Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.500
- Likes
- 31.330
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Κυριακή 11 Μαρτίου
Σήμερα έχει πρωινή βόλτα στο Westminster και στη συνέχεια θα ακολουθήσει το highlight αυτού του ταξιδιού, δηλαδή η βαρκάδα στον Τάμεση με προορισμό το Greenwich. Eκεί θα επισκεφθούμε το Αστεροσκοπείο, θα κάνουμε βόλτα στο πάρκο και την πόλη, και στη συνέχεια θα εξερευνήσουμε μια περιοχή που πριν καν την επισκεφθώ, έχω την πεποίθηση ότι θα με συναρπάσει, αφού αποτελεί το δεύτερο οικονομικό κέντρο του Λονδίνου και περιλαμβάνει μερικά από τα ψηλότερα κτίρια της Ευρώπης. Αναφέρομαι φυσικά στο Canary Wharf.
Έχουμε και σήμερα σύμμαχο τον καιρό, αφού δεν βρέχει, και έτσι ευελπιστώ να συνεχίσει, γιατί σήμερα είναι μια ημέρα ιδιαίτερη και πλούσια σε αξιοθέατα και περιηγήσεις. Μακάρι να εισακουστούν οι επιθυμίες μου και ο καιρός να παραμείνει καλός για να μπορέσουμε να ευχαριστηθούμε την ημερήσια εξόρμησή μας σε έναν προορισμό που μου προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον, ανυπομονησία και λαχτάρα να βρεθώ εκεί. Αυτήν τη φορά, δε θα πάρουμε το metro αλλά το λεωφορείο, για να φτάσουμε στο Westminster και συγκεκριμένα στην Victoria Street απ΄ όπου θα ξεκινήσουμε την πρωινή μας βόλτα. Έτσι θα μπορέσουμε να δούμε, έστω και μέσα από το λεωφορείο, ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της πόλης, αφού η διαδρομή είναι 5 χιλιόμετρα και θα διαρκέσει περίπου μισή ώρα. Θα κινηθούμε παράλληλα με το Hyde Park, βλέποντας έστω και από μακριά τους Italian Gardens, και στη συνέχεια διατρέχοντας την Grosvenor Pl, θα δούμε τους κήπους του παλατιού Buckingham και το κτίριο που στεγάζονται οι βασιλικοί στάβλοι, the Royal Mews.
Η περιήγηση ξεκίνησε από τον Westminster Cathedral στην Victoria Street, το μεγαλύτερο καθολικό εκκλησιαστικό κτίριο στην Αγγλία και την Ουαλία και έδρα του Αρχιεπισκόπου του Westminster, ένα αριστούργημα σε νεοβυζαντινό στυλ, με ριγέ τούβλα και πέτρα, σε ένα περίπλοκο μοτίβο συγκόλλησης. Δυστυχώς όμως ο ναός ήταν κλειστός για να μπορέσουμε να επισκεφθούμε το εσωτερικό του.
Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το εμπορικό κέντρο Cardinal Place, ένα γυάλινο μεγαθήριο. Aμέσως μετά ορθώνεται το Victoria Palace Theatre, απέναντι από τον σταθμό τρένων Victoria. Το θέατρο άρχισε τη ζωή του ως μια μικρή αίθουσα συναυλιών, πάνω από τους στάβλους ενός μικρού ξενοδοχείου και ταβέρνας, που χτίστηκε το 1832. O ιδιοκτήτης Jonh Moy διεύρυνε το κτίριο και μέχρι το 1850 έγινε γνωστό ως Moy΄s Music Hall. Αργότερα άλλαξε ιδιοκτήτη, ανακαινίστηκε και μετονομάστηκε σε Royal Standard Music Hall.
Το κτίριο αυτό κατεδαφίστηκε και ξαναχτίστηκε στα πλαίσια μιας γενικής επέκτασης της περιοχής όταν ο σταθμός τρένων Victoria έγινε συγκοινωνιακός κόμβος. Το 1910 κατεδαφίστηκε άλλη μια φορά, για να ανοίξει τελικά ξανά στη θέση που βρίσκεται σήμερα, στις 6 Νοεμβρίου του 1911, με το όνομα Victoria Palace διατηρώντας τη μουσική παράδοση του Royal Standard Music Hall και παρουσιάζοντας ποικίλες παραστάσεις. Μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 1980 το θέατρο άρχισε να συνδέεται πλήρως με το μουσικό θέατρο. Ένα επιχρυσωμένο άγαλμα της μπαλαρίνας Άννα Πάβλοβα είναι τοποθετημένο στην κορυφή του θεάτρου.
Τι κρίμα που έξω από τον σταθμό τρένων Victoria αλλά και το θέατρο γίνονται εκτεταμένα έργα και ασχημαίνει τόσο πολύ αυτό το όμορφο και ιστορικό κομμάτι της πόλης. Τα έργα βέβαια γίνονται πάντα για την καλυτέρευση και την αναβάθμιση των κτιρίων ή των δρόμων μιας πόλης, αλλά όσο να΄ ναι για τους επισκέπτες δεν αποτελούν και το καλύτερο θέαμα.
Πάνω στη νησίδα, στη διασταύρωση των οδών Vauxhall Bridge Road και της οδού Victoria, στέκεται ο Little Ben, ο μικρός μαύρος πύργος ρολογιών από χυτοσίδηρο. Το σχέδιο μιμείται τον γνωστό Big Ben και είναι μια χειρονομία Γαλλοβρετανικής φιλίας.
Ο Victoria Station είναι κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός και συνδέεται με τον σταθμό του υπογείου σιδηροδρόμου. Βρίσκεται στη ζώνη 1 της Travelcard και της Oyster και είναι ένας από τους πλέον πολυσύχναστους σταθμούς στο Λονδίνο.
Συνεχίζουμε να περπατάμε στην Victoria Street συναντώντας δεξιά μας το πολυκατάστημα House of Fraser, και αριστερά μας το επίσης τεράστιο γυάλινο Westminster City Hall, έδρα του δημοτικού συμβουλίου του Westminster.
Ρίχνω το βλέμμα σε ένα μικρό στενάκι και βλέπω έναν πολύ ιδιαίτερο συνδυασμό, το κλασικό με το μοντέρνο. Κόκκινα κλασικά κτίρια και ένα γλυπτό μοντέρνας τέχνης να κοσμεί το μικρό άπλωμα.
Στη γωνία των οδών Victoria Street και Buckingham Gate, στη σκιά των τεράστιων μοντέρνων γυάλινων κτιρίων στέκεται η Pub Albert, χωρίς να πτοείται καθόλου από τα μεγαθήρια που της κρύβουν ακόμη και τον ήλιο.
Εξακολουθεί να λειτουργεί και είναι πανέμορφη. Όταν είδα αυτό το σκηνικό, δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ήρθε αμέσως στον νου το παιδικό τραγουδάκι που λέει: - “Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό”? Εγώ θα το παραφράσω και θα πω: - “Πού πας βρε Pub-άκι μες τον χαμό”?
Όταν η Victoria Street τελειώνει και γίνεται Broad Sanctuary αυτό σημαίνει ότι έχουμε φτάσει στην καρδιά του Westminster, όπου βρίσκονται, όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Πρώτο το Westminster Abbey, ανεξάρτητη εκκλησία, η οποία αποτελεί τόπο στέψης των βασιλιάδων του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά και τελευταία διαμονή του σκηνώματός τους.
Είναι Γοτθικού ρυθμού στα δυτικά των Ανακτόρων. Βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Βασιλικού Οίκου της Αγγλίας. Από το 1450 μέχρι και το 1550 υπήρξε Καθεδρικός Ναός. Ο σημερινός Ναός άρχισε να κατασκευάζεται από τον Ερρίκο Γ΄ το 1245, ως τόπος ταφής του. Αρχικά χτίστηκε από τους Βενεδικτίνους μοναχούς ως τόπος λατρείας του Αγίου Πέτρου.
Εντός του Αβαείου εκτίθεται ανεκτίμητης αξίας θησαυρός με έργα τέχνης χρονολογούμενα από τον 12ο αιώνα. Άλλα διάσημα εκθέματα είναι το άγαλμα της Παναγίας με το θείο βρέφος και ο τάφος του Άγνωστου Στρατιώτη. Εδώ έγινε και ο βασιλικός γάμος του πρίγκιπα William και της Kate Middleton.
A royal church | Westminster Abbey
Απέναντι από τη δυτική είσοδο του Αβαείου υψώνεται η στήλη Crimea and Indian Mutiny Memorial, μια ψηλή μαρμάρινη και πέτρινη στήλη του 1861, η οποία μνημονεύει τους πρώην μαθητές της σχολής του Westminster που έχασαν τη ζωή τους στον Κριμαϊκό πόλεμο 1854-56 και τον Ινδικό πόλεμο 1857-58. Στην κορυφή στέκεται το άγαλμα του Αγίου Γεωργίου που σκοτώνει τον δράκο. Τέσσερα λιοντάρια κοσμούν τη βάση της στήλης.
Στρέφω το βλέμμα μου απέναντι, στη γωνία των οδών Tothill και Storey΄s Gate, και θαυμάζω το επιβλητικό κτίριο Methodist Central Hall, έναν χώρο πολλαπλών χρήσεων. Aποτελεί κυρίως εκκλησία Mεθοδιστών αλλά και συνεδριακό κέντρο. Xρησιμοποιείται επίσης ως αίθουσα τέχνης αλλά στεγάζονται και γραφεία. Εδώ υπάρχουν και αίθουσες συνεδρίων και σεμιναρίων.
Δίπλα στο Αβαείο βρίσκεται η St. Margaret΄s Church, το δεύτερο Μνημείο που ανήκει στην Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά της UNESCO. H ενοριακή εκκλησία της Βουλής των Kοινοτήτων, όπως αποκαλείται, ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα από Bενεδικτίνους μοναχούς.
St Margaret's Church | Westminster Abbey
Βγήκαμε στην St. Margaret΄s Street, στην πίσω πλευρά του Αβαείου,
ενώ απέναντι εκτείνεται το παλάτι, το τρίτο UNECSO Μνημείο.
Στην Parliament Square στέκεται το άγαλμα του Winston Churchill.
Μόλις περάσαμε το Big Ben, στο ξεκίνημα της γέφυρας Westminster, στρίψαμε αριστερά και σε 5 λεπτά φτάσαμε στο Westminster Pier, απ΄ όπου θα πάρουμε το ferry της γραμμής για το Greenwich.
Tα δρομολόγια εκτελούνται από την mbna Thames Clippers και το εισιτήριο κοστίζει 9,60 λίρες η μονή διαδρομή. Για τους κατόχους Travel ή Oyster cards το αντίτιμο είναι 6,40 λίρες η μονή διαδρομή.
Μπήκαμε στο ferry το οποίο δεν είχε ακόμα πολύ κόσμο και στην αρχή καθίσαμε μέσα.
Όταν όμως ξεκινήσαμε βγήκαμε έξω, στο πίσω μέρος αφού δεν έκανε κρύο, για να απολαύσουμε καλύτερα τη θέα και τη διαδρομή. Όλο το Λονδίνο άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Μια διαφορετική οπτική επαφή με όλα τα αξιοθέατα και τις διαδρομές που είχαμε ήδη κάνει. Τελικά ήταν πολύ σωστή επιλογή να κάνουμε αυτήν την εξόρμηση με το καραβάκι, προς το τέλος του ταξιδιού, αφού είχαμε ολοκληρώσει όλες τις διαδρομές που είχαμε στο πρόγραμμά μας, γιατί έτσι ξαναβλέπαμε όλα τα γνώριμα πλέον μέρη της παραποτάμιας βόλτας μας, από την πλευρά του ποταμού αυτήν τη φορά.
Αφήνοντας πίσω μας το London Eye
την Tate Modern
τον St. Paul και τη Millennium Bridge
την Anchor Pub
το Winchester Wharf
το Golden Hind
τον Shard
το London Bridge Hospital
το Belfast
την Hey΄s Galleria
Φτάνοντας στην Tower Bridge
στο City Hall
στο Tower Pier
στον Tower of London
Περνώντας κάτω από την Tower Bridge
Αφήνοντας πίσω μας την Tower Bridge
το Concordia Wharf
Γκαζώνουμε μέχρι την επόμενη στάση
το Columbia wharf
Στάση στο Canary Wharf. Άλλος για τη βάρκα μας…...
Φτάσαμε στο Greenwich Pier
Έτοιμοι για αποβίβαση
Το πρώτο καταπληκτικό αξιοθέατο που συναντήσαμε δεν ήταν άλλο από το διάσημο ιστιοφόρο πλοίο Cutty Sark. Το Bρετανικό ιστιοφόρο πλοίο, κατασκευασμένο το 1869, ήταν ένα από τα τελευταία πλοία που κατασκευάστηκαν και ένα από τα πιο γρήγορα, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για μεταφορά τσαγιού. Όμως το άνοιγμα της διώρυγας του Σουέζ σήμαινε, ότι τα ατμόπλοια έκαναν πλέον μια πολύ πιο σύντομη διαδρομή προς την Κίνα, για τη μεταφορά του τσαγιού. Έτσι το Cutty Sark, μετά από λίγα χρόνια στο εμπόριο τσαγιού, πέρασε στη συνέχεια στο εμπόριο μαλλιού από την Αυστραλία.
Οι βελτιώσεις όμως στην τεχνολογία του ατμού σημαίνουν ότι σταδιακά τα ατμόπλοια ήρθαν επίσης να κυριαρχήσουν και στη μεγαλύτερη ιστιοδρομική διαδρομή προς την Αυστραλία. Οπότε το πλοίο πουλήθηκε στην Πορτογαλική Εταιρεία Ferreira & Co το 1895 και μετονομάστηκε σε Ferreira. Το 1922 αγοράστηκε από τον συνταξιούχο καπετάνιο Wilfred Dowman, ο οποίος το χρησιμοποίησε ως εκπαιδευτικό πλοίο, που λειτουργούσε από το Falmouth της Kορνουάλης. Μετά τον θάνατό του, το πλοίο μεταφέρθηκε στο Κολέγιο Ναυτικής εκπαίδευσης του Τάμεση, όπου έγινε βοηθητικό εκπαιδευτικό σκάφος. Στη συνέχεια έπαψε να είναι χρήσιμο και μεταφέρθηκε στη μόνιμη αποβάθρα του Greenwich για δημόσια προβολή.
H μέγιστη καταγραφείσα ταχύτητα για το Cutty Sark ήταν 17,5 κόμβοι (32,4 Km/h). Η ταχύτητα ενός ιστιοφόρου σκάφους, δεν είναι τόσο απλή όσο ενός ατμόπλοιου καθώς οι άνεμοι ποικίλουν, αλλά επίσης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από την ικανότητα του καπετάνιου και του πληρώματος. Η μέγιστη καταγεγραμμένη απόσταση, σε 24 ώρες, ήταν 363 ναυτικά μίλια (672 Km ή 418 μίλια).
Στο πρώτο του ταξίδι το Cutty Shark αντιμετώπισε σημαντικό ανταγωνισμό από τα ατμόπλοια. Η διαδρομή από την Άπω Ανατολή στο Λονδίνο, αλλά και σε πολλά άλλα Ευρωπαϊκά λιμάνια μέσω της διώρυγας του Σουέζ, ήταν μικρότερη κατά 3.300 χιλιόμετρα, σε σύγκριση με την ιστιοπλοΐα γύρω από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Ενώ ήταν δυνατόν ένα ρυμουλκό να τραβήξει ένα ιστιοφόρο σκάφος μέσω του καναλιού, αυτό ήταν δύσκολο και ακριβό. Επιπλέον το ασφάλιστρο για ένα φορτίο τσαγιού σε ένα ατμόπλοιο ήταν σημαντικά μικρότερο απ΄ ότι για ένα ιστιοφόρο σκάφος. Το Cutty Sark ήταν το ταχύτερο πλοίο στο εμπόριο μαλλιού για 10 χρόνια. Τελικά τα ατμόπλοια άρχισαν να κυριαρχούν και στο εμπόριο μαλλιού.
Cutty Sark
Δίπλα στο ιστιοφόρο Cutty Sark εκτείνεται το Old Royal Naval College και το Royal College Chapel. Το Βασιλικό Ναυτικό Κολέγιο ήταν ένα Εκπαιδευτικό Ίδρυμα το οποίο παρείχε μαθήματα σε ναυτικούς αξιωματικούς. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το Κολέγιο αύξησε τον αριθμό των αξιωματικών και των δύο φύλων που εκπαιδεύτηκαν και περίπου 35.000 άνδρες και γυναίκες αποφοίτησαν. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου το Κολέγιο ιδρύθηκε σε κτίρια που σχεδιάστηκαν από τον Sir Christopher Wren. Στη συνέχεια τα κτίρια προορίζονταν να λειτουργήσουν ως το Νοσοκομείο Greenwich.
Μπήκαμε στο εσωτερικό του Μουσείου στο οποίο φιλοξενούνται πολλά ιστορικά αντικείμενα καθώς και αρχαιολογικά ευρήματα από το παλάτι των Tυδώρ. Υπάρχουν πολλά διαδραστικά εκθέματα για παιδιά, γι΄ αυτό και το Μουσείο είχε πολλούς μικρούς επισκέπτες. Στο παρεκκλήσι δεν μπήκαμε.
History Worth Exploring - Old Royal Naval College
Συνεχίσαμε την εξερεύνησή μας μπαίνοντας στο τεράστιο πάρκο Royal Park από αυτήν την επιβλητική είσοδο,
και ακολουθώντας την College Way αμέσως συναντήσαμε τα τεράστια δίδυμα επιβλητικά κτίρια του Old Royal Naval College που αρχικά εδώ λειτουργούσε το Bασιλικό Nοσοκομείο των συνταξιούχων ναυτικών.
Ανάμεσα στα κτίρια του Old Royal Naval College βρίσκεται το Queen΄s House, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κτίρια της χώρας, σημαντικό αρχιτεκτονικά και διάσημο για τους πρώην κατοίκους και τη συλλογή έργων τέχνης. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κτίρια της Βρετανικής αρχιτεκτονικής ιστορίας, το πρώτο συνειδητά κλασικό κτίριο που κατασκευάστηκε στη χώρα. Περιτριγυρίζεται από μια έκταση 500 εκταρίων και είναι ένα μικρό παλάτι, το οποίο η UNESCO κατέταξε στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Είναι το πρώτο έργο Ιταλικής αρχιτεκτονικής που εισήχθη στο Ηνωμένο Βασίλειο. Χτίστηκε το 1616 και σήμερα είναι ένα είδος Μουσείου με πίνακες, με ιδιαίτερα δωμάτια, με πορτρέτα Βρετανών βασιλιάδων κ.α.
Αμέσως μετά το Queen΄s House εκτείνεται το National Maritime Museum, το κορυφαίο Ναυτικό Μουσείο. Μπορεί να είναι και το μεγαλύτερο Μουσείο του είδους του στον κόσμο.
Τα ιστορικά κτίρια αποτελούν μέρος του θαλάσσιου χώρου της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Greenwich και σε αυτά ενσωματώνονται επίσης, το Bασιλικό Αστεροσκοπείο και το Queen΄s House. Το Mουσείο έχει τις πιο σημαντικές συλλογές της ιστορίας της Βρετανίας στη θάλασσα και περιλαμβάνει περισσότερα από 2 εκατομμύρια αντικείμενα όπως: επιστημονικά όργανα, όργανα πλοήγησης, χάρτες, χειρόγραφα, πορτρέτα Καπετάνιων και Ναυάρχων και πολλά άλλα. Υπάρχει εκτεταμένη συλλογή με τον τίτλο Nelson Navy Nation, η οποία εξιστορεί την ένδοξη πορεία του Ναυάρχου Nelson μέχρι την ήττα του Ναπολέοντα κατά τη μάχη του Τrafalgar, όταν τραυματίστηκε θανάσιμα.
National Maritime Museum
Στην αίθουσα Ahoy υπάρχει ένα μοντέλο καταστρώματος,
ένα ολόκληρο "χρυσό πλοίο",
ένα διαστημικό σκάφος,
μια μηχανή με τον τροχό του πλοίου,
αλλά και οι φιγούρες ναυτικών και πειρατών.
Στο πίσω μέρος του κτιρίου (που βλέπει στο πάρκο) υπάρχει αντίγραφο του πλοίου του Nelson μέσα σε ένα τεράστιο μπουκάλι.
Πίσω από όλα τα κτίρια απλώνεται το τεράστιο και καταπράσινο πάρκο του Greenwich με πολλά μονοπάτια και διαδρομές για μακριές, ατελείωτες βόλτες αλλά και ποδηλατάδες.
Ακολουθώντας την απότομη αυτή ανηφόρα μαζί με πλήθος κόσμου
φτάσαμε στην κορυφή του λόφου όπου δεσπόζει το Royal Observatory, άλλο ένα έργο του Christopher Wren. Στο εσωτερικό του κτιρίου υπάρχει χαραγμένος στο ξύλινο πάτωμα ο Πρώτος Μεσημβρινός με γεωγραφικό μήκος ΟΟο ΟΟ΄ ο οποίος ορίστηκε το 1851.
Πριν όμως μπούμε στο εσωτερικό του κτιρίου θα θαυμάσουμε την εξαιρετική πανοραμική θέα που προσφέρει ο λόφος σε όλο το καταπράσινο πάρκο, στο Queen΄s House και τα υπόλοιπα εμβληματικά κτίρια, αλλά και στους ουρανοξύστες του Canary Wharf και του City.
Μπήκαμε στο εσωτερικό του Αστεροσκοπείου το οποίο αποτελεί ένα από τα ιστορικότερα Αστεροσκοπεία του κόσμου και το ωραιότερο Αγγλικό.
Ιδρύθηκε το 1675 από τον Βασιλιά Κάρολο Β΄, λίγα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο του Λονδίνου, του οποίου ο θεμέλιος λίθος τέθηκε στις 10 Αυγούστου εκείνου του έτους. Σήμερα δεν υφίσταται ως επιστημονικός οργανισμός ή ίδρυμα, αφού διαλύθηκε το 1998, μετά τη μεταφορά των αστρονομικών οργάνων στο Αστεροσκοπείο του Sassex. Το Αστεροσκοπείο ήταν η πρώτη οικοδομή που ανεγέρθη με αποκλειστικό σκοπό την επιστημονική έρευνα στη Μεγάλη Βρετανία.
Δύο ρολόγια εγκαταστάθηκαν στην Οκταγωνική Αίθουσα, το κύριο δωμάτιο του Αστεροσκοπείου, σε ύψος 6 μέτρων. Ο σχεδιασμός τους ήταν ασυνήθιστος, με εκκρεμές μήκους 3,95 μέτρων το καθένα, τοποθετημένα πάνω από τις πλάκες των ρολογιών. Τα εκκρεμή αυτά είχαν περίοδο 4 sec και ακρίβεια 7 sec/ημέρα που ήταν κατόρθωμα χωρίς προηγούμενο. Σήμερα υπάρχουν πολλά ρολόγια στις διάφορες αίθουσες του Μουσείου.
Επί αιώνες οι Βρετανοί αστρονόμοι χρησιμοποίησαν το Βασιλικό Αστεροσκοπείο ως βάση για μετρήσεις. Ο Πρώτος Μεσημβρινός (γνωστός και ως Μεσημβρινός του Greenwich) ορίστηκε το 1851 και υιοθετήθηκε σε ένα διεθνές συνέδριο του 1884. Επί πολλές δεκαετίες σημειωνόταν με μια μπρούντζινη λωρίδα,
η οποία ξεκινά από το εσωτερικό του κτιρίου, ακριβώς κάτω από το μεγάλο αυτό τηλεσκόπιο
και στη συνέχεια εκτείνεται έξω, στην αυλή.
Η αρχική μπρούτζινη λωρίδα της αυλής αναβαθμίστηκε σε μια λωρίδα από ανοξείδωτο χάλυβα.
Την εποχή που το Greenwich ήταν ενεργό Αστεροσκοπείο, οι γεωγραφικές συντεταγμένες αναφέρονταν σε ένα τοπικό σφαιροειδές, το datum, του οποίου η επιφάνεια οριζόταν με βάση την τοπική μέση στάθμη της θάλασσας. Αρκετά τέτοια γεωειδή χρησιμοποιούνταν σε όλον τον κόσμο και το καθένα βασιζόταν σε διαφορετικό σφαιροειδές, καθώς η μέση στάθμη της θάλασσας αποκλίνει μέχρι και 100 μέτρα. Τα σύγχρονα γεωδαιτικά συστήματα αναφοράς χρησιμοποιούν ένα ενιαίο γεωκεντρικό σφαιροειδές. Η μετάβαση από τα πολλά στο ένα παγκόσμιο σφαιροειδές προκάλεσε τη μετατόπιση όλων των γεωγραφικών συντεταγμένων κατά πολλά μέτρα. Σε μερικές περιπτώσεις πάνω από 400.
Ο Πρώτος Μεσημβρινός αυτών των συστημάτων, των σύγχρονων δηλαδή, απέχει περί τα 100 μέτρα ανατολικά από τον αστρονομικό μεσημβρινό του Greenwich, που αναπαριστά η μεταλλική λωρίδα. O μέσος χρόνος Greenwich (GMT) βασιζόταν κάποτε σε αστρονομικές παρατηρήσεις προσδιορισμού του χρόνου που γίνονταν στο Αστεροσκοπείο του Greenwich ως το 1954. Mετά o GMT προσδιοριζόταν από παρατηρήσεις που γίνονταν σε άλλα Αστεροσκοπεία. Ο GMT ονομάζεται πλέον επισήμως, Παγκόσμιος Χρόνος (UT), και αστρονομικά υπολογίζεται από παρατηρήσεις εξωγαλαξιακών ραδιοπηγών.
Το ρολόι της πύλης Shepherd, έξω από την πύλη του Αστεροσκοπείου, αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα δείγματα ηλεκτρικού ρολογιού.
Ανεβήκαμε και στον θόλο όπου βρίσκεται επίσης ένα πολύ μεγάλο τηλεσκόπιο.
Βγαίνοντας από το Αστεροσκοπείο δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στην υπέροχη θέα και πήραμε μερικές ακόμη φωτογραφίες του Πάρκου και των ουρανοξυστών του Canary Wharf.
Ξεκουραστήκαμε για λίγο στα παγκάκια έξω από το Royal Observatory
και συνεχίσαμε με το υπέροχο κατακόκκινο κτίριο Peter Harrison Planetarium.
Στην είσοδο μας καλωσόρισε το αρχαιότερο αντικείμενο του κόσμου.
Περιηγηθήκαμε στις διάφορες αίθουσες του κτιρίου στις οποίες υπάρχει όλη η ιστορία της γέννησης του Σύμπαντος. Σε μια αίθουσα σαν μικρό θέατρο υπάρχουν προβολές για το πώς γεννιούνται τα αστέρια και οι πλανήτες, για τη θέση μας στο σύμπαν, αλλά και για τις παρατηρήσεις των αστρονόμων, οι οποίοι καλούνται να ξεδιπλώσουν τα μυστήρια του κόσμου μας.
Παρακολουθήσαμε πώς σχηματίστηκε το Σύμπαν, από το Big Bang έως τώρα, πώς το Σύμπαν επεκτάθηκε και πώς σχηματίστηκε το Ηλιακό μας σύστημα. Πάρα πολύ ενδιαφέροντα και διαδραστικά πράγματα συμβαίνουν μέσα σε αυτό το υπέροχο κτίριο.
Royal Observatory
Κατηφορίσαμε τον λόφο και κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο επίπεδο και καταπράσινο Πάρκο, καταλήγοντας στη συνέχεια στον κεντρικό δρόμο, King William Walk.
Πανέμορφα σπίτια και μαγαζιά πλαισιώνουν αυτόν τον δρόμο και πολύς κόσμος πηγαινοέρχεται ασταμάτητα. Eίναι Κυριακή οπότε Bρετανοί και τουρίστες έχουν ξεχυθεί στα εστιατόρια και τα καφέ της πόλης και γεμίζουν ασφυκτικά όλα τα μαγαζιά. Αυτό θα κάνουμε και εμείς σε λίγο, αλλά πρώτα ας γνωρίσουμε την όμορφη πόλη του Greenwich.
Περπατώντας στην οδό Nelson είδαμε την κλειστή αγορά, Greenwich Market, και φυσικά δε χάσαμε την ευκαιρία να την επισκεφθούμε.
Eδώ υπήρχαν πάγκοι με ένα σωρό ποικίλα πράγματα και φυσικά κιόσκια με φαγητό και φρούτα. Μαγνητάκια όμως για τη συλλογή μας δε βρήκαμε. Εδώ τα τουριστικά καταστήματα πωλούν κατά κόρον, ναυτικά είδη: καραβάκια, ιστιοφόρα, πυξίδες και άλλα, όλα σε τσιμπημένες τιμές. Mας άνοιξε η όρεξη με όλες αυτές τις μυρωδιές των φαγητών στην αγορά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε κάπου για φαγητό και ξεκούραση. Βρήκαμε τραπέζι στην King΄s Arms Pub στην King William Walk.
Το μαγαζί ήταν γεμάτο με οικογένειες Άγγλων με μωρά, αλλά και μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά, και στον χώρο επικρατούσε μεγάλη ζωντάνια έως οχλαγωγία θα έλεγα. Ο σερβιτόρος μας ενημέρωσε ότι η αναμονή για την ετοιμασία του γεύματός μας μπορεί να φτάσει και τη μια ώρα, αλλά δεν υπήρχαν άλλες εναλλακτικές λύσεις, οπότε θα αναμέναμε. Η παραγγελία τελικά ήρθε νωρίτερα, το φαγητό ήταν μέτριο, αλλά όχι και χάλια.
Κυρίως όμως ξεκουραστήκαμε και τονωθήκαμε για να συνεχίσουμε τη μέρα μας. Στην πλατεία που βρίσκεται το Cutty Sark ο κόσμος εξακολουθούσε να βρίσκεται σε διαρκή κίνηση και να είναι πολύς.
Μπήκαμε στο κόκκινο σφαιρικό κτίριο με τον θόλο, απ΄ όπου ξεκινάει το Greenwich Foot Tunnel, ένα τούνελ που περνάει κάτω από τον Τάμεση και βγαίνει στην απέναντι πλευρά του ποταμού, στο Isle of Dogs και συγκεκριμένα στο πάρκο Island Gardens.
H σήραγγα αντικατέστησε ένα ακριβό και μερικές φορές αναξιόπιστο πορθμείο που επέτρεπε στους εργαζόμενους που ζουν νότια του Τάμεση να φτάσουν στους χώρους εργασίας τους, στις αποβάθρες και τα ναυπηγεία του Λονδίνου. Το τούνελ άνοιξε στις 4 Αυγούστου 1902. Μέσα στο κόκκινο κτίριο υπάρχει ελικοειδής σκάλα που επιτρέπει την πρόσβαση στους πεζούς στη σήραγγα, αλλά εμείς επιλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε το τεράστιο ασανσέρ για να γλιτώσουμε λίγη κούραση.
Η σήραγγα από χυτοσίδηρο έχει μήκος 370,2 μέτρα, βάθος 15,2 μέτρα και εσωτερική διάμετρο περίπου 2,74 μέτρα.
Το βόρειο άκρο υπέστη βλάβες από βόμβες κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και οι επισκευές περιελάμβαναν μια χοντρή εσωτερική επένδυση από χάλυβα και σκυρόδεμα, η οποία μειώνει σημαντικά τη διάμετρο σε αυτό το σημείο.
Αν και υπάρχουν ταμπέλες που απαγορεύουν τη διέλευση των ποδηλάτων, εμείς είδαμε πολλούς ποδηλάτες να διασχίζουν το τούνελ, άλλοι πάνω στο ποδήλατο, και άλλοι περπατώντας και κυλώντας δίπλα το ποδήλατό τους.
Βγαίνοντας στους Island Gardens μας υποδέχθηκε ένας άλλος καιρός, δηλαδή βροχή! Η αλήθεια είναι ότι πριν περάσουμε το τούνελ o ουρανός στο Greenwich είχε σκοτεινιάσει και μαυρίσει πολύ, αλλά δεν έβρεχε. Τώρα όμως έπρεπε να κάνουμε μερικές μικρές αλλαγές στο πρόγραμμα γιατί η βροχή όλο και δυνάμωνε. Το αρχικό σχέδιο είχε ως εξής: από τον Island Garden Station θα παίρναμε τον υπέργειο σιδηρόδρομο DLR και θα κατεβαίναμε στην επόμενη στάση, Mudchute, για να ξεκινήσουμε από κει τη μεγάλη μας βόλτα στις αποβάθρες του Isle of Dogs.
Συγκεκριμένα θα ξεκινούσαμε από το Millewall Outer Dock, θα περπατούσαμε παράλληλα με την αποβάθρα και θα φτάναμε στην Pepper Street, τον δρόμο-γέφυρα που ενώνει τις δύο αποβάθρες (Millwall Outer Dock και Millwall Inner Dock). H αλλαγή που κάναμε, λόγω βροχής, ήταν να κατέβουμε στο σταθμό Crossharbour, ο οποίος είναι πολύ πιο κοντά στον δρόμο-γέφυρα Pepper Street. Στη θέα δεν άλλαξε κάτι σημαντικό, η διαφορά ήταν στο περπάτημα.
Ο υπέργειος σιδηρόδρομος DLR για αυτήν τη διαδρομή περιλαμβάνεται στην travelcard, οπότε δε χρειάζεται επιπλέον εισιτήριο. Όλη η περιοχή Isle of Dogs ήταν αραιοκατοικημένος βάλτος πριν από την αποστράγγιση και τη φύτευση κατά τον 13ο αιώνα. Μια καταστροφική πλημμύρα έλαβε χώρα το 1488 με αποτέλεσμα η περιοχή να επιστρέψει στην προηγούμενη ελώδη κατάσταση. Αυτή η κατάσταση παρέμεινε μέχρι τον 17ο αιώνα όταν Ολλανδοί μηχανικοί αποστράγγισαν εκ νέου την περιοχή.
Η περιοχή χρησιμοποιήθηκε σαν βοσκότοπος βοοειδών, αλλά κατασκευάστηκαν και πολλοί ανεμόμυλοι στη δυτική πλευρά του νησιού, η οποία ήταν γνωστή με το όνομα Millwall. H αστικοποίηση του νησιού πραγματοποιήθηκε τον 19ο αιώνα, μετά την κατασκευή των αποβαθρών της Δυτικής Ινδίας, η οποία άνοιξε το 1802. Αυτό σηματοδότησε την πιο επιτυχημένη περίοδο της περιοχής, όταν έγινε σημαντικό κέντρο εμπορίου. Οι αποβάθρες μεγάλωναν και λιμενεργάτες εγκαταστάθηκαν στο νησί και μέχρι το 1901 ζούσαν εδώ 21.000 άνθρωποι εξαρτώμενοι σε μεγάλο βαθμό από το εμπόριο.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι αποβάθρες αποτελούσαν βασικό στόχο και ένας αριθμός πολιτών σκοτώθηκε, ενώ προκλήθηκαν εκτεταμένες ζημιές, με πολλές αποθήκες να καταστρέφονται εντελώς και μεγάλο μέρος του συστήματος των αποβαθρών να τίθεται εκτός δράσης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι αποβάθρες έκλεισαν προοδευτικά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄70, με τις τελευταίες της Δυτικής Ινδίας και του Millwall να κλείνουν το 1980. Σήμερα η περιοχή έχει αναπτυχθεί και έχουν δημιουργηθεί γραφεία, εμπορικοί χώροι, νέες κατοικίες και το νησί έχει γίνει μέρος μιας επιχειρησιακής ζώνης.
Μόλις φτάσαμε στην Pepper Street άνοιξαν κυριολεκτικά οι ουρανοί και ένας δυνατός άνεμος άρχισε να φυσάει.
Βρήκαμε καταφύγιο κάτω από την πύλη του δρόμου, κλείσαμε τις ομπρέλες, κρύψαμε τη φωτογραφική μηχανή και περιμέναμε να δούμε αν θα κοπάσει το μπουρίνι….
Πράγματι μέσα σε 10 λεπτά όλα είχαν τελειώσει! Η βροχή σταμάτησε, ο αέρας κόπασε και όλα γαλήνεψαν, καθώς άρχισε να πέφτει το σκοτάδι! Οι ωραιότερες στιγμές του ταξιδιού μόλις είχαν αρχίσει να εκτυλίσσονται μπροστά μας. Μουντάδα, ομίχλη, γκρίζα νερά, μουσκεμένοι στενοί δρόμοι, σχεδόν απουσία ανθρώπινης ύπαρξης, κλασικά τούβλινα οικοδομήματα αλλά και μοντέρνα γυάλινα κτίρια, κίτρινα φωτάκια που δειλά-δειλά άρχισαν να ανάβουν…...πραγματική μαγεία!
Οι ωραιότερες εικόνες που έχω αποτυπώσει στο μυαλό μου από αυτό το ταξίδι είναι αυτές από τις αποβάθρες του Isle of Dogs και τους ουρανοξύστες του Canary Wharf να χάνονται μέσα στην ομίχλη και την υγρασία. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα και φτάσαμε στην πεζογέφυρα South Quay Bridge η οποία ενώνει το Isle of Dogs με το Canary Wharf.
Περνώντας την πεζογέφυρα βρεθήκαμε στο επίσης σχεδόν έρημο από κόσμο Canary Wharf.
Κυριακή και τα πάντα είναι κλειστά, δεν κυκλοφορεί ψυχή, σε αντίθεση με τις καθημερινές που γίνεται πραγματικός πανικός από κόσμο, αφού εδώ εργάζονται χιλιάδες άνθρωποι σε γραφεία και επιχειρήσεις. Στο παρελθόν το Canary Wharf ήταν μια προβλήτα στο λιμάνι του Λονδίνου και ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη της Βρετανίας. Tώρα είναι ένα από τα δύο κύρια οικονομικά κέντρα του Ηνωμένου Βασιλείου, μαζί με το City of London, και περιλαμβάνει μερικά από τα ψηλότερα κτίρια της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένου του δεύτερου ψηλότερου κτιρίου στη Μεγάλη Βρετανία, του One Canada.
Περίπου 105.000 άνθρωποι εργάζονται σε γραφεία και επιχειρήσεις και είναι η έδρα πολλών μεγάλων Τραπεζών αλλά και Επιχειρήσεων και οργανισμών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.
Κάναμε βόλτα στην Cabot Square και θαυμάσαμε τον ουρανοξύστη One Canada, το δεύτερο ψηλότερο κτίριο στο Ηνωμένο Βασίλειο, που περιλαμβάνει 50 ορόφους. Το κτίριο είναι επενδεδυμένο με αυθεντικό ανοξείδωτο χάλυβα και ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του είναι η πυραμίδα, η κορυφή της οποίας είναι 240 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το κτίριο αποτελεί ορόσημο για το Λονδίνο.
Από τον σταθμό Canary Wharf Station πήραμε πάλι τον DLR (ο οποίος κινείται χωρίς μηχανοδηγό) και στον σταθμό Bank στο City αλλάξαμε παίρνοντας το metro με προορισμό τον Oxford Circus Station.
Θέλαμε πάλι Soho, βλέπετε…. Δε φτάναν όλα αυτά τα χιλιόμετρα που είχαμε περπατήσει όλη μέρα, θέλαμε και συνέχεια! Πώς όμως να αντισταθείς σε ένα ακόμη πέρασμα από το Soho! Δε γίνεται, πάλι εδώ λοιπόν….
Τριγυρίσαμε, φάγαμε κάτι σε ένα Pret a Manger και τελικά το πήραμε απόφαση, ότι πρέπει να μαζευτούμε στο ξενοδοχείο. Kαι αύριο μέρα είναι! Έχουμε ακόμα...
Σήμερα έχει πρωινή βόλτα στο Westminster και στη συνέχεια θα ακολουθήσει το highlight αυτού του ταξιδιού, δηλαδή η βαρκάδα στον Τάμεση με προορισμό το Greenwich. Eκεί θα επισκεφθούμε το Αστεροσκοπείο, θα κάνουμε βόλτα στο πάρκο και την πόλη, και στη συνέχεια θα εξερευνήσουμε μια περιοχή που πριν καν την επισκεφθώ, έχω την πεποίθηση ότι θα με συναρπάσει, αφού αποτελεί το δεύτερο οικονομικό κέντρο του Λονδίνου και περιλαμβάνει μερικά από τα ψηλότερα κτίρια της Ευρώπης. Αναφέρομαι φυσικά στο Canary Wharf.
Έχουμε και σήμερα σύμμαχο τον καιρό, αφού δεν βρέχει, και έτσι ευελπιστώ να συνεχίσει, γιατί σήμερα είναι μια ημέρα ιδιαίτερη και πλούσια σε αξιοθέατα και περιηγήσεις. Μακάρι να εισακουστούν οι επιθυμίες μου και ο καιρός να παραμείνει καλός για να μπορέσουμε να ευχαριστηθούμε την ημερήσια εξόρμησή μας σε έναν προορισμό που μου προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον, ανυπομονησία και λαχτάρα να βρεθώ εκεί. Αυτήν τη φορά, δε θα πάρουμε το metro αλλά το λεωφορείο, για να φτάσουμε στο Westminster και συγκεκριμένα στην Victoria Street απ΄ όπου θα ξεκινήσουμε την πρωινή μας βόλτα. Έτσι θα μπορέσουμε να δούμε, έστω και μέσα από το λεωφορείο, ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της πόλης, αφού η διαδρομή είναι 5 χιλιόμετρα και θα διαρκέσει περίπου μισή ώρα. Θα κινηθούμε παράλληλα με το Hyde Park, βλέποντας έστω και από μακριά τους Italian Gardens, και στη συνέχεια διατρέχοντας την Grosvenor Pl, θα δούμε τους κήπους του παλατιού Buckingham και το κτίριο που στεγάζονται οι βασιλικοί στάβλοι, the Royal Mews.
Η περιήγηση ξεκίνησε από τον Westminster Cathedral στην Victoria Street, το μεγαλύτερο καθολικό εκκλησιαστικό κτίριο στην Αγγλία και την Ουαλία και έδρα του Αρχιεπισκόπου του Westminster, ένα αριστούργημα σε νεοβυζαντινό στυλ, με ριγέ τούβλα και πέτρα, σε ένα περίπλοκο μοτίβο συγκόλλησης. Δυστυχώς όμως ο ναός ήταν κλειστός για να μπορέσουμε να επισκεφθούμε το εσωτερικό του.
Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το εμπορικό κέντρο Cardinal Place, ένα γυάλινο μεγαθήριο. Aμέσως μετά ορθώνεται το Victoria Palace Theatre, απέναντι από τον σταθμό τρένων Victoria. Το θέατρο άρχισε τη ζωή του ως μια μικρή αίθουσα συναυλιών, πάνω από τους στάβλους ενός μικρού ξενοδοχείου και ταβέρνας, που χτίστηκε το 1832. O ιδιοκτήτης Jonh Moy διεύρυνε το κτίριο και μέχρι το 1850 έγινε γνωστό ως Moy΄s Music Hall. Αργότερα άλλαξε ιδιοκτήτη, ανακαινίστηκε και μετονομάστηκε σε Royal Standard Music Hall.
Το κτίριο αυτό κατεδαφίστηκε και ξαναχτίστηκε στα πλαίσια μιας γενικής επέκτασης της περιοχής όταν ο σταθμός τρένων Victoria έγινε συγκοινωνιακός κόμβος. Το 1910 κατεδαφίστηκε άλλη μια φορά, για να ανοίξει τελικά ξανά στη θέση που βρίσκεται σήμερα, στις 6 Νοεμβρίου του 1911, με το όνομα Victoria Palace διατηρώντας τη μουσική παράδοση του Royal Standard Music Hall και παρουσιάζοντας ποικίλες παραστάσεις. Μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 1980 το θέατρο άρχισε να συνδέεται πλήρως με το μουσικό θέατρο. Ένα επιχρυσωμένο άγαλμα της μπαλαρίνας Άννα Πάβλοβα είναι τοποθετημένο στην κορυφή του θεάτρου.
Τι κρίμα που έξω από τον σταθμό τρένων Victoria αλλά και το θέατρο γίνονται εκτεταμένα έργα και ασχημαίνει τόσο πολύ αυτό το όμορφο και ιστορικό κομμάτι της πόλης. Τα έργα βέβαια γίνονται πάντα για την καλυτέρευση και την αναβάθμιση των κτιρίων ή των δρόμων μιας πόλης, αλλά όσο να΄ ναι για τους επισκέπτες δεν αποτελούν και το καλύτερο θέαμα.
Πάνω στη νησίδα, στη διασταύρωση των οδών Vauxhall Bridge Road και της οδού Victoria, στέκεται ο Little Ben, ο μικρός μαύρος πύργος ρολογιών από χυτοσίδηρο. Το σχέδιο μιμείται τον γνωστό Big Ben και είναι μια χειρονομία Γαλλοβρετανικής φιλίας.
Ο Victoria Station είναι κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός και συνδέεται με τον σταθμό του υπογείου σιδηροδρόμου. Βρίσκεται στη ζώνη 1 της Travelcard και της Oyster και είναι ένας από τους πλέον πολυσύχναστους σταθμούς στο Λονδίνο.
Συνεχίζουμε να περπατάμε στην Victoria Street συναντώντας δεξιά μας το πολυκατάστημα House of Fraser, και αριστερά μας το επίσης τεράστιο γυάλινο Westminster City Hall, έδρα του δημοτικού συμβουλίου του Westminster.
Ρίχνω το βλέμμα σε ένα μικρό στενάκι και βλέπω έναν πολύ ιδιαίτερο συνδυασμό, το κλασικό με το μοντέρνο. Κόκκινα κλασικά κτίρια και ένα γλυπτό μοντέρνας τέχνης να κοσμεί το μικρό άπλωμα.
Στη γωνία των οδών Victoria Street και Buckingham Gate, στη σκιά των τεράστιων μοντέρνων γυάλινων κτιρίων στέκεται η Pub Albert, χωρίς να πτοείται καθόλου από τα μεγαθήρια που της κρύβουν ακόμη και τον ήλιο.
Εξακολουθεί να λειτουργεί και είναι πανέμορφη. Όταν είδα αυτό το σκηνικό, δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ήρθε αμέσως στον νου το παιδικό τραγουδάκι που λέει: - “Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό”? Εγώ θα το παραφράσω και θα πω: - “Πού πας βρε Pub-άκι μες τον χαμό”?
Όταν η Victoria Street τελειώνει και γίνεται Broad Sanctuary αυτό σημαίνει ότι έχουμε φτάσει στην καρδιά του Westminster, όπου βρίσκονται, όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Πρώτο το Westminster Abbey, ανεξάρτητη εκκλησία, η οποία αποτελεί τόπο στέψης των βασιλιάδων του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά και τελευταία διαμονή του σκηνώματός τους.
Είναι Γοτθικού ρυθμού στα δυτικά των Ανακτόρων. Βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Βασιλικού Οίκου της Αγγλίας. Από το 1450 μέχρι και το 1550 υπήρξε Καθεδρικός Ναός. Ο σημερινός Ναός άρχισε να κατασκευάζεται από τον Ερρίκο Γ΄ το 1245, ως τόπος ταφής του. Αρχικά χτίστηκε από τους Βενεδικτίνους μοναχούς ως τόπος λατρείας του Αγίου Πέτρου.
Εντός του Αβαείου εκτίθεται ανεκτίμητης αξίας θησαυρός με έργα τέχνης χρονολογούμενα από τον 12ο αιώνα. Άλλα διάσημα εκθέματα είναι το άγαλμα της Παναγίας με το θείο βρέφος και ο τάφος του Άγνωστου Στρατιώτη. Εδώ έγινε και ο βασιλικός γάμος του πρίγκιπα William και της Kate Middleton.
A royal church | Westminster Abbey
Απέναντι από τη δυτική είσοδο του Αβαείου υψώνεται η στήλη Crimea and Indian Mutiny Memorial, μια ψηλή μαρμάρινη και πέτρινη στήλη του 1861, η οποία μνημονεύει τους πρώην μαθητές της σχολής του Westminster που έχασαν τη ζωή τους στον Κριμαϊκό πόλεμο 1854-56 και τον Ινδικό πόλεμο 1857-58. Στην κορυφή στέκεται το άγαλμα του Αγίου Γεωργίου που σκοτώνει τον δράκο. Τέσσερα λιοντάρια κοσμούν τη βάση της στήλης.
Στρέφω το βλέμμα μου απέναντι, στη γωνία των οδών Tothill και Storey΄s Gate, και θαυμάζω το επιβλητικό κτίριο Methodist Central Hall, έναν χώρο πολλαπλών χρήσεων. Aποτελεί κυρίως εκκλησία Mεθοδιστών αλλά και συνεδριακό κέντρο. Xρησιμοποιείται επίσης ως αίθουσα τέχνης αλλά στεγάζονται και γραφεία. Εδώ υπάρχουν και αίθουσες συνεδρίων και σεμιναρίων.
Δίπλα στο Αβαείο βρίσκεται η St. Margaret΄s Church, το δεύτερο Μνημείο που ανήκει στην Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά της UNESCO. H ενοριακή εκκλησία της Βουλής των Kοινοτήτων, όπως αποκαλείται, ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα από Bενεδικτίνους μοναχούς.
St Margaret's Church | Westminster Abbey
Βγήκαμε στην St. Margaret΄s Street, στην πίσω πλευρά του Αβαείου,
ενώ απέναντι εκτείνεται το παλάτι, το τρίτο UNECSO Μνημείο.
Στην Parliament Square στέκεται το άγαλμα του Winston Churchill.
Μόλις περάσαμε το Big Ben, στο ξεκίνημα της γέφυρας Westminster, στρίψαμε αριστερά και σε 5 λεπτά φτάσαμε στο Westminster Pier, απ΄ όπου θα πάρουμε το ferry της γραμμής για το Greenwich.
Tα δρομολόγια εκτελούνται από την mbna Thames Clippers και το εισιτήριο κοστίζει 9,60 λίρες η μονή διαδρομή. Για τους κατόχους Travel ή Oyster cards το αντίτιμο είναι 6,40 λίρες η μονή διαδρομή.
Μπήκαμε στο ferry το οποίο δεν είχε ακόμα πολύ κόσμο και στην αρχή καθίσαμε μέσα.
Όταν όμως ξεκινήσαμε βγήκαμε έξω, στο πίσω μέρος αφού δεν έκανε κρύο, για να απολαύσουμε καλύτερα τη θέα και τη διαδρομή. Όλο το Λονδίνο άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Μια διαφορετική οπτική επαφή με όλα τα αξιοθέατα και τις διαδρομές που είχαμε ήδη κάνει. Τελικά ήταν πολύ σωστή επιλογή να κάνουμε αυτήν την εξόρμηση με το καραβάκι, προς το τέλος του ταξιδιού, αφού είχαμε ολοκληρώσει όλες τις διαδρομές που είχαμε στο πρόγραμμά μας, γιατί έτσι ξαναβλέπαμε όλα τα γνώριμα πλέον μέρη της παραποτάμιας βόλτας μας, από την πλευρά του ποταμού αυτήν τη φορά.
Αφήνοντας πίσω μας το London Eye
την Tate Modern
τον St. Paul και τη Millennium Bridge
την Anchor Pub
το Winchester Wharf
το Golden Hind
τον Shard
το London Bridge Hospital
το Belfast
την Hey΄s Galleria
Φτάνοντας στην Tower Bridge
στο City Hall
στο Tower Pier
στον Tower of London
Περνώντας κάτω από την Tower Bridge
Αφήνοντας πίσω μας την Tower Bridge
το Concordia Wharf
Γκαζώνουμε μέχρι την επόμενη στάση
το Columbia wharf
Στάση στο Canary Wharf. Άλλος για τη βάρκα μας…...
Φτάσαμε στο Greenwich Pier
Έτοιμοι για αποβίβαση
Το πρώτο καταπληκτικό αξιοθέατο που συναντήσαμε δεν ήταν άλλο από το διάσημο ιστιοφόρο πλοίο Cutty Sark. Το Bρετανικό ιστιοφόρο πλοίο, κατασκευασμένο το 1869, ήταν ένα από τα τελευταία πλοία που κατασκευάστηκαν και ένα από τα πιο γρήγορα, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για μεταφορά τσαγιού. Όμως το άνοιγμα της διώρυγας του Σουέζ σήμαινε, ότι τα ατμόπλοια έκαναν πλέον μια πολύ πιο σύντομη διαδρομή προς την Κίνα, για τη μεταφορά του τσαγιού. Έτσι το Cutty Sark, μετά από λίγα χρόνια στο εμπόριο τσαγιού, πέρασε στη συνέχεια στο εμπόριο μαλλιού από την Αυστραλία.
Οι βελτιώσεις όμως στην τεχνολογία του ατμού σημαίνουν ότι σταδιακά τα ατμόπλοια ήρθαν επίσης να κυριαρχήσουν και στη μεγαλύτερη ιστιοδρομική διαδρομή προς την Αυστραλία. Οπότε το πλοίο πουλήθηκε στην Πορτογαλική Εταιρεία Ferreira & Co το 1895 και μετονομάστηκε σε Ferreira. Το 1922 αγοράστηκε από τον συνταξιούχο καπετάνιο Wilfred Dowman, ο οποίος το χρησιμοποίησε ως εκπαιδευτικό πλοίο, που λειτουργούσε από το Falmouth της Kορνουάλης. Μετά τον θάνατό του, το πλοίο μεταφέρθηκε στο Κολέγιο Ναυτικής εκπαίδευσης του Τάμεση, όπου έγινε βοηθητικό εκπαιδευτικό σκάφος. Στη συνέχεια έπαψε να είναι χρήσιμο και μεταφέρθηκε στη μόνιμη αποβάθρα του Greenwich για δημόσια προβολή.
H μέγιστη καταγραφείσα ταχύτητα για το Cutty Sark ήταν 17,5 κόμβοι (32,4 Km/h). Η ταχύτητα ενός ιστιοφόρου σκάφους, δεν είναι τόσο απλή όσο ενός ατμόπλοιου καθώς οι άνεμοι ποικίλουν, αλλά επίσης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από την ικανότητα του καπετάνιου και του πληρώματος. Η μέγιστη καταγεγραμμένη απόσταση, σε 24 ώρες, ήταν 363 ναυτικά μίλια (672 Km ή 418 μίλια).
Στο πρώτο του ταξίδι το Cutty Shark αντιμετώπισε σημαντικό ανταγωνισμό από τα ατμόπλοια. Η διαδρομή από την Άπω Ανατολή στο Λονδίνο, αλλά και σε πολλά άλλα Ευρωπαϊκά λιμάνια μέσω της διώρυγας του Σουέζ, ήταν μικρότερη κατά 3.300 χιλιόμετρα, σε σύγκριση με την ιστιοπλοΐα γύρω από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Ενώ ήταν δυνατόν ένα ρυμουλκό να τραβήξει ένα ιστιοφόρο σκάφος μέσω του καναλιού, αυτό ήταν δύσκολο και ακριβό. Επιπλέον το ασφάλιστρο για ένα φορτίο τσαγιού σε ένα ατμόπλοιο ήταν σημαντικά μικρότερο απ΄ ότι για ένα ιστιοφόρο σκάφος. Το Cutty Sark ήταν το ταχύτερο πλοίο στο εμπόριο μαλλιού για 10 χρόνια. Τελικά τα ατμόπλοια άρχισαν να κυριαρχούν και στο εμπόριο μαλλιού.
Cutty Sark
Δίπλα στο ιστιοφόρο Cutty Sark εκτείνεται το Old Royal Naval College και το Royal College Chapel. Το Βασιλικό Ναυτικό Κολέγιο ήταν ένα Εκπαιδευτικό Ίδρυμα το οποίο παρείχε μαθήματα σε ναυτικούς αξιωματικούς. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το Κολέγιο αύξησε τον αριθμό των αξιωματικών και των δύο φύλων που εκπαιδεύτηκαν και περίπου 35.000 άνδρες και γυναίκες αποφοίτησαν. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου το Κολέγιο ιδρύθηκε σε κτίρια που σχεδιάστηκαν από τον Sir Christopher Wren. Στη συνέχεια τα κτίρια προορίζονταν να λειτουργήσουν ως το Νοσοκομείο Greenwich.
Μπήκαμε στο εσωτερικό του Μουσείου στο οποίο φιλοξενούνται πολλά ιστορικά αντικείμενα καθώς και αρχαιολογικά ευρήματα από το παλάτι των Tυδώρ. Υπάρχουν πολλά διαδραστικά εκθέματα για παιδιά, γι΄ αυτό και το Μουσείο είχε πολλούς μικρούς επισκέπτες. Στο παρεκκλήσι δεν μπήκαμε.
History Worth Exploring - Old Royal Naval College
Συνεχίσαμε την εξερεύνησή μας μπαίνοντας στο τεράστιο πάρκο Royal Park από αυτήν την επιβλητική είσοδο,
και ακολουθώντας την College Way αμέσως συναντήσαμε τα τεράστια δίδυμα επιβλητικά κτίρια του Old Royal Naval College που αρχικά εδώ λειτουργούσε το Bασιλικό Nοσοκομείο των συνταξιούχων ναυτικών.
Ανάμεσα στα κτίρια του Old Royal Naval College βρίσκεται το Queen΄s House, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κτίρια της χώρας, σημαντικό αρχιτεκτονικά και διάσημο για τους πρώην κατοίκους και τη συλλογή έργων τέχνης. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κτίρια της Βρετανικής αρχιτεκτονικής ιστορίας, το πρώτο συνειδητά κλασικό κτίριο που κατασκευάστηκε στη χώρα. Περιτριγυρίζεται από μια έκταση 500 εκταρίων και είναι ένα μικρό παλάτι, το οποίο η UNESCO κατέταξε στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Είναι το πρώτο έργο Ιταλικής αρχιτεκτονικής που εισήχθη στο Ηνωμένο Βασίλειο. Χτίστηκε το 1616 και σήμερα είναι ένα είδος Μουσείου με πίνακες, με ιδιαίτερα δωμάτια, με πορτρέτα Βρετανών βασιλιάδων κ.α.
Αμέσως μετά το Queen΄s House εκτείνεται το National Maritime Museum, το κορυφαίο Ναυτικό Μουσείο. Μπορεί να είναι και το μεγαλύτερο Μουσείο του είδους του στον κόσμο.
Τα ιστορικά κτίρια αποτελούν μέρος του θαλάσσιου χώρου της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Greenwich και σε αυτά ενσωματώνονται επίσης, το Bασιλικό Αστεροσκοπείο και το Queen΄s House. Το Mουσείο έχει τις πιο σημαντικές συλλογές της ιστορίας της Βρετανίας στη θάλασσα και περιλαμβάνει περισσότερα από 2 εκατομμύρια αντικείμενα όπως: επιστημονικά όργανα, όργανα πλοήγησης, χάρτες, χειρόγραφα, πορτρέτα Καπετάνιων και Ναυάρχων και πολλά άλλα. Υπάρχει εκτεταμένη συλλογή με τον τίτλο Nelson Navy Nation, η οποία εξιστορεί την ένδοξη πορεία του Ναυάρχου Nelson μέχρι την ήττα του Ναπολέοντα κατά τη μάχη του Τrafalgar, όταν τραυματίστηκε θανάσιμα.
National Maritime Museum
Στην αίθουσα Ahoy υπάρχει ένα μοντέλο καταστρώματος,
ένα ολόκληρο "χρυσό πλοίο",
ένα διαστημικό σκάφος,
μια μηχανή με τον τροχό του πλοίου,
αλλά και οι φιγούρες ναυτικών και πειρατών.
Στο πίσω μέρος του κτιρίου (που βλέπει στο πάρκο) υπάρχει αντίγραφο του πλοίου του Nelson μέσα σε ένα τεράστιο μπουκάλι.
Πίσω από όλα τα κτίρια απλώνεται το τεράστιο και καταπράσινο πάρκο του Greenwich με πολλά μονοπάτια και διαδρομές για μακριές, ατελείωτες βόλτες αλλά και ποδηλατάδες.
Ακολουθώντας την απότομη αυτή ανηφόρα μαζί με πλήθος κόσμου
φτάσαμε στην κορυφή του λόφου όπου δεσπόζει το Royal Observatory, άλλο ένα έργο του Christopher Wren. Στο εσωτερικό του κτιρίου υπάρχει χαραγμένος στο ξύλινο πάτωμα ο Πρώτος Μεσημβρινός με γεωγραφικό μήκος ΟΟο ΟΟ΄ ο οποίος ορίστηκε το 1851.
Πριν όμως μπούμε στο εσωτερικό του κτιρίου θα θαυμάσουμε την εξαιρετική πανοραμική θέα που προσφέρει ο λόφος σε όλο το καταπράσινο πάρκο, στο Queen΄s House και τα υπόλοιπα εμβληματικά κτίρια, αλλά και στους ουρανοξύστες του Canary Wharf και του City.
Μπήκαμε στο εσωτερικό του Αστεροσκοπείου το οποίο αποτελεί ένα από τα ιστορικότερα Αστεροσκοπεία του κόσμου και το ωραιότερο Αγγλικό.
Ιδρύθηκε το 1675 από τον Βασιλιά Κάρολο Β΄, λίγα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο του Λονδίνου, του οποίου ο θεμέλιος λίθος τέθηκε στις 10 Αυγούστου εκείνου του έτους. Σήμερα δεν υφίσταται ως επιστημονικός οργανισμός ή ίδρυμα, αφού διαλύθηκε το 1998, μετά τη μεταφορά των αστρονομικών οργάνων στο Αστεροσκοπείο του Sassex. Το Αστεροσκοπείο ήταν η πρώτη οικοδομή που ανεγέρθη με αποκλειστικό σκοπό την επιστημονική έρευνα στη Μεγάλη Βρετανία.
Δύο ρολόγια εγκαταστάθηκαν στην Οκταγωνική Αίθουσα, το κύριο δωμάτιο του Αστεροσκοπείου, σε ύψος 6 μέτρων. Ο σχεδιασμός τους ήταν ασυνήθιστος, με εκκρεμές μήκους 3,95 μέτρων το καθένα, τοποθετημένα πάνω από τις πλάκες των ρολογιών. Τα εκκρεμή αυτά είχαν περίοδο 4 sec και ακρίβεια 7 sec/ημέρα που ήταν κατόρθωμα χωρίς προηγούμενο. Σήμερα υπάρχουν πολλά ρολόγια στις διάφορες αίθουσες του Μουσείου.
Επί αιώνες οι Βρετανοί αστρονόμοι χρησιμοποίησαν το Βασιλικό Αστεροσκοπείο ως βάση για μετρήσεις. Ο Πρώτος Μεσημβρινός (γνωστός και ως Μεσημβρινός του Greenwich) ορίστηκε το 1851 και υιοθετήθηκε σε ένα διεθνές συνέδριο του 1884. Επί πολλές δεκαετίες σημειωνόταν με μια μπρούντζινη λωρίδα,
η οποία ξεκινά από το εσωτερικό του κτιρίου, ακριβώς κάτω από το μεγάλο αυτό τηλεσκόπιο
και στη συνέχεια εκτείνεται έξω, στην αυλή.
Η αρχική μπρούτζινη λωρίδα της αυλής αναβαθμίστηκε σε μια λωρίδα από ανοξείδωτο χάλυβα.
Την εποχή που το Greenwich ήταν ενεργό Αστεροσκοπείο, οι γεωγραφικές συντεταγμένες αναφέρονταν σε ένα τοπικό σφαιροειδές, το datum, του οποίου η επιφάνεια οριζόταν με βάση την τοπική μέση στάθμη της θάλασσας. Αρκετά τέτοια γεωειδή χρησιμοποιούνταν σε όλον τον κόσμο και το καθένα βασιζόταν σε διαφορετικό σφαιροειδές, καθώς η μέση στάθμη της θάλασσας αποκλίνει μέχρι και 100 μέτρα. Τα σύγχρονα γεωδαιτικά συστήματα αναφοράς χρησιμοποιούν ένα ενιαίο γεωκεντρικό σφαιροειδές. Η μετάβαση από τα πολλά στο ένα παγκόσμιο σφαιροειδές προκάλεσε τη μετατόπιση όλων των γεωγραφικών συντεταγμένων κατά πολλά μέτρα. Σε μερικές περιπτώσεις πάνω από 400.
Ο Πρώτος Μεσημβρινός αυτών των συστημάτων, των σύγχρονων δηλαδή, απέχει περί τα 100 μέτρα ανατολικά από τον αστρονομικό μεσημβρινό του Greenwich, που αναπαριστά η μεταλλική λωρίδα. O μέσος χρόνος Greenwich (GMT) βασιζόταν κάποτε σε αστρονομικές παρατηρήσεις προσδιορισμού του χρόνου που γίνονταν στο Αστεροσκοπείο του Greenwich ως το 1954. Mετά o GMT προσδιοριζόταν από παρατηρήσεις που γίνονταν σε άλλα Αστεροσκοπεία. Ο GMT ονομάζεται πλέον επισήμως, Παγκόσμιος Χρόνος (UT), και αστρονομικά υπολογίζεται από παρατηρήσεις εξωγαλαξιακών ραδιοπηγών.
Το ρολόι της πύλης Shepherd, έξω από την πύλη του Αστεροσκοπείου, αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα δείγματα ηλεκτρικού ρολογιού.
Ανεβήκαμε και στον θόλο όπου βρίσκεται επίσης ένα πολύ μεγάλο τηλεσκόπιο.
Βγαίνοντας από το Αστεροσκοπείο δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στην υπέροχη θέα και πήραμε μερικές ακόμη φωτογραφίες του Πάρκου και των ουρανοξυστών του Canary Wharf.
Ξεκουραστήκαμε για λίγο στα παγκάκια έξω από το Royal Observatory
και συνεχίσαμε με το υπέροχο κατακόκκινο κτίριο Peter Harrison Planetarium.
Στην είσοδο μας καλωσόρισε το αρχαιότερο αντικείμενο του κόσμου.
Περιηγηθήκαμε στις διάφορες αίθουσες του κτιρίου στις οποίες υπάρχει όλη η ιστορία της γέννησης του Σύμπαντος. Σε μια αίθουσα σαν μικρό θέατρο υπάρχουν προβολές για το πώς γεννιούνται τα αστέρια και οι πλανήτες, για τη θέση μας στο σύμπαν, αλλά και για τις παρατηρήσεις των αστρονόμων, οι οποίοι καλούνται να ξεδιπλώσουν τα μυστήρια του κόσμου μας.
Παρακολουθήσαμε πώς σχηματίστηκε το Σύμπαν, από το Big Bang έως τώρα, πώς το Σύμπαν επεκτάθηκε και πώς σχηματίστηκε το Ηλιακό μας σύστημα. Πάρα πολύ ενδιαφέροντα και διαδραστικά πράγματα συμβαίνουν μέσα σε αυτό το υπέροχο κτίριο.
Royal Observatory
Κατηφορίσαμε τον λόφο και κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο επίπεδο και καταπράσινο Πάρκο, καταλήγοντας στη συνέχεια στον κεντρικό δρόμο, King William Walk.
Πανέμορφα σπίτια και μαγαζιά πλαισιώνουν αυτόν τον δρόμο και πολύς κόσμος πηγαινοέρχεται ασταμάτητα. Eίναι Κυριακή οπότε Bρετανοί και τουρίστες έχουν ξεχυθεί στα εστιατόρια και τα καφέ της πόλης και γεμίζουν ασφυκτικά όλα τα μαγαζιά. Αυτό θα κάνουμε και εμείς σε λίγο, αλλά πρώτα ας γνωρίσουμε την όμορφη πόλη του Greenwich.
Περπατώντας στην οδό Nelson είδαμε την κλειστή αγορά, Greenwich Market, και φυσικά δε χάσαμε την ευκαιρία να την επισκεφθούμε.
Eδώ υπήρχαν πάγκοι με ένα σωρό ποικίλα πράγματα και φυσικά κιόσκια με φαγητό και φρούτα. Μαγνητάκια όμως για τη συλλογή μας δε βρήκαμε. Εδώ τα τουριστικά καταστήματα πωλούν κατά κόρον, ναυτικά είδη: καραβάκια, ιστιοφόρα, πυξίδες και άλλα, όλα σε τσιμπημένες τιμές. Mας άνοιξε η όρεξη με όλες αυτές τις μυρωδιές των φαγητών στην αγορά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε κάπου για φαγητό και ξεκούραση. Βρήκαμε τραπέζι στην King΄s Arms Pub στην King William Walk.
Το μαγαζί ήταν γεμάτο με οικογένειες Άγγλων με μωρά, αλλά και μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά, και στον χώρο επικρατούσε μεγάλη ζωντάνια έως οχλαγωγία θα έλεγα. Ο σερβιτόρος μας ενημέρωσε ότι η αναμονή για την ετοιμασία του γεύματός μας μπορεί να φτάσει και τη μια ώρα, αλλά δεν υπήρχαν άλλες εναλλακτικές λύσεις, οπότε θα αναμέναμε. Η παραγγελία τελικά ήρθε νωρίτερα, το φαγητό ήταν μέτριο, αλλά όχι και χάλια.
Κυρίως όμως ξεκουραστήκαμε και τονωθήκαμε για να συνεχίσουμε τη μέρα μας. Στην πλατεία που βρίσκεται το Cutty Sark ο κόσμος εξακολουθούσε να βρίσκεται σε διαρκή κίνηση και να είναι πολύς.
Μπήκαμε στο κόκκινο σφαιρικό κτίριο με τον θόλο, απ΄ όπου ξεκινάει το Greenwich Foot Tunnel, ένα τούνελ που περνάει κάτω από τον Τάμεση και βγαίνει στην απέναντι πλευρά του ποταμού, στο Isle of Dogs και συγκεκριμένα στο πάρκο Island Gardens.
H σήραγγα αντικατέστησε ένα ακριβό και μερικές φορές αναξιόπιστο πορθμείο που επέτρεπε στους εργαζόμενους που ζουν νότια του Τάμεση να φτάσουν στους χώρους εργασίας τους, στις αποβάθρες και τα ναυπηγεία του Λονδίνου. Το τούνελ άνοιξε στις 4 Αυγούστου 1902. Μέσα στο κόκκινο κτίριο υπάρχει ελικοειδής σκάλα που επιτρέπει την πρόσβαση στους πεζούς στη σήραγγα, αλλά εμείς επιλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε το τεράστιο ασανσέρ για να γλιτώσουμε λίγη κούραση.
Η σήραγγα από χυτοσίδηρο έχει μήκος 370,2 μέτρα, βάθος 15,2 μέτρα και εσωτερική διάμετρο περίπου 2,74 μέτρα.
Το βόρειο άκρο υπέστη βλάβες από βόμβες κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και οι επισκευές περιελάμβαναν μια χοντρή εσωτερική επένδυση από χάλυβα και σκυρόδεμα, η οποία μειώνει σημαντικά τη διάμετρο σε αυτό το σημείο.
Αν και υπάρχουν ταμπέλες που απαγορεύουν τη διέλευση των ποδηλάτων, εμείς είδαμε πολλούς ποδηλάτες να διασχίζουν το τούνελ, άλλοι πάνω στο ποδήλατο, και άλλοι περπατώντας και κυλώντας δίπλα το ποδήλατό τους.
Βγαίνοντας στους Island Gardens μας υποδέχθηκε ένας άλλος καιρός, δηλαδή βροχή! Η αλήθεια είναι ότι πριν περάσουμε το τούνελ o ουρανός στο Greenwich είχε σκοτεινιάσει και μαυρίσει πολύ, αλλά δεν έβρεχε. Τώρα όμως έπρεπε να κάνουμε μερικές μικρές αλλαγές στο πρόγραμμα γιατί η βροχή όλο και δυνάμωνε. Το αρχικό σχέδιο είχε ως εξής: από τον Island Garden Station θα παίρναμε τον υπέργειο σιδηρόδρομο DLR και θα κατεβαίναμε στην επόμενη στάση, Mudchute, για να ξεκινήσουμε από κει τη μεγάλη μας βόλτα στις αποβάθρες του Isle of Dogs.
Συγκεκριμένα θα ξεκινούσαμε από το Millewall Outer Dock, θα περπατούσαμε παράλληλα με την αποβάθρα και θα φτάναμε στην Pepper Street, τον δρόμο-γέφυρα που ενώνει τις δύο αποβάθρες (Millwall Outer Dock και Millwall Inner Dock). H αλλαγή που κάναμε, λόγω βροχής, ήταν να κατέβουμε στο σταθμό Crossharbour, ο οποίος είναι πολύ πιο κοντά στον δρόμο-γέφυρα Pepper Street. Στη θέα δεν άλλαξε κάτι σημαντικό, η διαφορά ήταν στο περπάτημα.
Ο υπέργειος σιδηρόδρομος DLR για αυτήν τη διαδρομή περιλαμβάνεται στην travelcard, οπότε δε χρειάζεται επιπλέον εισιτήριο. Όλη η περιοχή Isle of Dogs ήταν αραιοκατοικημένος βάλτος πριν από την αποστράγγιση και τη φύτευση κατά τον 13ο αιώνα. Μια καταστροφική πλημμύρα έλαβε χώρα το 1488 με αποτέλεσμα η περιοχή να επιστρέψει στην προηγούμενη ελώδη κατάσταση. Αυτή η κατάσταση παρέμεινε μέχρι τον 17ο αιώνα όταν Ολλανδοί μηχανικοί αποστράγγισαν εκ νέου την περιοχή.
Η περιοχή χρησιμοποιήθηκε σαν βοσκότοπος βοοειδών, αλλά κατασκευάστηκαν και πολλοί ανεμόμυλοι στη δυτική πλευρά του νησιού, η οποία ήταν γνωστή με το όνομα Millwall. H αστικοποίηση του νησιού πραγματοποιήθηκε τον 19ο αιώνα, μετά την κατασκευή των αποβαθρών της Δυτικής Ινδίας, η οποία άνοιξε το 1802. Αυτό σηματοδότησε την πιο επιτυχημένη περίοδο της περιοχής, όταν έγινε σημαντικό κέντρο εμπορίου. Οι αποβάθρες μεγάλωναν και λιμενεργάτες εγκαταστάθηκαν στο νησί και μέχρι το 1901 ζούσαν εδώ 21.000 άνθρωποι εξαρτώμενοι σε μεγάλο βαθμό από το εμπόριο.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι αποβάθρες αποτελούσαν βασικό στόχο και ένας αριθμός πολιτών σκοτώθηκε, ενώ προκλήθηκαν εκτεταμένες ζημιές, με πολλές αποθήκες να καταστρέφονται εντελώς και μεγάλο μέρος του συστήματος των αποβαθρών να τίθεται εκτός δράσης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι αποβάθρες έκλεισαν προοδευτικά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄70, με τις τελευταίες της Δυτικής Ινδίας και του Millwall να κλείνουν το 1980. Σήμερα η περιοχή έχει αναπτυχθεί και έχουν δημιουργηθεί γραφεία, εμπορικοί χώροι, νέες κατοικίες και το νησί έχει γίνει μέρος μιας επιχειρησιακής ζώνης.
Μόλις φτάσαμε στην Pepper Street άνοιξαν κυριολεκτικά οι ουρανοί και ένας δυνατός άνεμος άρχισε να φυσάει.
Βρήκαμε καταφύγιο κάτω από την πύλη του δρόμου, κλείσαμε τις ομπρέλες, κρύψαμε τη φωτογραφική μηχανή και περιμέναμε να δούμε αν θα κοπάσει το μπουρίνι….
Πράγματι μέσα σε 10 λεπτά όλα είχαν τελειώσει! Η βροχή σταμάτησε, ο αέρας κόπασε και όλα γαλήνεψαν, καθώς άρχισε να πέφτει το σκοτάδι! Οι ωραιότερες στιγμές του ταξιδιού μόλις είχαν αρχίσει να εκτυλίσσονται μπροστά μας. Μουντάδα, ομίχλη, γκρίζα νερά, μουσκεμένοι στενοί δρόμοι, σχεδόν απουσία ανθρώπινης ύπαρξης, κλασικά τούβλινα οικοδομήματα αλλά και μοντέρνα γυάλινα κτίρια, κίτρινα φωτάκια που δειλά-δειλά άρχισαν να ανάβουν…...πραγματική μαγεία!
Οι ωραιότερες εικόνες που έχω αποτυπώσει στο μυαλό μου από αυτό το ταξίδι είναι αυτές από τις αποβάθρες του Isle of Dogs και τους ουρανοξύστες του Canary Wharf να χάνονται μέσα στην ομίχλη και την υγρασία. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα και φτάσαμε στην πεζογέφυρα South Quay Bridge η οποία ενώνει το Isle of Dogs με το Canary Wharf.
Περνώντας την πεζογέφυρα βρεθήκαμε στο επίσης σχεδόν έρημο από κόσμο Canary Wharf.
Κυριακή και τα πάντα είναι κλειστά, δεν κυκλοφορεί ψυχή, σε αντίθεση με τις καθημερινές που γίνεται πραγματικός πανικός από κόσμο, αφού εδώ εργάζονται χιλιάδες άνθρωποι σε γραφεία και επιχειρήσεις. Στο παρελθόν το Canary Wharf ήταν μια προβλήτα στο λιμάνι του Λονδίνου και ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη της Βρετανίας. Tώρα είναι ένα από τα δύο κύρια οικονομικά κέντρα του Ηνωμένου Βασιλείου, μαζί με το City of London, και περιλαμβάνει μερικά από τα ψηλότερα κτίρια της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένου του δεύτερου ψηλότερου κτιρίου στη Μεγάλη Βρετανία, του One Canada.
Περίπου 105.000 άνθρωποι εργάζονται σε γραφεία και επιχειρήσεις και είναι η έδρα πολλών μεγάλων Τραπεζών αλλά και Επιχειρήσεων και οργανισμών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.
Κάναμε βόλτα στην Cabot Square και θαυμάσαμε τον ουρανοξύστη One Canada, το δεύτερο ψηλότερο κτίριο στο Ηνωμένο Βασίλειο, που περιλαμβάνει 50 ορόφους. Το κτίριο είναι επενδεδυμένο με αυθεντικό ανοξείδωτο χάλυβα και ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του είναι η πυραμίδα, η κορυφή της οποίας είναι 240 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το κτίριο αποτελεί ορόσημο για το Λονδίνο.
Από τον σταθμό Canary Wharf Station πήραμε πάλι τον DLR (ο οποίος κινείται χωρίς μηχανοδηγό) και στον σταθμό Bank στο City αλλάξαμε παίρνοντας το metro με προορισμό τον Oxford Circus Station.
Θέλαμε πάλι Soho, βλέπετε…. Δε φτάναν όλα αυτά τα χιλιόμετρα που είχαμε περπατήσει όλη μέρα, θέλαμε και συνέχεια! Πώς όμως να αντισταθείς σε ένα ακόμη πέρασμα από το Soho! Δε γίνεται, πάλι εδώ λοιπόν….
Τριγυρίσαμε, φάγαμε κάτι σε ένα Pret a Manger και τελικά το πήραμε απόφαση, ότι πρέπει να μαζευτούμε στο ξενοδοχείο. Kαι αύριο μέρα είναι! Έχουμε ακόμα...
Last edited:
) είχα εντάξει και εγώ μία ημερήσια εκδρομή στην περιοχή, αλλά όταν βάλαμε με τον γιο μου επί χάρτου όλες τις διαδρομές, τα μουσεία, την Tower Bridge και το Greenwich (spoiler για τη συνέχεια), το πρόγραμμα δεν έβγαινε με τίποτα, οπότε το αφήσαμε για επόμενη φορά.
