ΕΡΣΗ
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Κοιλάδα των Βασιλέων)
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο (Κάιρο)
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Φωτογραφίες][URL="http://www.travelstories.gr/photo/showphoto.php?photo=10132"][IMG]http://www.travelstories.gr/photo/data/101/thumbs/DSC_1396_640x428.jpg[/IMG][/URL
Μέχρις στιγμής είχαμε αποφύγει τα πλήθη. Στο Καρνάκ πήγαμε μιάμιση ώρα πριν κλείσει και ο κόσμος άρχιζε να φεύγει και άλλωστε είναι τόσο πελώριος ο χώρος- νομίζω ότι δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλο ναό, ένα αρχιτεκτόνημα εννοώ- οπού ο κόσμος χάνεται. Στη συνέχεια ο ναός του Λούξορ είχε μεν κόσμο, αλλά έπειτα από λίγο που αραίωσε ήμασταν πολύ καλά. Στην κοιλάδα των βασιλέων έπρεπε να ξεχάσουμε ότι ξέραμε: Με το εισιτήριο που είχαμε βγάλει δικαιούμαστε την είσοδο σε τρεις από τους τάφους. Οι τάφοι είναι πάμπολλοι, αλλά δεν είναι ανοικτοί όλοι για το κοινό. Κατά περιόδους ανοίγουν διαφορετικούς, έτσι ώστε να «ξεκουράζουν» κάποιους από το τουριστικό βάρος και να «μοιράζεται» έτσι το φορτίο από τους υδρατμούς και ότι άλλο φέρει ο τουρίστας. Φροντίζουν να κάνουν και μια ισοκατανομή έτσι ώστε να υπάρχουν πάντα και μερικοί ενδιαφέροντες τάφοι στην κάθε παρτίδα.
Το αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής είναι ότι όλοι οι ξεναγοί και με το δίκιο τους επιμένουν να πάνε τα γκρουπ τους στους πιο ενδιαφέροντες τάφους, οι οποίοι είναι απολύτως οι ίδιοι, με συνέπεια να δημιουργούνται κάτω από τον ήλιο ουρές τεράστιες, εφάμιλλες του ιαπωνικού μετρό σε ώρες αιχμής. Αφού περιμέναμε και περιμέναμε βυθιστήκαμε κάτω από τη γη, ο ένας πίσω από τον άλλο, ενώ το προηγούμενο γκρουπ έβγαινε, πάλι συντεταγμένο, έξω. Οι τάφοι είχαν τοιχογραφίες, πολύ καλές και με έντονα χρώματα, αλλά πώς να το κάνουμε η μαγεία της Αβύδου είχε χαθεί. Άσε που πληροφορήθηκα ότι ο πιο ενδιαφέρον τάφος, αυτός της Νεφερταρί, στην κοιλάδα των Βασιλισσών, με τις πιο όμορφες τοιχογραφίες, είχε οριστικά κλείσει για το κοινό, με νομοθετικό διάταγμα μάλιστα. Έτσι ξεραμένη από τη ζέστη και την πολυκοσμία και με μια αίσθηση κλειστοφοβίας που δεν ήξερα ότι είχα, η οποία αυξανόταν καθώς χωνόμουν στη γη μαζί με πολλές δεκάδες άλλους, αρκέστηκα στις πολύ ωραίες είναι η αλήθεια τοιχογραφίες των τάφων του Ραμσή VI, του Ραμσή IV και κάποιου άλλου Φαραώ που να με συγχωρεί η χάρη του αλλά δεν το θυμάμαι άλλο πια: Sic transit gloria mundi. Πάντως από το Ιντιάνα Τζόουνς και το Tomb Raiderστην κατάρα της μούμιας γύριζε η κατάσταση…
Ζεσταμένοι και ξαναμμένοι κατευθυνθήκαμε προς τον ταφικό ναό της Χατσεπσούτ. Πασίγνωστος ο ναός της μοναδικής γυναίκας Φαραώ που κυβέρνησε μόνη της, παραγκωνίζοντας τον νόμιμο διάδοχο του θρόνου, τον Τούθμωση Γ΄, ο οποίος φυσικά μετά τον θάνατό της φρόντισε να εξαφανίσει κάθε ίχνος ότι υπήρξε η φρικτή αυτή σφετερίστρια πάνω στη γη της Αιγύπτου. Διέλυσε τους ναούς της, κατέστρεψε τα αγαλματά της, διέγραψε το όνομα της σφετερίστριας από όλες τις δέλτους, να μην μείνει το παραμικρό σημείο που θα την υπενθυμίζει, καμία μνήμη, καμία ανάμνηση. Θάνατος τελειωτικός.
Όμως όπως λέει και ο αιγυπτιώτης ποιητής:
Γιατί τα σπάσαμε τα αγάλματά των,
γιατί τους διώξαμεν απʼ τους ναούς των
διόλου δεν πέθαναν γιʼ αυτό οι θεοί.
Και μια κόρη του Άμμωνα Ρα δεν αφήνει τη λήθη τόσο εύκολα να την σκεπάσει. Η ψυχή της είναι δυνατή. Ο ναός της δεσπόζει στο χώρο και κόβει την ανάσα, τόσο μεγαλειωδώς δεμένος με το ημικυκλικό βουνό που τον αγκαλιάζει που σου μπαίνουν υποψίες ότι ήταν ικανή να έχει διατάξει να λαξεύσουν οι ευφυείς τεχνίτες της και το βουνό ακόμη, προκειμένου να υποταχθεί στα σχέδιά της για αθανασία.
Δε μπορώ να πω ότι δε μου κόπηκε η ανάσα, ακόμη και αν ήξερα ότι είναι αναστηλωμένος από την Πολωνική Αρχαιολογική Σχολή, ακόμη και αν ήξερα ότι αυτή η αναστήλωση δέχθηκε τα πυρά των επιστημόνων ως πολύ αυθαίρετη. Κόσμος πολύς, αλλά και ο χώρος άπλετος οπότε βολευτήκαμε. Πάλι τα σχολεία είχαν την πρωτοκαθεδρία. Όπως μας εξήγησε ο ξεναγός μας ήταν ημέρα αργίας και γινόντουσαν επισκέψεις στους αρχαιολογικούς χώρους της πατρίδας τους για να γνωρίσουν τον πολιτισμό των προγόνων τους. Αν ρωτήσει κανείς τους Αιγυπτίους αν είναι απόγονοι των αρχαίων αιγυπτίων «ναι» θα απαντήσουν. Αν πάλι τους ρωτήσει κανείς αν είναι απόγονοι των αράβων οι οποίοι έφεραν και το Ισλάμ «ναι» θα ξανααπαντήσουν. Πως τα έχουν συνδυάσει ακριβώς στη συνείδησή τους δεν πολυκατάλαβα, αλλά δεν έμπλεξα σε περαιτέρω συζητήσεις.
Τα σχολεία προχωρούσαν με τα αγόρια περήφανα μπροστά και τα κορίτσια να ακολουθούν. Σχεδόν όλες με μαντίλα και είτε μακριές φούστες, είτε παντελόνια. Χρώματα, διαφορετικά, παντού: στις μαντίλες τους, στις πουκαμίσες τους, στις φούστες τους, στα πανωφόρια τους. Πολύ φιλικές «whatʼ s your name, whatʼ s your name?» και απαντούσαν με τη σειρά τους «Μύριαμ, Μάγια , Νάιρα, Αλία, Λατίφα, Νουρ». Τα αγόρια και αυτά χαιρόντουσαν: « Καρίμ, Αλί, Σαίντ, Καλίντ, Αμπντούλ» Όταν όμως θέλαμε να φωτογραφίσουμε ενέσκηπτε διχασμός: «No, no» φώναζαν τα πιο σκληροπυρηνικά από δαύτα και πηδούσαν μπροστά από τις κοπελίτσες για να χαλάσουν το πλάνο και να μη βγει καλή η φωτογραφία. «Yes, yes» φώναζαν τα πιο φιλελεύθερα και τα τραβούσαν ή τα σπρώχναν για να βγουν έξω από το κάδρο ώστε να μπορέσουμε να φωτογραφίσουμε τις ωραίες. Πάντως οι αντιρρήσεις εκάμπτοντο όταν επρόκειτο να τα φωτογραφίσουμε τα ίδια: εκεί αντίρρηση δεν είχαν. Σκληροπυρηνικά και φιλελεύθερα στηνόντουσαν για την πόζα.
Ξάφνου περνά και έτερο σχολείο: καλοντυμένα με όλες τις γνωστές δυτικές μάρκες πάνω του. Παγουράκια κρεμαστά, σακιδιάκια, κανένα κοριτσάκι με μαντίλα, μπρατσάκια ξεμανίκωτα, με μια άνετη στάση, ήρεμα και χωρίς την υπερένταση των προηγουμένων. Πέρασαν ήσυχα από δίπλα μας χωρίς να μας δώσουν σημασία, αγόρια και κορίτσια ανακατεμένα να καλαμπουρίζουν. Κανένα ενδιαφέρον για τα ονόματά μας ούτε την χώρα προέλευσης μας, ούτε φυσικά και για φωτογραφίες. Επρόκειτο για ιδιωτικό αγγλόφωνο σχολείο. Άγγλοι καθηγητές το συνόδευαν, αν και πήρε και το μάτι μου κανά δυό καθηγήτριες μαντιλοδεμμένες. Οι κοινωνικοταξικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων από παιδιά δε θα μπορούσαν να είναι πιο έντονες και εμφανείς.
Όμως καθυστερήσαμε και έπρεπε να φύγουμε. Καθοδόν είδαμε τους Κολοσσούς του Μέμνονα, δύο καθιστά αγάλματα τα οποία βρισκόντουσαν μπροστά στην είσοδο ενός ναού που προ πολλού έχει χαθεί. Ονομάζονται έτσι γιατί κατά τα αρχαία χρόνια ο ένας από τους δύο κάθε αυγή έβγαζε έναν έντονο ήχο. Αυτό έκανε τους αρχαίους έλληνες να αποδώσουν τα αγάλματα στον μυθικό Μέμνονα, ο οποίος κατʼ αυτόν τον τρόπο χαιρετούσε τη μητέρα του Ηώ, θεά της αυγής. Πίσω από τα αγάλματα διακρινόταν ένα χωριό πλίθινο με χρωματιστά σπιτάκια. Νομίζω ότι ήταν η Γκούρνα το χωριο των τέως ( με ερωτηματικό) αρχαιοκαπήλων, νυν τεχνιτών του αλαβάστρου.
Τρέχοντας, γιατί είχαμε αργήσει και μας τηλεφωνούσαν από το κρουαζιερόπλοιο, ότι εμάς περίμεναν για να αποπλεύσουν, μπήκαμε στο μίνι βαν για το δρόμο της επιστροφής.
Καθοδόν παρατηρήσαμε όλοι οι του γκρουπ τις γιγαντοαφίσες του Μουμπάρακ σε όλες τις πιθανές στάσεις και εκφράσεις: « Ο Μουμπάρακ εργαζόμενος στο γραφείο του για το καλό του Έθνους», «ο Μουμπάρακ επιθεωρεί τα στρατά», « ο Μουμπάρακ, με βλέμμα αγέρωχο, τζάκετ και μαύρο γυαλί ρέιμπαν, ατενίζει τα καινούργια αποκτήματα της αεροπορίας», « ο Μουμπάρακ χαμογελά πατρικά προς το Έθνος», « Ο Μουμπάρακ χαμογελά σε στυλ τόλμη και γοητεία προς το Έθνος», « ο Μουμπάρακ με σηκωμένα τα μανίκια επιθεωρεί το νέο πενταετές πλάνο για την ανάπτυξη του Έθνους και δίνει οδηγίες προς τους αδαείς τεχνοκράτες» και όπως μας πληροφόρησε ο ξεναγός μας για μόλις ένα μήνα χάσαμε τον Μπουμπάρακ ανάμεσα στους Φαραώ της Αιγύπτου. Μαζί με τον Ραμσή Βʼ, Αμένοφι Δʼ, Τούθμωση Γʼ, Τουταγχαμών και Μουμπάρακ! Αυτό θα ήθελα να το φωτογραφίσω!
Νομίζω ότι τα είπα όλα. Αλλά το καλύτερο το είπε ένα από τα αγόρια της παρέας. «Ποιός είναι αυτός;» ρώτησε ο ξεναγός μας καθώς διασταυρωνόμασταν με το δέκατο έβδομο πόστερ του Μεγάλου. « Ο Καρατζαφέρης» απάντησε ο Δημήτρης. Και σκάσαμε στα γέλια. Είχε δίκιο, η ομοιότητα ήταν περισσότερο από μεγάλη.
Τέλος η Κοιλάδα των Βασιλέων, λοιπόν. Όμως πολύ ελάχιστη δόση πήρα. Θα ήθελα περισσότερο χρόνο ώστε να κατανοήσω την τοπογραφία της, να επισκεφθώ την Κοιλάδα των Βασιλισσών, τους Τάφους των Ευγενών και κυρίως το Μεντινάτ Χαμπού, το οποίο είναι ένας ναός του Ραμσή Γ΄καθώς και το Ντέιρ αλ Μεντίνα, το χωριό στο οποίο ζούσαν και τάφηκαν οι τεχνίτες που κατασκεύασαν τα μνημεία αυτά. Σίγουρα μισή ημέρα δεν είναι επαρκής χρόνος για να δει επισκεφθεί κανείς τον τεράστιο αυτό αρχαιολογικό χώρο.
Πάμε τώρα για την κρουαζιέρα στον Νείλο.
Το αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής είναι ότι όλοι οι ξεναγοί και με το δίκιο τους επιμένουν να πάνε τα γκρουπ τους στους πιο ενδιαφέροντες τάφους, οι οποίοι είναι απολύτως οι ίδιοι, με συνέπεια να δημιουργούνται κάτω από τον ήλιο ουρές τεράστιες, εφάμιλλες του ιαπωνικού μετρό σε ώρες αιχμής. Αφού περιμέναμε και περιμέναμε βυθιστήκαμε κάτω από τη γη, ο ένας πίσω από τον άλλο, ενώ το προηγούμενο γκρουπ έβγαινε, πάλι συντεταγμένο, έξω. Οι τάφοι είχαν τοιχογραφίες, πολύ καλές και με έντονα χρώματα, αλλά πώς να το κάνουμε η μαγεία της Αβύδου είχε χαθεί. Άσε που πληροφορήθηκα ότι ο πιο ενδιαφέρον τάφος, αυτός της Νεφερταρί, στην κοιλάδα των Βασιλισσών, με τις πιο όμορφες τοιχογραφίες, είχε οριστικά κλείσει για το κοινό, με νομοθετικό διάταγμα μάλιστα. Έτσι ξεραμένη από τη ζέστη και την πολυκοσμία και με μια αίσθηση κλειστοφοβίας που δεν ήξερα ότι είχα, η οποία αυξανόταν καθώς χωνόμουν στη γη μαζί με πολλές δεκάδες άλλους, αρκέστηκα στις πολύ ωραίες είναι η αλήθεια τοιχογραφίες των τάφων του Ραμσή VI, του Ραμσή IV και κάποιου άλλου Φαραώ που να με συγχωρεί η χάρη του αλλά δεν το θυμάμαι άλλο πια: Sic transit gloria mundi. Πάντως από το Ιντιάνα Τζόουνς και το Tomb Raiderστην κατάρα της μούμιας γύριζε η κατάσταση…
Ζεσταμένοι και ξαναμμένοι κατευθυνθήκαμε προς τον ταφικό ναό της Χατσεπσούτ. Πασίγνωστος ο ναός της μοναδικής γυναίκας Φαραώ που κυβέρνησε μόνη της, παραγκωνίζοντας τον νόμιμο διάδοχο του θρόνου, τον Τούθμωση Γ΄, ο οποίος φυσικά μετά τον θάνατό της φρόντισε να εξαφανίσει κάθε ίχνος ότι υπήρξε η φρικτή αυτή σφετερίστρια πάνω στη γη της Αιγύπτου. Διέλυσε τους ναούς της, κατέστρεψε τα αγαλματά της, διέγραψε το όνομα της σφετερίστριας από όλες τις δέλτους, να μην μείνει το παραμικρό σημείο που θα την υπενθυμίζει, καμία μνήμη, καμία ανάμνηση. Θάνατος τελειωτικός.
Όμως όπως λέει και ο αιγυπτιώτης ποιητής:
Γιατί τα σπάσαμε τα αγάλματά των,
γιατί τους διώξαμεν απʼ τους ναούς των
διόλου δεν πέθαναν γιʼ αυτό οι θεοί.
Και μια κόρη του Άμμωνα Ρα δεν αφήνει τη λήθη τόσο εύκολα να την σκεπάσει. Η ψυχή της είναι δυνατή. Ο ναός της δεσπόζει στο χώρο και κόβει την ανάσα, τόσο μεγαλειωδώς δεμένος με το ημικυκλικό βουνό που τον αγκαλιάζει που σου μπαίνουν υποψίες ότι ήταν ικανή να έχει διατάξει να λαξεύσουν οι ευφυείς τεχνίτες της και το βουνό ακόμη, προκειμένου να υποταχθεί στα σχέδιά της για αθανασία.
Δε μπορώ να πω ότι δε μου κόπηκε η ανάσα, ακόμη και αν ήξερα ότι είναι αναστηλωμένος από την Πολωνική Αρχαιολογική Σχολή, ακόμη και αν ήξερα ότι αυτή η αναστήλωση δέχθηκε τα πυρά των επιστημόνων ως πολύ αυθαίρετη. Κόσμος πολύς, αλλά και ο χώρος άπλετος οπότε βολευτήκαμε. Πάλι τα σχολεία είχαν την πρωτοκαθεδρία. Όπως μας εξήγησε ο ξεναγός μας ήταν ημέρα αργίας και γινόντουσαν επισκέψεις στους αρχαιολογικούς χώρους της πατρίδας τους για να γνωρίσουν τον πολιτισμό των προγόνων τους. Αν ρωτήσει κανείς τους Αιγυπτίους αν είναι απόγονοι των αρχαίων αιγυπτίων «ναι» θα απαντήσουν. Αν πάλι τους ρωτήσει κανείς αν είναι απόγονοι των αράβων οι οποίοι έφεραν και το Ισλάμ «ναι» θα ξανααπαντήσουν. Πως τα έχουν συνδυάσει ακριβώς στη συνείδησή τους δεν πολυκατάλαβα, αλλά δεν έμπλεξα σε περαιτέρω συζητήσεις.
Τα σχολεία προχωρούσαν με τα αγόρια περήφανα μπροστά και τα κορίτσια να ακολουθούν. Σχεδόν όλες με μαντίλα και είτε μακριές φούστες, είτε παντελόνια. Χρώματα, διαφορετικά, παντού: στις μαντίλες τους, στις πουκαμίσες τους, στις φούστες τους, στα πανωφόρια τους. Πολύ φιλικές «whatʼ s your name, whatʼ s your name?» και απαντούσαν με τη σειρά τους «Μύριαμ, Μάγια , Νάιρα, Αλία, Λατίφα, Νουρ». Τα αγόρια και αυτά χαιρόντουσαν: « Καρίμ, Αλί, Σαίντ, Καλίντ, Αμπντούλ» Όταν όμως θέλαμε να φωτογραφίσουμε ενέσκηπτε διχασμός: «No, no» φώναζαν τα πιο σκληροπυρηνικά από δαύτα και πηδούσαν μπροστά από τις κοπελίτσες για να χαλάσουν το πλάνο και να μη βγει καλή η φωτογραφία. «Yes, yes» φώναζαν τα πιο φιλελεύθερα και τα τραβούσαν ή τα σπρώχναν για να βγουν έξω από το κάδρο ώστε να μπορέσουμε να φωτογραφίσουμε τις ωραίες. Πάντως οι αντιρρήσεις εκάμπτοντο όταν επρόκειτο να τα φωτογραφίσουμε τα ίδια: εκεί αντίρρηση δεν είχαν. Σκληροπυρηνικά και φιλελεύθερα στηνόντουσαν για την πόζα.
Ξάφνου περνά και έτερο σχολείο: καλοντυμένα με όλες τις γνωστές δυτικές μάρκες πάνω του. Παγουράκια κρεμαστά, σακιδιάκια, κανένα κοριτσάκι με μαντίλα, μπρατσάκια ξεμανίκωτα, με μια άνετη στάση, ήρεμα και χωρίς την υπερένταση των προηγουμένων. Πέρασαν ήσυχα από δίπλα μας χωρίς να μας δώσουν σημασία, αγόρια και κορίτσια ανακατεμένα να καλαμπουρίζουν. Κανένα ενδιαφέρον για τα ονόματά μας ούτε την χώρα προέλευσης μας, ούτε φυσικά και για φωτογραφίες. Επρόκειτο για ιδιωτικό αγγλόφωνο σχολείο. Άγγλοι καθηγητές το συνόδευαν, αν και πήρε και το μάτι μου κανά δυό καθηγήτριες μαντιλοδεμμένες. Οι κοινωνικοταξικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων από παιδιά δε θα μπορούσαν να είναι πιο έντονες και εμφανείς.
Όμως καθυστερήσαμε και έπρεπε να φύγουμε. Καθοδόν είδαμε τους Κολοσσούς του Μέμνονα, δύο καθιστά αγάλματα τα οποία βρισκόντουσαν μπροστά στην είσοδο ενός ναού που προ πολλού έχει χαθεί. Ονομάζονται έτσι γιατί κατά τα αρχαία χρόνια ο ένας από τους δύο κάθε αυγή έβγαζε έναν έντονο ήχο. Αυτό έκανε τους αρχαίους έλληνες να αποδώσουν τα αγάλματα στον μυθικό Μέμνονα, ο οποίος κατʼ αυτόν τον τρόπο χαιρετούσε τη μητέρα του Ηώ, θεά της αυγής. Πίσω από τα αγάλματα διακρινόταν ένα χωριό πλίθινο με χρωματιστά σπιτάκια. Νομίζω ότι ήταν η Γκούρνα το χωριο των τέως ( με ερωτηματικό) αρχαιοκαπήλων, νυν τεχνιτών του αλαβάστρου.
Τρέχοντας, γιατί είχαμε αργήσει και μας τηλεφωνούσαν από το κρουαζιερόπλοιο, ότι εμάς περίμεναν για να αποπλεύσουν, μπήκαμε στο μίνι βαν για το δρόμο της επιστροφής.
Καθοδόν παρατηρήσαμε όλοι οι του γκρουπ τις γιγαντοαφίσες του Μουμπάρακ σε όλες τις πιθανές στάσεις και εκφράσεις: « Ο Μουμπάρακ εργαζόμενος στο γραφείο του για το καλό του Έθνους», «ο Μουμπάρακ επιθεωρεί τα στρατά», « ο Μουμπάρακ, με βλέμμα αγέρωχο, τζάκετ και μαύρο γυαλί ρέιμπαν, ατενίζει τα καινούργια αποκτήματα της αεροπορίας», « ο Μουμπάρακ χαμογελά πατρικά προς το Έθνος», « Ο Μουμπάρακ χαμογελά σε στυλ τόλμη και γοητεία προς το Έθνος», « ο Μουμπάρακ με σηκωμένα τα μανίκια επιθεωρεί το νέο πενταετές πλάνο για την ανάπτυξη του Έθνους και δίνει οδηγίες προς τους αδαείς τεχνοκράτες» και όπως μας πληροφόρησε ο ξεναγός μας για μόλις ένα μήνα χάσαμε τον Μπουμπάρακ ανάμεσα στους Φαραώ της Αιγύπτου. Μαζί με τον Ραμσή Βʼ, Αμένοφι Δʼ, Τούθμωση Γʼ, Τουταγχαμών και Μουμπάρακ! Αυτό θα ήθελα να το φωτογραφίσω!
Νομίζω ότι τα είπα όλα. Αλλά το καλύτερο το είπε ένα από τα αγόρια της παρέας. «Ποιός είναι αυτός;» ρώτησε ο ξεναγός μας καθώς διασταυρωνόμασταν με το δέκατο έβδομο πόστερ του Μεγάλου. « Ο Καρατζαφέρης» απάντησε ο Δημήτρης. Και σκάσαμε στα γέλια. Είχε δίκιο, η ομοιότητα ήταν περισσότερο από μεγάλη.
Τέλος η Κοιλάδα των Βασιλέων, λοιπόν. Όμως πολύ ελάχιστη δόση πήρα. Θα ήθελα περισσότερο χρόνο ώστε να κατανοήσω την τοπογραφία της, να επισκεφθώ την Κοιλάδα των Βασιλισσών, τους Τάφους των Ευγενών και κυρίως το Μεντινάτ Χαμπού, το οποίο είναι ένας ναός του Ραμσή Γ΄καθώς και το Ντέιρ αλ Μεντίνα, το χωριό στο οποίο ζούσαν και τάφηκαν οι τεχνίτες που κατασκεύασαν τα μνημεία αυτά. Σίγουρα μισή ημέρα δεν είναι επαρκής χρόνος για να δει επισκεφθεί κανείς τον τεράστιο αυτό αρχαιολογικό χώρο.
Πάμε τώρα για την κρουαζιέρα στον Νείλο.
