Βέλγιο Γαλλία Γερμανία Έτσι χωρίς πρόγραμμα. Road Trip από το πρωί των Χριστουγέννων έως το βράδυ της Πρωτοχρονιάς

[gelf]

Κεφάλαιο 7

Αμβέρσα

Η Αμβέρσα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Βελγίου και το τρίτο μεγαλύτερο λιμάνι στην Ευρώπη μετά το Αμβούργο και το Ρότερνταμ. Ο πληθυσμός της πόλης ανέρχεται σε 500.000 περίπου κατοίκους, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή. Είναι η μεγαλύτερη πόλη στο ταξίδι μου αυτό. Έχει έντονη νυχτερινή ζωή και είναι σε απόλυτη αντίθεση με το ήσυχο χωριό στο οποίο διανυκτέρευσα το προηγούμενο βράδυ. Η ομορφιά των αντιθέσεων.

Ήταν σούρουπο της 30 ης Δεκεμβρίου του 2014, όταν έμπαινα στην Αμβέρσα.

Προηγουμένως είχα περάσει λίγο από το Λουξεμβούργο (πέμπτη χώρα στο ταξίδι αυτό).

Το ξενοδοχείο το οποίο είχα επιλέξει στην Αμβέρσα ήταν το Hilton Antwerp Old Town, σε ένα εμβληματικό κτήριο, από τα σύμβολα της Αμβέρσας. Η θέση του ήταν στην κεντρική πλατεία Groenplaats 32. Είναι από τα ελάχιστα Hilton, τα οποία βρίσκονται σε κέντρο παλιάς πόλης. Τα δωμάτια ήταν κατ' ουσία διαμερίσματα, με κρεβατοκάμαρα, τουαλέτα, γραφείο κλπ

Δεν περίμενα αυτή τη χλιδή την οποίαν άλλωστε δεν μπορούσα να απολαύσω λόγω έλλειψης χρόνου.

Βγαίνω έξω από το ξενοδοχείο. Η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή.

Αφήνω την πλατεία Groenplaats και προχωράω προς τον καθεδρικό ναό, ο οποίος είναι πολύ κοντά στη Groenplaats.

Ο καθεδρικός ναός της Αμβέρσας, είναι ο μεγαλύτερος καθεδρικός ναός του Βελγίου.

Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης σε μια έκταση δέκα (10) στρεμμάτων. Δύο περίπου αιώνες διήρκεσε η κατασκευή του, η οποία ξεκίνησε το έτος 1352 και ολοκληρώθηκε το έτος 1521. Το υπέροχο βαθμιδωτό καμπαναριό ύψους 123 περίπου μέτρων δεσπόζει στη μεσαιωνική πόλη και είναι σημείο αναφοράς της Αμβέρσας. Όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες ο καθεδρικός ναός της Παναγίας είναι ένα πανέμορφο οικοδόμημα.

Επίσης πολύ κοντά στον καθεδρικό ναό της Παναγίας είναι η πλατεία Γκρότε Μαρκτ, η κεντρικότερη πλατεία της Αμβέρσας. Προχωράω προς τα εκεί, αφού περνάω και από ένα συντριβάνι σοκολάτας!

Στο κέντρο της Γκρότε Μαρκτ δεσπόζει η κρήνη του Βράβου. Είναι το σύμβολο της Αμβέρσας. Το άγαλμα παριστάνει τον Σίλβιο Βράβο. Οι παραδόσεις λένε ότι ο Σίλβιος Βράβος ήταν ατρόμητος στρατιώτης και ανηψιός του Ιούλιου Καίσαρα. Το άγαλμα παριστάνει τον Σίλβιο Βράβο να ρίχνει στον ποταμό Σκάλδη το χέρι του μυθικού γίγαντα Αντίγονου.

Ο ποταμός Σκάλδης είναι το ποτάμι της Αμβέρσας το οποίο πρόκειται να το επισκεφθώ σε λίγο. Όμως τώρα παραμένω στη Γκρότε Μαρκτ. Η θερμοκρασία εδώ στο Βέλγιο είναι σαφέστατα αρκετά ανεβασμένη σε σχέση με τις θερμοκρασίες τις οποίες είχα αντιμετωπίσει τις προηγούμενες ημέρες σε Χαϊδελβέργη, Στρασβούργο, Colmar, Eguisheim κλπ. Στη μία πλευρά της πλατείας της Γκρότε Μαρκτ δεσπόζει το Δημαρχείο (Στάντχαους) το οποίο αντικατοπτρίζει τη χρυσή εποχή του εμπορίου στην Αμβέρσα. Το Δημαρχείο χτίστηκε κατά το έτος 1565. Δημιουργός του ήταν ο κορυφαίος αρχιτέκτονας και γλύπτης Κορνέλιους Φλόρις. Το κτήριο διαθέτει περίτεχνα αετώματα. Κάθισα αρκετή ώρα θαυμάζοντας το κτήριο και θεώρησα ότι ο εορταστικός φωτισμός το αδικεί.

Παρατήρησα και τα λοιπά υπέροχα κτήρια και σε άλλα σημεία της πλατείας.

Στη συνέχεια άρχισα να κατηφορίζω προς το ποτάμι.

Σήμα κατατεθέν στην κεντρική παραποτάμια περιοχή είναι το υπέροχο κτήριο του κάστρου το οποίο στεγάζει και το εθνικό μουσείο ναυτιλίας. Το κάστρο άρχιζε να χτίζεται από τον 10ο αιώνα. Οι προσθήκες συνεχίστηκαν έως και τον 16ο αιώνα. Κατά τον μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε – ως τι άλλο; - ως φυλακή.

Ο παραποτάμιος χώρος δίπλα στο κάστρο χρησιμοποιείται και για τη χριστουγεννιάτικη αγορά της πόλης, όπου δοκίμασα τα εθνικά φαγητά του Βελγίου, δηλαδή μύδια και πατάτες με μαγιονέζα.

Διέρχομαι μέσα από το κάστρο και συνεχίζω στον υπερυψωμένο παραποτάμιο δρόμο.

Όπως προχωράω βλέπω και ένα ποταμόπλοιο να πλέει ήσυχα στον ποταμό Σκάλδη με κατεύθυνση προς τη βόρεια θάλασσα.

Παρατηρώντας δεξιά μου προς την πόλη διακρίνω το περίτεχνο βαθμιδωτό καμπαναριό του καθεδρικού ναού της Αμβέρσας να δεσπόζει, αλλά και σύγχρονα πρωτοποριακά κτήρια με πρόσωπο στον παραποτάμιο δρόμο.

Το είδα και αυτό. Στην έδρα της μοναστηριακής μπύρας ανταγωνισμό από την Pilsner Urquell.

Έφθασα στο τέλος του υψωμένου παραποτάμιου δρόμου και πέρασα απέναντι, προς την πόλη.

Πέρασα από την πλατεία και την εκκλησία του Αγίου Παύλου

και άρχισα να επιστρέφω προς το κέντρο και συγκεκριμένα προς τη Γκρότε Μαρκτ.

Στην περιπλάνησή μου πέρασα και από το Φλέισχαους, το οποίο επί τρεις αιώνες ήταν η έδρα της συντεχνίας των κρεοπωλών. Το κτήριο αποτελούμενο από τούβλο και πέτρα (ευτυχώς στο Βέλγιο δεν έχουν σεισμούς, γιατί αν είχαν τη σεισμικότητα της Ελλάδας ούτε πέτρα θα είχε μείνει, ούτε τούβλο) είναι ένα από τα εμβληματικά κτήρια της Αμβέρσας. Το Φλέισχαους ολοκληρώθηκε το έτος 1504 και δημιουργός του ήταν ο Χέρμαν ντε Βάγκερμακερ. Ήταν δύσκολο να φωτογραφηθεί το σύνολο του κτηρίου, οι πύργοι του με τα ακροπύργια και τις εναλλαγές πέτρας και τούβλου, χωρίς υπερευρυγώνιο φακό.

Το κτήριο αυτό αποδεικνύει την ισχύ της συντεχνίας των κρεοπωλών, οι οποίοι είχαν το μονοπώλιο στην περιοχή έως τον 18ο αιώνα και συγκεκριμένα έως τη γαλλική επανάσταση. Συνεχίζω την περιπλάνηση.

Κάποια στιγμή έπρεπε να βρω ένα ρεστοράν για φαγητό. Υπέροχο και χειροποίητο το πρωινό στο Eguisheim, αξιοπρεπές το ελάχιστο street food στη χριστουγεννιάτικη αγορά στο ποτάμι, όμως ύστερα από ένα μεγάλο ταξίδι έπρεπε να αποφασίσω και που θα φάω κανονικά. Έπρεπε να αναδιοργανωθώ. Ήμουν από το πρωί στους δρόμους. Το πρωί ξύπνησα τουλάχιστον εξακόσια χιλιόμετρα μακριά από την Αμβέρσα, όπου και βρίσκομαι τώρα. Και ενώ περπατούσα και σκεφτόμουν αυτά, ως από μηχανής θεός παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια μου ένα μπαράκι. Επί τέλους θα πιω την πρώτη μου μοναστηριακή μπύρα μετά τη νέα μου επιστροφή στο Βέλγιο, ύστερα από πέντε ημέρες απουσίας. Θα πιω τη μπύρα μου και θα αναδιοργανωθώ. Θα αποφασίσω που θα φάω και που θα κυλίσει το υπόλοιπο της νύχτας.

Στην αρχή το μπαράκι δεν είχε κόσμο, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες. Αλλά ύστερα από λίγο και πριν προφθάσω να πιω τη δεύτερη μπύρα το μπαράκι άρχισε να γεμίζει από ντόπιους. Η Αμβέρσα δεν είχε ιδιαίτερο τουρισμό. Το μπαράκι είχε πολύ ωραία μουσική. Γνωριστήκαμε με τον d.j. Είχε περάσει πολλά καλοκαίρια στην Ελλάδα. Χάρηκε πολύ. Είπε ότι το μπαρ δεν κλείνει πριν από τις 04.00 πμ. Αισθάνθηκα ασφαλής. Τη νύχτα θα είχα κάποιο αποκούμπι και μάλιστα σε γνώριμο περιβάλλον.

Δυστυχώς κάποια στιγμή έπρεπε να φύγω από αυτό το φιλόξενο περιβάλλον. Αποχαιρέτησα τα παιδιά στο μπαρ, συμφωνήσαμε ότι θα βρεθούμε αργότερα και προχώρησα προς τη Γκρότε Μαρκτ. Όσο ήμουν στο μπαράκι, είχα αποφασίσει και το ρεστοράν το οποίο θα με έτρεφε τη σημερινή ημέρα (μάλλον νύχτα).

Το ρεστοράν το οποίο είχα επιλέξει ήταν το De 7 schaken επί της οδού Braderijstraat 24 πλησίον της Γκρότε Μαρκτ. Στην αρχή ήταν γεμάτο. Όταν έφευγα είχε σχεδόν αδειάσει.

Ένα από καλύτερα στοιχεία του καταστήματος αυτού ήταν και η θέα προς τον καθεδρικό ναό και τη Γκρότε Μαρκτ.

Βγαίνω από το μαγαζί και αρχίζω το περπάτημα στο κέντρο της Αμβέρσας για να δω την πόλη και παράλληλα να χωνέψω.

Η Αμβέρσα είναι υπέροχη. Το φεγγάρι σχεδόν ολόγιομο ξεπροβάλει από τα σύννεφα στον ουρανό της Αμβέρσας.

Συνεχίζω την περιπλάνηση. Σκέφτομαι ότι πρέπει να επιστρέψω κάποια στιγμή στο ξενοδοχείο μου και να απολαύσω τη χλιδή του Hilton.

Μέχρι που έφθασα σε ένα μπαρ. Απέναντι από τον καθεδρικό. Να εξομολογηθώ. Χριστιανός δεν είμαι, όμως στο μπαρ αυτό πίστευες ότι σε κερνούν οι άγιοι. Η ατμόσφαιρα στο μπαρ ήταν απίστευτη. Υπήρχαν όλες οι μοναστηριακές μπύρες του Βελγίου. Μαζί με τις μπύρες και οι υποτιθέμενοι άγιοι.

Τριάντα Δεκεμβρίου – μέρα γιορτής. Η ώρα είχε περάσει και ήταν ήδη τριάντα μία Δεκεμβρίου. Η παραμονή της νέας χρονιάς. Πάντα τη γιορτάζουμε!

Μετά από κάποια κατανάλωση μπύρας επικεντρώθηκα σε δύο συγκεκριμένες μπύρες την Trappistes Rochefort με έντεκα (11) βαθμούς αλκοόλ και όταν τελείωσε αυτή (ναι μου συνέβη και στο Βέλγιο – τελείωσαν τα καύσιμα, οι άγιοι δεν είχαν προνοήσει) επικεντρώθηκα στην αγαπημένη μου Chimay Bleue (Blue) με εννέα βαθμούς. Ευτυχώς τη Chimay Blue τη βρίσκω και στην Ελλάδα. Πάω προς το ψυγείο και ανοίγω μια ευλογημένη μοναστηριακή μπύρα Chimay Blue. Αισθάνομαι καλύτερα και συνεχίζω το γράψιμο.

Το μπαρ άρχισε να αδειάζει, η ώρα πλησίαζε 03.00 πμ.

Βγήκα έξω από το μπαρ των αγίων (συνέχισα την περιπλάνησή μου στο απογευματινό μπαρ και στη συνέχεια σε ένα μπλουζ – μπαρ το τελευταίο της νύχτας.

Επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου (πρωινή ώρα) και αφέθηκα στη χλιδή του Hilton για ξεκούραση.

Το πρωί ξύπνησα δικαιολογημένα αργά και ξεκίνησα την περιπλάνησή μου στην πόλη. Η Αμβέρσα με είχε μαγέψει και όχι μόνο για τη νυχτερινή ζωή.

Περιπλανήθηκα αρκετά. Πέρασα από τον καθεδρικό ναό, και τη Γκρότε Μαρκτ.

Προχώρησα προς το ποτάμι όμως συνεχώς το βλέμμα μου γύριζε προς τον καθεδρικό ναό.

Το εκκλησιαστικό όργανο ακουγόταν σχεδόν έως το ποτάμι.

Έφθασα στο ποτάμι και στο κάστρο. Το πρωινό, στη χριστουγεννιάτικη αγορά είχε λιγότερο κόσμο από το χθεσινό βράδυ.

Συνεχίζω την περιπλάνησή μου στο κέντρο της πόλης. Και εδώ συναντώ Απόλλωνα, όχι βέβαια την αγαπημένη μου ομάδα.

Κάποια στιγμή επιστρέφω στη Γκρότε Μαρκτ, όπου σε ένα μαγαζί της πλατείας απολαμβάνω τη θέα στην πλατεία και προς το Δημαρχείο με τη συνοδεία της μπύρας Leffe και μιας κατσαρόλας μυδιών (και τηγανητής πατάτας με μαγιονέζα προφανώς).

Πιστεύω ότι η Αμβέρσα είναι υπέροχη. Πιστεύω ότι ήταν από τις ομορφότερες πόλεις αυτού του ταξιδιού. Πιθανώς επειδή για τη Μπριζ, τη Χαϊδελβέργη, το Κολμάρ, περίμενα την αστική ομορφιά των πόλεων αυτών.

Για την Αμβέρσα, οφείλω να το ομολογήσω ότι δεν την περίμενα ότι θα είναι τόσο όμορφη. Ίσως δεν το περίμενα και για το Στρασβούργο, το οποίο με εξέπληξε ευχάριστα. Η Αμβέρσα είναι μία πόλη, όχι τουριστική, η οποία σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Η Αμβέρσα είναι πραγματική πόλη.

Η Αμβέρσα είχε και έντονη νυχτερινή ζωή. Αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Σκέφτηκα το μπαρ των αγίων. Ήθελα να μείνω στην Αμβέρσα. Η Αμβέρσα (ή μάλλον ο χρόνος στην Αμβέρσα) δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ! Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος, όπως έχω εξηγήσει από την αρχή του ταξιδιού. Πρέπει να φύγω. Όμως η Αμβέρσα μου αρέσει πολύ. Όπως έχω γράψει και προηγούμενα αυτό το ταξίδι δεν ήταν για άραγμα. Δυστυχώς πρέπει να φύγω. Φεύγω από την Αμβέρσα, όμως υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα επιστρέψω στην πόλη αυτή πολύ σύντομα. Την Αμβέρσα την αγάπησα πολύ.

Φεύγω από το ρεστοράν προς το parking του Hilton. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και βγαίνω από την πόλη.

Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του 2014 το βλέπω στο δρόμο για τη Λιλ. Έμπαινα στη Γαλλία όταν παρατηρούσα το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του έτους 2014. Ύστερα από 24 ώρες είμαι πάλι στη Γαλλία.

Πάω σε μία πόλη για την οποία δεν έχω ακούσει και τα καλύτερα. Έχουν όμως δίκιο αυτοί οι οποίοι δεν έχουν ταξιδέψει και απορρίπτουν μια πόλη; Δεν το πιστεύω. Άλλωστε η Λιλ είναι στα σύνορα με το Βέλγιο και διαθέτει εξαιρετικές μοναστηριακές μπύρες.
Ας αφήσουμε τις μιζέριες .
Λιλ έρχομαι!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gelf]

Κεφάλαιο 2

Μπριζ

Σε λιγότερο από μία ώρα μπαίνω στα προάστια της Μπριζ.

Το ξενοδοχείο είχε πανεύκολη πρόσβαση με το αυτοκίνητο. Είχα επιλέξει το Flanders Hotel, πέντε λεπτά με τα πόδια από τις δύο κεντρικές πλατείες της Μπριζ.

Παρκάρω το αυτοκίνητο στο parking του ξενοδοχείου και κάνω γρήγορα check in. Είχε δύο καταπληκτικά παιδιά στη ρεσεψιόν, τα οποία, χωρίς να ερωτηθούν, μέσα σε δέκα λεπτά μου είχαν περιγράψει επί χάρτου, όλα τα αξιοθέατα της Μπριζ. Ανεβάζω την αποσκευή στο δωμάτιο και εξορμώ προς το κέντρο της πόλης με όπλα τη φωτογραφική μηχανή, τη βιντεοκάμερα, το χάρτη που μου είχαν δώσει στη ρεσεψιόν και το βιβλίο μου για τη Μπριζ. Πολύ κοντά στο ξενοδοχείο έχω την πρώτη μου συνάντηση με το υδάτινο στοιχείο της πόλης.

Κατευθύνομαι προς την πλατεία Μπουργκ, φωτογραφίζοντας κανάλια, δρόμους και

... άλλα αξιοθέατα

Η πλατεία Μπουργκ, μια πανέμορφη πλατεία διέθετε το οχυρό γύρω από το οποίο αναπτύχθηκε η πόλη. Στην πλατεία Μπουργκ υπάρχουν επιβλητικά κτίρια όπως το Σταντχάους.

Από την πλατεία Μπουργκ, κατευθύνομαι προς την πλατεία Μαρκτ, περνώντας από μια σοκολατερί

και από το μουσείο της μπύρας. Η πλατεία Μαρκτ (πλατεία αγοράς) είναι η κεντρική πλατεία της Μπριζ. Είναι ένας πανέμορφος και εντυπωσιακός χώρος με οικήματα του 15ου, του 16ου και 17ου αιώνα.

Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζουν τα αγάλματα των ηγετών της εξέγερσης κατά των Γάλλων στις αρχές του 14ου αιώνα, και συγκεκριμένα των Πίτερ ντε Κούνινγκ και Γιαν Μπράιντελ, οι οποίοι καθοδήγησαν τους Φλαμανδούς στρατιώτες.

Σε μία από τις πλευρές της πλατείας Μαρκτ δεσπόζει το καμπαναριό, το Μπελφόρ, οκταγωνικό κωδωνοστάσιο, ύψους 85 μέτρων. Είναι κατ ουσία το σήμα κατατεθέν της Μπριζ, όπου εντός αυτού ευρίσκεται η Χάρτα με τα δικαιώματα της πόλης και καταγράφεται η σπουδαιότητα της Μπριζ στον εμπορικό τομέα.

Κάνω μια μικρή στάση σε ένα καφέ και απολαμβάνω τη θέα της πλατείας και την πρώτη μοναστηριακή μπύρα στο ταξίδι μου.

Κατευθύνομαι κατά μήκος της οδού Steenstraat όπου αριστερά συναντώ μία χριστουγεννιάτικη αγορά,

ενώ στη συνέχεια παρεκκλίνω δεξιά για να τσεκάρω ένα εστιατόριο για αργότερα.

Περιπλανιέμαι στα σοκάκια

φθάνω στα όρια της παλιάς πόλης στην πλατεία με το συντριβάνι.

Συνεχίζω την περιπλάνηση, εντύπωση μου κάνουν τα συμμετρικά γεωμετρικά σχήματα των κηπαρίων σε δημόσιους χώρους

Έχω μπει πάλι στην παλιά πόλη και κατευθύνομαι προς το Ναό της Παναγίας.

Χρειάστηκαν περίπου διακόσια χρόνια από το 1220 (έτος έναρξης κατασκευής) για να ολοκληρωθεί ο ναός, στον οποίο υπάρχει το δημιούργημα (1504-1505) του Μιχαήλ Άγγελου Η Παρθένος και το Θείο Βρέφος. Το μαρμάρινο αυτό γλυπτό, είναι το μόνο έργο του Μιχαήλ Άγγελου, το οποίο βγήκε από την Ιταλία όσο ο μεγάλος καλλιτέχνης ήταν στη ζωή. Το σπουδαίο αυτό έργο το έφερε στη Μπριζ ένας Φλαμανδός έμπορος.

Συνεχίζοντας την περιπλάνηση στην παλιά πόλη, βρέθηκα σε ένα ονειρεμένο σημείο

Ήταν πανέμορφα εκεί και πέρασα αρκετή ώρα θαυμάζοντας το τοπίο. Όμως είχε έρθει η ώρα για τις επόμενες μπύρες. Δυστυχώς το beer wallήταν κλειστό

οπότε πήγα στο απέναντι μπαράκι, το T Klein Venetie.

Ήπια τρείς Leffe, είδα ότι έξω άρχισε να βρέχει και ήπια και δύο ποτήρια Talisker. Η μπόρα πέρασε, είχε νυχτώσει και συνέχισα την περιπλάνησή μου στην έρημη πλέον Μπριζ

μέχρι που τα βήματά μου με οδήγησαν στο κουκλίστικο ρεστοράντ De Vlaamsche Pot,

το οποίο είχα σταμπάρει στην απογευματινή μου βόλτα. Το εστιατόριο είχε βέλγικη κουζίνα την οποία και τίμησα, συνοδεύοντας το φαγητό με δύο μπουκάλια Pinot Noir.

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, όταν βγήκα πάλι έξω και περπατώντας συνάντησα ένα μπαρ, ήπια τα τελευταία Talisker της ημέρας και πήγα προς το ξενοδοχείο, αφού το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί.

Το χειμώνα ξημερώνει αργά και στις βόρειες χώρες αργότερα. Αυτό το γεγονός το εκμεταλλεύτηκα για να κάνω μια πρώτη βόλτα και να απολαύσω τα χρώματα της ανατολής πριν από το πρωινό στο ξενοδοχείο. Παρά τις πολύ λίγες ώρες ύπνου, χάρηκα πάρα πολύ την πρωινή αυτή βόλτα.

Μετά το πολύ καλό πρωινό του ξενοδοχείου, κάνω μια τελευταία βόλτα στην πόλη

(Τα αγάλματα τα οποία διακοσμούν τους εξωτερικούς τοίχους του δημαρχείου).

Τα πόδια μου με κατευθύνουν στο beer wall. Οι τοίχοι γεμάτοι με διαφορετικά μπουκάλια και ποτήρια βέλγικης μπύρας. Μέχρι και μια βέσπα είναι διακοσμημένη ανάλογα!

Περνάω μέσα από το μαγαζί και κάθομαι στην αυλή. Η θέα προς το κανάλι είναι καταπληκτική, ενώ βλέπω και προς το χθεσινό μπαρ. Δοκιμάζω δύο-τρεις μπύρες και καταλήγω στην τοπική της Μπριζ, την brugse zot. Πάρα πολύ καλή μπύρα. Είναι υπέροχα. Οι εικόνες με το κανάλι πίνοντας τη μπύρα θα μου μείνουν αξέχαστες.

Δυστυχώς, ο χρόνος είναι αμείλικτος και η ώρα περνάει γρήγορα, η ημέρα είναι μικρή και έχω να διανύσω πολλά χιλιόμετρα. Το ρολόι του τηλεφώνου μου δείχνει περασμένες 01.30 μμ. Πρέπει να φύγω.

Φεύγω πολύ ευχαριστημένος από τη Μπριζ, τόσο από την ομορφιά της πόλης, όσο και από τους ανθρώπους της, αλλά και από τις επιλογές μου, σε ξενοδοχείο, εστιατόριο, μπαρ.

Ώρα, λοπόν, να φύγω για τον επόμενο προορισμό μου. Κατά τη διάρκεια του πρωινού, έκανα τον τελευταίο έλεγχο και συνειδητοποίησα ότι το σαββατοκύριακο στην Αλσατία ναυάγησε, λόγω μη διαθεσιμότητας. Δεν με πειράζει όμως καθόλου αυτό. Είμαι πανέτοιμος να ξεκινήσω για τη Χαιδελβέργη, η οποία είχε διαθεσιμότητα άνω του 50%. Διαλέγω μία διαδρομή η οποία θα μου επιτρέψει να περάσω για ένα μικρό τμήμα παραποτάμια του Ρήνου. Συνειδητοποιώ ότι έχω καθυστερήσει. Υπεύθυνες για την καθυστέρηση ήταν οι μπύρες στο beer wall. Δεν πειράζει. Τόσο οι μπύρες ήταν υπέροχες, όσο και η θέα συγκλονιστική.

Αποχαιρετώ τα παιδιά στη ρεσεψιόν, παίρνω το αυτοκίνητο από το parking του ξενοδοχείου, διέρχομαι από τον περιφερειακό της Αμβέρσας, περνάω από τα βέλγο-ολλανδικά σύνορα, διέρχομαι έξω από το Αιντχόβεν και στη συνέχεια από τα ολλανδικά-γερμανικά σύνορα, αρχίζω να κατευθύνομαι νότια και λίγο πριν από την Κολωνία κάνω μία στάση, για να πάρω μπουκαλάκια νερό. Είχε σκοτεινιάσει, οπότε αναθεωρώ την απόφασή μου, να κάνω τμήμα παραποτάμιας διαδρομής. Ας όψονται οι μπύρες στο beer wall. Δεν πειράζει όμως, όλα ήταν υπέροχα. Και τώρα με περιμένει μια άλλη υπέροχη πόλη. Χαϊδελβέργη έρχομαι!

 

[Yorgos]

Πολύ νοικοκυερεμένη ιστορία, μπράβο για το χρόνο σου και τις φωτό.

 

[coco_]

Η περιγραφή ήταν σίγουρα μεθυστική!

 

[pxanth]

Πολύ (και ποιοτικό!) αλκοόλ και σε αυτό το ταξίδι, όπως και στα υπόλοιπα. Respect!

 

[nickzark]

πολυ ωραια ιστορια και περιγραφη

 

[gelf]

Κεφάλαιο 3

Χαϊδελβέργη

Κατά τις 19.30 φθάνω στη Χαϊδελβέργη. Το ξενοδοχείο το οποίο είχα επιλέξει ήταν το Hotel Zum Ritter St Georg, επί της οδού Hauptstrasse 178, σε ένα εμβληματικό κτήριο, από τα σύμβολα της Χαϊδελβέργης.

Η οδός Hauptstrasse είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος πεζόδρομος της Γερμανίας και από τους μεγαλύτερους σε μήκος πεζόδρομους της Ευρώπης. Το μήκος του ανέρχεται σε 1.600 μέτρα περίπου. Ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο βρίσκεται ο μεγαλοπρεπής καθεδρικός ναός της πόλης.

Το ξενοδοχείο το επέλεξα κατά τη διάρκεια της στάσης που έκανα και η επιλογή αν και σύντομη ήταν πολύ επιτυχής λόγω της θέσης του. Γενικά προτιμώ κεντρικά ξενοδοχεία για να εξοικονομώ χρόνο και πράγματι το ξενοδοχείο αυτό είναι στο κεντρικότερο σημείο της πόλης.

Αφήνω τα πράγματα στο ξενοδοχείο και οδηγώ το αυτοκίνητο έως το parking με το οποίο συνεργάζεται το ξενοδοχείο. Μετά από ένα σύντομο ντους, αρχίζω την περιπλάνηση στον κεντρικό πεζόδρομο (Hauptstrasse), αλλά και στο σύνολο της παλιάς πόλης.

Περιέργως, η πόλη είναι σκοτεινή, ενώ όσο περνάει η ώρα ο κόσμος στους δρόμους – ακόμα και στον κεντρικό πεζόδρομο - αραιώνει. Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως έχω έρθει σε υπνούπολη. Συνεχίζω την περιπλάνηση, αλλά κάποια στιγμή καταλαβαίνω ότι ήρθε η ώρα για φαγητό. Η ώρα πλησίαζε 10.00 μμ. Άρχισα να ανησυχώ για το αν θα υπάρχει εστιατόριο το οποίο να σερβίρει. Σκέπτομαι ότι αν δεν πάω άμεσα σε εστιατόριο θα μείνω μόνο με το πρωινό του ξενοδοχείου στη Μπριζ η οποία απέχει 600 περίπου χιλιόμετρα από το σημείο στο οποίο βρίσκομαι.

Χωρίς χρονοτριβή μπήκα στο εστιατόριο Schnitzelbank, επί της οδού Bauamtsgasse 7, κάθετο δρόμο του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse.

Το εστιατόριο αυτό ήταν πολύ ψηλά στη λίστα του Trip Advisor (αν θυμάμαι καλά είχε ταξινομηθεί δεύτερο) και πράγματι το φαγητό δικαίωσε την υψηλή θέση του. Το υπέροχο σνίτσελ το συνόδευσα με αρκετές μπύρες.

Μετά το φαγητό και τις μπύρες συνέχισα την περιπλάνηση στη σκοτεινή πόλη.

Έφθασα στο τέλος της Hauptstrasse το οποίο σηματοδοτεί και το τέλος της παλιάς πόλης.

Στη συνέχεια κατηφόρισα προς το ποτάμι. Το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό, αλλά ευτυχώς τα αντανακλαστικά μου λειτούργησαν άμεσα. Μπήκα στο μπαρ Karl, επί της παραποτάμιας οδού. Στο μπαρ αυτό, διοργανώνονται καθημερινά σχεδόν μουσικές βραδιές, ήταν βράδυ Παρασκευής, το κέφι ήταν ανεβασμένο, εντάχθηκα αμέσως στο περιβάλλον, συζήτησα με τακτικούς θαμώνες και άλλαξα άμεσα άποψη στο θέμα περί υπνούπολης.

Ήπια τρία Glenfiddich, (ελληνική μερίδα και όχι μεζούρα – τιμές μικρότερες από τις ελληνικές), συνήλθα από το κρύο που είχα αισθανθεί προηγουμένως στο ποτάμι, βγήκα από το μπαρ και άρχισα να ανηφορίζω προς τη Hauptstrasse, όπου και το ξενοδοχείο μου. Όμως στην πρώτη παράλληλο – προς το ποτάμι - της Hauptstrasse, παρατήρησα πολύ κίνηση και πολλά μπαρ. Μπαίνω σε ένα από αυτά.

Πίνω άλλα δύο Glenfiddich, κάνω μια τελευταία βόλτα στη Hauptstrasse, η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη, οπότε ανεβαίνω στο δωμάτιο μου.

Το πρωί αντικρίζω τη Χαϊδελβέργη χιονισμένη.

Ήταν δύσκολο να βγάλω φωτογραφίες. Περπατάω επί του πεζόδρομου Hauptstrasse. Όπως είχα αναφέρει προηγουμένως ο πεζόδρομος αυτός είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος πεζόδρομος της Γερμανίας και από τους μεγαλύτερους σε μήκος της Ευρώπης.

Παρά τη χιονοθύελλα φθάνω ως το ποτάμι. Βρίσκω ένα ποταμόπλοιο – μπαρ και κάθομαι εκεί να συνέλθω. Πίνω μια σοκολάτα με ρούμι και βγαίνω έξω περισσότερο εξοπλισμένος.

Συνεχίζω τη βόλτα στην πόλη. Η Χαϊδελβέργη διέθετε το πρώτο πανεπιστήμιο της Γερμανίας και ένα από τα πρώτα της Ευρώπης.

Στη φωτογραφία είναι η πλατεία πανεπιστημίου.

Κάνω ένα μικρό διάλειμμα στο ξενοδοχείο για να στεγνώσω. Ο σιδηρόφρακτος ιππότης πάντα μας περιμένει.

Βγαίνω έξω από το ξενοδοχείο και στοχεύω με τη φωτογραφική μου μηχανή προς τον καθεδρικό.

κατεβαίνω πάλι προς τον ποταμό Neckar (παραπόταμος του Ρήνου) για να διασχίσω την παλιά γέφυρα όπου βγάζω φωτογραφίες προς το ποτάμι

προς το κάστρο

και προς την πόλη

Επιστρέφω προς το κέντρο της πόλης, αλλά η υπέροχη γέφυρα δεν έφευγε από το μυαλό μου.

Στη συνέχεια παίρνω το τελεφερίκ και ανεβαίνω στην επόμενη από το κάστρο στάση. Η θέα προς τη χιονισμένη πόλη ήταν υπέροχη.

Ξαναπαίρνω το τελεφερίκ και κατεβαίνω στο κάστρο. Η θέα προς τη χιονισμένη πόλη ήταν επίσης υπέροχη.

Το χιόνι είχε αρχίσει να γίνεται πάγος. Γλιστράω. Μπαίνω στο μουσείο του κάστρου. Βλέπω το μεγαλύτερο βαρέλι του κόσμου.

Το κάστρο είχε τη χρήση και φυλακής για τους μεθυσμένους φοιτητές του αρχαιότερου πανεπιστήμιου της Γερμανίας. Σκέφτομαι ότι είμαι ευτυχής που δεν ήμουν φοιτητής εκείνη την περίοδο. Πίνω ένα ποτό για να συνέλθω. Βγαίνω έξω από το μουσείο. Γλιστράω πάλι. Αποφασίζω να κατέβω στην πόλη και να πάρω ένα ζευγάρι παπούτσια. Η κίνηση αυτή με έσωσε. Επί του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse, είχα τσεκάρει το πρωί ένα κατάστημα Timberland. Αγοράζω ένα ζευγάρι παπούτσια waterproof. η αλήθεια είναι ότι τα χρειάστηκα πολύ, τόσο εκείνη την ημέρα, όσο και τις υπόλοιπες. Άλλωστε το χειμώνα αυτόν έχω προγραμματίσει και άλλα – πολύ πιο μακρινά ταξίδια στο βόρειο ημισφαίριο. Περνάω άλλη μια φορά από το ξενοδοχείο μου, χαιρετώντας τον σιδερόφρακτο ιππότη, για να φορέσω τα καινούργια μου στεγανά και αντιολισθηρά παπούτσια. Είμαι πολύ χαρούμενος για την επιλογή της τόσο κεντρικής θέσης του ξενοδοχείου. Ύστερα από ανασυγκρότηση μισής ώρας, συμπεριλαμβανομένου και του σχετικού απογευματινού ντους εξορμώ με αδιάβροχα παπούτσια για τη νυχτερινή βόλτα στη Χαϊδελβέργη.

Το τελευταίο βράδυ στη Χαϊδελβέργη κύλισε πολύ ευχάριστα. Όταν κουράστηκα από τις βόλτες μπήκα στο εστιατόριο Zum Spreisel επί της παραποτάμιας οδού Neckarstaden 66 και δίπλα στην παλιά γέφυρα. Και το εστιατόριο αυτό ήταν πολύ ψηλά στη λίστα του Trip Advisor (αν θυμάμαι καλά είχε ταξινομηθεί πέμπτο – αλλά θεωρώ ότι έπρεπε να ταξινομηθεί πιο ψηλά). Το φαγητό δικαίωσε την υψηλή θέση του, το φιλέτο ήταν υπέροχο, το κόκκινο κρασί (Pinot Noir) επίσης, ενώ η ελληνίδα συνιδιοκτήτρια του καταστήματος ήταν πολύ φιλόξενη και χάρηκε πολύ όταν κατάλαβε ότι είμαστε συμπατριώτες.

Μετά το φαγητό συνέχισα τις βόλτες στην παλιά πόλη. Όταν κουραζόμουν έμπαινα σε ένα μπαρ για ένα ποτό. Το πρώτο μπαρ ήταν το Drugstore σε πεζόδρομο κάθετο του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse. Ήταν το απόλυτα παρακμιακό μπαρ. Ήπια μερικά ποτά και συνέχισα τη βόλτα μου. Ευτυχώς είναι τέλη Δεκέμβρη, βρίσκομαι στην κεντρική Ευρώπη και η νύχτα είναι μεγάλη. Συνεχίζω σε ένα δεύτερο μπαρ στον πρώτο παράλληλο (προς το ποτάμι) του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse. Ευτυχώς δεν είχε χαράξει όταν έπινα τα τελευταία Glenfiddich στο Max Bar απέναντι από τον καθεδρικό και το ξενοδοχείο μου. Ανέβηκα για ολιγόωρη ξεκούραση. Ευτυχώς στη βόρεια και κεντρική Ευρώπη το Δεκέμβρη ξημερώνει αργά.

Είχε φθάσει πλέον Κυριακή 28-12-2014. Το πρωί αποφάσισα να μην πάω για πρωινό. Άλλωστε είχα κοιμηθεί απειροελάχιστα. Άρχισα να περπατώ στο κέντρο της πόλης. Οι θαμώνες στο Max Bar,

συνέχιζαν να πίνουν όπως τους είχα αφήσει πριν από λίγες ώρες. Επί τέλους δεν χιόνιζε, οπότε μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες με την ησυχία μου.

Συνέχισα να περπατώ. Ο χρόνος ήταν λίγος και ο δρόμος των φιλοσόφων με περίμενε. Το χιόνι είχε σκεπάσει την πόλη.Η θέα της πόλης και του κάστρου από το μονοπάτι (δρόμο) των φιλοσόφων σου κόβει την ανάσα.

Επιστρέφω στην πόλη, βγάζω τις τελευταίες μου φωτογραφίες. Η Χαϊδελβέργη είναι υπέροχη. Πρέπει όμως να φύγω

κάνω check out από το ξενοδοχείο, πάω να πάρω το αυτοκίνητο από το parking, το βρίσκω παγωμένο. Το φθάνω με το ζόρι ως το ξενοδοχείο και του ρίχνω καυτό νερό. Το αυτοκίνητο γίνεται και πάλι σε κατάσταση ικανή να κυκλοφορήσει. Φθάνω έως το πρώτο βενζινάδικο στα όρια περίπου της πόλης της Χαϊδελβέργης. Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Η ώρα είχε προχωρήσει. Το ρολόι έδειχνε 13.00+. Βάζω γρήγορα diesel, γεμίζω το αυτοκίνητο (ψυγείο, υαλοκαθαριστήρες κλπ) με αντιψυκτικά υγρά και φεύγω γρήγορα. Πέρασα από χιονισμένα τοπία, πέρασα από χιονισμένα χωριά, έφθασα στο Ρήνο,

πέρασα το ποτάμι απέναντι και έφθασα στον στόχο μου. Επί τέλους Στρασβούργο έφθασα!

 

[gelf]

Κεφάλαιο 4

Στρασβούργο

Κατά τις 15.30 φθάνω στο Στρασβούργο.
Το Στρασβούργο, σύμβολο ενότητας της Ευρώπης, βρίσκεται κοντά στα γαλλογερμανικά σύνορα, και συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά και των δύο εθνών, αποκτώντας διεθνή ομορφιά

Στρασβούργο σημαίνει «η πόλη-σταυροδρόμι», και ήταν χαρακτηρισμένη από την Ρωμαϊκή εποχή οπότε και υπήρξε κέντρο διερχομένων. Ως πρωτεύουσα της Αλσατίας, πέρασε έναν σπουδαίο Μεσαίωνα. Τους τελευταίους αιώνες, το Στρασβούργο το διεκδικούσαν συνεχώς η Γερμανία και η Γαλλία. Έτσι το Στρασβούργο ανήκε μία περίοδο στη Γαλλία και μία περίοδο στη Γερμανία, έως το 1944, όπου έκτοτε μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου ανήκει συνεχώς στη Γαλλία και είναι η πρωτεύουσα της Αλσατίας. Σήμερα το Στρασβούργο είναι Έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της ΕΕ.

Το ξενοδοχείο το οποίο είχα επιλέξει ήταν το Ibis Styles Strasbourg Centre Petite France, επί της οδού Quai De Paris 1, σε ένα όμορφο κτήριο με θέα το κανάλι και την απέναντι εκκλησία (Eglise Saint Jean).

Αφήνω τα πράγματα στο ξενοδοχείο και οδηγώ το αυτοκίνητο έως το parking με το οποίο συνεργάζεται το ξενοδοχείο, 50 μέτρα περίπου από αυτό. Μετά από ένα σύντομο ντους, αρχίζω την περιπλάνηση στην περιοχή της Petite France.

Petite France είναι η κεντρική συνοικία του Στρασβούργου. Είναι η πρώτη φορά όπου ολόκληρο ιστορικό κέντρο μιας πόλης ανακηρύχθηκε ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco. Τα κανάλια κλάδοι του ποταμού Ιλ, ο οποίος είναι παραπόταμος του Ρήνου, δημιουργούν ένα νησί, όπου εντός αυτού είναι τα κυριότερα αξιοθέατα του Στρασβούργου και το ξενοδοχείο μου.

Συνεχίζω να περπατώ κατά μήκος του καναλιού, προς το κέντρο της PetiteFrance.

Το κρύο ήταν τσουχτερό. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά περπάτημα έφθασα στον προορισμό μου.

Όλη η συνοικία της Petite France είναι πανέμορφη χάρη στα κανάλια, τα ξύλινα σπίτια και τα παραδοσιακά αλσατικά ταβερνάκια winstubs.

Το σκοτάδι άρχισε να πέφτει και άρχισε να αναδεικνύεται ο θαυμάσια μελετημένος φωτισμός της πόλης.

Έβγαλα πολλές φωτογραφίες, έκανα βόλτα στα κανάλια και στο φράγμα Vauban του 17ου αιώνα.

Όμως το κρύο άρχισε να γίνεται εντονότερο. Κατευθυνόμενος προς την πλατεία Gutenberg και προς τον καθεδρικό ναό πέρασα από την εκκλησία του Αγίου Θωμά τη μεγαλύτερη προτεσταντική εκκλησία του Στρασβούργου.

Το κρύο συνέχιζε εντονότερο. Οι μετεωρολογικές προβλέψεις έδειχναν εκείνη την ημέρα θερμοκρασία -9 βαθμούς Κελσίου για το Στρασβούργο. Η αισθητή θερμοκρασία λόγω του υδάτινου στοιχείου ήταν σαφώς χαμηλότερη. Τα ένστικτά μου λειτουργούν κατάλληλα ακόμη μία φορά. Ακριβώς απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Θωμά, βρίσκεται ένα bar – restaurant, το Les Deux Gourmandes.

Ήταν το καταφύγιό μου. Ήπια τρία ποτήρια αλσατικά Pinot και άρχισα να βλέπω την κατάσταση αλλά και τον κόσμο γενικά με περισσότερη αισιοδοξία. Εκείνη τη στιγμή ήμουν πολύ ευχαριστημένος, που έφθασα στην Αλσατία.

Βγαίνω έξω από το μπαρ αισθανόμενος καλύτερα. Το κρύο δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα. Κατευθυνόμενος προς τον Καθεδρικό περνάω από την πλατεία Gutenberg. Η πλατεία είναι αφιερωμένη στον Johannes Gutenberg, (1400 - 1468), Γερμανό σιδηρουργό, χρυσοχόο, τυπογράφο και εκδότη. Ως γνωστόν ο Johannes Gutenberg είναι ο πατέρας της τυπογραφίας. Το έτος 1430 ο Johannes Gutenberg εγκαταστάθηκε στο Στρασβούργο, άρχισε να πειραματίζεται με τη σιδηρουργία και την τυπογραφία, κατάφερε να εκτυπώσει κατ αρχή μικρά βιβλία και ολοκλήρωσε τη δημιουργία του με την έκδοση της Βίβλου το έτος 1455. Ο φωτισμός της πόλης άρχισε να σου δημιουργεί τη ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι σε παραμύθι.

Προχώρησα προς την πλατεία του καθεδρικού ναού.

Ο καθεδρικός ναός του Στρασβούργου (Cathedrale Notre Dame), με το περίφημο αστρονομικό ρολόι, ξεκίνησε να κτίζεται το έτος 1176 και αποπερατώθηκε το έτος 1439, όταν και έλαβε την τελική μορφή του. Μέχρι και μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, ο καθεδρικός ναός του Στρασβούργου ήταν το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο με ύψος 142 μέτρων. Χαρακτηρίζεται αλλά και χαρακτηρίζει τον καθαρά γοτθικό ρυθμό. Ο Γκαίτε ο οποίος σπούδασε νομική στο Στρασβούργο, ανέβαινε τη σκάλα του πύργου του καθεδρικού, ώστε να νικήσει την υψοφοβία του. Ο Βίκτορ Ουγκό έγραψε για τον Cathedrale Notre Dame ότι «πρόκειται για ένα θαύμα, γιγάντιο και ταυτόχρονα κομψό». Πράγματι, χρειάζεται να στραβολαιμιάσεις για να τον θαυμάσεις και να διαθέτεις υπερευρυγώνιο (μάλλον fish eye) φακό στη φωτογραφική σου μηχανή για να τον απεικονίσεις.

Σήμερα η Notre Dame του Στρασβούργου, είναι η έκτη ψηλότερη εκκλησία του κόσμου. Αφού θαύμασα για ώρα τον καθεδρικό, συνέχισα τις βόλτες στον λιθόστρωτο λαβύρινθο της παλιάς πόλης, θαυμάζοντας τους υπέροχους φωτισμούς

σταματώ για λίγο σε ένα μπαράκι να πάρω μερικές ανάσες και να πιώ ένα ποτηράκι κρασί.

Στη συνέχεια γύρισα προς τον καθεδρικό και πέρασα από το παλάτι Rohan, το οποίο είναι δίπλα στο ναό και εκεί στεγάζονται σήμερα και τρία μουσεία, όπως το αρχαιολογικό, το μουσείο καλών τεχνών και το μουσείο διακοσμητικών τεχνών.

Στη συνέχεια βγαίνω για πρώτη φορά από το νησάκι,

για να παρατηρήσω από απέναντι το παλάτι Rohan και στο βάθος τη Notre Dame.

Όμως ο κυριότερος λόγος που πέρασα απέναντι, ήταν ότ η ώρα ήταν περασμένη για τα δεδομένα της κεντρικής Ευρώπης και ότι είχα πληροφορηθεί για ένα καλό αλσατικό ρεστοράν (winstubs), το οποίο ονομάζεται La Coccinelle, 22 Rue Sainte-Madeleine.

Πράγματι οι πληροφορίες μου ήταν ακριβέστατες αφού τόσο το φαγητό, όσο και το μπουκάλι με το αλσατικό κρασί ήταν θαυμάσια. Όταν βγήκα να περπατήσω και να χωνέψω, η ώρα πλησίαζε μεσάνυχτα. Ξαναπέρασα στο νησί.

Ο κόσμος είχε αραιώσει. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Όμως απολάμβανα τον πολύ έντεχνο φωτισμό της πόλης.

Περπατούσα και ξαφνικά στο βάθος φαίνεται ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, με έναν από τους ομορφότερους φωτισμούς που έχω δει σε χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Προχώρησα προς τα εκεί και βρέθηκα στην πλατεία Κλεμπέρ (Kleber), το κεντρικότερο σημείο του Στρασβούργου. Από το έτος 1840, η πλατεία έχει ονομαστεί έτσι, λόγω του Γάλλου στρατηγού Jean-Baptiste Kleber, το άγαλμα του οποίου δεσπόζει στο κέντρο της πλατείας.

Έκατσα αρκετή ώρα στην πλατεία. Θαύμαζα τους φωτισμούς και ιδιαίτερα αυτούς του χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Όμως η ώρα όμως είχε προχωρήσει. Ήταν αρκετά μετά τα μεσάνυχτα και τις προηγούμενες νύχτες είχα κοιμηθεί απειροελάχιστα. Σκέφτηκα να πάω να κάνω ένα ακόμη ντους στο ξενοδοχείο μου, για να αποκτήσω κάποια ενέργεια. Άλλωστε το ξενοδοχείο ήταν κεντρικό, λιγότερο των πέντε λεπτών βαδίσματος από την πλατεία Κλεμπέρ.

Επιστρέφω στο ξενοδοχείο.

Συλλογίζομαι τις εικόνες τις οποίες είχα συλλέξει. Το Στρασβούργο κυρίως τη νύχτα έμοιαζε παραμυθούπολη. Συλλογίζομαι ότι πρέπει να απολαύσω αυτές τις εικόνες και στη συνέχεια της βραδιάς. Πρέπει να μου φύγει η κούραση. Κάνω ένα ντους. Ξαπλώνω λίγο ώστε να σηκωθώ σε πέντε λεπτά να βγω έξω. Άλλωστε δεν είχα πολύ χρόνο. Η ώρα ήταν περασμένες 02.00 πμ. Όμως η κόπωση με νικάει για πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι. Όταν ξύπνησα ήταν ώρα για πρωινό και όχι για μπαρότσαρκα.

Ανοίγω τις κουρτίνες. Είχε ξημερώσει. Και είχα κατέβει νότια και είχα κοιμηθεί περισσότερο. Φαίνεται ότι οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν. Ελπίζω προσωρινά.

Η θέα από το δωμάτιο είναι πολύ ωραία. Έχει δύο τοίχους – κατ ουσία μεγάλα παράθυρα.

Βλέπω από τα παράθυρα το Στρασβούργο χιονισμένο.

Έπρεπε να το περιμένω μετά την πολύ χαμηλή θερμοκρασία της προηγούμενης ημέρας.
Κατεβαίνω για πρωινό.

Αν και τα ibis δεν διαθέτουν το πολύ πλούσιο πρωινό άλλων ξενοδοχείων, τους καταλογίζω δύο θετικά. Το πρώτο είναι ότι έχουν μηχάνημα για να πιείς φυσικό χυμό (σημαντικό εάν μάλιστα έχεις πιεί τα κρασάκια σου ή/και τα ποτάκια σου την προηγούμενη νύχτα) και το δεύτερο είναι ότι τα ibis styles είναι πράγματι στιλάτα.

Οπλίζομαι με τη φωτογραφική μηχανή, τη βιντεοκάμερα και το χάρτη του Στρασβούργου τον οποίο μου έδωσαν στη ρεσεψιόν. Βγαίνω έξω. Η χιονοθύελλα με περιμένει και μόλις βγαίνω έξω μου επιτίθεται. Προσπαθώ να βγάλω φωτογραφίες. Κατ αρχήν στοχεύω προς το κτήριο του ibis styles.

Στην περιοχή της Petite France το χιόνι πέφτει αδιάκοπα και με ισχυρή ένταση . Το χιόνι είχε στρωθεί για τα καλά

Κατευθύνθηκα προς την πλατεία Gutenberg. Η ένταση της χιονόπτωσης συνεχώς αυξανόταν, όπως φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία.

Μεγάλη εντύπωση μου έκαναν τα άμεσα αντανακλαστικά τόσο του Δήμου, όσο και των ιδιωτών στην αντιμετώπιση των καιρικών φαινομένων. Είναι προφανώς συνηθισμένοι. Στους δρόμους έβλεπα μηχανήματα εκχιονιστικά τα οποία καθάριζαν τους δρόμους και έριχναν αλάτι. Στους πεζόδρομους έβλεπα εργάτες του Δήμου οι οποίοι έριχναν αλάτι από σακιά που κουβαλούσαν. Μπροστά από τις πόρτες των καταστημάτων ή/και σπιτιών, ιδιώτες έριχναν αλάτι για να διευκολύνουν την πρόσβαση. Σκέφτηκα το πόσο έξυπνη και πρακτική ιδέα είχα στη Χαϊδελβέργη όταν αγόρασα τα αδιάβροχα παπούτσια.
Προχωράω προς τον περίτεχνο καθεδρικό Notre Dame του Στρασβούργου. Οι καιρικές συνθήκες βαίνουν συνεχώς προς το αγριότερο. Οι φωτογραφίες βγαίνουν πλέον πολύ δυσκολότερα.

Θέλω να ανέβω τη σκάλα του πύργου του καθεδρικού, όπως ο Γκαίτε, ο οποίος την ανέβαινε τακτικά, ώστε να νικήσει την υψοφοβία του.

Όμως, δυστυχώς, πρέπει όμως να φύγω. Και τα ωραία παραμύθια έχουν το τέλος τους. Αρχίζω το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο μου. Περνάω από την πλατεία Κλεμπέρ (Kleber), η οποία είναι – όπως έχω προαναφέρει – το κεντρικότερο σημείο του Στρασβούργου. Φωτογράφισα μετά δυσκολίας, λόγω χιονιά, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, το οποίο μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση φωτισμένο το προηγούμενο βράδυ.

Συνεχίζω γρήγορα προς το ξενοδοχείο μου

κάνω γρήγορα checkout από το ξενοδοχείο, πάω να πάρω το αυτοκίνητο από το parking. Η ώρα ήταν περασμένες 01.00μμ.
Βγαίνω από το παγωμένο Στρασβούργο.

Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Η ώρα είχε προχωρήσει. ‘Επρεπε να φθάσω σύντομα στο δρόμο του κρασιού. Τα Αλσατικά κρασιά με περιμένουν!

Θα ήταν αγενές να αρνηθώ την πρόσκληση των παραπάνω που φαίνονται στη φωτογραφική τεκμηρίωση. Άλλωστε είναι γνωστό ότι η ευγένεια με χαρακτηρίζει.
Έρχομαι με ταχύτητα στην πηγή! Σε λίγο θα είμαι στο δρόμο του κρασιού και στα χωριά του. Έφυγα από την πρωτεύουσα αλλά κατευθύνομαι στην καρδιά της Αλσατίας. Αλσατικά κρασιά έρχομαι!

 

[Travel4Fun]

Πολύ ωραία περιγραφή και φωτογραφίες αλλά θα ήθελα να κάνω μια διόρθωση, το μέρος που αναφέρεις σαν επιλογή στην αρχή λέγεται ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ και όχι ινσταμπουλ..

 

[gelf]

Προς κυρία travel4fun :

Δεν ανέφερα ποτέ τη λέξη ινσταμπουλ την οποίαν εσείς μου καταλογίζετε. Δεν υπήρξα ποτέ ανορθόγραφος στη ζωή μου.
Αναφέρθηκα σαφέστατα στην πόλη Ιστανμπούλ. Με το αναφερόμενο σε εσάς πόλη Κωνσταντινούπολη, το οποίο βέβαια ηχεί ωραίο στα αυτιά μας, δεν κλείνεις αεροπορικά εισιτήρια, διότι κανείς - διεθνώς - δεν γνωρίζει ως όνομα αυτήν την πόλη. Άλλωστε όταν αναφέρθηκα στη συγκεκριμένη πόλη (στην οποίαν δεν θα ξαναπάω για λόγους τους οποίους ανέφερα - μου αρκεί η μία διανυκτέρευση που έκανα) ήταν απλώς για κλείσιμο εισιτηρίων.
Συμπέρασμα:
Ας αφήσουμε τους εθνικισμούς από τους οποίους άλλωστε προήλθαν και οι μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές και ας επικεντρωθούμε στα πραγματικά προβλήματα της Χώρας.

Κατά τα λοιπά σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια για το κείμενό μου και τις φωτογραφίες μου και σας συμβουλεύω να ζήσετε και να απολαύσετε τη ζωή σας χωρίς πολιτικές - εθνικιστικές ακρότητες.

 

[kokoui]

Αχρείαστη και εκτός θέματος η "διόρθωση".
Πολύ ωραία περιγραφή, κατατοπιστικοτατος και ωραίες φωτο. Αναμένω τη συνέχεια.

 

[Travel4Fun]

To θέμα δεν είναι η ορθογραφία (απροσεξία). Το θέμα είναι να απολαμβάνουμε τα ταξίδια μας χωρίς να ξεχνάμε την ιστορία μας (τουλάχιστον εμείς). Δεν έχει κανένα δείγμα εθνικισμού η ''διόρθωσή'' μου.. Καλά ταξίδια νά χουμε και να τα διηγούμαστε..