harilander
Member
- Μηνύματα
- 559
- Likes
- 456
- Επόμενο Ταξίδι
- βλέπουμε...
- Ταξίδι-Όνειρο
- χώρα του ποτέ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο (Mendoza)][URL="http://img19.imageshack.us/i/65mendoza.jpg/"][attach=full]49008[/attach][/URL
- Κεφάλαιο 12ο (Santiago)
- Κεφάλαιο 13ο (Valparaiso)
- Κεφάλαιο 14ο (Επίλογος)
31-12-01
Πρωινό ξύπνημα από τις 6:30 για να προετοιμαστούμε καθώς σήμερα προβλέπεται πολύ περπάτημα, θα διασχίσουμε το rio de Horcones για να φτάσουμε στο plaza de mulas όπου είναι το base camp στα 4200μ. πρέπει να καλύψουμε 1000μ υψομετρική διαφορά αλλά 20χλμ. Σε μήκος!!!
8:00 ξεκινάνε όλοι εκτός από τον αρχηγό και τον Γιάννη και εμένα καθώς μένουμε πίσω να επιβλέψουμε το φόρτωμα των υλικών στα μουλάρια. Εγώ μένω πίσω γιατί έχω ασύρματο και αν χρειαστεί να επικοινωνήσουμε με τους υπόλοιπους , φυσικά πάλι τα πράγματα μου τα φορτώνομαι στην πλάτη μου… ξεκινάμε χαλαρά και σε 2 ώρες προλαβαίνουμε τους τελευταίους. Το τοπίο είναι άγριο και ερημικό, η βλάστηση ελάχιστη και το μόνο που σπάει την μονοτονία είναι το ποτάμι που κατεβαίνει από το βουνό από το λιώσιμο των πάγων.
Εντάξει δεν είναι τόσο μονότονο καθώς η γεωλογικές εξάρσεις, οι πλαγιές, τα βράχια όλα αλλάζουν χρώμα, σχήμα, υλικό, μια πανδαισία πετρωμάτων , η χαρά του γεωλόγου!
Σε κάποια σημεία οι βουνοκορφές χαμηλώνουν λίγο το ανάστημα τους σαν να υποκλίνονται στον γίγαντα και σου επιτρέπουν να δεις την επιβλητική κορφή που περήφανα δεσπόζει στεφανωμένη από σύννεφα. Κάθομαι και την χαζεύω εκστασιασμένος.
Το μονοπάτι κινείται νωχελικά δίπλα από το ρυάκι και σε κάποιο σημείο πρέπει να περάσουμε από την άλλη όχθη. Βέβαια δεν υπάρχει γεφυράκι και αναγκαστικά πρέπει να περάσουμε από μέσα του! Το σημείο είναι ρηχό όχι όμως τόσο ώστε να μην βραχείς, πρέπει να βγάλουμε τα παπούτσια μας να μην τα βρέξουμε και παίρνουμε μια γεύση της θερμοκρασίας του, αρκετά κρύο!!!
Η ώρα κοντεύει 2:00, περπατάω σχεδόν 5 ώρες και είμαι ακόμα στα 3600 μ. , έχω κάνει 350μ μόνο υψομετρική διαφορά. Το μονοπάτι πλέον αρχίζει να ανηφορίζει και ένας πονοκέφαλος έχει γίνει ο μόνιμος σύντροφος μου. Στα 3750μ με έχει «πιάσει» το υψόμετρο και προσπαθεί να με ρίξει κάτω, πρώτο χτύπημα στο κεφάλι, δεύτερο στο στομάχι, ναυτία, αναγούλα, μου έρχεται να ξεράσω. Μειώνω ρυθμό και μένω με τους τελευταίους.
Νιώθω τον ήλιο να μου καίει το δέρμα παρόλο που έχω βάλει αντηλιακό , η ανάσα μου είναι βαριά, σέρνω τα πόδια μου και ψάχνω μια σκιά να αράξω αλλά το τοπίο είναι σεληνιακό.
Μερικά μέτρα ποιο κάτω βλέπω το κουφάρι από ένα μουλάρι, «εδώ θα αφήσω και εγώ τα κόκκαλα μου», σκέφτομαι, είμαι ο μόνος βλάκας που κουβαλάει τόσο βαρύ σακίδιο…
Λίγο παραπάνω βρίσκω ένα βράχο και κάθομαι στην σκιά του προσπαθώντας να δροσιστώ όταν σαν από μηχανής θεός εμφανίζεται ο Αλκης και μου δίνει μια ασπιρίνη. Πίνω λίγο ισοτονικό και συνεχίζω, τελειωμό δεν έχει το ρημάδι! Η διαδρομή συνεχίζει σε μια κοίτη ποταμού όλο κροκάλες, το χειρότερο μου! Στο βάθος μια γαϊδουροανηφόρα σαν τα καγκέλια στον Όλυμπο ,κόβονται τα πόδια μου…. Τι να κάνω, πρέπει να συνεχίσω.
Ο ήλιος είναι ανυπόφορος αλλά όταν φυσάει ή βγαίνει κάποιο σύννεφο έχει ψοφόκρυο, η θερμοκρασία ανεβοκατεβαίνει, το ίδιο και το μονοπάτι, μα πουθενά η plaza de mulas.
Κατά τις 6:00μμ επιτέλους αντικρίζω το base camp, την «πλατεία των μουλαριών» μετά από 9 ώρες περπάτημα, ευτυχώς ο πονοκέφαλος και ο στομαχόπονος έχουν υποχωρήσει.
Η τοποθεσία είναι μια morena , ένας βρωμοπαγετώνας, δηλαδή ένας παγετώνας που κινείται καλυμμένος με χώμα και πέτρες.
Το τοπίο είναι διάσπαρτο από αντίσκηνα, τέντες τολλ και πέτρες, προσπαθώ να εντοπίσω που είναι οι δικοί μου μέσα σε αυτό το τρελό πανηγύρι. Επιτέλους βρίσκω τον Νικ που έχει στήσει το αντίσκηνο και έχει ξαπλώσει, δεν αργώ και εγώ να τον μιμηθώ. Δεν πέρασε μια ώρα όταν ένας ήχος υπόκωφος που προέρχεται από το στομάχι μου, μου θυμίζει ότι πρέπει να βάλω «καύσιμα» για να αντέξω τις συνθήκες έτσι βγαίνω έξω και ψαχουλεύω στα πράγματα να βρω τα κατσαρόλια και φαγητό να μαγειρέψω.
Σε απόσταση 500 μέτρων από την plaza de mulas βρίσκεται ένα καταφύγιο, το ψηλότερο ξενοδοχείο όπως το διαφήμιζαν , όπου μπορείς να μείνεις είτε στον ξενώνα είτε σε δίκλινο δωμάτιο (τιμές δεν θυμάμαι). Γι ‘αυτούς που δεν θέλουν να χάσουν τις ανέσεις τους… εκεί αποφασίσαμε να κάνουμε ρεβεγιόν καθότι παραμονή πρωτοχρονιάς , μην ξεχνιόμαστε. Όσοι αντέχουν πηγαίνουμε στο καταφύγιο και παρέα με Αργεντίνους, Γιαπωνέζους και διάφορους άλλους γιορτάζουμε την αλλαγή του χρόνου με σαμπάνιες, βασιλόπιτες και κεράσματα πριν την ώρα του βέβαια γιατί στις 10:00μμ σταματάει η γεννήτρια και σβήνει το φώς! Υπό το φως των κεριών και φακών καθόμαστε λίγο ακόμα και επιστρέφουμε στα αντίσκηνα μας. Στα τριγύρω αντίσκηνα οι μουλαράδες και οι trekkers έχουν στήσει γλέντι με αρνιά, κρασιά και μουσική αλλά εμείς δεν έχουμε κουράγιο για άλλο ξενύχτι. Πριν μπω στο αντίσκηνο και οριζοντιωθώ χαζεύω τον έναστρο ουρανό, είναι μια γλυκιά καλοκαιρινή βραδιά και ας είναι η θερμοκρασία μόλις -1C. Κάπου στην πατρίδα να γλεντάνε ακόμα ίσως.. Καλή χρονιά!
Πρωινό ξύπνημα από τις 6:30 για να προετοιμαστούμε καθώς σήμερα προβλέπεται πολύ περπάτημα, θα διασχίσουμε το rio de Horcones για να φτάσουμε στο plaza de mulas όπου είναι το base camp στα 4200μ. πρέπει να καλύψουμε 1000μ υψομετρική διαφορά αλλά 20χλμ. Σε μήκος!!!
8:00 ξεκινάνε όλοι εκτός από τον αρχηγό και τον Γιάννη και εμένα καθώς μένουμε πίσω να επιβλέψουμε το φόρτωμα των υλικών στα μουλάρια. Εγώ μένω πίσω γιατί έχω ασύρματο και αν χρειαστεί να επικοινωνήσουμε με τους υπόλοιπους , φυσικά πάλι τα πράγματα μου τα φορτώνομαι στην πλάτη μου… ξεκινάμε χαλαρά και σε 2 ώρες προλαβαίνουμε τους τελευταίους. Το τοπίο είναι άγριο και ερημικό, η βλάστηση ελάχιστη και το μόνο που σπάει την μονοτονία είναι το ποτάμι που κατεβαίνει από το βουνό από το λιώσιμο των πάγων.
Εντάξει δεν είναι τόσο μονότονο καθώς η γεωλογικές εξάρσεις, οι πλαγιές, τα βράχια όλα αλλάζουν χρώμα, σχήμα, υλικό, μια πανδαισία πετρωμάτων , η χαρά του γεωλόγου!
Σε κάποια σημεία οι βουνοκορφές χαμηλώνουν λίγο το ανάστημα τους σαν να υποκλίνονται στον γίγαντα και σου επιτρέπουν να δεις την επιβλητική κορφή που περήφανα δεσπόζει στεφανωμένη από σύννεφα. Κάθομαι και την χαζεύω εκστασιασμένος.
Το μονοπάτι κινείται νωχελικά δίπλα από το ρυάκι και σε κάποιο σημείο πρέπει να περάσουμε από την άλλη όχθη. Βέβαια δεν υπάρχει γεφυράκι και αναγκαστικά πρέπει να περάσουμε από μέσα του! Το σημείο είναι ρηχό όχι όμως τόσο ώστε να μην βραχείς, πρέπει να βγάλουμε τα παπούτσια μας να μην τα βρέξουμε και παίρνουμε μια γεύση της θερμοκρασίας του, αρκετά κρύο!!!
Η ώρα κοντεύει 2:00, περπατάω σχεδόν 5 ώρες και είμαι ακόμα στα 3600 μ. , έχω κάνει 350μ μόνο υψομετρική διαφορά. Το μονοπάτι πλέον αρχίζει να ανηφορίζει και ένας πονοκέφαλος έχει γίνει ο μόνιμος σύντροφος μου. Στα 3750μ με έχει «πιάσει» το υψόμετρο και προσπαθεί να με ρίξει κάτω, πρώτο χτύπημα στο κεφάλι, δεύτερο στο στομάχι, ναυτία, αναγούλα, μου έρχεται να ξεράσω. Μειώνω ρυθμό και μένω με τους τελευταίους.
Νιώθω τον ήλιο να μου καίει το δέρμα παρόλο που έχω βάλει αντηλιακό , η ανάσα μου είναι βαριά, σέρνω τα πόδια μου και ψάχνω μια σκιά να αράξω αλλά το τοπίο είναι σεληνιακό.
Μερικά μέτρα ποιο κάτω βλέπω το κουφάρι από ένα μουλάρι, «εδώ θα αφήσω και εγώ τα κόκκαλα μου», σκέφτομαι, είμαι ο μόνος βλάκας που κουβαλάει τόσο βαρύ σακίδιο…
Λίγο παραπάνω βρίσκω ένα βράχο και κάθομαι στην σκιά του προσπαθώντας να δροσιστώ όταν σαν από μηχανής θεός εμφανίζεται ο Αλκης και μου δίνει μια ασπιρίνη. Πίνω λίγο ισοτονικό και συνεχίζω, τελειωμό δεν έχει το ρημάδι! Η διαδρομή συνεχίζει σε μια κοίτη ποταμού όλο κροκάλες, το χειρότερο μου! Στο βάθος μια γαϊδουροανηφόρα σαν τα καγκέλια στον Όλυμπο ,κόβονται τα πόδια μου…. Τι να κάνω, πρέπει να συνεχίσω.
Ο ήλιος είναι ανυπόφορος αλλά όταν φυσάει ή βγαίνει κάποιο σύννεφο έχει ψοφόκρυο, η θερμοκρασία ανεβοκατεβαίνει, το ίδιο και το μονοπάτι, μα πουθενά η plaza de mulas.
Κατά τις 6:00μμ επιτέλους αντικρίζω το base camp, την «πλατεία των μουλαριών» μετά από 9 ώρες περπάτημα, ευτυχώς ο πονοκέφαλος και ο στομαχόπονος έχουν υποχωρήσει.
Η τοποθεσία είναι μια morena , ένας βρωμοπαγετώνας, δηλαδή ένας παγετώνας που κινείται καλυμμένος με χώμα και πέτρες.
Το τοπίο είναι διάσπαρτο από αντίσκηνα, τέντες τολλ και πέτρες, προσπαθώ να εντοπίσω που είναι οι δικοί μου μέσα σε αυτό το τρελό πανηγύρι. Επιτέλους βρίσκω τον Νικ που έχει στήσει το αντίσκηνο και έχει ξαπλώσει, δεν αργώ και εγώ να τον μιμηθώ. Δεν πέρασε μια ώρα όταν ένας ήχος υπόκωφος που προέρχεται από το στομάχι μου, μου θυμίζει ότι πρέπει να βάλω «καύσιμα» για να αντέξω τις συνθήκες έτσι βγαίνω έξω και ψαχουλεύω στα πράγματα να βρω τα κατσαρόλια και φαγητό να μαγειρέψω.
Σε απόσταση 500 μέτρων από την plaza de mulas βρίσκεται ένα καταφύγιο, το ψηλότερο ξενοδοχείο όπως το διαφήμιζαν , όπου μπορείς να μείνεις είτε στον ξενώνα είτε σε δίκλινο δωμάτιο (τιμές δεν θυμάμαι). Γι ‘αυτούς που δεν θέλουν να χάσουν τις ανέσεις τους… εκεί αποφασίσαμε να κάνουμε ρεβεγιόν καθότι παραμονή πρωτοχρονιάς , μην ξεχνιόμαστε. Όσοι αντέχουν πηγαίνουμε στο καταφύγιο και παρέα με Αργεντίνους, Γιαπωνέζους και διάφορους άλλους γιορτάζουμε την αλλαγή του χρόνου με σαμπάνιες, βασιλόπιτες και κεράσματα πριν την ώρα του βέβαια γιατί στις 10:00μμ σταματάει η γεννήτρια και σβήνει το φώς! Υπό το φως των κεριών και φακών καθόμαστε λίγο ακόμα και επιστρέφουμε στα αντίσκηνα μας. Στα τριγύρω αντίσκηνα οι μουλαράδες και οι trekkers έχουν στήσει γλέντι με αρνιά, κρασιά και μουσική αλλά εμείς δεν έχουμε κουράγιο για άλλο ξενύχτι. Πριν μπω στο αντίσκηνο και οριζοντιωθώ χαζεύω τον έναστρο ουρανό, είναι μια γλυκιά καλοκαιρινή βραδιά και ας είναι η θερμοκρασία μόλις -1C. Κάπου στην πατρίδα να γλεντάνε ακόμα ίσως.. Καλή χρονιά!
Attachments
-
8,5 KB Προβολές: 71
-
67,3 KB Προβολές: 127
Last edited by a moderator: