dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περίεργες πολιτικές ποτοαπαγόρευσης
- Run Lola Run
- Ηρθαμε! Φεύγουμε.....
- Kuala Lumbur
- Παναγιά μου!!! Ενα AirBus 320 έρχεται κατα πάνω μας
- Αναλαμβάνουμε απεντομώσεις, καθαρισμούς κτηρίων και αποφράξεις αποχετεύσεων
- Λάος
- Αυτός, Αυτή και οι απάτες
- Για ποιόν χτυπά η εξάτμιση?
- Το στοίχημα του ευρω
- Αρχίσανε τα όργανα
- Στο άγνωστο με πούλμαν την ελπίδα
- Η Αφιξη και το πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων
- Μια γιορτή μια μπύρα και τρια δόντια
- Και ο Γκιούλι ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει
- Οταν ξέρεις και ταξιδεύεις με στυλ
- Θελω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο
- Το αγνό παρθένο σου μαλλί
- Απο την Σκύλλα στην Χαρυβδη και απο τον Αννα στον Καιάφα
- Α ρε γλέντια
- Πνομ Πενχ : η Αυτοκράτειρα με τα κουρέλια
- Η Κάθοδος και ο δρόμος προς το κολαστήριο
- Η Καμπότζη και το εργοστάσιο της κρεατομηχανής
- Οταν η σύνεση εκδιώχνεται μετά κλοτσηδόν
- In the mouth of Darkness
- Το Ιδρυμα
- Κάνε ένα μπάνιο!
- Ψάχνωντας απελπισμένα (ένα) το Ιδρυμα
- Η καλή μας αγελάδα βόσκει κάτω στην λιακάδα
- Μια οικογένεια είμαστε όλοι
Αυτός, Αυτή και οι απάτες
Το πρωί ξύπνησαν φρέσκοι και ορεξάτοι για να δουν την πόλη. Κατέβηκαν στο ισογειο του ξενοδοχείου να πιούν ένα καφεδάκι και να καταστρώσουν το σχέδιο της ημέρας.
-Ωραία. Αντε να πιούμε τον καφέ μας, να καπνίσουμε και 8-9 τσιγάρα και να πάμε για τα εισιτήρια..
-Καλά, πάμε και αύριο, δεν υπάρχει λόγος να βιαστούμε, αποκρίθηκε ο Γκιούλιβερ , άνετος και παρακολουθόντας ταυτόχρονα ανέμελα τις γκρίζες τολύπες καπνού απο το τσιγάρο του.
-Αυριο? πετάχτηκε σαν ελατήριο η Dim. τι λες ανθρωπέ μου? Αυριο πρέπει να έχουμε ξεκουμπιστεί.Ουτε την σκόνη μας δεν θα προλάβουν να δουν
-Τι εννοείς?
-Καλά δεν στο είπα? Αχου! το ξέχασα. Μου διέφυγε.
-Τι σου διέφυγε, δεν σε καταλαβαίνω..
-Πιες εσύ τον καφέ σου και άσε εμένα ... τα έχω ρυθμίσει όλα.
-Τι έχεις ρυθμίσει? Αφου μόλις εχθές το βράδυ ήρθαμε , αύριο θα φύγουμε?
-Εεεε ναι, δηλαδή.... αφού.... ξέρεις.... Α! κοίτα, έξω περνά ένας μοναχός, τι ωραίος που είναιιιιιι...
-Ασε τις υπεκφυγές και 'μολόγα. Γιατί να φύγουμε?
-Ωραίος καφές πάντως! και οι καρέκλες πολύ άνετες... πολύ όμορφος είσαι σήμερα, σου το είπα?
-Ρε δεν αφήνεις τα σάπια σου?
-Γιατί καρδιά μου το λες αυτό και με πληγώνεις? αλήθεια σήμερα είσαι κούκλος. Και πόσο σου πάει αυτό το μπλουζάκιιιι!! Μούρλια! Τύφλα να έχει ο ασχημομούρης Μπράντ.
-Σοβαρέψου. Γιατί να φύγουμε αύριο? Δεν έχουμε χρόνο? Τι έχεις σχεδιάσει? Και που ακριβώς θα πάμε αύριο? Σε ποιά πόλη? Είναι μακρυα? Μίλα κακούργα, μίλα.....
-Α! τώρα θυμήθηκα ότι θέλω τσίσα, μισό λεπτό έπιστρέφω...
-Κάτσε κάτω και μίλα της λέει ο Γκιούλι και πιάνοντάς την απο το μπράτσο την καθίζει ξανά κάτω.
- Ουφ!! Καλά! Σου το κράταγα για έκπληξη. Δεν θυμάμαι το όνομα της πόλης ακριβώς, αλλά ξέρω ότι δεν έχουμε και πολύ χρόνο στην διάθεσή μας. Επίσης γνωρίζω ότι σαν πόλη μάλλον δεν λέει τίποτα. Και όχι. Δεν έχω ιδέα πόσο θα μας πάρει να φτάσουμε σε αυτήν. Ορίστε! Ομολόγησα. Σειρά σου χε χε χε.
-Αμ δεν φταις εσύ! Εγω φταίω! Εγώ, που σε αφήνω και κάνεις σχέδια.
Αφου ενημερώθηκε λοιπόν και ο Γκιούλιβερ, με τιμιότητα, ορθά , χωρίς υπεκφυγές και κυρίως έγκαιρα, με λεπτομέρειες για το ταξίδι, βγαίνουν έξω.
l
Ο καιρός είναι μουντός με γκρίζα σύννεφα και μυρίζει βροχή. Πηχτή ζέστη, υγρασία. Ο κόσμος λιγοστός και τα αυτοκίνητα στους δρόμους ελάχιστα. Μοναχοί με πορτοκαλί φορεσιές και ομπρέλες στα χέρια κινούνται με μια απόκοσμη ηρεμία προς τον μεγαλοπρεπή ναό απέναντι απο το ξενοδοχείο, γυναίκες σκουπίζουν τα πεζοδρόμια με κάτι περίεργες σκούπες, τα μαγαζιά σιγά σιγά αρχίζουν να ανοίγουν και διάφοροι μικροπωλητές με τα κωνικά καπέλα φορεμένα στο κεφάλι και κρατώντας το κλασσικό καλάμι με τα δύο καλάθια να κρέμονται απο τις άκρες του, κουβαλούν σκυφτοί διάφορα αγαθά προς πώληση στην πρωινή αγορά. Κόρνες δεν ακούς και γενικά επικρατεί ησυχία. Ο ουρανός είναι σκοτεινός και δίνει τα πρώτα σημάδια για τις υγρές προθέσεις του. Ο αέρας μυρίζει όζον και νοίωθεις τον ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα. Οι λακκούβες στους δρόμους είναι γεμάτες νερό απο την χθεσινοβραδυνή καταιγίδα, η οποία μάλλον θα επισκιαστεί απο την επερχόμενη. Οι περαστικοί περπατούν με αργά βήματα, αδιαφορώντας για το καιρικό φαινόμενο που είναι καθ'οδόν. Φυσικά! Εδω είναι το Λάος.
Πρωταρχικός στόχος είναι να βρουν ένα πρακτορείο για να κλείσουν εισιτήρια με το λεωφορείο για την επομένη -στην πόλη που δεν θυμούνται το όνομά της-, και να βεβαιωθούν ότι οι βίζες για την Καμπότζη βγαίνουν στα σύνορα.Αυτό το 2ο ήταν υψίστης σημασίας, διότι αν δεν είχαν βίζες, όλο το ταξίδι τιναζόταν στον αέρα. Μπαίνουν στο πρώτο μαγαζί που λέει στην ταμπέλα του, ότι είναι πρακτορείο. Σκοτεινό και μύριζε σαπισμένο λάχανο. Σε μια γωνία πάνω στο τσιμέντινο πάτωμα στέκεται και μια μηχανή του ποπ κόρν (???). Η υπάλληλος δεν γνωρίζει αγγλικά. Το μόνο που κάνει είναι να σταματήσει να τρώει , αφήνωντας το πιάτο της πάνω στον θεοβρώμικο πάγκο, βροντώντας το, με το κουτάλι να κάνει ένα χαρακτηριστικό γκλόινγκ πάνω του -κάτω απο την μύτη τους- και τους δίνει ένα χαρτί στο οποίο απλά αναγραφόταν η τιμή για έκδοση βίζας. Φεύγουν.
Πάνε στο επόμενο που συναντούν. Εκ πρώτης άποψης φαινόταν αξιοπρεπές. Υπήρχαν 5-6 υπάλληλοι μέσα και έδειχναν ότι δούλευαν. Στους τοίχους παντού μικρά χριστουγγενιάτικα διακοσμητκά που εύχονταν Καλά Χριστούγεννα, Ευτυχισμένο το 1998, και Αγιοι Βασίληδες παντού να υπόσχονται με την σιγουριά του επαϊοντος Καλή Χρονιά. Πλησιάζουν μια γυναίκα γύρω στα 50 με όψη που παρέπεμπε σε βασανιστή της Γκεστάπο και την ρωτάνε για την δυνατότητα έκδοσης βίζας στα σύνορα. Οχι, τους απαντα με στόμφο και με ύφος "ξέρω τι σας λέω". Μα.... της λένε, εμείς διαβάσαμε ότι εκδίδεται... Οχι. Θα πρέπει να την έχετε ήδη. Είστε σίγουρη? Τους αγριοκοιτά σαν να τους λέει "τώρα την δουλειά μου θα μου μάθετε?". Τους προτείνει με μια γλοιώδη δουλοπρέπεια και ψεύτικο χαμόγελο -για να τους βοηθήσει καλέ- να την εκδώσει αυτή. Χαράτσι, 40 $ έκαστη , ενώ η πραγματική τιμή είναι 20$.Τι να κάνουν? αναγκαστικά, την πιστεύουν και τα δίνουν. Επίσης τους δείχνει χάρτη για να βρουν την πόλη που θέλουν να πάνε και τους χρεώνει 30 ευρώ τα δυο εισιτήρια. Πραγματική τιμή 15 ευρώ και τα δυο! Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. Το πρακτορείο λέγεται Joy Travel. Οποιος θέλει να μαδηθεί, βιαστεί οικονομικά, εξαπατηθεί, λάβει πληροφορίες ψεύτικες, και υπερχρεωθεί, ας κοπιάσει....
Τις πραγματικές τιμές τις μάθανε την επομένη. Ηταν όμως ήδη πολύ αργά. Και ναι! η βίζα -για όποιον ενδιαφέρεται- εκδίδεται στα σύνορα με μια απλή διαδικασία που δεν παίρνει πάνω απο 5 λεπτά και 20 $. Η Γκεσταπίτισα, φυσικά γνώριζε ότι εκδίδονται στα σύνορα -δουλειά της είναι άλλωστε-, αλλά θεώρησε πρέπον να "δημιουργήσει" πελάτες. Τους λέει αύριο στις 12 το πρωί, θα έρθει ένα κλιματιζόμενο βανάκι (χα χα χα) να τους πάρει απο το ξενοδοχείο για να τους πάει στον σταθμό των λεωφορείων και να μην ανυσηχούν για τίποτα (χα χα χα). Το πούλμαν που θα τους πάει στο Thakek, είναι καινούργιο (χα χα χα), με τουαλέττες (χα χα χα), και αξιόπιστο (χα χα χα). Οταν ρωτήσαν πόσο χρονικό διάστημα κάνει για να φτάσει στον προορισμό του, αυτή (μειδίασε?) τους απάντησε αδιάφορα "εεεε... 4-5 ώρες περίπου" τονίζοντας την λέξη περίπου, ενώ μετά πρόσθεσε μέσα απο τα δόντια της την ιδιαίτερα ανησυχητική κατακλείδα σχεδόν ψυθιριστά "αν όλα πάνε καλά" και ταυτόζχρονα έκανε πως έψαχνε κάτι χαρτιά πάνω στο γραφείο, με το κεφάλι σκυμένο. Κανονικά θα έπρεπε να τους πει "7-8 ώρες και όχι. Συνήθως, δεν πάει τίποτα καλά!".
Την ρωτάνε αν μπορεί να τους κλείσει ένα δωμάτιο και αυτή απότομα τους λέει με μια χαρακτηριστική κίνηση των χεριών "όχι! χα χα χα χα..... δεν υπάρχει πρόβλημα χα χα χα κράτηση για το Thakek? χα χα χα ... άλλο και τούτο πάλι..... θα βρείτε, θα βρείτε.." Οταν απορημένοι την ρωτάνε πώς είναι τόσο σίγουρη, αυτή σοβαρεύεται απότομα, καθαρίζει τον λαιμό της και τους απαντά λακωνικά "λίγος κόσμος, άσχημη εποχή", ενώ κανονικά θα έπρεπε να τους πει "αυτή η πόλη, μετά βίας υπάρχει στον χάρτη, οι μόνοι που την επισκέπτονται είναι όσοι περνάν τον Μεκόνγκ ερχόμενοι απο Ταυλάνδη και κάτι κορόιδα σαν εσάς. Τι πάτε να κάνετε εκεί? δεν έχει σχεδόν τίποτα, παρά μόνο κάτι -φανταστικά η αλήθεια και ξακουστά- σπήλαια κοντά, σπάνιας ομορφιάς, αλλά αποτελούν αξιοθέατο μόνο για φυσιολάτρες, και εγώ -μεταξύ μας μάγκες- δεν σας κόβω για τέτοιους.....". Πράγμα σχεδόν αληθές. Γιατί άμα ήξερε η μανταμίτσα το τι θα γινόταν στην πόλη με την έλευση των δυο ξέμπαρκων, ζαλισμένων, τουριστών, θα άλλαζε γνώμη και θα τους έλεγε "να πάτε , να πάτε, εμείς οι Λαοτιανοί έχουμε ανάγκη απο θέαμα". Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.
Οπως και να έχει , αυτοί θα πήγαιναν ούτως ή άλλως, διότι ήθελαν να σπάσουν την διαδρομή για το Pakse, στην μέση , αλλά και την μέση τους. Πίστευαν οι αδαείς, ότι θα ήταν πιο ξεκούραστο να κάνουν δυο "μικρές" διαδρομές, παρά μια μεγάλη και απεχθάνονταν την ιδέα να πάρουν το βραδυνό πούλμαν με κρεββάτια που πάει απευθείας. Αφού την ευχαρίστησαν (τι κορόιδα Θεέ μου !!!!) , αντί να της σπάσουν το κεφάλι, φεύγουν για να χαζέψουν την πόλη. Αλλά η βροχή δεν κρατιόταν άλλο..... είχε ξεσπάσει και "έκλαιγε" με λυγμούς.... συνεχίζεται
Το πρωί ξύπνησαν φρέσκοι και ορεξάτοι για να δουν την πόλη. Κατέβηκαν στο ισογειο του ξενοδοχείου να πιούν ένα καφεδάκι και να καταστρώσουν το σχέδιο της ημέρας.
-Ωραία. Αντε να πιούμε τον καφέ μας, να καπνίσουμε και 8-9 τσιγάρα και να πάμε για τα εισιτήρια..
-Καλά, πάμε και αύριο, δεν υπάρχει λόγος να βιαστούμε, αποκρίθηκε ο Γκιούλιβερ , άνετος και παρακολουθόντας ταυτόχρονα ανέμελα τις γκρίζες τολύπες καπνού απο το τσιγάρο του.
-Αυριο? πετάχτηκε σαν ελατήριο η Dim. τι λες ανθρωπέ μου? Αυριο πρέπει να έχουμε ξεκουμπιστεί.Ουτε την σκόνη μας δεν θα προλάβουν να δουν
-Τι εννοείς?
-Καλά δεν στο είπα? Αχου! το ξέχασα. Μου διέφυγε.
-Τι σου διέφυγε, δεν σε καταλαβαίνω..
-Πιες εσύ τον καφέ σου και άσε εμένα ... τα έχω ρυθμίσει όλα.
-Τι έχεις ρυθμίσει? Αφου μόλις εχθές το βράδυ ήρθαμε , αύριο θα φύγουμε?
-Εεεε ναι, δηλαδή.... αφού.... ξέρεις.... Α! κοίτα, έξω περνά ένας μοναχός, τι ωραίος που είναιιιιιι...
-Ασε τις υπεκφυγές και 'μολόγα. Γιατί να φύγουμε?
-Ωραίος καφές πάντως! και οι καρέκλες πολύ άνετες... πολύ όμορφος είσαι σήμερα, σου το είπα?
-Ρε δεν αφήνεις τα σάπια σου?
-Γιατί καρδιά μου το λες αυτό και με πληγώνεις? αλήθεια σήμερα είσαι κούκλος. Και πόσο σου πάει αυτό το μπλουζάκιιιι!! Μούρλια! Τύφλα να έχει ο ασχημομούρης Μπράντ.
-Σοβαρέψου. Γιατί να φύγουμε αύριο? Δεν έχουμε χρόνο? Τι έχεις σχεδιάσει? Και που ακριβώς θα πάμε αύριο? Σε ποιά πόλη? Είναι μακρυα? Μίλα κακούργα, μίλα.....
-Α! τώρα θυμήθηκα ότι θέλω τσίσα, μισό λεπτό έπιστρέφω...
-Κάτσε κάτω και μίλα της λέει ο Γκιούλι και πιάνοντάς την απο το μπράτσο την καθίζει ξανά κάτω.
- Ουφ!! Καλά! Σου το κράταγα για έκπληξη. Δεν θυμάμαι το όνομα της πόλης ακριβώς, αλλά ξέρω ότι δεν έχουμε και πολύ χρόνο στην διάθεσή μας. Επίσης γνωρίζω ότι σαν πόλη μάλλον δεν λέει τίποτα. Και όχι. Δεν έχω ιδέα πόσο θα μας πάρει να φτάσουμε σε αυτήν. Ορίστε! Ομολόγησα. Σειρά σου χε χε χε.
-Αμ δεν φταις εσύ! Εγω φταίω! Εγώ, που σε αφήνω και κάνεις σχέδια.
Αφου ενημερώθηκε λοιπόν και ο Γκιούλιβερ, με τιμιότητα, ορθά , χωρίς υπεκφυγές και κυρίως έγκαιρα, με λεπτομέρειες για το ταξίδι, βγαίνουν έξω.
Ο καιρός είναι μουντός με γκρίζα σύννεφα και μυρίζει βροχή. Πηχτή ζέστη, υγρασία. Ο κόσμος λιγοστός και τα αυτοκίνητα στους δρόμους ελάχιστα. Μοναχοί με πορτοκαλί φορεσιές και ομπρέλες στα χέρια κινούνται με μια απόκοσμη ηρεμία προς τον μεγαλοπρεπή ναό απέναντι απο το ξενοδοχείο, γυναίκες σκουπίζουν τα πεζοδρόμια με κάτι περίεργες σκούπες, τα μαγαζιά σιγά σιγά αρχίζουν να ανοίγουν και διάφοροι μικροπωλητές με τα κωνικά καπέλα φορεμένα στο κεφάλι και κρατώντας το κλασσικό καλάμι με τα δύο καλάθια να κρέμονται απο τις άκρες του, κουβαλούν σκυφτοί διάφορα αγαθά προς πώληση στην πρωινή αγορά. Κόρνες δεν ακούς και γενικά επικρατεί ησυχία. Ο ουρανός είναι σκοτεινός και δίνει τα πρώτα σημάδια για τις υγρές προθέσεις του. Ο αέρας μυρίζει όζον και νοίωθεις τον ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα. Οι λακκούβες στους δρόμους είναι γεμάτες νερό απο την χθεσινοβραδυνή καταιγίδα, η οποία μάλλον θα επισκιαστεί απο την επερχόμενη. Οι περαστικοί περπατούν με αργά βήματα, αδιαφορώντας για το καιρικό φαινόμενο που είναι καθ'οδόν. Φυσικά! Εδω είναι το Λάος.
Πρωταρχικός στόχος είναι να βρουν ένα πρακτορείο για να κλείσουν εισιτήρια με το λεωφορείο για την επομένη -στην πόλη που δεν θυμούνται το όνομά της-, και να βεβαιωθούν ότι οι βίζες για την Καμπότζη βγαίνουν στα σύνορα.Αυτό το 2ο ήταν υψίστης σημασίας, διότι αν δεν είχαν βίζες, όλο το ταξίδι τιναζόταν στον αέρα. Μπαίνουν στο πρώτο μαγαζί που λέει στην ταμπέλα του, ότι είναι πρακτορείο. Σκοτεινό και μύριζε σαπισμένο λάχανο. Σε μια γωνία πάνω στο τσιμέντινο πάτωμα στέκεται και μια μηχανή του ποπ κόρν (???). Η υπάλληλος δεν γνωρίζει αγγλικά. Το μόνο που κάνει είναι να σταματήσει να τρώει , αφήνωντας το πιάτο της πάνω στον θεοβρώμικο πάγκο, βροντώντας το, με το κουτάλι να κάνει ένα χαρακτηριστικό γκλόινγκ πάνω του -κάτω απο την μύτη τους- και τους δίνει ένα χαρτί στο οποίο απλά αναγραφόταν η τιμή για έκδοση βίζας. Φεύγουν.
Πάνε στο επόμενο που συναντούν. Εκ πρώτης άποψης φαινόταν αξιοπρεπές. Υπήρχαν 5-6 υπάλληλοι μέσα και έδειχναν ότι δούλευαν. Στους τοίχους παντού μικρά χριστουγγενιάτικα διακοσμητκά που εύχονταν Καλά Χριστούγεννα, Ευτυχισμένο το 1998, και Αγιοι Βασίληδες παντού να υπόσχονται με την σιγουριά του επαϊοντος Καλή Χρονιά. Πλησιάζουν μια γυναίκα γύρω στα 50 με όψη που παρέπεμπε σε βασανιστή της Γκεστάπο και την ρωτάνε για την δυνατότητα έκδοσης βίζας στα σύνορα. Οχι, τους απαντα με στόμφο και με ύφος "ξέρω τι σας λέω". Μα.... της λένε, εμείς διαβάσαμε ότι εκδίδεται... Οχι. Θα πρέπει να την έχετε ήδη. Είστε σίγουρη? Τους αγριοκοιτά σαν να τους λέει "τώρα την δουλειά μου θα μου μάθετε?". Τους προτείνει με μια γλοιώδη δουλοπρέπεια και ψεύτικο χαμόγελο -για να τους βοηθήσει καλέ- να την εκδώσει αυτή. Χαράτσι, 40 $ έκαστη , ενώ η πραγματική τιμή είναι 20$.Τι να κάνουν? αναγκαστικά, την πιστεύουν και τα δίνουν. Επίσης τους δείχνει χάρτη για να βρουν την πόλη που θέλουν να πάνε και τους χρεώνει 30 ευρώ τα δυο εισιτήρια. Πραγματική τιμή 15 ευρώ και τα δυο! Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. Το πρακτορείο λέγεται Joy Travel. Οποιος θέλει να μαδηθεί, βιαστεί οικονομικά, εξαπατηθεί, λάβει πληροφορίες ψεύτικες, και υπερχρεωθεί, ας κοπιάσει....
Τις πραγματικές τιμές τις μάθανε την επομένη. Ηταν όμως ήδη πολύ αργά. Και ναι! η βίζα -για όποιον ενδιαφέρεται- εκδίδεται στα σύνορα με μια απλή διαδικασία που δεν παίρνει πάνω απο 5 λεπτά και 20 $. Η Γκεσταπίτισα, φυσικά γνώριζε ότι εκδίδονται στα σύνορα -δουλειά της είναι άλλωστε-, αλλά θεώρησε πρέπον να "δημιουργήσει" πελάτες. Τους λέει αύριο στις 12 το πρωί, θα έρθει ένα κλιματιζόμενο βανάκι (χα χα χα) να τους πάρει απο το ξενοδοχείο για να τους πάει στον σταθμό των λεωφορείων και να μην ανυσηχούν για τίποτα (χα χα χα). Το πούλμαν που θα τους πάει στο Thakek, είναι καινούργιο (χα χα χα), με τουαλέττες (χα χα χα), και αξιόπιστο (χα χα χα). Οταν ρωτήσαν πόσο χρονικό διάστημα κάνει για να φτάσει στον προορισμό του, αυτή (μειδίασε?) τους απάντησε αδιάφορα "εεεε... 4-5 ώρες περίπου" τονίζοντας την λέξη περίπου, ενώ μετά πρόσθεσε μέσα απο τα δόντια της την ιδιαίτερα ανησυχητική κατακλείδα σχεδόν ψυθιριστά "αν όλα πάνε καλά" και ταυτόζχρονα έκανε πως έψαχνε κάτι χαρτιά πάνω στο γραφείο, με το κεφάλι σκυμένο. Κανονικά θα έπρεπε να τους πει "7-8 ώρες και όχι. Συνήθως, δεν πάει τίποτα καλά!".
Την ρωτάνε αν μπορεί να τους κλείσει ένα δωμάτιο και αυτή απότομα τους λέει με μια χαρακτηριστική κίνηση των χεριών "όχι! χα χα χα χα..... δεν υπάρχει πρόβλημα χα χα χα κράτηση για το Thakek? χα χα χα ... άλλο και τούτο πάλι..... θα βρείτε, θα βρείτε.." Οταν απορημένοι την ρωτάνε πώς είναι τόσο σίγουρη, αυτή σοβαρεύεται απότομα, καθαρίζει τον λαιμό της και τους απαντά λακωνικά "λίγος κόσμος, άσχημη εποχή", ενώ κανονικά θα έπρεπε να τους πει "αυτή η πόλη, μετά βίας υπάρχει στον χάρτη, οι μόνοι που την επισκέπτονται είναι όσοι περνάν τον Μεκόνγκ ερχόμενοι απο Ταυλάνδη και κάτι κορόιδα σαν εσάς. Τι πάτε να κάνετε εκεί? δεν έχει σχεδόν τίποτα, παρά μόνο κάτι -φανταστικά η αλήθεια και ξακουστά- σπήλαια κοντά, σπάνιας ομορφιάς, αλλά αποτελούν αξιοθέατο μόνο για φυσιολάτρες, και εγώ -μεταξύ μας μάγκες- δεν σας κόβω για τέτοιους.....". Πράγμα σχεδόν αληθές. Γιατί άμα ήξερε η μανταμίτσα το τι θα γινόταν στην πόλη με την έλευση των δυο ξέμπαρκων, ζαλισμένων, τουριστών, θα άλλαζε γνώμη και θα τους έλεγε "να πάτε , να πάτε, εμείς οι Λαοτιανοί έχουμε ανάγκη απο θέαμα". Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.
Οπως και να έχει , αυτοί θα πήγαιναν ούτως ή άλλως, διότι ήθελαν να σπάσουν την διαδρομή για το Pakse, στην μέση , αλλά και την μέση τους. Πίστευαν οι αδαείς, ότι θα ήταν πιο ξεκούραστο να κάνουν δυο "μικρές" διαδρομές, παρά μια μεγάλη και απεχθάνονταν την ιδέα να πάρουν το βραδυνό πούλμαν με κρεββάτια που πάει απευθείας. Αφού την ευχαρίστησαν (τι κορόιδα Θεέ μου !!!!) , αντί να της σπάσουν το κεφάλι, φεύγουν για να χαζέψουν την πόλη. Αλλά η βροχή δεν κρατιόταν άλλο..... είχε ξεσπάσει και "έκλαιγε" με λυγμούς.... συνεχίζεται
