Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Η νύχτα είχε πέσει στην όμορφη Ποκάρα.
Ένα χλωμό φεγγάρι έφεγγε στον ορίζοντα ντύνοντας τις κορυφές της Ανναπούρνα και του Σαρανγκότ με ασημένιες πινελιές. Οι όχθες τις λίμνης λαμπύριζαν πράσινες από ένα φωτεινό κουτσομπολίστικο λεφούσι από πυγολαμπίδες δίνοντας την εντύπωση ότι ακόμα και κάτω στο βυθό έκοβαν βόλτες άλλες τόσες μικροσκοπικές πράσινες κουκίδες ... Η ώρα ήταν περασμένη και η απαγόρευση κυκλοφορίας έστελνε τους ντόπιους σπίτι τους με γοργά βήματα. Εμείς ως ξένοι είχαμε προς το παρόν ασυλία. Οι φίλοι μας πάντως είχαν ήδη αποσυρθεί στο ξενοδοχείο, ένα άχρωμο κτίριο που έμοιαζε με σοβιετικό νοσοκομείο. Εκεί λοιπόν, σε αυτές τις όχθες έφερε τα βήματα μας ο απόηχος του καυγά...
"Ποπό, πόσο ντρέπομαι... Πως συμπεριφέρθηκα έτσι... Τι ιδέα θα έχουν για μένα τώρα;"
"Έλα, είναι καλά παιδιά, δεν σε παρεξηγούνε. Όλοι στα ταξίδια βγάζουμε καμιά φορά τον ανάποδο εαυτό μας. Άσε που τώρα θα με καταλαβαίνουνε όταν τους λέω τα παράπονα μου. Πριν θα μου έλεγαν, αποκλείεται αυτό το κορίτσι, να κρύβει μέσα του τόση γκρίνια..." χασκογέλασε ο σύντροφος.
"Μπράβο ρε, σε ευχαριστώ... με κάνεις να νιώθω πολύ καλύτερα..."
"Έλα γκρινιάρα, τελείωσες;"
"Τι τελείωσα, αφού δεν μπορώ ακόμα να το χωνέψω ... τρείς μέρες... τρεις ολόκληρες μέρες... και να νιώθουμε σαν να μη φύγαμε ποτέ από την Αθήνα..."
"Ρε για χαλάρωσε. Κοίτα τη λίμνη, τις πυγολαμπίδες, κοίτα τις χιονισμένες κορυφές. Βρίσκεσαι στα 884 μέτρα υψόμετρο. Όλα καλά είναι."
"Δεν είναι καλά. Μόνο ψηλά είναι... Που είναι η περιπέτεια; Είμαστε τόσες μέρες στο Νεπάλ και δεν έχουμε καταλάβει τίποτα. Ούτε μισή περιπέτεια. Τίποτα..."
"Εσύ θα με τρελάνεις. Ρε... δεν πήραμε ρικσό και μετά χαθήκαμε στο Κατμαντπου βρίσκεται ο σταθμός των λεωφορείων, αυτές που με πείραζαν και εσύ νόμιζες ότι είναι κορίτσια και ζήλευες; Που γνωρίσαμε αυτό το παλικαράκι στη ταράτσα του χόστελ, που ζει στο Καράτσι και μας κέρασε Πακιστανικό ουίσκι, βγάλανε και οι άλλοι τα ελληνικά κρασιά και γίναμε σταφίδες όλοι; Άσε που κάναμε ντού στην κηδεία από τον δρόμο των ντόπιων, δεν θυμάσαι; Αμ εχθές, που έφαγες όλο σου το μεσημεριανό με ξυλάκια; Μη μου λές ότι είναι λες και είμαστε στην Αθήνα. Άνοιξε τα μάτια σου, εκτίμησε που βρίσκεσαι. Τι άλλο θέλεις πια για να ικανοποιηθείς;" ο τόνος του συντρόφου άρχισε να ανεβαίνει ξανά επικίνδυνα.
"Καλά μωρέ, δεν λέω, καλά περνάμε, αλλά να... δεν είναι ταξίδι. Μοιάζει περισσότερο με διακοπές... Φαγητό, βόλτες, ψώνια και αξιοθέατα ... Δεν έχει αδρεναλίνη. Όσο για εχθές, εσύ πήρες μαχαιροπίρουνα όπως οι άλλοι. Προδότη."
"Μα προσπάθησα, πεινούσα, ε... δεν μπορούσα με αυτά τα γαμοξυλάκια να φάω. Εκεί κόλλησες εσύ τώρα."
"Ναι γιατι αυτό μπορεί να είναι μια λεπτομέρεια αλλά είναι επίσης και το ταξίδι ολόκληρο. Να ζεις το διαφορετικό και όχι να αναζητάς το οικείο. Για παράδειγμα στο φαγητό, είναι σπουδαίο να αναρωτιέσαι τι να είναι αυτό που θα φας. Μη γελάς ρε... είναι! Όταν κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι για να καταλάβεις πως τρώγεται αυτό το πράγμα, και μετά όταν το βάζεις στο στόμα σου να εκπλήσσεσαι από τη γεύση του. Να χαμογελάς στον ντόπιο που στο έφτιαξε και να του λες ευχαριστώ στην γλώσσα του. Όχι να ελέγχεις τι βαθμολογία έχει στο Trip Advisor. Ούτε μισή στομαχική διαταραχή δεν έχουμε πάθει."
"Αφού τα είπαμε, τόσην ώρα δεν τα λέμε, μην είσαι εγωίστρια. Τα παιδιά ..."
"Ε μα το είπαμε και αυτό. Δεν φταίνε τα παιδία. Μια χαρά είναι τα παιδία, απλά εμείς έχουμε τις ιδιοτροπίες μας ... Είναι νωρίς ακόμα, θα βρούνε και εκείνοι τις δικές τους ταξιδιωτικές μανίες να είσαι σίγουρος."
"Να το ξέρεις πάντως θα έχουμε μια περιπέτεια, το νιώθω!"
"Και που θα την βρούμε την περιπέτεια ρε φίλε. Μέσα στην τουριστική ζώνη. Λέγεται τουριστική ζώνη για κάποιο λόγο, για να κρατάει μακριά τις περιπέτειες..."
"Ρε ... δεν σου υποσχέθηκα ότι θα σε πάω για τρέκινγκ στα βουνά;"
"Το είπες αλλά τα παιδιά δεν ..."
"Ωραία, τα παιδιά θα βρούνε ότι τους αρέσει να κάνουνε και εμείς θα πάμε για τρέκινγκ. Στο κάτω κάτω το είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή, ο καθένας κάνει ότι γουστάρει. Και αύριο το πρωί, αφού στα παιδιά αρέσει να χουζουρεύουνε, εμείς θα πάμε για ένα μεγάλο πρωινό, όπως κάναμε πάντα στα ταξίδια μας. Μετά θα πάμε για εξερεύνηση. Και εάν θελήσουν, και όταν θελήσουν ας έρθουν να μας βρουν. Τι λες; Που κοιτάς μωρέ;"
"Ρε, τι είναι αυτό που έρχεται καταπάνω μας;"
"Που βλέπεις , μαύρα σκοτάδια έχει."
"Από τα μαύρα σκοτάδια έρχεται, εκεί στην όχθη ένας μαύρος όγκος, δεν τον βλέπεις;"
"Ώχ ... Για σήκω, σήκω γρήγορα!"
"Όχι ρε φίλε τι είναι αυτό;;;"
Σηκωθήκαμε αλαφιασμένοι και αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε με ταχύ βηματισμό. Ο σύντροφος γύρισε και είδε ότι ο μαύρος όγκος σταμάτησε να κινείται και είχε κοντοσταθεί δίπλα στο φως μιας λάμπας. Σταματήσαμε το τρέξιμο και ξέσπασαμε και οι δυο στα γέλια.
"Έχει και στην Αθήνα Ιερές αγελάδες, τρομάρα σου..." με έκραξε ο σύντροφος μέσα από τα γέλια του.
Όσο για την περιπέτεια που και οι δύο θέλαμε να ζήσουμε, οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί και οι ελπίδες μας εισακούστηκαν... Ηθικό δίδαγμα: Προσέχετε τι εύχεστε....
Ένα χλωμό φεγγάρι έφεγγε στον ορίζοντα ντύνοντας τις κορυφές της Ανναπούρνα και του Σαρανγκότ με ασημένιες πινελιές. Οι όχθες τις λίμνης λαμπύριζαν πράσινες από ένα φωτεινό κουτσομπολίστικο λεφούσι από πυγολαμπίδες δίνοντας την εντύπωση ότι ακόμα και κάτω στο βυθό έκοβαν βόλτες άλλες τόσες μικροσκοπικές πράσινες κουκίδες ... Η ώρα ήταν περασμένη και η απαγόρευση κυκλοφορίας έστελνε τους ντόπιους σπίτι τους με γοργά βήματα. Εμείς ως ξένοι είχαμε προς το παρόν ασυλία. Οι φίλοι μας πάντως είχαν ήδη αποσυρθεί στο ξενοδοχείο, ένα άχρωμο κτίριο που έμοιαζε με σοβιετικό νοσοκομείο. Εκεί λοιπόν, σε αυτές τις όχθες έφερε τα βήματα μας ο απόηχος του καυγά...
"Ποπό, πόσο ντρέπομαι... Πως συμπεριφέρθηκα έτσι... Τι ιδέα θα έχουν για μένα τώρα;"
"Έλα, είναι καλά παιδιά, δεν σε παρεξηγούνε. Όλοι στα ταξίδια βγάζουμε καμιά φορά τον ανάποδο εαυτό μας. Άσε που τώρα θα με καταλαβαίνουνε όταν τους λέω τα παράπονα μου. Πριν θα μου έλεγαν, αποκλείεται αυτό το κορίτσι, να κρύβει μέσα του τόση γκρίνια..." χασκογέλασε ο σύντροφος.
"Μπράβο ρε, σε ευχαριστώ... με κάνεις να νιώθω πολύ καλύτερα..."
"Έλα γκρινιάρα, τελείωσες;"
"Τι τελείωσα, αφού δεν μπορώ ακόμα να το χωνέψω ... τρείς μέρες... τρεις ολόκληρες μέρες... και να νιώθουμε σαν να μη φύγαμε ποτέ από την Αθήνα..."
"Ρε για χαλάρωσε. Κοίτα τη λίμνη, τις πυγολαμπίδες, κοίτα τις χιονισμένες κορυφές. Βρίσκεσαι στα 884 μέτρα υψόμετρο. Όλα καλά είναι."
"Δεν είναι καλά. Μόνο ψηλά είναι... Που είναι η περιπέτεια; Είμαστε τόσες μέρες στο Νεπάλ και δεν έχουμε καταλάβει τίποτα. Ούτε μισή περιπέτεια. Τίποτα..."
"Εσύ θα με τρελάνεις. Ρε... δεν πήραμε ρικσό και μετά χαθήκαμε στο Κατμαντπου βρίσκεται ο σταθμός των λεωφορείων, αυτές που με πείραζαν και εσύ νόμιζες ότι είναι κορίτσια και ζήλευες; Που γνωρίσαμε αυτό το παλικαράκι στη ταράτσα του χόστελ, που ζει στο Καράτσι και μας κέρασε Πακιστανικό ουίσκι, βγάλανε και οι άλλοι τα ελληνικά κρασιά και γίναμε σταφίδες όλοι; Άσε που κάναμε ντού στην κηδεία από τον δρόμο των ντόπιων, δεν θυμάσαι; Αμ εχθές, που έφαγες όλο σου το μεσημεριανό με ξυλάκια; Μη μου λές ότι είναι λες και είμαστε στην Αθήνα. Άνοιξε τα μάτια σου, εκτίμησε που βρίσκεσαι. Τι άλλο θέλεις πια για να ικανοποιηθείς;" ο τόνος του συντρόφου άρχισε να ανεβαίνει ξανά επικίνδυνα.
"Καλά μωρέ, δεν λέω, καλά περνάμε, αλλά να... δεν είναι ταξίδι. Μοιάζει περισσότερο με διακοπές... Φαγητό, βόλτες, ψώνια και αξιοθέατα ... Δεν έχει αδρεναλίνη. Όσο για εχθές, εσύ πήρες μαχαιροπίρουνα όπως οι άλλοι. Προδότη."
"Μα προσπάθησα, πεινούσα, ε... δεν μπορούσα με αυτά τα γαμοξυλάκια να φάω. Εκεί κόλλησες εσύ τώρα."
"Ναι γιατι αυτό μπορεί να είναι μια λεπτομέρεια αλλά είναι επίσης και το ταξίδι ολόκληρο. Να ζεις το διαφορετικό και όχι να αναζητάς το οικείο. Για παράδειγμα στο φαγητό, είναι σπουδαίο να αναρωτιέσαι τι να είναι αυτό που θα φας. Μη γελάς ρε... είναι! Όταν κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι για να καταλάβεις πως τρώγεται αυτό το πράγμα, και μετά όταν το βάζεις στο στόμα σου να εκπλήσσεσαι από τη γεύση του. Να χαμογελάς στον ντόπιο που στο έφτιαξε και να του λες ευχαριστώ στην γλώσσα του. Όχι να ελέγχεις τι βαθμολογία έχει στο Trip Advisor. Ούτε μισή στομαχική διαταραχή δεν έχουμε πάθει."
"Αφού τα είπαμε, τόσην ώρα δεν τα λέμε, μην είσαι εγωίστρια. Τα παιδιά ..."
"Ε μα το είπαμε και αυτό. Δεν φταίνε τα παιδία. Μια χαρά είναι τα παιδία, απλά εμείς έχουμε τις ιδιοτροπίες μας ... Είναι νωρίς ακόμα, θα βρούνε και εκείνοι τις δικές τους ταξιδιωτικές μανίες να είσαι σίγουρος."
"Να το ξέρεις πάντως θα έχουμε μια περιπέτεια, το νιώθω!"
"Και που θα την βρούμε την περιπέτεια ρε φίλε. Μέσα στην τουριστική ζώνη. Λέγεται τουριστική ζώνη για κάποιο λόγο, για να κρατάει μακριά τις περιπέτειες..."
"Ρε ... δεν σου υποσχέθηκα ότι θα σε πάω για τρέκινγκ στα βουνά;"
"Το είπες αλλά τα παιδιά δεν ..."
"Ωραία, τα παιδιά θα βρούνε ότι τους αρέσει να κάνουνε και εμείς θα πάμε για τρέκινγκ. Στο κάτω κάτω το είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή, ο καθένας κάνει ότι γουστάρει. Και αύριο το πρωί, αφού στα παιδιά αρέσει να χουζουρεύουνε, εμείς θα πάμε για ένα μεγάλο πρωινό, όπως κάναμε πάντα στα ταξίδια μας. Μετά θα πάμε για εξερεύνηση. Και εάν θελήσουν, και όταν θελήσουν ας έρθουν να μας βρουν. Τι λες; Που κοιτάς μωρέ;"
"Ρε, τι είναι αυτό που έρχεται καταπάνω μας;"
"Που βλέπεις , μαύρα σκοτάδια έχει."
"Από τα μαύρα σκοτάδια έρχεται, εκεί στην όχθη ένας μαύρος όγκος, δεν τον βλέπεις;"
"Ώχ ... Για σήκω, σήκω γρήγορα!"
"Όχι ρε φίλε τι είναι αυτό;;;"
Σηκωθήκαμε αλαφιασμένοι και αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε με ταχύ βηματισμό. Ο σύντροφος γύρισε και είδε ότι ο μαύρος όγκος σταμάτησε να κινείται και είχε κοντοσταθεί δίπλα στο φως μιας λάμπας. Σταματήσαμε το τρέξιμο και ξέσπασαμε και οι δυο στα γέλια.
"Έχει και στην Αθήνα Ιερές αγελάδες, τρομάρα σου..." με έκραξε ο σύντροφος μέσα από τα γέλια του.
Όσο για την περιπέτεια που και οι δύο θέλαμε να ζήσουμε, οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί και οι ελπίδες μας εισακούστηκαν... Ηθικό δίδαγμα: Προσέχετε τι εύχεστε....
