Αργεντινή Χιλή Απο την Aconcagua στον Ειρηνικό

[harilander]

4-1-02
Η θερμοκρασία το βράδυ εύκολα έφτασε τους -21C με την βοήθεια των ισχυρών ανέμων πράγμα που έκανε αποτρεπτική την όποια προσπάθεια να βγεις έξω, εξάλλου και που να πας;
Μέσα στο αντίσκηνο τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα ειδικά εάν μείνεις χωμένος μέσα στον υπνόσακο.
Στα 5350 ο ύπνος είναι δύσκολος εάν δεν έχεις εγκλιματιστεί και συνήθως ο πονοκέφαλος και η ναυτία είναι μόνιμος σύντροφος σου. Κάποια στιγμή ενώ έξω λυσσομανάει ο αέρας και το χιόνι μαστιγώνει το αντίσκηνο νιώθω κάτι πάνω στο πρόσωπο μου. Μέσα στον ανήσυχο ύπνο μου προσπαθώ να καταλάβω τι είναι και τελικά ανακαλύπτω ότι είναι το αντίσκηνο! Ο πολύ δυνατός αέρας έχει λυγίσει τις παλιές μπανέλες του αντίσκηνου και το έχει κάνει ένα με το έδαφος! «Νίκο, πρέπει να πάρεις καινούργιο αντίσκηνο» είναι το πρώτο πράγμα που λέω όταν ανοίγουμε τα μάτια μας. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει και παίρνω άλλη μία ασπιρίνη. εντωμεταξύ ο καιρός έξω δεν λέει να ανοίξει, με το ζόρι βγαίνουμε έξω και επιστρέφουμε σύντομα μέσα στο αντίσκηνο, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα..
Έχει πάει μια το μεσημέρι και δεν έχει αλλάξει τίποτα, ούτε από τον καιρό αλλά ούτε και με το κεφάλι μου που με έχει πεθάνει. Ο Χρήστος σαν ποιο έμπειρος μου λέει να κατέβω κάτω στο base camp, φοβάται μην χειροτερέψω. Αυτό το παιδί είναι πάντα προστατευτικός με τους άλλους αλλά όχι με τον εαυτό του, δυστυχώς αυτό θα του κοστίσει αργότερα..
Του λέω να προσέχει γιατί ένα πνευμονικό το κουβαλάει από το Κάζεμπρουμ
Ο ίδιος όπως και ο Νίκος και η Μαρία αισθάνονται καλύτερα οπότε μαζεύω τα πράγματα μου όπως όπως και βγαίνω για να ξεκινήσω προς τα κάτω. Χιονίζει , φυσάει και έχει λίγο ομίχλη, « ωραία, ελπίζω να μην χαθώ» σκέφτομαι και ανοίγω το GPS και τον ασύρματο, φοράω την μπαλακλάβα και την μάσκα του σκι και ψάχνω να βρω το μονοπάτι. Είμαι μόνος, κανείς δεν φαινεται να κινείται, λιγο ποιο κάτω βρίσκω βήματα και τα ακολουθώ, ελπίζω να είναι στην σωστή κατεύθυνση. Ευτυχώς κάτω από τα 5000μ δεν φυσάει πολύ αλλά το χιόνι είναι αφράτο και οι πέτρες από κάτω γλιστρούν. Όσο κατεβαίνω η αναπνοή μου βελτιώνεται και ο πονοκέφαλος υποχωρεί. Μετά από 3 ώρες επιτέλους βλέπω την κατασκήνωση, αυτό μου δίνει δύναμη και ένα αίσθημα αγαλλίασης με πλημυρίζει μόλις φτάνω. Τους βρίσκω σχεδόν όλους μέσα στην μεγάλη τέντα του café, με βλέπουν σαν να αντίκρισαν φάντασμα, αμέσως με ρωτούν να μάθουν τι γίνεται επάνω. Έχει αρκετό κρύο αλλά μια ζεστή σούπα και λίγο Αργεντίνικο κρασί βοηθούν να το ξεχάσεις! Κουβεντούλα, φαγητό και κρασάκι ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα μέχρι να έρθει η ώρα να χωθούμε στα αντίσκηνα, ευτυχώς ο Χρήστος έχει αφήσει το ένα αντίσκηνο στημένο έτσι δεν ψάχνω να βρω που θα κοιμηθώ.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[harilander]

εισαγωγή

Πάντα μου άρεσαν οι περιπέτειες και οι εκδρομές στην φύση, αλλά η αγάπη μου για την ορειβασία ήταν μοναδική. Παρακολουθούσα ότι ντοκιμαντέρ έβαζε η κρατική τηλεόραση και είχαν σχέση με βουνό με μανία. Θαύμαζα όλους αυτούς που έβλεπα και με υπεράνθρωπες προσπάθειες, συχνά με τίμημα της ζωής τους, πάσχιζαν να ανέβουν στις κορφές των Ιμαλαΐων .Είχα μάθει τα ονόματα των κορυφών, τα υψόμετρα, τα ονόματα όλων αυτών των πρωτοπόρων, Ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα συμμετείχα και εγώ σε κάποια αποστολή.Τα χρόνια περνούσαν και η ορειβατική μου δραστηριότητα περιοριζόταν στις σχολές ορειβατικών συλλόγων και αναβάσεις στα Ελληνικά βουνά και εντός Ευρώπης εξορμήσεων , κυρίως εύκολων διαδρομών. Δε λεω ,ωραία μέρη έχει η Ελλάδα μας , αλλά θέλω κάτι πιο εξωτικό!
Ώσπου μια μέρα , κάπου στον Σεπτέμβρη του 2001 , ο Χρήστος έριξε μια πρόταση για μια ανάβαση ενός Ορειβατικού Συλλόγου στην Aconcagua!
Ακονκάνγουα, άκου όνομα ! κάτι μου έλεγε άλλα δεν ήξερα και πολλά γι΄αυτό το βουνό.(νόμιζα ότι ήμουν και διαβασμένος τρομάρα μου) Ώρα να δουλέψει ο γούγλης ! Λοιπόν είναι στην Ν.Αμερική και είναι η ψηλότερη κορυφή της Αμερικανικής Ηπείρου με 6.959 μ. υψόμετρο και το ψηλότερο βουνό εκτός Ασίας ! κοίτα να δεις που νόμιζα ότι το ψηλότερο βουνό της Αμερικής ήταν το Μακινλευ, προβοκάτσια των Αμερικάνων! Η Ακονκάνγουα που λετε βρίσκετε στα σύνορα Χιλής – Αργεντινής και είναι εθνικό πάρκο με 71000 εκτάρια.
- «ωραία όλα αυτά ρε Χρηστάκη αλλά πως θα ανέβουμε; Δεν είναι κομματάκι δύσκολο; Εντάξει ο Ολυμπος και τα Βαρδούσια, αλλά εδώ λέμε για 7000 μέτρα, άσε που τον τελευταίο καιρό μας έχουν φαει οι καταχρήσεις και η δουλειά.»
- « όχι ρε, μη κολλάς»
Έτσι άρχισε να γυρνάει στο μυαλό μου η ιδέα της αποστολής. Εντάξει δεν ήταν στα Ιμαλάια που εξακολουθούν και παραμένουν Όνειρο ζωής, αλλά ήταν ένα απαιτητικό βουνό που περιλαμβάνεται στα 7 summits. «σκέψου Harilander, έλεγα μέσα μου , είναι μια ευκαιρία να ζήσεις το όνειρο ότι αποτελείς και συ μέλος μιας αποστολής, ξεκόλλα , από τον καναπέ δεν πρόκειται να ζήσεις συγκινήσεις!
Εξάλλου είσαι 36 χρονών , πότε θα τα κάνεις; Είπαμε είσαι harilander όχι ο Highlander!
Παρόλο που οι περισσότεροι φίλοι μου ασχολούνται με το βουνό μόνο ένας τελικά θα μπορούσε να ακολουθήσει. Η εκδρομή ήταν προγραμματισμένη στην περίοδο των Χριστουγεννιάτικων εορτών και θα διαρκούσε 17 μέρες, πολλοί δεν μπορούσαν να πάρουν πολλές μέρες άδεια, άλλοι δεν είχαν λεφτά, άλλοι είχαν υποχρεώσεις...Έτσι ήμουν εγώ με τον Ν και τον Χ που γνώριζα.
Είχα εμπιστοσύνη στον Χρήστο, έμπειρο ορειβάτη με αναβάσεις στα βουνά των Ιμαλαίων,
Στην ενημερωτική συνάντηση στον σύλλογο , αν και δεν είμαστε μέλη του μαθαίνουμε ότι θα συμμετέχουν αρκετά άτομα και από άλλους συλλόγους, με εμπειρία σε άλλες αναβάσεις γνωστών και άγνωστων βουνών ανά την υφήλιο και θα είμαστε περίπου 24 άτομα εάν θυμάμαι καλά.Αρχηγός της αποστολής θα είναι γνωστός ορειβάτης με εμπειρία σε αποστολές και σκοπός θα είναι να ανέβουν όσο περισσότερα άτομα γίνεται.
Για να πω την αλήθεια , δεν μου άρεσε όλος αυτός ο συρφετός, εξάλλου ένας λόγος που είχα ξεκόψει από συλλόγους ήταν ότι με πολλά άτομα είναι δύσκολο να ταιριάξουν όλα τα γούστα και προτιμούσα να πηγαίνω με λίγους φίλους, αλλά ας όψεται η ανέχεια!
Είναι από την αρχή καταδικασμένο να μην ικανοποιηθούν όλοι και στην προκειμένη περίπτωση να μην ταιριάξουν οι αντοχές και οι ανάγκες του ένα με τους άλλους.
Έτσι ξεκίνησα ποιο συστηματικά να κάνω προπόνηση , κυρίως αερόβια μπας και βελτιώσω ακόμα την φυσική κατάσταση μιας και οι συνθήκες που επικρατούν στο βουνό είναι χειρότερες από τα βουνά των Ιμαλαίων . τι εννοώ , η Ακονκάγκουα βρίσκετε μεταξύ 69 και 59 παράλληλου δυτικού μήκους και 32 με 39 νότιου πλάτους. Για γνωστούς αλλά και άγνωστους λόγους το κλίμα στην περιοχή είναι «άγριο».Σύμφωνα με μεγάλους ορειβάτες που έχουν ανέβει στα Ιμαλάια , το κλίμα στην περιοχή της Ακονκάγκουα είναι πολύ πιο ξερό (χαμηλή υγρασία και αραιή ατμόσφαιρα) από το αντίστοιχο υψόμετρο των Ιμαλαίων. Στα Ιμαλάια η βλάστηση φτάνει στα 5500μ. ενώ στην Ακονκάγκουα φτάνει τα 3300μ.
Αυτό οφείλετε στους αντικυκλώνες που δημιουργούνται στον Ειρηνικό (άνεμος Zonda)
και με τους δυτικούς ανέμους μεταφέρουν την υγρασία προς τις Άνδεις. Εκεί «χτυπάνε» την οροσειρά και καθώς ανεβαίνουν μετατρέπουν την υγρασία σε χιόνι στις ψηλές κορφές. «άδειοι» από υγρασία πλέον οι άνεμοι συνεχίζουν την καθοδική πορεία τους όπου και θερμαίνονται. Σε πολλές περιπτώσεις οι ισχυροί δυτικοί άνεμοι συγκρούονται με τέτοια ταχύτητα και σφοδρότητα ΄σε κορφές άνω των 5000μ που σχηματίζεται ένα «μανιτάρι» από σύννεφα . η παρουσία του μανιταριού είναι σημάδι της ύπαρξης ισχυρών ανέμων και ατμοσφαιρικών κατακρημνίσεων σε μεγάλο υψόμετρο ασχέτως εάν ποιο χαμηλά είναι καλός ο καιρός.

 

[Rosa]

Ανέβα ακάθεκτος! Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια! (και ξέρεις εσύ, ε? Με λεπτομέρεια....)

 

[nenena]

Με λεπτομέρειες και φωτογραφίες, να συμπληρώσω!

 

[Glosoli]

Αυτά είναι...να διαβάσουμε και κάτι xtreme!!!

 

[ioanna karagianni]

Ναι ναι ανέβαινε εσύ, εμείς από τον καναπέ μας μια χαρά θα σε παρακολουθούμε. Και όπως σου είπε, η Ρόζα και η nenena θέλουμε λεπτομέρειες και φωτογραφίες.
Λείπει και η Έρση να φέρει τα σκαμνάκια

 

[KLEOPATRA]

Με τετοια προυπηρεσια ..σε βλεπω δυνατο παικτη και για τα Ιμαλαια.
Αντε ..σου το ευχομαι και γρηγορα πριν γινεις highlander.

 

[pattyyy]

Ανάβαση σε εξωτικές κορυφές! Τέλεια! Ανυπομονώ κι εγώ για τη συνέχεια!

 

[harilander]

λοιπόν παιδάκια, επειδή με επισκεφτηκε ενας φίλος απο τα παλιά , ο θεος της γκαντεμιάς, και μου πάνε λιγο στράβα εως δυσάρεστα καποια πράγματα θα περιμένετε λιγάκι.Απλά το λέω γιατί μερικές πήρανε σκαμνάκι, μην κουραστουν να κάθωνται!

 

[ioanna karagianni]

χμ καλά πεταγόμαστε σε κάτι άλλες ιστοριούλες που έχουμε αφήσει στην μέση και ξαναγυρνάμε. Ο φίλος θα κάτσει πολύ; δηλαδή τα σκαμνάκια να τα πάρουμε;

 

[Eftichia]

οκ!!!!θα περιμενουμε ......αλλα μην αργεις πολυ!!!!!!!!!!!!!!!

 

[harilander]

1

Η συνάντηση είχε οριστεί στις 28 Δεκέμβρη στο Ελ.Βενιζέλος αρκετές ώρες ποιο νωρίς ώστε να δούμε πως θα βολέψουμε και θα μεταφέρουμε τον βαρύ εξοπλισμό μας. Αφού τελειώσαμε με τελώνες, φαρισαίους και δημοσιογράφους μπήκαμε στο αεροπλάνο που είχε προορισμό Βαρκελώνη-Μαδρίτη και από εκεί θα αλλάζαμε για Σαντιάγκο της Χιλής.
Αν και η είσοδος του πάρκου είναι στην Αργεντινή ήταν ποιο οικονομικό και βολικό να πάμε από Χιλή και από εκεί με πούλμαν να πάμε στα σύνορα.
18:05 Το αεροπλάνο τροχοδρόμησε και απογειώθηκε μαλακά, έκτος από την Αθήνα αφήναμε πίσω μας το 2001 και την δραχμή, γυρνώντας θα βρίσκαμε το 2002 και το ευρώ!
20:10 άφιξη στην Βαρκελώνη όπου κάνει ολιγόλεπτη στάση και ξανά αναχώρηση για Μαδρίτη. Κατά τις 9:30μμ φτάνουμε Μαδρίτη όπου θα πρέπει να περιμένουμε 2-3 ωρίτσες μέχρι να αναχωρήσουμε για Σαντιάγκο, έτσι αράζουμε σε κάποιο καφέ και συζητώντας περιμένουμε να περάσει η ώρα. 00:40 επιτέλους είμαστε στον αέρα με προορισμό το Σαντιάγκο, η ώρα είναι περασμένη και τα πρώτα σημάδια της νύστας είναι εμφανή, άντε να σερβίρουν το φαγητό να κοιμηθούμε. Δύσκολο πράγμα ο ύπνος στο αεροπλάνο, σκεπάζομαι με την κουβερτούλα και προσπαθώ να βολέψω το κεφάλι μου με το μαξιλαράκι της IBERIA που θα με συντροφεύει και στο υπόλοιπο ταξίδι. Κοντεύει να χαράξει και τα μισόκλειστα μάτια μου διακρίνουν ένα χλωμό φεγγάρι στο βάθος που παίζει με τα σύννεφα, κάτω διακρίνω κάποια φωτάκια αραιά και σκόρπια, ποτάμια, δάση όλα φαίνονται σαν σκιές. ρίχνω μια κλεφτή ματιά στην οθόνη που δείχνει την πορεία μας και βλέπω ότι είμαστε κάπου πάνω από την Αμαζονία, γυρίζω πλευρό. Έχει ξημερώσει εδώ και αρκετή ώρα και πλησιάζουμε προς την Χιλή όταν διακρίνω από το παράθυρο τον ορεινό όγκο των Άνδεων που είναι και το σημείο που χωρίζει την Χιλή από την Αργεντινή και ένα σημείο της οροσειράς να υψώνεται περισσότερο από τα υπόλοιπα βουνά. Είναι η Ακονκάγκουα , το μέρος που θα επισκεφτούμε και όλοι πέφτουμε στα παράθυρα και προσπαθούμε να πάρουμε μια ιδέα για το τι μας περιμένει.
10:30 πατάμε στο Σαντιάγκο και το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να βάλουμε τα κοντομάνικα και τα σορτσάκια γιατί έχει ζέστη. Πριν λίγες ώρες ήμασταν στον χειμώνα και τώρα είμαστε στο καλοκαίρι! Ο Χοσέ είναι οδηγός βουνού και έχει έρθει να μας πάρει με 2 βανάκια για να πάμε στην Ορειβατική Ομοσπονδία της Χιλής. Μετά την εθιμοτυπική επίσκεψη πάμε κάπου για φαγητό γιατί στις 4 πρέπει να αναχωρήσουμε κατευθείαν για Puente del Incas . Δυστυχώς η επαφή μας με το Σαντιάγκο ήταν ελάχιστη και μέσα από το πούλμαν καθώς δεν υπήρχε πολύ χρόνος όπως υπολογίζαμε. Κάποιοι γκρινιάζουν ότι κακώς φεύγουμε καθώς δεν έχουμε συνέλθει από το jetlag , δεν έχουν και άδικο είμαστε πάνω από 20 ώρες στα αεροπλάνα. Ελπίζουμε στο γυρισμό να προλάβουμε να δούμε τίποτα.
Η πρώτη επαφή πάντως είναι θετική μιας και είναι η πρώτη χώρα που επισκέπτομαι στην Νότιο Αμερική και τα συναισθήματα είναι ανάμικτα, μέσα στην εικόνα μιας σύγχρονης μεγαλούπολης βλέπεις και πινελιές εγκατάλειψης, φτώχιας αλλά και γραφικότητας.

Η διαδρομή μέχρι το Puente del Incas είναι περίπου 3-3,5 ώρες , η κατεύθυνση στην αρχή είναι βόρεια μέσω του 57 μέχρι το Los Andes και μετά ανατολικά μέσω του Ε765 εάν θυμάμαι καλά. Μετά το los Andes η διαδρομή είναι μέσα σε μια κοιλάδα όπου δίπλα της κυλάει ένα ποτάμι και στο βάθος φαίνονται οι Άνδεις, ένα τοίχος από ανδεσίτη που διατρέχει την Λατινική Αμερική από Βορρά προς Νότο, η μεγαλύτερη οροσειρά του πλανήτη!
Πλησιάζοντας στο βουνό βλέπεις ότι ο δρόμος φιδοσέρνει αρμονικά στην πλαγιά του με μεγάλη κλίση πράγμα που κάνει τα μεγάλα οχήματα να αγκομαχούν στην ατελείωτη ανηφόρα. Την εντυπωσιακή εικόνα του δρόμου την αντιλαμβάνεσαι όταν έχεις φτάσει ψηλά και κοιτάξεις πίσω σου. Σε κάθε στροφή παρατηρώ μια προέκταση του δρόμου και ένα ανάχωμα στο τέλος. Όπως μας πληροφορεί ο οδηγός είναι για να σταματάνε κυρίως τα φορτηγά που λόγω του συνεχούς φρεναρίσματος στην έντονη κατηφόρα ,ζεσταίνονται τα φρένα και δεν μπορούν να σταματήσουν, οπότε για να μην γίνει κάποιο ατύχημα συνεχίσουν ευθεία στον χωματόδρομο και στο ανάχωμα και ο θεός βοηθός!!
[URL=http://img232.imageshack.us/i/chile003.jpg/]

[/URL]


(2)argentina | Flickr - Photo Sharing!
Φτάνουμε στα σύνορα Χιλής και Αργεντινής που είναι περίπου στα 3000μ , αυτό που χωρίζει τις δύο χώρες είναι ένα τούνελ, Μπαίνεις από την Χιλή και βγαίνεις στην Αργεντινή!
Αν και είναι καλοκαίρι εδώ στα 3000μ ο καιρός είναι συννεφιασμένος και ψιλοβρέχει, έχει ψοφόκρυο και εγώ είμαι με το σορτσάκι και τα σανδάλια! Το μπουφάν είναι κλειδωμένο στο σάκο και αυτός μέσα στο πούλμαν, διάολε τι βλακεία έκανα… τρέχουμε όλοι μέσα στο τελωνείο για τις διατυπώσεις και εγώ τρέχω σε ένα καρτοκινητό για να προσπαθήσω να πάρω ένα τηλέφωνο στην Ελλάδα, από το Σαντιάγκο δεν τα κατάφερα με τις κωλοκάρτες τους, το ίδιο και από εδώ.. Πάνω στην βιασύνη ξεχνάνε να μου σφραγίσουν το διαβατήριο, ελπίζω να μην έχω αργότερα πρόβλημα.
Λίγο ποιο κάτω είναι το Puente del incas ,η γέφυρα των Ίνκας δηλαδή, ένα μέρος με ιαματικά λουτρά και ποιο κάτω είναι η είσοδος του Εθνικού πάρκου της Ακονκάγκουα. Τριγύρω υπάρχουν κάποια σαλέ και χιονοδρομικές εγκαταστάσεις αλλά είναι κλειστά μιας και είναι καλοκαίρι. Υπάρχουν επίσης κάποια γραφεία εναλλακτικού τουρισμού που διαθέτουν οδηγούς και μουλάρια για την μεταφορά υλικών στο βουνό , ένα από αυτά θα χρησιμοποιήσουμε και εμείς. Κατευθυνόμαστε στο καταφύγιο που θα διανυκτερεύσουμε για φαγητό και ύπνο, αύριο κιόλας ξεκινάμε το περπάτημα.

(3)puente del inkas 001 | Flickr - Photo Sharing!