Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.500
- Likes
- 31.329
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Πέμπτη 8 Μαρτίου
Μετά το πρωινό αναχωρήσαμε από το ξενοδοχείο για τον σταθμό του metro Notting Hill Gate. Και η σημερινή μέρα ήταν πολύ όμορφη και όχι ιδιαίτερα κρύα. Η βόλτα μας θα ξεκινούσε από τον σταθμό του Westminster και θα περιελάμβανε μια μεγάλη παραποτάμια διαδρομή. Προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε τις καλές, ζεστές και μη βροχερές μέρες και να βγάλουμε όσες περισσότερες διαδρομές μπορούσαμε, γι΄ αυτό και η σημερινή βόλτα θα ήταν πολύ απαιτητική και κουραστική. Είμαστε όμως στην αρχή του ταξιδιού οπότε το κέφι και το κουράγιο είναι ακόμα πολύ ψηλά.
Πάμε να το ζήσουμε λοιπόν!
Μόλις βγήκαμε έξω από τον σταθμό του Westminster, το θέαμα που αντικρίσαμε δεν ήταν και το καλύτερο. Το γνωρίζαμε και το περιμέναμε, το είχαμε δει και από μακριά την προηγούμενη μέρα, αλλά όσο να΄ ναι, όταν αντικρίζεις το σήμα κατατεθέν της πόλης σε αυτήν την κατάσταση υπάρχει μια αμηχανία, μια δυσαρέσκεια...ένα κάτι τέλος πάντων μη συμβατό, μη αποδεκτό με τις εικόνες που έχεις συνηθίσει να βλέπεις και να φέρνεις στο μυαλό σου όταν ακούς τη λέξη Λονδίνο.
Ο Πύργος του Ρολογιού, ο πιο διάσημος από όλους τους Πύργους, ο οποίος υψώνεται στη βόρεια άκρη των Ανακτόρων, ύψους 93,3 μέτρων βρίσκεται σε συντήρηση από το μεσημέρι της 21ης Αυγούστου 2017, όταν η καμπάνα του γνωστού Ρολογιού σταμάτησε να χτυπά, και αυτό θα διαρκέσει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, όσο θα διαρκέσουν οι εργασίες ανακαίνισης. Τα μεγάλα σφυριά που χτυπούσαν την καμπάνα κάθε ώρα, σχεδόν για 157 χρόνια, αποσυνδέθηκαν από το Ρολόι και κλειδώθηκαν στο πλαίσιο της ανακαίνισης. Το Ρολόι θα αποσυναρμολογηθεί και κάθε ένας από τους μηχανισμούς του θα εξεταστεί και θα συντηρηθεί. Οι τέσσερις δίσκοι του θα επιδιορθωθούν και το σιδερένιο πλαίσιο και οι δείκτες θα ανανεωθούν.
Ένας από τους δίσκους του Ρολογιού παρέμεινε σε λειτουργία για να δείχνει σιωπηλά την ώρα. Θα κινείται με ηλεκτρικό μηχανισμό μέχρι την αποκατάσταση του παραδοσιακού μηχανισμού.
Λίγα λόγια και για την ιστορία του Πύργου του Ρολογιού: Είναι το μεγαλύτερο τεσσάρων όψεων Ρολόι με καμπάνες και ο Πύργος του Ρολογιού είναι o τρίτος υψηλότερος στον κόσμο. Γιόρτασε τα 150 χρόνια του, στις 31 Μαΐου 2009. Η ανέγερσή του ολοκληρώθηκε στις 10 Απριλίου του 1858. Ο Πύργος δεν διαθέτει ανελκυστήρα, αλλά 334 σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή. Το Ρολόι έχει παραμείνει ακριβές από τότε που τέθηκε σε λειτουργία. Πέντε καμπάνες κρέμονται στο κωδωνοστάσιο πάνω από το Ρολόι. Οι τέσσερις χτυπούν τα τέταρτα της ώρας, ενώ η μεγαλύτερη χτυπάει τις ώρες.
https://www.parliament.uk/bigben
Έργα δεν γίνονται μόνο στο Big Ben, αλλά και σε ένα μεγάλο τμήμα των Ανακτόρων.
Τα Ανάκτορα του Westminster ή το Βρετανικό Κοινοβούλιο, στη δυτική όχθη του ποταμού Τάμεση, στην καρδιά της πόλης του Westminster, χτίστηκαν στον ίδιο χώρο τον 11ο αιώνα και αποτελούσαν τον κύριο τόπο κατοικίας των Άγγλων μοναρχών μέχρι το 1512, οπότε μια πυρκαγιά κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος τους. Στη συνέχεια αποτέλεσαν την έδρα του Κοινοβουλίου, το οποίο συνεδριάζει εκεί ήδη από τον 13ο αιώνα, καθώς και του Βασιλικού Δικαστηρίου, το οποίο κατά καιρούς έδρευε, είτε μέσα-είτε γύρω από την Αίθουσα του Westminster.
Τα Ανάκτορα ξανακαταστράφηκαν από πυρκαγιά και τα μόνα σημαντικά κτίρια που διασώθηκαν ήταν η Αίθουσα του Westminster, οι εσωτερικές αυλές του ναού του Αγίου Στεφάνου, το παρεκκλήσιο της Παναγίας της Κρύπτης και ο Πύργος των Κοσμημάτων.
Μετά την αποκατάσταση, δημιουργήθηκε ένα πολύ μεγαλύτερο κτιριακό συγκρότημα το οποίο περιλαμβάνει 1.100 δωμάτια που ακολουθούν μια συμμετρική διάταξη γύρω από μια σειρά αυλών. Η όλη κατασκευή διήρκεσε 30 χρόνια, ενώ στη συνέχεια, εκτενή βελτιωτικά έργα έλαβαν χώρα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, λόγω βομβαρδισμών. Τα Ανάκτορα είναι ένα από τα κέντρα της πολιτικής ζωής του Ηνωμένου Βασιλείου και συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO από το 1987.
Στα Ανάκτορα υπάρχουν τρεις Πύργοι. Από αυτούς ο μεγαλύτερος και ψηλότερος είναι ο Πύργος της Βικτωρίας ο οποίος βρίσκεται στη νοτιοδυτική γωνία των Ανακτόρων και υψώνεται 98,5 μέτρα πάνω από το έδαφος. Ο Πύργος αυτός είχε αποτελέσει αναπόσπαστο κομμάτι των αρχικών σχεδίων του αρχιτέκτονα Μπάρι, ο οποίος επιθυμούσε να αποτελέσει το πιο αξιομνημόνευτο στοιχείο του συμπλέγματος των Ανακτόρων.
Σχεδίασε λοιπόν την πύλη του μονάρχη, ως επίσημη βασιλική είσοδο στα Ανάκτορα, καθώς και ως μέσο πυρασφάλειας για τα αρχεία του Κοινοβουλίου. Όταν ο πύργος της Βικτωρίας ολοκληρώθηκε το 1858, ήταν το ψηλότερο δεύτερο κτίριο του Λονδίνου μετά τον ναό του Αγίου Παύλου και το ψηλότερο κτίριο του τότε κόσμου που δεν είχε θρησκευτικό αλλά κοσμικό χαρακτήρα.
Το μεγαλύτερο μέρος του Πύργου χρησιμοποιείται για τη φύλαξη των τριών εκατομμυρίων αρχείων του Κοινοβουλίου του Ηνωμένου Βασιλείου. Στην κορυφή του Πύργου βρίσκεται ένας ιστός σημαίας από τον οποίο ανεμίζει το βασιλικό έμβλημα του Ηνωμένου Βασιλείου, δηλαδή η προσωπική σημαία του μονάρχη όταν αυτός παρίσταται στα Ανάκτορα. Αντίθετα τις ημέρες που συνεδριάζει το Κοινοβούλιο ανεμίζει η σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου.
Οι σημαντικότερες αίθουσες του συγκροτήματος είναι:
1) H Βασιλική Αίθουσα, η οποία τυγχάνει πολλών χρήσεων σε διαφορετικές περιστάσεις, αλλά κυρίως χρησιμοποιείται στην τελετή έναρξης των εργασιών του Κοινοβουλίου.
2) Η Αίθουσα των Λόρδων, εδώ βρίσκεται ο επίχρυσος Βασιλικός Θρόνος. Αν και ο μονάρχης μπορεί θεωρητικά να χρησιμοποιήσει τον Θρόνο στη διάρκεια οποιασδήποτε συνεδρίασης, παρίσταται μόνο στην τελετή έναρξης των εργασιών του Κοινοβουλίου. Οι βουλευτές κάθονται σε σειρές πάγκων που υπάρχουν στις τρεις πλευρές της Αίθουσας. Κάποιοι ανεξάρτητοι βουλευτές κάθονται στους πάγκους στο μέσον της Αίθουσας.
3) Η Κεντρική Αίθουσα, στην οποία οι ψηφοφόροι έχουν τη δυνατότητα να συναντήσουν τους εκλεγμένους βουλευτές ακόμη και χωρίς προγραμματισμένη συνάντηση.
4) Η Αίθουσα των Κοινοτήτων, στη βόρεια άκρη της οποίας βρίσκεται η έδρα του Προέδρου. Τα μέλη του κυβερνώντος κόμματος κάθονται στους πάγκους στα δεξιά της έδρας του Προέδρου, ενώ τα μέλη της αντιπολίτευσης κάθονται στους πάγκους στα αριστερά της έδρας.
5) Η Αίθουσα του Westminster, το παλαιότερο τμήμα των Ανακτόρων που σώζεται στις μέρες μας. H λειτουργία της Αίθουσας έχει αλλάξει αρκετές φορές. Αρχικά χρησιμοποιούνταν για δικαστικούς σκοπούς, αφού εκεί εδρεύουν τρία από τα πιο σημαντικά Δικαστήρια της χώρας, τα οποία στο πέρασμα των χρόνων συγχωνεύτηκαν στο Ανώτατο Δικαστήριο. Στην Αίθουσα έχουν επίσης τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα σοροί εξαιρετικά σημαντικών προσώπων, εκτός των μοναρχών, όπως του Winston Churchill, το οποίο θεωρείται ιδιαίτερα μεγάλη τιμή.
https://www.parliament.uk/visiting/
Διασχίζοντας τη γέφυρα του Westminster είχαμε εξαιρετική θέα στο London Eye και στο ποτάμι.
Πάνω στη γέφυρα αυτός ο πολύ συμπαθητικός Σκωτσέζος, αψηφώντας το κρύο διασκέδαζε τους περαστικούς, ενώ η “φούστα” του λικνιζόταν και αυτή στον ρυθμό της μουσικής και στο φύσημα του ανέμου.
Μπροστά μας τώρα έχουμε το επιβλητικό κτίριο του County Hall που ήταν το αρχηγείο του County Council του Λονδίνου (LCC) και αργότερα του Συμβουλίου του μεγάλου Λονδίνου (GLC). Για 64 χρόνια χρησίμευε ως έδρα της κυβέρνησης του Λονδίνου, όταν η Μargaret Thatcher κατάργησε το GLC το 1986.
Σήμερα είναι ο χώρος που στεγάζονται διάφορα αξιοθέατα όπως, το ενυδρείο Sea Life και το London Dungeon, καθώς και χώρος ψυχαγωγίας. Σε άλλα μέρη του κτιρίου στεγάζονται ξενοδοχεία, εστιατόρια και διαμερίσματα.
Δίπλα ακριβώς ορθώνεται ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της πρωτεύουσας, το Μάτι του Λονδίνου. Αυτή η τεράστια ρόδα έχει ύψος 135 μέτρα και προσφέρει καταπληκτική θέα όλης της περιοχής του Λονδίνου. Κατασκευάστηκε με πρωτοβουλία της British Airways για το Millennium. Η διάρκεια της βόλτας κρατάει μισή ώρα και οι μικρές στάσεις βοηθούν να απολαύσει ο επισκέπτης την πανοραμική θέα. Το βράδυ με την πόλη φωταγωγημένη, το θέαμα είναι εκπληκτικό. Περιστρέφεται πάνω από τον ποταμό, απέναντι από το Κοινοβούλιο και το Big Ben, με 32 γυάλινες, υψηλής τεχνολογίας κάψουλες, που προσφέρουν θέα 360 μοιρών.
Η κατασκευή χρειάστηκε πάνω από ενάμιση χρόνο για να ολοκληρωθεί ενώ χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 1.700 τόνοι χάλυβα και περισσότεροι από 3.000 τόνοι σκυροδέματος για τα θεμέλια. Μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και 800 επιβάτες ανά περιστροφή. Η κάθε κάψουλα ζυγίζει 500 κιλά ενώ μπορεί να φιλοξενήσει 25 επιβάτες.
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από προηγούμενο ταξίδι, για να πάρουμε μια γεύση της υπέροχης θέας από το Μάτι του Λονδίνου (αν και αυτές οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες με κινητό παλιάς τεχνολογίας και δεν είναι καλές. Τέλος πάντων, μόνο και μόνο για τη θέα μπήκαν).
Αμέσως μετά το London Eye ξεκινά η πιο όμορφη παραποτάμια διαδρομή, The Queen΄s walk.
Στα δεξιά μας οι Jubilee Gardens
και αριστερά μας η Golden Jubilee Bridge
ενώ συναντάμε και το όμορφο Carousel το οποίο όμως αυτήν τη στιγμή δεν λειτουργεί.
Περνάμε τον σταθμό των ferries, Festival Pier και έχουμε θέα στην Waterloo Bridge. Μικρές παραλιούλες σχηματίζονται κατά τη διαδρομή μας.
Αμέσως μετά την Waterloo Bridge βρίσκεται το National Theatre, ένας από τους τρεις σημαντικότερους δημόσιους χρηματοδοτούμενους χώρους τέχνης του Ηνωμένου Βασιλείου.
Το θέατρο παρουσιάζει ποικίλο πρόγραμμα, συμπεριλαμβανομένου του Shakespear, αλλά και νέα έργα σύγχρονων θεατρικών συγγραφέων. Tο National Theatre live είναι μια πρωτοβουλία να μεταδίδει ζωντανές και ηχογραφημένες παραστάσεις από τα καλύτερα Βρετανικά θέατρα, σε κινηματογράφους σε όλο τον κόσμο, το οποίο ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2009.
Φτάσαμε στο Gabriel΄s Pier και εδώ ξεχωρίζει με την παρουσία του ο OXO Tower, ο οποίος αρχικά κατασκευάστηκε ως σταθμός ηλεκτροπαραγωγής για την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στο ταχυδρομικό γραφείο της Royal mail.
Ακολούθως αποκτήθηκε από την εταιρεία OXO, κατά τη διάρκεια του 1920, η οποία εμπορευόταν βόειο κρέας. Πολλά από τα αρχικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος κατεδαφίστηκαν, αλλά η πρόσοψη διατηρήθηκε και επεκτάθηκε. Η εταιρεία ήθελε να συμπεριλάβει στο κτίριο έναν πύργο, με μεγάλα φωτεινά σήματα που να διαφημίζουν το όνομα του προϊόντος τους, αλλά δεν έλαβε ποτέ τέτοια άδεια. Σκέφτηκαν λοιπόν κάτι πολύ έξυπνο! Έχτισαν έναν πύργο με παράθυρα τα οποία σχηματίζουν τα γράμματα OXO.
Σήμερα στεγάζει εστιατόρια, καταστήματα, εκθεσιακούς χώρους και άλλα.
Βρισκόμαστε στο Gabriel's Wharf,
ένα πολύ όμορφο σημείο, με μια αμμώδη παραλία στην οποία καλλιτέχνες εργάζονται επίμονα και έχουν βαλθεί με την τέχνη τους να καταπλήξουν τους περαστικούς και να καταφέρουν να μαζέψουν μερικά νομίσματα στα πολύχρωμα κουβαδάκια τους.
Μια εσωτερική αυλίτσα, με μικρά μαγαζάκια με έντονα χρώματα, σίγουρα τραβούν την προσοχή των περαστικών αλλά και τη δική μας για ένα γρήγορο πέρασμα από τις βιτρίνες τους.
Από τις πιο όμορφες γέφυρες που συναντάει κανείς στη διαδρομή αυτή είναι σίγουρα η Blackfriars Bridge αλλά και η σιδηροδρομική γέφυρα Blackfriars Railway Bridge, οι οποίες χρειάστηκαν 9 χρόνια για να χτιστούν ανοίγοντας για το κοινό το 1769.
Η αρχική όμως γέφυρα κατεδαφίστηκε, ενώ η σημερινή, που εγκαινίασε η Βασίλισσα Βικτωρία στις 6 Νοεμβρίου του 1869, αποτελείται από πέντε καμάρες από σφυρήλατο σίδερο.
Είναι ομολογουμένως μια πανέμορφη γέφυρα που έγινε παγκοσμίως διαβόητη, τον Ιούνιο του 1982, όταν βρέθηκε το σώμα του Roberto Calvi, πρώην Προέδρου της μεγαλύτερης ιδιωτικής Τράπεζας της Ιταλίας, να κρέμεται σε μια από τις καμάρες με περίπου 14.000 δολάρια στις τσέπες του. Ο θάνατος αρχικά θεωρήθηκε σαν αυτοκτονία αλλά οι ιατροδικαστές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είχε δολοφονηθεί, μάλλον από τη μαφία, στην οποία ήταν χρεωμένος. Τώρα γιατί είχε τόσα χρήματα πάνω του και δεν τα κράτησε η μαφία που της χρώσταγε κιόλας, σίγουρα εγώ δεν το γνωρίζω. Οι πληροφορίες πάντως αυτά έλεγαν.
Περνώντας κάτω από τη γέφυρα Blackfriars, η στοά όλη είναι επενδεδυμένη με λευκά πλακάκια, ενώ λευκά και μαύρα πλακάκια σχηματίζουν παραστάσεις με τη γέφυρα και κοσμούν τη διάβαση αυτή.
Πίσω από την Founder΄s Arms Pub βλέπουμε τώρα να ξεπροβάλλει η χαρακτηριστική καμινάδα της πιο δημοφιλούς Πινακοθήκης μοντέρνας τέχνης της Αγγλίας, η οποία ιδρύθηκε το 2000, στο κτίριο που παλαιότερα βρισκόταν ο σταθμός παραγωγής ενέργειας Bankside.
Η χαρακτηριστική καμινάδα στο εξωτερικό του κτιρίου έχει ύψος 99 μέτρα. Το εργοστάσιο έκλεισε το 1981 και μέχρι το 1993 είχε εγκαταλειφθεί και βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση προοριζόμενο για κατεδάφιση. Τον επόμενο χρόνο όμως, η πινακοθήκη Tate ανακοίνωσε ότι ο πρώην σταθμός θα στεγάζει τη συλλογή μοντέρνας τέχνης. Το κτίριο τροποποιήθηκε, με κύρια εξωτερική παρέμβαση την προσθήκη δύο επιπλέον γυάλινων ορόφων, πάνω από το κυρίως κτίριο. Το ένα τρίτο του κτιρίου κράτησε η εταιρεία EDF Energy, για να χρησιμοποιείται ως ηλεκτρικός υποσταθμός.
Το 2006 η EDF Energy ανακοίνωσε ότι αποδεσμεύει τον μισό από τον χώρο της, οπότε στον ελεύθερο πλέον χώρο, πάνω από τις πρώην δεξαμενές πετρελαίου ανεγέρθη μια πτέρυγα αποτελούμενη από ένα δεκαώροφο πυραμοειδές κτίριο που στέγασε video, φωτογραφίες, installations και χώρους κοινωνικής αλληλεπίδρασης μεταξύ των επισκεπτών. Η συλλογή της Πινακοθήκης περιλαμβάνει έργα μοντέρνας τέχνης από το 1900 μέχρι σήμερα. Κάποιες προσωρινές εκθέσεις στεγάζονται σε μια αίθουσα με την ονομασία “Στροβιλοστάσιο”, όπου παλαιότερα βρίσκονταν οι στροβιλογεννήτριες του εργοστασίου ενέργειας.
http://www.tate.org.uk/visit/tate-m...Ma8ppn3IDKG-AZLXQzw5pApv-N-XQGjAaArxtEALw_wcB
Σταθμός metro: Southwark (γραμμή Jubilee) αλλά και με το πλοιάριο που συνδέει τις Πινακοθήκες και το London Eye.
Φυσικά μπήκαμε στο εσωτερικό, αφού περάσαμε τον έλεγχο
και επισκεφτήκαμε κάποιες από τις αίθουσες με δωρεάν είσοδο. Πλήθος κόσμου και πολλά σχολεία κατέκλυζαν όλους τους χώρους της Πινακοθήκης.
Στο τέλος καταλήξαμε στο καφέ της Πινακοθήκης στον 6ο όροφο, για καφέ, γλυκό και λίγη ξεκούραση. Η πανοραμική θέα προς την Millennium Bridge και τον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου, απλά ανυπέρβλητη.
Η κρεμαστή γέφυρα για πεζούς, Millennium Bridge είναι κατασκευασμένη από χάλυβα και συνδέει το Λονδίνο με το Bankside. Η κατασκευή της άρχισε το 1998 και άνοιξε το 2000. Οι Λονδρέζοι της έχουν δώσει το παρατσούκλι “Wobbly Bridge” (κουνημένη), από την ταλάντωση που ήταν αισθητή όταν περνούσαν οι πεζοί.
H γέφυρα έκλεισε και έγιναν τροποποιήσεις για την εξάλειψη του φαινομένου και επαναλειτούργησε το 2002. Tο νότιο άκρο της ξεκινάει από την Tate Modern, ενώ το βόρειο άκρο της καταλήγει στο City of London. Η γέφυρα βρίσκεται σε τέλεια ευθυγράμμιση με τον ναό του Αγίου Παύλου.
Ακριβώς δίπλα στην Tate Modern συναντάμε το Shakespear΄s Globe, ένα συγκρότημα που στεγάζει μια ανακατασκευή του θεάτρου Globe που σχετίζεται με τον William Shakespeare.
Το αρχικό θέατρο χτίστηκε το 1599 αλλά καταστράφηκε από πυρκαγιά, ξαναχτίστηκε και κατεδαφίστηκε πάλι. Ποιός ξέρει τί ζόρια τραβούσαν τότε με το κτίριο αυτό, ώστε να το χτίζουν και να το γκρεμίζουν. Η σύγχρονη αναστήλωση πάντως έγινε με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία των κτιρίων του 1599 και του 1614.
Θεωρείται αρκετά ρεαλιστικό, αν και οι σύγχρονες απαιτήσεις ασφάλειας σημαίνουν ότι φιλοξενεί μόνο 1.400 θεατές σε σύγκριση με τις 3.000 του αρχικού θεάτρου. Το κτίριο είναι κατασκευασμένο εξ΄ ολοκλήρου από Αγγλική βελανιδιά, με αρμούς και προεξοχές και είναι κατά την έννοια αυτή ένα αυθεντικό κτίριο, όπως το κτίριο του 16ου αιώνα, καθώς δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου χάλυβας στη δομή του. Τα καθίσματα είναι πάγκοι όπως ακριβώς και τότε.
Πάρα πολύς κόσμος βρίσκεται συγκεντρωμένος στα σκαλάκια απέναντι από το θέατρο
ενώ λίγο μετά ένα Ελληνικό εστιατόριο διαθέτει πλούσιο κατάλογο Ελληνικών εδεσμάτων και αρκετούς θαμώνες οι οποίοι απολαμβάνουν την Ελληνική κουζίνα.
Μπροστά μας απλώνεται τώρα η Southwark Bridge
και εμείς συνεχίζουμε τη βόλτα μας στο Bankside φτάνοντας πλέον σε ένα πολύ όμορφο σημείο όπου στο βάθος βλέπουμε να υψώνεται ο ουρανοξύστης Shard, ενώ δεξιά μας προβάλλει ένα υπέροχο τούβλινο κτίριο, η διάσημη Anchor Pub, η οποία ξεκίνησε αρχικά ως χώρος ζυθοποιίας για την Anchor Brewery, που ιδρύθηκε για πρώτη φορά το 1616.
Μάλλον καταστράφηκε στη μεγάλη πυρκαγιά του Λονδίνου το 1666, αλλά ξαναχτίστηκε. Κάποιες άλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι το κτίριο χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1770. Αυτή η Pub είναι ένα από τα μοναδικά επιζώντα κτίρια που υπάρχουν εδώ από την εποχή του Shakespear, όταν αυτή η περιοχή ήταν στο επίκεντρο του εμπορίου, με τον Tάμεση να είναι ο “κύριος δρόμος” του Λονδίνου.
H ταβέρνα είχε γίνει αγαπημένο μέρος για τους πειρατές και τους λαθρέμπορους του ποταμού. Κατά τη διάρκεια επισκευών, στις αρχές του 19ου αιώνα, απομακρύνθηκε από το εσωτερικό μια τεράστια δρύινη δοκός η οποία αποκάλυψε, έξυπνα δημιουργημένες κρυψώνες, που χρησιμοποιούνταν πιθανώς για την αποθήκευση κλεμμένων αγαθών από το λαθρεμπόριο. Όπως ήταν φυσικό έκλεψε πολλά κλικ της φωτογραφικής μας μηχανής, δικαίως άλλωστε, αφού είναι τόσο ιστορική, όσο και όμορφη.
Στρίβοντας δεξιά μετά την Pub, και αμέσως αριστερά, περνάμε κάτω από την Cannon Street Railway Bridge όπου ξεκινάει η Clink Street.
Στον τοίχο της στοάς είναι ζωγραφισμένο το πορτρέτο του William Shakespear
ενώ ελάχιστα βήματα πιο κάτω βρίσκεται το Clink Prison Museum, το οποίο είναι χτισμένο πάνω στον αρχικό χώρο της φυλακής Clink που χρονολογείται από το 1144 και ήταν μια από τις παλαιότερες και πιο διαβόητες φυλακές της Αγγλίας για πάνω από 600 χρόνια.
Eδώ φυλακίστηκαν πολλοί άνθρωποι όπως οφειλέτες, αιρετικοί, μεθυσμένοι, θρησκευτικοί αντίπαλοι κ.α. “The Clink” είναι πιθανώς ο ήχος του μετάλλου καθώς έκλειναν οι πόρτες της φυλακής ή το κροτάλισμα των αλυσίδων που φορούσαν οι φυλακισμένοι. Η φυλακή ανήκε στον επίσκοπο του Winchester και εξυπηρετούσε την The Liberty of the Clink, μια τοπική περιοχή που ανήκε στον επίσκοπο και όχι στον βασιλέα μονάρχη. Ως ιδιοκτήτης της Ελευθερίας, ο επίσκοπος μπορούσε να φυλακίσει αιρετικούς ή ανθρώπους που δεν έκαναν τις πληρωμές τους. Ήταν ίσως η μεγαλύτερη φυλακή των ανδρών και ίσως η παλαιότερη των γυναικών στην Αγγλία.
Είχαμε μαζί μας το voucher με την προσφορά της travelcard 2 for 1 για να επισκεφθούμε το εσωτερικό της φυλακής, αλλά τελικά αλλάξαμε γνώμη και αποφασίσαμε να χαρούμε τον καλό καιρό συνεχίζοντας τη βόλτα μας, παρά να χάσουμε χρόνο μέσα στη φυλακή.
Η Clink Street είναι ένας ατμοσφαιρικός, στενός, λιθόστρωτος δρόμος
στη νότια πλευρά του οποίου βρίσκονται τα ερείπια του Winchester Palace, ενώ κατά μήκος του είναι αραδιασμένες μερικές πολύ ωραίες ανακαινισμένες βικτωριανές αποθήκες, οι οποίες έχουν μετατραπεί σε διαμερίσματα, γραφεία και στούντιο. Ο δρόμος φυσικά πήρε το όνομά του από τη φυλακή που συνδέθηκε με το μεσαιωνικό παλάτι του Winchester το οποίο έγινε γνωστό ως The Clink.
Στο τέλος της Clink Street βγαίνουμε μπροστά στο ποτάμι
όπου ανάμεσα σε ψηλά κτίρια βρίσκεται αραγμένο το Golden Hind, το γνωστό Αγγλικό πλοίο ιδιωτικής περιπλάνησης με επικεφαλής τον Sir Francis Drake. Αρχικά ήταν γνωστό ως Pelican, αλλά μετονομάστηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του Drake, προς τιμήν του προστάτη του Sir Christopher Hatton, ο οποίος ήταν ένας από τους κύριους χορηγούς του παγκόσμιου ταξιδιού του Drake. Aυτό που βρίσκεται αραγμένο εδώ είναι αντίγραφο του πλοίου σε κανονικό μέγεθος.
Η Βασίλισσα Ελισάβετ ενέκρινε τον Drake ως ηγέτη μιας εκστρατείας, που σκοπό είχε να περάσει γύρω από τη νότια Αμερική μέσω των στενών Megellin και να εξερευνήσει τις ακτές που βρίσκονταν πιο πέρα. Εκτός αυτού ήθελε να προξενήσει ζημιά και στους Ισπανούς, πράγμα το οποίο κορυφώθηκε στον Αγγλο-Ισπανικό πόλεμο. Πράγματι το Golden Hind κατέλαβε μια Iσπανική γαλέρα, η οποία μετέφερε τον μεγαλύτερο θησαυρό που είχε καταγραφεί μέχρι εκείνη την ημερομηνία, την 1η Μαρτίου 1579, με πάνω από 360.000 πέσος. Οι έξι τόνοι του θησαυρού χρειάστηκαν έξι μέρες για τη μεταφόρτωση και περιείχαν 26 τόνους αργύρου, μισό τόνο χρυσού, πορσελάνες, κοσμήματα και άλλα.
Μετά τις περιπλανήσεις του το πλοίο διατηρήθηκε για δημόσια έκθεση για πολλά χρόνια μέχρι που σάπισε και διαλύθηκε. Έγιναν κάποια αντίγραφα του πλοίου και η τελευταία ρέπλικα που κατασκευάστηκε έκανε διάφορα ταξίδια στον κόσμο, μέχρι να καταλήξει το 1996, στην αποβάθρα στο Bankside.
Συνεχίζουμε περνώντας έξω από την Αγγλικανική εκκλησία
και μπαίνουμε πλέον για τα καλά στην περίφημη Borough Market, η οποία βρίσκεται ανάμεσα και κάτω από τις σιδηροδρομικές γραμμές του σταθμού London Bridge και πάρα πολύ κοντά στον ουρανοξύστη Shard. Η πολυκοσμία και η ποικιλία αγαθών συναντώνται εδώ σε υπερθετικό βαθμό, αφού η αγορά αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αλλά και παλαιότερες αγορές τροφίμων στο Southwark του Λονδίνου. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1276 αν και υπάρχουν ισχυρισμοί ότι υπήρχε από το 1014.
Kατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα έγινε μια από τις σημαντικότερες αγορές τροφίμων του Λονδίνου, λόγω της στρατηγικής της θέσης κοντά στις όχθες του ποταμού. Τα κτίρια σχεδιάστηκαν το 1851 και έγιναν διάφορες προσθήκες κατά τη δεκαετία του 1860, ενώ μια είσοδος σχεδιασμένη σε στυλ Art Deco προστέθηκε στην οδό Southwark St. το 1932.
Η σημερινή αγορά πωλεί κυρίως τρόφιμα όπως φρέσκα φρούτα και λαχανικά, τυριά, κρέας, κρασιά, ψωμί και άλλα λαχταριστά εδέσματα.
Η Borough Market και οι γύρω δρόμοι έχουν υπάρξει πολλές φορές ως κινηματογραφική θέση για διάφορες ταινίες, με πιο γνωστές: το ημερολόγιο της Bridget Jones, το Two Smoking Barrels και ο Harry Potter and the Prisoner of Azkaban. Αργήσαμε να ξεκολλήσουμε από την αγορά συνεπαρμένοι από την πληθώρα και την ποικιλία των αγαθών που καθημερινά πωλούνται εδώ. Οι δε μυρωδιές, από τα άπειρα φαγητά που ετοιμάζονταν επιτόπου, κυριολεκτικά μεθυστικές!
O Shard σε απόσταση αναπνοής. Έχεις την αίσθηση ότι θα απλώσεις το χέρι σου και θα τον αγγίξεις.
Με ύψος 309,6 μέτρα είναι το ψηλότερο κτίριο στην Ευρώπη και η δεύτερη ψηλότερη κατασκευή στο Ηνωμένο Βασίλειο, μετά τον τηλεπικοινωνιακό Πύργο Emley Moor, ο οποίος έχει ύψος 330 μέτρα. Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε στις 30 Μαρτίου του 2012, αντικαθιστώντας τον Πύργο Southwark. Στον 72ο όροφο του κτιρίου, σε ύψος 245 μέτρων, βρίσκεται το υψηλότερο παρατηρητήριο στο Λονδίνο. Ο Πύργος έχει σχήμα ακανόνιστης πυραμίδας και είναι επισκέψιμος.
Home
Bγήκαμε στην αρχή της London Bridge και κατεβήκαμε τα σκαλιά δεξιά
ακολουθώντας την Tooley St. Περάσαμε έξω από το London Bridge Hospital
και το London Bridge Underground Station
ώσπου φτάσαμε στην Hay΄s Lane και στρίψαμε για να μπούμε στη συνέχεια στην Hay΄s Galleria.
Η Galleria είναι ένα κτίριο μικτής χρήσης, με γραφεία, εστιατόρια, καταστήματα και διαμερίσματα. Aρχικά ήταν μια αποθήκη στο Hay΄s Wharf, αλλά ανακατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1980.
Πήρε το όνομά της από τον αρχικό ιδιοκτήτη της, τον έμπορο Alexander Hay και κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ήταν σημείο παράδοσης τσαγιού από τα πλοία που έφταναν εδώ. Το Hay΄s Wharf ανοικοδομήθηκε σε μεγάλο βαθμό μετά την πυρκαγιά του Southwark, τον Ιούνιο του 1861, και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για έναν σχεδόν αιώνα, μέχρι να βομβαρδιστεί άσχημα τον Σεπτέμβριο του 1940, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η αναδιάρθρωση έγινε τη δεκαετία του 1980 με τις πύλες της πρώην αποβάθρας να είναι κλειστές, ενώ γίνονταν οι εργασίες αποκατάστασης του χώρου, ο οποίος πλέον περιβάλλεται από γυάλινη οροφή, ενώ ένα σιντριβάνι στο κέντρο της Galleria αποτελείται από ένα χάλκινο γλυπτό πλοίο 60 ποδών που ονομάζεται “Οι Πλοηγητές” και παρουσιάστηκε το 1987 για να τιμήσει τη ναυτιλιακή κληρονομιά της Galleria.
Bρισκόμαστε μπροστά στο ποτάμι
στο σημείο που είναι αγκυροβολημένο το HMS Belfast το οποίο σήμερα είναι πλωτό μουσείο. Η ναυπήγησή του, ως το πρώτο πλοίο που έφερε το όνομα της πρωτεύουσας της Βόρειας Ιρλανδίας, ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1936, ενώ καθελκύστηκε ανήμερα του Αγίου Πατρικίου, την 17η Μαρτίου 1938. Στην πρώτη του περιπολία, εν καιρώ πολέμου, κατέλαβε το Γερμανικό Liner. Τον Νοέμβριο του 1939 χτυπήθηκε από Γερμανική νάρκη και πέρασε πάνω από δύο χρόνια ανενεργό, επιστρέφοντας στη δράση τον Νοέμβριο του 1942, με βελτιωμένη δύναμη πυρός, εξοπλισμό ραντάρ και αμυντικά μέσα.
Το Belfast ήταν το μεγαλύτερο και αναμφισβήτητα το πιο ισχυρό καταδρομικό στο Βασιλικό Ναυτικό.
Στη ναυμαχία του Βορείου Ακρωτηρίου έπαιξε σημαντικό ρόλο, βοηθώντας στην καταστροφή του Γερμανικού θωρηκτού Scharnhorst, το 1943. Το πλοίο έδρασε και σε άλλες αποστολές, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, ενώ υποβλήθηκε σε εκτεταμένες επισκευές. Μια επιτροπή που ιδρύθηκε από μέλη του Αυτοκρατορικού Πολεμικού Μουσείου, του Εθνικού Ναυτικού Μουσείου και του Υπουργείου Άμυνας απεφάνθη το 1968, ότι η διάσωση του πλοίου ήταν εφικτή και το πλοίο κατέπλευσε στο Λονδίνο για να γίνει μουσείο, το οποίο άνοιξε για πρώτη φορά στο κοινό τον Οκτώβριο του 1971 και το 1978 έγινε παράρτημα του Imperial War Museum. Αποτελεί δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο που δέχεται ετησίως περίπου 250.000 επισκέπτες.
HMS Belfast
Είναι τόσο μεγάλο που δεν χωράει ολόκληρο στον φωτογραφικό φακό.
Με την go pro όμως πήραμε μια φωτογραφία ολόκληρου του πλοίου!
Στο βάθος η Tower Bridge αρχίζει να τραβά σαν μαγνήτης τη φωτογραφική μας μηχανή και να κλέβει άπειρα κλικ.
Πρώτα όμως ας απολαύσουμε ένα σύγχρονο και εντυπωσιακό κομμάτι του Southwark, το City Hall. Το Δημαρχείο είναι η έδρα της αρχής του μεγάλου Λονδίνου (GLA), η οποία περιλαμβάνει τον Δήμαρχο του Λονδίνου και τη Συνέλευση του Λονδίνου.
Αυτό το τόσο ιδιαίτερο κτίριο σχεδιάστηκε από τον Norman Foster και άνοιξε τον Ιούλιο του 2002. Το κτίριο έχει ένα ασυνήθιστο σχήμα, που σχεδιάστηκε κατ΄ αυτόν τον τρόπο, για να μειώσει την επιφάνειά του και να βελτιώσει την ενεργειακή του απόδοση (αν και η υπερβολική κατανάλωση ενέργειας που προκαλείται από την αποκλειστική χρήση γυαλιού υπερσκελίζει το όφελος του σχήματος). Εσωτερικά ένας ελικοειδής διάδρομος 500 μέτρων ανέρχεται σε όλο το κτίριο. Στην κορυφή υπάρχει χώρος εκθέσεων και συνεδριάσεων που ονομάζεται London΄s Living Room. Το κτίριο αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης ανάπτυξης που ονομάζεται More London.
Δίπλα στο Δημαρχείο είναι βυθισμένο ένα αμφιθέατρο, το Scoop το οποίο χρησιμοποιείται κατά τους καλοκαιρινούς μήνες για υπαίθριες παραστάσεις.
Ωραία η μοντέρνα αρχιτεκτονική του City Hall και των γύρω γυάλινων κτιρίων, όμως ο κυρίαρχος του παιχνιδιού εδώ είναι άλλος: η γέφυρα του Λονδίνου ή Tower Bridge, το χαρακτηριστικότερο σύμβολο του Λονδίνου και μια από τις πιο αναγνωρίσιμες γέφυρες του κόσμου.
Η 265 μέτρων βικτωριανού-γοτθικού στυλ γέφυρα σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Horace Jones, σε συνεργασία με τον John Wolfe Barry, ολοκληρώθηκε το 1894, και στέκεται μέχρι σήμερα κάτω από τον Λονδρέζικο ουρανό, προκαλώντας φωτογραφικό παραλήρημα σε όλους ανεξαιρέτως.
Σχεδόν 450 άτομα εργάστηκαν για την κατασκευή της, ενώ χρειάστηκαν πάνω από 11.000 τόνοι χάλυβα για την κατασκευή του πλαισίου. Η κινητή γέφυρα ανοίγει και επιτρέπει τη διέλευση μεγάλων πλοίων και κρουαζιερόπλοιων, ενώ ο μηχανισμός για το άνοιγμα και το κλείσιμο της γέφυρας βρίσκεται μέσα στους Πύργους. Ανοιγοκλείνει περίπου χίλιες φορές τον χρόνο. Το εσωτερικό των Πύργων είναι επισκέψιμο και η θέα υπέροχη. Στο εσωτερικό των Πύργων υπάρχει μια έκθεση, ενώ οι επισκέπτες μπορούν να μάθουν την ιστορία της γέφυρας μέσα από φωτογραφίες, ταινίες και άλλα μέσα ενημέρωσης.
Homepage | Tower Bridge
Είχαμε και εμείς κλείσει εισιτήρια για επίσκεψη στη διάσημη γέφυρα, όμως αυτήν την επίσκεψη δεν θα την πραγματοποιούσαμε αυτήν τη στιγμή. Την αφήσαμε για άλλη μέρα. Σήμερα είπαμε..... ο καιρός είναι ιδανικός για περπάτημα! Όταν αρχίσει η Λονδρέζικη βροχή, (γιατί κάποια στιγμή θα αρχίσει, δεν μπορεί να τη γλιτώσουμε και ίσως δεν θέλουμε κιόλας, αφού το Λονδίνο είναι γοητευτικό και με βροχερό καιρό), θα αρχίσουμε να μπαίνουμε σε γέφυρες και μουσεία.
Προς το παρόν ας θαυμάσουμε αυτό το αξιοθέατο όσο περισσότερο μπορούμε πριν συνεχίσουμε προς το τελικό στάδιο αυτής της παραποτάμιας βόλτας μας, το Butler΄s Wharf και το Shad Thames.
Απέναντι, στην άλλη όχθη του ποταμού, το έτερο πολύ σημαντικό αξιοθέατο, ο Πύργος του Λονδίνου.
Το Butler΄s Wharf είναι το μέτωπο μπροστά στο ποτάμι με θέα στο City.
Είναι όμως και ένα Αγγλικό ιστορικό κτίριο, στη νότια όχθη του Τάμεση, που τώρα στεγάζει πολυτελή διαμερίσματα και εστιατόρια.
Βρίσκεται ανάμεσα στον γραφικό δρόμο Shad Thames και στο Thames Path και έχει θέα τόσο στη γέφυρα όσο και στις αποβάθρες του St. Katharine Docks, στην άλλη πλευρά του ποταμού.
Αυτή η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τις αποβάθρες St. Katharine Docks
Από εγκαταλελειμμένος χώρος αποβαθρών λοιπόν, το Butler΄s Wharf φιλοξενεί σήμερα αρκετά εστιατόρια όπως το Butler΄s Wharf Chop House
το Cantina del Ponte
το Pont de la Tour και το ALL BAR ONE
O Shad Thames είναι ένας ιστορικός δρόμος
ο οποίος τον 19ο αιώνα περιελάμβανε το μεγαλύτερο συγκρότημα αποθηκών στο Λονδίνο. Ο δρόμος έχει τη γέφυρα του Λονδίνου στο δυτικό άκρο του και εκτείνεται κατά μήκος της νότιας πλευράς του ποταμού. Στη συνέχεια κάνει μια στροφή 90 μοιρών κατά μήκος της προβλήτας του St. Savior και είναι πλακόστρωτος.
Στους Βικτωριανούς χρόνους περιελάμβανε το μεγαλύτερο συγκρότημα αποθηκών στο Λονδίνο, όπως ανέφερα και πιο πριν, και στις αποθήκες αυτές στεγάζονταν τεράστιες ποσότητες τσαγιού, καφέ, μπαχαρικών και άλλων προϊόντων. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα η περιοχή έπεσε σε πτώση. Πολλοί καλλιτέχνες ζούσαν στην περιοχή τη δεκαετία του ΄70, (πιθανώς λόγω του χαμηλού κόστους ζωής), ενώ ο Shad Thames αναγεννήθηκε τη δεκαετία του 1980 και του 1990, όταν οι παλιές αλλά γραφικές αποθήκες σε όλη την περιοχή μετατράπηκαν σε ακριβά διαμερίσματα, εστιατόρια και bar.
Η βόλτα μας καταλήγει στη γέφυρα New Concordia Wharf, στο St. Saviour΄s Docks, τη μικρή προβλήτα στη νότια όχθη του Τάμεση, ένα σημείο που πραγματικά λάτρεψα!
Μετά το γεφύρι, περνώντας αυτήν τη στενή και βαμμένη με τόσο έντονα χρώματα στοά
βρισκόμαστε σε μια γειτονιά απόμερη και εντελώς έρημη, με τα χαρακτηριστικά τούβλινα οικοδομήματα και νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε πίσω στον χρόνο, στις εποχές που εδώ ξεφόρτωναν τα καράβια τα εμπορεύματά τους και οι αποθήκες ήταν γεμάτες τσάι, καφέ και όλων των ειδών τα μπαχαρικά.
Απόλυτη ησυχία επικρατεί. Είμαστε πράγματι στο Λονδίνο του 2018 ή έχουμε μεταφερθεί με κάποια χρονοκάψουλα πίσω στον 19ο αιώνα?
Κουρασμένοι πλέον έχουμε ολοκληρώσει μια πολύ μεγάλη, αλλά πανέμορφη διαδρομή και καθόμαστε σε ένα παγκάκι χαζεύοντας τον Τάμεση να ρέει.
Αυτό το ποτάμι, που ξεκινάει από τη νότια Αγγλία και καταλήγει στη Βόρεια Θάλασσα, έχει τόσο πολύ συμβάλλει και επηρεάσει την εξέλιξη και την ανάπτυξη αυτής της πόλης, η οποία ξεκίνησε στις όχθες του, όταν οι Ρωμαίοι ίδρυσαν το Londinium το 43 μ.X., αντιλαμβανόμενοι τη μεγάλη στρατηγική σημασία αυτής της θέσης, αφού μπορούσαν εύκολα να κατασκευάσουν γέφυρες με τη χρήση της τεχνολογίας της εποχής και να αναπτύξουν το εμπόριο μέσω αυτής της υδάτινης οδού, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ιστορία και την εξέλιξη του Λονδίνου.
Αυτός ήταν και ο δρόμος που ακολούθησαν οι Vikings εισβολείς τον 8ο και τον 9ο αιώνα, καθώς επίσης και η αφετηρία που εξυπηρετούσε μεγάλο μέρος του εμπορίου μέχρι τη δεκαετία του 1950. Από τον Τάμεση οδηγούνταν με βάρκα στον Πύργο του Λονδίνου οι μελλοθάνατοι, μέσω της Πύλης των προδοτών, ενώ μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελούσε φυσικό σύνορο ανάμεσα στις πλούσιες και τις φτωχές συνοικίες του Λονδίνου. Ο Τάμεσης είναι πλωτός κατά μεγάλο μέρος του ρου του, αλλά εξαιτίας του μικρού βάθους των νερών, τα μεγάλης χωρητικότητας πλοία πρέπει να περιμένουν την πλημμυρίδα που υψώνει τα νερά του ποταμού κατά μερικά μέτρα. Σήμερα το ποτάμι αποτελεί πόλο ψυχαγωγίας, αφού οι πρώην αποβάθρες και αποθήκες έχουν μετατραπεί σε πεζόδρομους, μαρίνες, bar και εστιατόρια.
Τα πλοιάρια παρέχουν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες τρόπους για να δει κανείς το Λονδίνο, με πιο συνηθισμένη τη διαδρομή από τη Βουλή των Κοινοτήτων μέχρι τον Πύργο του Λονδίνου. Υπάρχουν κρουαζιέρες που καλύπτουν και μεγαλύτερες αποστάσεις μέσα στον ποταμό.
Πεινάσαμε όμως και είχαμε όρεξη να φάμε κάτι σε ζυμαρικό ή πίτσα, οπότε σηκωθήκαμε και μπήκαμε στο Cantina del Ponte. Όπως μπήκαμε έτσι βγήκαμε, αφού φάγαμε “πόρτα”. Mας είπαν ότι το εστιατόριο έχει κλείσει, αλλά μάλλον εκείνη την ώρα κάποια ιδιωτική συγκέντρωση βρισκόταν σε εξέλιξη αφού το εστιατόριο είχε κόσμο που έτρωγε. Υπήρξε ένας μικρός εκνευρισμός μετά από αυτό, αφού θέλαμε και να φάμε αλλά και να ξεκουραστούμε από το πολύ περπάτημα, αλλά επικράτησε ψυχραιμία. Τελικά αποφασίσαμε να μην καθίσουμε κάπου στη γύρω περιοχή για φαγητό, αλλά να επιστρέψουμε στη γειτονιά μας, στο Notting Hill, να φάμε εκεί γύρω και να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, για μπανάκι και ξεκούραση οργανώνοντας τη συνέχεια της μέρας μας ή μάλλον της νύχτας μας πλέον.
Από την αρχή της Tower Bridge πήραμε λεωφορείο, για πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι. Ανεβήκαμε στον πάνω όροφο, για να έχουμε καλύτερη θέα, διασχίσαμε τη γέφυρα
και κάνοντας μια αρκετά μεγάλη διαδρομή σε διάφορους δρόμους της πόλης κατεβήκαμε, για να αλλάξουμε μέσον μετακίνησης παίρνοντας το metro από τoν Liverpool Street Station. Κατεβήκαμε στον σταθμό του Bayswater και καταλήξαμε στην Pizza Hut, στη γωνία Queensway και Moscow Rd. Ο Moscow Rd. είναι ο δρόμος που βρίσκεται το ξενοδοχείο μας, οπότε μετά το φαγητό, σε λίγα λεπτά με τα πόδια, θα βρισκόμασταν στο δωμάτιό μας για ξεκούραση και φρεσκάρισμα, πριν τη βραδινή μας έξοδο.
Ούτε που θυμάμαι πόσα χρόνια έχουμε να φάμε Pizza Hut. Eίναι πάντως πάρα πολλά, αφού η συγκεκριμένη αλυσίδα δεν αποτελεί επιλογή φαγητού, ούτε στη χώρα μας αλλά ούτε και στα ταξίδια μας. Τώρα όμως ήταν μια συμβιβαστική επιλογή, λόγω ώρας, λόγω κούρασης αλλά και εγγύτητας στο κατάλυμά μας, οπότε αυτό πράξαμε.
Ακριβώς δίπλα στην Pizza Hut βρίσκονται, το Ελληνικό εστιατόριο Santorini Restaurant (αν ήταν ανοιχτό εκείνη την ώρα, σίγουρα θα το προτιμούσαμε) και το Ελληνικό super market Athenian Grocery, στη γωνία των οδών Moscow Rd. και Salem Rd.
Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο συναντήσαμε δύο πολύ ενδιαφέροντες ναούς: τον St. Matthew΄s Bayswater, μέσα σ΄ ένα όμορφο κάθετο επί της Moscow δρομάκι,
και την Ελληνική ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Σοφίας, επί της οδού Μoscow.
Υπέροχα επίσης κτίρια πλαισιώνουν αυτόν τον δρόμο. Ελάχιστα μέτρα πιο κάτω φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας.
Όταν ξαναβγήκαμε είχε φυσικά νυχτώσει και με το metro κατεβήκαμε στον σταθμό Oxford Circus station.
Το Λονδίνο στο φόρτε του. Κίνηση και κόσμος κατέκλυζαν την καρδιά της Βρετανικής πρωτεύουσας σχηματίζοντας ένα πολύχρωμο και πολύβουο μωσαϊκό. Όμορφα φωτισμένα κτίρια, γεμάτα μαγαζιά, φωτεινές επιγραφές, χιλιάδες επιλογές για διασκέδαση, για φαγητό, για ποτό αλλά και για βόλτα.
Η τεράστια οθόνη στο Piccadilly Circus, το πιο κομβικό σημείο όλης της κυκλοφορίας του κέντρου, καθήλωνε το βλέμμα όλων των περαστικών. Και πως να μην το κάνει άλλωστε, αφού η νέα και ανακαινισμένη οθόνη διαθέτει μερικά από τα καλύτερα χαρακτηριστικά της σύγχρονης τεχνολογίας.
17,56m ύψος και 44,62m πλάτος.
Ανάλυση μεγαλύτερη από 4Κ (5490x2160).
3 σε 1 πακέτα LED που παράγουν τρισεκατομμύρια χρωμάτων και εξαιρετική φωτεινότητα.
Στοιχεία από Athens Voice.
Οι έξι οθόνες που κοσμούσαν την πλατεία έσβησαν μετά από 100 χρόνια συνεχούς λειτουργίας, τη Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017, προκειμένου να αντικατασταθούν από μια ενιαία γιγάντια καμπυλοειδή οθόνη. Μετά από 10 μήνες στο σκοτάδι, τα φώτα της τεράστιας οθόνης-της μεγαλύτερης στην Ευρώπη-μετατρέπουν ξανά τη νύχτα σε μέρα, ενώ οι Λονδρέζοι και οι τουρίστες ενημερώνονται μέσω αυτής, για τον καιρό, τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, για διοργανώσεις αλλά βομβαρδίζονται και με διαφημίσεις και video. Δικαίως η πλατεία παρομοιάζεται με την Times Square της Νέας Υόρκης, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι την επισκέπτονται κάθε χρόνο.
Μόνο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι πινακίδες έσβησαν, λόγω της συσκότισης, ώστε να μην μπορούν τα Γερμανικά μαχητικά να εντοπίσουν τους στόχους. Από το 1949 και μετά έσβησαν μόνο προσωρινά, για τις κηδείες του Churchill το 1965 και της πριγκίπισσας Diana το 1997.
Λίγα λόγια για την ιστορία που βρήκα στην Αthens Voice:
H πρώτη φωτιζόμενη διαφήμιση ήταν της εταιρείας Perrier το 1908.
Η πλατεία ήταν κάποτε ολόκληρη καλυμμένη με διαφημίσεις που αρχικά αποτελούνταν από φωτεινούς λαμπτήρες και αργότερα αντικαταστάθηκαν από λάμπες νέον.
Oι οθόνες Led αντικατέστησαν οριστικά τα φώτα νέον το 2011.
H Coca-Cola έχει διαφήμιση στην πλατεία από το 1954.
Χαθήκαμε και εμείς ανάμεσα στο πλήθος περπατώντας και χαζεύοντας τριγύρω μας, προσπαθώντας να αποτυπώσουμε στο μυαλό μας όλες αυτές τις τόσο έντονες και ζωντανές εικόνες που μας πρόσφερε η υπέροχη αυτή πόλη. Χαθήκαμε στα στενά δρομάκια του Soho, ανάμεσα σε κόσμο που γέμιζε τους εξωτερικούς χώρους των Pubs και γίναμε ένα, με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, βιώνοντας τον τρόπο που ξεδίνουν και διασκεδάζουν.
Χαθήκαμε και στην China Town γεμίζοντας τα ρουθούνια μας με όμορφες μυρωδιές και τα μάτια μας με άλλες εικόνες, διαφορετικές, σαν να βρισκόμαστε σε άλλη χώρα και όχι στην καρδιά του Λονδίνου.
Κόκκινα φαναράκια κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια μας και βιτρίνες με φαγητά τραβούσαν συνεχώς τα βλέμματά μας. Μια συνεχής πρόκληση-πρόσκληση για κραιπάλη φαγητού ή ποτού.
Περάσαμε από την Leicester Square
και είπαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας προς Covent Garden περνώντας από μερικούς ακόμα δρόμους, στους οποίους βρίσκονται μερικές από τις καλύτερες Pubs.
Ακολουθήσαμε την Floral Street συναντώντας το White Lion
και στρίψαμε στην James Street φτάνοντας στο Covent Garden, όπου φυσικά τέτοια ώρα επικρατούσε ηρεμία και ησυχία, αφού η αγορά είναι κλειστή. Αν και ερημιά εμείς τη βόλτα μας την κάναμε και πήραμε μερικές φωτογραφίες του εντελώς έρημου χώρου.
Τώρα που γράφω την ιστορία και ξαναζώ όλο το ταξίδι, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πού βρήκαμε το κουράγιο, μετά την τόσο κουραστική μέρα που είχαμε περάσει και κάναμε πάλι όλον αυτόν τον ποδαρόδρομο, “μπαρότσαρκα” θα έλεγα καλύτερα, μέχρι αργά τη νύχτα. Kαι να πεις ότι είμαστε τίποτα δυνατοί πότες και πηγαίναμε από Pub σε Pub για να πιούμε, άντε και να το δεχτώ. Αλλά εμείς, όπως έχω ξαναπεί σε άλλη ιστορία, δεν πίνουμε !!! Τέλος πάντων, ωραία περάσαμε βλέποντας τους άλλους να πίνουν και πήραμε μια μικρή γεύση της νυχτερινής ζωής της πόλης, ευτυχώς χωρίς παρατράγουδα και ακραίες καταστάσεις, που λίγο-πολύ όλοι έχουμε βιώσει στα νησιά μας με τους Άγγλους τουρίστες.
Και τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, καλά κάναμε και το κάναμε όλο αυτό στην αρχή του ταξιδιού, γιατί τις επόμενες μέρες τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ και τα διαλυμένα από τον ποδαρόδρομο πόδια δύσκολα θα έκαναν τέτοιες διαδρομές μέσα στην άγρια νύχτα. Από τον σταθμό metro του Covent Garden επιστρέψαμε ξεθεωμένοι στο ξενοδοχείο. Αύριο ξεκινά μια καινούρια μέρα!
Μετά το πρωινό αναχωρήσαμε από το ξενοδοχείο για τον σταθμό του metro Notting Hill Gate. Και η σημερινή μέρα ήταν πολύ όμορφη και όχι ιδιαίτερα κρύα. Η βόλτα μας θα ξεκινούσε από τον σταθμό του Westminster και θα περιελάμβανε μια μεγάλη παραποτάμια διαδρομή. Προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε τις καλές, ζεστές και μη βροχερές μέρες και να βγάλουμε όσες περισσότερες διαδρομές μπορούσαμε, γι΄ αυτό και η σημερινή βόλτα θα ήταν πολύ απαιτητική και κουραστική. Είμαστε όμως στην αρχή του ταξιδιού οπότε το κέφι και το κουράγιο είναι ακόμα πολύ ψηλά.
Πάμε να το ζήσουμε λοιπόν!
Μόλις βγήκαμε έξω από τον σταθμό του Westminster, το θέαμα που αντικρίσαμε δεν ήταν και το καλύτερο. Το γνωρίζαμε και το περιμέναμε, το είχαμε δει και από μακριά την προηγούμενη μέρα, αλλά όσο να΄ ναι, όταν αντικρίζεις το σήμα κατατεθέν της πόλης σε αυτήν την κατάσταση υπάρχει μια αμηχανία, μια δυσαρέσκεια...ένα κάτι τέλος πάντων μη συμβατό, μη αποδεκτό με τις εικόνες που έχεις συνηθίσει να βλέπεις και να φέρνεις στο μυαλό σου όταν ακούς τη λέξη Λονδίνο.
Ο Πύργος του Ρολογιού, ο πιο διάσημος από όλους τους Πύργους, ο οποίος υψώνεται στη βόρεια άκρη των Ανακτόρων, ύψους 93,3 μέτρων βρίσκεται σε συντήρηση από το μεσημέρι της 21ης Αυγούστου 2017, όταν η καμπάνα του γνωστού Ρολογιού σταμάτησε να χτυπά, και αυτό θα διαρκέσει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, όσο θα διαρκέσουν οι εργασίες ανακαίνισης. Τα μεγάλα σφυριά που χτυπούσαν την καμπάνα κάθε ώρα, σχεδόν για 157 χρόνια, αποσυνδέθηκαν από το Ρολόι και κλειδώθηκαν στο πλαίσιο της ανακαίνισης. Το Ρολόι θα αποσυναρμολογηθεί και κάθε ένας από τους μηχανισμούς του θα εξεταστεί και θα συντηρηθεί. Οι τέσσερις δίσκοι του θα επιδιορθωθούν και το σιδερένιο πλαίσιο και οι δείκτες θα ανανεωθούν.
Ένας από τους δίσκους του Ρολογιού παρέμεινε σε λειτουργία για να δείχνει σιωπηλά την ώρα. Θα κινείται με ηλεκτρικό μηχανισμό μέχρι την αποκατάσταση του παραδοσιακού μηχανισμού.
Λίγα λόγια και για την ιστορία του Πύργου του Ρολογιού: Είναι το μεγαλύτερο τεσσάρων όψεων Ρολόι με καμπάνες και ο Πύργος του Ρολογιού είναι o τρίτος υψηλότερος στον κόσμο. Γιόρτασε τα 150 χρόνια του, στις 31 Μαΐου 2009. Η ανέγερσή του ολοκληρώθηκε στις 10 Απριλίου του 1858. Ο Πύργος δεν διαθέτει ανελκυστήρα, αλλά 334 σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή. Το Ρολόι έχει παραμείνει ακριβές από τότε που τέθηκε σε λειτουργία. Πέντε καμπάνες κρέμονται στο κωδωνοστάσιο πάνω από το Ρολόι. Οι τέσσερις χτυπούν τα τέταρτα της ώρας, ενώ η μεγαλύτερη χτυπάει τις ώρες.
https://www.parliament.uk/bigben
Έργα δεν γίνονται μόνο στο Big Ben, αλλά και σε ένα μεγάλο τμήμα των Ανακτόρων.
Τα Ανάκτορα του Westminster ή το Βρετανικό Κοινοβούλιο, στη δυτική όχθη του ποταμού Τάμεση, στην καρδιά της πόλης του Westminster, χτίστηκαν στον ίδιο χώρο τον 11ο αιώνα και αποτελούσαν τον κύριο τόπο κατοικίας των Άγγλων μοναρχών μέχρι το 1512, οπότε μια πυρκαγιά κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος τους. Στη συνέχεια αποτέλεσαν την έδρα του Κοινοβουλίου, το οποίο συνεδριάζει εκεί ήδη από τον 13ο αιώνα, καθώς και του Βασιλικού Δικαστηρίου, το οποίο κατά καιρούς έδρευε, είτε μέσα-είτε γύρω από την Αίθουσα του Westminster.
Τα Ανάκτορα ξανακαταστράφηκαν από πυρκαγιά και τα μόνα σημαντικά κτίρια που διασώθηκαν ήταν η Αίθουσα του Westminster, οι εσωτερικές αυλές του ναού του Αγίου Στεφάνου, το παρεκκλήσιο της Παναγίας της Κρύπτης και ο Πύργος των Κοσμημάτων.
Μετά την αποκατάσταση, δημιουργήθηκε ένα πολύ μεγαλύτερο κτιριακό συγκρότημα το οποίο περιλαμβάνει 1.100 δωμάτια που ακολουθούν μια συμμετρική διάταξη γύρω από μια σειρά αυλών. Η όλη κατασκευή διήρκεσε 30 χρόνια, ενώ στη συνέχεια, εκτενή βελτιωτικά έργα έλαβαν χώρα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, λόγω βομβαρδισμών. Τα Ανάκτορα είναι ένα από τα κέντρα της πολιτικής ζωής του Ηνωμένου Βασιλείου και συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO από το 1987.
Στα Ανάκτορα υπάρχουν τρεις Πύργοι. Από αυτούς ο μεγαλύτερος και ψηλότερος είναι ο Πύργος της Βικτωρίας ο οποίος βρίσκεται στη νοτιοδυτική γωνία των Ανακτόρων και υψώνεται 98,5 μέτρα πάνω από το έδαφος. Ο Πύργος αυτός είχε αποτελέσει αναπόσπαστο κομμάτι των αρχικών σχεδίων του αρχιτέκτονα Μπάρι, ο οποίος επιθυμούσε να αποτελέσει το πιο αξιομνημόνευτο στοιχείο του συμπλέγματος των Ανακτόρων.
Σχεδίασε λοιπόν την πύλη του μονάρχη, ως επίσημη βασιλική είσοδο στα Ανάκτορα, καθώς και ως μέσο πυρασφάλειας για τα αρχεία του Κοινοβουλίου. Όταν ο πύργος της Βικτωρίας ολοκληρώθηκε το 1858, ήταν το ψηλότερο δεύτερο κτίριο του Λονδίνου μετά τον ναό του Αγίου Παύλου και το ψηλότερο κτίριο του τότε κόσμου που δεν είχε θρησκευτικό αλλά κοσμικό χαρακτήρα.
Το μεγαλύτερο μέρος του Πύργου χρησιμοποιείται για τη φύλαξη των τριών εκατομμυρίων αρχείων του Κοινοβουλίου του Ηνωμένου Βασιλείου. Στην κορυφή του Πύργου βρίσκεται ένας ιστός σημαίας από τον οποίο ανεμίζει το βασιλικό έμβλημα του Ηνωμένου Βασιλείου, δηλαδή η προσωπική σημαία του μονάρχη όταν αυτός παρίσταται στα Ανάκτορα. Αντίθετα τις ημέρες που συνεδριάζει το Κοινοβούλιο ανεμίζει η σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου.
Οι σημαντικότερες αίθουσες του συγκροτήματος είναι:
1) H Βασιλική Αίθουσα, η οποία τυγχάνει πολλών χρήσεων σε διαφορετικές περιστάσεις, αλλά κυρίως χρησιμοποιείται στην τελετή έναρξης των εργασιών του Κοινοβουλίου.
2) Η Αίθουσα των Λόρδων, εδώ βρίσκεται ο επίχρυσος Βασιλικός Θρόνος. Αν και ο μονάρχης μπορεί θεωρητικά να χρησιμοποιήσει τον Θρόνο στη διάρκεια οποιασδήποτε συνεδρίασης, παρίσταται μόνο στην τελετή έναρξης των εργασιών του Κοινοβουλίου. Οι βουλευτές κάθονται σε σειρές πάγκων που υπάρχουν στις τρεις πλευρές της Αίθουσας. Κάποιοι ανεξάρτητοι βουλευτές κάθονται στους πάγκους στο μέσον της Αίθουσας.
3) Η Κεντρική Αίθουσα, στην οποία οι ψηφοφόροι έχουν τη δυνατότητα να συναντήσουν τους εκλεγμένους βουλευτές ακόμη και χωρίς προγραμματισμένη συνάντηση.
4) Η Αίθουσα των Κοινοτήτων, στη βόρεια άκρη της οποίας βρίσκεται η έδρα του Προέδρου. Τα μέλη του κυβερνώντος κόμματος κάθονται στους πάγκους στα δεξιά της έδρας του Προέδρου, ενώ τα μέλη της αντιπολίτευσης κάθονται στους πάγκους στα αριστερά της έδρας.
5) Η Αίθουσα του Westminster, το παλαιότερο τμήμα των Ανακτόρων που σώζεται στις μέρες μας. H λειτουργία της Αίθουσας έχει αλλάξει αρκετές φορές. Αρχικά χρησιμοποιούνταν για δικαστικούς σκοπούς, αφού εκεί εδρεύουν τρία από τα πιο σημαντικά Δικαστήρια της χώρας, τα οποία στο πέρασμα των χρόνων συγχωνεύτηκαν στο Ανώτατο Δικαστήριο. Στην Αίθουσα έχουν επίσης τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα σοροί εξαιρετικά σημαντικών προσώπων, εκτός των μοναρχών, όπως του Winston Churchill, το οποίο θεωρείται ιδιαίτερα μεγάλη τιμή.
https://www.parliament.uk/visiting/
Διασχίζοντας τη γέφυρα του Westminster είχαμε εξαιρετική θέα στο London Eye και στο ποτάμι.
Πάνω στη γέφυρα αυτός ο πολύ συμπαθητικός Σκωτσέζος, αψηφώντας το κρύο διασκέδαζε τους περαστικούς, ενώ η “φούστα” του λικνιζόταν και αυτή στον ρυθμό της μουσικής και στο φύσημα του ανέμου.
Μπροστά μας τώρα έχουμε το επιβλητικό κτίριο του County Hall που ήταν το αρχηγείο του County Council του Λονδίνου (LCC) και αργότερα του Συμβουλίου του μεγάλου Λονδίνου (GLC). Για 64 χρόνια χρησίμευε ως έδρα της κυβέρνησης του Λονδίνου, όταν η Μargaret Thatcher κατάργησε το GLC το 1986.
Σήμερα είναι ο χώρος που στεγάζονται διάφορα αξιοθέατα όπως, το ενυδρείο Sea Life και το London Dungeon, καθώς και χώρος ψυχαγωγίας. Σε άλλα μέρη του κτιρίου στεγάζονται ξενοδοχεία, εστιατόρια και διαμερίσματα.
Δίπλα ακριβώς ορθώνεται ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της πρωτεύουσας, το Μάτι του Λονδίνου. Αυτή η τεράστια ρόδα έχει ύψος 135 μέτρα και προσφέρει καταπληκτική θέα όλης της περιοχής του Λονδίνου. Κατασκευάστηκε με πρωτοβουλία της British Airways για το Millennium. Η διάρκεια της βόλτας κρατάει μισή ώρα και οι μικρές στάσεις βοηθούν να απολαύσει ο επισκέπτης την πανοραμική θέα. Το βράδυ με την πόλη φωταγωγημένη, το θέαμα είναι εκπληκτικό. Περιστρέφεται πάνω από τον ποταμό, απέναντι από το Κοινοβούλιο και το Big Ben, με 32 γυάλινες, υψηλής τεχνολογίας κάψουλες, που προσφέρουν θέα 360 μοιρών.
Η κατασκευή χρειάστηκε πάνω από ενάμιση χρόνο για να ολοκληρωθεί ενώ χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 1.700 τόνοι χάλυβα και περισσότεροι από 3.000 τόνοι σκυροδέματος για τα θεμέλια. Μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και 800 επιβάτες ανά περιστροφή. Η κάθε κάψουλα ζυγίζει 500 κιλά ενώ μπορεί να φιλοξενήσει 25 επιβάτες.
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από προηγούμενο ταξίδι, για να πάρουμε μια γεύση της υπέροχης θέας από το Μάτι του Λονδίνου (αν και αυτές οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες με κινητό παλιάς τεχνολογίας και δεν είναι καλές. Τέλος πάντων, μόνο και μόνο για τη θέα μπήκαν).
Αμέσως μετά το London Eye ξεκινά η πιο όμορφη παραποτάμια διαδρομή, The Queen΄s walk.
Στα δεξιά μας οι Jubilee Gardens
και αριστερά μας η Golden Jubilee Bridge
ενώ συναντάμε και το όμορφο Carousel το οποίο όμως αυτήν τη στιγμή δεν λειτουργεί.
Περνάμε τον σταθμό των ferries, Festival Pier και έχουμε θέα στην Waterloo Bridge. Μικρές παραλιούλες σχηματίζονται κατά τη διαδρομή μας.
Αμέσως μετά την Waterloo Bridge βρίσκεται το National Theatre, ένας από τους τρεις σημαντικότερους δημόσιους χρηματοδοτούμενους χώρους τέχνης του Ηνωμένου Βασιλείου.
Το θέατρο παρουσιάζει ποικίλο πρόγραμμα, συμπεριλαμβανομένου του Shakespear, αλλά και νέα έργα σύγχρονων θεατρικών συγγραφέων. Tο National Theatre live είναι μια πρωτοβουλία να μεταδίδει ζωντανές και ηχογραφημένες παραστάσεις από τα καλύτερα Βρετανικά θέατρα, σε κινηματογράφους σε όλο τον κόσμο, το οποίο ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2009.
Φτάσαμε στο Gabriel΄s Pier και εδώ ξεχωρίζει με την παρουσία του ο OXO Tower, ο οποίος αρχικά κατασκευάστηκε ως σταθμός ηλεκτροπαραγωγής για την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στο ταχυδρομικό γραφείο της Royal mail.
Ακολούθως αποκτήθηκε από την εταιρεία OXO, κατά τη διάρκεια του 1920, η οποία εμπορευόταν βόειο κρέας. Πολλά από τα αρχικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος κατεδαφίστηκαν, αλλά η πρόσοψη διατηρήθηκε και επεκτάθηκε. Η εταιρεία ήθελε να συμπεριλάβει στο κτίριο έναν πύργο, με μεγάλα φωτεινά σήματα που να διαφημίζουν το όνομα του προϊόντος τους, αλλά δεν έλαβε ποτέ τέτοια άδεια. Σκέφτηκαν λοιπόν κάτι πολύ έξυπνο! Έχτισαν έναν πύργο με παράθυρα τα οποία σχηματίζουν τα γράμματα OXO.
Σήμερα στεγάζει εστιατόρια, καταστήματα, εκθεσιακούς χώρους και άλλα.
Βρισκόμαστε στο Gabriel's Wharf,
ένα πολύ όμορφο σημείο, με μια αμμώδη παραλία στην οποία καλλιτέχνες εργάζονται επίμονα και έχουν βαλθεί με την τέχνη τους να καταπλήξουν τους περαστικούς και να καταφέρουν να μαζέψουν μερικά νομίσματα στα πολύχρωμα κουβαδάκια τους.
Μια εσωτερική αυλίτσα, με μικρά μαγαζάκια με έντονα χρώματα, σίγουρα τραβούν την προσοχή των περαστικών αλλά και τη δική μας για ένα γρήγορο πέρασμα από τις βιτρίνες τους.
Από τις πιο όμορφες γέφυρες που συναντάει κανείς στη διαδρομή αυτή είναι σίγουρα η Blackfriars Bridge αλλά και η σιδηροδρομική γέφυρα Blackfriars Railway Bridge, οι οποίες χρειάστηκαν 9 χρόνια για να χτιστούν ανοίγοντας για το κοινό το 1769.
Η αρχική όμως γέφυρα κατεδαφίστηκε, ενώ η σημερινή, που εγκαινίασε η Βασίλισσα Βικτωρία στις 6 Νοεμβρίου του 1869, αποτελείται από πέντε καμάρες από σφυρήλατο σίδερο.
Είναι ομολογουμένως μια πανέμορφη γέφυρα που έγινε παγκοσμίως διαβόητη, τον Ιούνιο του 1982, όταν βρέθηκε το σώμα του Roberto Calvi, πρώην Προέδρου της μεγαλύτερης ιδιωτικής Τράπεζας της Ιταλίας, να κρέμεται σε μια από τις καμάρες με περίπου 14.000 δολάρια στις τσέπες του. Ο θάνατος αρχικά θεωρήθηκε σαν αυτοκτονία αλλά οι ιατροδικαστές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είχε δολοφονηθεί, μάλλον από τη μαφία, στην οποία ήταν χρεωμένος. Τώρα γιατί είχε τόσα χρήματα πάνω του και δεν τα κράτησε η μαφία που της χρώσταγε κιόλας, σίγουρα εγώ δεν το γνωρίζω. Οι πληροφορίες πάντως αυτά έλεγαν.
Περνώντας κάτω από τη γέφυρα Blackfriars, η στοά όλη είναι επενδεδυμένη με λευκά πλακάκια, ενώ λευκά και μαύρα πλακάκια σχηματίζουν παραστάσεις με τη γέφυρα και κοσμούν τη διάβαση αυτή.
Πίσω από την Founder΄s Arms Pub βλέπουμε τώρα να ξεπροβάλλει η χαρακτηριστική καμινάδα της πιο δημοφιλούς Πινακοθήκης μοντέρνας τέχνης της Αγγλίας, η οποία ιδρύθηκε το 2000, στο κτίριο που παλαιότερα βρισκόταν ο σταθμός παραγωγής ενέργειας Bankside.
Η χαρακτηριστική καμινάδα στο εξωτερικό του κτιρίου έχει ύψος 99 μέτρα. Το εργοστάσιο έκλεισε το 1981 και μέχρι το 1993 είχε εγκαταλειφθεί και βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση προοριζόμενο για κατεδάφιση. Τον επόμενο χρόνο όμως, η πινακοθήκη Tate ανακοίνωσε ότι ο πρώην σταθμός θα στεγάζει τη συλλογή μοντέρνας τέχνης. Το κτίριο τροποποιήθηκε, με κύρια εξωτερική παρέμβαση την προσθήκη δύο επιπλέον γυάλινων ορόφων, πάνω από το κυρίως κτίριο. Το ένα τρίτο του κτιρίου κράτησε η εταιρεία EDF Energy, για να χρησιμοποιείται ως ηλεκτρικός υποσταθμός.
Το 2006 η EDF Energy ανακοίνωσε ότι αποδεσμεύει τον μισό από τον χώρο της, οπότε στον ελεύθερο πλέον χώρο, πάνω από τις πρώην δεξαμενές πετρελαίου ανεγέρθη μια πτέρυγα αποτελούμενη από ένα δεκαώροφο πυραμοειδές κτίριο που στέγασε video, φωτογραφίες, installations και χώρους κοινωνικής αλληλεπίδρασης μεταξύ των επισκεπτών. Η συλλογή της Πινακοθήκης περιλαμβάνει έργα μοντέρνας τέχνης από το 1900 μέχρι σήμερα. Κάποιες προσωρινές εκθέσεις στεγάζονται σε μια αίθουσα με την ονομασία “Στροβιλοστάσιο”, όπου παλαιότερα βρίσκονταν οι στροβιλογεννήτριες του εργοστασίου ενέργειας.
http://www.tate.org.uk/visit/tate-m...Ma8ppn3IDKG-AZLXQzw5pApv-N-XQGjAaArxtEALw_wcB
Σταθμός metro: Southwark (γραμμή Jubilee) αλλά και με το πλοιάριο που συνδέει τις Πινακοθήκες και το London Eye.
Φυσικά μπήκαμε στο εσωτερικό, αφού περάσαμε τον έλεγχο
και επισκεφτήκαμε κάποιες από τις αίθουσες με δωρεάν είσοδο. Πλήθος κόσμου και πολλά σχολεία κατέκλυζαν όλους τους χώρους της Πινακοθήκης.
Στο τέλος καταλήξαμε στο καφέ της Πινακοθήκης στον 6ο όροφο, για καφέ, γλυκό και λίγη ξεκούραση. Η πανοραμική θέα προς την Millennium Bridge και τον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου, απλά ανυπέρβλητη.
Η κρεμαστή γέφυρα για πεζούς, Millennium Bridge είναι κατασκευασμένη από χάλυβα και συνδέει το Λονδίνο με το Bankside. Η κατασκευή της άρχισε το 1998 και άνοιξε το 2000. Οι Λονδρέζοι της έχουν δώσει το παρατσούκλι “Wobbly Bridge” (κουνημένη), από την ταλάντωση που ήταν αισθητή όταν περνούσαν οι πεζοί.
H γέφυρα έκλεισε και έγιναν τροποποιήσεις για την εξάλειψη του φαινομένου και επαναλειτούργησε το 2002. Tο νότιο άκρο της ξεκινάει από την Tate Modern, ενώ το βόρειο άκρο της καταλήγει στο City of London. Η γέφυρα βρίσκεται σε τέλεια ευθυγράμμιση με τον ναό του Αγίου Παύλου.
Ακριβώς δίπλα στην Tate Modern συναντάμε το Shakespear΄s Globe, ένα συγκρότημα που στεγάζει μια ανακατασκευή του θεάτρου Globe που σχετίζεται με τον William Shakespeare.
Το αρχικό θέατρο χτίστηκε το 1599 αλλά καταστράφηκε από πυρκαγιά, ξαναχτίστηκε και κατεδαφίστηκε πάλι. Ποιός ξέρει τί ζόρια τραβούσαν τότε με το κτίριο αυτό, ώστε να το χτίζουν και να το γκρεμίζουν. Η σύγχρονη αναστήλωση πάντως έγινε με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία των κτιρίων του 1599 και του 1614.
Θεωρείται αρκετά ρεαλιστικό, αν και οι σύγχρονες απαιτήσεις ασφάλειας σημαίνουν ότι φιλοξενεί μόνο 1.400 θεατές σε σύγκριση με τις 3.000 του αρχικού θεάτρου. Το κτίριο είναι κατασκευασμένο εξ΄ ολοκλήρου από Αγγλική βελανιδιά, με αρμούς και προεξοχές και είναι κατά την έννοια αυτή ένα αυθεντικό κτίριο, όπως το κτίριο του 16ου αιώνα, καθώς δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου χάλυβας στη δομή του. Τα καθίσματα είναι πάγκοι όπως ακριβώς και τότε.
Πάρα πολύς κόσμος βρίσκεται συγκεντρωμένος στα σκαλάκια απέναντι από το θέατρο
ενώ λίγο μετά ένα Ελληνικό εστιατόριο διαθέτει πλούσιο κατάλογο Ελληνικών εδεσμάτων και αρκετούς θαμώνες οι οποίοι απολαμβάνουν την Ελληνική κουζίνα.
Μπροστά μας απλώνεται τώρα η Southwark Bridge
και εμείς συνεχίζουμε τη βόλτα μας στο Bankside φτάνοντας πλέον σε ένα πολύ όμορφο σημείο όπου στο βάθος βλέπουμε να υψώνεται ο ουρανοξύστης Shard, ενώ δεξιά μας προβάλλει ένα υπέροχο τούβλινο κτίριο, η διάσημη Anchor Pub, η οποία ξεκίνησε αρχικά ως χώρος ζυθοποιίας για την Anchor Brewery, που ιδρύθηκε για πρώτη φορά το 1616.
Μάλλον καταστράφηκε στη μεγάλη πυρκαγιά του Λονδίνου το 1666, αλλά ξαναχτίστηκε. Κάποιες άλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι το κτίριο χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1770. Αυτή η Pub είναι ένα από τα μοναδικά επιζώντα κτίρια που υπάρχουν εδώ από την εποχή του Shakespear, όταν αυτή η περιοχή ήταν στο επίκεντρο του εμπορίου, με τον Tάμεση να είναι ο “κύριος δρόμος” του Λονδίνου.
H ταβέρνα είχε γίνει αγαπημένο μέρος για τους πειρατές και τους λαθρέμπορους του ποταμού. Κατά τη διάρκεια επισκευών, στις αρχές του 19ου αιώνα, απομακρύνθηκε από το εσωτερικό μια τεράστια δρύινη δοκός η οποία αποκάλυψε, έξυπνα δημιουργημένες κρυψώνες, που χρησιμοποιούνταν πιθανώς για την αποθήκευση κλεμμένων αγαθών από το λαθρεμπόριο. Όπως ήταν φυσικό έκλεψε πολλά κλικ της φωτογραφικής μας μηχανής, δικαίως άλλωστε, αφού είναι τόσο ιστορική, όσο και όμορφη.
Στρίβοντας δεξιά μετά την Pub, και αμέσως αριστερά, περνάμε κάτω από την Cannon Street Railway Bridge όπου ξεκινάει η Clink Street.
Στον τοίχο της στοάς είναι ζωγραφισμένο το πορτρέτο του William Shakespear
ενώ ελάχιστα βήματα πιο κάτω βρίσκεται το Clink Prison Museum, το οποίο είναι χτισμένο πάνω στον αρχικό χώρο της φυλακής Clink που χρονολογείται από το 1144 και ήταν μια από τις παλαιότερες και πιο διαβόητες φυλακές της Αγγλίας για πάνω από 600 χρόνια.
Eδώ φυλακίστηκαν πολλοί άνθρωποι όπως οφειλέτες, αιρετικοί, μεθυσμένοι, θρησκευτικοί αντίπαλοι κ.α. “The Clink” είναι πιθανώς ο ήχος του μετάλλου καθώς έκλειναν οι πόρτες της φυλακής ή το κροτάλισμα των αλυσίδων που φορούσαν οι φυλακισμένοι. Η φυλακή ανήκε στον επίσκοπο του Winchester και εξυπηρετούσε την The Liberty of the Clink, μια τοπική περιοχή που ανήκε στον επίσκοπο και όχι στον βασιλέα μονάρχη. Ως ιδιοκτήτης της Ελευθερίας, ο επίσκοπος μπορούσε να φυλακίσει αιρετικούς ή ανθρώπους που δεν έκαναν τις πληρωμές τους. Ήταν ίσως η μεγαλύτερη φυλακή των ανδρών και ίσως η παλαιότερη των γυναικών στην Αγγλία.
Είχαμε μαζί μας το voucher με την προσφορά της travelcard 2 for 1 για να επισκεφθούμε το εσωτερικό της φυλακής, αλλά τελικά αλλάξαμε γνώμη και αποφασίσαμε να χαρούμε τον καλό καιρό συνεχίζοντας τη βόλτα μας, παρά να χάσουμε χρόνο μέσα στη φυλακή.
Η Clink Street είναι ένας ατμοσφαιρικός, στενός, λιθόστρωτος δρόμος
στη νότια πλευρά του οποίου βρίσκονται τα ερείπια του Winchester Palace, ενώ κατά μήκος του είναι αραδιασμένες μερικές πολύ ωραίες ανακαινισμένες βικτωριανές αποθήκες, οι οποίες έχουν μετατραπεί σε διαμερίσματα, γραφεία και στούντιο. Ο δρόμος φυσικά πήρε το όνομά του από τη φυλακή που συνδέθηκε με το μεσαιωνικό παλάτι του Winchester το οποίο έγινε γνωστό ως The Clink.
Στο τέλος της Clink Street βγαίνουμε μπροστά στο ποτάμι
όπου ανάμεσα σε ψηλά κτίρια βρίσκεται αραγμένο το Golden Hind, το γνωστό Αγγλικό πλοίο ιδιωτικής περιπλάνησης με επικεφαλής τον Sir Francis Drake. Αρχικά ήταν γνωστό ως Pelican, αλλά μετονομάστηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του Drake, προς τιμήν του προστάτη του Sir Christopher Hatton, ο οποίος ήταν ένας από τους κύριους χορηγούς του παγκόσμιου ταξιδιού του Drake. Aυτό που βρίσκεται αραγμένο εδώ είναι αντίγραφο του πλοίου σε κανονικό μέγεθος.
Η Βασίλισσα Ελισάβετ ενέκρινε τον Drake ως ηγέτη μιας εκστρατείας, που σκοπό είχε να περάσει γύρω από τη νότια Αμερική μέσω των στενών Megellin και να εξερευνήσει τις ακτές που βρίσκονταν πιο πέρα. Εκτός αυτού ήθελε να προξενήσει ζημιά και στους Ισπανούς, πράγμα το οποίο κορυφώθηκε στον Αγγλο-Ισπανικό πόλεμο. Πράγματι το Golden Hind κατέλαβε μια Iσπανική γαλέρα, η οποία μετέφερε τον μεγαλύτερο θησαυρό που είχε καταγραφεί μέχρι εκείνη την ημερομηνία, την 1η Μαρτίου 1579, με πάνω από 360.000 πέσος. Οι έξι τόνοι του θησαυρού χρειάστηκαν έξι μέρες για τη μεταφόρτωση και περιείχαν 26 τόνους αργύρου, μισό τόνο χρυσού, πορσελάνες, κοσμήματα και άλλα.
Μετά τις περιπλανήσεις του το πλοίο διατηρήθηκε για δημόσια έκθεση για πολλά χρόνια μέχρι που σάπισε και διαλύθηκε. Έγιναν κάποια αντίγραφα του πλοίου και η τελευταία ρέπλικα που κατασκευάστηκε έκανε διάφορα ταξίδια στον κόσμο, μέχρι να καταλήξει το 1996, στην αποβάθρα στο Bankside.
Συνεχίζουμε περνώντας έξω από την Αγγλικανική εκκλησία
και μπαίνουμε πλέον για τα καλά στην περίφημη Borough Market, η οποία βρίσκεται ανάμεσα και κάτω από τις σιδηροδρομικές γραμμές του σταθμού London Bridge και πάρα πολύ κοντά στον ουρανοξύστη Shard. Η πολυκοσμία και η ποικιλία αγαθών συναντώνται εδώ σε υπερθετικό βαθμό, αφού η αγορά αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αλλά και παλαιότερες αγορές τροφίμων στο Southwark του Λονδίνου. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1276 αν και υπάρχουν ισχυρισμοί ότι υπήρχε από το 1014.
Kατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα έγινε μια από τις σημαντικότερες αγορές τροφίμων του Λονδίνου, λόγω της στρατηγικής της θέσης κοντά στις όχθες του ποταμού. Τα κτίρια σχεδιάστηκαν το 1851 και έγιναν διάφορες προσθήκες κατά τη δεκαετία του 1860, ενώ μια είσοδος σχεδιασμένη σε στυλ Art Deco προστέθηκε στην οδό Southwark St. το 1932.
Η σημερινή αγορά πωλεί κυρίως τρόφιμα όπως φρέσκα φρούτα και λαχανικά, τυριά, κρέας, κρασιά, ψωμί και άλλα λαχταριστά εδέσματα.
Η Borough Market και οι γύρω δρόμοι έχουν υπάρξει πολλές φορές ως κινηματογραφική θέση για διάφορες ταινίες, με πιο γνωστές: το ημερολόγιο της Bridget Jones, το Two Smoking Barrels και ο Harry Potter and the Prisoner of Azkaban. Αργήσαμε να ξεκολλήσουμε από την αγορά συνεπαρμένοι από την πληθώρα και την ποικιλία των αγαθών που καθημερινά πωλούνται εδώ. Οι δε μυρωδιές, από τα άπειρα φαγητά που ετοιμάζονταν επιτόπου, κυριολεκτικά μεθυστικές!
O Shard σε απόσταση αναπνοής. Έχεις την αίσθηση ότι θα απλώσεις το χέρι σου και θα τον αγγίξεις.
Με ύψος 309,6 μέτρα είναι το ψηλότερο κτίριο στην Ευρώπη και η δεύτερη ψηλότερη κατασκευή στο Ηνωμένο Βασίλειο, μετά τον τηλεπικοινωνιακό Πύργο Emley Moor, ο οποίος έχει ύψος 330 μέτρα. Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε στις 30 Μαρτίου του 2012, αντικαθιστώντας τον Πύργο Southwark. Στον 72ο όροφο του κτιρίου, σε ύψος 245 μέτρων, βρίσκεται το υψηλότερο παρατηρητήριο στο Λονδίνο. Ο Πύργος έχει σχήμα ακανόνιστης πυραμίδας και είναι επισκέψιμος.
Home
Bγήκαμε στην αρχή της London Bridge και κατεβήκαμε τα σκαλιά δεξιά
ακολουθώντας την Tooley St. Περάσαμε έξω από το London Bridge Hospital
και το London Bridge Underground Station
ώσπου φτάσαμε στην Hay΄s Lane και στρίψαμε για να μπούμε στη συνέχεια στην Hay΄s Galleria.
Η Galleria είναι ένα κτίριο μικτής χρήσης, με γραφεία, εστιατόρια, καταστήματα και διαμερίσματα. Aρχικά ήταν μια αποθήκη στο Hay΄s Wharf, αλλά ανακατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1980.
Πήρε το όνομά της από τον αρχικό ιδιοκτήτη της, τον έμπορο Alexander Hay και κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ήταν σημείο παράδοσης τσαγιού από τα πλοία που έφταναν εδώ. Το Hay΄s Wharf ανοικοδομήθηκε σε μεγάλο βαθμό μετά την πυρκαγιά του Southwark, τον Ιούνιο του 1861, και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για έναν σχεδόν αιώνα, μέχρι να βομβαρδιστεί άσχημα τον Σεπτέμβριο του 1940, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η αναδιάρθρωση έγινε τη δεκαετία του 1980 με τις πύλες της πρώην αποβάθρας να είναι κλειστές, ενώ γίνονταν οι εργασίες αποκατάστασης του χώρου, ο οποίος πλέον περιβάλλεται από γυάλινη οροφή, ενώ ένα σιντριβάνι στο κέντρο της Galleria αποτελείται από ένα χάλκινο γλυπτό πλοίο 60 ποδών που ονομάζεται “Οι Πλοηγητές” και παρουσιάστηκε το 1987 για να τιμήσει τη ναυτιλιακή κληρονομιά της Galleria.
Bρισκόμαστε μπροστά στο ποτάμι
στο σημείο που είναι αγκυροβολημένο το HMS Belfast το οποίο σήμερα είναι πλωτό μουσείο. Η ναυπήγησή του, ως το πρώτο πλοίο που έφερε το όνομα της πρωτεύουσας της Βόρειας Ιρλανδίας, ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1936, ενώ καθελκύστηκε ανήμερα του Αγίου Πατρικίου, την 17η Μαρτίου 1938. Στην πρώτη του περιπολία, εν καιρώ πολέμου, κατέλαβε το Γερμανικό Liner. Τον Νοέμβριο του 1939 χτυπήθηκε από Γερμανική νάρκη και πέρασε πάνω από δύο χρόνια ανενεργό, επιστρέφοντας στη δράση τον Νοέμβριο του 1942, με βελτιωμένη δύναμη πυρός, εξοπλισμό ραντάρ και αμυντικά μέσα.
Το Belfast ήταν το μεγαλύτερο και αναμφισβήτητα το πιο ισχυρό καταδρομικό στο Βασιλικό Ναυτικό.
Στη ναυμαχία του Βορείου Ακρωτηρίου έπαιξε σημαντικό ρόλο, βοηθώντας στην καταστροφή του Γερμανικού θωρηκτού Scharnhorst, το 1943. Το πλοίο έδρασε και σε άλλες αποστολές, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, ενώ υποβλήθηκε σε εκτεταμένες επισκευές. Μια επιτροπή που ιδρύθηκε από μέλη του Αυτοκρατορικού Πολεμικού Μουσείου, του Εθνικού Ναυτικού Μουσείου και του Υπουργείου Άμυνας απεφάνθη το 1968, ότι η διάσωση του πλοίου ήταν εφικτή και το πλοίο κατέπλευσε στο Λονδίνο για να γίνει μουσείο, το οποίο άνοιξε για πρώτη φορά στο κοινό τον Οκτώβριο του 1971 και το 1978 έγινε παράρτημα του Imperial War Museum. Αποτελεί δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο που δέχεται ετησίως περίπου 250.000 επισκέπτες.
HMS Belfast
Είναι τόσο μεγάλο που δεν χωράει ολόκληρο στον φωτογραφικό φακό.
Με την go pro όμως πήραμε μια φωτογραφία ολόκληρου του πλοίου!
Στο βάθος η Tower Bridge αρχίζει να τραβά σαν μαγνήτης τη φωτογραφική μας μηχανή και να κλέβει άπειρα κλικ.
Πρώτα όμως ας απολαύσουμε ένα σύγχρονο και εντυπωσιακό κομμάτι του Southwark, το City Hall. Το Δημαρχείο είναι η έδρα της αρχής του μεγάλου Λονδίνου (GLA), η οποία περιλαμβάνει τον Δήμαρχο του Λονδίνου και τη Συνέλευση του Λονδίνου.
Αυτό το τόσο ιδιαίτερο κτίριο σχεδιάστηκε από τον Norman Foster και άνοιξε τον Ιούλιο του 2002. Το κτίριο έχει ένα ασυνήθιστο σχήμα, που σχεδιάστηκε κατ΄ αυτόν τον τρόπο, για να μειώσει την επιφάνειά του και να βελτιώσει την ενεργειακή του απόδοση (αν και η υπερβολική κατανάλωση ενέργειας που προκαλείται από την αποκλειστική χρήση γυαλιού υπερσκελίζει το όφελος του σχήματος). Εσωτερικά ένας ελικοειδής διάδρομος 500 μέτρων ανέρχεται σε όλο το κτίριο. Στην κορυφή υπάρχει χώρος εκθέσεων και συνεδριάσεων που ονομάζεται London΄s Living Room. Το κτίριο αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης ανάπτυξης που ονομάζεται More London.
Δίπλα στο Δημαρχείο είναι βυθισμένο ένα αμφιθέατρο, το Scoop το οποίο χρησιμοποιείται κατά τους καλοκαιρινούς μήνες για υπαίθριες παραστάσεις.
Ωραία η μοντέρνα αρχιτεκτονική του City Hall και των γύρω γυάλινων κτιρίων, όμως ο κυρίαρχος του παιχνιδιού εδώ είναι άλλος: η γέφυρα του Λονδίνου ή Tower Bridge, το χαρακτηριστικότερο σύμβολο του Λονδίνου και μια από τις πιο αναγνωρίσιμες γέφυρες του κόσμου.
Η 265 μέτρων βικτωριανού-γοτθικού στυλ γέφυρα σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Horace Jones, σε συνεργασία με τον John Wolfe Barry, ολοκληρώθηκε το 1894, και στέκεται μέχρι σήμερα κάτω από τον Λονδρέζικο ουρανό, προκαλώντας φωτογραφικό παραλήρημα σε όλους ανεξαιρέτως.
Σχεδόν 450 άτομα εργάστηκαν για την κατασκευή της, ενώ χρειάστηκαν πάνω από 11.000 τόνοι χάλυβα για την κατασκευή του πλαισίου. Η κινητή γέφυρα ανοίγει και επιτρέπει τη διέλευση μεγάλων πλοίων και κρουαζιερόπλοιων, ενώ ο μηχανισμός για το άνοιγμα και το κλείσιμο της γέφυρας βρίσκεται μέσα στους Πύργους. Ανοιγοκλείνει περίπου χίλιες φορές τον χρόνο. Το εσωτερικό των Πύργων είναι επισκέψιμο και η θέα υπέροχη. Στο εσωτερικό των Πύργων υπάρχει μια έκθεση, ενώ οι επισκέπτες μπορούν να μάθουν την ιστορία της γέφυρας μέσα από φωτογραφίες, ταινίες και άλλα μέσα ενημέρωσης.
Homepage | Tower Bridge
Είχαμε και εμείς κλείσει εισιτήρια για επίσκεψη στη διάσημη γέφυρα, όμως αυτήν την επίσκεψη δεν θα την πραγματοποιούσαμε αυτήν τη στιγμή. Την αφήσαμε για άλλη μέρα. Σήμερα είπαμε..... ο καιρός είναι ιδανικός για περπάτημα! Όταν αρχίσει η Λονδρέζικη βροχή, (γιατί κάποια στιγμή θα αρχίσει, δεν μπορεί να τη γλιτώσουμε και ίσως δεν θέλουμε κιόλας, αφού το Λονδίνο είναι γοητευτικό και με βροχερό καιρό), θα αρχίσουμε να μπαίνουμε σε γέφυρες και μουσεία.
Προς το παρόν ας θαυμάσουμε αυτό το αξιοθέατο όσο περισσότερο μπορούμε πριν συνεχίσουμε προς το τελικό στάδιο αυτής της παραποτάμιας βόλτας μας, το Butler΄s Wharf και το Shad Thames.
Απέναντι, στην άλλη όχθη του ποταμού, το έτερο πολύ σημαντικό αξιοθέατο, ο Πύργος του Λονδίνου.
Το Butler΄s Wharf είναι το μέτωπο μπροστά στο ποτάμι με θέα στο City.
Είναι όμως και ένα Αγγλικό ιστορικό κτίριο, στη νότια όχθη του Τάμεση, που τώρα στεγάζει πολυτελή διαμερίσματα και εστιατόρια.
Βρίσκεται ανάμεσα στον γραφικό δρόμο Shad Thames και στο Thames Path και έχει θέα τόσο στη γέφυρα όσο και στις αποβάθρες του St. Katharine Docks, στην άλλη πλευρά του ποταμού.
Αυτή η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τις αποβάθρες St. Katharine Docks
Από εγκαταλελειμμένος χώρος αποβαθρών λοιπόν, το Butler΄s Wharf φιλοξενεί σήμερα αρκετά εστιατόρια όπως το Butler΄s Wharf Chop House
το Cantina del Ponte
το Pont de la Tour και το ALL BAR ONE
O Shad Thames είναι ένας ιστορικός δρόμος
ο οποίος τον 19ο αιώνα περιελάμβανε το μεγαλύτερο συγκρότημα αποθηκών στο Λονδίνο. Ο δρόμος έχει τη γέφυρα του Λονδίνου στο δυτικό άκρο του και εκτείνεται κατά μήκος της νότιας πλευράς του ποταμού. Στη συνέχεια κάνει μια στροφή 90 μοιρών κατά μήκος της προβλήτας του St. Savior και είναι πλακόστρωτος.
Στους Βικτωριανούς χρόνους περιελάμβανε το μεγαλύτερο συγκρότημα αποθηκών στο Λονδίνο, όπως ανέφερα και πιο πριν, και στις αποθήκες αυτές στεγάζονταν τεράστιες ποσότητες τσαγιού, καφέ, μπαχαρικών και άλλων προϊόντων. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα η περιοχή έπεσε σε πτώση. Πολλοί καλλιτέχνες ζούσαν στην περιοχή τη δεκαετία του ΄70, (πιθανώς λόγω του χαμηλού κόστους ζωής), ενώ ο Shad Thames αναγεννήθηκε τη δεκαετία του 1980 και του 1990, όταν οι παλιές αλλά γραφικές αποθήκες σε όλη την περιοχή μετατράπηκαν σε ακριβά διαμερίσματα, εστιατόρια και bar.
Η βόλτα μας καταλήγει στη γέφυρα New Concordia Wharf, στο St. Saviour΄s Docks, τη μικρή προβλήτα στη νότια όχθη του Τάμεση, ένα σημείο που πραγματικά λάτρεψα!
Μετά το γεφύρι, περνώντας αυτήν τη στενή και βαμμένη με τόσο έντονα χρώματα στοά
βρισκόμαστε σε μια γειτονιά απόμερη και εντελώς έρημη, με τα χαρακτηριστικά τούβλινα οικοδομήματα και νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε πίσω στον χρόνο, στις εποχές που εδώ ξεφόρτωναν τα καράβια τα εμπορεύματά τους και οι αποθήκες ήταν γεμάτες τσάι, καφέ και όλων των ειδών τα μπαχαρικά.
Απόλυτη ησυχία επικρατεί. Είμαστε πράγματι στο Λονδίνο του 2018 ή έχουμε μεταφερθεί με κάποια χρονοκάψουλα πίσω στον 19ο αιώνα?
Κουρασμένοι πλέον έχουμε ολοκληρώσει μια πολύ μεγάλη, αλλά πανέμορφη διαδρομή και καθόμαστε σε ένα παγκάκι χαζεύοντας τον Τάμεση να ρέει.
Αυτό το ποτάμι, που ξεκινάει από τη νότια Αγγλία και καταλήγει στη Βόρεια Θάλασσα, έχει τόσο πολύ συμβάλλει και επηρεάσει την εξέλιξη και την ανάπτυξη αυτής της πόλης, η οποία ξεκίνησε στις όχθες του, όταν οι Ρωμαίοι ίδρυσαν το Londinium το 43 μ.X., αντιλαμβανόμενοι τη μεγάλη στρατηγική σημασία αυτής της θέσης, αφού μπορούσαν εύκολα να κατασκευάσουν γέφυρες με τη χρήση της τεχνολογίας της εποχής και να αναπτύξουν το εμπόριο μέσω αυτής της υδάτινης οδού, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ιστορία και την εξέλιξη του Λονδίνου.
Αυτός ήταν και ο δρόμος που ακολούθησαν οι Vikings εισβολείς τον 8ο και τον 9ο αιώνα, καθώς επίσης και η αφετηρία που εξυπηρετούσε μεγάλο μέρος του εμπορίου μέχρι τη δεκαετία του 1950. Από τον Τάμεση οδηγούνταν με βάρκα στον Πύργο του Λονδίνου οι μελλοθάνατοι, μέσω της Πύλης των προδοτών, ενώ μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελούσε φυσικό σύνορο ανάμεσα στις πλούσιες και τις φτωχές συνοικίες του Λονδίνου. Ο Τάμεσης είναι πλωτός κατά μεγάλο μέρος του ρου του, αλλά εξαιτίας του μικρού βάθους των νερών, τα μεγάλης χωρητικότητας πλοία πρέπει να περιμένουν την πλημμυρίδα που υψώνει τα νερά του ποταμού κατά μερικά μέτρα. Σήμερα το ποτάμι αποτελεί πόλο ψυχαγωγίας, αφού οι πρώην αποβάθρες και αποθήκες έχουν μετατραπεί σε πεζόδρομους, μαρίνες, bar και εστιατόρια.
Τα πλοιάρια παρέχουν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες τρόπους για να δει κανείς το Λονδίνο, με πιο συνηθισμένη τη διαδρομή από τη Βουλή των Κοινοτήτων μέχρι τον Πύργο του Λονδίνου. Υπάρχουν κρουαζιέρες που καλύπτουν και μεγαλύτερες αποστάσεις μέσα στον ποταμό.
Πεινάσαμε όμως και είχαμε όρεξη να φάμε κάτι σε ζυμαρικό ή πίτσα, οπότε σηκωθήκαμε και μπήκαμε στο Cantina del Ponte. Όπως μπήκαμε έτσι βγήκαμε, αφού φάγαμε “πόρτα”. Mας είπαν ότι το εστιατόριο έχει κλείσει, αλλά μάλλον εκείνη την ώρα κάποια ιδιωτική συγκέντρωση βρισκόταν σε εξέλιξη αφού το εστιατόριο είχε κόσμο που έτρωγε. Υπήρξε ένας μικρός εκνευρισμός μετά από αυτό, αφού θέλαμε και να φάμε αλλά και να ξεκουραστούμε από το πολύ περπάτημα, αλλά επικράτησε ψυχραιμία. Τελικά αποφασίσαμε να μην καθίσουμε κάπου στη γύρω περιοχή για φαγητό, αλλά να επιστρέψουμε στη γειτονιά μας, στο Notting Hill, να φάμε εκεί γύρω και να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, για μπανάκι και ξεκούραση οργανώνοντας τη συνέχεια της μέρας μας ή μάλλον της νύχτας μας πλέον.
Από την αρχή της Tower Bridge πήραμε λεωφορείο, για πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι. Ανεβήκαμε στον πάνω όροφο, για να έχουμε καλύτερη θέα, διασχίσαμε τη γέφυρα
και κάνοντας μια αρκετά μεγάλη διαδρομή σε διάφορους δρόμους της πόλης κατεβήκαμε, για να αλλάξουμε μέσον μετακίνησης παίρνοντας το metro από τoν Liverpool Street Station. Κατεβήκαμε στον σταθμό του Bayswater και καταλήξαμε στην Pizza Hut, στη γωνία Queensway και Moscow Rd. Ο Moscow Rd. είναι ο δρόμος που βρίσκεται το ξενοδοχείο μας, οπότε μετά το φαγητό, σε λίγα λεπτά με τα πόδια, θα βρισκόμασταν στο δωμάτιό μας για ξεκούραση και φρεσκάρισμα, πριν τη βραδινή μας έξοδο.
Ούτε που θυμάμαι πόσα χρόνια έχουμε να φάμε Pizza Hut. Eίναι πάντως πάρα πολλά, αφού η συγκεκριμένη αλυσίδα δεν αποτελεί επιλογή φαγητού, ούτε στη χώρα μας αλλά ούτε και στα ταξίδια μας. Τώρα όμως ήταν μια συμβιβαστική επιλογή, λόγω ώρας, λόγω κούρασης αλλά και εγγύτητας στο κατάλυμά μας, οπότε αυτό πράξαμε.
Ακριβώς δίπλα στην Pizza Hut βρίσκονται, το Ελληνικό εστιατόριο Santorini Restaurant (αν ήταν ανοιχτό εκείνη την ώρα, σίγουρα θα το προτιμούσαμε) και το Ελληνικό super market Athenian Grocery, στη γωνία των οδών Moscow Rd. και Salem Rd.
Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο συναντήσαμε δύο πολύ ενδιαφέροντες ναούς: τον St. Matthew΄s Bayswater, μέσα σ΄ ένα όμορφο κάθετο επί της Moscow δρομάκι,
και την Ελληνική ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Σοφίας, επί της οδού Μoscow.
Υπέροχα επίσης κτίρια πλαισιώνουν αυτόν τον δρόμο. Ελάχιστα μέτρα πιο κάτω φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας.
Όταν ξαναβγήκαμε είχε φυσικά νυχτώσει και με το metro κατεβήκαμε στον σταθμό Oxford Circus station.
Το Λονδίνο στο φόρτε του. Κίνηση και κόσμος κατέκλυζαν την καρδιά της Βρετανικής πρωτεύουσας σχηματίζοντας ένα πολύχρωμο και πολύβουο μωσαϊκό. Όμορφα φωτισμένα κτίρια, γεμάτα μαγαζιά, φωτεινές επιγραφές, χιλιάδες επιλογές για διασκέδαση, για φαγητό, για ποτό αλλά και για βόλτα.
Η τεράστια οθόνη στο Piccadilly Circus, το πιο κομβικό σημείο όλης της κυκλοφορίας του κέντρου, καθήλωνε το βλέμμα όλων των περαστικών. Και πως να μην το κάνει άλλωστε, αφού η νέα και ανακαινισμένη οθόνη διαθέτει μερικά από τα καλύτερα χαρακτηριστικά της σύγχρονης τεχνολογίας.
17,56m ύψος και 44,62m πλάτος.
Ανάλυση μεγαλύτερη από 4Κ (5490x2160).
3 σε 1 πακέτα LED που παράγουν τρισεκατομμύρια χρωμάτων και εξαιρετική φωτεινότητα.
Στοιχεία από Athens Voice.
Οι έξι οθόνες που κοσμούσαν την πλατεία έσβησαν μετά από 100 χρόνια συνεχούς λειτουργίας, τη Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017, προκειμένου να αντικατασταθούν από μια ενιαία γιγάντια καμπυλοειδή οθόνη. Μετά από 10 μήνες στο σκοτάδι, τα φώτα της τεράστιας οθόνης-της μεγαλύτερης στην Ευρώπη-μετατρέπουν ξανά τη νύχτα σε μέρα, ενώ οι Λονδρέζοι και οι τουρίστες ενημερώνονται μέσω αυτής, για τον καιρό, τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, για διοργανώσεις αλλά βομβαρδίζονται και με διαφημίσεις και video. Δικαίως η πλατεία παρομοιάζεται με την Times Square της Νέας Υόρκης, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι την επισκέπτονται κάθε χρόνο.
Μόνο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι πινακίδες έσβησαν, λόγω της συσκότισης, ώστε να μην μπορούν τα Γερμανικά μαχητικά να εντοπίσουν τους στόχους. Από το 1949 και μετά έσβησαν μόνο προσωρινά, για τις κηδείες του Churchill το 1965 και της πριγκίπισσας Diana το 1997.
Λίγα λόγια για την ιστορία που βρήκα στην Αthens Voice:
H πρώτη φωτιζόμενη διαφήμιση ήταν της εταιρείας Perrier το 1908.
Η πλατεία ήταν κάποτε ολόκληρη καλυμμένη με διαφημίσεις που αρχικά αποτελούνταν από φωτεινούς λαμπτήρες και αργότερα αντικαταστάθηκαν από λάμπες νέον.
Oι οθόνες Led αντικατέστησαν οριστικά τα φώτα νέον το 2011.
H Coca-Cola έχει διαφήμιση στην πλατεία από το 1954.
Χαθήκαμε και εμείς ανάμεσα στο πλήθος περπατώντας και χαζεύοντας τριγύρω μας, προσπαθώντας να αποτυπώσουμε στο μυαλό μας όλες αυτές τις τόσο έντονες και ζωντανές εικόνες που μας πρόσφερε η υπέροχη αυτή πόλη. Χαθήκαμε στα στενά δρομάκια του Soho, ανάμεσα σε κόσμο που γέμιζε τους εξωτερικούς χώρους των Pubs και γίναμε ένα, με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, βιώνοντας τον τρόπο που ξεδίνουν και διασκεδάζουν.
Χαθήκαμε και στην China Town γεμίζοντας τα ρουθούνια μας με όμορφες μυρωδιές και τα μάτια μας με άλλες εικόνες, διαφορετικές, σαν να βρισκόμαστε σε άλλη χώρα και όχι στην καρδιά του Λονδίνου.
Κόκκινα φαναράκια κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια μας και βιτρίνες με φαγητά τραβούσαν συνεχώς τα βλέμματά μας. Μια συνεχής πρόκληση-πρόσκληση για κραιπάλη φαγητού ή ποτού.
Περάσαμε από την Leicester Square
και είπαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας προς Covent Garden περνώντας από μερικούς ακόμα δρόμους, στους οποίους βρίσκονται μερικές από τις καλύτερες Pubs.
Ακολουθήσαμε την Floral Street συναντώντας το White Lion
και στρίψαμε στην James Street φτάνοντας στο Covent Garden, όπου φυσικά τέτοια ώρα επικρατούσε ηρεμία και ησυχία, αφού η αγορά είναι κλειστή. Αν και ερημιά εμείς τη βόλτα μας την κάναμε και πήραμε μερικές φωτογραφίες του εντελώς έρημου χώρου.
Τώρα που γράφω την ιστορία και ξαναζώ όλο το ταξίδι, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πού βρήκαμε το κουράγιο, μετά την τόσο κουραστική μέρα που είχαμε περάσει και κάναμε πάλι όλον αυτόν τον ποδαρόδρομο, “μπαρότσαρκα” θα έλεγα καλύτερα, μέχρι αργά τη νύχτα. Kαι να πεις ότι είμαστε τίποτα δυνατοί πότες και πηγαίναμε από Pub σε Pub για να πιούμε, άντε και να το δεχτώ. Αλλά εμείς, όπως έχω ξαναπεί σε άλλη ιστορία, δεν πίνουμε !!! Τέλος πάντων, ωραία περάσαμε βλέποντας τους άλλους να πίνουν και πήραμε μια μικρή γεύση της νυχτερινής ζωής της πόλης, ευτυχώς χωρίς παρατράγουδα και ακραίες καταστάσεις, που λίγο-πολύ όλοι έχουμε βιώσει στα νησιά μας με τους Άγγλους τουρίστες.
Και τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, καλά κάναμε και το κάναμε όλο αυτό στην αρχή του ταξιδιού, γιατί τις επόμενες μέρες τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ και τα διαλυμένα από τον ποδαρόδρομο πόδια δύσκολα θα έκαναν τέτοιες διαδρομές μέσα στην άγρια νύχτα. Από τον σταθμό metro του Covent Garden επιστρέψαμε ξεθεωμένοι στο ξενοδοχείο. Αύριο ξεκινά μια καινούρια μέρα!
Last edited:
) είχα εντάξει και εγώ μία ημερήσια εκδρομή στην περιοχή, αλλά όταν βάλαμε με τον γιο μου επί χάρτου όλες τις διαδρομές, τα μουσεία, την Tower Bridge και το Greenwich (spoiler για τη συνέχεια), το πρόγραμμα δεν έβγαινε με τίποτα, οπότε το αφήσαμε για επόμενη φορά.
