Βέλγιο Γαλλία Γερμανία Έτσι χωρίς πρόγραμμα. Road Trip από το πρωί των Χριστουγέννων έως το βράδυ της Πρωτοχρονιάς

[gelf]

Κεφάλαιο 8

Λιλ

Είχε πλέον σουρουπώσει όταν έφθασα στη Λιλ.

Η Λιλ είναι μια όμορφη πόλη που βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Γαλλίας, πολύ κοντά στα σύνορα με το Βέλγιο και αποτελεί την τέταρτη μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή της χώρας, μετά το Παρίσι, τη Λυών και τη Μασσαλία.

Ο πληθυσμός της πόλης ανέρχεται σε 226.000 περίπου κατοίκους, αλλά η ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή της Λιλ ξεπερνά το 1.100.000 κατοίκους.

Το ξενοδοχείο το οποίο είχα επιλέξει ήταν το Ibis Styles Lille Centre Gare Beffroi, επί της οδού, 172, rue de Paris. Σκέφτηκα την παράξενη σύμπτωση με το ξενοδοχείο μου στο Στρασβούργο, το οποίο ήταν και αυτό Ibis Styles επί οδού rue de Paris.

Αφήνω τα πράγματα στο ξενοδοχείο και οδηγώ το αυτοκίνητο έως το parking με το οποίο συνεργάζεται το ξενοδοχείο, 150 μέτρα περίπου από αυτό και με κατεύθυνση προς το κέντρο της πόλης. Επιστρέφω στο ξενοδοχείο και μετά από ένα σύντομο ντους, αρχίζω την περιπλάνηση κατευθυνόμενος προς το κέντρο της πόλης. Και αυτό το ξενοδοχείο ήταν πολύ κοντά στο κέντρο, οπότε μετά από λίγο βρέθηκα σε πεζόδρομο

ο οποίος οδηγεί στην κεντρική πλατεία Place du General de Gaulle, ή Grand Place, η οποία φιλοξενεί μια σειρά από όμορφα κτίρια φλαμανδικής αρχιτεκτονικής

Η πλατεία ήταν όμορφα στολισμένη, περιστοιχιζόταν από υπέροχα κτήρια, όπως προανέφερα, φλαμανδικής αρχιτεκτονικής, ώστε νόμιζες ότι η πλατεία, είναι πλατεία πόλης του Βελγίου ή της Ολλανδίας. Η χρήση των κτηρίων αυτών, στη σημερινή εποχή είναι κυρίως εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια καφέ και μπαρ.

Συνέχισα την περιπλάνησή μου, διαπιστώνοντας ότι στη Λιλ μπορεί κάποιος να περιπλανιέται με τις ώρες θαυμάζοντας την αρχιτεκτονική των κτιρίων της.

Διαπίστωσα ότι και εδώ, όπως και στην Αμβέρσα πολλά κεντρικά parking ήταν σε καθεστώς παραχώρησης στην εταιρεία vinci, μία από τις εταιρείες αρχικούς μετόχους της «ολυμπίας οδού».

Συνέχισα την περιπλάνηση στο κέντρο της πόλης.

Προχώρησα προς την πλατεία της όπερας.

Διαπίστωσα ότι και εκτός από την κεντρική πλατεία στρατηγού Σαρλ ντε Γκολ και την πλατεία της όπερας η Λιλ έχει επίσης στο σύνολο του κέντρου της, έντονη τη φλαμανδική επιρροή στην αρχιτεκτονική των κτιρίων της.

Συνέχισα να περπατώ στο κέντρο της πόλης, αναλογιζόμενος για το που θα κάνω αλλαγή χρονιάς μέχρι που έφθασα στον καθεδρικό ναό της Λιλ. Ο καθεδρικός ναός και συγκεκριμένα η Basilique Cathédrale Notre Dame de la Treille είναι μια πανέμορφη εκκλησία, τόσο εξωτερικά με το φως του φεγγαριού,

όσο και κυρίως εσωτερικά.

Το βλέμμα μου στράφηκε προς το κέντρο.

Ήταν πιθανώς η μόνη μου ελπίδα για να κάνω αλλαγή χρονιάς σε κάποιο ρεστοράν, από αυτά που φημίζεται η Λίλ. Ρωτάω σε μερικά ρεστοράν, αλλά αποτυγχάνω να βρω λύση. Τα περισσότερα είχαν πάρτι με το προσωπικό ενώ τα υπόλοιπα όλα αυτά ήταν κλεισμένα για το βράδυ. Παράλληλα άρχισε να μου σφίγγεται η καρδιά. Η Λιλ έχει πολλούς άστεγους. Η ευρύτερη περιοχή της Λιλ παλαιότερα ήταν βιομηχανική και τώρα η κύρια δραστηριότητα των κατοίκων έχει μετεξελιχθεί προς τον τομέα των υπηρεσιών. Οι άστεγοι προσπαθούσαν να βολευτούν με τα χαρτόκουτα για να περάσουν μια πολύ κρύα βραδιά. Προ μηνών είχα δει πολλούς άστεγους στη Μαδρίτη. Οι άστεγοι καταλάμβαναν το σύνολο της plaza Mayor και των γύρω δρόμων του ιστορικού κέντρου της Μαδρίτης. Η σκέψη μου ευτυχώς έφυγε από το δράμα των ανθρώπων. Σκέφτηκα την αγαπημένη μου Μαδρίτη. Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο σκέφτομαι την προχθεσινή συγκέντρωση των Podemos στην Puerta del Sol. Σκέφτομαι ότι το Podemos είναι το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο του ρήματος poder (μπορώ). Συλλογίζομαι πόσοι άστεγοι θα είχαν πάρει μέρος σε αυτήν τη συγκέντρωση της 31-01-2015. Podemos= Μπορούμε (από τα λίγα ισπανικά που ξέρω).

Αποπροσανατολίστηκα. Πρέπει να επιστρέψω στην πραγματικότητα. Πρέπει να βρω λύση στο τι θα κάνω το βράδυ. Μάλλον το βράδυ είναι τώρα και σε δύο ώρες θα είναι η αλλαγή της χρονιάς. Το απρογραμμάτιστο ταξίδι στο μεγαλείο του. Δεν με πειράζει όμως. Αρκεί που ταξιδεύω. Παίρνω τηλέφωνο στο ξενοδοχείο για να εξασφαλίσω ότι θα ήταν κάποιος στο μπαρ, ο οποίος θα έβαζε μπύρες (είχα προνοήσει και είχα δει ότι το μπαρ του ξενοδοχείου είχε βελγικές μπύρες σε βαρέλι Affligem) ή/και θα άνοιγε τα κρασιά τα οποία είχα μεταφέρει από την Αλσατία. Η απάντηση ήταν θετική, άρα είχα εξασφαλίσει το τι θα κάνω τα μεσάνυχτα στην αλλαγή της χρονιάς. Βέβαια το τι θα κάνεις στην αλλαγή χρονιάς είναι τελείως συμβατικό. Αυτό το καταλαβαίνω, όμως κάτι με έτρωγε εσωτερικά.

Επιστρέφοντας στην κεντρική πλατεία Place du General de Gaulle

και ενώ ήμουν απογοητευμένος, βλέπω την ταμπέλα Restaurant Alcide, ρωτάω για διαθεσιμότητα και ώρες λειτουργίας Οι απαντήσεις ήταν θετικές οπότε πανευτυχής εισβάλλω στο ρεστοράν.

Το φαγητό ήταν πολύ καλό

αλλά καλύτερα ήταν τα τέσσερα μπουκάλια κόκκινο κρασί, εκ των οποίων το πρώτο ήταν αργεντίνικο μάλμπεκ (ιεροσυλία μέσα στη Γαλλία το πρώτο κρασί που ανοίγεις να είναι αργεντίνικο),

τα δύο επόμενα ήταν σατώ από τις περιοχές του Λίγηρα ενώ το πρώτο κρασί που άνοιξα με τον ερχομό της νέας χρονιάς ήταν ένα υπέροχο Βουργουνδίας του 2007.

Άριστα λοιπόν μπήκε η νέα χρονιά. Όταν αποφάσισα να φύγω, το μαγαζί είχε σχεδόν αδειάσει.

Βγήκα έξω.

Στηνπλατεία Place du General de Gaulle

Το φεγγάρι ήταν σχεδόν ολόγιομο.

Πάντως αν και η ώρα ήταν περασμένες 02.00πμ, κυκλοφορούσε αρκετός κόσμος, ενώ τα σπασμένα μπουκάλια αποδείκνυαν ότι στην πλατεία είχε πραγματοποιηθεί πανηγύρι με την έλευση της νέας χρονιάς.

Έβγαλα κάποιες φωτογραφίες και μετά σταμάτησα σε ένα μπαρ προκειμένου να πιώ μερικές μοναστηριακές μπύρες. Το θέμα που μου έκανε εντύπωση, ήταν ότι στις πινακίδες του μπαρ, αναγράφονταν οι μπύρες και δίπλα αντί για τιμή είχε τους βαθμούς αλκοόλ.

Προτίμησα την Kasteel με 8% βαθμούς αλκοόλ. Ήταν πολύ ωραία, αλλά κάποια στιγμή αποφάσισα να γυρίσω στο ξενοδοχείο.

Άφησα τις φωτογραφικές μου μηχανές στο δωμάτιο, ήπια μία μπύρα Affligem στο μπαρ του ξενοδοχείου και προχώρησα προς τα δυτικά, όπου όπως με είχαν πληροφορήσει στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, υπήρχε η έντονη νυχτερινή ζωή της πόλης. Αυτό επαληθεύτηκε, οπότε επέστρεψα τις πρωινές ώρες στο ξενοδοχείο για ολιγόωρη ξεκούραση.

Η πρώτη ημέρα της νέας χρονιάς ξεκίνησε ηλιόλουστη. Βέβαια εγώ καθυστέρησα να ξυπνήσω. Πάντως μετά το πρωινό άρχισα γρήγορα την περιπλάνηση. Στην αρχή πέρασα από την κεντρική πλατεία Place du General de Gaulle

Περιπλανήθηκα στο κέντρο της πόλης. Πέρασα από την πλατεία της όπερας.

Συνέχισα την περιπλάνηση. Έφθασα στο πάρκο. Από το πάρκο μου έκαναν εντύπωση τα κτήρια τα οποία έχουν εγκαταλειφθεί.

Κάποια στιγμή σταμάτησα να ξεκουραστώ και να πιω μια μοναστηριακή μπύρα..

Επέστρεψα στην κεντρική πλατεία Place du General de Gaulle.

Ο αμείλικτος χρόνος όμως έτρεχε. Έπρεπε να παραδώσω το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών έως τις 16.30, λόγω πρωτοχρονιάς.

Άλλωστε η πτήση μου ήταν τρεις και κάτι ώρες αργότερα.

Έπρεπε να φύγω. Δυστυχώς. Η Λιλ εκτός από πολύ όμορφη πόλη, είναι και πραγματική. Μπορεί να μην είναι τόσο όμορφη όπως οι παραμυθένιες πόλεις, που είδα πολλές σε αυτό το ταξίδι μου, είναι όμως πραγματική.

Κατά την έξοδο από τη Λιλ συνέβη ένα κωμικό απρόοπτο το οποίο δεν πρόλαβα να φωτογραφίσω λόγω έλλειψης χρόνου.

Ένα καραβάνι ή μάλλον κομβόι Ιταλών πέρναγε από τη Λιλ. Μέχρι τότε δεν είχα παρατηρήσει τουρίστες στη Λιλ. Μέχρι τότε νόμιζα ότι ήμουν ο μόνος μη Γάλλος στη Λιλ.

Οι Ιταλοί ήταν με τροχόσπιτα. Το κονβόι αριθμούσε πάνω από είκοσι τροχόσπιτα.

Εγώ έπρεπε να φύγω γρήγορα προς το αεροδρόμιο των Βρυξελλών.

Το σήμα πριν από τον κόμβο ήταν σαφέστατο. Το μέγιστο ύψος αυτοκινήτου το οποίο δύναται να διέλθει τον ανισόπεδο κόμβο ήταν 1,90 μέτρα. Όμως ο πρώτος Ιταλός από το κομβόι των τροχόσπιτων αγνόησε το σήμα, Έτσι είχε σφηνωθεί κάτω από τη γέφυρα του ανισόπεδου κόμβου. Γέλασα πάρα πολύ, αλλά δεν είχα το χρόνο να βγάλω φωτογραφίες. Ούτε βίντεο. Είδα απίστευτα πράγματα. Οι υπόλοιποι Ιταλοί του κομβόι να κάνουν όπισθεν για να περάσουν ανάντη του κόμβου.

Επικίνδυνοι!

Εγώ όμως έπρεπε να φύγω. Έπρεπε να παραδώσω το αυτοκίνητο. Έτρεξα, κατάφερα να φθάσω στο αεροδρόμιο έγκαιρα, Επισημαίνεται ότι το αεροδρόμιο των Βρυξελλών είναι αρκετά χαοτικό. Άφησα το αυτοκίνητο βρήκα στο αεροδρόμιο ένα μπαρ με πέντε κάνουλες από βέλγικες μπύρες και χάρηκα πολύ.

Το ταξίδι της επιστροφής ήταν υπέροχο. Ήταν ελάχιστοι επιβάτες στο αεροπλάνο και φθάσαμε στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος πριν από την προγραμματισμένη ώρα. Πάντως η πρώτη ημέρα του χρόνου είχε ολοκληρωθεί. Παίρνω γρήγορα το αυτοκίνητο από το parking του αεροδρομίου, σταματώ για ανεφοδιασμό (κάπνισμα κλπ) στα Μέγαρα, οπότε βλέπω ότι οι οπαδοί του Απόλλωνα είχαν αφήσει τα σημάδια τους εδώ.

Πανηγυρίζουμε την πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου.

Δεν γνωρίζουμε αντίπαλο. Προφανώς μας φοβούνται.

Τι καλύτερος τρόπος για να τελειώσεις ένα ταξίδι!!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gelf]

Κεφάλαιο 2

Μπριζ

Σε λιγότερο από μία ώρα μπαίνω στα προάστια της Μπριζ.

Το ξενοδοχείο είχε πανεύκολη πρόσβαση με το αυτοκίνητο. Είχα επιλέξει το Flanders Hotel, πέντε λεπτά με τα πόδια από τις δύο κεντρικές πλατείες της Μπριζ.

Παρκάρω το αυτοκίνητο στο parking του ξενοδοχείου και κάνω γρήγορα check in. Είχε δύο καταπληκτικά παιδιά στη ρεσεψιόν, τα οποία, χωρίς να ερωτηθούν, μέσα σε δέκα λεπτά μου είχαν περιγράψει επί χάρτου, όλα τα αξιοθέατα της Μπριζ. Ανεβάζω την αποσκευή στο δωμάτιο και εξορμώ προς το κέντρο της πόλης με όπλα τη φωτογραφική μηχανή, τη βιντεοκάμερα, το χάρτη που μου είχαν δώσει στη ρεσεψιόν και το βιβλίο μου για τη Μπριζ. Πολύ κοντά στο ξενοδοχείο έχω την πρώτη μου συνάντηση με το υδάτινο στοιχείο της πόλης.

Κατευθύνομαι προς την πλατεία Μπουργκ, φωτογραφίζοντας κανάλια, δρόμους και

... άλλα αξιοθέατα

Η πλατεία Μπουργκ, μια πανέμορφη πλατεία διέθετε το οχυρό γύρω από το οποίο αναπτύχθηκε η πόλη. Στην πλατεία Μπουργκ υπάρχουν επιβλητικά κτίρια όπως το Σταντχάους.

Από την πλατεία Μπουργκ, κατευθύνομαι προς την πλατεία Μαρκτ, περνώντας από μια σοκολατερί

και από το μουσείο της μπύρας. Η πλατεία Μαρκτ (πλατεία αγοράς) είναι η κεντρική πλατεία της Μπριζ. Είναι ένας πανέμορφος και εντυπωσιακός χώρος με οικήματα του 15ου, του 16ου και 17ου αιώνα.

Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζουν τα αγάλματα των ηγετών της εξέγερσης κατά των Γάλλων στις αρχές του 14ου αιώνα, και συγκεκριμένα των Πίτερ ντε Κούνινγκ και Γιαν Μπράιντελ, οι οποίοι καθοδήγησαν τους Φλαμανδούς στρατιώτες.

Σε μία από τις πλευρές της πλατείας Μαρκτ δεσπόζει το καμπαναριό, το Μπελφόρ, οκταγωνικό κωδωνοστάσιο, ύψους 85 μέτρων. Είναι κατ ουσία το σήμα κατατεθέν της Μπριζ, όπου εντός αυτού ευρίσκεται η Χάρτα με τα δικαιώματα της πόλης και καταγράφεται η σπουδαιότητα της Μπριζ στον εμπορικό τομέα.

Κάνω μια μικρή στάση σε ένα καφέ και απολαμβάνω τη θέα της πλατείας και την πρώτη μοναστηριακή μπύρα στο ταξίδι μου.

Κατευθύνομαι κατά μήκος της οδού Steenstraat όπου αριστερά συναντώ μία χριστουγεννιάτικη αγορά,

ενώ στη συνέχεια παρεκκλίνω δεξιά για να τσεκάρω ένα εστιατόριο για αργότερα.

Περιπλανιέμαι στα σοκάκια

φθάνω στα όρια της παλιάς πόλης στην πλατεία με το συντριβάνι.

Συνεχίζω την περιπλάνηση, εντύπωση μου κάνουν τα συμμετρικά γεωμετρικά σχήματα των κηπαρίων σε δημόσιους χώρους

Έχω μπει πάλι στην παλιά πόλη και κατευθύνομαι προς το Ναό της Παναγίας.

Χρειάστηκαν περίπου διακόσια χρόνια από το 1220 (έτος έναρξης κατασκευής) για να ολοκληρωθεί ο ναός, στον οποίο υπάρχει το δημιούργημα (1504-1505) του Μιχαήλ Άγγελου Η Παρθένος και το Θείο Βρέφος. Το μαρμάρινο αυτό γλυπτό, είναι το μόνο έργο του Μιχαήλ Άγγελου, το οποίο βγήκε από την Ιταλία όσο ο μεγάλος καλλιτέχνης ήταν στη ζωή. Το σπουδαίο αυτό έργο το έφερε στη Μπριζ ένας Φλαμανδός έμπορος.

Συνεχίζοντας την περιπλάνηση στην παλιά πόλη, βρέθηκα σε ένα ονειρεμένο σημείο

Ήταν πανέμορφα εκεί και πέρασα αρκετή ώρα θαυμάζοντας το τοπίο. Όμως είχε έρθει η ώρα για τις επόμενες μπύρες. Δυστυχώς το beer wallήταν κλειστό

οπότε πήγα στο απέναντι μπαράκι, το T Klein Venetie.

Ήπια τρείς Leffe, είδα ότι έξω άρχισε να βρέχει και ήπια και δύο ποτήρια Talisker. Η μπόρα πέρασε, είχε νυχτώσει και συνέχισα την περιπλάνησή μου στην έρημη πλέον Μπριζ

μέχρι που τα βήματά μου με οδήγησαν στο κουκλίστικο ρεστοράντ De Vlaamsche Pot,

το οποίο είχα σταμπάρει στην απογευματινή μου βόλτα. Το εστιατόριο είχε βέλγικη κουζίνα την οποία και τίμησα, συνοδεύοντας το φαγητό με δύο μπουκάλια Pinot Noir.

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, όταν βγήκα πάλι έξω και περπατώντας συνάντησα ένα μπαρ, ήπια τα τελευταία Talisker της ημέρας και πήγα προς το ξενοδοχείο, αφού το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί.

Το χειμώνα ξημερώνει αργά και στις βόρειες χώρες αργότερα. Αυτό το γεγονός το εκμεταλλεύτηκα για να κάνω μια πρώτη βόλτα και να απολαύσω τα χρώματα της ανατολής πριν από το πρωινό στο ξενοδοχείο. Παρά τις πολύ λίγες ώρες ύπνου, χάρηκα πάρα πολύ την πρωινή αυτή βόλτα.

Μετά το πολύ καλό πρωινό του ξενοδοχείου, κάνω μια τελευταία βόλτα στην πόλη

(Τα αγάλματα τα οποία διακοσμούν τους εξωτερικούς τοίχους του δημαρχείου).

Τα πόδια μου με κατευθύνουν στο beer wall. Οι τοίχοι γεμάτοι με διαφορετικά μπουκάλια και ποτήρια βέλγικης μπύρας. Μέχρι και μια βέσπα είναι διακοσμημένη ανάλογα!

Περνάω μέσα από το μαγαζί και κάθομαι στην αυλή. Η θέα προς το κανάλι είναι καταπληκτική, ενώ βλέπω και προς το χθεσινό μπαρ. Δοκιμάζω δύο-τρεις μπύρες και καταλήγω στην τοπική της Μπριζ, την brugse zot. Πάρα πολύ καλή μπύρα. Είναι υπέροχα. Οι εικόνες με το κανάλι πίνοντας τη μπύρα θα μου μείνουν αξέχαστες.

Δυστυχώς, ο χρόνος είναι αμείλικτος και η ώρα περνάει γρήγορα, η ημέρα είναι μικρή και έχω να διανύσω πολλά χιλιόμετρα. Το ρολόι του τηλεφώνου μου δείχνει περασμένες 01.30 μμ. Πρέπει να φύγω.

Φεύγω πολύ ευχαριστημένος από τη Μπριζ, τόσο από την ομορφιά της πόλης, όσο και από τους ανθρώπους της, αλλά και από τις επιλογές μου, σε ξενοδοχείο, εστιατόριο, μπαρ.

Ώρα, λοπόν, να φύγω για τον επόμενο προορισμό μου. Κατά τη διάρκεια του πρωινού, έκανα τον τελευταίο έλεγχο και συνειδητοποίησα ότι το σαββατοκύριακο στην Αλσατία ναυάγησε, λόγω μη διαθεσιμότητας. Δεν με πειράζει όμως καθόλου αυτό. Είμαι πανέτοιμος να ξεκινήσω για τη Χαιδελβέργη, η οποία είχε διαθεσιμότητα άνω του 50%. Διαλέγω μία διαδρομή η οποία θα μου επιτρέψει να περάσω για ένα μικρό τμήμα παραποτάμια του Ρήνου. Συνειδητοποιώ ότι έχω καθυστερήσει. Υπεύθυνες για την καθυστέρηση ήταν οι μπύρες στο beer wall. Δεν πειράζει. Τόσο οι μπύρες ήταν υπέροχες, όσο και η θέα συγκλονιστική.

Αποχαιρετώ τα παιδιά στη ρεσεψιόν, παίρνω το αυτοκίνητο από το parking του ξενοδοχείου, διέρχομαι από τον περιφερειακό της Αμβέρσας, περνάω από τα βέλγο-ολλανδικά σύνορα, διέρχομαι έξω από το Αιντχόβεν και στη συνέχεια από τα ολλανδικά-γερμανικά σύνορα, αρχίζω να κατευθύνομαι νότια και λίγο πριν από την Κολωνία κάνω μία στάση, για να πάρω μπουκαλάκια νερό. Είχε σκοτεινιάσει, οπότε αναθεωρώ την απόφασή μου, να κάνω τμήμα παραποτάμιας διαδρομής. Ας όψονται οι μπύρες στο beer wall. Δεν πειράζει όμως, όλα ήταν υπέροχα. Και τώρα με περιμένει μια άλλη υπέροχη πόλη. Χαϊδελβέργη έρχομαι!

 

[Yorgos]

Πολύ νοικοκυερεμένη ιστορία, μπράβο για το χρόνο σου και τις φωτό.

 

[coco_]

Η περιγραφή ήταν σίγουρα μεθυστική!

 

[pxanth]

Πολύ (και ποιοτικό!) αλκοόλ και σε αυτό το ταξίδι, όπως και στα υπόλοιπα. Respect!

 

[nickzark]

πολυ ωραια ιστορια και περιγραφη

 

[gelf]

Κεφάλαιο 3

Χαϊδελβέργη

Κατά τις 19.30 φθάνω στη Χαϊδελβέργη. Το ξενοδοχείο το οποίο είχα επιλέξει ήταν το Hotel Zum Ritter St Georg, επί της οδού Hauptstrasse 178, σε ένα εμβληματικό κτήριο, από τα σύμβολα της Χαϊδελβέργης.

Η οδός Hauptstrasse είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος πεζόδρομος της Γερμανίας και από τους μεγαλύτερους σε μήκος πεζόδρομους της Ευρώπης. Το μήκος του ανέρχεται σε 1.600 μέτρα περίπου. Ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο βρίσκεται ο μεγαλοπρεπής καθεδρικός ναός της πόλης.

Το ξενοδοχείο το επέλεξα κατά τη διάρκεια της στάσης που έκανα και η επιλογή αν και σύντομη ήταν πολύ επιτυχής λόγω της θέσης του. Γενικά προτιμώ κεντρικά ξενοδοχεία για να εξοικονομώ χρόνο και πράγματι το ξενοδοχείο αυτό είναι στο κεντρικότερο σημείο της πόλης.

Αφήνω τα πράγματα στο ξενοδοχείο και οδηγώ το αυτοκίνητο έως το parking με το οποίο συνεργάζεται το ξενοδοχείο. Μετά από ένα σύντομο ντους, αρχίζω την περιπλάνηση στον κεντρικό πεζόδρομο (Hauptstrasse), αλλά και στο σύνολο της παλιάς πόλης.

Περιέργως, η πόλη είναι σκοτεινή, ενώ όσο περνάει η ώρα ο κόσμος στους δρόμους – ακόμα και στον κεντρικό πεζόδρομο - αραιώνει. Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως έχω έρθει σε υπνούπολη. Συνεχίζω την περιπλάνηση, αλλά κάποια στιγμή καταλαβαίνω ότι ήρθε η ώρα για φαγητό. Η ώρα πλησίαζε 10.00 μμ. Άρχισα να ανησυχώ για το αν θα υπάρχει εστιατόριο το οποίο να σερβίρει. Σκέπτομαι ότι αν δεν πάω άμεσα σε εστιατόριο θα μείνω μόνο με το πρωινό του ξενοδοχείου στη Μπριζ η οποία απέχει 600 περίπου χιλιόμετρα από το σημείο στο οποίο βρίσκομαι.

Χωρίς χρονοτριβή μπήκα στο εστιατόριο Schnitzelbank, επί της οδού Bauamtsgasse 7, κάθετο δρόμο του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse.

Το εστιατόριο αυτό ήταν πολύ ψηλά στη λίστα του Trip Advisor (αν θυμάμαι καλά είχε ταξινομηθεί δεύτερο) και πράγματι το φαγητό δικαίωσε την υψηλή θέση του. Το υπέροχο σνίτσελ το συνόδευσα με αρκετές μπύρες.

Μετά το φαγητό και τις μπύρες συνέχισα την περιπλάνηση στη σκοτεινή πόλη.

Έφθασα στο τέλος της Hauptstrasse το οποίο σηματοδοτεί και το τέλος της παλιάς πόλης.

Στη συνέχεια κατηφόρισα προς το ποτάμι. Το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό, αλλά ευτυχώς τα αντανακλαστικά μου λειτούργησαν άμεσα. Μπήκα στο μπαρ Karl, επί της παραποτάμιας οδού. Στο μπαρ αυτό, διοργανώνονται καθημερινά σχεδόν μουσικές βραδιές, ήταν βράδυ Παρασκευής, το κέφι ήταν ανεβασμένο, εντάχθηκα αμέσως στο περιβάλλον, συζήτησα με τακτικούς θαμώνες και άλλαξα άμεσα άποψη στο θέμα περί υπνούπολης.

Ήπια τρία Glenfiddich, (ελληνική μερίδα και όχι μεζούρα – τιμές μικρότερες από τις ελληνικές), συνήλθα από το κρύο που είχα αισθανθεί προηγουμένως στο ποτάμι, βγήκα από το μπαρ και άρχισα να ανηφορίζω προς τη Hauptstrasse, όπου και το ξενοδοχείο μου. Όμως στην πρώτη παράλληλο – προς το ποτάμι - της Hauptstrasse, παρατήρησα πολύ κίνηση και πολλά μπαρ. Μπαίνω σε ένα από αυτά.

Πίνω άλλα δύο Glenfiddich, κάνω μια τελευταία βόλτα στη Hauptstrasse, η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη, οπότε ανεβαίνω στο δωμάτιο μου.

Το πρωί αντικρίζω τη Χαϊδελβέργη χιονισμένη.

Ήταν δύσκολο να βγάλω φωτογραφίες. Περπατάω επί του πεζόδρομου Hauptstrasse. Όπως είχα αναφέρει προηγουμένως ο πεζόδρομος αυτός είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος πεζόδρομος της Γερμανίας και από τους μεγαλύτερους σε μήκος της Ευρώπης.

Παρά τη χιονοθύελλα φθάνω ως το ποτάμι. Βρίσκω ένα ποταμόπλοιο – μπαρ και κάθομαι εκεί να συνέλθω. Πίνω μια σοκολάτα με ρούμι και βγαίνω έξω περισσότερο εξοπλισμένος.

Συνεχίζω τη βόλτα στην πόλη. Η Χαϊδελβέργη διέθετε το πρώτο πανεπιστήμιο της Γερμανίας και ένα από τα πρώτα της Ευρώπης.

Στη φωτογραφία είναι η πλατεία πανεπιστημίου.

Κάνω ένα μικρό διάλειμμα στο ξενοδοχείο για να στεγνώσω. Ο σιδηρόφρακτος ιππότης πάντα μας περιμένει.

Βγαίνω έξω από το ξενοδοχείο και στοχεύω με τη φωτογραφική μου μηχανή προς τον καθεδρικό.

κατεβαίνω πάλι προς τον ποταμό Neckar (παραπόταμος του Ρήνου) για να διασχίσω την παλιά γέφυρα όπου βγάζω φωτογραφίες προς το ποτάμι

προς το κάστρο

και προς την πόλη

Επιστρέφω προς το κέντρο της πόλης, αλλά η υπέροχη γέφυρα δεν έφευγε από το μυαλό μου.

Στη συνέχεια παίρνω το τελεφερίκ και ανεβαίνω στην επόμενη από το κάστρο στάση. Η θέα προς τη χιονισμένη πόλη ήταν υπέροχη.

Ξαναπαίρνω το τελεφερίκ και κατεβαίνω στο κάστρο. Η θέα προς τη χιονισμένη πόλη ήταν επίσης υπέροχη.

Το χιόνι είχε αρχίσει να γίνεται πάγος. Γλιστράω. Μπαίνω στο μουσείο του κάστρου. Βλέπω το μεγαλύτερο βαρέλι του κόσμου.

Το κάστρο είχε τη χρήση και φυλακής για τους μεθυσμένους φοιτητές του αρχαιότερου πανεπιστήμιου της Γερμανίας. Σκέφτομαι ότι είμαι ευτυχής που δεν ήμουν φοιτητής εκείνη την περίοδο. Πίνω ένα ποτό για να συνέλθω. Βγαίνω έξω από το μουσείο. Γλιστράω πάλι. Αποφασίζω να κατέβω στην πόλη και να πάρω ένα ζευγάρι παπούτσια. Η κίνηση αυτή με έσωσε. Επί του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse, είχα τσεκάρει το πρωί ένα κατάστημα Timberland. Αγοράζω ένα ζευγάρι παπούτσια waterproof. η αλήθεια είναι ότι τα χρειάστηκα πολύ, τόσο εκείνη την ημέρα, όσο και τις υπόλοιπες. Άλλωστε το χειμώνα αυτόν έχω προγραμματίσει και άλλα – πολύ πιο μακρινά ταξίδια στο βόρειο ημισφαίριο. Περνάω άλλη μια φορά από το ξενοδοχείο μου, χαιρετώντας τον σιδερόφρακτο ιππότη, για να φορέσω τα καινούργια μου στεγανά και αντιολισθηρά παπούτσια. Είμαι πολύ χαρούμενος για την επιλογή της τόσο κεντρικής θέσης του ξενοδοχείου. Ύστερα από ανασυγκρότηση μισής ώρας, συμπεριλαμβανομένου και του σχετικού απογευματινού ντους εξορμώ με αδιάβροχα παπούτσια για τη νυχτερινή βόλτα στη Χαϊδελβέργη.

Το τελευταίο βράδυ στη Χαϊδελβέργη κύλισε πολύ ευχάριστα. Όταν κουράστηκα από τις βόλτες μπήκα στο εστιατόριο Zum Spreisel επί της παραποτάμιας οδού Neckarstaden 66 και δίπλα στην παλιά γέφυρα. Και το εστιατόριο αυτό ήταν πολύ ψηλά στη λίστα του Trip Advisor (αν θυμάμαι καλά είχε ταξινομηθεί πέμπτο – αλλά θεωρώ ότι έπρεπε να ταξινομηθεί πιο ψηλά). Το φαγητό δικαίωσε την υψηλή θέση του, το φιλέτο ήταν υπέροχο, το κόκκινο κρασί (Pinot Noir) επίσης, ενώ η ελληνίδα συνιδιοκτήτρια του καταστήματος ήταν πολύ φιλόξενη και χάρηκε πολύ όταν κατάλαβε ότι είμαστε συμπατριώτες.

Μετά το φαγητό συνέχισα τις βόλτες στην παλιά πόλη. Όταν κουραζόμουν έμπαινα σε ένα μπαρ για ένα ποτό. Το πρώτο μπαρ ήταν το Drugstore σε πεζόδρομο κάθετο του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse. Ήταν το απόλυτα παρακμιακό μπαρ. Ήπια μερικά ποτά και συνέχισα τη βόλτα μου. Ευτυχώς είναι τέλη Δεκέμβρη, βρίσκομαι στην κεντρική Ευρώπη και η νύχτα είναι μεγάλη. Συνεχίζω σε ένα δεύτερο μπαρ στον πρώτο παράλληλο (προς το ποτάμι) του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse. Ευτυχώς δεν είχε χαράξει όταν έπινα τα τελευταία Glenfiddich στο Max Bar απέναντι από τον καθεδρικό και το ξενοδοχείο μου. Ανέβηκα για ολιγόωρη ξεκούραση. Ευτυχώς στη βόρεια και κεντρική Ευρώπη το Δεκέμβρη ξημερώνει αργά.

Είχε φθάσει πλέον Κυριακή 28-12-2014. Το πρωί αποφάσισα να μην πάω για πρωινό. Άλλωστε είχα κοιμηθεί απειροελάχιστα. Άρχισα να περπατώ στο κέντρο της πόλης. Οι θαμώνες στο Max Bar,

συνέχιζαν να πίνουν όπως τους είχα αφήσει πριν από λίγες ώρες. Επί τέλους δεν χιόνιζε, οπότε μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες με την ησυχία μου.

Συνέχισα να περπατώ. Ο χρόνος ήταν λίγος και ο δρόμος των φιλοσόφων με περίμενε. Το χιόνι είχε σκεπάσει την πόλη.Η θέα της πόλης και του κάστρου από το μονοπάτι (δρόμο) των φιλοσόφων σου κόβει την ανάσα.

Επιστρέφω στην πόλη, βγάζω τις τελευταίες μου φωτογραφίες. Η Χαϊδελβέργη είναι υπέροχη. Πρέπει όμως να φύγω

κάνω check out από το ξενοδοχείο, πάω να πάρω το αυτοκίνητο από το parking, το βρίσκω παγωμένο. Το φθάνω με το ζόρι ως το ξενοδοχείο και του ρίχνω καυτό νερό. Το αυτοκίνητο γίνεται και πάλι σε κατάσταση ικανή να κυκλοφορήσει. Φθάνω έως το πρώτο βενζινάδικο στα όρια περίπου της πόλης της Χαϊδελβέργης. Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Η ώρα είχε προχωρήσει. Το ρολόι έδειχνε 13.00+. Βάζω γρήγορα diesel, γεμίζω το αυτοκίνητο (ψυγείο, υαλοκαθαριστήρες κλπ) με αντιψυκτικά υγρά και φεύγω γρήγορα. Πέρασα από χιονισμένα τοπία, πέρασα από χιονισμένα χωριά, έφθασα στο Ρήνο,

πέρασα το ποτάμι απέναντι και έφθασα στον στόχο μου. Επί τέλους Στρασβούργο έφθασα!

 

[gelf]

Κεφάλαιο 4

Στρασβούργο

Κατά τις 15.30 φθάνω στο Στρασβούργο.
Το Στρασβούργο, σύμβολο ενότητας της Ευρώπης, βρίσκεται κοντά στα γαλλογερμανικά σύνορα, και συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά και των δύο εθνών, αποκτώντας διεθνή ομορφιά

Στρασβούργο σημαίνει «η πόλη-σταυροδρόμι», και ήταν χαρακτηρισμένη από την Ρωμαϊκή εποχή οπότε και υπήρξε κέντρο διερχομένων. Ως πρωτεύουσα της Αλσατίας, πέρασε έναν σπουδαίο Μεσαίωνα. Τους τελευταίους αιώνες, το Στρασβούργο το διεκδικούσαν συνεχώς η Γερμανία και η Γαλλία. Έτσι το Στρασβούργο ανήκε μία περίοδο στη Γαλλία και μία περίοδο στη Γερμανία, έως το 1944, όπου έκτοτε μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου ανήκει συνεχώς στη Γαλλία και είναι η πρωτεύουσα της Αλσατίας. Σήμερα το Στρασβούργο είναι Έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της ΕΕ.

Το ξενοδοχείο το οποίο είχα επιλέξει ήταν το Ibis Styles Strasbourg Centre Petite France, επί της οδού Quai De Paris 1, σε ένα όμορφο κτήριο με θέα το κανάλι και την απέναντι εκκλησία (Eglise Saint Jean).

Αφήνω τα πράγματα στο ξενοδοχείο και οδηγώ το αυτοκίνητο έως το parking με το οποίο συνεργάζεται το ξενοδοχείο, 50 μέτρα περίπου από αυτό. Μετά από ένα σύντομο ντους, αρχίζω την περιπλάνηση στην περιοχή της Petite France.

Petite France είναι η κεντρική συνοικία του Στρασβούργου. Είναι η πρώτη φορά όπου ολόκληρο ιστορικό κέντρο μιας πόλης ανακηρύχθηκε ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco. Τα κανάλια κλάδοι του ποταμού Ιλ, ο οποίος είναι παραπόταμος του Ρήνου, δημιουργούν ένα νησί, όπου εντός αυτού είναι τα κυριότερα αξιοθέατα του Στρασβούργου και το ξενοδοχείο μου.

Συνεχίζω να περπατώ κατά μήκος του καναλιού, προς το κέντρο της PetiteFrance.

Το κρύο ήταν τσουχτερό. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά περπάτημα έφθασα στον προορισμό μου.

Όλη η συνοικία της Petite France είναι πανέμορφη χάρη στα κανάλια, τα ξύλινα σπίτια και τα παραδοσιακά αλσατικά ταβερνάκια winstubs.

Το σκοτάδι άρχισε να πέφτει και άρχισε να αναδεικνύεται ο θαυμάσια μελετημένος φωτισμός της πόλης.

Έβγαλα πολλές φωτογραφίες, έκανα βόλτα στα κανάλια και στο φράγμα Vauban του 17ου αιώνα.

Όμως το κρύο άρχισε να γίνεται εντονότερο. Κατευθυνόμενος προς την πλατεία Gutenberg και προς τον καθεδρικό ναό πέρασα από την εκκλησία του Αγίου Θωμά τη μεγαλύτερη προτεσταντική εκκλησία του Στρασβούργου.

Το κρύο συνέχιζε εντονότερο. Οι μετεωρολογικές προβλέψεις έδειχναν εκείνη την ημέρα θερμοκρασία -9 βαθμούς Κελσίου για το Στρασβούργο. Η αισθητή θερμοκρασία λόγω του υδάτινου στοιχείου ήταν σαφώς χαμηλότερη. Τα ένστικτά μου λειτουργούν κατάλληλα ακόμη μία φορά. Ακριβώς απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Θωμά, βρίσκεται ένα bar – restaurant, το Les Deux Gourmandes.

Ήταν το καταφύγιό μου. Ήπια τρία ποτήρια αλσατικά Pinot και άρχισα να βλέπω την κατάσταση αλλά και τον κόσμο γενικά με περισσότερη αισιοδοξία. Εκείνη τη στιγμή ήμουν πολύ ευχαριστημένος, που έφθασα στην Αλσατία.

Βγαίνω έξω από το μπαρ αισθανόμενος καλύτερα. Το κρύο δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα. Κατευθυνόμενος προς τον Καθεδρικό περνάω από την πλατεία Gutenberg. Η πλατεία είναι αφιερωμένη στον Johannes Gutenberg, (1400 - 1468), Γερμανό σιδηρουργό, χρυσοχόο, τυπογράφο και εκδότη. Ως γνωστόν ο Johannes Gutenberg είναι ο πατέρας της τυπογραφίας. Το έτος 1430 ο Johannes Gutenberg εγκαταστάθηκε στο Στρασβούργο, άρχισε να πειραματίζεται με τη σιδηρουργία και την τυπογραφία, κατάφερε να εκτυπώσει κατ αρχή μικρά βιβλία και ολοκλήρωσε τη δημιουργία του με την έκδοση της Βίβλου το έτος 1455. Ο φωτισμός της πόλης άρχισε να σου δημιουργεί τη ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι σε παραμύθι.

Προχώρησα προς την πλατεία του καθεδρικού ναού.

Ο καθεδρικός ναός του Στρασβούργου (Cathedrale Notre Dame), με το περίφημο αστρονομικό ρολόι, ξεκίνησε να κτίζεται το έτος 1176 και αποπερατώθηκε το έτος 1439, όταν και έλαβε την τελική μορφή του. Μέχρι και μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, ο καθεδρικός ναός του Στρασβούργου ήταν το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο με ύψος 142 μέτρων. Χαρακτηρίζεται αλλά και χαρακτηρίζει τον καθαρά γοτθικό ρυθμό. Ο Γκαίτε ο οποίος σπούδασε νομική στο Στρασβούργο, ανέβαινε τη σκάλα του πύργου του καθεδρικού, ώστε να νικήσει την υψοφοβία του. Ο Βίκτορ Ουγκό έγραψε για τον Cathedrale Notre Dame ότι «πρόκειται για ένα θαύμα, γιγάντιο και ταυτόχρονα κομψό». Πράγματι, χρειάζεται να στραβολαιμιάσεις για να τον θαυμάσεις και να διαθέτεις υπερευρυγώνιο (μάλλον fish eye) φακό στη φωτογραφική σου μηχανή για να τον απεικονίσεις.

Σήμερα η Notre Dame του Στρασβούργου, είναι η έκτη ψηλότερη εκκλησία του κόσμου. Αφού θαύμασα για ώρα τον καθεδρικό, συνέχισα τις βόλτες στον λιθόστρωτο λαβύρινθο της παλιάς πόλης, θαυμάζοντας τους υπέροχους φωτισμούς

σταματώ για λίγο σε ένα μπαράκι να πάρω μερικές ανάσες και να πιώ ένα ποτηράκι κρασί.

Στη συνέχεια γύρισα προς τον καθεδρικό και πέρασα από το παλάτι Rohan, το οποίο είναι δίπλα στο ναό και εκεί στεγάζονται σήμερα και τρία μουσεία, όπως το αρχαιολογικό, το μουσείο καλών τεχνών και το μουσείο διακοσμητικών τεχνών.

Στη συνέχεια βγαίνω για πρώτη φορά από το νησάκι,

για να παρατηρήσω από απέναντι το παλάτι Rohan και στο βάθος τη Notre Dame.

Όμως ο κυριότερος λόγος που πέρασα απέναντι, ήταν ότ η ώρα ήταν περασμένη για τα δεδομένα της κεντρικής Ευρώπης και ότι είχα πληροφορηθεί για ένα καλό αλσατικό ρεστοράν (winstubs), το οποίο ονομάζεται La Coccinelle, 22 Rue Sainte-Madeleine.

Πράγματι οι πληροφορίες μου ήταν ακριβέστατες αφού τόσο το φαγητό, όσο και το μπουκάλι με το αλσατικό κρασί ήταν θαυμάσια. Όταν βγήκα να περπατήσω και να χωνέψω, η ώρα πλησίαζε μεσάνυχτα. Ξαναπέρασα στο νησί.

Ο κόσμος είχε αραιώσει. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Όμως απολάμβανα τον πολύ έντεχνο φωτισμό της πόλης.

Περπατούσα και ξαφνικά στο βάθος φαίνεται ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, με έναν από τους ομορφότερους φωτισμούς που έχω δει σε χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Προχώρησα προς τα εκεί και βρέθηκα στην πλατεία Κλεμπέρ (Kleber), το κεντρικότερο σημείο του Στρασβούργου. Από το έτος 1840, η πλατεία έχει ονομαστεί έτσι, λόγω του Γάλλου στρατηγού Jean-Baptiste Kleber, το άγαλμα του οποίου δεσπόζει στο κέντρο της πλατείας.

Έκατσα αρκετή ώρα στην πλατεία. Θαύμαζα τους φωτισμούς και ιδιαίτερα αυτούς του χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Όμως η ώρα όμως είχε προχωρήσει. Ήταν αρκετά μετά τα μεσάνυχτα και τις προηγούμενες νύχτες είχα κοιμηθεί απειροελάχιστα. Σκέφτηκα να πάω να κάνω ένα ακόμη ντους στο ξενοδοχείο μου, για να αποκτήσω κάποια ενέργεια. Άλλωστε το ξενοδοχείο ήταν κεντρικό, λιγότερο των πέντε λεπτών βαδίσματος από την πλατεία Κλεμπέρ.

Επιστρέφω στο ξενοδοχείο.

Συλλογίζομαι τις εικόνες τις οποίες είχα συλλέξει. Το Στρασβούργο κυρίως τη νύχτα έμοιαζε παραμυθούπολη. Συλλογίζομαι ότι πρέπει να απολαύσω αυτές τις εικόνες και στη συνέχεια της βραδιάς. Πρέπει να μου φύγει η κούραση. Κάνω ένα ντους. Ξαπλώνω λίγο ώστε να σηκωθώ σε πέντε λεπτά να βγω έξω. Άλλωστε δεν είχα πολύ χρόνο. Η ώρα ήταν περασμένες 02.00 πμ. Όμως η κόπωση με νικάει για πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι. Όταν ξύπνησα ήταν ώρα για πρωινό και όχι για μπαρότσαρκα.

Ανοίγω τις κουρτίνες. Είχε ξημερώσει. Και είχα κατέβει νότια και είχα κοιμηθεί περισσότερο. Φαίνεται ότι οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν. Ελπίζω προσωρινά.

Η θέα από το δωμάτιο είναι πολύ ωραία. Έχει δύο τοίχους – κατ ουσία μεγάλα παράθυρα.

Βλέπω από τα παράθυρα το Στρασβούργο χιονισμένο.

Έπρεπε να το περιμένω μετά την πολύ χαμηλή θερμοκρασία της προηγούμενης ημέρας.
Κατεβαίνω για πρωινό.

Αν και τα ibis δεν διαθέτουν το πολύ πλούσιο πρωινό άλλων ξενοδοχείων, τους καταλογίζω δύο θετικά. Το πρώτο είναι ότι έχουν μηχάνημα για να πιείς φυσικό χυμό (σημαντικό εάν μάλιστα έχεις πιεί τα κρασάκια σου ή/και τα ποτάκια σου την προηγούμενη νύχτα) και το δεύτερο είναι ότι τα ibis styles είναι πράγματι στιλάτα.

Οπλίζομαι με τη φωτογραφική μηχανή, τη βιντεοκάμερα και το χάρτη του Στρασβούργου τον οποίο μου έδωσαν στη ρεσεψιόν. Βγαίνω έξω. Η χιονοθύελλα με περιμένει και μόλις βγαίνω έξω μου επιτίθεται. Προσπαθώ να βγάλω φωτογραφίες. Κατ αρχήν στοχεύω προς το κτήριο του ibis styles.

Στην περιοχή της Petite France το χιόνι πέφτει αδιάκοπα και με ισχυρή ένταση . Το χιόνι είχε στρωθεί για τα καλά

Κατευθύνθηκα προς την πλατεία Gutenberg. Η ένταση της χιονόπτωσης συνεχώς αυξανόταν, όπως φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία.

Μεγάλη εντύπωση μου έκαναν τα άμεσα αντανακλαστικά τόσο του Δήμου, όσο και των ιδιωτών στην αντιμετώπιση των καιρικών φαινομένων. Είναι προφανώς συνηθισμένοι. Στους δρόμους έβλεπα μηχανήματα εκχιονιστικά τα οποία καθάριζαν τους δρόμους και έριχναν αλάτι. Στους πεζόδρομους έβλεπα εργάτες του Δήμου οι οποίοι έριχναν αλάτι από σακιά που κουβαλούσαν. Μπροστά από τις πόρτες των καταστημάτων ή/και σπιτιών, ιδιώτες έριχναν αλάτι για να διευκολύνουν την πρόσβαση. Σκέφτηκα το πόσο έξυπνη και πρακτική ιδέα είχα στη Χαϊδελβέργη όταν αγόρασα τα αδιάβροχα παπούτσια.
Προχωράω προς τον περίτεχνο καθεδρικό Notre Dame του Στρασβούργου. Οι καιρικές συνθήκες βαίνουν συνεχώς προς το αγριότερο. Οι φωτογραφίες βγαίνουν πλέον πολύ δυσκολότερα.

Θέλω να ανέβω τη σκάλα του πύργου του καθεδρικού, όπως ο Γκαίτε, ο οποίος την ανέβαινε τακτικά, ώστε να νικήσει την υψοφοβία του.

Όμως, δυστυχώς, πρέπει όμως να φύγω. Και τα ωραία παραμύθια έχουν το τέλος τους. Αρχίζω το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο μου. Περνάω από την πλατεία Κλεμπέρ (Kleber), η οποία είναι – όπως έχω προαναφέρει – το κεντρικότερο σημείο του Στρασβούργου. Φωτογράφισα μετά δυσκολίας, λόγω χιονιά, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, το οποίο μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση φωτισμένο το προηγούμενο βράδυ.

Συνεχίζω γρήγορα προς το ξενοδοχείο μου

κάνω γρήγορα checkout από το ξενοδοχείο, πάω να πάρω το αυτοκίνητο από το parking. Η ώρα ήταν περασμένες 01.00μμ.
Βγαίνω από το παγωμένο Στρασβούργο.

Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Η ώρα είχε προχωρήσει. ‘Επρεπε να φθάσω σύντομα στο δρόμο του κρασιού. Τα Αλσατικά κρασιά με περιμένουν!

Θα ήταν αγενές να αρνηθώ την πρόσκληση των παραπάνω που φαίνονται στη φωτογραφική τεκμηρίωση. Άλλωστε είναι γνωστό ότι η ευγένεια με χαρακτηρίζει.
Έρχομαι με ταχύτητα στην πηγή! Σε λίγο θα είμαι στο δρόμο του κρασιού και στα χωριά του. Έφυγα από την πρωτεύουσα αλλά κατευθύνομαι στην καρδιά της Αλσατίας. Αλσατικά κρασιά έρχομαι!

 

[Travel4Fun]

Πολύ ωραία περιγραφή και φωτογραφίες αλλά θα ήθελα να κάνω μια διόρθωση, το μέρος που αναφέρεις σαν επιλογή στην αρχή λέγεται ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ και όχι ινσταμπουλ..

 

[gelf]

Προς κυρία travel4fun :

Δεν ανέφερα ποτέ τη λέξη ινσταμπουλ την οποίαν εσείς μου καταλογίζετε. Δεν υπήρξα ποτέ ανορθόγραφος στη ζωή μου.
Αναφέρθηκα σαφέστατα στην πόλη Ιστανμπούλ. Με το αναφερόμενο σε εσάς πόλη Κωνσταντινούπολη, το οποίο βέβαια ηχεί ωραίο στα αυτιά μας, δεν κλείνεις αεροπορικά εισιτήρια, διότι κανείς - διεθνώς - δεν γνωρίζει ως όνομα αυτήν την πόλη. Άλλωστε όταν αναφέρθηκα στη συγκεκριμένη πόλη (στην οποίαν δεν θα ξαναπάω για λόγους τους οποίους ανέφερα - μου αρκεί η μία διανυκτέρευση που έκανα) ήταν απλώς για κλείσιμο εισιτηρίων.
Συμπέρασμα:
Ας αφήσουμε τους εθνικισμούς από τους οποίους άλλωστε προήλθαν και οι μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές και ας επικεντρωθούμε στα πραγματικά προβλήματα της Χώρας.

Κατά τα λοιπά σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια για το κείμενό μου και τις φωτογραφίες μου και σας συμβουλεύω να ζήσετε και να απολαύσετε τη ζωή σας χωρίς πολιτικές - εθνικιστικές ακρότητες.

 

[kokoui]

Αχρείαστη και εκτός θέματος η "διόρθωση".
Πολύ ωραία περιγραφή, κατατοπιστικοτατος και ωραίες φωτο. Αναμένω τη συνέχεια.

 

[Travel4Fun]

To θέμα δεν είναι η ορθογραφία (απροσεξία). Το θέμα είναι να απολαμβάνουμε τα ταξίδια μας χωρίς να ξεχνάμε την ιστορία μας (τουλάχιστον εμείς). Δεν έχει κανένα δείγμα εθνικισμού η ''διόρθωσή'' μου.. Καλά ταξίδια νά χουμε και να τα διηγούμαστε..