Ηνωμένο Βασίλειο Όχι μιά.....αλλά έξι βραδιές στο Notting Hill !!

[Klair]

Τρίτη 13 Μαρτίου

Σήμερα ξύπνησα νιώθοντας καλύτερα! Ή μάλλον έπεισα τον εαυτό μου, ότι δεν ήταν τίποτα σπουδαίο το χθεσινό και όλα πέρασαν! Έφαγα ένα γερό πρωινό στο ξενοδοχείο και πήρα πάλι δύο Depon, για να είμαι σίγουρη ότι θα βγάλω τη μέρα, η οποία θα ήταν πολύ μεγάλη, αφού είχαμε να βολτάρουμε στο Notting Hill, έπειτα στη Little Venice και στη συνέχεια να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο, να πάρουμε τις αποσκευές μας, και να αναχωρήσουμε για το Heathrow.

Η πτήση μας ήταν στις 19:30 και η προβλεπόμενη άφιξή μας στο Ελευθέριος Βενιζέλος θα ήταν περίπου στη 1:30 μετά τα μεσάνυχτα, ώρα Ελλάδας. Άρα δεν υπήρχαν περιθώρια για πυρετούς και αδιαθεσίες, έπρεπε να διατηρηθώ ακμαία και ζωηρή μέχρι το τέλος.

Notting Hill λοιπόν σήμερα και η αρχή θα γίνει από τον διάσημο Portobello Road και την αγορά του.

O δρόμος ξεκινάει από την Pembridge Square, μόλις ελάχιστα λεπτά από το ξενοδοχείο μας, και φιλοξενεί την πιο διάσημη αγορά του Λονδίνου, κυρίως με αντίκες.

Αρχικά δεν ήταν παρά ένα μονοπάτι γνωστό ως Green Lane. Το σημερινό του όνομα το πήρε από την Porto Bello Farm, ένα αγρόκτημα που χτίστηκε στην περιοχή που σήμερα γνωρίζουμε, ως Golborne Road. Tο αγρόκτημα πήρε το όνομά του από την πόλη Porto Bello του Παναμά. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Portobello Road παρέμενε μια απλή Εθνική λωρίδα, που συνέδεε τις περιοχές του Notting Hill στον νότο, με το Kensal Green στον βορρά.

Στα μέσα του 20ου αιώνα έμεναν Ιρλανδοί και μετανάστες από τις Αντίλλες. Ήταν μια φτωχή συνοικία, με εμπόριο ναρκωτικών, ρατσιστική βία και καθημερινές επιθέσεις εναντίον μεταναστών. Με την πάροδο του χρόνου άρχισε όλο και περισσότερη οικιστική ανάπτυξη στην περιοχή, με εντυπωσιακά Βικτωριανά σπίτια, με ωραίους κήπους που χτίστηκαν για πλούσιους ανθρώπους της εποχής. Επίσης χτίστηκαν σπίτια που ενοικιάστηκαν στους κατοίκους της εργατικής τάξης, που βρήκαν δουλειά στην περιοχή ως οικιακοί υπάλληλοι στα πλούσια σπίτια.

Τη δεκαετία του 1960, όταν ξεκίνησε το καρναβάλι του Notting Hill προς τιμήν των κατοίκων που προέρχονταν από τα νησιά της Καραϊβικής, η συνοικία άλλαξε και έγινε “μόδα”. Σήμερα θεωρείται γειτονιά πλουσίων, με πολύ ακριβά ενοίκια. Αλλά η μουσική, τα χρωματιστά κτίρια, τα ζωντανά καφέ και τα μαγαζιά την κάνουν μια γειτονιά εναλλακτικής κουλτούρας.

Μέχρι τη δεκαετία του 1940, η αγορά του Portobello Rd. ήταν σαν πολλές άλλες αγορές του Λονδίνου και κυρίως πωλούσε τρόφιμα. Ωστόσο στη συνέχεια, όλο και περισσότεροι έμποροι άρχισαν να πωλούν τα είδη τους, με αποκορύφωμα τις αντίκες, που έγιναν το πιο γνωστό είδος προς πώληση στην αγορά. H κύρια μέρα αγοράς αντικών είναι το Σάββατο και είναι η μεγαλύτερη αγορά με αντίκες στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Από την αρχή του κιόλας ο δρόμος μας εντυπωσίασε με τα υπέροχα χρωματιστά σπίτια του. Το πρώτο μαγαζί που συναντήσαμε μας τράβηξε την προσοχή, με τα χιλιάδες αντικείμενα που υπήρχαν μέσα και έξω. Φάγαμε αρκετή ώρα μέχρι να διαλέξουμε και να αποφασίσουμε τί θα αγοράσουμε.

Στη συνέχεια τα μαγαζιά γίνονταν όλο και περισσότερα, με αρκετό κόσμο να μπαινοβγαίνει από το ένα στο άλλο. Σήμερα Τρίτη που περπατάμε στον διάσημο δρόμο, απολαμβάνουμε καλύτερα τη βόλτα μας, χωρίς πολλούς τουρίστες. Κυρίως κυκλοφορούν κάτοικοι της περιοχής, οι οποίοι κάνουν τα ψώνια τους στα γνωστά τους καταστήματα, πιάνοντας κουβεντούλα με τους μαγαζάτορες.

Ο Portobello Road εκτός από μαγαζιά με ρούχα, αξεσουάρ, δερμάτινα, παλιά αντικείμενα, κοσμήματα, σουβενίρ διαθέτει και φούρνους, φαγάδικα και μικρά καφέ. Επίσης πολλοί πάγκοι είναι στημένοι στην άκρη του δρόμου και διαθέτουν φρούτα, λαχανικά αλλά και λουλούδια. Το μέρος έγινε επίσης γνωστό με την ταινία, “Μιά βραδιά στο Notting Hill”, από την οποία εμπνεύστηκα τον τίτλο της ιστορίας μου, κάνοντας μια μικρή παραλλαγή, αφού εμείς απολαύσαμε τη διαμονή μας στην κουκλίστικη αυτή περιοχή για έξι ολόκληρες μέρες. Πάντως δεν μπήκαμε στη διαδικασία να αναζητήσουμε το περιβόητο βιβλιοπωλείο που πρωταγωνιστεί στην ταινία, αντιθέτως είδαμε αρκετά άλλα, ατμοσφαιρικά και όμορφα βιβλιοπωλεία.

Περπατήσαμε σχεδόν όλο τον δρόμο και στη συνέχεια εξερευνήσαμε τον Westbourn Grove, έναν άλλο δρόμο στην καρδιά του Notting Hill, με επίσης ωραία χρωματιστά σπίτια, πολλά εστιατόρια και φυσικά πολυτελή και μοδάτα καταστήματα. Από ένα τμήμα αυτού του δρόμου περνάει και το καρναβάλι του Notting Hill.

Eδώ είδαμε και την Καθολική εκκλησία, St. Mary of the Angels.

Όμορφα επίσης σπίτια πλαισιώνουν το ήσυχο δρομάκι στο οποίο βρίσκεται η είσοδος του ναού.

Κάπου είχα διαβάσει ότι must αξιοθέατο της περιοχής είναι και η Churchill Arms Pub και ήθελα πολύ να την επισκεφθώ, έστω και εξωτερικά.

Η Pub είναι άμεσα αναγνωρίσιμη από τις πολλές γλάστρες με φυτά και λουλούδια που στολίζουν ολόκληρο το κτίριο. Διάβασα επίσης πως η Churchill Arms ισχυρίζεται, ότι είναι η πρώτη Pub στο Λονδίνο, στην οποία λειτούργησε ταϊλανδέζικο εστιατόριο, πριν από 25 χρόνια. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι η Pub αγοράζει πολλά λουλούδια. Εκείνο που μπορεί όμως να μας εκπλήξει είναι το γεγονός, ότι το συνολικό ετήσιο κόστος είναι περίπου 25.000 λίρες. Η συλλογή ξεκίνησε, ως ένα ζευγάρι κρεμασμένων καλαθιών, για να καταλήξει σε πάρα πολλές γλάστρες, που καλύπτουν ολόκληρο το κτίριο, ενώ τα Χριστούγεννα περίπου 90 χριστουγεννιάτικα δέντρα και 21.000 φωτάκια στολίζουν την Pub.

Από το 1800, οι παππούδες του Winston Churchill παρευρίσκονταν τακτικά στο μαγαζί. Αυτό το γεγονός οδήγησε στη βάπτιση του μαγαζιού με αυτό το όνομα, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Με αυτήν την ιστορική, πρωτότυπη και εντυπωσιακή Pub ολοκληρώσαμε την περιήγησή μας στο υπέροχο Notting Hill. Πριν αλλάξουμε περιοχή αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα, σε ένα μαγαζί που γνωρίζαμε από προηγούμενο ταξίδι μας στο Λονδίνο. Αυτό το μαγαζί βρίσκεται στην Uxbridge Street και ονομάζεται Eggbreak.

Έχει μια όμορφη χαλαρή ατμόσφαιρα, σερβίρει ιδιαίτερα πιάτα και συνήθως είναι δύσκολο να βρεις τραπέζι σε ώρες αιχμής. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί! Tην ώρα που μπήκαμε στο μαγαζί ένα τραπέζι άδειαζε και καθίσαμε αμέσως.

Two eggs on toast

Cornflake French toast with caramelised banana, blueberries and brown butter maple syrup.

Fluffy pancakes with berries, sour cream and maple syrup.

https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...8663792-Reviews-Egg_Break-London_England.html

Tο διάλειμμα και τα γλυκάκια στο Eggbreak μας έδωσαν την ώθηση που χρειαζόμασταν για να αλλάξουμε εντελώς κλίμα και περιοχή και να βρεθούμε ξανά κοντά σε νερό, κανάλια, βάρκες και πουλιά.

Mεταφερθήκαμε λοιπόν στη Μικρή Βενετία με τα όμορφα κανάλια, που βρίσκεται στα βόρεια του Paddington, στην περιοχή που συναντώνται δύο από τα μεγαλύτερα κανάλια του Λονδίνου, το Grand Union και το Regent.

Είναι μια πολύ γραφική και ήσυχη γειτονιά, που φιλοξενεί καφετέριες, εστιατόρια αλλά και κατοικίες μέσα σε ειδικά διαμορφωμένες βάρκες.

Μια γέφυρα ενώνει τις δύο πλευρές της συνοικίας,

ενώ στους γύρω δρόμους είναι χτισμένα πανέμορφα αρχοντικά σπίτια, που προσφέρουν στους ενοίκους τους εκπληκτική θέα στο κανάλι.

Μια τριγωνική λιμνούλα σχηματίζεται πριν τη γέφυρα, με μια μικρή νησίδα στο κέντρο της γεμάτη με ιτιές, γνωστή ως νησί Browning (από τον ποιητή Robert Browning), ο οποίος έζησε εδώ κοντά. Η νησίδα Browning λοιπόν προσφέρει καταφύγιο στα πουλιά που ζουν στο κανάλι.

Στην ανατολική πλευρά της λιμνούλας εκτείνεται το μικρό πάρκο Rembrandt Gardens, το οποίο δημιουργήθηκε το 1975, για να τιμήσουν την 700η επέτειο από την ίδρυση της πόλης του Άμστερνταμ, της “Βενετίας του Βορρά”. Μια από τις πλέον γνωστές επιπλέουσες επιχειρήσεις είναι το Waterside Cafe.

Η ιστορία των καναλιών του Τάμεση πάει μέχρι τον μεσαίωνα και η διάνοιξή τους έγινε για να μεταφέρονται ευκολότερα τα εμπορεύματα μέσα στην πόλη. Σήμερα στο κανάλι γίνονται βαρκάδες για λόγους αναψυχής, οι οποίες ξεκινάνε από εδώ και καταλήγουν μετά από 45 λεπτά στο Camden Lock.

Η Little Venice όμως δεν είναι μόνο η γραφική γειτονιά, με τα σπίτια-βάρκες και τα κανάλια. Περπατώντας μόλις λίγα μέτρα από τη γραφική λίμνη, κατά μήκος του καναλιού

βρεθήκαμε στην Sheldon Square, η οποία περιβάλλεται από ψηλά, μοντέρνα, γυάλινα κτίρια και μαγαζιά.

Ένα αμφιθέατρο είναι χτισμένο γύρω από μια πράσινη έκταση, στο οποίο γίνονται μουσικές παραστάσεις το καλοκαίρι.

Η Ελλάδα είναι παντού ακόμα και στο κέντρο της πλατείας Sheldon.

Εδώ αράξαμε και εμείς για να πάρουμε μερικές ανάσες πριν αποχαιρετήσουμε οριστικά το Λονδίνο. Ή μάλλον, έχουμε λίγο χρόνο ακόμα, για να ασχοληθούμε με λίγα ψώνια τα οποία είχαμε εντελώς αγνοήσει όλες αυτές τις μέρες. Με το λεωφορείο, από Westbourne Terrace κατεβήκαμε Marble Arch (stop L) και μπήκαμε στο πολυκατάστημα Primark. Κάναμε κάποιες αγορές, κυρίως δωράκια για φίλους και στη συνέχεια επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, πήραμε τις αποσκευές μας και αναχωρήσαμε για το Heathrow.

Χρησιμοποιήσαμε πάλι τις ανέπαφες χρεωστικές κάρτες μας στα μηχανήματα των σταθμών, για να γίνει η χρέωση των εισιτηρίων. Φτάσαμε με άνεση χρόνου στο αεροδρόμιο, παραδώσαμε τις αποσκευές μας και χαρήκαμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα από τις μεγάλες τζαμαρίες.

Κατεβήκαμε με τις κυλιόμενες σκάλες σε μια αποβάθρα, απ΄ όπου ένας συρμός μας μετέφερε στην πύλη αναχώρησής μας. Η πτήση κύλησε ομαλά και φτάσαμε στην ώρα μας στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Μαζί με τις φανταστικές εικόνες και εμπειρίες που κουβάλησα μέσα μου από αυτό το αλησμόνητο ταξίδι, μετέφερα τελικά και έναν Αγγλικό ιό, ο οποίος με καθήλωσε στο κρεβάτι για τις επόμενες τρεις-τέσσερις μέρες, με 39 πυρετό και απίστευτο βήχα.

Δε θυμάμαι να έχω ξανα-αρρωστήσει στη ζωή μου τόσο βαριά. Εννοείται ότι τέθηκα σε “καραντίνα” στην κρεβατοκάμαρα, υπομένοντας εκτός από την αρρώστια μου και την καζούρα από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου, για το “Αγγλικό κοξάκι”, που εισήγαγα στη χώρα. Μου πήρε κάμποσες μέρες για να συνέλθω εντελώς και να σταθώ κανονικά στα πόδια μου.

Και εις άλλα με υγεία!!
Βyeeeeee…...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Τετάρτη 7 Μαρτίου

Πετάξαμε με British Airways στις 8 το πρωί και μετά από τρεισήμισι ώρες προσγειωθήκαμε στο Heathrow, στο Terminal 5. Περάσαμε πολύ γρήγορα τον έλεγχο των διαβατηρίων στα αυτόματα μηχανήματα και κατευθυνθήκαμε στον ιμάντα για την παραλαβή των αποσκευών οι οποίες δεν άργησαν πολύ. Πανέτοιμοι πλέον μπήκαμε στο ασανσέρ και κατεβήκαμε επίπεδο φτάνοντας στον τερματικό σταθμό του metro. Χρησιμοποιήσαμε τις ανέπαφες χρεωστικές κάρτες μας, αγγίζοντας το ειδικό σημείο ώστε να γίνει η χρέωση, να ανοίξουν οι μπάρες, και στη συνέχεια να εισέλθουμε στον σταθμό. Ο σταθμός στον οποίο θα κατεβαίναμε ήταν ο Paddington, όπου θα εκδίδαμε τις 7ήμερες travel cards με την προσφορά 2 for 1 για τις ζώνες 1-2.

2FOR1 days out in London | National Rail

Αυτές οι κάρτες εκδίδονται μόνο στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και πρέπει να έχουν φωτογραφία τύπου διαβατηρίου, το κόστος τους είναι 34,10 λίρες και πρέπει να τοποθετούνται στη σχισμή και να βγαίνουν από πάνω για να ανοίξουν οι πόρτες και να εισέλθεις ή να εξέλθεις από τους σταθμούς. Ο υπάλληλος σου δίνει μια πλαστική θήκη μέσα στην οποία υπάρχουν δύο κάρτες: μια ροζ με τη φωτογραφία και τα στοιχεία του κατόχου, και μια άλλη κίτρινη-πορτοκαλί με το σήμα των σιδηροδρόμων και είναι αυτή που χρησιμοποιείται στα μηχανήματα του metro.

Aντιθέτως η Oyster εκδίδεται στους σταθμούς του metro ή φορτώνεται (αν υπάρχει ήδη από προηγούμενο ταξίδι) στα αυτόματα μηχανήματα των σταθμών, είτε με μετρητά, είτε με χρεωστικές ή πιστωτικές κάρτες. Επίσης δεν χρειάζεται φωτογραφία, δεν έχει κάποια προσφορά σε αξιοθέατα και χτυπάει μαγνητικά σε ένα ειδικό σημείο για να ανοίξουν οι μπάρες των σταθμών. Στα λεωφορεία δείχνουμε την travel card στον οδηγό, ενώ η Oyster περνάει πάλι από μηχάνημα.

Το δίκτυο του metro περιλαμβάνει τον πρώτο υπόγειο σιδηρόδρομο του κόσμου, ο οποίος άνοιξε το 1863 και τώρα αποτελεί μέρος και άλλων γραμμών όπως της Circle, της Hammersmith & City και Metropolitan Lines. Όλο το δίκτυο είναι τεράστιο, πολύπλοκο και οι περισσότεροι σταθμοί, τους οποίους εμείς τουλάχιστον χρησιμοποιήσαμε, δεν έχουν παντού κυλιόμενες σκάλες ή ασανσέρ, οπότε το κουβάλημα των αποσκευών είναι αναπόφευκτο.

Άλλα τρένα είναι καινούργια και φαρδιά και άλλα παλιά και στενά. Τα στενά τρένα κινούνται στα πιο βαθιά tubes όπου ο χώρος είναι πιο περιορισμένος, ενώ τα φαρδιά στα tubes που βρίσκονται σε μικρότερο βάθος ή είναι ακριβώς κάτω από το έδαφος. Στον σταθμό του Covent Garden υπάρχουν ασανσέρ ή σκάλες που ανεβάζουν τον κόσμο. Εμείς προτιμήσαμε τα ασανσέρ για να γλιτώσουμε κούραση από την ανάβαση με τις σκάλες. Ασανσέρ συναντήσαμε και σε ένα-δυό άλλους σταθμούς, αλλά δε θυμάμαι σε ποιους.

Κάποιοι σταθμοί είναι χαοτικοί, αλλά υπάρχουν παντού πινακίδες, οπότε με λίγη μελέτη και εξοικείωση οι μετακινήσεις γίνονται εύκολες. Υπάρχουν φωτεινές ενδείξεις στα τρένα οι οποίες γράφουν το τέρμα της κάθε γραμμής, γιατί από κάθε πλατφόρμα μπορεί να περνάνε δύο και τρεις διαφορετικές γραμμές, οπότε πάντα βλέπουμε ποια γραμμή αναγράφεται στο βαγόνι.

Keeping London moving

Ο καιρός με τον οποίο μας υποδέχθηκε το Λονδίνο ήταν τέλειος. Λιακάδα και ελάχιστο κρύο για Λονδίνο, αν φανταστεί κανείς ότι περίπου μια εβδομάδα πριν όλη η Ευρώπη και το Λονδίνο φυσικά ταλαιπωρήθηκαν από σφοδρές χιονοπτώσεις και πολύ πολύ κρύο.

Φτάσαμε στον σταθμό Paddington. Για να ανοίξουν οι μπάρες και να χρεωθούμε τη διαδρομή (3,10£) από το Terminal 5 του Heathrow χτυπήσαμε πάλι στα μηχανήματα τις χρεωστικές μας κάρτες και πήγαμε αμέσως στα γραφεία έκδοσης των 7ήμερων καρτών για τις ζώνες 1-2.

Έτοιμοι πλέον με τις κάρτες μας στα χέρια ξαναμπήκαμε στον σταθμό για να πάρουμε τη γραμμή η οποία θα μας οδηγούσε στο Notting Hill, τη γειτονιά του Λονδίνου που θα μέναμε τις επόμενες έξι βραδιές και συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο Bluebells στην οδό Moscow, απέναντι από την Pembridge Square, μια καταπράσινη πλατεία. Το ξενοδοχείο στεγάζεται σε ένα Bικτωριανό κτίριο του 18ου αι., απέχει γύρω στα 400 μέτρα από το σταθμό metro Notting Hill Gate και ο διάσημος δρόμος Portobello με την αγορά του απέχουν περίπου 15 λεπτά με τα πόδια.

Η κράτηση έγινε πέντε μήνες νωρίτερα, οπότε η τιμή που πετύχαμε ήταν πολύ καλή για τα δεδομένα της πόλης, στα 570 ευρώ για έξι βράδια με πρωινό το τρίκλινο δωμάτιο. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο πριν την ώρα του check-in, οπότε αφήσαμε τις αποσκευές μας στο ειδικό δωμάτιο φύλαξης και αμέσως ξεχυθήκαμε έξω θέλοντας να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο την καλή μέρα ξεκινώντας την πρώτη μας επαφή με την πόλη από τα πάρκα της και συγκεκριμένα από τους Kesington Gardens, αφού η απόστασή τους από το ξενοδοχείο μας είναι μόλις 500 περίπου μέτρα και 5 λεπτά περπάτημα.

Πρώτη εικόνα η λίμνη Round Pond με τα όμορφα πουλιά της. Kαθίσαμε σε ένα παγκάκι να φάμε ένα κρύο σάντουιτς και να απολαύσουμε την ωραία μέρα.

Στη συνέχεια είδαμε το παλάτι του Kesington με το άγαλμα της Βασίλισσας Βικτωρίας.

Αυτό το παλάτι ήταν το αγαπημένο πολλών διάσημων βασιλέων στην ιστορία. Τελευταία πιο γνωστή κάτοικος ήταν η πριγκίπισσα Diana. Σήμερα ζει ο πρίγκιπας William μαζί με την Kate Middleton και τα παιδιά τους.

Τα δέντρα ήταν άδεια από φύλλα αλλά το γρασίδι ήταν ολοζώντανο. Πολλοί κάτοικοι έκαναν jogging, άλλοι έκαναν βόλτα με τα σκυλιά τους και άλλοι βημάτιζαν γρήγορα να προλάβουν τις δουλειές τους. Εμείς απολαμβάναμε το τοπίο περπατώντας αργά στα διάφορα μονοπάτια του πάρκου.

Φτάσαμε στην άκρη του πάρκου και αριστερά μας είδαμε το Albert Memorial, το μνημείο που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του αγαπημένου συζύγου της Βασίλισσας Βικτωρίας, Πρίγκιπα Αλβέρτου.

Σχεδιάστηκε στο στυλ της γοτθικής Αναγέννησης και αποτελείται από περίτεχνο θόλο και το άγαλμα του Αλβέρτου στο κέντρο. Έχει ύψος 54 μέτρα και πήρε πάνω από δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί. Το κεντρικό τμήμα του μνημείου περικλείεται από την περίτεχνη γλυπτή ζωφόρο του Παρνασσού και απεικονίζει συνθέτες, αρχιτέκτονες, ποιητές, ζωγράφους και γλύπτες.

Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το Royal Albert Hall, ένα ιστορικό κτίριο σχήματος ροτόντας στο οποίο εκτελούνταν έργα και ένα μέρος του ήταν καλυμμένο με σκαλωσιές.

Την ιδέα της δημιουργίας του είχε ο φιλόμουσος και ερασιτέχνης συνθέτης σύζυγος της Βασίλισσας Βικτωρίας, πρίγκιπας Αλβέρτος. Όμως το 1861 ο Αλβέρτος πέθανε χωρίς να προλάβει να δει την ιδέα του να πραγματοποιείται. Αποφασίστηκε, παρ’ όλα αυτά, οι εργασίες πραγμάτωσης του ονείρου του Αλβέρτου να συνεχιστούν, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων καλύφθηκε από δημόσιο έρανο που ενέκρινε η Βασίλισσα. Έτσι στις 20 Μαΐου 1867 η Βικτώρια έθεσε τον θεμέλιο λίθο, ονομάζοντας το υπό ανέγερση κτίριο, Royal Albert Hall τιμώντας τον νεκρό σύζυγό της.

Οι αρχιτέκτονες ακολουθώντας την Ελληνορωμαϊκή αρχιτεκτονική σε αναγεννησιακό ρυθμό ανήγειραν πενταώροφο αμφιθέατρο του οποίου τα εγκαίνια έγιναν το 1871, στις 29 Μαρτίου. Σήμερα καθημερινά δίνονται παραστάσεις ή πραγματοποιούνται εκθέσεις, ομιλίες και συνέδρια. Γνωστά είναι επίσης και τα κονσέρτα του BBC που ετησίως φτάνουν κατά μέσο όρο τα 350.

Ο κόσμος απολάμβανε την ηλιόλουστη μέρα καθισμένος στα παγκάκια ή στα σκαλάκια του μνημείου. Άλλοι έκαναν γυμναστική στο καταπράσινο γρασίδι, ενώ εμείς διασχίσαμε τον δρόμο και περάσαμε απέναντι για να μπούμε πλέον στο Hyde Park, το μεγαλύτερο από τα Royal Parks, το οποίο ιδρύθηκε το 1536 από τον Henry VIII όταν πήρε γη από το Westminster Abbey και τη χρησιμοποίησε ως τόπο κυνηγιού.

Το πάρκο άνοιξε για το κοινό το 1637 και άρχισε να προσελκύει τους πολίτες του Λονδίνου. Ένας βασιλικός κηπουρός δούλευε με ιδιαίτερο ζήλο για χρόνια στο πάρκο και χάρη σε αυτόν απέκτησε τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του.

Το πρώτο κτίριο που αντικρίσαμε ήταν η Serpentine Gallery

ενώ στη συνέχεια μας υποδέχτηκαν τα σιντριβάνια της Diana.

Aπό μακριά θαυμάσαμε την Serpentine Bridge

ενώ μπροστά μας απλωνόταν η ομώνυμη λίμνη, με τους κύκνους και τις πάπιες να λικνίζονται στα ήρεμα νερά της.

Αυτή τη νέα πνοή στο πάρκο έδωσε η Βασίλισσα Καρολίνα με τη δημιουργία της πρώτης τεχνητής λίμνης που έμοιαζε με φυσική. Η λίμνη Serpentine είναι ιδιαίτερα δημοφιλής για βαρκάδες και ατελείωτες βόλτες, όπου μπορεί κανείς να παρατηρήσει έναν απίστευτα μεγάλο αριθμό πτηνών που διαβιώνει στα νερά της.

Διασχίσαμε την περίφημη Serpentine Bridge και αριστερά μας προσπεράσαμε την Serpentine Sackler Gallery

προχωρώντας όλο και πιο βαθιά στο πάρκο, μέχρι που κάποια στιγμή φτάσαμε σε μια μεγάλη νησίδα, η οποία βρίσκεται στο κέντρο της λίμνης και αποτελεί καταφύγιο για τα εκατοντάδες πουλιά που ζουν σε αυτήν.

Στη συνέχεια υπάρχουν θαλάσσια ποδήλατα που μπορεί κάποιος να νοικιάσει και να κάνει βόλτα, ενώ το καφέ Serpantine Bar & Kitchen, στην άκρη της λίμνης, προσφέρει γρήγορο φαγητό και ροφήματα.

Κάναμε μια μικρή στάση πάνω σε μια άλλη γέφυρα μετά το καφέ, για να χαζέψουμε λίγο ακόμα το πάρκο

και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας φτάνοντας στο άγαλμα του Αχιλλέα.

Είναι ουσιαστικά και το σημείο που τελειώνει το πάρκο και εδώ βρίσκεται το Hyde Park Corner, η μεγαλύτερη οδική διασταύρωση στη νοτιοανατολική γωνία του πάρκου, με έξι δρόμους να συγκλίνουν στη συμβολή: Park Lane, Piccadilly, Hill Constitution, Grosvenor Place, Grosvenor Crescent και Knightsbridge.

Ο σταθμός του υπόγειου σιδηρόδρομου Hyde Park Corner, ένας σταθμός που εξυπηρετείται από τη γραμμή Piccadilly, βρίσκεται στη διασταύρωση καθώς και πολλά αξιόλογα μνημεία.

Στο κέντρο λοιπόν δεσπόζει η αψίδα του Wellington η οποία σχεδιάστηκε από τον Decimus Burton ως μια βόρεια πύλη στα εδάφη του παλατιού του Buckingham. Αργότερα μετακινήθηκε σε μικρή απόσταση από την αρχική της θέση για να διευκολύνει το πρόγραμμα διεύρυνσης των δρόμων στο Hyde Park Corner.

Στην κορυφή υπάρχει γιγάντια φτερωτή γυναικεία φιγούρα, η Ειρήνη, που κρατά δάφνινο στεφάνι και κατεβαίνει στο Quadriga of War πάνω σε άρμα, το οποίο τραβούν τέσσερα άλογα και οδηγείται από νεαρό αγόρι.

Στο μπροστά και στο πίσω μέρος, η αψίδα πλαισιώνεται από ζεύγη Κορινθιακών στηλών, ενώ ένα Κορινθιακό θριγκό διατρέχει όλη την αψίδα. Η καμάρα φιλοξενεί δωμάτια που είναι διατεταγμένα σε 5 ορόφους.

Αρχικά η αψίδα είχε στην κορυφή της ένα τεράστιο άγαλμα του ιππότη Wellington, δίνοντάς της το σημερινό της όνομα. Τo τεράστιο μέγεθος του αγάλματος προκάλεσε μεγάλη δημόσια συζήτηση και τελικά ονομάστηκε “το μεγαλύτερο γλυπτό φιάσκο του 19ου αι.” Όταν η αψίδα μεταφέρθηκε στη σημερινή της θέση, απέναντι από την είσοδο του Hyde Park το 1882, το άγαλμα του Wellington δεν επανατοποθετήθηκε με αποτέλεσμα η κορυφή της να μην έχει τίποτε για αρκετές δεκαετίες. Το 1911 στήθηκε πάνω στην κορυφή το μεγάλο γλυπτό της Ειρήνης.

Τα δωμάτια που υπάρχουν στις προβλήτες της αψίδας είναι πολύ μικρά, αλλά εκείνο πάνω από την αψίδα είναι ευρύχωρο και περιέχει έκθεση για την ιστορία της. Η Wellington Arch μαζί με την Marble Arch είναι δύο θριαμβευτικές αψίδες που χτίστηκαν στο Λονδίνο μετά τον θρίαμβο του Wellington κατά του Ναπολέοντα το 1815. Και οι δύο αψίδες είχαν σαν σκοπό να αποτελέσουν νέες εισόδους στο παλάτι του Buckingham.

Αριστερά βλέπουμε τον Wellington έφιππο και δίπλα του το μνημείο πολέμου της Νέας Ζηλανδίας,

απέναντι το μνημείο του Βασιλικού Πυροβολικού,

το Αυστραλιανό μνημείο του πολέμου,

και το μνημείο Memorial Gates αφιερωμένο στους πέντε εκατομμύρια πεσόντες, άνδρες και γυναίκες, από την Ινδία, την Αφρική και την Καραϊβική που έπεσαν κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, 1914-1918 και 1939-1945.

Βαδίζουμε πλέον στο Green Park και στην Constitution Hill

φτάνοντας μετά από λίγο περπάτημα στα ανάκτορα του Buckingham, την έδρα της Βρετανικής μοναρχίας.

Αρκετός κόσμος είναι μαζεμένος έξω από το παλάτι βγάζοντας φωτογραφίες

ενώ οι περισσότεροι έχουν αράξει στα σκαλιά του μνημείου της Βικτωρίας απολαμβάνοντας τη λιακάδα και τη ζεστή μέρα, σε ένα από τα πιο εμβληματικά σημεία της Βρετανικής πρωτεύουσας.

Ο βασιλιάς Γεώργιος IV ήταν αυτός που ζήτησε από τον φημισμένο αρχιτέκτονα John Nash, να επεκτείνει το τότε γνωστό “σπίτι του Buckingham” σε ένα παλάτι. Ο ίδιος απεβίωσε πριν ολοκληρωθεί και έτσι πρώτη έμεινε στο παλάτι η Βασίλισσα Βικτωρία. Το παλάτι έχει περίπου 600 δωμάτια μαζί με την αίθουσα του θρόνου, μια αίθουσα χορού και την πινακοθήκη. Όταν η Βασίλισσα είναι εντός του παλατιού υπάρχει υψωμένη σημαία. Καθημερινά στις 11:00 γίνεται η αλλαγή φρουράς που σίγουρα αποτελεί πόλο έλξης των τουριστών.

Από το 1837 το παλάτι είναι ανοιχτό για το κοινό με 19 επισκέψιμες αίθουσες με τους θησαυρούς της βασιλικής συλλογής. Μπορεί κανείς να θαυμάσει τα έπιπλα, τους πίνακες ζωγραφικής του Ρέμπραντ, του Ρούμπενς και άλλων σπουδαίων ζωγράφων.

https://tickets.royalcollection.org.uk/state-rooms-buckingham-palace/state-rooms/2018

Ο κοντινότερος σταθμός metro είναι ο St. James΄s Park (γραμμές: Circle και District).

Aπέναντι ακριβώς από το μνημείο της Βικτωρίας ξεκινάει η λεωφόρος Mall,

άλλος ένας δενδρόφυτος δρόμος, κατά μήκος του οποίου υπάρχουν εμβληματικά τεράστια κτίρια όπως: το Saint James Palace, το Royal Society και το Clarence House τα οποία κρύβονται πίσω από τεράστιoυς φράχτες και μεγάλα κλαδιά δέντρων. Το Clarence House είναι η σημερινή κατοικία του Καρόλου και της Καμίλα ενώ κάποτε σε αυτό το παλάτι κατοικούσε η μητέρα της τωρινής Βασίλισσας, από το 1953 έως το 2002.

Φτάνοντας στην Marlborough Rd (κάθετη της λεωφόρου Mall), στρίψαμε δεξιά και μπήκαμε στο St. James΄s Park το αρχαιότερο βασιλικό πάρκο στο Λονδίνο, το οποίο βρίσκεται στο Westminster, δηλαδή στο κέντρο της Βρετανικής πρωτεύουσας.

Συνορεύει με τα ανάκτορα του Buckingham στα δυτικά, την οδό Mall και το ανάκτορο Saint James στα βόρεια, με την οδό Horse Guards στα ανατολικά και με το Birdcage Walk στα νότια. Στο πάρκο βρίσκεται μια μικρή λίμνη, η St. James Lake, με δύο νησιά: το νησί της πάπιας (Duck Island) και το δυτικό νησί (West Island).

Μια γέφυρα διασχίζει τη λίμνη και επιτρέπει στον επισκέπτη να δει τη δυτική πλευρά του παλατιού πλαισιωμένο από δέντρα, όπως επίσης να δει και το κυρίως κτίριο του Υπουργείου Εξωτερικών στα ανατολικά.

Πήρε το όνομά του από ένα νοσοκομείο λεπρών αφιερωμένο στον Άγιο Ιάκωβο. Από τον 13ο αι. στη θέση του υπήρχε ελώδης έκταση και το ομώνυμο λεπροκομείο, μέχρι τον 16ο αι. που αποκτήθηκε από τον Ερρίκο Η΄, για να δημιουργηθεί ένα πάρκο που θα φιλοξενούσε τη συλλογή των εξωτικών ζώων του Βασιλιά.

Σήμερα στο πάρκο βρίσκουν καταφύγιο πολλά είδη πτηνών και τα αγαπημένα σε όλους, μικρούς και μεγάλους, σκιουράκια. Όλοι κρατούν σακουλάκια με ξηρούς καρπούς προσπαθώντας να δελεάσουν τα όμορφα αυτά μικρά πλασματάκια, για να πλησιάσουν τα χέρια των επισκεπτών και να πάρουν ένα μικρό φουντούκι με αντάλλαγμα τι άλλο? φυσικά μερικές φωτογραφίες.

Η Horse Guards Rd. σηματοδοτεί το τέλος του πάρκου και σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει πλέον στα Clive steps, στο κέντρο των οποίων δεσπόζει το άγαλμα του Robert Clive, του Άγγλου πολιτικού και στρατηγού, ο οποίος ήταν από τους ιδρυτές της Βρετανικής Αυτοκρατορίας των Ινδιών.

Σε ηλικία 18 ετών υπηρέτησε στις Ινδίες ως κατώτατος υπάλληλος της Βρετανικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών. Στη συνέχεια εργάστηκε στη στρατιωτική υπηρεσία της Εταιρείας και έλαβε μέρος στις συγκρούσεις μεταξύ Άγγλων και Γάλλων που συνεχίζονταν στη νοτιοανατολική Ινδία. Η φυσιογνωμία του είναι από τις σημαντικότερες στην ιστορία του Βρετανικού επεκτατισμού.

Παρόλο που ασχολήθηκε για την αρτιότερη οργάνωση της Εταιρείας, η οποία υπέφερε από τη διαφθορά των υπαλλήλων της, κατηγορήθηκε για δωροδοκία την περίοδο που υπήρξε διοικητής της Βεγγάλης. Η δίκη του στη Βουλή των Κοινοτήτων το 1773, κατέληξε σε πλήρη δικαίωσή του, αλλά ο ίδιος πληγωμένος βαθύτατα αυτοκτόνησε ένα χρόνο αργότερα.

Στη βάση των σκαλιών υπάρχει άλλο ένα ιδιαίτερο μνημείο, που τιμά τα 202 θύματα της βομβιστικής επίθεσης στο Μπαλί το 2002, μεταξύ των οποίων υπήρχαν και Βρετανοί τουρίστες. Το μνημείο αποτελείται από μια μαρμάρινη σφαίρα με 202 σκαλισμένα περιστέρια, ενώ τα ονόματα των θυμάτων αναγράφονται σε έναν καμπυλωτό πέτρινο τοίχο.

Δεξιά βλέπουμε το Churchill War Rooms, το μουσείο το οποίο περιλαμβάνει τα Cabinet War Rooms, ένα ιστορικό υπόγειο συγκρότημα που φιλοξένησε ένα Bρετανικό κυβερνητικό κέντρο σε όλο τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και το μουσείο Churchill, ένα βιογραφικό μουσείο που εξερευνά τη ζωή του Βρετανού πολιτικού.

Το War Room Cabinet βρίσκεται κάτω από το κτίριο Treasury, στην περιοχή Whitehall του Westminster. Άρχισε να λειτουργεί τον Αύγουστο του 1939, λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου και παρέμεινε σε λειτουργία καθ΄όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ εγκαταλείφθηκε τον Αύγουστο του 1945 μετά την παράδοση της Ιαπωνίας.

Churchill War Rooms

Ανεβήκαμε τα σκαλιά και βρεθήκαμε στην King Charles St. ανάμεσα σε δύο τεράστια κυβερνητικά κτίρια. Στα αριστερά το Foreign & Commonweath Office και στα δεξιά το Her Majesty΄s Treasury.

Στην οδό King Charles γίνονταν έργα. Προχωρήσαμε ευθεία και συναντήσαμε την Parliament St., η οποία στη συνέχεια ονομάζεται Whitehall και στρίψαμε αριστερά. Στη μέση του δρόμου είδαμε άλλο ένα μνημείο, το Cenotaph, το οποίο είναι μνημείο πολέμου. Κατασκευάστηκε μεταξύ 1919 και 1920 και οι λέξεις ένδοξοι νεκροί εγγράφονται δύο φορές. Πάνω από τα στεφάνια, σε κάθε άκρο, εγγράφονται οι ημερομηνίες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου με λατινικούς αριθμούς.

Έχει ύψος 11 μέτρα και ζυγίζει 120 τόνους. Το μνημείο αποκαλύφθηκε από τον Βασιλιά Γεώργιο V, στις 11 Νοεμβρίου του 1920, τη δεύτερη επέτειο της εκεχειρίας με τη Γερμανία. Το Cenotaph πλαισιώνεται σε κάθε πλευρά από τις σημαίες του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι σημαίες που εμφανίζονται από το 2007, αντιπροσωπεύουν το Βασιλικό Ναυτικό, τον Βρετανικό Στρατό, τη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία και το Εμπορικό Πολεμικό Ναυτικό.

Προχωρώντας βλέπουμε στα αριστερά μας την οδό Downing Street, γνωστή οδό για τα κτίρια που αποτελούν την επίσημη κατοικία και τα γραφεία του πρωθυπουργού και του καγκελάριου του Υπουργείου Οικονομικών. Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο Whitehall και κατασκευάστηκε το 1680 από τον Sir George Downing. H επίσημη κατοικία του πρωθυπουργού είναι στον αριθμό 10 και η επίσημη κατοικία του καγκελάριου είναι δίπλα, στον αριθμό 11.

Επόμενο μνημείο που συναντάμε είναι το The Woman of World War II, ένα εθνικό μνημείο πολέμου για το έργο των γυναικών κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπάρχουν 17 μεμονωμένα σύνολα ενδυμάτων και στολών γύρω από τις πλευρές του μνημείου που συμβολίζουν τις εκατοντάδες διαφορετικές θέσεις εργασίας, που ανέλαβε η γυναίκα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το μνημείο αποκαλύφθηκε στις 9 Ιουλίου 2005, δύο ημέρες μετά τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο. Η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄, στο πλαίσιο της 60ης επετείου από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εγκαινίασε το μνημείο. Πραγματοποιήθηκε και ένα flypast από 5 στρατιωτικά ελικόπτερα: Apache, Sea King, Lynx, Chinook και Merlin τα οποία πετούσαν όλα με θηλυκά πληρώματα, καθώς και ένα flypast από δύο ADV Panavia Tornado που πετούσαν γυναίκες πιλότοι.

Την ώρα που περνούσαμε από το σημείο βρισκόταν σε εξέλιξη μια διαδήλωση με αρκετούς αστυνομικούς να είναι παρατεταγμένοι κατά μήκος του δρόμου παρακολουθώντας διακριτικά την έκβαση της διαμαρτυρίας.

Στη συνέχεια περάσαμε έξω από το Banqueting House Whitehall, το ωραιότερο και πιο γνωστό επιζών παλάτι του συγκροτήματος Whitehall. Το κτίριο είναι σημαντικό για την αρχιτεκτονική του στην Αγγλική ιστορία, ως το πρώτο οικοδόμημα που ολοκληρώθηκε σε νεοκλασικό στυλ, το οποίο μεταμόρφωσε στη συνέχεια την Αγγλική αρχιτεκτονική. Σήμερα χαρακτηρίζεται ως εθνικό μνημείο και διατηρητέο κτίριο. Χρησιμοποιήθηκε όχι μόνο για δεξιώσεις αλλά και για βασιλικές τελετές. Οι ψυχαγωγικές δραστηριότητες που δόθηκαν εκεί ήταν από τις καλύτερες στην Ευρώπη. Χτίστηκε ουσιαστικά για την εκτέλεση των “Masques”, οι οποίες ήταν ένα εκλεπτυσμένο μείγμα ποίησης, μουσικής, χορού και εξωφρενικής ενδυμασίας.

Visit Banqueting House

Βλέποντας τους έφιππους φρουρούς και πλήθος κόσμου να τους φωτογραφίζει καταλάβαμε ότι είχαμε φτάσει στην Horse Guards Parade, το μεγάλο πάρκο-πλατεία που γίνονται οι παρελάσεις, στο Whitehall στο κεντρικό Λονδίνο.

Είναι ο χώρος ετήσιων τελετών Trooping the Color που τιμά την ημέρα γενεθλίων του μονάρχη. Στο παρελθόν ήταν το παλάτι του Whitehall καθώς και η σκηνή των ετήσιων εορτασμών των γενεθλίων της Βασίλισσας Ελισάβετ Α΄. Ήταν κάποτε και η έδρα του Βρετανικού στρατού.

Φιλοξένησε το beach volley στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, με προσωρινά καθίσματα που εγκαταστάθηκαν από τον όμιλο Arena, χωρητικότητας 15 χιλιάδων θεατών σε δύο επίπεδα. Το 2013, μετά την πρεμιέρα της ταινίας Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ με τον Brad Pitt, πραγματοποιήθηκε ελεύθερη συναυλία με το Βρετανικό συγκρότημα Muse να ερμηνεύει το soundtrack της ταινίας.

Απέναντι από το Ηorse Guards Parade, στην άκρη του Saint James΄s Park βρίσκεται το Guards Memorial, το υπαίθριο μνημείο πεσόντων κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο προστέθηκε επιγραφή για εκείνους που έχασαν τη ζωή τους μεταξύ 1939-1945.

Τα γλυπτά έγιναν από πυροβόλα όπλα που κατακτήθηκαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και διαμορφώθηκαν σε πραγματικούς φρουρούς. Το μνημείο υπέστη βλάβη από τις γερμανικές βόμβες κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ενώ κατά την διάρκεια των επισκευών μια μικρή τρύπα από τους βομβαρδισμούς έμεινε σκόπιμα ανοιχτή σε ένα από τα γλυπτά.

Ακολουθώντας πάλι τη λεωφόρο Mall φτάσαμε στην Admiralty Arch, κτίριο ορόσημο στο Λονδίνο, το οποίο ενσωματώνει την αψίδα η οποία παρέχει πρόσβαση σε πεζούς και αυτοκίνητα μέσω της οδού Mall στην πλατεία Trafalgar. Σχεδιάστηκε από την Aston Webb, στη μνήμη της Βασίλισσας Βικτωρίας. Στο παρελθόν χρησίμευε ως κατοικία του Πρώτου Κυρίου της Θάλασσας και χρησιμοποιήθηκε από το Ναυαρχείο μέχρι το 2011. Φιλοξένησε κρατικά γραφεία αλλά το 2012 η κυβέρνηση μίσθωσε το κτίριο για 125 χρόνια και επέτρεψε να γίνει ανακατασκευή και να λειτουργήσει ως πολυτελές ξενοδοχείο, εστιατόριο και διαμερίσματα.

 

[Klair]

Τετάρτη 7 Μαρτίου
συνέχεια

Η Trafalgar Square είναι η μεγαλύτερη πλατεία του Λονδίνου και σημείο συνάντησης από τα χρόνια του μεσαίωνα μέχρι και σήμερα. Το όνομά της ήταν Charing Cross και έτσι ονομάζεται ακόμα ο σταθμός metro στο νότιο άκρο της.

Στη βόρεια πλευρά της, δεσπόζει η Εθνική Πινακοθήκη, με πάνω από 2.000 έργα τέχνης. Το κτίριο είναι νεοκλασικού ρυθμού, με κιονοστοιχίες και χαρακτηριστικό τρούλο. Ιδρύθηκε το 1824 και στεγάζει μια από τις πλουσιότερες συλλογές πινάκων σε παγκόσμιο επίπεδο. Το κτίριο κατασκευασμένο από τον αρχιτέκτονα William Wilkins είναι προσβάσιμο από όλους δωρεάν.

Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Βρετανοί φοβούμενοι για το μέλλον των έργων τέχνης της Πινακοθήκης απομάκρυναν τα έργα από το κτίριο. Οι πίνακες μεταφέρθηκαν σε διάφορα πανεπιστήμια της χώρας, αλλά και αυτές οι θέσεις θεωρήθηκαν προσωρινές και ακολούθησαν συσκέψεις για το πού έπρεπε να φυλαχθούν τα πολύτιμα έργα. Τελικά επιλέχθηκε το εγκαταλελειμμένο ορυχείο Manod, στις στοές του οποίου αποθηκεύτηκαν καλά συσκευασμένoι όλοι οι πίνακες. Στις 12 Οκτωβρίου 1940, μια ισχυρή βόμβα ρίχτηκε στο κτίριο, με αποτέλεσμα την ολική καταστροφή της αίθουσας 10, στην οποία στεγάζονταν τα έργα του Ραφαήλ. Άρα η κίνηση μετακίνησης των έργων αποδείχθηκε πολύ σοφή.

Από το 1942, που οι βομβαρδισμοί είχαν αραιώσει σημαντικά, ορισμένα έργα άρχισαν να μεταφέρονται για προσωρινή έκθεση στο κτίριο. Στις 17 Μαΐου 1945, άρχισαν να μεταφέρονται σταδιακά όλα τα έργα τέχνης στην Πινακοθήκη.

Το μνημείο που εντυπωσιάζει στην πλατεία είναι η στήλη του Λόρδου Ναυάρχου Nelson, ο οποίος νίκησε τον στόλο του Ναπολέοντα, το 1805 στη ναυμαχία του Trafalgar, αν και έπεσε στη μάχη.

Tο άγαλμα του Nelson τοποθετήθηκε επάνω σε κορινθιακού ρυθμού στήλη, με ύψος 52 μέτρων, το 1846. Η στήλη συνοδεύεται από τέσσερα αγάλματα λιονταριών τοποθετημένα στη βάση της. Τα σιντριβάνια προστέθηκαν το 1845. Οι γοργόνες, τα δελφίνια και οι τρίτωνες εγκαταστάθηκαν αργότερα.

Η πλατεία υπήρξε χώρος εγκατάστασης των βασιλικών στάβλων, οι οποίοι δημιουργήθηκαν τον 14ο αι. και διατηρήθηκαν μέχρι τον 17ο αι. εξυπηρετώντας το Whitehall Palace.

Στην πλατεία υπάρχει άλλη μια ιδιομορφία, ο τέταρτος πλίνθος στη βορειοδυτική πλευρά της. Ένα κενό βάθρο χωρίς κανένα άγαλμα. Το 1841, λόγω έλλειψης χρημάτων, δεν κατάφεραν να τοποθετήσουν εδώ το άγαλμα του έφιππου Γουλιέλμου. Όμως ο τέταρτος πλίνθος τα τελευταία χρόνια παραχωρείται σε σύγχρονους καλλιτέχνες, κάποιοι από τους οποίους εκθέτουν ακόμη και ζωντανά αγάλματα, όπως συνέβη το 2009. Εμείς πάντως δεν είχαμε την τύχη να απολαύσουμε κανένα έκθεμα, παρά μόνο τον κενό τέταρτο πλίνθο.

Υπάρχουν ακόμη τρεις πλίνθοι, στους οποίους στέκονται χάλκινα αγάλματα. Ο στρατηγός Sir Charles James στα νοτιοδυτικά,

ο στρατηγός Sir Henry Havelock στα νοτιοανατολικά και

ο Βασιλιάς Γεώργιος IV στα βορειοανατολικά.

Εντυπωσιακός και ο ναός St. Martin in the Fields, στην βορειοανατολική γωνία της πλατείας.

Αυτή η Αγγλικανική εκκλησία είναι διάσημη για το έργο της με τους νέους και τους άστεγους. Η εκκλησία έχει στενή σχέση και με τη βασιλική οικογένεια της οποίας είναι η ενοριακή εκκλησία καθώς και με την 10 Downing St. και το Ναυαρχείο.

Ακολουθώντας την Charing Cross Rd, μόλις συναντήσαμε την Irving St.,

στρίψαμε αριστερά και φτάσαμε στη διάσημη Leicester Square, την πλατεία του θεάματος, αφού περιτριγυρίζεται από κινηματογράφους, όπου γίνονται οι πρεμιέρες γνωστών ταινιών, με κόκκινα χαλιά και κινηματογραφικούς αστέρες να παραβρίσκονται κάθε φορά στην πλατεία. Yπάρχουν επίσης πολλά θέατρα, εστιατόρια, καφέ αλλά και υπαίθριες δραστηριότητες, όπως καλλιτέχνες του δρόμου.

Η πλατεία ανακαινίστηκε εκτεταμένα και αναμορφώθηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, κοστίζοντας πάνω από 15 εκατομμύρια λίρες και χρειάστηκαν 17 μήνες για να ολοκληρωθούν τα έργα.

Στη μέση της πλατείας υπάρχει το άγαλμα του William Shakespeare και ένα σιντριβάνι.

Εδώ συναντήσαμε και το TKTS, το πρακτορείο πώλησης εισιτηρίων.

Πολλές φορές υπάρχουν προσφορές της τελευταίας στιγμής αλλά και εκπτώσεις για τους ενδιαφερόμενους. Λειτουργεί από το Theatre Society of London, που εξυπηρετεί τα θέατρα και είναι το μόνο επίσημο περίπτερο θεατρικών εισιτηρίων. Άνοιξε το 1980, ως το “The Half-Price Booth Ticket” και ήταν μια μικρή ξύλινη καλύβα, ζωγραφισμένη με πράσινες και κίτρινες ρίγες, που βρισκόταν στη δυτική πλευρά της πλατείας Leicester. Μεταφέρθηκε στη νότια πλευρά το 1992 και μετονομάστηκε σε TKTS το 2001.

Η πείνα άρχισε πλέον να χτυπάει καμπανάκια oπότε, το αμέσως επόμενο μέλημά μας ήταν να καθίσουμε κάπου εκεί γύρω για φαγητό. Aποφασίσαμε να κατευθυνθούμε στην οδό Glasshouse St., στο εστιατόριο Nando's. Έτσι επιταχύναμε το βήμα μας περνώντας από το Piccadilly Circus, παίρνοντας μερικές γρήγορες φωτογραφίες προς το παρόν, αφού από εδώ θα περάσουμε ξανά και ξανά τις επόμενες μέρες του ταξιδιού.

Φτάσαμε στο εστιατόριο και είχαμε στη διάθεσή μας περίπου μια ώρα για φαγητό. Στη συνέχεια, έπρεπε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, να κάνουμε το check-in και να αλλάξουμε ρούχα, γιατί το βράδυ στις 20:00 είχαμε κλείσει εισιτήρια να παρακολουθήσουμε μια παράσταση στο θέατρο Novello, στο Aldwych, στο West End.

Aπό τον σταθμό Picadilly Circus, μπήκαμε στο metro και κατεβήκαμε στο Nοtting Hill Gate, φτάνοντας στο ξενοδοχείο μας γύρω στις 18:30, μετά από 6 με 7 ώρες στους δρόμους και τα πάρκα της πόλης.

Φρεσκαριστήκαμε, στολιστήκαμε και ξανά στο metro, με σταθμό προορισμού το Covent Garden, τον κοντινότερο σταθμό στο θέατρο. Ήμασταν στην ώρα μας έξω από το Novello.

Υπήρχε μια αρκετά μεγάλη ουρά αλλά εμείς δεν περιμέναμε σε αυτήν. Μπήκαμε στο εσωτερικό και ζητήσαμε τα εισιτήριά μας, τα οποία είχαμε κλείσει από το internet λίγες μέρες πριν το ταξίδι μας. Ανεβήκαμε στον εξώστη και βρήκαμε τις θέσεις μας.

Η παράσταση Mamma Mia που παρακολουθήσαμε, σε ένα κατάμεστο θέατρο, ήταν πολύ ευχάριστη και διασκεδαστική. Στο τέλος, όλος ο κόσμος ήταν όρθιος, τραγουδούσε και χόρευε συνοδεύοντας τους ηθοποιούς. Η πρώτη μέρα στο Λονδίνο, αν και κουραστική, έκλεισε πολύ ευχάριστα, με πολύ κέφι και φυσικά πολύ τραγούδι. Γύρω στις 11:30 ήμασταν πίσω στο Notting Hill Gate, κάνοντας ένα πέρασμα από το super market Tesco, που βρίσκεται πολύ κοντά στον σταθμό, για τις απαραίτητες προμήθειες. Έτσι έκλεισε η πρώτη μας μέρα στο Λονδίνο!!

 

[Klair]

Πέμπτη 8 Μαρτίου

Μετά το πρωινό αναχωρήσαμε από το ξενοδοχείο για τον σταθμό του metro Notting Hill Gate. Και η σημερινή μέρα ήταν πολύ όμορφη και όχι ιδιαίτερα κρύα. Η βόλτα μας θα ξεκινούσε από τον σταθμό του Westminster και θα περιελάμβανε μια μεγάλη παραποτάμια διαδρομή. Προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε τις καλές, ζεστές και μη βροχερές μέρες και να βγάλουμε όσες περισσότερες διαδρομές μπορούσαμε, γι΄ αυτό και η σημερινή βόλτα θα ήταν πολύ απαιτητική και κουραστική. Είμαστε όμως στην αρχή του ταξιδιού οπότε το κέφι και το κουράγιο είναι ακόμα πολύ ψηλά.

Πάμε να το ζήσουμε λοιπόν!

Μόλις βγήκαμε έξω από τον σταθμό του Westminster, το θέαμα που αντικρίσαμε δεν ήταν και το καλύτερο. Το γνωρίζαμε και το περιμέναμε, το είχαμε δει και από μακριά την προηγούμενη μέρα, αλλά όσο να΄ ναι, όταν αντικρίζεις το σήμα κατατεθέν της πόλης σε αυτήν την κατάσταση υπάρχει μια αμηχανία, μια δυσαρέσκεια...ένα κάτι τέλος πάντων μη συμβατό, μη αποδεκτό με τις εικόνες που έχεις συνηθίσει να βλέπεις και να φέρνεις στο μυαλό σου όταν ακούς τη λέξη Λονδίνο.

Ο Πύργος του Ρολογιού, ο πιο διάσημος από όλους τους Πύργους, ο οποίος υψώνεται στη βόρεια άκρη των Ανακτόρων, ύψους 93,3 μέτρων βρίσκεται σε συντήρηση από το μεσημέρι της 21ης Αυγούστου 2017, όταν η καμπάνα του γνωστού Ρολογιού σταμάτησε να χτυπά, και αυτό θα διαρκέσει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, όσο θα διαρκέσουν οι εργασίες ανακαίνισης. Τα μεγάλα σφυριά που χτυπούσαν την καμπάνα κάθε ώρα, σχεδόν για 157 χρόνια, αποσυνδέθηκαν από το Ρολόι και κλειδώθηκαν στο πλαίσιο της ανακαίνισης. Το Ρολόι θα αποσυναρμολογηθεί και κάθε ένας από τους μηχανισμούς του θα εξεταστεί και θα συντηρηθεί. Οι τέσσερις δίσκοι του θα επιδιορθωθούν και το σιδερένιο πλαίσιο και οι δείκτες θα ανανεωθούν.

Ένας από τους δίσκους του Ρολογιού παρέμεινε σε λειτουργία για να δείχνει σιωπηλά την ώρα. Θα κινείται με ηλεκτρικό μηχανισμό μέχρι την αποκατάσταση του παραδοσιακού μηχανισμού.

Λίγα λόγια και για την ιστορία του Πύργου του Ρολογιού: Είναι το μεγαλύτερο τεσσάρων όψεων Ρολόι με καμπάνες και ο Πύργος του Ρολογιού είναι o τρίτος υψηλότερος στον κόσμο. Γιόρτασε τα 150 χρόνια του, στις 31 Μαΐου 2009. Η ανέγερσή του ολοκληρώθηκε στις 10 Απριλίου του 1858. Ο Πύργος δεν διαθέτει ανελκυστήρα, αλλά 334 σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή. Το Ρολόι έχει παραμείνει ακριβές από τότε που τέθηκε σε λειτουργία. Πέντε καμπάνες κρέμονται στο κωδωνοστάσιο πάνω από το Ρολόι. Οι τέσσερις χτυπούν τα τέταρτα της ώρας, ενώ η μεγαλύτερη χτυπάει τις ώρες.

https://www.parliament.uk/bigben

Έργα δεν γίνονται μόνο στο Big Ben, αλλά και σε ένα μεγάλο τμήμα των Ανακτόρων.

Τα Ανάκτορα του Westminster ή το Βρετανικό Κοινοβούλιο, στη δυτική όχθη του ποταμού Τάμεση, στην καρδιά της πόλης του Westminster, χτίστηκαν στον ίδιο χώρο τον 11ο αιώνα και αποτελούσαν τον κύριο τόπο κατοικίας των Άγγλων μοναρχών μέχρι το 1512, οπότε μια πυρκαγιά κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος τους. Στη συνέχεια αποτέλεσαν την έδρα του Κοινοβουλίου, το οποίο συνεδριάζει εκεί ήδη από τον 13ο αιώνα, καθώς και του Βασιλικού Δικαστηρίου, το οποίο κατά καιρούς έδρευε, είτε μέσα-είτε γύρω από την Αίθουσα του Westminster.

Τα Ανάκτορα ξανακαταστράφηκαν από πυρκαγιά και τα μόνα σημαντικά κτίρια που διασώθηκαν ήταν η Αίθουσα του Westminster, οι εσωτερικές αυλές του ναού του Αγίου Στεφάνου, το παρεκκλήσιο της Παναγίας της Κρύπτης και ο Πύργος των Κοσμημάτων.

Μετά την αποκατάσταση, δημιουργήθηκε ένα πολύ μεγαλύτερο κτιριακό συγκρότημα το οποίο περιλαμβάνει 1.100 δωμάτια που ακολουθούν μια συμμετρική διάταξη γύρω από μια σειρά αυλών. Η όλη κατασκευή διήρκεσε 30 χρόνια, ενώ στη συνέχεια, εκτενή βελτιωτικά έργα έλαβαν χώρα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, λόγω βομβαρδισμών. Τα Ανάκτορα είναι ένα από τα κέντρα της πολιτικής ζωής του Ηνωμένου Βασιλείου και συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO από το 1987.

Στα Ανάκτορα υπάρχουν τρεις Πύργοι. Από αυτούς ο μεγαλύτερος και ψηλότερος είναι ο Πύργος της Βικτωρίας ο οποίος βρίσκεται στη νοτιοδυτική γωνία των Ανακτόρων και υψώνεται 98,5 μέτρα πάνω από το έδαφος. Ο Πύργος αυτός είχε αποτελέσει αναπόσπαστο κομμάτι των αρχικών σχεδίων του αρχιτέκτονα Μπάρι, ο οποίος επιθυμούσε να αποτελέσει το πιο αξιομνημόνευτο στοιχείο του συμπλέγματος των Ανακτόρων.

Σχεδίασε λοιπόν την πύλη του μονάρχη, ως επίσημη βασιλική είσοδο στα Ανάκτορα, καθώς και ως μέσο πυρασφάλειας για τα αρχεία του Κοινοβουλίου. Όταν ο πύργος της Βικτωρίας ολοκληρώθηκε το 1858, ήταν το ψηλότερο δεύτερο κτίριο του Λονδίνου μετά τον ναό του Αγίου Παύλου και το ψηλότερο κτίριο του τότε κόσμου που δεν είχε θρησκευτικό αλλά κοσμικό χαρακτήρα.

Το μεγαλύτερο μέρος του Πύργου χρησιμοποιείται για τη φύλαξη των τριών εκατομμυρίων αρχείων του Κοινοβουλίου του Ηνωμένου Βασιλείου. Στην κορυφή του Πύργου βρίσκεται ένας ιστός σημαίας από τον οποίο ανεμίζει το βασιλικό έμβλημα του Ηνωμένου Βασιλείου, δηλαδή η προσωπική σημαία του μονάρχη όταν αυτός παρίσταται στα Ανάκτορα. Αντίθετα τις ημέρες που συνεδριάζει το Κοινοβούλιο ανεμίζει η σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου.

Οι σημαντικότερες αίθουσες του συγκροτήματος είναι:

1) H Βασιλική Αίθουσα, η οποία τυγχάνει πολλών χρήσεων σε διαφορετικές περιστάσεις, αλλά κυρίως χρησιμοποιείται στην τελετή έναρξης των εργασιών του Κοινοβουλίου.

2) Η Αίθουσα των Λόρδων, εδώ βρίσκεται ο επίχρυσος Βασιλικός Θρόνος. Αν και ο μονάρχης μπορεί θεωρητικά να χρησιμοποιήσει τον Θρόνο στη διάρκεια οποιασδήποτε συνεδρίασης, παρίσταται μόνο στην τελετή έναρξης των εργασιών του Κοινοβουλίου. Οι βουλευτές κάθονται σε σειρές πάγκων που υπάρχουν στις τρεις πλευρές της Αίθουσας. Κάποιοι ανεξάρτητοι βουλευτές κάθονται στους πάγκους στο μέσον της Αίθουσας.

3) Η Κεντρική Αίθουσα, στην οποία οι ψηφοφόροι έχουν τη δυνατότητα να συναντήσουν τους εκλεγμένους βουλευτές ακόμη και χωρίς προγραμματισμένη συνάντηση.

4) Η Αίθουσα των Κοινοτήτων, στη βόρεια άκρη της οποίας βρίσκεται η έδρα του Προέδρου. Τα μέλη του κυβερνώντος κόμματος κάθονται στους πάγκους στα δεξιά της έδρας του Προέδρου, ενώ τα μέλη της αντιπολίτευσης κάθονται στους πάγκους στα αριστερά της έδρας.

5) Η Αίθουσα του Westminster, το παλαιότερο τμήμα των Ανακτόρων που σώζεται στις μέρες μας. H λειτουργία της Αίθουσας έχει αλλάξει αρκετές φορές. Αρχικά χρησιμοποιούνταν για δικαστικούς σκοπούς, αφού εκεί εδρεύουν τρία από τα πιο σημαντικά Δικαστήρια της χώρας, τα οποία στο πέρασμα των χρόνων συγχωνεύτηκαν στο Ανώτατο Δικαστήριο. Στην Αίθουσα έχουν επίσης τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα σοροί εξαιρετικά σημαντικών προσώπων, εκτός των μοναρχών, όπως του Winston Churchill, το οποίο θεωρείται ιδιαίτερα μεγάλη τιμή.

https://www.parliament.uk/visiting/

Διασχίζοντας τη γέφυρα του Westminster είχαμε εξαιρετική θέα στο London Eye και στο ποτάμι.

Πάνω στη γέφυρα αυτός ο πολύ συμπαθητικός Σκωτσέζος, αψηφώντας το κρύο διασκέδαζε τους περαστικούς, ενώ η “φούστα” του λικνιζόταν και αυτή στον ρυθμό της μουσικής και στο φύσημα του ανέμου.

Μπροστά μας τώρα έχουμε το επιβλητικό κτίριο του County Hall που ήταν το αρχηγείο του County Council του Λονδίνου (LCC) και αργότερα του Συμβουλίου του μεγάλου Λονδίνου (GLC). Για 64 χρόνια χρησίμευε ως έδρα της κυβέρνησης του Λονδίνου, όταν η Μargaret Thatcher κατάργησε το GLC το 1986.

Σήμερα είναι ο χώρος που στεγάζονται διάφορα αξιοθέατα όπως, το ενυδρείο Sea Life και το London Dungeon, καθώς και χώρος ψυχαγωγίας. Σε άλλα μέρη του κτιρίου στεγάζονται ξενοδοχεία, εστιατόρια και διαμερίσματα.

Δίπλα ακριβώς ορθώνεται ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της πρωτεύουσας, το Μάτι του Λονδίνου. Αυτή η τεράστια ρόδα έχει ύψος 135 μέτρα και προσφέρει καταπληκτική θέα όλης της περιοχής του Λονδίνου. Κατασκευάστηκε με πρωτοβουλία της British Airways για το Millennium. Η διάρκεια της βόλτας κρατάει μισή ώρα και οι μικρές στάσεις βοηθούν να απολαύσει ο επισκέπτης την πανοραμική θέα. Το βράδυ με την πόλη φωταγωγημένη, το θέαμα είναι εκπληκτικό. Περιστρέφεται πάνω από τον ποταμό, απέναντι από το Κοινοβούλιο και το Big Ben, με 32 γυάλινες, υψηλής τεχνολογίας κάψουλες, που προσφέρουν θέα 360 μοιρών.

Η κατασκευή χρειάστηκε πάνω από ενάμιση χρόνο για να ολοκληρωθεί ενώ χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 1.700 τόνοι χάλυβα και περισσότεροι από 3.000 τόνοι σκυροδέματος για τα θεμέλια. Μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και 800 επιβάτες ανά περιστροφή. Η κάθε κάψουλα ζυγίζει 500 κιλά ενώ μπορεί να φιλοξενήσει 25 επιβάτες.

Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από προηγούμενο ταξίδι, για να πάρουμε μια γεύση της υπέροχης θέας από το Μάτι του Λονδίνου (αν και αυτές οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες με κινητό παλιάς τεχνολογίας και δεν είναι καλές. Τέλος πάντων, μόνο και μόνο για τη θέα μπήκαν).

Αμέσως μετά το London Eye ξεκινά η πιο όμορφη παραποτάμια διαδρομή, The Queen΄s walk.

Στα δεξιά μας οι Jubilee Gardens

και αριστερά μας η Golden Jubilee Bridge

ενώ συναντάμε και το όμορφο Carousel το οποίο όμως αυτήν τη στιγμή δεν λειτουργεί.

Περνάμε τον σταθμό των ferries, Festival Pier και έχουμε θέα στην Waterloo Bridge. Μικρές παραλιούλες σχηματίζονται κατά τη διαδρομή μας.

Αμέσως μετά την Waterloo Bridge βρίσκεται το National Theatre, ένας από τους τρεις σημαντικότερους δημόσιους χρηματοδοτούμενους χώρους τέχνης του Ηνωμένου Βασιλείου.

Το θέατρο παρουσιάζει ποικίλο πρόγραμμα, συμπεριλαμβανομένου του Shakespear, αλλά και νέα έργα σύγχρονων θεατρικών συγγραφέων. Tο National Theatre live είναι μια πρωτοβουλία να μεταδίδει ζωντανές και ηχογραφημένες παραστάσεις από τα καλύτερα Βρετανικά θέατρα, σε κινηματογράφους σε όλο τον κόσμο, το οποίο ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2009.

Φτάσαμε στο Gabriel΄s Pier και εδώ ξεχωρίζει με την παρουσία του ο OXO Tower, ο οποίος αρχικά κατασκευάστηκε ως σταθμός ηλεκτροπαραγωγής για την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στο ταχυδρομικό γραφείο της Royal mail.

Ακολούθως αποκτήθηκε από την εταιρεία OXO, κατά τη διάρκεια του 1920, η οποία εμπορευόταν βόειο κρέας. Πολλά από τα αρχικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος κατεδαφίστηκαν, αλλά η πρόσοψη διατηρήθηκε και επεκτάθηκε. Η εταιρεία ήθελε να συμπεριλάβει στο κτίριο έναν πύργο, με μεγάλα φωτεινά σήματα που να διαφημίζουν το όνομα του προϊόντος τους, αλλά δεν έλαβε ποτέ τέτοια άδεια. Σκέφτηκαν λοιπόν κάτι πολύ έξυπνο! Έχτισαν έναν πύργο με παράθυρα τα οποία σχηματίζουν τα γράμματα OXO.

Σήμερα στεγάζει εστιατόρια, καταστήματα, εκθεσιακούς χώρους και άλλα.

Βρισκόμαστε στο Gabriel's Wharf,

ένα πολύ όμορφο σημείο, με μια αμμώδη παραλία στην οποία καλλιτέχνες εργάζονται επίμονα και έχουν βαλθεί με την τέχνη τους να καταπλήξουν τους περαστικούς και να καταφέρουν να μαζέψουν μερικά νομίσματα στα πολύχρωμα κουβαδάκια τους.

Μια εσωτερική αυλίτσα, με μικρά μαγαζάκια με έντονα χρώματα, σίγουρα τραβούν την προσοχή των περαστικών αλλά και τη δική μας για ένα γρήγορο πέρασμα από τις βιτρίνες τους.

Από τις πιο όμορφες γέφυρες που συναντάει κανείς στη διαδρομή αυτή είναι σίγουρα η Blackfriars Bridge αλλά και η σιδηροδρομική γέφυρα Blackfriars Railway Bridge, οι οποίες χρειάστηκαν 9 χρόνια για να χτιστούν ανοίγοντας για το κοινό το 1769.

Η αρχική όμως γέφυρα κατεδαφίστηκε, ενώ η σημερινή, που εγκαινίασε η Βασίλισσα Βικτωρία στις 6 Νοεμβρίου του 1869, αποτελείται από πέντε καμάρες από σφυρήλατο σίδερο.

Είναι ομολογουμένως μια πανέμορφη γέφυρα που έγινε παγκοσμίως διαβόητη, τον Ιούνιο του 1982, όταν βρέθηκε το σώμα του Roberto Calvi, πρώην Προέδρου της μεγαλύτερης ιδιωτικής Τράπεζας της Ιταλίας, να κρέμεται σε μια από τις καμάρες με περίπου 14.000 δολάρια στις τσέπες του. Ο θάνατος αρχικά θεωρήθηκε σαν αυτοκτονία αλλά οι ιατροδικαστές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είχε δολοφονηθεί, μάλλον από τη μαφία, στην οποία ήταν χρεωμένος. Τώρα γιατί είχε τόσα χρήματα πάνω του και δεν τα κράτησε η μαφία που της χρώσταγε κιόλας, σίγουρα εγώ δεν το γνωρίζω. Οι πληροφορίες πάντως αυτά έλεγαν.

Περνώντας κάτω από τη γέφυρα Blackfriars, η στοά όλη είναι επενδεδυμένη με λευκά πλακάκια, ενώ λευκά και μαύρα πλακάκια σχηματίζουν παραστάσεις με τη γέφυρα και κοσμούν τη διάβαση αυτή.

Πίσω από την Founder΄s Arms Pub βλέπουμε τώρα να ξεπροβάλλει η χαρακτηριστική καμινάδα της πιο δημοφιλούς Πινακοθήκης μοντέρνας τέχνης της Αγγλίας, η οποία ιδρύθηκε το 2000, στο κτίριο που παλαιότερα βρισκόταν ο σταθμός παραγωγής ενέργειας Bankside.

Η χαρακτηριστική καμινάδα στο εξωτερικό του κτιρίου έχει ύψος 99 μέτρα. Το εργοστάσιο έκλεισε το 1981 και μέχρι το 1993 είχε εγκαταλειφθεί και βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση προοριζόμενο για κατεδάφιση. Τον επόμενο χρόνο όμως, η πινακοθήκη Tate ανακοίνωσε ότι ο πρώην σταθμός θα στεγάζει τη συλλογή μοντέρνας τέχνης. Το κτίριο τροποποιήθηκε, με κύρια εξωτερική παρέμβαση την προσθήκη δύο επιπλέον γυάλινων ορόφων, πάνω από το κυρίως κτίριο. Το ένα τρίτο του κτιρίου κράτησε η εταιρεία EDF Energy, για να χρησιμοποιείται ως ηλεκτρικός υποσταθμός.

Το 2006 η EDF Energy ανακοίνωσε ότι αποδεσμεύει τον μισό από τον χώρο της, οπότε στον ελεύθερο πλέον χώρο, πάνω από τις πρώην δεξαμενές πετρελαίου ανεγέρθη μια πτέρυγα αποτελούμενη από ένα δεκαώροφο πυραμοειδές κτίριο που στέγασε video, φωτογραφίες, installations και χώρους κοινωνικής αλληλεπίδρασης μεταξύ των επισκεπτών. Η συλλογή της Πινακοθήκης περιλαμβάνει έργα μοντέρνας τέχνης από το 1900 μέχρι σήμερα. Κάποιες προσωρινές εκθέσεις στεγάζονται σε μια αίθουσα με την ονομασία “Στροβιλοστάσιο”, όπου παλαιότερα βρίσκονταν οι στροβιλογεννήτριες του εργοστασίου ενέργειας.

Tate Modern | Tate

Σταθμός metro: Southwark (γραμμή Jubilee) αλλά και με το πλοιάριο που συνδέει τις Πινακοθήκες και το London Eye.

Φυσικά μπήκαμε στο εσωτερικό, αφού περάσαμε τον έλεγχο

και επισκεφτήκαμε κάποιες από τις αίθουσες με δωρεάν είσοδο. Πλήθος κόσμου και πολλά σχολεία κατέκλυζαν όλους τους χώρους της Πινακοθήκης.

Στο τέλος καταλήξαμε στο καφέ της Πινακοθήκης στον 6ο όροφο, για καφέ, γλυκό και λίγη ξεκούραση. Η πανοραμική θέα προς την Millennium Bridge και τον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου, απλά ανυπέρβλητη.

Η κρεμαστή γέφυρα για πεζούς, Millennium Bridge είναι κατασκευασμένη από χάλυβα και συνδέει το Λονδίνο με το Bankside. Η κατασκευή της άρχισε το 1998 και άνοιξε το 2000. Οι Λονδρέζοι της έχουν δώσει το παρατσούκλι “Wobbly Bridge” (κουνημένη), από την ταλάντωση που ήταν αισθητή όταν περνούσαν οι πεζοί.

H γέφυρα έκλεισε και έγιναν τροποποιήσεις για την εξάλειψη του φαινομένου και επαναλειτούργησε το 2002. Tο νότιο άκρο της ξεκινάει από την Tate Modern, ενώ το βόρειο άκρο της καταλήγει στο City of London. Η γέφυρα βρίσκεται σε τέλεια ευθυγράμμιση με τον ναό του Αγίου Παύλου.

Ακριβώς δίπλα στην Tate Modern συναντάμε το Shakespear΄s Globe, ένα συγκρότημα που στεγάζει μια ανακατασκευή του θεάτρου Globe που σχετίζεται με τον William Shakespeare.

Το αρχικό θέατρο χτίστηκε το 1599 αλλά καταστράφηκε από πυρκαγιά, ξαναχτίστηκε και κατεδαφίστηκε πάλι. Ποιός ξέρει τί ζόρια τραβούσαν τότε με το κτίριο αυτό, ώστε να το χτίζουν και να το γκρεμίζουν. Η σύγχρονη αναστήλωση πάντως έγινε με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία των κτιρίων του 1599 και του 1614.

Θεωρείται αρκετά ρεαλιστικό, αν και οι σύγχρονες απαιτήσεις ασφάλειας σημαίνουν ότι φιλοξενεί μόνο 1.400 θεατές σε σύγκριση με τις 3.000 του αρχικού θεάτρου. Το κτίριο είναι κατασκευασμένο εξ΄ ολοκλήρου από Αγγλική βελανιδιά, με αρμούς και προεξοχές και είναι κατά την έννοια αυτή ένα αυθεντικό κτίριο, όπως το κτίριο του 16ου αιώνα, καθώς δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου χάλυβας στη δομή του. Τα καθίσματα είναι πάγκοι όπως ακριβώς και τότε.

Πάρα πολύς κόσμος βρίσκεται συγκεντρωμένος στα σκαλάκια απέναντι από το θέατρο

ενώ λίγο μετά ένα Ελληνικό εστιατόριο διαθέτει πλούσιο κατάλογο Ελληνικών εδεσμάτων και αρκετούς θαμώνες οι οποίοι απολαμβάνουν την Ελληνική κουζίνα.

Μπροστά μας απλώνεται τώρα η Southwark Bridge

και εμείς συνεχίζουμε τη βόλτα μας στο Bankside φτάνοντας πλέον σε ένα πολύ όμορφο σημείο όπου στο βάθος βλέπουμε να υψώνεται ο ουρανοξύστης Shard, ενώ δεξιά μας προβάλλει ένα υπέροχο τούβλινο κτίριο, η διάσημη Anchor Pub, η οποία ξεκίνησε αρχικά ως χώρος ζυθοποιίας για την Anchor Brewery, που ιδρύθηκε για πρώτη φορά το 1616.

Μάλλον καταστράφηκε στη μεγάλη πυρκαγιά του Λονδίνου το 1666, αλλά ξαναχτίστηκε. Κάποιες άλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι το κτίριο χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1770. Αυτή η Pub είναι ένα από τα μοναδικά επιζώντα κτίρια που υπάρχουν εδώ από την εποχή του Shakespear, όταν αυτή η περιοχή ήταν στο επίκεντρο του εμπορίου, με τον Tάμεση να είναι ο “κύριος δρόμος” του Λονδίνου.

H ταβέρνα είχε γίνει αγαπημένο μέρος για τους πειρατές και τους λαθρέμπορους του ποταμού. Κατά τη διάρκεια επισκευών, στις αρχές του 19ου αιώνα, απομακρύνθηκε από το εσωτερικό μια τεράστια δρύινη δοκός η οποία αποκάλυψε, έξυπνα δημιουργημένες κρυψώνες, που χρησιμοποιούνταν πιθανώς για την αποθήκευση κλεμμένων αγαθών από το λαθρεμπόριο. Όπως ήταν φυσικό έκλεψε πολλά κλικ της φωτογραφικής μας μηχανής, δικαίως άλλωστε, αφού είναι τόσο ιστορική, όσο και όμορφη.

Στρίβοντας δεξιά μετά την Pub, και αμέσως αριστερά, περνάμε κάτω από την Cannon Street Railway Bridge όπου ξεκινάει η Clink Street.

Στον τοίχο της στοάς είναι ζωγραφισμένο το πορτρέτο του William Shakespear

ενώ ελάχιστα βήματα πιο κάτω βρίσκεται το Clink Prison Museum, το οποίο είναι χτισμένο πάνω στον αρχικό χώρο της φυλακής Clink που χρονολογείται από το 1144 και ήταν μια από τις παλαιότερες και πιο διαβόητες φυλακές της Αγγλίας για πάνω από 600 χρόνια.

Eδώ φυλακίστηκαν πολλοί άνθρωποι όπως οφειλέτες, αιρετικοί, μεθυσμένοι, θρησκευτικοί αντίπαλοι κ.α. “The Clink” είναι πιθανώς ο ήχος του μετάλλου καθώς έκλειναν οι πόρτες της φυλακής ή το κροτάλισμα των αλυσίδων που φορούσαν οι φυλακισμένοι. Η φυλακή ανήκε στον επίσκοπο του Winchester και εξυπηρετούσε την The Liberty of the Clink, μια τοπική περιοχή που ανήκε στον επίσκοπο και όχι στον βασιλέα μονάρχη. Ως ιδιοκτήτης της Ελευθερίας, ο επίσκοπος μπορούσε να φυλακίσει αιρετικούς ή ανθρώπους που δεν έκαναν τις πληρωμές τους. Ήταν ίσως η μεγαλύτερη φυλακή των ανδρών και ίσως η παλαιότερη των γυναικών στην Αγγλία.

Είχαμε μαζί μας το voucher με την προσφορά της travelcard 2 for 1 για να επισκεφθούμε το εσωτερικό της φυλακής, αλλά τελικά αλλάξαμε γνώμη και αποφασίσαμε να χαρούμε τον καλό καιρό συνεχίζοντας τη βόλτα μας, παρά να χάσουμε χρόνο μέσα στη φυλακή.

Η Clink Street είναι ένας ατμοσφαιρικός, στενός, λιθόστρωτος δρόμος

στη νότια πλευρά του οποίου βρίσκονται τα ερείπια του Winchester Palace, ενώ κατά μήκος του είναι αραδιασμένες μερικές πολύ ωραίες ανακαινισμένες βικτωριανές αποθήκες, οι οποίες έχουν μετατραπεί σε διαμερίσματα, γραφεία και στούντιο. Ο δρόμος φυσικά πήρε το όνομά του από τη φυλακή που συνδέθηκε με το μεσαιωνικό παλάτι του Winchester το οποίο έγινε γνωστό ως The Clink.

 

[Klair]

Πέμπτη 8 Μαρτίου
συνέχεια

Στο τέλος της Clink Street βγαίνουμε μπροστά στο ποτάμι

όπου ανάμεσα σε ψηλά κτίρια βρίσκεται αραγμένο το Golden Hind, το γνωστό Αγγλικό πλοίο ιδιωτικής περιπλάνησης με επικεφαλής τον Sir Francis Drake. Αρχικά ήταν γνωστό ως Pelican, αλλά μετονομάστηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του Drake, προς τιμήν του προστάτη του Sir Christopher Hatton, ο οποίος ήταν ένας από τους κύριους χορηγούς του παγκόσμιου ταξιδιού του Drake. Aυτό που βρίσκεται αραγμένο εδώ είναι αντίγραφο του πλοίου σε κανονικό μέγεθος.

Η Βασίλισσα Ελισάβετ ενέκρινε τον Drake ως ηγέτη μιας εκστρατείας, που σκοπό είχε να περάσει γύρω από τη νότια Αμερική μέσω των στενών Megellin και να εξερευνήσει τις ακτές που βρίσκονταν πιο πέρα. Εκτός αυτού ήθελε να προξενήσει ζημιά και στους Ισπανούς, πράγμα το οποίο κορυφώθηκε στον Αγγλο-Ισπανικό πόλεμο. Πράγματι το Golden Hind κατέλαβε μια Iσπανική γαλέρα, η οποία μετέφερε τον μεγαλύτερο θησαυρό που είχε καταγραφεί μέχρι εκείνη την ημερομηνία, την 1η Μαρτίου 1579, με πάνω από 360.000 πέσος. Οι έξι τόνοι του θησαυρού χρειάστηκαν έξι μέρες για τη μεταφόρτωση και περιείχαν 26 τόνους αργύρου, μισό τόνο χρυσού, πορσελάνες, κοσμήματα και άλλα.

Μετά τις περιπλανήσεις του το πλοίο διατηρήθηκε για δημόσια έκθεση για πολλά χρόνια μέχρι που σάπισε και διαλύθηκε. Έγιναν κάποια αντίγραφα του πλοίου και η τελευταία ρέπλικα που κατασκευάστηκε έκανε διάφορα ταξίδια στον κόσμο, μέχρι να καταλήξει το 1996, στην αποβάθρα στο Bankside.

Συνεχίζουμε περνώντας έξω από την Αγγλικανική εκκλησία

και μπαίνουμε πλέον για τα καλά στην περίφημη Borough Market, η οποία βρίσκεται ανάμεσα και κάτω από τις σιδηροδρομικές γραμμές του σταθμού London Bridge και πάρα πολύ κοντά στον ουρανοξύστη Shard. Η πολυκοσμία και η ποικιλία αγαθών συναντώνται εδώ σε υπερθετικό βαθμό, αφού η αγορά αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αλλά και παλαιότερες αγορές τροφίμων στο Southwark του Λονδίνου. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1276 αν και υπάρχουν ισχυρισμοί ότι υπήρχε από το 1014.

Kατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα έγινε μια από τις σημαντικότερες αγορές τροφίμων του Λονδίνου, λόγω της στρατηγικής της θέσης κοντά στις όχθες του ποταμού. Τα κτίρια σχεδιάστηκαν το 1851 και έγιναν διάφορες προσθήκες κατά τη δεκαετία του 1860, ενώ μια είσοδος σχεδιασμένη σε στυλ Art Deco προστέθηκε στην οδό Southwark St. το 1932.

Η σημερινή αγορά πωλεί κυρίως τρόφιμα όπως φρέσκα φρούτα και λαχανικά, τυριά, κρέας, κρασιά, ψωμί και άλλα λαχταριστά εδέσματα.

Η Borough Market και οι γύρω δρόμοι έχουν υπάρξει πολλές φορές ως κινηματογραφική θέση για διάφορες ταινίες, με πιο γνωστές: το ημερολόγιο της Bridget Jones, το Two Smoking Barrels και ο Harry Potter and the Prisoner of Azkaban. Αργήσαμε να ξεκολλήσουμε από την αγορά συνεπαρμένοι από την πληθώρα και την ποικιλία των αγαθών που καθημερινά πωλούνται εδώ. Οι δε μυρωδιές, από τα άπειρα φαγητά που ετοιμάζονταν επιτόπου, κυριολεκτικά μεθυστικές!

O Shard σε απόσταση αναπνοής. Έχεις την αίσθηση ότι θα απλώσεις το χέρι σου και θα τον αγγίξεις.

Με ύψος 309,6 μέτρα είναι το ψηλότερο κτίριο στην Ευρώπη και η δεύτερη ψηλότερη κατασκευή στο Ηνωμένο Βασίλειο, μετά τον τηλεπικοινωνιακό Πύργο Emley Moor, ο οποίος έχει ύψος 330 μέτρα. Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε στις 30 Μαρτίου του 2012, αντικαθιστώντας τον Πύργο Southwark. Στον 72ο όροφο του κτιρίου, σε ύψος 245 μέτρων, βρίσκεται το υψηλότερο παρατηρητήριο στο Λονδίνο. Ο Πύργος έχει σχήμα ακανόνιστης πυραμίδας και είναι επισκέψιμος.

Home

Bγήκαμε στην αρχή της London Bridge και κατεβήκαμε τα σκαλιά δεξιά

ακολουθώντας την Tooley St. Περάσαμε έξω από το London Bridge Hospital

και το London Bridge Underground Station

ώσπου φτάσαμε στην Hay΄s Lane και στρίψαμε για να μπούμε στη συνέχεια στην Hay΄s Galleria.

Η Galleria είναι ένα κτίριο μικτής χρήσης, με γραφεία, εστιατόρια, καταστήματα και διαμερίσματα. Aρχικά ήταν μια αποθήκη στο Hay΄s Wharf, αλλά ανακατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1980.

Πήρε το όνομά της από τον αρχικό ιδιοκτήτη της, τον έμπορο Alexander Hay και κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ήταν σημείο παράδοσης τσαγιού από τα πλοία που έφταναν εδώ. Το Hay΄s Wharf ανοικοδομήθηκε σε μεγάλο βαθμό μετά την πυρκαγιά του Southwark, τον Ιούνιο του 1861, και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για έναν σχεδόν αιώνα, μέχρι να βομβαρδιστεί άσχημα τον Σεπτέμβριο του 1940, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η αναδιάρθρωση έγινε τη δεκαετία του 1980 με τις πύλες της πρώην αποβάθρας να είναι κλειστές, ενώ γίνονταν οι εργασίες αποκατάστασης του χώρου, ο οποίος πλέον περιβάλλεται από γυάλινη οροφή, ενώ ένα σιντριβάνι στο κέντρο της Galleria αποτελείται από ένα χάλκινο γλυπτό πλοίο 60 ποδών που ονομάζεται “Οι Πλοηγητές” και παρουσιάστηκε το 1987 για να τιμήσει τη ναυτιλιακή κληρονομιά της Galleria.

Bρισκόμαστε μπροστά στο ποτάμι

στο σημείο που είναι αγκυροβολημένο το HMS Belfast το οποίο σήμερα είναι πλωτό μουσείο. Η ναυπήγησή του, ως το πρώτο πλοίο που έφερε το όνομα της πρωτεύουσας της Βόρειας Ιρλανδίας, ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1936, ενώ καθελκύστηκε ανήμερα του Αγίου Πατρικίου, την 17η Μαρτίου 1938. Στην πρώτη του περιπολία, εν καιρώ πολέμου, κατέλαβε το Γερμανικό Liner. Τον Νοέμβριο του 1939 χτυπήθηκε από Γερμανική νάρκη και πέρασε πάνω από δύο χρόνια ανενεργό, επιστρέφοντας στη δράση τον Νοέμβριο του 1942, με βελτιωμένη δύναμη πυρός, εξοπλισμό ραντάρ και αμυντικά μέσα.

Το Belfast ήταν το μεγαλύτερο και αναμφισβήτητα το πιο ισχυρό καταδρομικό στο Βασιλικό Ναυτικό.
Στη ναυμαχία του Βορείου Ακρωτηρίου έπαιξε σημαντικό ρόλο, βοηθώντας στην καταστροφή του Γερμανικού θωρηκτού Scharnhorst, το 1943. Το πλοίο έδρασε και σε άλλες αποστολές, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, ενώ υποβλήθηκε σε εκτεταμένες επισκευές. Μια επιτροπή που ιδρύθηκε από μέλη του Αυτοκρατορικού Πολεμικού Μουσείου, του Εθνικού Ναυτικού Μουσείου και του Υπουργείου Άμυνας απεφάνθη το 1968, ότι η διάσωση του πλοίου ήταν εφικτή και το πλοίο κατέπλευσε στο Λονδίνο για να γίνει μουσείο, το οποίο άνοιξε για πρώτη φορά στο κοινό τον Οκτώβριο του 1971 και το 1978 έγινε παράρτημα του Imperial War Museum. Αποτελεί δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο που δέχεται ετησίως περίπου 250.000 επισκέπτες.

HMS Belfast

Είναι τόσο μεγάλο που δεν χωράει ολόκληρο στον φωτογραφικό φακό.

Με την go pro όμως πήραμε μια φωτογραφία ολόκληρου του πλοίου!

Στο βάθος η Tower Bridge αρχίζει να τραβά σαν μαγνήτης τη φωτογραφική μας μηχανή και να κλέβει άπειρα κλικ.

Πρώτα όμως ας απολαύσουμε ένα σύγχρονο και εντυπωσιακό κομμάτι του Southwark, το City Hall. Το Δημαρχείο είναι η έδρα της αρχής του μεγάλου Λονδίνου (GLA), η οποία περιλαμβάνει τον Δήμαρχο του Λονδίνου και τη Συνέλευση του Λονδίνου.

Αυτό το τόσο ιδιαίτερο κτίριο σχεδιάστηκε από τον Norman Foster και άνοιξε τον Ιούλιο του 2002. Το κτίριο έχει ένα ασυνήθιστο σχήμα, που σχεδιάστηκε κατ΄ αυτόν τον τρόπο, για να μειώσει την επιφάνειά του και να βελτιώσει την ενεργειακή του απόδοση (αν και η υπερβολική κατανάλωση ενέργειας που προκαλείται από την αποκλειστική χρήση γυαλιού υπερσκελίζει το όφελος του σχήματος). Εσωτερικά ένας ελικοειδής διάδρομος 500 μέτρων ανέρχεται σε όλο το κτίριο. Στην κορυφή υπάρχει χώρος εκθέσεων και συνεδριάσεων που ονομάζεται London΄s Living Room. Το κτίριο αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης ανάπτυξης που ονομάζεται More London.

Δίπλα στο Δημαρχείο είναι βυθισμένο ένα αμφιθέατρο, το Scoop το οποίο χρησιμοποιείται κατά τους καλοκαιρινούς μήνες για υπαίθριες παραστάσεις.

Ωραία η μοντέρνα αρχιτεκτονική του City Hall και των γύρω γυάλινων κτιρίων όμως ο κυρίαρχος του παιχνιδιού εδώ είναι άλλος: η γέφυρα του Λονδίνου ή Tower Bridge, το χαρακτηριστικότερο σύμβολο του Λονδίνου και μια από τις πιο αναγνωρίσιμες γέφυρες του κόσμου.

Η 265 μέτρων βικτωριανού-γοτθικού στυλ γέφυρα σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Horace Jones, σε συνεργασία με τον John Wolfe Barry, ολοκληρώθηκε το 1894, και στέκεται μέχρι σήμερα κάτω από τον Λονδρέζικο ουρανό, προκαλώντας φωτογραφικό παραλήρημα σε όλους ανεξαιρέτως.

Σχεδόν 450 άτομα εργάστηκαν για την κατασκευή της, ενώ χρειάστηκαν πάνω από 11.000 τόνοι χάλυβα για την κατασκευή του πλαισίου. Η κινητή γέφυρα ανοίγει και επιτρέπει τη διέλευση μεγάλων πλοίων και κρουαζιερόπλοιων, ενώ ο μηχανισμός για το άνοιγμα και το κλείσιμο της γέφυρας βρίσκεται μέσα στους Πύργους. Ανοιγοκλείνει περίπου χίλιες φορές τον χρόνο. Το εσωτερικό των Πύργων είναι επισκέψιμο και η θέα υπέροχη. Στο εσωτερικό των Πύργων υπάρχει μια έκθεση, ενώ οι επισκέπτες μπορούν να μάθουν την ιστορία της γέφυρας μέσα από φωτογραφίες, ταινίες και άλλα μέσα ενημέρωσης.

Homepage | Tower Bridge

Είχαμε και εμείς κλείσει εισιτήρια για επίσκεψη στη διάσημη γέφυρα, όμως αυτήν την επίσκεψη δεν θα την πραγματοποιούσαμε αυτήν τη στιγμή. Την αφήσαμε για άλλη μέρα. Σήμερα είπαμε..... ο καιρός είναι ιδανικός για περπάτημα! Όταν αρχίσει η Λονδρέζικη βροχή, (γιατί κάποια στιγμή θα αρχίσει, δεν μπορεί να τη γλιτώσουμε και ίσως δεν θέλουμε κιόλας, αφού το Λονδίνο είναι γοητευτικό και με βροχερό καιρό), θα αρχίσουμε να μπαίνουμε σε γέφυρες και μουσεία.

Προς το παρόν ας θαυμάσουμε αυτό το αξιοθέατο όσο περισσότερο μπορούμε πριν συνεχίσουμε προς το τελικό στάδιο αυτής της παραποτάμιας βόλτας μας, το Butler΄s Wharf και το Shad Thames.

Απέναντι, στην άλλη όχθη του ποταμού, το έτερο πολύ σημαντικό αξιοθέατο, ο Πύργος του Λονδίνου.

Το Butler΄s Wharf είναι το μέτωπο μπροστά στο ποτάμι με θέα στο City.

Είναι όμως και ένα Αγγλικό ιστορικό κτίριο, στη νότια όχθη του Τάμεση, που τώρα στεγάζει πολυτελή διαμερίσματα και εστιατόρια.

Βρίσκεται ανάμεσα στον γραφικό δρόμο Shad Thames και στο Thames Path και έχει θέα τόσο στη γέφυρα όσο και στις αποβάθρες του St. Katharine Docks, στην άλλη πλευρά του ποταμού.

Αυτή η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τις αποβάθρες St. Katharine Docks

Από εγκαταλελειμμένος χώρος αποβαθρών λοιπόν, το Butler΄s Wharf φιλοξενεί σήμερα αρκετά εστιατόρια όπως το Butler΄s Wharf Chop House

το Cantina del Ponte

το Pont de la Tour και το ALL BAR ONE

O Shad Thames είναι ένας ιστορικός δρόμος

ο οποίος τον 19ο αιώνα περιελάμβανε το μεγαλύτερο συγκρότημα αποθηκών στο Λονδίνο. Ο δρόμος έχει τη γέφυρα του Λονδίνου στο δυτικό άκρο του και εκτείνεται κατά μήκος της νότιας πλευράς του ποταμού. Στη συνέχεια κάνει μια στροφή 90 μοιρών κατά μήκος της προβλήτας του St. Savior και είναι πλακόστρωτος.

Στους Βικτωριανούς χρόνους περιελάμβανε το μεγαλύτερο συγκρότημα αποθηκών στο Λονδίνο, όπως ανέφερα και πιο πριν, και στις αποθήκες αυτές στεγάζονταν τεράστιες ποσότητες τσαγιού, καφέ, μπαχαρικών και άλλων προϊόντων. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα η περιοχή έπεσε σε πτώση. Πολλοί καλλιτέχνες ζούσαν στην περιοχή τη δεκαετία του ΄70, (πιθανώς λόγω του χαμηλού κόστους ζωής), ενώ ο Shad Thames αναγεννήθηκε τη δεκαετία του 1980 και του 1990, όταν οι παλιές αλλά γραφικές αποθήκες σε όλη την περιοχή μετατράπηκαν σε ακριβά διαμερίσματα, εστιατόρια και bar.

Η βόλτα μας καταλήγει στη γέφυρα New Concordia Wharf, στο St. Saviour΄s Docks, τη μικρή προβλήτα στη νότια όχθη του Τάμεση, ένα σημείο που πραγματικά λάτρεψα!

Μετά το γεφύρι, περνώντας αυτήν τη στενή και βαμμένη με τόσο έντονα χρώματα στοά

βρισκόμαστε σε μια γειτονιά απόμερη και εντελώς έρημη, με τα χαρακτηριστικά τούβλινα οικοδομήματα και νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε πίσω στον χρόνο, στις εποχές που εδώ ξεφόρτωναν τα καράβια τα εμπορεύματά τους και οι αποθήκες ήταν γεμάτες τσάι, καφέ και όλων των ειδών τα μπαχαρικά.

Απόλυτη ησυχία επικρατεί. Είμαστε πράγματι στο Λονδίνο του 2018 ή έχουμε μεταφερθεί με κάποια χρονοκάψουλα πίσω στον 19ο αιώνα?

Κουρασμένοι πλέον έχουμε ολοκληρώσει μια πολύ μεγάλη, αλλά πανέμορφη διαδρομή και καθόμαστε σε ένα παγκάκι χαζεύοντας τον Τάμεση να ρέει.

Αυτό το ποτάμι, που ξεκινάει από τη νότια Αγγλία και καταλήγει στη Βόρεια Θάλασσα, έχει τόσο πολύ συμβάλλει και επηρεάσει την εξέλιξη και την ανάπτυξη αυτής της πόλης, η οποία ξεκίνησε στις όχθες του, όταν οι Ρωμαίοι ίδρυσαν το Londinium το 43 μ.X., αντιλαμβανόμενοι τη μεγάλη στρατηγική σημασία αυτής της θέσης, αφού μπορούσαν εύκολα να κατασκευάσουν γέφυρες με τη χρήση της τεχνολογίας της εποχής και να αναπτύξουν το εμπόριο μέσω αυτής της υδάτινης οδού, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ιστορία και την εξέλιξη του Λονδίνου.

Αυτός ήταν και ο δρόμος που ακολούθησαν οι Vikings εισβολείς τον 8ο και τον 9ο αιώνα, καθώς επίσης και η αφετηρία που εξυπηρετούσε μεγάλο μέρος του εμπορίου μέχρι τη δεκαετία του 1950. Από τον Τάμεση οδηγούνταν με βάρκα στον Πύργο του Λονδίνου οι μελλοθάνατοι, μέσω της Πύλης των προδοτών, ενώ μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελούσε φυσικό σύνορο ανάμεσα στις πλούσιες και τις φτωχές συνοικίες του Λονδίνου. Ο Τάμεσης είναι πλωτός κατά μεγάλο μέρος του ρου του, αλλά εξαιτίας του μικρού βάθους των νερών, τα μεγάλης χωρητικότητας πλοία πρέπει να περιμένουν την πλημμυρίδα που υψώνει τα νερά του ποταμού κατά μερικά μέτρα. Σήμερα το ποτάμι αποτελεί πόλο ψυχαγωγίας, αφού οι πρώην αποβάθρες και αποθήκες έχουν μετατραπεί σε πεζόδρομους, μαρίνες, bar και εστιατόρια.

Τα πλοιάρια παρέχουν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες τρόπους για να δει κανείς το Λονδίνο, με πιο συνηθισμένη τη διαδρομή από τη Βουλή των Κοινοτήτων μέχρι τον Πύργο του Λονδίνου. Υπάρχουν κρουαζιέρες που καλύπτουν και μεγαλύτερες αποστάσεις μέσα στον ποταμό.

 

[alexandra80]

Υπέροχες φωτογραφίες και πολύ κατατοπιστική η ιστορία σου! Ευχαριστούμε πολύ. Τον Οκτώβρη θα είμαι εκεί για 8 μέρες με τον γιο μου ,οπότε σε παρακολουθώ με ενδιαφέρον. ..

 

[Klair]

Πέμπτη 8 Μαρτίου
συνέχεια

Πεινάσαμε όμως και είχαμε όρεξη να φάμε κάτι σε ζυμαρικό ή πίτσα, οπότε σηκωθήκαμε και μπήκαμε στο Cantina del Ponte. Όπως μπήκαμε έτσι βγήκαμε, αφού φάγαμε “πόρτα”. Mας είπαν ότι το εστιατόριο έχει κλείσει, αλλά μάλλον εκείνη την ώρα κάποια ιδιωτική συγκέντρωση βρισκόταν σε εξέλιξη αφού το εστιατόριο είχε κόσμο που έτρωγε. Υπήρξε ένας μικρός εκνευρισμός μετά από αυτό, αφού θέλαμε και να φάμε αλλά και να ξεκουραστούμε από το πολύ περπάτημα, αλλά επικράτησε ψυχραιμία. Τελικά αποφασίσαμε να μην καθίσουμε κάπου στη γύρω περιοχή για φαγητό, αλλά να επιστρέψουμε στη γειτονιά μας, στο Notting Hill, να φάμε εκεί γύρω και να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, για μπανάκι και ξεκούραση οργανώνοντας τη συνέχεια της μέρας μας ή μάλλον της νύχτας μας πλέον.

Από την αρχή της Tower Bridge πήραμε λεωφορείο, για πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι. Ανεβήκαμε στον πάνω όροφο, για να έχουμε καλύτερη θέα, διασχίσαμε τη γέφυρα

και κάνοντας μια αρκετά μεγάλη διαδρομή σε διάφορους δρόμους της πόλης κατεβήκαμε, για να αλλάξουμε μέσον μετακίνησης παίρνοντας το metro από τoν Liverpool Street Station. Κατεβήκαμε στον σταθμό του Bayswater και καταλήξαμε στην Pizza Hut, στη γωνία Queensway και Moscow Rd. Ο Moscow Rd. είναι ο δρόμος που βρίσκεται το ξενοδοχείο μας, οπότε μετά το φαγητό, σε λίγα λεπτά με τα πόδια, θα βρισκόμασταν στο δωμάτιό μας για ξεκούραση και φρεσκάρισμα, πριν τη βραδινή μας έξοδο.

Ούτε που θυμάμαι πόσα χρόνια έχουμε να φάμε Pizza Hut. Eίναι πάντως πάρα πολλά, αφού η συγκεκριμένη αλυσίδα δεν αποτελεί επιλογή φαγητού, ούτε στη χώρα μας αλλά ούτε και στα ταξίδια μας. Τώρα όμως ήταν μια συμβιβαστική επιλογή, λόγω ώρας, λόγω κούρασης αλλά και εγγύτητας στο κατάλυμά μας, οπότε αυτό πράξαμε.

Ακριβώς δίπλα στην Pizza Hut βρίσκονται, το Ελληνικό εστιατόριο Santorini Restaurant (αν ήταν ανοιχτό εκείνη την ώρα, σίγουρα θα το προτιμούσαμε) και το Ελληνικό super market Athenian Grocery, στη γωνία των οδών Moscow Rd. και Salem Rd.

Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο συναντήσαμε δύο πολύ ενδιαφέροντες ναούς: τον St. Matthew΄s Bayswater, μέσα σ΄ ένα όμορφο κάθετο επί της Moscow δρομάκι,

και την Ελληνική ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Σοφίας, επί της οδού Μoscow.

Υπέροχα επίσης κτίρια πλαισιώνουν αυτόν τον δρόμο. Ελάχιστα μέτρα πιο κάτω φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας.

Όταν ξαναβγήκαμε είχε φυσικά νυχτώσει και με το metro κατεβήκαμε στον σταθμό Oxford Circus station.

Το Λονδίνο στο φόρτε του. Κίνηση και κόσμος κατέκλυζαν την καρδιά της Βρετανικής πρωτεύουσας σχηματίζοντας ένα πολύχρωμο και πολύβουο μωσαϊκό. Όμορφα φωτισμένα κτίρια, γεμάτα μαγαζιά, φωτεινές επιγραφές, χιλιάδες επιλογές για διασκέδαση, για φαγητό, για ποτό αλλά και για βόλτα.

Η τεράστια οθόνη στο Piccadilly Circus, το πιο κομβικό σημείο όλης της κυκλοφορίας του κέντρου, καθήλωνε το βλέμμα όλων των περαστικών. Και πως να μην το κάνει άλλωστε, αφού η νέα και ανακαινισμένη οθόνη διαθέτει μερικά από τα καλύτερα χαρακτηριστικά της σύγχρονης τεχνολογίας.

17,56m ύψος και 44,62m πλάτος.

Ανάλυση μεγαλύτερη από 4Κ (5490x2160).

3 σε 1 πακέτα LED που παράγουν τρισεκατομμύρια χρωμάτων και εξαιρετική φωτεινότητα.

Στοιχεία από Athens Voice.

Οι έξι οθόνες που κοσμούσαν την πλατεία έσβησαν μετά από 100 χρόνια συνεχούς λειτουργίας, τη Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017, προκειμένου να αντικατασταθούν από μια ενιαία γιγάντια καμπυλοειδή οθόνη. Μετά από 10 μήνες στο σκοτάδι, τα φώτα της τεράστιας οθόνης-της μεγαλύτερης στην Ευρώπη-μετατρέπουν ξανά τη νύχτα σε μέρα, ενώ οι Λονδρέζοι και οι τουρίστες ενημερώνονται μέσω αυτής, για τον καιρό, τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, για διοργανώσεις αλλά βομβαρδίζονται και με διαφημίσεις και video. Δικαίως η πλατεία παρομοιάζεται με την Times Square της Νέας Υόρκης, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι την επισκέπτονται κάθε χρόνο.

Μόνο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι πινακίδες έσβησαν, λόγω της συσκότισης, ώστε να μην μπορούν τα Γερμανικά μαχητικά να εντοπίσουν τους στόχους. Από το 1949 και μετά έσβησαν μόνο προσωρινά, για τις κηδείες του Churchill το 1965 και της πριγκίπισσας Diana το 1997.

Λίγα λόγια για την ιστορία που βρήκα στην Αthens Voice:

H πρώτη φωτιζόμενη διαφήμιση ήταν της εταιρείας Perrier το 1908.

Η πλατεία ήταν κάποτε ολόκληρη καλυμμένη με διαφημίσεις που αρχικά αποτελούνταν από φωτεινούς λαμπτήρες και αργότερα αντικαταστάθηκαν από λάμπες νέον.

Oι οθόνες Led αντικατέστησαν οριστικά τα φώτα νέον το 2011.

H Coca-Cola έχει διαφήμιση στην πλατεία από το 1954.

Χαθήκαμε και εμείς ανάμεσα στο πλήθος περπατώντας και χαζεύοντας τριγύρω μας, προσπαθώντας να αποτυπώσουμε στο μυαλό μας όλες αυτές τις τόσο έντονες και ζωντανές εικόνες που μας πρόσφερε η υπέροχη αυτή πόλη. Χαθήκαμε στα στενά δρομάκια του Soho, ανάμεσα σε κόσμο που γέμιζε τους εξωτερικούς χώρους των Pubs και γίναμε ένα, με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, βιώνοντας τον τρόπο που ξεδίνουν και διασκεδάζουν.

Χαθήκαμε και στην China Town γεμίζοντας τα ρουθούνια μας με όμορφες μυρωδιές και τα μάτια μας με άλλες εικόνες, διαφορετικές, σαν να βρισκόμαστε σε άλλη χώρα και όχι στην καρδιά του Λονδίνου.

Κόκκινα φαναράκια κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια μας και βιτρίνες με φαγητά τραβούσαν συνεχώς τα βλέμματά μας. Μια συνεχής πρόκληση-πρόσκληση για κραιπάλη φαγητού ή ποτού.

Περάσαμε από την Leicester Square

και είπαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας προς Covent Garden περνώντας από μερικούς ακόμα δρόμους, στους οποίους βρίσκονται μερικές από τις καλύτερες Pubs.

Ακολουθήσαμε την Floral Street συναντώντας το White Lion

και στρίψαμε στην James Street φτάνοντας στο Covent Garden, όπου φυσικά τέτοια ώρα επικρατούσε ηρεμία και ησυχία, αφού η αγορά είναι κλειστή. Αν και ερημιά εμείς τη βόλτα μας την κάναμε και πήραμε μερικές φωτογραφίες του εντελώς έρημου χώρου.

Τώρα που γράφω την ιστορία και ξαναζώ όλο το ταξίδι, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πού βρήκαμε το κουράγιο, μετά την τόσο κουραστική μέρα που είχαμε περάσει και κάναμε πάλι όλον αυτόν τον ποδαρόδρομο, “μπαρότσαρκα” θα έλεγα καλύτερα, μέχρι αργά τη νύχτα. Kαι να πεις ότι είμαστε τίποτα δυνατοί πότες και πηγαίναμε από Pub σε Pub για να πιούμε, άντε και να το δεχτώ. Αλλά εμείς, όπως έχω ξαναπεί σε άλλη ιστορία, δεν πίνουμε !!! Τέλος πάντων, ωραία περάσαμε βλέποντας τους άλλους να πίνουν και πήραμε μια μικρή γεύση της νυχτερινής ζωής της πόλης, ευτυχώς χωρίς παρατράγουδα και ακραίες καταστάσεις, που λίγο-πολύ όλοι έχουμε βιώσει στα νησιά μας με τους Άγγλους τουρίστες.

Και τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, καλά κάναμε και το κάναμε όλο αυτό στην αρχή του ταξιδιού, γιατί τις επόμενες μέρες τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ και τα διαλυμένα από τον ποδαρόδρομο πόδια δύσκολα θα έκαναν τέτοιες διαδρομές μέσα στην άγρια νύχτα. Από τον σταθμό metro του Covent Garden επιστρέψαμε ξεθεωμένοι στο ξενοδοχείο. Αύριο ξεκινά μια καινούρια μέρα!

 

[Klair]

Υπέροχες φωτογραφίες και πολύ κατατοπιστική η ιστορία σου! Ευχαριστούμε πολύ. Τον Οκτώβρη θα είμαι εκεί για 8 μέρες με τον γιο μου ,οπότε σε παρακολουθώ με ενδιαφέρον. ..

Σε ευχαριστώ πολύ @alexandra80.
Προσπαθώ να είμαι όσο πιο αναλυτική και κατατοπιστική μπορώ όταν γράφω ιστορία για κάποιον προορισμό, παραθέτοντας εκτός των άλλων και πολλά ιστορικά στοιχεία ή γεγονότα.

Αυτό ίσως για κάποιους αναγνώστες να είναι κουραστικό ή αδιάφορο, αλλά για μένα η ιστορία, η κουλτούρα και ο πολιτισμός μιάς πόλης ή ενός τόπου αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ταξιδιού μου και κάνω μεγάλη ιστορική έρευνα όταν το οργανώνω.
Αυτά τα στοιχεία τα γράφω και στην ιστορία μου, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο, να βοηθήσω και άλλους ταξιδιώτες οι οποίοι ενδεχομένως, να μην έχουν όρεξη ή χρόνο να βρουν πληροφορίες.

Οι 8 μέρες που διαθέτεις είναι αρκετές για μιά πρώτη γνωριμία με την πόλη (αν δεν έχεις ξαναπάει), η οποία είναι φυσικά ανεξάντλητη και μία φορά ίσον καμία.
Σίγουρα θα περάσεις τέλεια και θα θέλεις να ξαναπάς.

Στη συνέχεια της ιστορίας θα διαβάσεις πώς αξιοποιήσαμε εμείς τις σχεδόν 7 μέρες που διαθέταμε και θα πάρεις ιδέες και σίγουρα πολλές πληροφορίες, που μπορείς να εντάξεις και στο δικό σου πρόγραμμα.

Αν χρειατείς κάτι πιο συγκεκριμένο και το γνωρίζω, είμαι στη διάθεσή σου.
Και πάλι σε ευχαριστώ

 

[alexandra80]

Σε ευχαριστώ πολύ @alexandra80.
Προσπαθώ να είμαι όσο πιο αναλυτική και κατατοπιστική μπορώ όταν γράφω ιστορία για κάποιον προορισμό, παραθέτοντας εκτός των άλλων και πολλά ιστορικά στοιχεία ή γεγονότα.

Αυτό ίσως για κάποιους αναγνώστες να είναι κουραστικό ή αδιάφορο, αλλά για μένα η ιστορία, η κουλτούρα και ο πολιτισμός μιάς πόλης ή ενός τόπου αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ταξιδιού μου και κάνω μεγάλη ιστορική έρευνα όταν το οργανώνω.
Αυτά τα στοιχεία τα γράφω και στην ιστορία μου, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο, να βοηθήσω και άλλους ταξιδιώτες οι οποίοι ενδεχομένως, να μην έχουν όρεξη ή χρόνο να βρουν πληροφορίες.

Οι 8 μέρες που διαθέτεις είναι αρκετές για μιά πρώτη γνωριμία με την πόλη (αν δεν έχεις ξαναπάει), η οποία είναι φυσικά ανεξάντλητη και μία φορά ίσον καμία.
Σίγουρα θα περάσεις τέλεια και θα θέλεις να ξαναπάς.

Στη συνέχεια της ιστορίας θα διαβάσεις πώς αξιοποιήσαμε εμείς τις σχεδόν 7 μέρες που διαθέταμε και θα πάρεις ιδέες και σίγουρα πολλές πληροφορίες, που μπορείς να εντάξεις και στο δικό σου πρόγραμμα.

Αν χρειατείς κάτι πιο συγκεκριμένο και το γνωρίζω, είμαι στη διάθεσή σου.
Και πάλι σε ευχαριστώ

Αφιερώνεις τόσο χρόνο και κόπο για την ιστορία σου,που το ευχαριστώ είναι λίγο ! Έχω πάει στο Λονδίνο για 6 μέρες πριν 12 χρόνια, αλλά δυστυχώς δεν τράβηξα τόσες φωτογραφίες για να θυμάμαι.... οπότε η ιστορία σου ήρθε την καταλληλότερη ώρα!
Το ταξίδι θα γίνει κυρίως για τον 10χρονο γιο μου. Θα μείνουμε στο Λονδίνο 4 βράδια και 3 στο Μπαθ, για να επισκεφτούμε Stonehenge και Cotswolds . Αλλά θα χρησιμοποιήσω τις διαδρομές και χρηστικές πληροφορίες σου για τις μέρες μου στο Λονδίνο, οπότε με γλιτώνεις από κόπο! Και πάλι σ ευχαριστώ για την προθυμία σου να με βοηθήσεις! Περιμένω τη συνέχεια !

 

[danev]

Για 6 Μαιου ετοιμαζομαστε εμεις!
Οπως καταλαβαινεις σε διαβαζω με προσοχη και γι αυτο σε ευχαριστω προκαταβολικα μιας και οπως ειδα απο την αρχη της ιστοριας σου, θα με βοηθησεις πολυ!

 

[Klair]

Αφιερώνεις τόσο χρόνο και κόπο για την ιστορία σου,που το ευχαριστώ είναι λίγο ! Έχω πάει στο Λονδίνο για 6 μέρες πριν 12 χρόνια, αλλά δυστυχώς δεν τράβηξα τόσες φωτογραφίες για να θυμάμαι.... οπότε η ιστορία σου ήρθε την καταλληλότερη ώρα!
Το ταξίδι θα γίνει κυρίως για τον 10χρονο γιο μου. Θα μείνουμε στο Λονδίνο 4 βράδια και 3 στο Μπαθ, για να επισκεφτούμε Stonehenge και Cotswolds . Αλλά θα χρησιμοποιήσω τις διαδρομές και χρηστικές πληροφορίες σου για τις μέρες μου στο Λονδίνο, οπότε με γλιτώνεις από κόπο! Και πάλι σ ευχαριστώ για την προθυμία σου να με βοηθήσεις! Περιμένω τη συνέχεια !

Ζηλεύω πολύ να ξέρεις για τη διαμονή σου στο Μπαθ και για την επίσκεψή σου στο Stonehenge
Στον αρχικό σχεδιασμό του ταξιδιού (νόμιζα ότι οι μέρες σίγουρα με φτάνουν ) είχα εντάξει και εγώ μία ημερήσια εκδρομή στην περιοχή, αλλά όταν βάλαμε με τον γιο μου επί χάρτου όλες τις διαδρομές, τα μουσεία, την Tower Bridge και το Greenwich (spoiler για τη συνέχεια), το πρόγραμμα δεν έβγαινε με τίποτα, οπότε το αφήσαμε για επόμενη φορά.

Είμαι σίγουρη ότι ο γιος σου θα ενθουσιαστεί με τις γέφυρες και το London Eye, αν κάνετε την παραποτάμια διαδρομή. Σου προτείνω επίσης να επισκεφθείτε την Tower Bridge, για το γυάλινο πάτωμα που βλέπεις κάτω το ποτάμι, για τη θέα αλλά και για τον μηχανισμό λειτουργίας της.
Thanks again!

 

[Klair]

Για 6 Μαιου ετοιμαζομαστε εμεις!
Οπως καταλαβαινεις σε διαβαζω με προσοχη και γι αυτο σε ευχαριστω προκαταβολικα μιας και οπως ειδα απο την αρχη της ιστοριας σου, θα με βοηθησεις πολυ!

Να μία πρόκληση για να τρέξω και να τελειώσω γρήγορα την ιστορία!
Thanks επίσης.