ΕΡΣΗ
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Κοιλάδα των Βασιλέων)
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο (Κάιρο)
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Φωτογραφίες][URL="http://www.travelstories.gr/photo/showphoto.php?photo=10132"][IMG]http://www.travelstories.gr/photo/data/101/thumbs/DSC_1396_640x428.jpg[/IMG][/URL
Την επαύριο λοιπόν ήρθαν πάλι οι συνοδοί των μογγόλων και μας πήραν από το πλοίο μας οδήγησαν στο αεροδρόμιο και μας έβγαλαν τις κάρτες επιβίβασης, μας αποχαιρέτησαν και μας άφησαν επιτέλους μόνους.
Το αεροπλάνο ήταν μικρό αν θυμάμαι καλά ένα Embraer(πληροφορία για τον Traveller) και είχε πολλές άδειες θέσεις. Δεν πετούσε πολύ ψηλά, η ημέρα ήταν καθαρή, ηλιόλουστη και απόλαυσα μια από τις ωραιότερες πτήσεις της ζωής μου. Μπορούσα να αλλάζω θέση σε όποια πλευρά του αεροπλάνου ήθελα και να παρατηρώ την πορτοκαλιά έρημο με το βαθύ μπλε της λίμνης. Το νερό χωνόταν μέσα στην πορτοκαλιά έρημο σχηματίζοντας απίστευτους κολπίσκους, φιόρδ, νησάκια, χερσονήσους και ακρωτήρια. Βλάστηση από ελάχιστη έως καθόλου. Από τις πιο όμορφες εικόνες που έχω δει. Είναι κάτι που όσοι αποφασίσετε να επισκεφθείτε την Αίγυπτο δεν πρέπει να το χάσετε.
Μετά από μια πτήση μισής ώρας ή τριών τετάρτων δε θυμάμαι πια, προσγειωθήκαμε στο AbuSibel. Περάσαμε με το πούλμαν ένα χωριό, από τα πιο συμμαζεμένα που είδα στην Αίγυπτο, λίγο πιο πίσω από τον αρχαιολογικό χώρο και κατόπιν φθάσαμε στο μέρος που είχε αράξει το επόμενο πλοίο μας. Δεν υπήρχε καμία προβλήτα. Απλώς είχε ρίξει άγκυρα σε ένα σημείο κοντά στην ακτή και ακολουθώντας το μονοπάτι έφθανε κανείς σε ένα σημείο όπου υπήρχε μια γέφυρα απ’ οπου ανέβαινες στο πλοίο. Από κάτω έβλεπες ένα σωρό άσχημα ψάρια με τα στόματα ανοικτά να προσπαθούν να φάνε ότι έβρισκαν. (στην προκειμένη μια παλιά σαμπρέλα που έπλεε πάρα πέρα. )
Επειδή φθάσαμε σχετικά νωρίς και αναπτύξαμε δημόσιες σχέσεις με τον ρεσεψιονίστ (βλ φιλοδώρημα), είχαμε τη δυνατότητα να διαλέξουμε καμπίνα.
Επιλέξαμε μια ανακαινισμένη στην πλώρη του πλοίου η οποία ήταν μικρότερη από μια άλλη θεόρατη στην πρύμνη του, εξίσου ανακαινισμένη, αλλά εκεί οι μηχανές του πλοίου ακουγόντουσαν έντονα. Τα παράθυρα δεν ήταν μεγάλα όπως στο προηγούμενο πλοίο αλλά αυτό δε μας χάλασε κιόλας γιατί ξέραμε ότι θα περνούσαμε όλη την ημέρα μας στο κατάστρωμα. Στο μεσιμεριανό τραπέζι μας είχαν τακτοποιήσει με μια παρέα αυστραλών οι οποίοι ήταν πολύ συμπαθείς άνθρωποι και καλαμπουρίζαμε πολύ ευχάριστα μαζί τους.
Στο πλοίο είμασταν οι μόνοι έλληνες οπότε δεν υπήρχε ελληνόφωνη ξενάγηση και μας παραπέμψαν στην αγγλόφωνη. (Για τους ενδιαφερόμενους υπήρχε αγγλόφωνη, γαλλόφωνη, γερμανόφωνη, ισπανόφωνη και ιταλόφωνη). Το γκρουπ των ισπανών ήταν το πιο πολυπληθές. Ο δικός μας αγγλόφωνος ξεναγός ήταν το πιο ψυχρό, απότομο, αγέλαστο, αυστηρό και απόμακρο πλάσμα που έχω δει σε όλα τα ταξίδια μου. Εκπαιδευτής σε σώμα ειδικών δυνάμεων θα ήταν πιο προσηνής, τρυφερός, ενθαρυντικός και χαμογελαστός. Ότι είχε να πει τα έλεγε με τη μία και εν τάχει σαν να ήθελε να ξεμπλέξει από εμάς μια ώρα αρχύτερα και αν δεν είχαμε καταλάβει (μια και δεν μιλούσε στη μητρική μας γλώσσα και η προφορά του δεν ήταν και οξφορδιανή- εμείς πάλι μόνο οξφορδιανά αγγλικά καταλαβαίνουμε…), μας έριχνε ένα βλοσυρό βλέμμα και ξεκινούσε τη φράση του «όπως μόλις προανέφερα….». Ποτέ δεν κάθισε στην παρέα μαζί μας να μας πει το παραμικρό πέρα από αυτά που ήταν υποχρεωμένος να πεί. Σε μια ξενάγηση μάλιστα, χρειαζόταν φακό και δεν είχε, είχα εγώ, τον πηρε, τον χρησιμοποίησε και τον επέστρεψε χωρίς ούτε ένα ευχαριστώ, λες και ήταν μέρος κάποιων επαγγελματικών μου καθηκόντων να του προσφέρω φακό όποτε το απαιτούσε η περίσταση. Με αυστηρότητα κάθε ημερα μας ανακοίνωνε το πρόγραμμα της ημέρας, χωρίς πολλά πολλά. Επειδή δε το πρόγραμμα των τριών ημερών ήταν κομμάτι ανάποδο, δηλαδή είχε εξαιρετικά πρωινά ξυπνήματα και μεσημβρινές περιηγήσεις μες την ντάλα ζέστη, ακριβώς μετά το μεσιμεριανό φαγητό, ικανές να προξενήσουν εγκεφαλικό στους κάποιας ηλικίας ταξιδιώτες του πλοίου -καλά αυτό βέβαια δεν ήταν ευθύνη του- αρχίσαμε την πλάκα: «όλη μέρα στη γαλέρα», «κατατάξου μου λέγαν κατατάξου» και λοιπές ατάκες και ιστορίες από το αθάνατο έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας: «Αστερίξ και Κλεοπάτρα» και όχι μόνο.
Θυμηθήκαμε τον παμπόνηρο φοίνικα έμπορο στον Asterix ο οποίος πουλούσε κρουαζιέρες στους τουρίστες που ήθελαν να γνωρίσουν ξένουν τόπους και αλλαργηνούς και παράλληλα κωπηλατούσαν στη γαλέρα του έτσι ώστε ο πονηρός είχε γλυτώσει το κόστος των κωπηλατών. Κάπως έτσι νιώσαμε σε αυτή την κρουαζιέρα. Και δεν υπήρχε και Ισαάκ! Υπηρεσία μασάζ, beaute γιόκ.
Στις τέσσερεις το μεσιμέρι με ζέστη άρχισε η ξενάγηση στο AbuSimbel. Βγήκαμε έξω σκαρφαλώσαμε έναν λόφο αποφύγαμε κάποιους μικροπωλητές, αγοράσαμε ένα κρύο τσάι, στρίψαμε στο μονοπάτι και μας κόπηκε η ανάσα. Οι ναοί…
Τι να πω, ότι και να γράψω δεν πρόκειται να αποδώσει στο παραμικρό την εντύπωση που δίνουν αυτοί οι δύο ναοί. Παρόλο που είχα δει ουκ ολίγους ναούς, εδώ μου κόπηκε η ανάσα. Είχε κάτι μεταφυσικό το τοπίο. Με τους ναούς από ψηλά και τη λίμνη πιο χαμηλά. Δεν ξέρω τι εντύπωση θα έκαναν τα μνημεία αυτά στο παρελθόν που δεν ήταν πάνω σε λίμνη, αλλά πάνω σε μια πιο στενή υδάτινη λωρίδα, δε μπορώ όμως να φανταστώ ότι θα ήταν πιο εντυπωσιακά. Πρόκειται για ένα θαύμα τεχνικής, μια και οι δύο αυτοί ναοί μεταφέρθηκαν από πιο χαμηλά όπου κούρνιαζαν μέσα σε ένα φυσικό κοίλωμα του βράχου και λόγω της δημιουργίας του φράγματος του Ασουάν θα βυθίζονταν για πάντα στα νερά της λίμνης, οπότε κινητοποιήθηκε η Unescoκαι οι ναοί μεταφέρθηκαν πιο ψηλά. Έπρεπε όμως να δημιουργηθεί και ένα τεχνητό κοίλωμα το οποίο θα στέγαζε τους ναούς αυτούς. Έστι κατασκευάστηκε ένα τεράστιο τσιμεντένιο ημιθόλιο μέσα στο οποίο στεγάστηκαν οι δύο ναοί. Το ημιθόλιο από την εξωτερική πλευρά, πίσω από τους ναούς θάφτηκε κάτω από έναν τεχνητό λόφο έτσι ώστε το τοπίο να προσομοιάζει όσο γίνεται με το αρχικό.
Μετά την ξενάγηση μείναμε στον χώρο πολύ ώρα και μια και πλέον οι αχτίνες του ήλιου δεν ήταν πια τόσο κάθετες, χαλαρώσαμε καθήμενοι εκεί και κοιτάζοντας το τοπίο.
Ο ναός αυτός, ή μάλλον οι ναοί αυτοί γιατί είναι δύο, είναι κατά τη γνώμη μου ότι πιο εντυπωσιακό έχει να επιδείξει η Λίμνη Νάσερ και η Αίγυπτος. Κατά τη γνώμη μου κατατάσσω τον αρχαιολογικό χώρο αυτόν σαν ένα από τα απολύτως mustτου ταξιδιού. Το βράδι παρακολουθήσαμε ένα ήχος και φως εξαιρετικό. Προβαλόταν πάνω στους δύο ναούς και στον ενδιάμεσο χώρο τους, είχε εξαιρετική μουσική και εικαστικά ήταν άψογο.
Κοιμηθήκαμε στο πλοίο επιτέλους με ανοικτά παράθυρα χωρίς να μας ενοχλούν παρακείμενα κρουαζιερόπλοια και στις 6.30 το πρωί σηκώθήκαμε. Βλέπετε το πλοίο σάλπαρε και θα βλέπαμε για μια ακόμη φορά το AbuSibelστο πρωινό φως.
Ήταν ένα ποιήμα. Το πλοίο είχε βάλει μουσική υπόκρουση το CharriotsofFireτου Βαγγέλη Παπαθανασίου και ένιωσα μια συγκίνηση. (Πάντως δε μπορώ να πω ότι το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας με συνεπήρε ξανά το μεσιμέρι που τα μεγάφωνα του πλοίου έπαιζαν Βίσση).
Το αεροπλάνο ήταν μικρό αν θυμάμαι καλά ένα Embraer(πληροφορία για τον Traveller) και είχε πολλές άδειες θέσεις. Δεν πετούσε πολύ ψηλά, η ημέρα ήταν καθαρή, ηλιόλουστη και απόλαυσα μια από τις ωραιότερες πτήσεις της ζωής μου. Μπορούσα να αλλάζω θέση σε όποια πλευρά του αεροπλάνου ήθελα και να παρατηρώ την πορτοκαλιά έρημο με το βαθύ μπλε της λίμνης. Το νερό χωνόταν μέσα στην πορτοκαλιά έρημο σχηματίζοντας απίστευτους κολπίσκους, φιόρδ, νησάκια, χερσονήσους και ακρωτήρια. Βλάστηση από ελάχιστη έως καθόλου. Από τις πιο όμορφες εικόνες που έχω δει. Είναι κάτι που όσοι αποφασίσετε να επισκεφθείτε την Αίγυπτο δεν πρέπει να το χάσετε.
Μετά από μια πτήση μισής ώρας ή τριών τετάρτων δε θυμάμαι πια, προσγειωθήκαμε στο AbuSibel. Περάσαμε με το πούλμαν ένα χωριό, από τα πιο συμμαζεμένα που είδα στην Αίγυπτο, λίγο πιο πίσω από τον αρχαιολογικό χώρο και κατόπιν φθάσαμε στο μέρος που είχε αράξει το επόμενο πλοίο μας. Δεν υπήρχε καμία προβλήτα. Απλώς είχε ρίξει άγκυρα σε ένα σημείο κοντά στην ακτή και ακολουθώντας το μονοπάτι έφθανε κανείς σε ένα σημείο όπου υπήρχε μια γέφυρα απ’ οπου ανέβαινες στο πλοίο. Από κάτω έβλεπες ένα σωρό άσχημα ψάρια με τα στόματα ανοικτά να προσπαθούν να φάνε ότι έβρισκαν. (στην προκειμένη μια παλιά σαμπρέλα που έπλεε πάρα πέρα. )
Επειδή φθάσαμε σχετικά νωρίς και αναπτύξαμε δημόσιες σχέσεις με τον ρεσεψιονίστ (βλ φιλοδώρημα), είχαμε τη δυνατότητα να διαλέξουμε καμπίνα.
Επιλέξαμε μια ανακαινισμένη στην πλώρη του πλοίου η οποία ήταν μικρότερη από μια άλλη θεόρατη στην πρύμνη του, εξίσου ανακαινισμένη, αλλά εκεί οι μηχανές του πλοίου ακουγόντουσαν έντονα. Τα παράθυρα δεν ήταν μεγάλα όπως στο προηγούμενο πλοίο αλλά αυτό δε μας χάλασε κιόλας γιατί ξέραμε ότι θα περνούσαμε όλη την ημέρα μας στο κατάστρωμα. Στο μεσιμεριανό τραπέζι μας είχαν τακτοποιήσει με μια παρέα αυστραλών οι οποίοι ήταν πολύ συμπαθείς άνθρωποι και καλαμπουρίζαμε πολύ ευχάριστα μαζί τους.
Στο πλοίο είμασταν οι μόνοι έλληνες οπότε δεν υπήρχε ελληνόφωνη ξενάγηση και μας παραπέμψαν στην αγγλόφωνη. (Για τους ενδιαφερόμενους υπήρχε αγγλόφωνη, γαλλόφωνη, γερμανόφωνη, ισπανόφωνη και ιταλόφωνη). Το γκρουπ των ισπανών ήταν το πιο πολυπληθές. Ο δικός μας αγγλόφωνος ξεναγός ήταν το πιο ψυχρό, απότομο, αγέλαστο, αυστηρό και απόμακρο πλάσμα που έχω δει σε όλα τα ταξίδια μου. Εκπαιδευτής σε σώμα ειδικών δυνάμεων θα ήταν πιο προσηνής, τρυφερός, ενθαρυντικός και χαμογελαστός. Ότι είχε να πει τα έλεγε με τη μία και εν τάχει σαν να ήθελε να ξεμπλέξει από εμάς μια ώρα αρχύτερα και αν δεν είχαμε καταλάβει (μια και δεν μιλούσε στη μητρική μας γλώσσα και η προφορά του δεν ήταν και οξφορδιανή- εμείς πάλι μόνο οξφορδιανά αγγλικά καταλαβαίνουμε…), μας έριχνε ένα βλοσυρό βλέμμα και ξεκινούσε τη φράση του «όπως μόλις προανέφερα….». Ποτέ δεν κάθισε στην παρέα μαζί μας να μας πει το παραμικρό πέρα από αυτά που ήταν υποχρεωμένος να πεί. Σε μια ξενάγηση μάλιστα, χρειαζόταν φακό και δεν είχε, είχα εγώ, τον πηρε, τον χρησιμοποίησε και τον επέστρεψε χωρίς ούτε ένα ευχαριστώ, λες και ήταν μέρος κάποιων επαγγελματικών μου καθηκόντων να του προσφέρω φακό όποτε το απαιτούσε η περίσταση. Με αυστηρότητα κάθε ημερα μας ανακοίνωνε το πρόγραμμα της ημέρας, χωρίς πολλά πολλά. Επειδή δε το πρόγραμμα των τριών ημερών ήταν κομμάτι ανάποδο, δηλαδή είχε εξαιρετικά πρωινά ξυπνήματα και μεσημβρινές περιηγήσεις μες την ντάλα ζέστη, ακριβώς μετά το μεσιμεριανό φαγητό, ικανές να προξενήσουν εγκεφαλικό στους κάποιας ηλικίας ταξιδιώτες του πλοίου -καλά αυτό βέβαια δεν ήταν ευθύνη του- αρχίσαμε την πλάκα: «όλη μέρα στη γαλέρα», «κατατάξου μου λέγαν κατατάξου» και λοιπές ατάκες και ιστορίες από το αθάνατο έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας: «Αστερίξ και Κλεοπάτρα» και όχι μόνο.
Θυμηθήκαμε τον παμπόνηρο φοίνικα έμπορο στον Asterix ο οποίος πουλούσε κρουαζιέρες στους τουρίστες που ήθελαν να γνωρίσουν ξένουν τόπους και αλλαργηνούς και παράλληλα κωπηλατούσαν στη γαλέρα του έτσι ώστε ο πονηρός είχε γλυτώσει το κόστος των κωπηλατών. Κάπως έτσι νιώσαμε σε αυτή την κρουαζιέρα. Και δεν υπήρχε και Ισαάκ! Υπηρεσία μασάζ, beaute γιόκ.
Στις τέσσερεις το μεσιμέρι με ζέστη άρχισε η ξενάγηση στο AbuSimbel. Βγήκαμε έξω σκαρφαλώσαμε έναν λόφο αποφύγαμε κάποιους μικροπωλητές, αγοράσαμε ένα κρύο τσάι, στρίψαμε στο μονοπάτι και μας κόπηκε η ανάσα. Οι ναοί…
Τι να πω, ότι και να γράψω δεν πρόκειται να αποδώσει στο παραμικρό την εντύπωση που δίνουν αυτοί οι δύο ναοί. Παρόλο που είχα δει ουκ ολίγους ναούς, εδώ μου κόπηκε η ανάσα. Είχε κάτι μεταφυσικό το τοπίο. Με τους ναούς από ψηλά και τη λίμνη πιο χαμηλά. Δεν ξέρω τι εντύπωση θα έκαναν τα μνημεία αυτά στο παρελθόν που δεν ήταν πάνω σε λίμνη, αλλά πάνω σε μια πιο στενή υδάτινη λωρίδα, δε μπορώ όμως να φανταστώ ότι θα ήταν πιο εντυπωσιακά. Πρόκειται για ένα θαύμα τεχνικής, μια και οι δύο αυτοί ναοί μεταφέρθηκαν από πιο χαμηλά όπου κούρνιαζαν μέσα σε ένα φυσικό κοίλωμα του βράχου και λόγω της δημιουργίας του φράγματος του Ασουάν θα βυθίζονταν για πάντα στα νερά της λίμνης, οπότε κινητοποιήθηκε η Unescoκαι οι ναοί μεταφέρθηκαν πιο ψηλά. Έπρεπε όμως να δημιουργηθεί και ένα τεχνητό κοίλωμα το οποίο θα στέγαζε τους ναούς αυτούς. Έστι κατασκευάστηκε ένα τεράστιο τσιμεντένιο ημιθόλιο μέσα στο οποίο στεγάστηκαν οι δύο ναοί. Το ημιθόλιο από την εξωτερική πλευρά, πίσω από τους ναούς θάφτηκε κάτω από έναν τεχνητό λόφο έτσι ώστε το τοπίο να προσομοιάζει όσο γίνεται με το αρχικό.
Μετά την ξενάγηση μείναμε στον χώρο πολύ ώρα και μια και πλέον οι αχτίνες του ήλιου δεν ήταν πια τόσο κάθετες, χαλαρώσαμε καθήμενοι εκεί και κοιτάζοντας το τοπίο.
Ο ναός αυτός, ή μάλλον οι ναοί αυτοί γιατί είναι δύο, είναι κατά τη γνώμη μου ότι πιο εντυπωσιακό έχει να επιδείξει η Λίμνη Νάσερ και η Αίγυπτος. Κατά τη γνώμη μου κατατάσσω τον αρχαιολογικό χώρο αυτόν σαν ένα από τα απολύτως mustτου ταξιδιού. Το βράδι παρακολουθήσαμε ένα ήχος και φως εξαιρετικό. Προβαλόταν πάνω στους δύο ναούς και στον ενδιάμεσο χώρο τους, είχε εξαιρετική μουσική και εικαστικά ήταν άψογο.
Κοιμηθήκαμε στο πλοίο επιτέλους με ανοικτά παράθυρα χωρίς να μας ενοχλούν παρακείμενα κρουαζιερόπλοια και στις 6.30 το πρωί σηκώθήκαμε. Βλέπετε το πλοίο σάλπαρε και θα βλέπαμε για μια ακόμη φορά το AbuSibelστο πρωινό φως.
Ήταν ένα ποιήμα. Το πλοίο είχε βάλει μουσική υπόκρουση το CharriotsofFireτου Βαγγέλη Παπαθανασίου και ένιωσα μια συγκίνηση. (Πάντως δε μπορώ να πω ότι το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας με συνεπήρε ξανά το μεσιμέρι που τα μεγάφωνα του πλοίου έπαιζαν Βίσση).
