dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περίεργες πολιτικές ποτοαπαγόρευσης
- Run Lola Run
- Ηρθαμε! Φεύγουμε.....
- Kuala Lumbur
- Παναγιά μου!!! Ενα AirBus 320 έρχεται κατα πάνω μας
- Αναλαμβάνουμε απεντομώσεις, καθαρισμούς κτηρίων και αποφράξεις αποχετεύσεων
- Λάος
- Αυτός, Αυτή και οι απάτες
- Για ποιόν χτυπά η εξάτμιση?
- Το στοίχημα του ευρω
- Αρχίσανε τα όργανα
- Στο άγνωστο με πούλμαν την ελπίδα
- Η Αφιξη και το πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων
- Μια γιορτή μια μπύρα και τρια δόντια
- Και ο Γκιούλι ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει
- Οταν ξέρεις και ταξιδεύεις με στυλ
- Θελω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο
- Το αγνό παρθένο σου μαλλί
- Απο την Σκύλλα στην Χαρυβδη και απο τον Αννα στον Καιάφα
- Α ρε γλέντια
- Πνομ Πενχ : η Αυτοκράτειρα με τα κουρέλια
- Η Κάθοδος και ο δρόμος προς το κολαστήριο
- Η Καμπότζη και το εργοστάσιο της κρεατομηχανής
- Οταν η σύνεση εκδιώχνεται μετά κλοτσηδόν
- In the mouth of Darkness
- Το Ιδρυμα
- Κάνε ένα μπάνιο!
- Ψάχνωντας απελπισμένα (ένα) το Ιδρυμα
- Η καλή μας αγελάδα βόσκει κάτω στην λιακάδα
- Μια οικογένεια είμαστε όλοι
Αρχίσανε τα όργανα......
Η τηλεόραση ήταν ένα θέμα. Το πρώτο στην σειρά πολλών άλλων.
Η θέση που είχαν διαλέξει ήταν ακριβώς μπροστά της. Συνέχεια έπαιζε ερωτικά τραγούδια λαοτιανά , γλυκανάλατα όπου συνοδεύονταν απο τα ανάλογα ρομαντικά βίντεο. Αηδιαστικό! Μετά απο 20 λεπτά τους ερχόταν να σπάσουν την τηλεόραση.
Το επόμενο ήταν ο δρόμος σε συναρτήση με τα αμορτισέρ. Οχι οχι, δεν ήταν χωματόδρομος. Ασφαλτος. Αλλά τι άσφαλτος? Στο 30λεπτο απο το πολύ το πάνω κάτω και το πέρα δωθε, είχε αρχίσει να πονάει η μέση τους. Αργότερα ο πόνος επεκτάθηκε σε όλη την σπονδυλική στήλη και έπιασε πλάτη και σβέρκο. Στην ώρα δε, καλύτερα να μην περιγράψουμε....
-Ωχ!! Γκιούλι, η μέση μου.
-Τι να πω και εγώ που η πλάτη μου είναι λες και έχει κάτσει πάνω δεινόσαυρος? Για μέση δε, πολύ απλά δεν νομίζω να διαθέτω αυτήν την στιγμή. περάστε αργότερα. Το εμπόρευμα δεν έχει διαθεσιμότητα. Πολύ κουνά αδερφάκι μου το ριμάδι.
Μετά απο 5 λεπτά
-Ωχ! Γκιούλι, τα νεφρά μου.
-Και τι θες να σου κάνω? Και τα δικά μου πονάνε. Λες και έχω σηκώσει το άγαλμα της Ελευθερίας με κίνηση αρασέ.
-Ποιό άγαλμα καλέ? Αυτό της θείας σου της Ελευθερίας που είχε πάρει σουβενίρ όταν είχε πάει να δει τα ξαδέρφια της στην Αμερική και το έχει τώρα πάνω στο σεμέ στην τηλεόραση? Για αυτό μιλάς? Αυτό δεν ζυγίζει ούτε 30 γραμμάρια!
Μετά απο 5 λεπτά
-Ωχχχχ! Γκιούλι, έχω σουβλιές σε όλο το σώμα μου.
-Μην το σκέφτεσαι. Σύμφωνα με την Γκεσταπίτισα -αυτήν την φιλαλήθη γυναίκα- σε 3-4 ωρίτσες φτάνουμε.
[URL='http://www.flickr.com/photos/53532410@N03/5035331393/']
[/URL]
Σε κάποια στιγμή το λεωφορείο κάνει στάση. Νόμιζαν. Κατεβαίνει μια γυναίκα στην άκρη του πουθενά και φεύγει τρέχωντας. Το λεωφορείο όμως δεν ξαναξεκινά. Ρίχνει μια ματιά η Dim από το παράθυρο να δει τι γίνεται. Αφού βλέπει, γυρίζει στον σύντροφό της και τον ρωτά δήθεν αδιάφορα
-Γκιούλι, να σε ρωτήσω κάτι?
-Αφού και όχι να σου πω εσύ θα με ρωτήσεις, άρα ρίχτα χωρίς περιστροφές
-Τα λεωφορεία, που την έχουν την μηχανή? Στο πλάι, μπροστά ή πίσω?
-Μου κάνεις πλάκα έτσι? λέει έντρομος αυτός.
-Πολύ θα το θελα, αλλά όχι. Απάντησέ μου.
-Πίσω, πίσω την έχουν την μηχανή. Γιατί?
-Να... κοίταξα απο το παράθυρο και είδα.....
- Τι είδες?
-να... είδα τον οδηγό και τους άλλους 2 αεροσυνοδούς που μας πρόσφεραν τις καραμέλες κλπ να έχουν ανοίξει το καπό , δεν έχω καλή ορατότητα απο εδώ, αλλά μπορώ να δω ότι είναι ανοιχτό το πορτάκι και διάφορα εργαλεία πεταμένα στην άσφαλτο. Είναι κακό έ? Εκεί είναι η μηχανή ε? Γκιούλι μου εκεί είναι ε? Γκιουλάκι?
-Εκεί είναι. Δυστηχώς, εκεί είναι. Εμείς δεν ξέρω που θα έπρεπε να είμασταν και που τελικά είμαστε.
-Ελα μωρέ... μην κάνεις έτσι. Θα το φτιάξουν και θα ....
Η Dim σταμάτησε απότομα μετά το δολοφονικό βλέμμα που της έριξε ο Γκιούλι και βάλθηκε να παίζει με τα μαλλιά της. Μέρικά πράγματα καλά θα κάνει κανείς να μην τα παρατραβά.
Ακινητοποιημένο το αυτοκίνητο κάτω απο τον ήλιο, στην μέση του πουθενά, με την ζέστη να είναι αφόρητη, βίωσαν καταστάσεις ανάλογες με αυτές των τριών παίδων εν καμίνω.
Την περιέργεια να μάθουν σε πόση ώρα θα φτιαχτεί το πούλμαν, την ικανοποίησε ο οδηγός , ο οποίος ήρθε μέσα και άνοιξε τις πόρτες για να κατέβουνε οι κότες εεε... οι επιβάτες.
Μάλλον θα πάει μακρυά η βαλίτσα.
[URL='http://www.flickr.com/photos/53532410@N03/5035950328/']
[/URL]
Ενας-ένας κατεβαίνουν και κάθονται σε ένα αυτοσχέδιο και ταυτόχρονα τρισάθλιο μαγαζάκι-παράγκα. Η ζημιά ήταν ότι είχε σπάσει ο ιμάντας του λεωφορείου και έπρεπε να αλλαχθεί.
Κότες , σκυλιά και αγελάδες γυρνάγαν ελεύθερα σε αυτήν την ερημιά του κόσμου με πυκνή ζούγκλα στο back ground. Πέρασε ευχάριστα η ώρα. Πολύ διασκεδαστικό. Ορθιοι, στην ζέστη, να χαζεύουν τις κότες , τα σκυλιά τις αγελάδες -οι οποίες μάλιστα ξάπλωναν στην μέση της ασφάλτου και οι ελάχιστοι οδηγοί αναγκάζονταν να κορνάρουν σαν μανιακοί για να τις κάνουν να φύγουν- και κάποιο μωρό-έκπληξη, που έσκασε μύτη μπουσουλώντας, επιθεώρησε, διαπίστωσε τα χάλια τους, τους χάρισε ένα φαφούτικο χαμόγελο και ξανα έφυγε μπουσουλώντας.
Ωραία πράγματα. Οταν δε, πλησίασαν να δουν οι φίλοι μας την μηχανή, πρόσεξαν ΤΗΝ πατέντα. Σε ένα τελείωμα ενός σωλήνα μέσα στην μηχανή είχε μάλλον χαθεί το καπάκι και είχε αντικατασταθεί απο ένα κομμένο κουτάκι κοκα κολας! Κύριες και κύριοι η επιστημονική κατάρτηση ζει μεγάλες στιγμές!
Τα προβλήματα δεν είχαν τελειωμό. Κάποιος απο τους αεροσυνοδούς , εισπρακτόρους, μηχανικούς, αχθοφόρους (για αυτό υπάρχει άραγε ανεργία?) πήγε να ανοίξει το καπάκι του ψυγείου. Δυστηχώς η Dim στεκόταν δίπλα. Αλλά επειδή υπήρχε υπερθέρμανση, το νερό είχε γίνει ατμός, ο οποίος ξεπετάχτηκε με θόρυβο ατομικής έκρηξης. Ο εισπράκτορας τραβήχτηκε γρήγορα πίσω για να μην καεί , ενώ η Dim ξαφνιασμένη άρχισε και φώναζε τρέχωντας "βοήθεια, βοήθεια, βόμβα", κάνωντας τον περίγυρο, -ακόμα και αν δεν καταλάβαινε τι έλεγε- να ξεσπάσει σε γέλια.
Εδώ πρέπει να σταθούμε και να κάνουμε μια παρατήρηση. Οι περισσότεροι αναγνώστες, διαβάζοντας μια ταξιδιωτική ιστορία, θέλουν να αποκομίσουν -όσο είναι φυσικά αυτό δυνατό-, την γνώση του τι άνθρωποι είναι οι ντόπιοι κάτοικοι. Για να μην δωθούν στείρες και ανούσιες περιγραφές του στυλ "φοράνε αυτό, τρώνε αυτό κλπ" , παραθέτω ότι σημαντικότερο στοιχείο για την ιδιοσυγκρασία των Λαοτιανών και αυτό που φανερώνει τον χαρακτήρα τους και το οποίο είναι το εξής ,κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε, κανένας δεν πλησίασε τον οδηγό να ρωτήσει πόση ώρα θα καθυστερήσουμε ή κάτι ανάλογο, κανένας δεν έδειξε να εκνευρίζεται, κανένας δεν φαινόταν ανυπόμονος, κανένας δεν κοίταξε το ρολόι, κανένας δεν θύμωσε, κανένας δεν σήκωσε το δάκτυλο και να άρχιζε να λέει θα σας κάνω μύνηση ή το -κλασσικό πια-, ξέρεις ποιός είμαι εγώ, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να πάει να δει την μηχανή.Κάθησαν ήρεμοι και χαμογελαστοί στους βρώμικους ξύλινους πάγκους και απλά περίμεναν πότε θα φτιαχτεί το λεωφορείο. Απλά και ήσυχα.Χωρίς διαμαρτυρίες, φωνές ή απειλές. Φανταστείτε να γινόταν κάτι ανάλογο στην Ελλάδα. Ο οδηγός μάλλον θα ξέφευγε απο το μένος των επιβατών μόνο με ισχύρή προστασία απο τα ΜΑΤ και πάλι κάτι ψηλές θα τις εισέπραττε. Αλλά εδώ είναι Λάος...
[URL='http://www.flickr.com/photos/53532410@N03/5035339709/']
[/URL]
Η ώρα πέρναγε, είχαν δοκιμάσει 4-5 ιμάντες αλλά δεν.... και τότε η Dim είχε φαεινή ιδέα.
-Μωρέ δεν πας εσύ να τους βοηθήσεις μπας και ξεκολλήσουμε?
-Εχεις τρελλαθεί? Θα σηκώσω τα μανίκια και θα αρχίζω να αλλάζω ιμάντες στις διακοπές μου?Ειπαμε τα φτιαχνω ολα αλλα αυτο παει πολυ....Ασε που αυτα τα λεωφορεια ειναι Κορεατικα και ενας θεος ξερει πως αλλαζουν αυτα τα μαραφετια...
-Μια μικρή βοήθεια μόνο, δεν πρέπει να είναι τόσο δύσκολο.
-Ναι. Εχεις τρελλαθεί. Ελα πιο εδώ, εκεί που στέκεσαι σε βαρά ο ήλιος στο κεφάλι και δεν ξέρεις τι λές.
-Τότε στην Βιεντιάν γιατί ήθελες να φτιάξεις το κλιματιστικό ε? ή μήπως τότε στο Μπαχρέιν το καζανάκι? ή στην Ινδία τον νιπτήρα που ήταν βουλωμένος? τα θυμάσαι?
-Σου ξαναλέω. Μην κάθεσαι στον ήλιο. Εχει παρενέργειες....
-Ααα .. άσε με, πάω μια βόλτα!
Και πήγε 5-6 μέτρα και γύρισε έντρομη , γιατί είδε κάτι σκυλιά εκεί γύρω και ξαναγύρισε τρέχωντας πάλι, φοβούμενη τα χειρότερα.
Μια σουρεάλ σκηνή που μπορεί να είναι ανευ σημασίας, αλλά "ζωγράφισε" πολύ έντονα την όλη ατμόσφαιρα, ήταν η εξής. Σε κάποια στιγμή, έχουν όλοι οι επιβάτες ταβλιαστεί απο την ζεστή και τα κουνούπια, τα σκυλια είναι ξαπλωμένα κάτω απο ένα σκωροφαγωμένο πάγκο, απο ένα δέντρο αιωρείται μια κούνια απο μια ρόδα αυτοκινήτου, οι μόνοι ήχοι που ακούγονταν στην απόλυτη ησυχία είναι αυτοί που προέρχονται απο την ζούγκλα, οι αγελάδες κοιμούνται πάνω στην καυτή άσφαλτο και απο μακρυά ακούγεται..... ένα κλάξον. Αργά αργά περνάει απο μπροστά τους με το καροτσάκι-ποδήλατο , ένας παγωτατζής που ξεπετάχτηκε απο το πουθενά!! Απίστευτο Λάος!!!!
Τελικά , μετά απο μία, μιάμισυ ώρα, ο ιμάντας αλλάχτηκε. Μπαίνουν μέσα στο πούλμαν και ξεκινάνε.
-Ορίστε! Τι φωνάζεις και έχεις κρεμάσει μούτρα? μια χαρά το φτιάξαν τα τζιμάνια του ΚΤΕΛ.
-Το φτιάξανε άραγε?
-Μα τι λες τώρα? Αφου τσουλάει....
Κι όμως..... δεν ήταν γραφτό να "τσουλάει" για πολύ.....
[URL='http://www.flickr.com/photos/53532410@N03/5035950698/']
[/URL]
Η τηλεόραση ήταν ένα θέμα. Το πρώτο στην σειρά πολλών άλλων.
Η θέση που είχαν διαλέξει ήταν ακριβώς μπροστά της. Συνέχεια έπαιζε ερωτικά τραγούδια λαοτιανά , γλυκανάλατα όπου συνοδεύονταν απο τα ανάλογα ρομαντικά βίντεο. Αηδιαστικό! Μετά απο 20 λεπτά τους ερχόταν να σπάσουν την τηλεόραση.
Το επόμενο ήταν ο δρόμος σε συναρτήση με τα αμορτισέρ. Οχι οχι, δεν ήταν χωματόδρομος. Ασφαλτος. Αλλά τι άσφαλτος? Στο 30λεπτο απο το πολύ το πάνω κάτω και το πέρα δωθε, είχε αρχίσει να πονάει η μέση τους. Αργότερα ο πόνος επεκτάθηκε σε όλη την σπονδυλική στήλη και έπιασε πλάτη και σβέρκο. Στην ώρα δε, καλύτερα να μην περιγράψουμε....
-Ωχ!! Γκιούλι, η μέση μου.
-Τι να πω και εγώ που η πλάτη μου είναι λες και έχει κάτσει πάνω δεινόσαυρος? Για μέση δε, πολύ απλά δεν νομίζω να διαθέτω αυτήν την στιγμή. περάστε αργότερα. Το εμπόρευμα δεν έχει διαθεσιμότητα. Πολύ κουνά αδερφάκι μου το ριμάδι.
Μετά απο 5 λεπτά
-Ωχ! Γκιούλι, τα νεφρά μου.
-Και τι θες να σου κάνω? Και τα δικά μου πονάνε. Λες και έχω σηκώσει το άγαλμα της Ελευθερίας με κίνηση αρασέ.
-Ποιό άγαλμα καλέ? Αυτό της θείας σου της Ελευθερίας που είχε πάρει σουβενίρ όταν είχε πάει να δει τα ξαδέρφια της στην Αμερική και το έχει τώρα πάνω στο σεμέ στην τηλεόραση? Για αυτό μιλάς? Αυτό δεν ζυγίζει ούτε 30 γραμμάρια!
Μετά απο 5 λεπτά
-Ωχχχχ! Γκιούλι, έχω σουβλιές σε όλο το σώμα μου.
-Μην το σκέφτεσαι. Σύμφωνα με την Γκεσταπίτισα -αυτήν την φιλαλήθη γυναίκα- σε 3-4 ωρίτσες φτάνουμε.
[URL='http://www.flickr.com/photos/53532410@N03/5035331393/']
Σε κάποια στιγμή το λεωφορείο κάνει στάση. Νόμιζαν. Κατεβαίνει μια γυναίκα στην άκρη του πουθενά και φεύγει τρέχωντας. Το λεωφορείο όμως δεν ξαναξεκινά. Ρίχνει μια ματιά η Dim από το παράθυρο να δει τι γίνεται. Αφού βλέπει, γυρίζει στον σύντροφό της και τον ρωτά δήθεν αδιάφορα
-Γκιούλι, να σε ρωτήσω κάτι?
-Αφού και όχι να σου πω εσύ θα με ρωτήσεις, άρα ρίχτα χωρίς περιστροφές
-Τα λεωφορεία, που την έχουν την μηχανή? Στο πλάι, μπροστά ή πίσω?
-Μου κάνεις πλάκα έτσι? λέει έντρομος αυτός.
-Πολύ θα το θελα, αλλά όχι. Απάντησέ μου.
-Πίσω, πίσω την έχουν την μηχανή. Γιατί?
-Να... κοίταξα απο το παράθυρο και είδα.....
- Τι είδες?
-να... είδα τον οδηγό και τους άλλους 2 αεροσυνοδούς που μας πρόσφεραν τις καραμέλες κλπ να έχουν ανοίξει το καπό , δεν έχω καλή ορατότητα απο εδώ, αλλά μπορώ να δω ότι είναι ανοιχτό το πορτάκι και διάφορα εργαλεία πεταμένα στην άσφαλτο. Είναι κακό έ? Εκεί είναι η μηχανή ε? Γκιούλι μου εκεί είναι ε? Γκιουλάκι?
-Εκεί είναι. Δυστηχώς, εκεί είναι. Εμείς δεν ξέρω που θα έπρεπε να είμασταν και που τελικά είμαστε.
-Ελα μωρέ... μην κάνεις έτσι. Θα το φτιάξουν και θα ....
Η Dim σταμάτησε απότομα μετά το δολοφονικό βλέμμα που της έριξε ο Γκιούλι και βάλθηκε να παίζει με τα μαλλιά της. Μέρικά πράγματα καλά θα κάνει κανείς να μην τα παρατραβά.
Ακινητοποιημένο το αυτοκίνητο κάτω απο τον ήλιο, στην μέση του πουθενά, με την ζέστη να είναι αφόρητη, βίωσαν καταστάσεις ανάλογες με αυτές των τριών παίδων εν καμίνω.
Την περιέργεια να μάθουν σε πόση ώρα θα φτιαχτεί το πούλμαν, την ικανοποίησε ο οδηγός , ο οποίος ήρθε μέσα και άνοιξε τις πόρτες για να κατέβουνε οι κότες εεε... οι επιβάτες.
Μάλλον θα πάει μακρυά η βαλίτσα.
[URL='http://www.flickr.com/photos/53532410@N03/5035950328/']
Ενας-ένας κατεβαίνουν και κάθονται σε ένα αυτοσχέδιο και ταυτόχρονα τρισάθλιο μαγαζάκι-παράγκα. Η ζημιά ήταν ότι είχε σπάσει ο ιμάντας του λεωφορείου και έπρεπε να αλλαχθεί.
Κότες , σκυλιά και αγελάδες γυρνάγαν ελεύθερα σε αυτήν την ερημιά του κόσμου με πυκνή ζούγκλα στο back ground. Πέρασε ευχάριστα η ώρα. Πολύ διασκεδαστικό. Ορθιοι, στην ζέστη, να χαζεύουν τις κότες , τα σκυλιά τις αγελάδες -οι οποίες μάλιστα ξάπλωναν στην μέση της ασφάλτου και οι ελάχιστοι οδηγοί αναγκάζονταν να κορνάρουν σαν μανιακοί για να τις κάνουν να φύγουν- και κάποιο μωρό-έκπληξη, που έσκασε μύτη μπουσουλώντας, επιθεώρησε, διαπίστωσε τα χάλια τους, τους χάρισε ένα φαφούτικο χαμόγελο και ξανα έφυγε μπουσουλώντας.
Ωραία πράγματα. Οταν δε, πλησίασαν να δουν οι φίλοι μας την μηχανή, πρόσεξαν ΤΗΝ πατέντα. Σε ένα τελείωμα ενός σωλήνα μέσα στην μηχανή είχε μάλλον χαθεί το καπάκι και είχε αντικατασταθεί απο ένα κομμένο κουτάκι κοκα κολας! Κύριες και κύριοι η επιστημονική κατάρτηση ζει μεγάλες στιγμές!
Τα προβλήματα δεν είχαν τελειωμό. Κάποιος απο τους αεροσυνοδούς , εισπρακτόρους, μηχανικούς, αχθοφόρους (για αυτό υπάρχει άραγε ανεργία?) πήγε να ανοίξει το καπάκι του ψυγείου. Δυστηχώς η Dim στεκόταν δίπλα. Αλλά επειδή υπήρχε υπερθέρμανση, το νερό είχε γίνει ατμός, ο οποίος ξεπετάχτηκε με θόρυβο ατομικής έκρηξης. Ο εισπράκτορας τραβήχτηκε γρήγορα πίσω για να μην καεί , ενώ η Dim ξαφνιασμένη άρχισε και φώναζε τρέχωντας "βοήθεια, βοήθεια, βόμβα", κάνωντας τον περίγυρο, -ακόμα και αν δεν καταλάβαινε τι έλεγε- να ξεσπάσει σε γέλια.
Εδώ πρέπει να σταθούμε και να κάνουμε μια παρατήρηση. Οι περισσότεροι αναγνώστες, διαβάζοντας μια ταξιδιωτική ιστορία, θέλουν να αποκομίσουν -όσο είναι φυσικά αυτό δυνατό-, την γνώση του τι άνθρωποι είναι οι ντόπιοι κάτοικοι. Για να μην δωθούν στείρες και ανούσιες περιγραφές του στυλ "φοράνε αυτό, τρώνε αυτό κλπ" , παραθέτω ότι σημαντικότερο στοιχείο για την ιδιοσυγκρασία των Λαοτιανών και αυτό που φανερώνει τον χαρακτήρα τους και το οποίο είναι το εξής ,κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε, κανένας δεν πλησίασε τον οδηγό να ρωτήσει πόση ώρα θα καθυστερήσουμε ή κάτι ανάλογο, κανένας δεν έδειξε να εκνευρίζεται, κανένας δεν φαινόταν ανυπόμονος, κανένας δεν κοίταξε το ρολόι, κανένας δεν θύμωσε, κανένας δεν σήκωσε το δάκτυλο και να άρχιζε να λέει θα σας κάνω μύνηση ή το -κλασσικό πια-, ξέρεις ποιός είμαι εγώ, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να πάει να δει την μηχανή.Κάθησαν ήρεμοι και χαμογελαστοί στους βρώμικους ξύλινους πάγκους και απλά περίμεναν πότε θα φτιαχτεί το λεωφορείο. Απλά και ήσυχα.Χωρίς διαμαρτυρίες, φωνές ή απειλές. Φανταστείτε να γινόταν κάτι ανάλογο στην Ελλάδα. Ο οδηγός μάλλον θα ξέφευγε απο το μένος των επιβατών μόνο με ισχύρή προστασία απο τα ΜΑΤ και πάλι κάτι ψηλές θα τις εισέπραττε. Αλλά εδώ είναι Λάος...
[URL='http://www.flickr.com/photos/53532410@N03/5035339709/']
Η ώρα πέρναγε, είχαν δοκιμάσει 4-5 ιμάντες αλλά δεν.... και τότε η Dim είχε φαεινή ιδέα.
-Μωρέ δεν πας εσύ να τους βοηθήσεις μπας και ξεκολλήσουμε?
-Εχεις τρελλαθεί? Θα σηκώσω τα μανίκια και θα αρχίζω να αλλάζω ιμάντες στις διακοπές μου?Ειπαμε τα φτιαχνω ολα αλλα αυτο παει πολυ....Ασε που αυτα τα λεωφορεια ειναι Κορεατικα και ενας θεος ξερει πως αλλαζουν αυτα τα μαραφετια...
-Μια μικρή βοήθεια μόνο, δεν πρέπει να είναι τόσο δύσκολο.
-Ναι. Εχεις τρελλαθεί. Ελα πιο εδώ, εκεί που στέκεσαι σε βαρά ο ήλιος στο κεφάλι και δεν ξέρεις τι λές.
-Τότε στην Βιεντιάν γιατί ήθελες να φτιάξεις το κλιματιστικό ε? ή μήπως τότε στο Μπαχρέιν το καζανάκι? ή στην Ινδία τον νιπτήρα που ήταν βουλωμένος? τα θυμάσαι?
-Σου ξαναλέω. Μην κάθεσαι στον ήλιο. Εχει παρενέργειες....
-Ααα .. άσε με, πάω μια βόλτα!
Και πήγε 5-6 μέτρα και γύρισε έντρομη , γιατί είδε κάτι σκυλιά εκεί γύρω και ξαναγύρισε τρέχωντας πάλι, φοβούμενη τα χειρότερα.
Μια σουρεάλ σκηνή που μπορεί να είναι ανευ σημασίας, αλλά "ζωγράφισε" πολύ έντονα την όλη ατμόσφαιρα, ήταν η εξής. Σε κάποια στιγμή, έχουν όλοι οι επιβάτες ταβλιαστεί απο την ζεστή και τα κουνούπια, τα σκυλια είναι ξαπλωμένα κάτω απο ένα σκωροφαγωμένο πάγκο, απο ένα δέντρο αιωρείται μια κούνια απο μια ρόδα αυτοκινήτου, οι μόνοι ήχοι που ακούγονταν στην απόλυτη ησυχία είναι αυτοί που προέρχονται απο την ζούγκλα, οι αγελάδες κοιμούνται πάνω στην καυτή άσφαλτο και απο μακρυά ακούγεται..... ένα κλάξον. Αργά αργά περνάει απο μπροστά τους με το καροτσάκι-ποδήλατο , ένας παγωτατζής που ξεπετάχτηκε απο το πουθενά!! Απίστευτο Λάος!!!!
Τελικά , μετά απο μία, μιάμισυ ώρα, ο ιμάντας αλλάχτηκε. Μπαίνουν μέσα στο πούλμαν και ξεκινάνε.
-Ορίστε! Τι φωνάζεις και έχεις κρεμάσει μούτρα? μια χαρά το φτιάξαν τα τζιμάνια του ΚΤΕΛ.
-Το φτιάξανε άραγε?
-Μα τι λες τώρα? Αφου τσουλάει....
Κι όμως..... δεν ήταν γραφτό να "τσουλάει" για πολύ.....
[URL='http://www.flickr.com/photos/53532410@N03/5035950698/']
