ΕΡΣΗ
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Κοιλάδα των Βασιλέων)
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο (Κάιρο)
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Φωτογραφίες][URL="http://www.travelstories.gr/photo/showphoto.php?photo=10132"][IMG]http://www.travelstories.gr/photo/data/101/thumbs/DSC_1396_640x428.jpg[/IMG][/URL
Το επόμενο απόγευμα φύγαμε από τη Marsa Alam για Κάιρο. Από το πρακτορείο είχε κανονιστεί ένα transfer προς το αεροδρόμιο. Ακολούθησε περίπου ο εξής διάλογος με τον συνοδό μας. Καταρχήν ξεκίνησε ο αφέντης με μια κοινωνιολογικού τύπου παρατήρηση:
-Εδώ στην Αίγυπτο δεν έχετε και πάρα πολλά εστιατόρια, ζαχαροπλαστεία. Απ’ ότι μου φάνηκε δε βγαίνετε και πάρα πολύ έξω
Ο αφέντης ο οποίος είναι πολύ του όξω, του στοίχισε αυτό το εσωστρεφές στοιχείο στην Αίγυπτο.
-Χμμμ…απάντησε αφού το σκέφτηκε ο συνοδός, ξέρετε αν βγαίνουμε συχνά έξω οι γυναίκες μας θα μας μαλώσουν ότι δεν εκτιμούμε το φαγητό που μαγειρεύουν.
-Μα εμείς στην Ελλάδα βγαίνουμε και με τις γυναίκες μας έξω για φαγητό, αντέτεινε ο αφέντης.
Προφανώς μια τέτοια εκδοχή δεν είχε περάσει ποτέ ως πιθανότητα από το μυαλό του. Τέλος πάντων αλλάξαμε θέμα συζήτησης:
-Επισκεφθήκαμε χθες το Port Ghalib και είδαμε ότι κατασκευάζουν κάτι κανάλια. Για ποιον σκοπό;
- Ααα σας άρεσε; Δεν είναι πολύ όμορφο;
(αν θέλαμε ας λέγαμε ότι δε μας άρεσε να δω πως θα φτάναμε στο αεροδρόμιο που ταξί δεν υπήρχε για δείγμα σε όλον τον νόμο). Ααα… το κανάλι, τεράστιο έργο! Θα ενώνει το αεροδρόμιο με το Port Ghalib.
- Γιατί να γίνει κάτι τέτοιο; Ρωτήσαμε και εμείς περίεργοι για τη φαραωνική χρησιμότητα του έργου. –Μα θα είναι πιο όμορφο για τους τουρίστες να παίρνουν θαλάσσια ταξί και να φθάνουν μέχρι το Port Ghalib παρά να παίρνουν αυτοκίνητο; Επεσήμανε ξαφνιασμένος ο συνοδός που εμείς αδυνατούσαμε να καταλάβουμε την προφανή αισθητικη χρησιμότητα του έργου.
Την έβλεπα τη δουλειά: και σε είκοσι χρόνια να επισκεπτόμουν ξανά το μέρος αυτό ταξί πάλι δε θα έβρισκα.
- Το αεροδρόμιο είναι ιδιωτικό, πρόσθεσε με μεγάλη υπερηφάνεια λες και ήταν δικό του, το μόνο ιδιωτικό αεροδρόμιο στην Αίγυπτο.
Προσήλθαμε εντός του ιδιωτικού αυτού αεροδρομίου. Δεν είδα να διαδραματίζεται τίποτε το διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα αεροδρόμια του κόσμου. Ουρές στα γκισέ, αστυνόμευση κλπ. Αν πούμε κιόλας ότι και οι τουαλέτες ήταν βρώμικες (ενώ το δημόσιο αεροδρόμιο του Καΐρου είχε πιο καθαρές) πρέπει να επισημάνουμε ότι μάλλον έχασε τις εντυπώσεις. Αφού δώσαμε τις αποσκευές και ο συνοδός των μογγολων μας έδωσε τις boarding cards, όλοι μαζί, συνοδός και αστυνομικοί μας έδειχναν την είσοδο για τις πτήσεις του εσωτερικού και αδιαφορούσαν για τις διαμαρτυρίες του αφέντη ο οποίος εις μάτην παρακαλούσε να τον αφήσουν να πάει στη διπλανή αίθουσα να πιει ένα ρημαδοκαφέ. «No, no sir» έλεγαν όλοι και δε μας άφηναν να προσεγγίσουμε την αίθουσα με την καφετερία η οποία μας φτανόταν εξαιρετικά θελκτική πίσω όμως από ένα τζαμί που μας διαχώριζε. Αρπαγμένοι εισήλθαμε στην αίθουσα των αναχωρήσεων για τις πτήσεις εσωτερικού, προκείμενου να ανακαλύψουμε έκθαμβοι αυτό που προσπαθούσαν να μας εξηγήσουν οι υπεύθυνοι: Μόλις πιθωθήκαμε στις καρέκλες μας ήρθε νεαρός σερβιτόρος από την παρακείμενη καφετερία να μας πάρει παραγγελιά. Ξεροί εμείς. Τέλος πάντων ζητήσαμε τα καφεδάκια μας και ολίγον παραξενεμένοι αναρωτιόμαστε φωναχτά για το λόγο της παράξενης αυτής διευθέτησης των πραγμάτων. Ένας ευγενέστατος αιγύπτιος παρεμβαίνει στην συζήτηση μας σε τόσο άψογα αγγλικά που φανέρωναν μια άριστη εκπαίδευση σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια του εξωτερικού. Ο εν λόγω κύριος, ξανθός και γαλανομάτης, έμοιαζε με ευρωπαίο. Ο αφέντης, μελαχρινός στα όρια της μαύρης φυλής, έμοιαζε για ντόπιο.
- Σας βλέπω ξαφνιασμένους και παραξενεμένους, μήπως μπορώ να σας βοηθήσω;
- Έχουμε μια απορία: Τινός ιδιοκτησία είναι αυτό τα αεροδρόμιο;
- Α! είναι κουβειτιανη επένδυση. Και επειδή κτίστηκε αποκλείστηκα για να εξυπηρετεί τον εισερχόμενο τουρισμό, όλες οι facilities βρίσκονται στις αίθουσες αναχώρησης για το εξωτερικό. Είστε οι μόνοι τουρίστες που πετούν για Καιρό και όχι απ’ ευθείας για την χώρα προέλευσης σας.
Είχε δίκιο. Είμαστε οι μόνοι ξένοι στην πτήση αυτή.
Θέσαμε το θέμα που μας απασχολούσε από την προηγούμενη ημέρα:
- Και το Port Ghalib είναι και αυτό κουβειτιανη επένδυση; Και θα τα βγάλει τα λεφτά του;
- Χμ… το Port Ghalib… Πρόκειται για Ghost City. Έτσι είναι γνωστό εδώ στην περιοχή. Αν θα τα βγάλει τα λεφτά του… είναι πιθανόν. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η Χουργκαντα. Αλλά στο κάτω της γραφής δεν είναι αυτό που απασχολεί τους κουβειτιανους επενδύτες αυτή τη στιγμή.
- Το τους απασχολεί; ενδιαφερθήκαμε εμείς
-Κάθε μέρα που περνάει οι ισλαμιστές αποκτούν όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Μετά τον πόλεμο του κόλπου, όπου οι αμερικανοί τους έβαλαν να πληρώσουν όλα τα σπασμένα με το παραπάνω, τα ταμεία του κράτους είναι άδεια. Παράλληλα υπάρχουν, όπως παντού στα Αραβικά Εμιράτα, απίστευτα πλούσιοι άνθρωποι. Αυτό είναι προκλητικό με συνέπεια οι ισλαμιστές να κερδίζουν έδαφος κάθε ημέρα που περνά περισσότερο. Αν τελικά επικρατήσουν το Port Ghalib θα γίνει το καταφύγιο των πλούσιων διαφωνούντων. Αυτός είναι ο ισχυρότερος λόγος που το κτίζουν.
Μετά η συζήτηση γύρισε στον τουρισμό. Ο τύπος είχε (η εταιρεία στην οποία εργαζόταν είχε, δεν διευκρινίστηκε ποτέ) δυο πενταστερα ξενοδοχεία στην περιοχή. Δηλώσαμε ότι δε μας άρεσε το γεγονός ότι στην Αίγυπτο δε μπορεί κανείς εύκολα να βρει να μείνει σε καταλύματα με κάποιον χαρακτήρα, τα οποία να ανήκουν σε ντόπιους και να μην είναι των διακόσιων δωματίων και λίγο πολύ να μην μπορείς να κινηθείς μόνος σου, αλλά να χρειάζεσαι τις υπηρεσίες ταξιδιωτικών γραφείων για να κλείσεις κρουαζιέρες κλπ. Και επίσης μας χάλασε το γεγονός ότι η πλειοψηφία των τουριστών της Αιγύπτου είναι package tours, σπάνια υπάρχουν μεμονωμένοι τουρίστες. Συμφώνησε μαζί μας. Τώρα ξεκινούν, μας είπε, κάποιες προσπάθειες προσέγγισης μιας αγοράς πιο εύπορης, η οποία θέλει λιγότερο μαζικές και πιο inclusive υπηρεσίες. Απ’ ότι κατάλαβα πάλι γκέτο ευκατάστατων δυτικών πρόκειται να φτιάξουν. Μικρομεσαίος και μεμονωμένος, αν θέλεις να αποφύγεις τα μεγαθήρια ξενοδοχεία, δεν έχεις σπουδαία τύχη στην Αίγυπτο, πλέον το έχουμε εμπεδώσει.
Κατόπιν η κουβέντα γύρισε στα πολιτικά. Μεταφέραμε την παρατήρηση μας ότι η έλλειψη της μεσαίας τάξης ίσως ένας αρκετά σοβαρός λόγος ο οποίος σχετίζεται την άνοδο των ισλαμιστών και την αποδοχή τους από μεγάλα στρώματα του πληθυσμού της Αιγύπτου. Καταρχήν υπεραμύνθηκε λέγοντας ότι και οι δυτικές κοινωνίες έχουν πάνω τους σημάδια ένοπλης βίας, είτε στην Αγγλία, είτε παλαιοτέρα στην Γερμανία, είτε στην Ελλάδα. Το ότι στις ευρωπαϊκές χώρες η βία δεν έχει θρησκευτικό περιτύλιγμα, το παρέκαμψε εντελώς μαρξιστικά: το θέμα είναι οικονομικό είπε, αν έχουν χρήματα κανείς δεν παραπονιέται με βίαιο τρόπο. Ανέφερε λοιπόν ότι τώρα πια γίνεται προσπάθεια από την κυβέρνηση για την δημιουργία μεσαίας τάξης, πλέον επιτρέπεται η είσοδος κεφαλαίων για επενδύσεις από το εξωτερικό, κτίζονται νέες πολυκατοικίες με διαμερίσματα για τα νέα ζευγάρια, τα οποία και δανειοδοτούνται για την αγορά τους, και ο ρυθμός αύξησης της μεσαίας τάξης είναι εντυπωσιακός. Θεώρησε ότι η παρουσία των ισλαμιστών στην ουσία ενδυναμώνει την κυβέρνηση, γιατί ποιο δυτικό κράτος θα πιέσει ποτέ την Αίγυπτο για τη διεξαγωγή ανόθευτων εκλογών όταν κάτι τέτοιο θα οδηγούσε τους ισλαμιστές στην εξουσία; Μετά υπερθεμάτισε στο ότι η Αίγυπτος με τις χαμηλές τιμές της θα αποσπάσει τουρισμό από τις άλλες μεσογειακές χώρες; Τι το θέλατε το εύρο μας ρώτησε, ακριβύνατε παρά πολύ ως προορισμός επεσήμανε. Κατόπιν η κουβέντα οδηγήθηκε στη δυνατότητα νυχτερινής εξόδου στο Κάιρο. Η έλλειψη νυχτερινής ζωής είχε στοιχίσει πολύ στον αφέντη. Ο Καίριος μπίζνεσμαν μας έδωσε μερικές διευθύνσεις τις οποίες ήδη γνωρίζαμε και συμφώνησε ότι δεν υπάρχει μεγάλο εύρος νυχτερινής διασκέδασης, ότι όλο τα ίδια πρόσωπα ανακυκλώνονται στα εστιατόρια των ξενοδοχείων κυρίως, αλλά είπε με ένα πονηρό μειδίαμα, προφανώς η παρουσία μου τον εμπόδιζε να γίνει πιο αναλυτικός, όλα όσα ονειρεύεται κανείς υπάρχουν στο Κάιρο, μόνο που δεν είναι εμφανή. Λες και είχα καμία αμφιβολία!
Με αυτήν τη συζήτηση η ώρα πέρασε και πλέον έπρεπε να επιβιβαστούμε στο αεροσκάφος. Φθάσαμε στο Κάιρο άνετα, χαιρετήσαμε τον χαρούμενα κυνικό αιγύπτιο και βρήκαμε τους συνοδούς των μογγολων οι οποίοι ήταν ήδη στη θέση τους για να αναλάβουν υπηρεσία. Μας μετέφεραν στο παραδίπλα ξενοδοχείο το Novotel, πολύ μέτριο, αλλά ότι έπρεπε για την πρωινή μας πτήση. Οι συνοδοί μας απέτρεψαν να πάμε για φαγητό στο ινδικό εστιατόριο του Mena House καθότι Πέμπτη βράδυ το οποίο είναι κάτι σαν το δικό μας Σαββατόβραδο και όλοι είναι έξω και η κίνηση στους δρόμους είναι απίστευτη, όποτε θα τρώγαμε μια ώρα τουλάχιστον να φθάσουμε εκεί. Προτιμήσαμε λοιπόν να μείνουμε στο λόμπι του ξενοδοχείου και δε μετανιώσαμε: Τους κήπους τους είχαν κλείσει γιατί γινόταν μια δεξίωση αρραβώνων. Κάτσαμε και εμείς και κάναμε “people watching”. Οι γυναίκες, οι μισές είχαν τα μαλλιά τους ακάλυπτα και οι υπόλοιπες φορούσαν μαντίλα. Μου άρεσε ο τρόπος που έδεναν τις μαντίλες τους. Μερικές τις φορούσαν σε στυλ τσάρλεστον, μακριές δικτυωτές δεμένες στο πλάι, μερικές τις φορούσαν σαν τουρμπάνια και η κατάληξη ήταν ένας φιόγκος σαν τριαντάφυλλο. Άλλες πάλι φορούσαν διπλές μαντίλες: μια εσωτερική η οποία κάλυπτε όλα τα μαλλιά να μην ξεφύγει καμία τρίχα, και μια εξωτερική η οποία ενίοτε έκανε και διάφορες χαριτωμένες. Μίνι φορούσαν ελάχιστα, αλλά υπήρχαν μερικά, περισσότερο μακριές τουαλέτες και παντελονες ήταν ο ενδυματολογικός κώδικας. Παράλληλα υπήρχαν παιδάκια άφθονα τα οποία έτρεχαν πάνω κάτω. Εμφανίστηκαν κι οι δυο οικογένειες: Η μητέρα της νύφης ακάλυπτη, η μητέρα του γαμπρού με μαντίλα. Και τελικά εμφανίστηκε και το ζευγάρι: η κοπέλα ήταν πανέμορφη (εύκολα θα μπορούσε να κάνει καριέρα μοντέλου, δεν το συζητώ) και ο νεαρός ο οποίος είχε μια συμπαθητική φατσούλα με γυαλάκια. Η ωραία ήταν η κοπέλα δηλαδή. Η οποία φορούσε μια τουαλέτα σε στυλ νυφικού, με μπρετελες και όλους τους ωμούς έξω φόρα παρτίδα! Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε η συντηρητική πεθερά της! Και ξεκίνησε το γλέντι. Βγήκαμε και εμείς έξω στον κήπο και από μακριά ακούγαμε τη ζωντανή ορχήστρα με τα όμορφα αιγυπτιακά τραγούδια. Και χαζεύαμε, εκ του μακρωθεν, τους χορούς και το γλέντι τους.
Την επόμενη, για τελευταία φορά είδαμε τους συνοδούς των μογγολων, τους αποχαιρετήσαμε και προσήλθαμε στα ενδότερα του αεροδρομίου για να πάρουμε την πτήση της Aegean για Αθήνα. Ήδη από την αίθουσα αναχώρησης νιώσαμε να έχουμε φθάσει: σχεδόν όλοι μιλούσαν ελληνικά, συμπεριφερόντουσαν ελληνικά, κινιόντουσαν ελληνικά. Ήμασταν κιόλας πίσω!
-Εδώ στην Αίγυπτο δεν έχετε και πάρα πολλά εστιατόρια, ζαχαροπλαστεία. Απ’ ότι μου φάνηκε δε βγαίνετε και πάρα πολύ έξω
Ο αφέντης ο οποίος είναι πολύ του όξω, του στοίχισε αυτό το εσωστρεφές στοιχείο στην Αίγυπτο.
-Χμμμ…απάντησε αφού το σκέφτηκε ο συνοδός, ξέρετε αν βγαίνουμε συχνά έξω οι γυναίκες μας θα μας μαλώσουν ότι δεν εκτιμούμε το φαγητό που μαγειρεύουν.
-Μα εμείς στην Ελλάδα βγαίνουμε και με τις γυναίκες μας έξω για φαγητό, αντέτεινε ο αφέντης.
Προφανώς μια τέτοια εκδοχή δεν είχε περάσει ποτέ ως πιθανότητα από το μυαλό του. Τέλος πάντων αλλάξαμε θέμα συζήτησης:
-Επισκεφθήκαμε χθες το Port Ghalib και είδαμε ότι κατασκευάζουν κάτι κανάλια. Για ποιον σκοπό;
- Ααα σας άρεσε; Δεν είναι πολύ όμορφο;
(αν θέλαμε ας λέγαμε ότι δε μας άρεσε να δω πως θα φτάναμε στο αεροδρόμιο που ταξί δεν υπήρχε για δείγμα σε όλον τον νόμο). Ααα… το κανάλι, τεράστιο έργο! Θα ενώνει το αεροδρόμιο με το Port Ghalib.
- Γιατί να γίνει κάτι τέτοιο; Ρωτήσαμε και εμείς περίεργοι για τη φαραωνική χρησιμότητα του έργου. –Μα θα είναι πιο όμορφο για τους τουρίστες να παίρνουν θαλάσσια ταξί και να φθάνουν μέχρι το Port Ghalib παρά να παίρνουν αυτοκίνητο; Επεσήμανε ξαφνιασμένος ο συνοδός που εμείς αδυνατούσαμε να καταλάβουμε την προφανή αισθητικη χρησιμότητα του έργου.
Την έβλεπα τη δουλειά: και σε είκοσι χρόνια να επισκεπτόμουν ξανά το μέρος αυτό ταξί πάλι δε θα έβρισκα.
- Το αεροδρόμιο είναι ιδιωτικό, πρόσθεσε με μεγάλη υπερηφάνεια λες και ήταν δικό του, το μόνο ιδιωτικό αεροδρόμιο στην Αίγυπτο.
Προσήλθαμε εντός του ιδιωτικού αυτού αεροδρομίου. Δεν είδα να διαδραματίζεται τίποτε το διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα αεροδρόμια του κόσμου. Ουρές στα γκισέ, αστυνόμευση κλπ. Αν πούμε κιόλας ότι και οι τουαλέτες ήταν βρώμικες (ενώ το δημόσιο αεροδρόμιο του Καΐρου είχε πιο καθαρές) πρέπει να επισημάνουμε ότι μάλλον έχασε τις εντυπώσεις. Αφού δώσαμε τις αποσκευές και ο συνοδός των μογγολων μας έδωσε τις boarding cards, όλοι μαζί, συνοδός και αστυνομικοί μας έδειχναν την είσοδο για τις πτήσεις του εσωτερικού και αδιαφορούσαν για τις διαμαρτυρίες του αφέντη ο οποίος εις μάτην παρακαλούσε να τον αφήσουν να πάει στη διπλανή αίθουσα να πιει ένα ρημαδοκαφέ. «No, no sir» έλεγαν όλοι και δε μας άφηναν να προσεγγίσουμε την αίθουσα με την καφετερία η οποία μας φτανόταν εξαιρετικά θελκτική πίσω όμως από ένα τζαμί που μας διαχώριζε. Αρπαγμένοι εισήλθαμε στην αίθουσα των αναχωρήσεων για τις πτήσεις εσωτερικού, προκείμενου να ανακαλύψουμε έκθαμβοι αυτό που προσπαθούσαν να μας εξηγήσουν οι υπεύθυνοι: Μόλις πιθωθήκαμε στις καρέκλες μας ήρθε νεαρός σερβιτόρος από την παρακείμενη καφετερία να μας πάρει παραγγελιά. Ξεροί εμείς. Τέλος πάντων ζητήσαμε τα καφεδάκια μας και ολίγον παραξενεμένοι αναρωτιόμαστε φωναχτά για το λόγο της παράξενης αυτής διευθέτησης των πραγμάτων. Ένας ευγενέστατος αιγύπτιος παρεμβαίνει στην συζήτηση μας σε τόσο άψογα αγγλικά που φανέρωναν μια άριστη εκπαίδευση σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια του εξωτερικού. Ο εν λόγω κύριος, ξανθός και γαλανομάτης, έμοιαζε με ευρωπαίο. Ο αφέντης, μελαχρινός στα όρια της μαύρης φυλής, έμοιαζε για ντόπιο.
- Σας βλέπω ξαφνιασμένους και παραξενεμένους, μήπως μπορώ να σας βοηθήσω;
- Έχουμε μια απορία: Τινός ιδιοκτησία είναι αυτό τα αεροδρόμιο;
- Α! είναι κουβειτιανη επένδυση. Και επειδή κτίστηκε αποκλείστηκα για να εξυπηρετεί τον εισερχόμενο τουρισμό, όλες οι facilities βρίσκονται στις αίθουσες αναχώρησης για το εξωτερικό. Είστε οι μόνοι τουρίστες που πετούν για Καιρό και όχι απ’ ευθείας για την χώρα προέλευσης σας.
Είχε δίκιο. Είμαστε οι μόνοι ξένοι στην πτήση αυτή.
Θέσαμε το θέμα που μας απασχολούσε από την προηγούμενη ημέρα:
- Και το Port Ghalib είναι και αυτό κουβειτιανη επένδυση; Και θα τα βγάλει τα λεφτά του;
- Χμ… το Port Ghalib… Πρόκειται για Ghost City. Έτσι είναι γνωστό εδώ στην περιοχή. Αν θα τα βγάλει τα λεφτά του… είναι πιθανόν. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η Χουργκαντα. Αλλά στο κάτω της γραφής δεν είναι αυτό που απασχολεί τους κουβειτιανους επενδύτες αυτή τη στιγμή.
- Το τους απασχολεί; ενδιαφερθήκαμε εμείς
-Κάθε μέρα που περνάει οι ισλαμιστές αποκτούν όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Μετά τον πόλεμο του κόλπου, όπου οι αμερικανοί τους έβαλαν να πληρώσουν όλα τα σπασμένα με το παραπάνω, τα ταμεία του κράτους είναι άδεια. Παράλληλα υπάρχουν, όπως παντού στα Αραβικά Εμιράτα, απίστευτα πλούσιοι άνθρωποι. Αυτό είναι προκλητικό με συνέπεια οι ισλαμιστές να κερδίζουν έδαφος κάθε ημέρα που περνά περισσότερο. Αν τελικά επικρατήσουν το Port Ghalib θα γίνει το καταφύγιο των πλούσιων διαφωνούντων. Αυτός είναι ο ισχυρότερος λόγος που το κτίζουν.
Μετά η συζήτηση γύρισε στον τουρισμό. Ο τύπος είχε (η εταιρεία στην οποία εργαζόταν είχε, δεν διευκρινίστηκε ποτέ) δυο πενταστερα ξενοδοχεία στην περιοχή. Δηλώσαμε ότι δε μας άρεσε το γεγονός ότι στην Αίγυπτο δε μπορεί κανείς εύκολα να βρει να μείνει σε καταλύματα με κάποιον χαρακτήρα, τα οποία να ανήκουν σε ντόπιους και να μην είναι των διακόσιων δωματίων και λίγο πολύ να μην μπορείς να κινηθείς μόνος σου, αλλά να χρειάζεσαι τις υπηρεσίες ταξιδιωτικών γραφείων για να κλείσεις κρουαζιέρες κλπ. Και επίσης μας χάλασε το γεγονός ότι η πλειοψηφία των τουριστών της Αιγύπτου είναι package tours, σπάνια υπάρχουν μεμονωμένοι τουρίστες. Συμφώνησε μαζί μας. Τώρα ξεκινούν, μας είπε, κάποιες προσπάθειες προσέγγισης μιας αγοράς πιο εύπορης, η οποία θέλει λιγότερο μαζικές και πιο inclusive υπηρεσίες. Απ’ ότι κατάλαβα πάλι γκέτο ευκατάστατων δυτικών πρόκειται να φτιάξουν. Μικρομεσαίος και μεμονωμένος, αν θέλεις να αποφύγεις τα μεγαθήρια ξενοδοχεία, δεν έχεις σπουδαία τύχη στην Αίγυπτο, πλέον το έχουμε εμπεδώσει.
Κατόπιν η κουβέντα γύρισε στα πολιτικά. Μεταφέραμε την παρατήρηση μας ότι η έλλειψη της μεσαίας τάξης ίσως ένας αρκετά σοβαρός λόγος ο οποίος σχετίζεται την άνοδο των ισλαμιστών και την αποδοχή τους από μεγάλα στρώματα του πληθυσμού της Αιγύπτου. Καταρχήν υπεραμύνθηκε λέγοντας ότι και οι δυτικές κοινωνίες έχουν πάνω τους σημάδια ένοπλης βίας, είτε στην Αγγλία, είτε παλαιοτέρα στην Γερμανία, είτε στην Ελλάδα. Το ότι στις ευρωπαϊκές χώρες η βία δεν έχει θρησκευτικό περιτύλιγμα, το παρέκαμψε εντελώς μαρξιστικά: το θέμα είναι οικονομικό είπε, αν έχουν χρήματα κανείς δεν παραπονιέται με βίαιο τρόπο. Ανέφερε λοιπόν ότι τώρα πια γίνεται προσπάθεια από την κυβέρνηση για την δημιουργία μεσαίας τάξης, πλέον επιτρέπεται η είσοδος κεφαλαίων για επενδύσεις από το εξωτερικό, κτίζονται νέες πολυκατοικίες με διαμερίσματα για τα νέα ζευγάρια, τα οποία και δανειοδοτούνται για την αγορά τους, και ο ρυθμός αύξησης της μεσαίας τάξης είναι εντυπωσιακός. Θεώρησε ότι η παρουσία των ισλαμιστών στην ουσία ενδυναμώνει την κυβέρνηση, γιατί ποιο δυτικό κράτος θα πιέσει ποτέ την Αίγυπτο για τη διεξαγωγή ανόθευτων εκλογών όταν κάτι τέτοιο θα οδηγούσε τους ισλαμιστές στην εξουσία; Μετά υπερθεμάτισε στο ότι η Αίγυπτος με τις χαμηλές τιμές της θα αποσπάσει τουρισμό από τις άλλες μεσογειακές χώρες; Τι το θέλατε το εύρο μας ρώτησε, ακριβύνατε παρά πολύ ως προορισμός επεσήμανε. Κατόπιν η κουβέντα οδηγήθηκε στη δυνατότητα νυχτερινής εξόδου στο Κάιρο. Η έλλειψη νυχτερινής ζωής είχε στοιχίσει πολύ στον αφέντη. Ο Καίριος μπίζνεσμαν μας έδωσε μερικές διευθύνσεις τις οποίες ήδη γνωρίζαμε και συμφώνησε ότι δεν υπάρχει μεγάλο εύρος νυχτερινής διασκέδασης, ότι όλο τα ίδια πρόσωπα ανακυκλώνονται στα εστιατόρια των ξενοδοχείων κυρίως, αλλά είπε με ένα πονηρό μειδίαμα, προφανώς η παρουσία μου τον εμπόδιζε να γίνει πιο αναλυτικός, όλα όσα ονειρεύεται κανείς υπάρχουν στο Κάιρο, μόνο που δεν είναι εμφανή. Λες και είχα καμία αμφιβολία!
Με αυτήν τη συζήτηση η ώρα πέρασε και πλέον έπρεπε να επιβιβαστούμε στο αεροσκάφος. Φθάσαμε στο Κάιρο άνετα, χαιρετήσαμε τον χαρούμενα κυνικό αιγύπτιο και βρήκαμε τους συνοδούς των μογγολων οι οποίοι ήταν ήδη στη θέση τους για να αναλάβουν υπηρεσία. Μας μετέφεραν στο παραδίπλα ξενοδοχείο το Novotel, πολύ μέτριο, αλλά ότι έπρεπε για την πρωινή μας πτήση. Οι συνοδοί μας απέτρεψαν να πάμε για φαγητό στο ινδικό εστιατόριο του Mena House καθότι Πέμπτη βράδυ το οποίο είναι κάτι σαν το δικό μας Σαββατόβραδο και όλοι είναι έξω και η κίνηση στους δρόμους είναι απίστευτη, όποτε θα τρώγαμε μια ώρα τουλάχιστον να φθάσουμε εκεί. Προτιμήσαμε λοιπόν να μείνουμε στο λόμπι του ξενοδοχείου και δε μετανιώσαμε: Τους κήπους τους είχαν κλείσει γιατί γινόταν μια δεξίωση αρραβώνων. Κάτσαμε και εμείς και κάναμε “people watching”. Οι γυναίκες, οι μισές είχαν τα μαλλιά τους ακάλυπτα και οι υπόλοιπες φορούσαν μαντίλα. Μου άρεσε ο τρόπος που έδεναν τις μαντίλες τους. Μερικές τις φορούσαν σε στυλ τσάρλεστον, μακριές δικτυωτές δεμένες στο πλάι, μερικές τις φορούσαν σαν τουρμπάνια και η κατάληξη ήταν ένας φιόγκος σαν τριαντάφυλλο. Άλλες πάλι φορούσαν διπλές μαντίλες: μια εσωτερική η οποία κάλυπτε όλα τα μαλλιά να μην ξεφύγει καμία τρίχα, και μια εξωτερική η οποία ενίοτε έκανε και διάφορες χαριτωμένες. Μίνι φορούσαν ελάχιστα, αλλά υπήρχαν μερικά, περισσότερο μακριές τουαλέτες και παντελονες ήταν ο ενδυματολογικός κώδικας. Παράλληλα υπήρχαν παιδάκια άφθονα τα οποία έτρεχαν πάνω κάτω. Εμφανίστηκαν κι οι δυο οικογένειες: Η μητέρα της νύφης ακάλυπτη, η μητέρα του γαμπρού με μαντίλα. Και τελικά εμφανίστηκε και το ζευγάρι: η κοπέλα ήταν πανέμορφη (εύκολα θα μπορούσε να κάνει καριέρα μοντέλου, δεν το συζητώ) και ο νεαρός ο οποίος είχε μια συμπαθητική φατσούλα με γυαλάκια. Η ωραία ήταν η κοπέλα δηλαδή. Η οποία φορούσε μια τουαλέτα σε στυλ νυφικού, με μπρετελες και όλους τους ωμούς έξω φόρα παρτίδα! Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε η συντηρητική πεθερά της! Και ξεκίνησε το γλέντι. Βγήκαμε και εμείς έξω στον κήπο και από μακριά ακούγαμε τη ζωντανή ορχήστρα με τα όμορφα αιγυπτιακά τραγούδια. Και χαζεύαμε, εκ του μακρωθεν, τους χορούς και το γλέντι τους.
Την επόμενη, για τελευταία φορά είδαμε τους συνοδούς των μογγολων, τους αποχαιρετήσαμε και προσήλθαμε στα ενδότερα του αεροδρομίου για να πάρουμε την πτήση της Aegean για Αθήνα. Ήδη από την αίθουσα αναχώρησης νιώσαμε να έχουμε φθάσει: σχεδόν όλοι μιλούσαν ελληνικά, συμπεριφερόντουσαν ελληνικά, κινιόντουσαν ελληνικά. Ήμασταν κιόλας πίσω!
