dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περίεργες πολιτικές ποτοαπαγόρευσης
- Run Lola Run
- Ηρθαμε! Φεύγουμε.....
- Kuala Lumbur
- Παναγιά μου!!! Ενα AirBus 320 έρχεται κατα πάνω μας
- Αναλαμβάνουμε απεντομώσεις, καθαρισμούς κτηρίων και αποφράξεις αποχετεύσεων
- Λάος
- Αυτός, Αυτή και οι απάτες
- Για ποιόν χτυπά η εξάτμιση?
- Το στοίχημα του ευρω
- Αρχίσανε τα όργανα
- Στο άγνωστο με πούλμαν την ελπίδα
- Η Αφιξη και το πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων
- Μια γιορτή μια μπύρα και τρια δόντια
- Και ο Γκιούλι ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει
- Οταν ξέρεις και ταξιδεύεις με στυλ
- Θελω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο
- Το αγνό παρθένο σου μαλλί
- Απο την Σκύλλα στην Χαρυβδη και απο τον Αννα στον Καιάφα
- Α ρε γλέντια
- Πνομ Πενχ : η Αυτοκράτειρα με τα κουρέλια
- Η Κάθοδος και ο δρόμος προς το κολαστήριο
- Η Καμπότζη και το εργοστάσιο της κρεατομηχανής
- Οταν η σύνεση εκδιώχνεται μετά κλοτσηδόν
- In the mouth of Darkness
- Το Ιδρυμα
- Κάνε ένα μπάνιο!
- Ψάχνωντας απελπισμένα (ένα) το Ιδρυμα
- Η καλή μας αγελάδα βόσκει κάτω στην λιακάδα
- Μια οικογένεια είμαστε όλοι
Θελω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο!!!!!
Μετά απο 1 ώρα.
-Καλέ τι έχει σαβουριάσει η γριά δίπλα σου.! Σαν την σκούπα Hoover! τα ρουφάει όλα. Δεν αφήνει τίποτα. Απο την ώρα που ξεκινήσαμε έχει φάει όλες τις παρακαταθήκες τροφιμων της Κίνας. Α πα πα πα... Κοίτα... τώρα τρώει λοτό. Πριν είχε φάει ένα κοτόπουλο, μετά ρύζι και είχε χτυπήσει και κάτι σαν χυμό μην αναφέρω και το καλαμάκι με τις ακρίδες! Να δεις που θα παρατηρηθούν κρούσματα λοιμού στο Λάος.... άσε και τίποτα κυρά μου όρθιο... σαν τον αμερικανικό στρατό λειτουργείς....
Μετά απο 2 ώρες
-Γκιούλι
-Τι θες?
-Εχεις ένα καλαμάκι?
-Οχι. Που να το βρω? Τι το θέλεις?
-Αν είχες θα μου το έβαζες στο στόμα για να με πιείς.... απο το πολύ το κούνημα έγινα φραπέ......
Μετά απο 3 ώρες
-Γκιούλι?
-Τι θες πάλι?
-Βράζω! Ζεσταίνομαι.. νομίζω ότι είμαι μέσα σε χύτρα Sitram και δίπλα μου επιπλέουν πατάτες και μαιντάνοι... κάνε πιο κει ρε σέλινο!!! μου γαργαλάς το αυτί..
Μετά απο 4 ώρες
-Γκιούλι?
-Να χαρείς.... πες αυτό που θες και μην με παιδεύεις.... έχει αρχίσει και μου την δίνει.
-Δεν θέλω τίποτα σημαντικό μωρέ, να,.. αν δεν σου κάνει κόπο, κάνε ένα έτσι και πιάσε το νεφρό που μου έπεσε στο διάδρομο και τσουλάει προς την πόρτα, μην το πατήσει και κανένας άνθρωπος, το λιώσει και τρέχουμε σε Φιλλιπίνες μεριές μετά για αντικατάσταση..........
Μετά απο ποιός ξέρει πόση ώρα.....
Νύχτα. Σκότος. Κεραυνοί , -οι μεγαλύτεροι που είχαν δει ποτέ στην ζωή τους- , σκίζουν τον ουρανό και νομίζεις ότι θα μπουν μέσα στο λεωφορείο, το οποίο ανεβαίνει αργά , βογγώντας και ασθμαίνωντας μια ανηφόρα. Η βροχή μαστιγώνει τα τζάμια. Βροντές με τρομακτικό θόρυβο. Δεξιά αριστερά δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο δυσοίωνη ζούγκλα που διαγράφεται που και που απο το φως των αστραπών. Σκοτάδι. Δεν φωτίζεται επαρκώς ούτε καν το λεωφορείο, το οποίο παρεπιπτόντως βάζει νερά που βρέχουν την κυρά μας.
Ενα πιτσιρίκι δίπλα τους κάθε φορά που βλέπει τον Γκιούλι αρχίζει και στριγγλίζει με φωνή που σου τρυπά το τύμπανο και τον εγκεφαλικό φλοιό. Που και που, το λεωφορείο προσπερνά κάτι παράγκες που φωτίζονται είτε απο κεριά είτε απο κάτι λάμπες που βγάζουν κίτρινο φως , αδύναμο όμως να νικήσει τον έρεβο. Ανηφόρες, κατηφόρες, βουνά, βροχή, στο βαθος αστραπές, στριγγλιές, μουρμουρητά και ο υπόκωφος ήχος της
μηχανής... Είχαν ήδη ξεπεράσει αισίως τις 10 'ωρες... θα έπρεπε να έφταναν όπου νά ναι... θα έπρεπε διάολε... θα έπρεπε........
Σε μια άλλη ανηφοριά το σπινθηροβόλο βλέμμα της Dim το οποίο είχε αποκτήσει μετά απο την τόση καλοπέραση του ταξιδιού, συλλαμβάνει την εικόνα του Γκιούλιβερ. Τον δύστηχο....
-Γκιούλι είσαι καλά? τον ρωτά με έκδηλη την ανησυχία που απόρρεε απο αυτό που είδε. Ενα απλανές βλέμμα , που στόχευε στο πουθενά. Ο άνθρωπος δεν ήταν εκεί... ήταν αλλού...
Αυτός γυριζει αργά το κεφάλι του, την κοιτάζει, χωρις όμως να εστιάζει σωστά και της λέει την ατάκα που εκτός του ότι τους έκανε να ξεραθούν στα γέλια, έθεσε σοβαρή υποψηφιότητα να χρησιμοποιηθεί ως κεντρικός τίτλος ολόκληρης της ιστορίας που διαβάζετε
"Θέλω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο!!!"
Μετά τα αυθόρμητα γέλια, η φράση αυτη σηματοδότησε όλο το ταξίδι. Και όντως. Κακά τα ψέματα, οι ώρες που πέρασαν στα ΚΤΕΛ ήταν το μισό ταξίδι. Και όχι μόνο αυτό. Μπορεί οι άνθρωποι να καταταλαιπωρήθηκαν, να ταξίδεψαν ώρες ατελείωτες, να έτρωγαν σε εστιατόρια με ποντίκια στα πόδια τους, να έφαγαν βροχή όσο ποτέ ξανά, να στράβωσε η σπονδυλική στήλη, να έμεναν σε ξενοδοχείο που στο εστιατόριό του κόβαν βόλτες οι κότες, αλλά το γέλιο που έριξαν σχολιάζοντας τα ασχολίαστα και σαρκάζωντας τους εαυτούς τους, μάλλον δεν θα επαναληφθουν σε κανένα τους ταξίδι... ....ήταν καταπληκτικά. Αλλωστε για αυτό παραθέτονται και όλοι διάλογοι (αυτούσιοι!!).
Για να ταξιδέψεις νοερά και εσύ αναγνώστη μαζί τους και να ταυτιστείς, χωρίς να κινδυνεύεις να ανατρέξεις σε ορθοπεδικό.
-Κάνε υπομονή. Σε λίγο φτάνουμε. Και σταμάτα να κοιτάς το βρωμόπαιδο δίπλα σου, γιατί κάθε φορά που το κάνεις αυτό στριγγλίζει λες και βλέπει τον μπαμπούλα. Δικαιολογημένα βέβαια. Πως εισαι έτσι βρε παιδί μου? Τι μούσια είναι αυτά? Και κάνε πιο εκεί γιατί η βροχή με έχει κάνει μούσκεμα.
Μετά απο -θα σε γελάσω αναγνώστη, δεν ξέρω πόσο- , φώτα φαίνονται απο μακρυά. Πολιτισμός! Και όντως , μετά απο 30 λεπτά φτάνουν κάτω απο κατακλυσμιαία βροχή στον σταθμό του Pakse. Αλληλούια! Κατεβαίνοντας απο το λεωφορείο, η Ελληνίδα πατάει κάτι αιχμηρό, αυτό μπαίνει μέσα στο παπούτσι της και προσπαθεί κουτσαίνοντας και βογγώνας απο τον πόνο να προστατευτεί απο την βροχή, αλλά παράλληλα να
παραλάβει και τις αποσκευές. Ο ένας "αεροσυνοδός" είναι μέσα στο λεωφορείο και πετάει απο το παράθυρο τα πράγματα στον άλλο που στέκεται απο κάτω. Αμα τα πιάσει καλώς.. άμα όμως δεν έχει τα προσόντα μπειζμπολίστα αυτά θα καταλήξουν στο μουσκεμένο έδαφος.
Κούτσα κούτσα ψάχνουν για τουκ τουκ. Ενα μόνο διαθέσιμο τέτοια
ώρα. 10 το βράδυ. Η Γερμανίδα, φανερά κουρασμένη και αυτή, πλησιάζει την Dim και της προτείνει να μοιραστούν το τουκ τουκ. Κανένα πρόβλημα. Φορτώνονται μαζί με άλλους 4-5 λαοτιανούς και πάνε όλοι μαζί προς την πόλη.
Οι Γερμανοί τους προτείνουν ένα ξενοδοχείο (Pakse Hotel) και οι ταλαίπωροι συμφωνούν. Είχαν ελπίσει ότι θα έφθαναν ημέρα και θα είχαν χρόνο να ψάξουν , αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα και έχοντας χάσει 3 ώρες τουλάχιστον απο την αστραπιαία ταχύτητα των 20 χλμ και τις
αδικαιολόγητες στάσεις στην μέση του πουθενά, δεν είχαν δυνατότητα επιλογής.
Στην διαδρομή των 10 λεπτών τους ρωτάν οι συμπατριώτες της Μέρκελ τι γλώσσα μιλάνε. Οταν ακούν ελληνικά ως απάντηση, ψελλίζουν ένα ψυχρό Αααα! έκδηλης απογοητευσης, τους γυρνάν την πλάτη και απο τότε δεν τους ξαναμίλησαν. Είναι ένα δείγμα αυτων που διαβάζετε στα διάφορα περιοδικά και όχι μόνο, "οι έλληνες χαίρουν απεριόριστης αποδοχής σε όλα τα ξένα κράτη, είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς, αγαπητοί" κλπ
Φτάνουν στο ξενοδοχείο, και πάνε και οι 4 στην ρεσεψιόν. Οι φίλοι μας κουρασμένοι διαλέγουν δωμάτιο. Κλείνουν αυτό που τους προτείνει η βιαστική ρεσεψιονίστ με 25 ευρώ. Οι Γερμανοί όταν ακούν την τιμή, ρωτάν αν υπάρχει κάτι πιο οικονομικό. Η μουλάρα Dim, τους ρίχνει μια ματιά όταν ακούει την ερώτηση και με ύφος αθώας κορασίδας τους λέει αδιάφορα χωρίς να τους κοιτά, και συνεχίζοντας να συμπληρώνει τα χαρτιά "εεεε.. εμείς στην Ελλάδα έχουμε λεφτά και θα πάρουμε το ακριβό δωμάτιο. Ας
είναι καλά η χώρας σας που μας δανείζει.....", ενώ στον Γκιούλι λέει στα ελληνικά "καλά να πάθουν! τους άξιζε!".
Μετά απο ένα ήσυχο δείπνο στο ξενοδοχείο, και μια αποτυχημένη απόπειρα να ρίξουν μια ματιά στην πόλη, (έβρεχε και δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους) σέρνωνται στο δωμάτιο για ύπνο. Αυριο έπρεπε να πάρουν σημαντικές αποφάσεις για την πορεία του ταξιδιού. Θα συνέχιζαν οδικώς? θα έμεναν αύριο στο Pakse? θα σταμάταγαν στα 4.000 νησιά για μια ημέρα? Θα πήγαιναν κατευθείαν Siem Reap ή θα σταμάταγαν πρώτα Πνομ
Πενχ? Αν και το κυριότερο ερώτημα, ήταν ένα. Τελικά βρε φίλε, μήπως έφτασε η στιγμή να πάρουν το αεροπλάνο για Καμπότζη ? Ναι αναγνώστη μου..... δυστηχώς οι φίλοι μας είχαν αρχίσει να δειλιάζουν. Τι θα αποφάσιζαν άραγε αύριο? οδικώς ή αεροπορικώς? Πάντως ότι και να διαλέξουν μην τους παρεξηγήσετε..... είναι βαριά.... τα ΚΤΕΛ τα λαοτιανά....
Μετά απο 1 ώρα.
-Καλέ τι έχει σαβουριάσει η γριά δίπλα σου.! Σαν την σκούπα Hoover! τα ρουφάει όλα. Δεν αφήνει τίποτα. Απο την ώρα που ξεκινήσαμε έχει φάει όλες τις παρακαταθήκες τροφιμων της Κίνας. Α πα πα πα... Κοίτα... τώρα τρώει λοτό. Πριν είχε φάει ένα κοτόπουλο, μετά ρύζι και είχε χτυπήσει και κάτι σαν χυμό μην αναφέρω και το καλαμάκι με τις ακρίδες! Να δεις που θα παρατηρηθούν κρούσματα λοιμού στο Λάος.... άσε και τίποτα κυρά μου όρθιο... σαν τον αμερικανικό στρατό λειτουργείς....
Μετά απο 2 ώρες
-Γκιούλι
-Τι θες?
-Εχεις ένα καλαμάκι?
-Οχι. Που να το βρω? Τι το θέλεις?
-Αν είχες θα μου το έβαζες στο στόμα για να με πιείς.... απο το πολύ το κούνημα έγινα φραπέ......
Μετά απο 3 ώρες
-Γκιούλι?
-Τι θες πάλι?
-Βράζω! Ζεσταίνομαι.. νομίζω ότι είμαι μέσα σε χύτρα Sitram και δίπλα μου επιπλέουν πατάτες και μαιντάνοι... κάνε πιο κει ρε σέλινο!!! μου γαργαλάς το αυτί..
Μετά απο 4 ώρες
-Γκιούλι?
-Να χαρείς.... πες αυτό που θες και μην με παιδεύεις.... έχει αρχίσει και μου την δίνει.
-Δεν θέλω τίποτα σημαντικό μωρέ, να,.. αν δεν σου κάνει κόπο, κάνε ένα έτσι και πιάσε το νεφρό που μου έπεσε στο διάδρομο και τσουλάει προς την πόρτα, μην το πατήσει και κανένας άνθρωπος, το λιώσει και τρέχουμε σε Φιλλιπίνες μεριές μετά για αντικατάσταση..........
Μετά απο ποιός ξέρει πόση ώρα.....
Νύχτα. Σκότος. Κεραυνοί , -οι μεγαλύτεροι που είχαν δει ποτέ στην ζωή τους- , σκίζουν τον ουρανό και νομίζεις ότι θα μπουν μέσα στο λεωφορείο, το οποίο ανεβαίνει αργά , βογγώντας και ασθμαίνωντας μια ανηφόρα. Η βροχή μαστιγώνει τα τζάμια. Βροντές με τρομακτικό θόρυβο. Δεξιά αριστερά δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο δυσοίωνη ζούγκλα που διαγράφεται που και που απο το φως των αστραπών. Σκοτάδι. Δεν φωτίζεται επαρκώς ούτε καν το λεωφορείο, το οποίο παρεπιπτόντως βάζει νερά που βρέχουν την κυρά μας.
Ενα πιτσιρίκι δίπλα τους κάθε φορά που βλέπει τον Γκιούλι αρχίζει και στριγγλίζει με φωνή που σου τρυπά το τύμπανο και τον εγκεφαλικό φλοιό. Που και που, το λεωφορείο προσπερνά κάτι παράγκες που φωτίζονται είτε απο κεριά είτε απο κάτι λάμπες που βγάζουν κίτρινο φως , αδύναμο όμως να νικήσει τον έρεβο. Ανηφόρες, κατηφόρες, βουνά, βροχή, στο βαθος αστραπές, στριγγλιές, μουρμουρητά και ο υπόκωφος ήχος της
μηχανής... Είχαν ήδη ξεπεράσει αισίως τις 10 'ωρες... θα έπρεπε να έφταναν όπου νά ναι... θα έπρεπε διάολε... θα έπρεπε........
Σε μια άλλη ανηφοριά το σπινθηροβόλο βλέμμα της Dim το οποίο είχε αποκτήσει μετά απο την τόση καλοπέραση του ταξιδιού, συλλαμβάνει την εικόνα του Γκιούλιβερ. Τον δύστηχο....
-Γκιούλι είσαι καλά? τον ρωτά με έκδηλη την ανησυχία που απόρρεε απο αυτό που είδε. Ενα απλανές βλέμμα , που στόχευε στο πουθενά. Ο άνθρωπος δεν ήταν εκεί... ήταν αλλού...
Αυτός γυριζει αργά το κεφάλι του, την κοιτάζει, χωρις όμως να εστιάζει σωστά και της λέει την ατάκα που εκτός του ότι τους έκανε να ξεραθούν στα γέλια, έθεσε σοβαρή υποψηφιότητα να χρησιμοποιηθεί ως κεντρικός τίτλος ολόκληρης της ιστορίας που διαβάζετε
"Θέλω να κατέβω απο αυτό το λεωφορείο!!!"
Μετά τα αυθόρμητα γέλια, η φράση αυτη σηματοδότησε όλο το ταξίδι. Και όντως. Κακά τα ψέματα, οι ώρες που πέρασαν στα ΚΤΕΛ ήταν το μισό ταξίδι. Και όχι μόνο αυτό. Μπορεί οι άνθρωποι να καταταλαιπωρήθηκαν, να ταξίδεψαν ώρες ατελείωτες, να έτρωγαν σε εστιατόρια με ποντίκια στα πόδια τους, να έφαγαν βροχή όσο ποτέ ξανά, να στράβωσε η σπονδυλική στήλη, να έμεναν σε ξενοδοχείο που στο εστιατόριό του κόβαν βόλτες οι κότες, αλλά το γέλιο που έριξαν σχολιάζοντας τα ασχολίαστα και σαρκάζωντας τους εαυτούς τους, μάλλον δεν θα επαναληφθουν σε κανένα τους ταξίδι... ....ήταν καταπληκτικά. Αλλωστε για αυτό παραθέτονται και όλοι διάλογοι (αυτούσιοι!!).
Για να ταξιδέψεις νοερά και εσύ αναγνώστη μαζί τους και να ταυτιστείς, χωρίς να κινδυνεύεις να ανατρέξεις σε ορθοπεδικό.
-Κάνε υπομονή. Σε λίγο φτάνουμε. Και σταμάτα να κοιτάς το βρωμόπαιδο δίπλα σου, γιατί κάθε φορά που το κάνεις αυτό στριγγλίζει λες και βλέπει τον μπαμπούλα. Δικαιολογημένα βέβαια. Πως εισαι έτσι βρε παιδί μου? Τι μούσια είναι αυτά? Και κάνε πιο εκεί γιατί η βροχή με έχει κάνει μούσκεμα.
Μετά απο -θα σε γελάσω αναγνώστη, δεν ξέρω πόσο- , φώτα φαίνονται απο μακρυά. Πολιτισμός! Και όντως , μετά απο 30 λεπτά φτάνουν κάτω απο κατακλυσμιαία βροχή στον σταθμό του Pakse. Αλληλούια! Κατεβαίνοντας απο το λεωφορείο, η Ελληνίδα πατάει κάτι αιχμηρό, αυτό μπαίνει μέσα στο παπούτσι της και προσπαθεί κουτσαίνοντας και βογγώνας απο τον πόνο να προστατευτεί απο την βροχή, αλλά παράλληλα να
παραλάβει και τις αποσκευές. Ο ένας "αεροσυνοδός" είναι μέσα στο λεωφορείο και πετάει απο το παράθυρο τα πράγματα στον άλλο που στέκεται απο κάτω. Αμα τα πιάσει καλώς.. άμα όμως δεν έχει τα προσόντα μπειζμπολίστα αυτά θα καταλήξουν στο μουσκεμένο έδαφος.
Κούτσα κούτσα ψάχνουν για τουκ τουκ. Ενα μόνο διαθέσιμο τέτοια
ώρα. 10 το βράδυ. Η Γερμανίδα, φανερά κουρασμένη και αυτή, πλησιάζει την Dim και της προτείνει να μοιραστούν το τουκ τουκ. Κανένα πρόβλημα. Φορτώνονται μαζί με άλλους 4-5 λαοτιανούς και πάνε όλοι μαζί προς την πόλη.
Οι Γερμανοί τους προτείνουν ένα ξενοδοχείο (Pakse Hotel) και οι ταλαίπωροι συμφωνούν. Είχαν ελπίσει ότι θα έφθαναν ημέρα και θα είχαν χρόνο να ψάξουν , αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα και έχοντας χάσει 3 ώρες τουλάχιστον απο την αστραπιαία ταχύτητα των 20 χλμ και τις
αδικαιολόγητες στάσεις στην μέση του πουθενά, δεν είχαν δυνατότητα επιλογής.
Στην διαδρομή των 10 λεπτών τους ρωτάν οι συμπατριώτες της Μέρκελ τι γλώσσα μιλάνε. Οταν ακούν ελληνικά ως απάντηση, ψελλίζουν ένα ψυχρό Αααα! έκδηλης απογοητευσης, τους γυρνάν την πλάτη και απο τότε δεν τους ξαναμίλησαν. Είναι ένα δείγμα αυτων που διαβάζετε στα διάφορα περιοδικά και όχι μόνο, "οι έλληνες χαίρουν απεριόριστης αποδοχής σε όλα τα ξένα κράτη, είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς, αγαπητοί" κλπ
Φτάνουν στο ξενοδοχείο, και πάνε και οι 4 στην ρεσεψιόν. Οι φίλοι μας κουρασμένοι διαλέγουν δωμάτιο. Κλείνουν αυτό που τους προτείνει η βιαστική ρεσεψιονίστ με 25 ευρώ. Οι Γερμανοί όταν ακούν την τιμή, ρωτάν αν υπάρχει κάτι πιο οικονομικό. Η μουλάρα Dim, τους ρίχνει μια ματιά όταν ακούει την ερώτηση και με ύφος αθώας κορασίδας τους λέει αδιάφορα χωρίς να τους κοιτά, και συνεχίζοντας να συμπληρώνει τα χαρτιά "εεεε.. εμείς στην Ελλάδα έχουμε λεφτά και θα πάρουμε το ακριβό δωμάτιο. Ας
είναι καλά η χώρας σας που μας δανείζει.....", ενώ στον Γκιούλι λέει στα ελληνικά "καλά να πάθουν! τους άξιζε!".
Μετά απο ένα ήσυχο δείπνο στο ξενοδοχείο, και μια αποτυχημένη απόπειρα να ρίξουν μια ματιά στην πόλη, (έβρεχε και δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους) σέρνωνται στο δωμάτιο για ύπνο. Αυριο έπρεπε να πάρουν σημαντικές αποφάσεις για την πορεία του ταξιδιού. Θα συνέχιζαν οδικώς? θα έμεναν αύριο στο Pakse? θα σταμάταγαν στα 4.000 νησιά για μια ημέρα? Θα πήγαιναν κατευθείαν Siem Reap ή θα σταμάταγαν πρώτα Πνομ
Πενχ? Αν και το κυριότερο ερώτημα, ήταν ένα. Τελικά βρε φίλε, μήπως έφτασε η στιγμή να πάρουν το αεροπλάνο για Καμπότζη ? Ναι αναγνώστη μου..... δυστηχώς οι φίλοι μας είχαν αρχίσει να δειλιάζουν. Τι θα αποφάσιζαν άραγε αύριο? οδικώς ή αεροπορικώς? Πάντως ότι και να διαλέξουν μην τους παρεξηγήσετε..... είναι βαριά.... τα ΚΤΕΛ τα λαοτιανά....
