπορούμε να πεταχτούμε."
"Κάπου κοντά;"
"Ναι, αλλά να μην είναι Ευρώπη."
"Μαρόκο;;;"
"Ναι. Γιατί όχι!"
Ναι. Γιατί όχι.Όλα από εκεί αρχίζουν. Από το ΝΑΙ! Όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν... σας το υπόσχομαι!
The colors of Patan.
Nepali Women Thank you so much. I hope from the bottom of my heart that you are all safe, well and able to keep these beautiful smiles on your faces...
Για την επιστροφή στο αεροδρόμιο δεν χρειάστηκε ένα αλλά τρία ταξί για να μας μεταφέρουν. Διαδοχικά. Το πρώτο ταξί κατέφθασε δεν διέθετε σχάρα και μετέφερε εμένα και την φίλη με τα μπαγκάζια μας αγκαλιά στην άλλη πλευρά της πλατείας όπου συναντήσαμε τους υπόλοιπους. Εδώ σημειώστε ότι όταν μένετε στο ιστορικό κέντρο του Νεπάλ πρέπει να πληρώσετε διόδια για να διασχίσετε πεζοί την πλατεία Ντουρμπάρ ακόμα και εάν εκεί βρίσκεται το ξενοδοχείο σας και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να την αποφύγετε. Ο κλήρος έπεσε στα αγόρια τα οποία και πλήρωσαν για να διασχίσουν τα λίγα μέτρα που τους χώριζαν μέχρι την πιάτσα των ταξί. Εκεί και οι τέσσερις με τα αντίστοιχα μπαγκάζια φορτωθήκαμε σε ένα άλλο ταξί που διέθετε σχάρα το οποίο από την αρχή φαινόταν ότι δεν τράβαγε. Και έμεινε. Εκεί, στην μέση του δρόμου προς το αεροδρόμιο του Κατμαντού. Καπούτ. Ο οδηγός ήθελε να καρπωθεί όλη την διαδρομή και αποζημίωση γιατί του χαλάσαμε το αμάξι! Κάπου εδώ θυμηθήκαμε και την κακή αγωγή μας που τόσες μέρες μετά υπομονής, κόπων και διαλογισμού είχαμε αποφύγει. Το τρίτο και φαρμακερό ταξί ευτυχώς μας έφτασε αρτιμελής μέχρι το αεροδρόμιο και εγκαίρως.
Στο αεροδρόμιο η αεροπορική μας άλλαξε την πτήση μας και αντί να επιστρέψουμε μέσω Ινδίας και μετά Αμπού Ντάμπι, μας απογείωσε κατευθείαν για Αμπού Ντάμπι. Στην πτήση μας χώρισαν σε διάφορες θέσεις του αεροπλάνου και συγκεκριμένα πίσω πίσω στην ουρά δίπλα στις τουαλέτες που σε όλη τη πτήση ευωδίαζαν τα αποτελέσματα της πικάντικης διατροφής των επιβατών.
Η αναμονή στο αεροδρόμιο του Άμπου Ντάμπι ήταν αρκετή. Και ως συνήθως η ώρα μας πέρασε με βόλτες στα duty free, επισκέψεις στο καπνιστήριο και ονειροπολώντας μπροστά στις οθόνες αναχωρήσεων. Παρακολουθώντας τις αναχωρήσεις των πτήσεων να εναλλάσσονται προκλητικά μπροστά μας. Με εικόνες, σκέψεις και περιέργεια για τις περιπέτειες που κρύβει ο κάθε προορισμός. Με όνειρα και σχέδια για να τους κατακτήσουμε. Ολόκληρο τον κόσμο. Γίνεται; Μόνο που αυτή την φορά δεν ήμασταν μόνοι. Αυτή τη φορά είχαμε και παρέα!
"Λοιπόν; Που συνεχίζουμε;" έγειρε δίπλα μου ο σύντροφος αφήνοντας τους φίλους μας να κάνουν τα δικά τους σχέδια για το μέλλον.
"Παντού! Βαρέθηκα ένα ταξίδι την φορά. Μόνο δέκα και δεκαπέντε μέρες. Θέλω ένα μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Με πολλές μέρες. Και με πολλές σφραγίδες. Γίνεται;" η ερώτηση ακούστηκε σαν προσευχή.
"Θα γίνει και αυτό. Κάποια στιγμή θα γίνει. Θα τα καταφέρουμε. Και μέχρι τότε όλο και κάπου μπορούμε να πεταχτούμε."
"Κάπου κοντά;"
"Ναι, αλλά να μην είναι Ευρώπη."
"Μαρόκο;;;"
"Ναι. Γιατί όχι!"
Ναι. Γιατί όχι.Όλα από εκεί αρχίζουν. Από το ΝΑΙ! Όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν... σας το υπόσχομαι!
The colors of Patan.
Nepali Women Thank you so much. I hope from the bottom of my heart that you are all safe, well and able to keep these beautiful smiles on your faces...
