harilander
Member
- Μηνύματα
- 559
- Likes
- 456
- Επόμενο Ταξίδι
- βλέπουμε...
- Ταξίδι-Όνειρο
- χώρα του ποτέ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο (Mendoza)][URL="http://img19.imageshack.us/i/65mendoza.jpg/"][attach=full]49008[/attach][/URL
- Κεφάλαιο 12ο (Santiago)
- Κεφάλαιο 13ο (Valparaiso)
- Κεφάλαιο 14ο (Επίλογος)
Δεν ήμουν σίγουρος εάν είχε ξημερώσει μιας και το δωμάτιο δεν είχε παράθυρο και το λιγοστό φως έμπαινε από τον φεγγίτη του μπάνιου. Κοίταξα το ρολόι μου, η ώρα ήταν εφτάμιση και αποφάσισα να σηκωθώ και να βγω από το καταθλιπτικό δωμάτιο, οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν του καλού καιρού. Χωρίς να ξυπνήσω κανένα βγήκα έξω με σκοπό να βρω πληροφορίες για το τι θα κάνουμε τις επόμενες τρεις μέρες. Κατέβηκα στο κέντρο με τα πόδια μιας και ήμασταν κοντά και ήταν μια ευκαιρία να χαζέψω την πρωινή καθημερινότητα της πόλης. Ήθελα να βρω κάποιο τουριστικό πρακτορείο που θα είχε σίγουρα πληροφορίες να μου δώσει αλλά και θα μπορούσα να συνεννοηθώ, καθώς από
Ισπανικά δεν σκαμπάζω. Πριν όμως από αυτό έπρεπε να ανταλλάξω τα δολάρια και τις δραχμές που είχα για να μπορώ να κινηθώ. Ευτυχώς βρήκα ανταλλακτήρια αλλά δυστυχώς τις καημένες τις δραχμούλες τις είχαν πολύ υποτιμημένες, έπρεπε όμως να τις «σκοτώσω» για να μου φτάσει το ρευστό. Το πρόβλημα μου όπως είπα ήταν ότι εγώ den μιλάει Ισπανικά και αυτοί δεν μιλάνε Αγγλικά! Σε κάποια στιγμή βλέπω ένα κιόσκι που έλεγε informaciones έ , λέω δεν μπορεί θα μιλάει αγγλικά, αμ δε! Με πολύ κόπο κατάλαβα προς τα πού έπρεπε να πάω να βρω τουριστικό πρακτορείο. Δεν κατάλαβα όμως για ποιο λόγο ήταν αυτός εκεί, μάλλον για τους ντόπιους… αισθάνθηκα λίγο περίεργα που ήμουν σε ένα μέρος και δεν μπορούσα να συνεννοηθώ και για μια στιγμή θυμήθηκα κάτι που λέγαμε με τους φίλους μου στην Αθήνα για το τι είναι χειρότερο να σου συμβεί και με πιάσανε τα γέλια (δεν το λέω θα το κόψει η λογοκρισία) , ευτυχώς υπάρχουν και χειρότερα.
Κάποια στιγμή καθώς χαζεύω τα μαγαζιά βλέπω σε ένα τσαγκαράδικο μια Ελληνική σημαία!
Στην αρχή διστάζω αλλά μετά μπαίνω και τον ρωτάω εάν είναι από την Ελλάδα. Με χαρά διαπιστώνω ότι είναι Έλληνας που βρίσκεται πολλά χρόνια στην Χιλή, πιάνουμε για λίγο κουβέντα.
Καθώς περπατάω στους δρόμους ψάχνοντας κάποια οδό που μου είπε ο κυριούλης με το τσαγκαράδικο , το μάτι μου πέφτει σε ένα περιοδικό κρεμασμένο σε μαγαζί τύπου με εξώφυλλο την Ακρόπολη χιονισμένη. Ψάχνω να βρω τηλεφωνικό θάλαμο και αν και ακατάλληλη η ώρα, λήγω διαφοράς, προσπαθώ να πάρω Ελλάδα. Δεν μπορώ να πιάσω την κοπέλα μου έτσι παίρνω τον αδερφό μου.
- «έλα, τι γίνεται στην Αθήνα; πως είναι ο καιρός;» του λέω
- «καλά ρε, ήταν ανάγκη να πάτε στην άλλη άκρη να βρείτε χιόνια; Εδώ από την αρχή του χρόνου έχει χιονίσει δυο φορές μέσα στην Αθήνα, χαμός γίνεται, τρέχουμε με την διάσωση συνέχεια» μου λέει ο αδερφός μου.
Α, ρε μια φορά είπαμε να φύγουμε και χιόνισε στην Αθήνα..
Κάποια στιγμή βρίσκω ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο και για αρκετή ώρα κάθομαι στην βιτρίνα και χαζεύω τις αφίσες και τα διαφημιστικά φυλλάδια για περιοχές όπως Γη του Πυρός, καταρράκτες Ιγκουασού , περιοχές τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά!!!
Αφού πείθω τον εαυτό μου ότι δεν γίνεται να πάω σε κάποια από αυτά μπαίνω να ρωτήσω τι μπορούμε να κάνουμε τις επόμενες τρεις μέρες. Τελικά το ποιο προσιτό είναι να πάμε Βαλπαραΐσο όπως είχαμε πει, μαθαίνω κάποιες πληροφορίες και επιστρέφω να βρω τους υπόλοιπους.
Το λεωφορείο μας κατέβασε στη Vinia del mar όπου θα ψάχναμε να βρούμε κατάλυμα, το προτιμήσαμε , γιατί σύμφωνα με τον πράκτορα θα βρίσκαμε ποιο εύκολα και καλύτερα δωμάτια. Το έθεσα εξ αρχής, δεν θέλω άλλο κλειστοφοβικό και καταθλιπτικό δωμάτιο, προτιμώ να μείνω στο αντίσκηνο! Ξεκινήσαμε την αναζήτηση και με χαρά διαπιστώσαμε ότι βρίσκαμε σε πολύ καλή τιμή όμορφα και καθαρά δωμάτια. Τελικά καταλήξαμε σε ένα μικρό συμπαθητικό ξενοδοχείο με ωραία μεγάλα φωτεινά δωμάτια.
Η Vinia del mar είναι το alter ego του Valparaiso , καινούργια, σύγχρονη και τουριστική , χτισμένη δίπλα από το Valparaiso , με ωραίους , μεγάλους δρόμους, ωραίες βίλες και μονοκατοικίες αλλά και πολυώροφα κτίρια, σύγχρονα εμπορικά κέντρα, σαν μια μικρογραφία Αμερικάνικου προαστίου.
Η προβλήτα muelle vergara είναι το αγαπημένο μου μέρος, κάθομαι και χαζεύω τον Ειρηνικό καθώς ο ήλιος δύει και οι γλάροι παιχνιδίζουν με τα θερμικά. Είναι καλοκαίρι για μας εδώ , κάτι που το είχα ξεχάσει πάνω στο βουνό. Από τα 5000μ. και τους -20 βρεθήκαμε στο 5μ. και τους +30 βαθμούς . ο αέρας που έρχεται από την θάλασσα με κάνει να ανατριχιάσω, όχι από το κρύο αλλά από την αγαλλίαση που μου δημιουργεί το συναίσθημα της χαλάρωσης, το συναίσθημα των διακοπών.
Προς τα βόρεια της περιοχής, τουλάχιστον μέχρι εκεί που πήγαμε υπήρχε πολύ ανοικοδόμηση , πολλές βίλες και μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες. Η Βίνια είναι το θέρετρο των Χιλιανών αλλά και των Αμερικάνων που επισκέπτονται την Χιλή.
Από την άλλη το Βαλπαραΐσο, «η αγαπημένη του Ωκεανού» όπως την έλεγε ο Νερουδα, είναι το πρώτο λιμάνι της Χιλής που πρωτοπατήθηκε από τους Ισπανούς το 1536 όταν ήρθαν από το Περού, χτισμένη αμφιθεατρικά στους λόφους πάνω από το λιμάνι. Αν και έχει ανακαινιστεί και υπάρχουν σύγχρονα κτίρια στο λιμάνι, ανηφορίζοντας τους λόφους θα διαπιστώσεις ότι τα περισσότερα από τα χρωματιστά κτίρια που συνθέτουν αυτό το πολύχρωμο πάζλ είναι φτιαγμένα από λαμαρίνα. Για να επισκεφτείς τις συνοικίες πάνω στους λόφους το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να περπατήσεις στα στενά και να ανέβεις αρκετά σκαλιά αλλά επειδή είναι κουραστικό αυτό το ανέβα, κατέβα, στα πολύ απότομα σημεία έχουν φτιάξει ασανσέρ (ascensoras) που χρονολογούνται στα τέλη του 19 αιώνα. Ανηφορίζοντας το λόφο bella vista θα βρεθείς στην «Σεμπαστιάνα», έτσι είχε ονομάσει ο Νερούδα την βίλα που έμενε όταν επέστρεψε από την εξορία του. Σήμερα είναι μουσείο που φιλοξενεί τα προσωπικά του είδη , με ένα πολύ ωραίο κήπο και υπέροχη θέα που τον ενέπνευσε για κάποια ποιήματα του.
Περπατώντας στα ανηφορικά (ή κατηφορικά ανάλογα που πας) δρομάκια παρατηρώ τα σπίτια που είναι βαμμένα με έντονα χρώματα τα περισσότερα και παρόλη την φτώχεια τους εκπέμπουν ένα αέρα χαρούμενης διάθεσης.
Την επόμενη χρονιά (2003) η UNESCΟ συμπεριέλαβε τις γειτονιές του Βαλπαραΐσο στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς
Αν και η θάλασσα ήταν στα πόδια μας μόνο αυτά (τα πόδια μας) κατάφεραν να την δοκιμάσουν! Μια φορά δοκίμασα να μπω αλλά το κύμα ηταν τέτοιο που ευθύς με εκανε να το μετανιώσω.
Δυστυχώς επειδή η εκδρομή δεν ήταν προγραμματισμένη δεν ξέραμε πολλά πράγματα για την περιοχή και προσπαθούσαμε να τα ανακαλύψουμε μόνοι μας. Δεν επισκεφτήκαμε κάποια μουσεία , όπως το ναυτικό μουσείο ή εκδρομή με σκάφος που θα θέλαμε αλλά σίγουρα χαλαρώσαμε τις τρεις μέρες που μείναμε.
Ισπανικά δεν σκαμπάζω. Πριν όμως από αυτό έπρεπε να ανταλλάξω τα δολάρια και τις δραχμές που είχα για να μπορώ να κινηθώ. Ευτυχώς βρήκα ανταλλακτήρια αλλά δυστυχώς τις καημένες τις δραχμούλες τις είχαν πολύ υποτιμημένες, έπρεπε όμως να τις «σκοτώσω» για να μου φτάσει το ρευστό. Το πρόβλημα μου όπως είπα ήταν ότι εγώ den μιλάει Ισπανικά και αυτοί δεν μιλάνε Αγγλικά! Σε κάποια στιγμή βλέπω ένα κιόσκι που έλεγε informaciones έ , λέω δεν μπορεί θα μιλάει αγγλικά, αμ δε! Με πολύ κόπο κατάλαβα προς τα πού έπρεπε να πάω να βρω τουριστικό πρακτορείο. Δεν κατάλαβα όμως για ποιο λόγο ήταν αυτός εκεί, μάλλον για τους ντόπιους… αισθάνθηκα λίγο περίεργα που ήμουν σε ένα μέρος και δεν μπορούσα να συνεννοηθώ και για μια στιγμή θυμήθηκα κάτι που λέγαμε με τους φίλους μου στην Αθήνα για το τι είναι χειρότερο να σου συμβεί και με πιάσανε τα γέλια (δεν το λέω θα το κόψει η λογοκρισία) , ευτυχώς υπάρχουν και χειρότερα.
Κάποια στιγμή καθώς χαζεύω τα μαγαζιά βλέπω σε ένα τσαγκαράδικο μια Ελληνική σημαία!
Στην αρχή διστάζω αλλά μετά μπαίνω και τον ρωτάω εάν είναι από την Ελλάδα. Με χαρά διαπιστώνω ότι είναι Έλληνας που βρίσκεται πολλά χρόνια στην Χιλή, πιάνουμε για λίγο κουβέντα.
Καθώς περπατάω στους δρόμους ψάχνοντας κάποια οδό που μου είπε ο κυριούλης με το τσαγκαράδικο , το μάτι μου πέφτει σε ένα περιοδικό κρεμασμένο σε μαγαζί τύπου με εξώφυλλο την Ακρόπολη χιονισμένη. Ψάχνω να βρω τηλεφωνικό θάλαμο και αν και ακατάλληλη η ώρα, λήγω διαφοράς, προσπαθώ να πάρω Ελλάδα. Δεν μπορώ να πιάσω την κοπέλα μου έτσι παίρνω τον αδερφό μου.
- «έλα, τι γίνεται στην Αθήνα; πως είναι ο καιρός;» του λέω
- «καλά ρε, ήταν ανάγκη να πάτε στην άλλη άκρη να βρείτε χιόνια; Εδώ από την αρχή του χρόνου έχει χιονίσει δυο φορές μέσα στην Αθήνα, χαμός γίνεται, τρέχουμε με την διάσωση συνέχεια» μου λέει ο αδερφός μου.
Α, ρε μια φορά είπαμε να φύγουμε και χιόνισε στην Αθήνα..
Κάποια στιγμή βρίσκω ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο και για αρκετή ώρα κάθομαι στην βιτρίνα και χαζεύω τις αφίσες και τα διαφημιστικά φυλλάδια για περιοχές όπως Γη του Πυρός, καταρράκτες Ιγκουασού , περιοχές τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά!!!
Αφού πείθω τον εαυτό μου ότι δεν γίνεται να πάω σε κάποια από αυτά μπαίνω να ρωτήσω τι μπορούμε να κάνουμε τις επόμενες τρεις μέρες. Τελικά το ποιο προσιτό είναι να πάμε Βαλπαραΐσο όπως είχαμε πει, μαθαίνω κάποιες πληροφορίες και επιστρέφω να βρω τους υπόλοιπους.
Το λεωφορείο μας κατέβασε στη Vinia del mar όπου θα ψάχναμε να βρούμε κατάλυμα, το προτιμήσαμε , γιατί σύμφωνα με τον πράκτορα θα βρίσκαμε ποιο εύκολα και καλύτερα δωμάτια. Το έθεσα εξ αρχής, δεν θέλω άλλο κλειστοφοβικό και καταθλιπτικό δωμάτιο, προτιμώ να μείνω στο αντίσκηνο! Ξεκινήσαμε την αναζήτηση και με χαρά διαπιστώσαμε ότι βρίσκαμε σε πολύ καλή τιμή όμορφα και καθαρά δωμάτια. Τελικά καταλήξαμε σε ένα μικρό συμπαθητικό ξενοδοχείο με ωραία μεγάλα φωτεινά δωμάτια.
Η Vinia del mar είναι το alter ego του Valparaiso , καινούργια, σύγχρονη και τουριστική , χτισμένη δίπλα από το Valparaiso , με ωραίους , μεγάλους δρόμους, ωραίες βίλες και μονοκατοικίες αλλά και πολυώροφα κτίρια, σύγχρονα εμπορικά κέντρα, σαν μια μικρογραφία Αμερικάνικου προαστίου.
Η προβλήτα muelle vergara είναι το αγαπημένο μου μέρος, κάθομαι και χαζεύω τον Ειρηνικό καθώς ο ήλιος δύει και οι γλάροι παιχνιδίζουν με τα θερμικά. Είναι καλοκαίρι για μας εδώ , κάτι που το είχα ξεχάσει πάνω στο βουνό. Από τα 5000μ. και τους -20 βρεθήκαμε στο 5μ. και τους +30 βαθμούς . ο αέρας που έρχεται από την θάλασσα με κάνει να ανατριχιάσω, όχι από το κρύο αλλά από την αγαλλίαση που μου δημιουργεί το συναίσθημα της χαλάρωσης, το συναίσθημα των διακοπών.
Προς τα βόρεια της περιοχής, τουλάχιστον μέχρι εκεί που πήγαμε υπήρχε πολύ ανοικοδόμηση , πολλές βίλες και μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες. Η Βίνια είναι το θέρετρο των Χιλιανών αλλά και των Αμερικάνων που επισκέπτονται την Χιλή.
Από την άλλη το Βαλπαραΐσο, «η αγαπημένη του Ωκεανού» όπως την έλεγε ο Νερουδα, είναι το πρώτο λιμάνι της Χιλής που πρωτοπατήθηκε από τους Ισπανούς το 1536 όταν ήρθαν από το Περού, χτισμένη αμφιθεατρικά στους λόφους πάνω από το λιμάνι. Αν και έχει ανακαινιστεί και υπάρχουν σύγχρονα κτίρια στο λιμάνι, ανηφορίζοντας τους λόφους θα διαπιστώσεις ότι τα περισσότερα από τα χρωματιστά κτίρια που συνθέτουν αυτό το πολύχρωμο πάζλ είναι φτιαγμένα από λαμαρίνα. Για να επισκεφτείς τις συνοικίες πάνω στους λόφους το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να περπατήσεις στα στενά και να ανέβεις αρκετά σκαλιά αλλά επειδή είναι κουραστικό αυτό το ανέβα, κατέβα, στα πολύ απότομα σημεία έχουν φτιάξει ασανσέρ (ascensoras) που χρονολογούνται στα τέλη του 19 αιώνα. Ανηφορίζοντας το λόφο bella vista θα βρεθείς στην «Σεμπαστιάνα», έτσι είχε ονομάσει ο Νερούδα την βίλα που έμενε όταν επέστρεψε από την εξορία του. Σήμερα είναι μουσείο που φιλοξενεί τα προσωπικά του είδη , με ένα πολύ ωραίο κήπο και υπέροχη θέα που τον ενέπνευσε για κάποια ποιήματα του.
Περπατώντας στα ανηφορικά (ή κατηφορικά ανάλογα που πας) δρομάκια παρατηρώ τα σπίτια που είναι βαμμένα με έντονα χρώματα τα περισσότερα και παρόλη την φτώχεια τους εκπέμπουν ένα αέρα χαρούμενης διάθεσης.
Την επόμενη χρονιά (2003) η UNESCΟ συμπεριέλαβε τις γειτονιές του Βαλπαραΐσο στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς
Αν και η θάλασσα ήταν στα πόδια μας μόνο αυτά (τα πόδια μας) κατάφεραν να την δοκιμάσουν! Μια φορά δοκίμασα να μπω αλλά το κύμα ηταν τέτοιο που ευθύς με εκανε να το μετανιώσω.
Δυστυχώς επειδή η εκδρομή δεν ήταν προγραμματισμένη δεν ξέραμε πολλά πράγματα για την περιοχή και προσπαθούσαμε να τα ανακαλύψουμε μόνοι μας. Δεν επισκεφτήκαμε κάποια μουσεία , όπως το ναυτικό μουσείο ή εκδρομή με σκάφος που θα θέλαμε αλλά σίγουρα χαλαρώσαμε τις τρεις μέρες που μείναμε.
Attachments
Last edited by a moderator:
)
