ΕΡΣΗ
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Κοιλάδα των Βασιλέων)
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο (Κάιρο)
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Φωτογραφίες][URL="http://www.travelstories.gr/photo/showphoto.php?photo=10132"][IMG]http://www.travelstories.gr/photo/data/101/thumbs/DSC_1396_640x428.jpg[/IMG][/URL
Την επόμενη ημέρα το πρόγραμμα μας ξεκινούσε από την Citadel δηλαδή από την Ακρόπολη του Καΐρου. Άρχισε να κατασκευάζεται από τον περίφημο Σουλτάνο Σαλαντιν , ο οποίος ήταν Κούρδος από το Κιρκουτ και κατάφερε να ενώσει τον ισλαμικό κόσμο εναντίον των σταυροφόρων. Κατάφερε να ανακαταλάβει την Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους και έμεινε ονομαστός ως έντιμος αντίπαλος που τηρούσε τις δεσμεύσεις του και φερόταν με ανθρωπιά προς τους αιχμάλωτους πράγμα πρωτοποριακό και πρωτάκουστο για την εποχή του. Αυτός λοιπόν ο σουλτάνος αντιλήφθηκε ότι το μεν Κάιρο χρειαζόταν ένα στρατιωτικό οχυρό δια παν ενδεχόμενο, πολλοί λόφοι δεν είχε όμως το μέρος, βρήκε τον ένα και μοναδικό και έχτισε χρησιμοποιώντας πέτρες από την πυραμίδα του Χέοπα (την οποία την κόντυνε και όσο ναναι) αυτό το φρούριο στο οποίο και εγκαταστάθηκε. Από το 1176 και για 700 χρόνια περίπου εδώ ζούσαν οι ηγεμόνες της Αιγύπτου. Πρόκειται για ένα τεράστιο σύμπλεγμα το οποίο στο μεγαλύτερο του βαθμό είναι επισκέψιμο, αλλά πολλοί χώροι ανήκουν ακόμη στον αιγυπτιακό Στράτο και δεν είναι επισκέψιμοι. Ο χώρος αυτός άλλαξε πολλές φορές μορφή μέσα στη μακραίωνη ιστορία του. Οι ηγεμόνες της Αιγύπτου μετακόμισαν οριστικά από το φρούριο αυτό το 1870 για να εγκατασταθούν σε ένα νεόκτιστο ανάκτορο. Το φρούριο όμως δεν έχασε τη στρατιωτική του σημασία: μέχρι το 1970 ήταν η έδρα του Στράτου της Αιγύπτου.
Εμείς δεν ήρθαμε για να επισκεφθούμε όλο το κάστρο. Ήρθαμε να επισκεφθούμε το τζαμί του Μοχαμεντ Αλι-καμία σχέση με τον Κασιους Κλέη- συμπατριώτης του Λευτέρη από την Καβάλα ήταν ο άνθρωπος. Εξηγούμαι: Ο Ναπολέοντας όρμησε με τα φουσάτα του στην Αίγυπτο νίκησε υπό την σκιά των πυραμίδων του Μαμελουκους, τους προηγούμενους ηγέτες των Αιγυπτίων. Οι δε Μαμελουκοι ήταν σκλάβοι πολεμιστές, οι οποίοι είχαν εξισλαμιστεί, και πολεμώντας πολεμώντας, ανέβηκαν στα ύπατα αξιώματα της Αιγύπτου. Ένα είδος γενίτσαρων δηλαδή, μια που ξεκινούσε η καριέρα τους από πολύ μικρή ηλικία. Προερχόντουσαν κυρίως από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και του Καυκάσου ήταν κυρίως Κιρκασιοι. Ήταν πολύ σκληροί τύποι και εξουσιομανείς: ο μέσος όρος ζωής ενός μαμελουκου σουλτάνου ήταν εξαιρετικά χαμηλός. Παρόλα αυτά εκεί, επέμεναν να γίνουν σουλτάνοι και να δολοφονηθούν από τον επόμενο σουλτάνο. Αν θυμάμαι καλά ένας η δυο μόνο πήγαν από φυσιολογικό θάνατο. Όλοι οι υπόλοιποι δολοφονήθηκαν. Πάντως πρώτα βγαίνει η ψυχή και ύστερα το χούι. Συνομωσίες και διαπλοκές ώστε να αναρριχηθούν στον θρόνο. Κάποια στιγμή οι σουλτάνοι στην Κωνσταντινούπολη τους έφεραν βόλτα, και η Αίγυπτος έγινε υποτελής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά εντός ικανού χρονικού διαστήματος οι μαμελουκοι ξαναπήραν τα πάνω τους και τους έγραψαν εκ νέου κανονικά. Και ενώ όλα έβαιναν καλώς για αυτούς, με τον κάθε έναν μαμελουκο βεζίρη να θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, καταπλέει και ο Ναπολέοντας ο οποίος είχε κατά νου να ζορίσει τους Άγγλους, με τους οποίους είχε πόλεμο, στα περάσματα τους και γενικότερα στα συμφέροντα τους προς τις Ινδίες και να σου τον στην Αίγυπτο για να τους κόψει το δρόμο. Νικά με ευκολία τους μαμελουκους κατά πως είπαμε. Αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί την νίκη του: Όρμησαν οι Άγγλοι με τον ναύαρχο Νέλσονα και τόνε πήραν φαλάγγι. Ο Ναπολέοντας έκοψε γενναία λάσπη. Οι Άγγλοι τον καταδίωξαν και στην Αίγυπτο υπήρξε κενό εξουσίας, καθότι οι μαμελουκοι ήταν στα χάλια τους μετά την ήττα τους. Εδώ μπαίνει στην σκηνή ο καβαλιώτης Μωχαμεντ Αλι η Μεχμετ Αλης, ( σύμφωνα με ην τούρκικη προφορά), σταλμένος από τον Σουλτάνο, Αλβανός στην καταγωγή και μισθοφόρος κατ’ επάγγελμα για να συμμαζέψει τα πράγματα. Κατάφερε μέσα σε πέντε χρόνια να γίνει βαλης-δηλαδή κύριος της Αιγύπτου και του Σουδάν. Μάλιστα επειδή δεν εμπιστευότανε τους εναπομείναντες μαμελουκους, τους προσκάλεσε ένα βράδυ στο εν λόγω φρούριο για να κλείσουν λέει μια συμφωνία ειρήνης και ανακωχής, τους τάισε, τους διασκέδασε, και κατόπιν τους έσφαξε και τους 500. Με αυτά και με αλλά, τα οποία μας αφορούν και που θα σας τα διηγηθώ στη συνεχεία, έγινε μεγάλος και τρανός. Και ως μεγάλος και τρανός θέλησε να κτίσει ένα εντυπωσιακό τζαμί, όχι στο στυλ των αιγυπτιακών τζαμιών, τα οποία κατά τη γνώμη μου είναι αρχιτεκτονικά εμπνευσμένα από τους προγενέστερους φαραωνικούς ναούς, με πολλές υπόστυλες στοές και ανοικτά προς την κεντρική αυλή, αλλά σε στυλ που να θυμίζουν τα τζαμιά της Πόλης με τρούλους και μιναρέδες λεπτούς και μυτερούς σαν μολυβιά . Το τζαμί αυτό λοιπόν είναι ένα τέλειο οθωμανικό τζαμί, λες και χτίστηκε επί Σουλεϊμάν του Μεγαλόπρεπους, αλλά είναι καμία διακοσαριά χρόνια νεώτερο και φτιαγμένο από αλάβαστρο της Καράρας. Αν και περίσσευε το αλάβαστρο στο Λουξορ ο Μωχαμετ Αλι ήθελε το ακριβότερο υλικό για το τζαμί του. Δερβέναγας της Αιγύπτου έγινε, οικονομίες θα έκανε; Το τζαμί είναι πανέμορφο και έξω από αυτό υπάρχει μια πλατειά η οποία έχει θέα προς το Καιρό. Στο εσωτερικό του βρίσκεται και ο τύμβος του ανδρός. Κάθισα και κοίταξα τον τύμβο του. Έφυγε από τα οικεία χώματα της Καβάλας για να γίνει κυρίαρχος της Αιγύπτου. Στην προσπάθεια του να ανεξαρτοποιηθει από την Υψηλή Πύλη συμφώνησε με τον Σουλτάνο να τον βοηθήσει στην καταστολή της ελληνικής Επανάστασης και να στείλει τα φουσάτα του με αρχηγό τους τον γιο του Ιμπραήμ Πάσα για να πράξει τα δέοντα. Και πράγματι ο Ιμπραήμ έσφαξε πολύ επιτυχημένα την Πελοπόννησο και θα κατάφερνε να πάρει και για βραβείο την Κρήτη, αν δεν γινόταν η ναυμαχία του Ναβαρίνου με τις ξένες δυνάμεις να βομβαρδίζουν και να στέλνουν απατό τον τούρκο-αιγυπτιακό στόλο. Ο Μεχμετ Αλι Πασάς τα πήρε στο κρανίο. Αμ έχασε τον στόλο του, αμ η Κρήτη ως έπαθλο δε φαινόταν στον ορίζοντα, μάζεψε Στράτο, κατέλαβε τη Σύρια και κατόπιν εισέβαλλε στην Ανατολία κατάγοντας συντριπτικές νίκες εναντίον του οθωμανικού Στράτου. Με τέτοια φωτιά στα μπατζάκια του ο Σουλτάνος έκλεισε όπως το ελληνικό θέμα και ιδρυθήκαμε ως Κράτος! Από τη μια μεριά μας έσφαξε, από την άλλη έγινε η αιτία να υποχωρήσει ο Σουλτάνος! Παράλληλα ο Μεχμετ λοιπόν κατάφερε να αποκτήσει και η Αίγυπτος πλέον μεγάλη αυτονομία από τον Οθωμανό σουλτάνο. Ιστορικά δυο άντρες τα έβαλαν με Σουλτάνο: Ο Αλί Πασάς και ο Μεχμετ Αλί Πασάς. Και οι δυο Αλβανοί. Αν μάλιστα αναφέρουμε ότι ο Ατατουρκ είχε μητέρα αλβανίδα…
Ας προσθέσω ότι ο Μεχμετ Αλί δεν ξέχασε την πατρίδα του την Καβάλα: έκτισε ένα υπέροχο κτίριο, ένα ιμαρετ, ένα πτωχοκομείο δηλαδή, το οποίο στολίζεται με μολυβένιους τρούλους με θολωτές στοές, με μυστικούς κήπους. Τώρα έχει διασκευαστεί σε ένα ατμοσφαιρικό και πανάκριβο ξενοδοχείο. Όποιος έχει τα όβολα αξίζει να μείνει εκεί…
Η μέρα ήταν θολή, χωρίς ιδιαίτερη ευκρίνεια και δε μπορέσαμε να απολαύσουμε το θέαμα της μητέρας των πόλεων στα ποδιά μας.
Ο Καραμ μας διευκρίνισε ότι για αυτή τη θολή ατμόσφαιρα δεν φταίει πάντα το νέφος της πόλης –που σίγουρα φταίει- αλλά και οι άπειρες ποσότητες σκόνης που έρχονται από την έρημο. Υπάρχει μάλιστα και μια γιορτή των μουσουλμάνων η οποία συνδυάζεται με το χριστιανικό Πάσχα: τη δεύτερη ημέρα μετά το Πάσχα οι κάτοικοι του Καΐρου εορτάζουν το γεγονός ότι όπου νάνε θα σταματήσουν οι αέρηδες που έρχονται από την έρημο και τους έχουν ρημάξει. Το Πάσχα αργούσε ακόμη και οι αέρηδες μας τρέλαιναν είναι η αλήθεια.
Το φρούριο έχει πολλά αλλά αξιόλογα μνημεία κάποια από τα οποία είναι πλέον υπό συντήρηση και χρειάζεται χρόνος για να τα επισκεφθεί κανείς, καθώς και κάποιον ξεναγό ο οποίος να τον κατατοπίσει στο αχανές αυτό σύμπλεγμα.
Εμείς όμως χρόνο δεν είχαμε, καθότι έπρεπε να επισκεφθούμε στη συνεχεία τη Σακκαρα. Καθώς όμως αποχωρούσαμε από τον χώρο αυτό, συνέβη ένα γεγονός το οποίο στην ουσία με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι πλέον δεν έχω να περιμένω τίποτε πλέον σε αυτή τη ζωή! Καιρός λοιπόν να τα παρατήσω όλα να πάρω των ομματίων μου και να το ρίξω μόνο στα ταξίδια: Καθώς φεύγαμε, ερχόταν ένα σχολείο αρρένων, πρέπει να ήταν το πολύ γυμνάσιο (λύκειο πάντως με τίποτε). Καθώς είχα ξεμείνει πίσω μια και έδενα το κορδόνι μου, άρχισαν τα αμούστακα (στην κυριολεξία!) , γύρω στα δεκατρία με δεκατέσσερα, μπορεί και νεότερα να με σφυρίζουν και να με πειράζουν! Τα έχασα! Από τη μια με έπιασαν τα γέλια, συναισθανόμενη το γελοίο του πράγματος, μια και θα μπορούσαν να αγόρια αυτά, σε ρυθμούς και χρόνους Αιγύπτου, να είναι και εγγόνια μου, αν είχαμε και εγώ και η κόρη μου παντρευτεί εγκαίρως κατά τα μουσουλμανικά πρότυπα και δεν κωλοβαρουσαμε με σπουδές και άλλα χαζά και άχρηστα πράγματα, αντί να αφιερωθούμε, με το που μας το επέτρεπε η φύση, στην τεκνοποιία. Τέλος πάντων ξαφνιασμένη, αμήχανη, πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω: να βάλω τα γέλια; να σκαμπιλίσω; να τραβήξω κανένα αυτί; να τους βγάλω τη γλώσσα; να παραπονεθώ στο δάσκαλο τους για τη γεροντοφιλια τους, να διαμαρτυρηθώ στον διευθυντή για το περιεχόμενο του σχολικού τους curriculum ; Τα προσπέρασα λοιπόν, αγνοώντας τα, το καταδυναμιν, γιατί κάτι χαχανητά αμηχανίας ήταν δύσκολο να τα συγκρατήσω και τάχυνα το βήμα για να φτάσω τους άλλους. Ο αφέντης με τσάκισε στο δούλεμα εννοείται! « Μήπως σήμερα θα πρότεινες να βάλλω στους νεαρούς θαυμαστές σου πιπέρι στη γλώσσα;» Κατόπιν αυτής της εμπειρίας να με σφυρίζουν τα οιωνοί εγγόνια μου, νομίζω ότι τα έχω δει όλα σε αυτόν τον τομέα: τέρμα λοιπόν! Πάμε για αλλά!
Φθάσαμε στη Σακκαρα η οποία είναι ένας πολύ ενδιαφέρων αρχαιολογικός χώρος καθότι εκεί χτίστηκε η πρώτη πυραμίδα: η πυραμίδα του Ζωσερ. Όπου Ζώσερ Φαραώ τρανός, ο οποίος όπως κάθε φρόνιμος Φαραώ που φρόντιζε πριν πεθάνει τα του τάφου του έβαλε τον αρχιτέκτονα του ονόματι Ιμχοτεπ (αυτό το όνομα στο Αστεριξ και Κλεοπάτρα νομίζω ότι το είχα πρωτοακουσει) να του φτιάξει έναν μασταμπα , δηλαδή μια ορθογώνια κατασκευή η οποία αποτελούσε τον φαραωνικό τάφο. Όμως ο Ζώσερ δεν έλεγε να πεθάνει, μακροημέρευε και ο Ιμχοτεπ ήταν τελειομανης, κάτι δεν του άρεσε στον τάφο που είχε σχεδιάσει και εκτελέσει. Όλο τα σχέδια των προηγούμενων του θα εκτελούσε; Διεκδίκησε λοιπόν καλλιτεχνική ελευθέρια. Παραδόξως ο Ζώσερ επείσθη και την παραχώρησε στον ταλαντούχο αρχιτέκτονα. Έτσι προστέθηκε ένας επιπλέον μασταμπα από πάνω. Αλλά ο Ζώσερ πάλι δεν πέθανε, όποτε και προστέθηκε και επόμενος μικρότερος μασταμπα, κλπ, κλπ, μέχρι που δημιουργήθηκε η πρώτη πυραμίδα η οποία είχε όμως σχήμα κλιμακωτό, θυμίζοντας λίγο τις μεξικάνικες. Κατόπιν αυτού, ο δε Ζώσερ έγινε για πρώτη φορά κύριος της πυραμίδας που κατασκευάστηκε ποτέ ο δε Ιμχοτεπ θεοποιήθηκε. Η περιοχή είναι φυσικά αρχαιολογικός χώρος εξαιρετικής σημασίας, δηλαδή περιέχει δεκάδες τάφους, όρεξη να έχεις και να μην τελειώνεις. Και πολλές πυραμίδες. Είναι προγενέστερος χώρος ταφής από την Γκρίζα. Στον χώρο γύρω από την πυραμίδα λάμβανε χώρα ενώπιον αντιπροσωπιών από όλη την Αίγυπτο μια τελετή κατά την οποία ο Φαραώ ανεβαίνοντας και διευθύνοντας το άρμα του αποδείκνυε ότι ήταν σε θέση να διεξάγει πόλεμο, άρα ήταν ακόμη κατάλληλος να βασιλεύσει στην Άνω και Κάτω Αίγυπτο. όμως ο χώρος αυτός δεν έχει μόνο πυραμίδες αλλά και άλλους τάφους αξιωματούχων και ιερέων. Μπήκαμε στα ενδότερα λοιπόν ενός τάφου ο οποίος άνηκε σε τοπικό ιερέα, που είχε τοιχογραφίες σύμφωνα με το στυλ της περιόδου της Αμάρνα. Κατόπιν μπήκαμε και σε μια πυραμίδα, η κατάβαση της οποίας ήταν εύκολη σε σχέση με εκείνη του Χέοπα προκείμενου να δούμε σκαλισμένη σε γρανιτένιες πλάκες την πιο παλιά εκδοχή της βίβλου των νεκρών εις το πρωτότυπο. Εννοείται ότι δεν επρόκειτο να καταλάβουμε το παραμικρό. Εξίσου αδαείς βγήκαμε εις το φως της ημέρας ξανά και φύγαμε προκείμενου να επισκεφθούμε τη Μέμφιδα η οποία ήταν στα πέντε χιλιόμετρα παραδίπλα. Να εξηγήσω: η Μέμφιδα ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της Αιγύπτου η οποία βρισκόταν κοντά στις πυραμίδες, δεύτερη πρωτεύουσα οι Θήβες, εκεί που σήμερα βρίσκονται ο ναός του Καρνακ, του Λουξορ και η κοιλάδα των βασιλέων και των βασιλισσών και λοιπών παρατρεχάμενων, τρίτη η εντελώς κατεστραμμένη Αμάρνα, τέταρτη η Αλεξάνδρεια και πέμπτη το Κάιρο. Πήγαμε λοιπόν να επισκεφθούμε την πιο αρχαία πρωτεύουσα της Αιγύπτου, όμως τι απογοήτευση! Τίποτε σχεδόν δεν απομένει: ένα πελώριο άγαλμα του Ραμσή, ξαπλωμένο όμως με τα ποδιά σπασμένα, μια σφίγγα από αλάβαστρο, η οποία θεωρείται το μεγαλύτερο αλαβάστρινο άγαλμα του κόσμου, οι δε οι αιγυπτιολόγοι υποθέτουν ότι μπορεί να είναι και της Χατσεπσουτ και κάτι αλλά ελάχιστα ευρήματα κυρίως αγάλματα του Ραμσή. Αν δεν ήταν τόσο κοντά στη Σακκαρα δε θα άξιζε για αυτόνομη επίσκεψη. Επί χιλιάδες χρόνια η Μέμφιδα χρησιμοποιήθηκε ως οικοδομικό υλικό, κυρίως κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης του Καΐρου, οπότε σχεδόν τίποτε πια δε μένει από μια πρωτεύουσα η οποία ιδρύθηκε πριν από 4.500 χρόνια, βάλτε και κάτι νειλο- πλημμύρες που τα έθαψαν όλα κάτω από τη λάσπη και …δεν έμεινε τίποτα. Αυτή η τελευταία ξενάγηση η οποία έκλεισε και τον κύκλο επειδή δεν είχε τίποτε το φαντασμαγορικό μας άφησε με μια γεύση λίγο λειψή…
Το απόγευμα κάναμε μια βόλτα στο Zamalek και στο νησί Γκεζιρα. Το Ζαμαλεκ είναι η παλιά καλή τους συνοικία, κάτι σαν να λέμε το Κολωνάκι τους. Έχει υπέροχα κτίρια art nouveau και art deco τα οποία θα ήταν υπέροχα αν μπορούσαν να τα συντηρήσουν. Σε μια από αυτές τις παλιές αρχοντικές πολυκατοικίες είδαμε κάποιες κύριες να βγαίνουν. Ήταν προφανώς σε κάποια επίσκεψη. Όπως σας έχω ήδη πει το ταξίδι αυτό έγινε Μάρτιο. Εκείνο τον καιρό είχε κάποια ψυχρά είναι η αλήθεια στο Κάιρο. Πάντως παρόλη τη ψύχρα, μου φάνηκε κομμάτι υπερβολικό που και οι τρεις κυρίες φορούσαν τις γούνες τους. Μου φάνηκε ότι προερχόντουσαν από άλλοτε ευκατάστατες οικογένειες οι οποίες τώρα είχαν ξεπέσει: μπορεί να είχαν γούνες, αλλά οι τσάντες και παπούτσια τους μου φάνηκαν μάλλον φθηνά. Προχωρήσαμε πιο κάτω προς τα νότια : Βρεθήκαμε στον Πύργο του Καΐρου, ανεβήκαμε πληρώνοντας εισιτήριο. Από ψηλά χαζέψαμε το πανόραμα του Καΐρου μέσα στα μενεξελιά χρώματα. Μακριά φαινόντουσαν οι Πυραμίδες από το «ήχος και φως». Ο Νείλος ξεδιπλωνόταν κάτω μεγαλόπρεπος και πολλά μικρά καραβάκια φωτισμένα με κόσμο μέσα και μουσική περνούσαν πάνω κάτω- μια συνηθισμένη μορφή διασκέδασης για τους Καίριους. Είμαστε οι μόνοι δυτικοί, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή. Ο εξωτερικός εξώστης του Πύργου εκείνη την ώρα ήταν γεμάτος με ντόπια ζευγαράκια: οι κοπέλες όλες μαντηλοφορουσες και οι μισές τουλάχιστον φορούσαν τσαντορ μαύρα. Δε φορούσαν φερετζε, όποτε είχαν επιδοθεί σε τρυφερές περιπτύξεις με τους συνοδούς τους, όλες ανεξαιρέτως! Έριχναν ένα βλέφαρο στη θέα και κατόπιν ένα παθητικό φιλί επί ώρα. Ξαφνικά αντιληφθήκαμε ότι ήμασταν το μόνο ζευγάρι που δε φιλιόταν περιπάθως στα 187 μέτρα ύψος. Τι να πω: Κρυόμπλαστροι δυτικοί, να τι είμαστε! Τα λέει όλα νομίζω! Κατεβήκαμε από αυτό το Άνδρο των Μαντιλοδεμένων Ασυδοτων Κορασιδων και προχωρησαμε παρακατω: οπου σε μια επαυλη η οποια προφανως ανήκε στον στρατό δινόταν μια δεξίωση: Πόσες λιμουζίνες ήταν αραγμένες έξω με τους νεαρούς στρατιώτες οδηγούς δε λέγεται. Από μακριά ακουγόταν η φωνή ενός τραγουδιστή ο οποίος τραγουδούσε αιγυπτιακά τραγούδια μεν αλλά σε ρυθμούς και ακούσματα δυτικά και από μακριά παρατηρήσαμε ζευγάρια να στροβιλίζονται στην υπαίθρια πιστά. Η στρατιωτική τάξη της Αιγύπτου δεν περνάει και άσχημα…
Την επόμενη ημέρα θα πετούσαμε για Μάρσα Αλάμ. Η πτήση μας ήταν απογευματινή και έτσι είχαμε όλον τον χρόνο να πάμε στο Χαν αλ Χαλιλι να χαζέψουμε λίγο. Κατηφορίσαμε χαμηλά, εκεί όπου το παζάρι παύει να λειτουργεί για τους τουρίστες και απευθύνεται πλέον στους ντόπιους. Καθώς έβγαζα μαγεμένη φωτογραφίες από διάφορα υπέροχα κτίρια με πλησίασε κάποιος τύπος ο οποίος μου πρότεινε να φωτογραφίσω μια μεσαιωνική μεντερσα στον διπλανό δρόμο. Εκείνη την ώρα και πριν προλάβω να απαντήσω το παραμικρό εμφανίζεται δίπλα μου ο αφέντης ο οποίος απευθύνεται στον περί ου ο λόγος τύπο λέγοντας κάτι του τύπου «τι θέλετε από την σύζυγο μου κύριε» και εγώ έχω μείνει ξερή! Γλουπ! Τι τον έπιασε τώρα; Ο τύπος φυσικά την έκανε δρομαίος. Τον ρώτησα; «Πως και ανακατεύθηκες;». «Ααα! Έχω πληροφορίες εγώ! Με έπιασε εκείνος ο μαγαζάτορας και μου επέστησε την προσοχή ότι ένας τύπος ο οποίος είναι γνωστός αλήτης της περιοχής, μιλά στη γυναίκα μου και να πάω να τον διώξω». Έτσι εξηγείται, είπα και εγώ… Πάντως ουδέποτε έμαθα τι κακές προθέσεις είχε εναντίον μου ο τύπος: να με κλέψει, να με ληστέψει, ποιος ξέρει… Καλύτερα που δεν έμαθα…
Κατόπιν καθίσαμε στην πλατειά και ήπιαμε ένα τσάι χαζεύοντας τις φυσιογνωμίες. Ξαφνικά πέρασε μια κύρια η οποία έκανε τατουάζ με χένα. Ενθουσιάστηκα και της ζήτησα να μου ζωγραφίσει το χέρι. Κάθισε δίπλα μου. Είχε μια άκρως ευγενική και αρχοντική φυσιογνωμία. Χωρίς να μιλά και αρνούμενη το τσάι που της πρόσφερα, μου ζωγράφισε το χέρι με εκπληκτική μαεστρία. Έφυγε. Έπρεπε να φύγουμε και εμείς από την υπέροχη και μαγική πόλη του Καιρού.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και οι συνοδοί των μογγολων ήταν ήδη εκεί: Μας φόρτωσαν στο βανακι, φόρτωσαν και τις αποσκευές μας και δρόμο πήραμε δρόμο αφήσαμε για το αεροδρόμιο του Καΐρου. Στο δρόμο ο Μαγντι μας ζητά τα εισιτήρια, εκείνα που από την πρώτη μέρα μας είχε πει να μην τα χάσουμε αν και ήταν ηλεκτρονικά, χωρίς να μας δώσει περαιτέρω εξηγήσεις: εμείς φυσικά τα είχαμε χάσει μάλλον πετώντας από Άκουαν στο Κάιρο. Ο Μαγκντι χλομιάζει από την ταραχή του: «Καλά πως κανείς έτσι βρε άνθρωπε» είπαμε εμείς με το σπαστικό ύφος του ξερολα περί της τεχνολογίας δυτικού: «είμαστε καταχωρημένοι στο σύστημα, θα μας βρει επομένως η Egypt Air» « Μα δεν είναι το πρόβλημα της αεροπορικής εταιρείας» θρηνολογούσε ο Μαγντι. «Τότε τι;» ρωτήσαμε ηλιθιωδως ανέμελα, τα μογγολα. « Για να σας επιτρέψει ο στρατός την είσοδο στο κτίριο του αεροδρομίου πρέπει να έχετε στα χέρια σας την εκτύπωση του εισιτηρίου σας. Κανείς άλλος δεν δικαιούται να εισέλθει σε κτίριο του αεροδρομίου. Μόνο οι ταξιδιώτες και όσοι εργαζόμαστε στον τουρισμό που έχουμε και το ειδικό πάσο». Γκλουπ! Τότε νοιώσαμε και πολύ Μογγολα: ένα πράγμα μας είπε να προσέξουμε ο άνθρωπος και εμείς τα κάναμε σαλάτα. Και τώρα; Αρχίσαμε να ψάχνουμε τα χαρτιά μας μανιωδώς: Ευτυχώς από το ελληνικό πρακτορείο είχαν προνοήσει να μας βγάλουν μια συγκεντρωτική εκτύπωση όλων των πτήσεων που θα πραγματοποιούσαμε και είχαν και τη φαεινή ιδέα να έχουν τυπωμένα πάνω τα ονόματα μας. Ο Μαγντι ανακουφίστηκε τα μαλα. Την άρπαξε και κραδαίνοντας την προχώρησε στους στρατιώτες που φρουρούσαν την είσοδο. Δεν ξέρω πως κατάφερε και τους έπεισε ότι αυτό επέχει θέση εισιτηρίου, αλλά μετά από μια συνομιλία με τον προϊστάμενο τους μας άφησαν να περάσουμε. Είμαι σίγουρη ότι ο Μαγντι ανακουφίσθηκε που ξεφορτώθηκε τα μογγολα. Προχώρησα μέσα έχοντας το αριστερό χέρι σα ξεραμένο, μια και έπρεπε να μείνει μια ώρα έτσι προκείμενου να στεγνώσει η μπογιά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο μας για τη Μαρσα Αλαμ… η οποία είναι φυσικά ένα άλλο κεφαλαίο….
Εμείς δεν ήρθαμε για να επισκεφθούμε όλο το κάστρο. Ήρθαμε να επισκεφθούμε το τζαμί του Μοχαμεντ Αλι-καμία σχέση με τον Κασιους Κλέη- συμπατριώτης του Λευτέρη από την Καβάλα ήταν ο άνθρωπος. Εξηγούμαι: Ο Ναπολέοντας όρμησε με τα φουσάτα του στην Αίγυπτο νίκησε υπό την σκιά των πυραμίδων του Μαμελουκους, τους προηγούμενους ηγέτες των Αιγυπτίων. Οι δε Μαμελουκοι ήταν σκλάβοι πολεμιστές, οι οποίοι είχαν εξισλαμιστεί, και πολεμώντας πολεμώντας, ανέβηκαν στα ύπατα αξιώματα της Αιγύπτου. Ένα είδος γενίτσαρων δηλαδή, μια που ξεκινούσε η καριέρα τους από πολύ μικρή ηλικία. Προερχόντουσαν κυρίως από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και του Καυκάσου ήταν κυρίως Κιρκασιοι. Ήταν πολύ σκληροί τύποι και εξουσιομανείς: ο μέσος όρος ζωής ενός μαμελουκου σουλτάνου ήταν εξαιρετικά χαμηλός. Παρόλα αυτά εκεί, επέμεναν να γίνουν σουλτάνοι και να δολοφονηθούν από τον επόμενο σουλτάνο. Αν θυμάμαι καλά ένας η δυο μόνο πήγαν από φυσιολογικό θάνατο. Όλοι οι υπόλοιποι δολοφονήθηκαν. Πάντως πρώτα βγαίνει η ψυχή και ύστερα το χούι. Συνομωσίες και διαπλοκές ώστε να αναρριχηθούν στον θρόνο. Κάποια στιγμή οι σουλτάνοι στην Κωνσταντινούπολη τους έφεραν βόλτα, και η Αίγυπτος έγινε υποτελής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά εντός ικανού χρονικού διαστήματος οι μαμελουκοι ξαναπήραν τα πάνω τους και τους έγραψαν εκ νέου κανονικά. Και ενώ όλα έβαιναν καλώς για αυτούς, με τον κάθε έναν μαμελουκο βεζίρη να θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, καταπλέει και ο Ναπολέοντας ο οποίος είχε κατά νου να ζορίσει τους Άγγλους, με τους οποίους είχε πόλεμο, στα περάσματα τους και γενικότερα στα συμφέροντα τους προς τις Ινδίες και να σου τον στην Αίγυπτο για να τους κόψει το δρόμο. Νικά με ευκολία τους μαμελουκους κατά πως είπαμε. Αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί την νίκη του: Όρμησαν οι Άγγλοι με τον ναύαρχο Νέλσονα και τόνε πήραν φαλάγγι. Ο Ναπολέοντας έκοψε γενναία λάσπη. Οι Άγγλοι τον καταδίωξαν και στην Αίγυπτο υπήρξε κενό εξουσίας, καθότι οι μαμελουκοι ήταν στα χάλια τους μετά την ήττα τους. Εδώ μπαίνει στην σκηνή ο καβαλιώτης Μωχαμεντ Αλι η Μεχμετ Αλης, ( σύμφωνα με ην τούρκικη προφορά), σταλμένος από τον Σουλτάνο, Αλβανός στην καταγωγή και μισθοφόρος κατ’ επάγγελμα για να συμμαζέψει τα πράγματα. Κατάφερε μέσα σε πέντε χρόνια να γίνει βαλης-δηλαδή κύριος της Αιγύπτου και του Σουδάν. Μάλιστα επειδή δεν εμπιστευότανε τους εναπομείναντες μαμελουκους, τους προσκάλεσε ένα βράδυ στο εν λόγω φρούριο για να κλείσουν λέει μια συμφωνία ειρήνης και ανακωχής, τους τάισε, τους διασκέδασε, και κατόπιν τους έσφαξε και τους 500. Με αυτά και με αλλά, τα οποία μας αφορούν και που θα σας τα διηγηθώ στη συνεχεία, έγινε μεγάλος και τρανός. Και ως μεγάλος και τρανός θέλησε να κτίσει ένα εντυπωσιακό τζαμί, όχι στο στυλ των αιγυπτιακών τζαμιών, τα οποία κατά τη γνώμη μου είναι αρχιτεκτονικά εμπνευσμένα από τους προγενέστερους φαραωνικούς ναούς, με πολλές υπόστυλες στοές και ανοικτά προς την κεντρική αυλή, αλλά σε στυλ που να θυμίζουν τα τζαμιά της Πόλης με τρούλους και μιναρέδες λεπτούς και μυτερούς σαν μολυβιά . Το τζαμί αυτό λοιπόν είναι ένα τέλειο οθωμανικό τζαμί, λες και χτίστηκε επί Σουλεϊμάν του Μεγαλόπρεπους, αλλά είναι καμία διακοσαριά χρόνια νεώτερο και φτιαγμένο από αλάβαστρο της Καράρας. Αν και περίσσευε το αλάβαστρο στο Λουξορ ο Μωχαμετ Αλι ήθελε το ακριβότερο υλικό για το τζαμί του. Δερβέναγας της Αιγύπτου έγινε, οικονομίες θα έκανε; Το τζαμί είναι πανέμορφο και έξω από αυτό υπάρχει μια πλατειά η οποία έχει θέα προς το Καιρό. Στο εσωτερικό του βρίσκεται και ο τύμβος του ανδρός. Κάθισα και κοίταξα τον τύμβο του. Έφυγε από τα οικεία χώματα της Καβάλας για να γίνει κυρίαρχος της Αιγύπτου. Στην προσπάθεια του να ανεξαρτοποιηθει από την Υψηλή Πύλη συμφώνησε με τον Σουλτάνο να τον βοηθήσει στην καταστολή της ελληνικής Επανάστασης και να στείλει τα φουσάτα του με αρχηγό τους τον γιο του Ιμπραήμ Πάσα για να πράξει τα δέοντα. Και πράγματι ο Ιμπραήμ έσφαξε πολύ επιτυχημένα την Πελοπόννησο και θα κατάφερνε να πάρει και για βραβείο την Κρήτη, αν δεν γινόταν η ναυμαχία του Ναβαρίνου με τις ξένες δυνάμεις να βομβαρδίζουν και να στέλνουν απατό τον τούρκο-αιγυπτιακό στόλο. Ο Μεχμετ Αλι Πασάς τα πήρε στο κρανίο. Αμ έχασε τον στόλο του, αμ η Κρήτη ως έπαθλο δε φαινόταν στον ορίζοντα, μάζεψε Στράτο, κατέλαβε τη Σύρια και κατόπιν εισέβαλλε στην Ανατολία κατάγοντας συντριπτικές νίκες εναντίον του οθωμανικού Στράτου. Με τέτοια φωτιά στα μπατζάκια του ο Σουλτάνος έκλεισε όπως το ελληνικό θέμα και ιδρυθήκαμε ως Κράτος! Από τη μια μεριά μας έσφαξε, από την άλλη έγινε η αιτία να υποχωρήσει ο Σουλτάνος! Παράλληλα ο Μεχμετ λοιπόν κατάφερε να αποκτήσει και η Αίγυπτος πλέον μεγάλη αυτονομία από τον Οθωμανό σουλτάνο. Ιστορικά δυο άντρες τα έβαλαν με Σουλτάνο: Ο Αλί Πασάς και ο Μεχμετ Αλί Πασάς. Και οι δυο Αλβανοί. Αν μάλιστα αναφέρουμε ότι ο Ατατουρκ είχε μητέρα αλβανίδα…
Ας προσθέσω ότι ο Μεχμετ Αλί δεν ξέχασε την πατρίδα του την Καβάλα: έκτισε ένα υπέροχο κτίριο, ένα ιμαρετ, ένα πτωχοκομείο δηλαδή, το οποίο στολίζεται με μολυβένιους τρούλους με θολωτές στοές, με μυστικούς κήπους. Τώρα έχει διασκευαστεί σε ένα ατμοσφαιρικό και πανάκριβο ξενοδοχείο. Όποιος έχει τα όβολα αξίζει να μείνει εκεί…
Η μέρα ήταν θολή, χωρίς ιδιαίτερη ευκρίνεια και δε μπορέσαμε να απολαύσουμε το θέαμα της μητέρας των πόλεων στα ποδιά μας.
Ο Καραμ μας διευκρίνισε ότι για αυτή τη θολή ατμόσφαιρα δεν φταίει πάντα το νέφος της πόλης –που σίγουρα φταίει- αλλά και οι άπειρες ποσότητες σκόνης που έρχονται από την έρημο. Υπάρχει μάλιστα και μια γιορτή των μουσουλμάνων η οποία συνδυάζεται με το χριστιανικό Πάσχα: τη δεύτερη ημέρα μετά το Πάσχα οι κάτοικοι του Καΐρου εορτάζουν το γεγονός ότι όπου νάνε θα σταματήσουν οι αέρηδες που έρχονται από την έρημο και τους έχουν ρημάξει. Το Πάσχα αργούσε ακόμη και οι αέρηδες μας τρέλαιναν είναι η αλήθεια.
Το φρούριο έχει πολλά αλλά αξιόλογα μνημεία κάποια από τα οποία είναι πλέον υπό συντήρηση και χρειάζεται χρόνος για να τα επισκεφθεί κανείς, καθώς και κάποιον ξεναγό ο οποίος να τον κατατοπίσει στο αχανές αυτό σύμπλεγμα.
Εμείς όμως χρόνο δεν είχαμε, καθότι έπρεπε να επισκεφθούμε στη συνεχεία τη Σακκαρα. Καθώς όμως αποχωρούσαμε από τον χώρο αυτό, συνέβη ένα γεγονός το οποίο στην ουσία με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι πλέον δεν έχω να περιμένω τίποτε πλέον σε αυτή τη ζωή! Καιρός λοιπόν να τα παρατήσω όλα να πάρω των ομματίων μου και να το ρίξω μόνο στα ταξίδια: Καθώς φεύγαμε, ερχόταν ένα σχολείο αρρένων, πρέπει να ήταν το πολύ γυμνάσιο (λύκειο πάντως με τίποτε). Καθώς είχα ξεμείνει πίσω μια και έδενα το κορδόνι μου, άρχισαν τα αμούστακα (στην κυριολεξία!) , γύρω στα δεκατρία με δεκατέσσερα, μπορεί και νεότερα να με σφυρίζουν και να με πειράζουν! Τα έχασα! Από τη μια με έπιασαν τα γέλια, συναισθανόμενη το γελοίο του πράγματος, μια και θα μπορούσαν να αγόρια αυτά, σε ρυθμούς και χρόνους Αιγύπτου, να είναι και εγγόνια μου, αν είχαμε και εγώ και η κόρη μου παντρευτεί εγκαίρως κατά τα μουσουλμανικά πρότυπα και δεν κωλοβαρουσαμε με σπουδές και άλλα χαζά και άχρηστα πράγματα, αντί να αφιερωθούμε, με το που μας το επέτρεπε η φύση, στην τεκνοποιία. Τέλος πάντων ξαφνιασμένη, αμήχανη, πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω: να βάλω τα γέλια; να σκαμπιλίσω; να τραβήξω κανένα αυτί; να τους βγάλω τη γλώσσα; να παραπονεθώ στο δάσκαλο τους για τη γεροντοφιλια τους, να διαμαρτυρηθώ στον διευθυντή για το περιεχόμενο του σχολικού τους curriculum ; Τα προσπέρασα λοιπόν, αγνοώντας τα, το καταδυναμιν, γιατί κάτι χαχανητά αμηχανίας ήταν δύσκολο να τα συγκρατήσω και τάχυνα το βήμα για να φτάσω τους άλλους. Ο αφέντης με τσάκισε στο δούλεμα εννοείται! « Μήπως σήμερα θα πρότεινες να βάλλω στους νεαρούς θαυμαστές σου πιπέρι στη γλώσσα;» Κατόπιν αυτής της εμπειρίας να με σφυρίζουν τα οιωνοί εγγόνια μου, νομίζω ότι τα έχω δει όλα σε αυτόν τον τομέα: τέρμα λοιπόν! Πάμε για αλλά!
Φθάσαμε στη Σακκαρα η οποία είναι ένας πολύ ενδιαφέρων αρχαιολογικός χώρος καθότι εκεί χτίστηκε η πρώτη πυραμίδα: η πυραμίδα του Ζωσερ. Όπου Ζώσερ Φαραώ τρανός, ο οποίος όπως κάθε φρόνιμος Φαραώ που φρόντιζε πριν πεθάνει τα του τάφου του έβαλε τον αρχιτέκτονα του ονόματι Ιμχοτεπ (αυτό το όνομα στο Αστεριξ και Κλεοπάτρα νομίζω ότι το είχα πρωτοακουσει) να του φτιάξει έναν μασταμπα , δηλαδή μια ορθογώνια κατασκευή η οποία αποτελούσε τον φαραωνικό τάφο. Όμως ο Ζώσερ δεν έλεγε να πεθάνει, μακροημέρευε και ο Ιμχοτεπ ήταν τελειομανης, κάτι δεν του άρεσε στον τάφο που είχε σχεδιάσει και εκτελέσει. Όλο τα σχέδια των προηγούμενων του θα εκτελούσε; Διεκδίκησε λοιπόν καλλιτεχνική ελευθέρια. Παραδόξως ο Ζώσερ επείσθη και την παραχώρησε στον ταλαντούχο αρχιτέκτονα. Έτσι προστέθηκε ένας επιπλέον μασταμπα από πάνω. Αλλά ο Ζώσερ πάλι δεν πέθανε, όποτε και προστέθηκε και επόμενος μικρότερος μασταμπα, κλπ, κλπ, μέχρι που δημιουργήθηκε η πρώτη πυραμίδα η οποία είχε όμως σχήμα κλιμακωτό, θυμίζοντας λίγο τις μεξικάνικες. Κατόπιν αυτού, ο δε Ζώσερ έγινε για πρώτη φορά κύριος της πυραμίδας που κατασκευάστηκε ποτέ ο δε Ιμχοτεπ θεοποιήθηκε. Η περιοχή είναι φυσικά αρχαιολογικός χώρος εξαιρετικής σημασίας, δηλαδή περιέχει δεκάδες τάφους, όρεξη να έχεις και να μην τελειώνεις. Και πολλές πυραμίδες. Είναι προγενέστερος χώρος ταφής από την Γκρίζα. Στον χώρο γύρω από την πυραμίδα λάμβανε χώρα ενώπιον αντιπροσωπιών από όλη την Αίγυπτο μια τελετή κατά την οποία ο Φαραώ ανεβαίνοντας και διευθύνοντας το άρμα του αποδείκνυε ότι ήταν σε θέση να διεξάγει πόλεμο, άρα ήταν ακόμη κατάλληλος να βασιλεύσει στην Άνω και Κάτω Αίγυπτο. όμως ο χώρος αυτός δεν έχει μόνο πυραμίδες αλλά και άλλους τάφους αξιωματούχων και ιερέων. Μπήκαμε στα ενδότερα λοιπόν ενός τάφου ο οποίος άνηκε σε τοπικό ιερέα, που είχε τοιχογραφίες σύμφωνα με το στυλ της περιόδου της Αμάρνα. Κατόπιν μπήκαμε και σε μια πυραμίδα, η κατάβαση της οποίας ήταν εύκολη σε σχέση με εκείνη του Χέοπα προκείμενου να δούμε σκαλισμένη σε γρανιτένιες πλάκες την πιο παλιά εκδοχή της βίβλου των νεκρών εις το πρωτότυπο. Εννοείται ότι δεν επρόκειτο να καταλάβουμε το παραμικρό. Εξίσου αδαείς βγήκαμε εις το φως της ημέρας ξανά και φύγαμε προκείμενου να επισκεφθούμε τη Μέμφιδα η οποία ήταν στα πέντε χιλιόμετρα παραδίπλα. Να εξηγήσω: η Μέμφιδα ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της Αιγύπτου η οποία βρισκόταν κοντά στις πυραμίδες, δεύτερη πρωτεύουσα οι Θήβες, εκεί που σήμερα βρίσκονται ο ναός του Καρνακ, του Λουξορ και η κοιλάδα των βασιλέων και των βασιλισσών και λοιπών παρατρεχάμενων, τρίτη η εντελώς κατεστραμμένη Αμάρνα, τέταρτη η Αλεξάνδρεια και πέμπτη το Κάιρο. Πήγαμε λοιπόν να επισκεφθούμε την πιο αρχαία πρωτεύουσα της Αιγύπτου, όμως τι απογοήτευση! Τίποτε σχεδόν δεν απομένει: ένα πελώριο άγαλμα του Ραμσή, ξαπλωμένο όμως με τα ποδιά σπασμένα, μια σφίγγα από αλάβαστρο, η οποία θεωρείται το μεγαλύτερο αλαβάστρινο άγαλμα του κόσμου, οι δε οι αιγυπτιολόγοι υποθέτουν ότι μπορεί να είναι και της Χατσεπσουτ και κάτι αλλά ελάχιστα ευρήματα κυρίως αγάλματα του Ραμσή. Αν δεν ήταν τόσο κοντά στη Σακκαρα δε θα άξιζε για αυτόνομη επίσκεψη. Επί χιλιάδες χρόνια η Μέμφιδα χρησιμοποιήθηκε ως οικοδομικό υλικό, κυρίως κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης του Καΐρου, οπότε σχεδόν τίποτε πια δε μένει από μια πρωτεύουσα η οποία ιδρύθηκε πριν από 4.500 χρόνια, βάλτε και κάτι νειλο- πλημμύρες που τα έθαψαν όλα κάτω από τη λάσπη και …δεν έμεινε τίποτα. Αυτή η τελευταία ξενάγηση η οποία έκλεισε και τον κύκλο επειδή δεν είχε τίποτε το φαντασμαγορικό μας άφησε με μια γεύση λίγο λειψή…
Το απόγευμα κάναμε μια βόλτα στο Zamalek και στο νησί Γκεζιρα. Το Ζαμαλεκ είναι η παλιά καλή τους συνοικία, κάτι σαν να λέμε το Κολωνάκι τους. Έχει υπέροχα κτίρια art nouveau και art deco τα οποία θα ήταν υπέροχα αν μπορούσαν να τα συντηρήσουν. Σε μια από αυτές τις παλιές αρχοντικές πολυκατοικίες είδαμε κάποιες κύριες να βγαίνουν. Ήταν προφανώς σε κάποια επίσκεψη. Όπως σας έχω ήδη πει το ταξίδι αυτό έγινε Μάρτιο. Εκείνο τον καιρό είχε κάποια ψυχρά είναι η αλήθεια στο Κάιρο. Πάντως παρόλη τη ψύχρα, μου φάνηκε κομμάτι υπερβολικό που και οι τρεις κυρίες φορούσαν τις γούνες τους. Μου φάνηκε ότι προερχόντουσαν από άλλοτε ευκατάστατες οικογένειες οι οποίες τώρα είχαν ξεπέσει: μπορεί να είχαν γούνες, αλλά οι τσάντες και παπούτσια τους μου φάνηκαν μάλλον φθηνά. Προχωρήσαμε πιο κάτω προς τα νότια : Βρεθήκαμε στον Πύργο του Καΐρου, ανεβήκαμε πληρώνοντας εισιτήριο. Από ψηλά χαζέψαμε το πανόραμα του Καΐρου μέσα στα μενεξελιά χρώματα. Μακριά φαινόντουσαν οι Πυραμίδες από το «ήχος και φως». Ο Νείλος ξεδιπλωνόταν κάτω μεγαλόπρεπος και πολλά μικρά καραβάκια φωτισμένα με κόσμο μέσα και μουσική περνούσαν πάνω κάτω- μια συνηθισμένη μορφή διασκέδασης για τους Καίριους. Είμαστε οι μόνοι δυτικοί, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή. Ο εξωτερικός εξώστης του Πύργου εκείνη την ώρα ήταν γεμάτος με ντόπια ζευγαράκια: οι κοπέλες όλες μαντηλοφορουσες και οι μισές τουλάχιστον φορούσαν τσαντορ μαύρα. Δε φορούσαν φερετζε, όποτε είχαν επιδοθεί σε τρυφερές περιπτύξεις με τους συνοδούς τους, όλες ανεξαιρέτως! Έριχναν ένα βλέφαρο στη θέα και κατόπιν ένα παθητικό φιλί επί ώρα. Ξαφνικά αντιληφθήκαμε ότι ήμασταν το μόνο ζευγάρι που δε φιλιόταν περιπάθως στα 187 μέτρα ύψος. Τι να πω: Κρυόμπλαστροι δυτικοί, να τι είμαστε! Τα λέει όλα νομίζω! Κατεβήκαμε από αυτό το Άνδρο των Μαντιλοδεμένων Ασυδοτων Κορασιδων και προχωρησαμε παρακατω: οπου σε μια επαυλη η οποια προφανως ανήκε στον στρατό δινόταν μια δεξίωση: Πόσες λιμουζίνες ήταν αραγμένες έξω με τους νεαρούς στρατιώτες οδηγούς δε λέγεται. Από μακριά ακουγόταν η φωνή ενός τραγουδιστή ο οποίος τραγουδούσε αιγυπτιακά τραγούδια μεν αλλά σε ρυθμούς και ακούσματα δυτικά και από μακριά παρατηρήσαμε ζευγάρια να στροβιλίζονται στην υπαίθρια πιστά. Η στρατιωτική τάξη της Αιγύπτου δεν περνάει και άσχημα…
Την επόμενη ημέρα θα πετούσαμε για Μάρσα Αλάμ. Η πτήση μας ήταν απογευματινή και έτσι είχαμε όλον τον χρόνο να πάμε στο Χαν αλ Χαλιλι να χαζέψουμε λίγο. Κατηφορίσαμε χαμηλά, εκεί όπου το παζάρι παύει να λειτουργεί για τους τουρίστες και απευθύνεται πλέον στους ντόπιους. Καθώς έβγαζα μαγεμένη φωτογραφίες από διάφορα υπέροχα κτίρια με πλησίασε κάποιος τύπος ο οποίος μου πρότεινε να φωτογραφίσω μια μεσαιωνική μεντερσα στον διπλανό δρόμο. Εκείνη την ώρα και πριν προλάβω να απαντήσω το παραμικρό εμφανίζεται δίπλα μου ο αφέντης ο οποίος απευθύνεται στον περί ου ο λόγος τύπο λέγοντας κάτι του τύπου «τι θέλετε από την σύζυγο μου κύριε» και εγώ έχω μείνει ξερή! Γλουπ! Τι τον έπιασε τώρα; Ο τύπος φυσικά την έκανε δρομαίος. Τον ρώτησα; «Πως και ανακατεύθηκες;». «Ααα! Έχω πληροφορίες εγώ! Με έπιασε εκείνος ο μαγαζάτορας και μου επέστησε την προσοχή ότι ένας τύπος ο οποίος είναι γνωστός αλήτης της περιοχής, μιλά στη γυναίκα μου και να πάω να τον διώξω». Έτσι εξηγείται, είπα και εγώ… Πάντως ουδέποτε έμαθα τι κακές προθέσεις είχε εναντίον μου ο τύπος: να με κλέψει, να με ληστέψει, ποιος ξέρει… Καλύτερα που δεν έμαθα…
Κατόπιν καθίσαμε στην πλατειά και ήπιαμε ένα τσάι χαζεύοντας τις φυσιογνωμίες. Ξαφνικά πέρασε μια κύρια η οποία έκανε τατουάζ με χένα. Ενθουσιάστηκα και της ζήτησα να μου ζωγραφίσει το χέρι. Κάθισε δίπλα μου. Είχε μια άκρως ευγενική και αρχοντική φυσιογνωμία. Χωρίς να μιλά και αρνούμενη το τσάι που της πρόσφερα, μου ζωγράφισε το χέρι με εκπληκτική μαεστρία. Έφυγε. Έπρεπε να φύγουμε και εμείς από την υπέροχη και μαγική πόλη του Καιρού.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και οι συνοδοί των μογγολων ήταν ήδη εκεί: Μας φόρτωσαν στο βανακι, φόρτωσαν και τις αποσκευές μας και δρόμο πήραμε δρόμο αφήσαμε για το αεροδρόμιο του Καΐρου. Στο δρόμο ο Μαγντι μας ζητά τα εισιτήρια, εκείνα που από την πρώτη μέρα μας είχε πει να μην τα χάσουμε αν και ήταν ηλεκτρονικά, χωρίς να μας δώσει περαιτέρω εξηγήσεις: εμείς φυσικά τα είχαμε χάσει μάλλον πετώντας από Άκουαν στο Κάιρο. Ο Μαγκντι χλομιάζει από την ταραχή του: «Καλά πως κανείς έτσι βρε άνθρωπε» είπαμε εμείς με το σπαστικό ύφος του ξερολα περί της τεχνολογίας δυτικού: «είμαστε καταχωρημένοι στο σύστημα, θα μας βρει επομένως η Egypt Air» « Μα δεν είναι το πρόβλημα της αεροπορικής εταιρείας» θρηνολογούσε ο Μαγντι. «Τότε τι;» ρωτήσαμε ηλιθιωδως ανέμελα, τα μογγολα. « Για να σας επιτρέψει ο στρατός την είσοδο στο κτίριο του αεροδρομίου πρέπει να έχετε στα χέρια σας την εκτύπωση του εισιτηρίου σας. Κανείς άλλος δεν δικαιούται να εισέλθει σε κτίριο του αεροδρομίου. Μόνο οι ταξιδιώτες και όσοι εργαζόμαστε στον τουρισμό που έχουμε και το ειδικό πάσο». Γκλουπ! Τότε νοιώσαμε και πολύ Μογγολα: ένα πράγμα μας είπε να προσέξουμε ο άνθρωπος και εμείς τα κάναμε σαλάτα. Και τώρα; Αρχίσαμε να ψάχνουμε τα χαρτιά μας μανιωδώς: Ευτυχώς από το ελληνικό πρακτορείο είχαν προνοήσει να μας βγάλουν μια συγκεντρωτική εκτύπωση όλων των πτήσεων που θα πραγματοποιούσαμε και είχαν και τη φαεινή ιδέα να έχουν τυπωμένα πάνω τα ονόματα μας. Ο Μαγντι ανακουφίστηκε τα μαλα. Την άρπαξε και κραδαίνοντας την προχώρησε στους στρατιώτες που φρουρούσαν την είσοδο. Δεν ξέρω πως κατάφερε και τους έπεισε ότι αυτό επέχει θέση εισιτηρίου, αλλά μετά από μια συνομιλία με τον προϊστάμενο τους μας άφησαν να περάσουμε. Είμαι σίγουρη ότι ο Μαγντι ανακουφίσθηκε που ξεφορτώθηκε τα μογγολα. Προχώρησα μέσα έχοντας το αριστερό χέρι σα ξεραμένο, μια και έπρεπε να μείνει μια ώρα έτσι προκείμενου να στεγνώσει η μπογιά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο μας για τη Μαρσα Αλαμ… η οποία είναι φυσικά ένα άλλο κεφαλαίο….
