giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.728
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ημέρα: Άφιξη Μπρατισλάβα by night
- 2η ημέρα: Μπρατισλάβα full – part 1
- 2η ημέρα: Μπρατισλάβα full – part 2
- 2η ημέρα: Μπρατισλάβα full – part 3
- 3η ημέρα – part 1: Άφιξη Βιέννη
- 3η ημέρα – part 2: Βιέννη – Λεωφόρος ring και πέριξ
- 4η ημέρα – part 1: Αυτοκρατορικά στέκια και ηλιοθεραπεία!
- 4η ημέρα – part 2: Μοντέρνα μονοπάτια & ένα μαγικό πανόραμα!
- 5η ημέρα – part 1: Innere Stadt / Παλιά πόλη, η καρδιά της Βιέννης
- 5η ημέρα – part 2: Innere Stadt / Παλιά πόλη, η καρδιά της Βιέννης
- 6η ημέρα – Ανοιξιάτικος επίλογος!
3η ημέρα – part 2: Βιέννη – Λεωφόρος ring και πέριξ
Οι διαδρομές μας στη Βιέννη μόνο τυχαίες που δεν ήταν. Είχα μελετήσει σχολαστικά τον χάρτη της πόλης ώστε να μην υπάρχουν άσκοπες και χρονοβόρες μετακινήσεις μιας και η πόλη είναι μεγάλη και ως γνωστόν η Βιέννη διαθέτει άπειρα αξιοθέατα. Χώρισα την πόλη στα 3 όπως και οι μέρες μας εκεί. Το αποτέλεσμα? Να δούμε όλο το κέντρο και περιοχές έξω από το κέντρο και να μη χαθούμε, και το κυριότερο να μη κουραστούμε. Πιο χαλαρά δεν γινόταν. Κι όμως στη Βιέννη. Όποιος πρωτάρης λοιπόν θέλει ας συμβουλευτεί τον τρόπο που κινηθήκαμε και δεν θα χάσει!
Έτσι από την στάση Sensengasse μπροστά σχεδόν στο ξενοδοχείο μας με το τραμ πήγαμε και πάλι στον σταθμό Schottentor. Αφού πήραμε το πρώτο μας λουκάνικο έτσι για τη λιγούρα, από τον σταθμό ανεβήκαμε στον δρόμο στην στάση που περνάνε άλλες γραμμές τραμ. Απέναντι μας στο Sigmund Freud Park η εκκλησία Votivkirche (εκκλησία Ευχαριστίας ) επί της Ρίνγκστρασσε (Ringstrasse).
Άκουγα και διάβαζα κι εγώ για το ring στη Βιέννη και δεν ήξερα τι είναι. Μετά το έμαθα καλά. Είναι η κυκλική κεντρική λεωφόρος της Βιέννης με συνολικό μήκος 5,2 χλμ που αποτελείται από διάφορους δρόμους, που φέρουν την κατάληξη -ring δηλαδή κύκλος. Για την ιστορία ο Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄ της Αυστρίας αποφάσισε το 1857 να κατεδαφίσει τα τείχη της πόλης και ζήτησε στην διαθήκη του την κατασκευή μιας κυκλικής λεωφόρου. Στην Ringstrasse έκτοτε μετακόμισαν οι πιο εύπορες οικογένειες της πόλης και κατασκεύασαν τα παλάτια τους, όπως επίσης και μεγάλα δημόσια κτίρια, όπως το Κοινοβούλιο και το Δημαρχείο. Όλα αυτά που εμείς σήμερα θαυμάζουμε.
Πήραμε το τραμ D και κάναμε την πρώτη μας διαδρομή στην λεωφόρο Ringstrasse. Το τραμ D περνάει από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της Βιέννης όπως το Πανεπιστήμιο, το Δημαρχείο, το Κοινοβούλιο, την πλατεία Maria-Theresien-Platz με τα Μουσεία και την Όπερα. Μέσα από το τραμ διαπίστωσα πως η πόλη είχε πάρα πολλούς τουρίστες και έντονη κίνηση. Κατάλαβα επίσης γρήγορα γιατί αυτή η πόλη θεωρείται από τα κοσμήματα της Ευρώπης με τεράστιο πολιτιστικό πλούτο σε αρχιτεκτονικό επίπεδο και όχι μόνο.
Η πρώτη στάση για μας ήταν στην Όπερα (Wiener Staatsoper)
Η όπερα της Βιέννης θεωρείται από τις πιο αξιόλογες στον κόσμο η οποία άνοιξε το 1869 με πρώτο έργο την όπερα "Ντον Τζιοβάννι" του Μότσαρτ. Δεν ξέρω σαν έκταση αν είναι η μεγαλύτερη όπερα, αλλά το εντυπωσιακό νεοαναγεννησιακό κτίριο μου φάνηκε τεράστιο. Πάντως όταν φτιάχτηκε δεν άρεσε καθόλου στους Βιεννέζους αλλά το εκτίμησαν όταν καταστράφηκε μεγάλο μέρος του από βόμβα και στη συνέχεια το ανακατασκεύασαν.
Προς τους ενδιαφερόμενους, γίνονται και ξεναγήσεις με την περιοδεία να διαρκεί 40 λεπτά με κόστος 7,50 €.
http://www.wiener-staatsoper.at/Content.Node/home/opernhaus/fuehrungen/fuehrungen.en.php
Φυσικά το ιδανικό είναι η εμπειρία μιας παράστασης στην φημισμένη Όπερα. Τα πιο φτηνά εισιτήρια ξεκινούν περίπου από 13€. Για ηλεκτρονικές κρατήσεις:
http://www.wiener-staatsoper.at/Content.Node/home/spielplan/
https://www.viennaclassic.com/de/oper/staatsoper-wien/programm-tickets
Ο καιρός αν και ηλιόλουστος ήταν αρκετά ψυχρός με τη θερμοκρασία το πολύ στους 15 βαθμούς και ένα κρύο αεράκι. Και πως θέλαμε να βγάλουμε τα ρημάδια τα μπουφάν μας! Η αίσθηση ήταν πιο πολύ ήπια χειμωνιάτικη αλλά η πρόγνωση έλεγε για μεγάλη αύξηση της θερμοκρασίας από την επόμενη μέρα. Αναμένουμε λοιπόν. Από την Όπερα προσεγγίσαμε σε ελάχιστα λεπτά την Karlsplatz και από κει το Resselpark με την εκκλησία του Καρόλου (Karlskirche).
Είναι η πιο εξαιρετική μπαρόκ εκκλησία στη Βιέννη, καθώς και ένα από τα μεγαλύτερα κτίρια της πόλης χτισμένη το 1737. Θα ήθελα να δω την μικρή λίμνη μπροστά από την εκκλησία με νερό αλλά τέλος πάντων!
Το εσωτερικό της εκκλησίας είναι επισκέψιμο με κόστος 8€ και περιλαμβάνεται η ανάβαση με ασανσέρ στο θόλο. http://www.karlskirche.at/besuchen.html
Στη γωνία εντόπισα ένα περίεργο κτίριο. Είναι η βιβλιοθήκη του Πολυτεχνείου.
Πολύ γρήγορα βρεθήκαμε στο ιδιαίτερο κτίριο της απόσχισης που αποτελεί τον εκθεσιακό χώρο των έργων των Ζετσεσιονιστών. Ένας όρος που παλιά άκουγα και δεν ήξερα τι ήταν. Τι σημαίνει ρε παιδιά Secession? Είμαι σίγουρος πως θέλετε να διαβάσετε!
Ο Σετσεσιονισμός λοιπόν (απόσχιση ή αποχώρηση) ήταν ένα αντι-ακαδημαϊκό κίνημα «για μια Νέα Τέχνη», που ιδρύθηκε το 1897 από μια ομάδα Βιεννέζων καλλιτεχνών (ανάμεσα σ’ αυτούς και ο Γκούσταβ Κλιμτ ) που αποχώρησε από την επίσημη Ένωση Αυστριακών Καλλιτεχνών. Μια αντιδραστική στάση απέναντι στην συντηρητική καλλιτεχνική τάξη και στον παραδοσιακό προσανατολισμό της προς τον ιστορικισμό, που επικρατούσε στους ακαδημαϊκούς καλλιτεχνικούς κύκλους . Το ίδιο και ο διάσημος Ότο Βάγκνερ ο αρχιτέκτονας με τη μεγαλύτερη επιρροή στην Αυστρία στις αρχές του 20ου αιώνα, αποστασιοποιήθηκε από την κλασική παράδοση του «ιστορισμού», που ήταν μέχρι τότε η κυρίαρχη τάση στην αρχιτεκτονική της Βιέννης, και προσχώρησε στο κίνημα. Με απλά λόγια Secession όπως επικράτησε να λέγεται, είναι η τεχνοτροπία της Αρ Νουβό στην Αυστρία.
Αυτά έλεγα και στον Rose με ύφος του στυλ δες τι γνώσεις έχω αλλά δεν μου έδωσε και πολύ σημασία! Ο εντυπωσιακός θόλος από επιχρυσωμένα φύλλα δάφνης που στέφει το κτήριο βασίστηκε σε σχέδιο του Klimt και συνοδεύεται από τη χαραγμένη επιγραφή, το σύνθημα του αποσχιστικού κινήματος: “Der Zeit ihre Kunst, der Kunst ihre Freiheit” (Στην εποχή την τέχνη της, στην τέχνη την ελευθερία της). Δεν καταλαβαίνω αλλά κάνω ότι καταλαβαίνω για να μη με περάσετε για ανίδεο!
Ας αφήσουμε όμως την κουλτούρα και ας πάμε σε κάτι πιο λαϊκό πιο ευχάριστο! Από το κτίριο της απόσχισης στην αρχή της οδού Linke Wienzeile, άρχιζει η πολύβουη και τεράστια υπαίθρια αγορά Νάσμαρκτ (Naschmarkt).
Η αγορά είναι μεγάλη όχι αστεία. Μιλάμε για 123 μαγαζιά τουλάχιστον και με προϊόντα όλων των εθνικοτήτων. Κόσμος τρελός όσο προχωρούσαμε να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα! Τα δε προϊόντα αμέτρητα σε σημείο να μη ξέρεις τι θες και αν θες. Το μάτι σίγουρα χόρταινε. Βιολογικά προϊόντα, Λαχανικά, κρέατα και αλλαντικά, ψαράδικα , είδη δώρων, ασιατικά μαγαζιά, φούρνοι και η λίστα δεν έχει τελειωμό!
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Η αγορά έχει πολλά καφέ και ιδιαίτερα έθνικ εστιατόρια για κάθε γούστο όπως ασιατικά, ανατολίτικες σπεσιαλιτέ, ψαρικά και ότι τραβάει η όρεξη του καθενός!
Μπορεί να μη φαίνεται από τις φωτογραφίες αλλά είχε τρελό κόσμο και αλαλούμ! Σκεφτείτε βέβαια πως ήταν ημέρα Σάββατο η πιο δημοφιλής μέρα για επίσκεψη στην αγορά για τους κατοίκους και τους τουρίστες. Η αγορά Naschmarkt υπάρχει από το 1780 αλλά τότε πωλούνταν μόνο γαλακτοκομικά προϊόντα. Από το 1893 μεταφέρθηκαν και άλλα εμπορεύματα κυρίως εισαγόμενα και η αγορά πήρε αυτή τη μορφή.
Καθώς περνούσαμε και χαζεύαμε τα διάφορα περίπτερα οι ορεξάτοι και ζωηροί πωλητές μας έδιναν να δοκιμάσουμε τα προϊόντα τους. Κάπου πρέπει να πήρε το μάτι μου και ελληνικά προϊόντα. Αν και είχα σημειώσει 2-3 μαγαζιά στην αγορά για φαγητό δεν το σκέφτηκα καν να τα ψάξω αφού έτσι κι αλλιώς παντού όπου βλέπαμε όλα ήταν γεμάτα χωρίς κενό κάθισμα. Αφήστε που ήμασταν και αναποφάσιστοι και δεν ξέραμε τι θέλαμε. Αρκεστήκαμε σε μια σαν τυρόπιτα-μπουρέκι από ένα τούρκικο μαγαζί. Ο Rose έκανε αφωνία γιατί τον ενοχλούσαν έντονα οι αμυγδαλές και ήταν down. Αλλά δεν παραπονέθηκε, προσπάθησε τουλάχιστον ψυχολογικά να ανέβει και συνεχίσαμε.
Καθώς περνούσαμε ανάμεσα από τα μαγαζάκια και τα εστιατόρια, δεν παρατηρούσαμε μονάχα τα προϊόντα αλλά και τα μεγαλοπρεπή κτίρια της οδού Linke Wienzeile. Ο δρόμος είναι αριστοκρατικός και τα πάντα σε αρμονία. Κάποια από τα κτίρια του δρόμου σχεδιάστηκαν από τον μεγάλο Otto Wagner που αποτελούν σημαντικό παράδειγμα της βιεννέζικου αρ νουβό αρχιτεκτονικής, με πιο διάσημο το Μαγιόλικα Χάους (Majolikahaus von Otto Wagner) .
Η αστική αυτή πολυκατοικία στον αριθμό 4 της οδού Linke Wienzeil, είναι ένα από τα ωραιότερα κτίρια της Βιέννης με μια εντυπωσιακή πρόσοψη. Είναι ένας τέλειος συνδυασμός περίτεχνης διακόσμησης και αρχιτεκτονικής και φυσικά αντιπροσωπεύει το αποκορύφωμα του ρυθμού «Secession» στη Βιέννη, αλλά συγχρόνως αποτέλεσε σταθμό στο κίνημα του μοντερνισμού, και για άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Στο τελείωμα της Naschmarkt δεν υπάρχουν περίπτερα παρά μονάχα πάγκοι δίνοντας την εικόνα μιας πιο απλής υπαίθριας αγοράς που πουλά ως επί το πλείστον αντίκες.
Φεύγοντας από την αγορά στρίψαμε δεξιά και μέσα από κάποια στενά βγήκαμε στο Haus des Meeres-Aqua Terra Zoo στην Fritz-Grunbaum-Platz 1.
Το ενυδρείο της Βιέννης το είχα στα υπόψην για επίσκεψη αλλά όχι για το ίδιο το ενυδρείο αλλά για την ταράτσα του που προσφέρει ωραία θέα. Μείναμε όμως με την όρεξη αφού στο ταμείο η κοπέλα μας ενημέρωσε πως εφόσον θέλαμε μόνο επίσκεψη στην ταράτσα με τα 5€ είσοδο θα ‘πρεπε να ανέβουμε από τα 192 σκαλοπάτια. Για να χρησιμοποιήσει κανείς το ασανσέρ πρέπει να κόψει το κανονικό εισιτήριο των 16,70€. Ο Rose μου είπε αν θέλω να ανέβω κι αυτός να περιμένει κάτω αλλά δεν το σκέφτηκα καν. Για ποιο λόγο να κουραστώ? Οπότε την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια.
http://www.haus-des-meeres.at/en/preise.html
Η συνέχεια ήταν από τη γραφική Barnabitengasse...
...που μας έβγαλε λίγα μέτρα μετά στην εκκλησία Pfarramt Mariahilf, και τον μεγάλο διάσημο εμπορικό πεζόδρομο της Mariahilfer Strasse.
Η 4 χιλιομέτρων Mariahilferstrasse είναι ο μεγαλύτερος και ένας από τους πιο δημοφιλείς εμπορικούς δρόμους της Βιέννης. Σκεφτείτε πως η Mariahilferstrasse ήταν ο εμπορικός δρόμος της αυτοκρατορίας των Αψβούργων και εξακολουθεί να είναι και σήμερα ένας από τους σημαντικότερους εμπορικούς δρόμους στην Αυστρία με αμέτρητα πολυκαταστήματα.
Δεν ξέρω για ποιο λόγο είχα την κάψα ντε και καλά να δω έστω εξωτερικά το κτίριο του κεντρικού σταθμού τρένων. Όχι στο ξεκάρφωτο αλλά γιατί από φωτογραφίες μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Είναι στο τέλος της Mariahilferstrasse αλλά δεν χρειάστηκε να πάμε με τα πόδια. Μπροστά μας ο σταθμός μετρό U3 Neubaugasse, που σε δύο στάσεις θα μας κατέβαζε στον σταθμό Westbahnhof.
Δεν είχε και νόημα αλλά τουλάχιστον δεν ταλαιπωρηθήκαμε. Βγήκαμε από το μετρό είδαμε από μακριά το κτίριο του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού και ξανακατεβήκαμε στο μετρό. Έτσι για το θεαθήναι!
Επιστρέψαμε ξανά στον σταθμό μετρό Neubaugasse και συνεχίσαμε επί της Mariahilferstrasse. Λίγο πριν το τέλος του δρόμου εκεί που η Mariahilferstrasse συναντά την Museumsplatz στα αριστερά μας είχαμε την είσοδο στη Συνοικία των Μουσείων-Museumsquartier.
Το Museumsquartier είναι μια μεγάλη περιοχή 60.000 τ.μ. και είναι η όγδοη μεγαλύτερη πολιτιστική περιοχή στον κόσμο! Περιέχει μπαρόκ, καθώς και Μοντέρνας αρχιτεκτονικής κτίρια και άνοιξε επίσημα τον Ιούνιο του 2001. Φιλοξενεί από κλασικά μουσεία τέχνης μέχρι χώρους παρουσίασης ταινιών, θεάτρου, αρχιτεκτονικής, χορού, νέων μέσων, κέντρο δημιουργικότητας για παιδιά, αλλά και διάφορα καταστήματα, καφετέριες και εστιατόρια. http://www.mqw.at/en/
Μερικά από τα ιδρύματα και μουσεία που υπάρχουν σύμπλεγμα αυτό είναι το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (MUMOK), το Κέντρο Αρχιτεκτονικής, το Μουσείο Leopold και πολλά ακόμα. Φυσικά όλα αυτά είναι Too much για μας όμως το Museumsquartier δεν είναι μόνο ένας από τα κορυφαία πολιτιστικά συγκροτήματα στον κόσμο, είναι επίσης ένας δημοφιλές υπαίθριος χώρος αναψυχής.
Το ωραίο με το Museumsquartier είναι πως αποτελεί ένα δημόσιο χώρο που έχουν άμεση δωρεάν πρόσβαση όλοι. Οι εξωτερικοί χώροι του συγκροτήματος παρέχουν στιγμές ανάπαυσής κατά τους ηλιόλουστους και κυρίως ζεστούς μήνες προφανώς, και τα έπιπλα είναι ένα σημαντικό στοιχείο στην αυλή του πολιτιστικού κέντρου.
Από το 2003 που τοποθετήθηκαν , έκαναν γρήγορα τη Κεντρική Αυλή του MQ ένα από τα αγαπημένα στέκια της Βιέννης. Εκείνη την ώρα λοιπόν ήταν η ιδανική στιγμή για άραγμα και ξεκούραση. Βέβαια μη σας ξεγελά ο ήλιος γιατί είχε αρκετή ψύχρα και δεν ήμασταν τόσο άνετοι. Καλά που είχα το κασκόλ μου μαζί που ήταν ενσωματωμένο στον λαιμό μου! Άσχετα από τη δροσιά όμως εγώ πήρα ένα παγωμένο γιαούρτι και μαζί με τον Rose ξαπλάραμε στα αναπαυτικά έπιπλα ανάκλιντρα μέχρι που κρυώσαμε και φύγαμε.
Ανεβήκαμε τις εξωτερικές σκάλες από το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και βγήκαμε από την πίσω πλευρά του συγκροτήματος στην οδό Breite Gasse. Ακολουθήσαμε τον δρόμο Siebensterngasse και στα δεξιά στρίψαμε σε έναν από τους πιο γραφικούς και όμορφους δρόμους της Βιέννης ίσως όχι τόσο γνωστός. Η πεζοδρομημένη οδός Spittelberggasse.
Είναι το πιο ρομαντικό σοκάκι της περιοχής Spittelberg με εξαιρετικά όμορφα κτίρια. Η περιοχή Spittelberg έχει αμέτρητα εστιατόρια, καφέ και μπαρ πολλά από τα οποία σε κρυμμένες σε ειδυλλιακές αυλές. Είναι μια ανανεωμένη περιοχή που προσωπικά θα ήθελα να την είχα επισκεφτεί το βράδυ για την νυχτερινή της ζωή. Έστω κι έτσι όμως ήρεμη και άδεια από κόσμο, την είδαμε και την περπατήσαμε.
Οδός Burggasse
Volkstheater. Το διάσημο ''Λαϊκό Θέατρο'' του 1889. Βρίσκεται στη μεγάλη διασταύρωση της Museumsplatz με την Burggasse. Στο σημείο είναι και ο σταθμός μετρό Volkstheater με τις γραμές U2 και U3.
Επόμενη στάση η Maria-Theresien-Platz. Όλα βρίσκονται κοντά και δεν μας ταλαιπώρησαν να τα βρούμε ή να τα περπατήσουμε αν και δεν τις λες και μικρές τις αποστάσεις. Όμως περπατούσαμε χαλαρά είχε ήλιο δεν μπαινοβγαίναμε σε κτίρια οπότε δεν κουραστήκαμε.
Λεωφόρος Museumsplatz. Από τη μία πλευρά το κεντρικό κτίριο του Museumsquartier και από την άλλη το πάρκο Maria-Theresien-Platz.
Το πάρκο ή πλατεία τέλος πάντων της Μαρία Θηρεσία είναι στη μέση ανάμεσα από δύο κλασικά κτίρια το Μουσείο Ιστορία της Τέχνης Kunsthistorisches και το Μουσείο φυσικής ιστορίας Naturhistorisches Museum. Όποιο και να κοιτάζεις δεν θα βρεις διαφορές γιατί είναι πανομοιότυπα! Και τα δύο κτίστηκαν το 1889 και κέντρο της πλατείας είναι ένα μεγάλο άγαλμα που απεικονίζει την αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία.
Το Μουσείο Ιστορία της Τέχνης Kunsthistorisches, είναι από τα πιο σημαντικά παγκοσμίως με πολλά έργα να έχουν χαρακτηριστεί και ως αμφιλεγόμενα. Οι λάτρεις λογικά δεν πρέπει να το χάσουν. 15 ευρουλάκια η είσοδος! https://www.khm.at/en/
Πανοραμική άποψη των δύο κτιρίων
Aπέναντι η εξωτερική πύλη Außeres Burgtor, μπροστά από την λεωφόρο Burg-ring
Η πύλη από τη μέσα μεριά της Heldenplatz
Η είσοδος από την πύλη μας έβγαλε στην μεγάλη πλατεία Ηρώων Heldenplatz που περιλαμβάνει σημαντικά ιστορικά αξιοθέατα. Την πίσω πλευρά των ανακτόρων Hofburg, όπου σε ένα γειτονικό τμήμα του κατοικεί ο Πρόεδρος της Αυστρίας και στη γειτονική Ballhausplatz ο Καγκελάριος της Αυστρίας. Επίσης το Neuen Burg που αποτελεί μέρος του Hofburg από το μπαλκόνι του οποίου στις 15 Μάρτη 1938, ο Αδόλφος Χίτλερ ανακοίνωσε στους συγκεντρωμένους την προσάρτηση της Αυστρίας στο γερμανικό Ράιχ.
Οι άμαξες με τα άλογα έκαναν βόλτα τους τουρίστες και αν εξαιρούσα τα αυτοκίνητα η ατμόσφαιρα θύμισε περασμένους αιώνες.
Ο Rose σωριάστηκε στο γρασίδι και παρά την ψύχρα κουλουριάστηκε και έριξε έναν υπνάκο. Εγώ χαλάρωσα και παρατηρούσα τους ανθρώπους που χαίρονταν τον ήλιον, έτρεχαν ή έπαιζαν με τα σκυλιά τους.
Η πλατεία Heldenplatz συνορεύει με το μεγάλο πάρκο της πόλης Volksgarten. Άντε ξανά μανά καθισιό και ξεκούραση. Αλλά δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση στον Rose που τον έβλεπα μαραζωμένο. Όσο καθόταν εγώ έκανα μια γύρα το μεγάλο πάρκο που αποτελεί μέρος των Ανακτόρων Hofburg. Εντυπωσιακά κτίρια, μνημεία, σιντριβάνια, περίτεχνους κήπους αυτοκρατορική ομορφιά και δεν συμμαζεύεται!
Στο κέντρο του πάρκου βρίσκεται το πιο ωραίο κτίσμα, ο νεοκλασικός ναός του Θησέα. Φτάχτηκε το 1821 και αποτελεί μικρής κλίμακας αντίγραφο του Ναού του Ηφαίστου στην Αθήνα.
Ο Rose περίμενε πως και πώς να πάμε και να τακτοποιηθούμε στο δωμάτιο, κι εγώ τον καθησύχασα ότι είμαστε στην τελική ευθεία! Βγήκαμε από το Volksgarten και βρεθήκαμε στην λεωφόρο ring και συγκεκριμένα στην Doktor-Karl-Renner-Ring.
Μπροστά μας το επιβλητικό και εντυπωσιακό Αυστριακό κοινοβούλιο. Αναμφισβήτητα το ωραιότερο που έχουμε δει και καθ’ όλα Ελληνικό!
Το κτίριο ολοκληρώθηκε το 1883 και ο υπεύθυνος αρχιτέκτονας που ευθύνεται γι’ αυτό το δημιούργημα ήταν ο Theophil Hansen. Με το επιχείρημα ότι η κλασική ελληνική αρχιτεκτονική ήταν κατάλληλη για ένα Κοινοβούλιο, λόγω της σύνδεσης των αρχαίων Ελλήνων με το ιδανικό της δημοκρατίας ο Hansen εμπνεύστηκε το σχέδιο του κτιρίου από το το Ζάππειο Μέγαρο στην Αθήνα!
Μπροστά από την είσοδο του κτιρίου υπάρχει η Κρήνη της Αθηνάς, το άγαλμα της θεάς της σοφίας και του πολέμου. Όλοι όσοι βλέπουν το κοινοβούλιο και τις διακοσμητικές του λεπτομέρειες, αναγνωρίζουν την μεγαλοπρέπεια της αρχαίας Ελλάδας.
Και συνεχίζουμε Universitats-ring. Ακριβώς δίπλα στο κοινοβούλιο η πλατεία Rathausplatz και να το νέο-γοτθικό Δημαρχείο της πόλης του 1883. Στην πλατεία μπροστά από το Δημαρχείο πετύχαμε μια γιορτή και έκθεση με θέμα το ποδήλατο. Νομίζω πως είναι σπάνιο να πετύχει κανείς την πλατεία μπροστά από το Δημαρχείο άδεια χωρίς κάποια εκδήλωση!
Απέναντι από το Δημαρχείο το σημαντικό αυστριακό Εθνικό Θέατρο της Βιέννης Burgtheater
Δίπλα το Πανεπιστήμιο της Βιέννης και ο συγκοινωνιακός κόμβος του Schottentor
Πάρα πολύ ωραία. Η πρώτη περιήγηση είχε επιτευχθεί όπως το σχεδίασα. Είδαμε το μεγαλύτερο κομμάτι της κυκλικής λεωφόρου ring από την Όπερα μέχρι το Πανεπιστήμιο με τα κοντινά αξιοθέατα και τις γειτονιές έξω από το 1ο δημοτικό διαμέρισμα της Βιέννης την Innere Stadt δηλαδή την παλιά πόλη.
Πριν πάμε επιτέλους στο ξενοδοχείο πρότεινα στον Rose για να χαλαρώσει να πάμε για έναν καφέ. Ώστε να εισχωρήσουμε στους χώρους της διανόησης και των φημισμένων ιστορικών καφέ χάους της Βιέννης! Κοντά μας ήταν ένα από τα πιο διάσημα ιστορικά καφέ το Cafe Landtmann στην Universitats-ring 4 δίπλα στο Burgtheater. Το καφέ άνοιξε το 1873 και ένας από τους διάσημους θαμώνες του ήταν ο Σίγκμουντ Φρόυντ που περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του, αλλά φιλοξένησε και άλλες διασημότητες όπως την Μαρλένε Ντήτριχ.
Δεν καθίσαμε στο αίθριο αλλά στο εσωτερικό του. Κλασική και αριστοκρατική διακόσμηση αλλά το κακό μ’ αυτά τα καφέ σε όλες τις χώρες είναι κατ ‘ αρχήν ότι δεν συχνάζει νέος κόσμος και φυσικά το ότι έχουν γίνει τουριστικές ατραξιόν. Θα μου πείτε κι εσύ τουρίστας είσαι και ήθελες να πας. Ναι φυσικά γιατί υπάρχει μια ολόκληρη κουλτούρα στα καφέ που κρατάει αιώνες σ’ αυτήν την πόλη. Δεν είχε πολύ κόσμο μέσα και οι περισσότεροι ήταν δεκαετίες μεγαλύτεροι! Γενικότερα δεν ξετρελαθήκαμε. Το ζητούμενο βέβαια ήταν να χαλαρώσουμε, να δοκιμάζουμε κάποιο από τα πολλά γλυκά που διαθέτει το καφέ και να πιούμε και κάτι ζεστό ειδικά ο άρρωστος!
Οι καφέδες πετυχημένοι από 5,70€ ο καθένας και ένα αυτοκρατορικό Strudel μήλου, το αγαπημένο γλυκό της πριγκίπισσας Σίσι! Εγώ το βρήκα απλά συμπαθητικό όχι γιατί δεν ήταν επιτυχημένο αλλά γιατί είμαι της σοκολάτας οπότε άλλη θα ‘πρεπε να είναι η επιλογή μου. Το γλυκό στα 5,5€. Οι τιμές στους καφέδες και στα γλυκά είναι σχετικά νορμάλ. Το καφέ έχει και πρωινό μενού και γεύματα που φυσικά οι τιμές δαγκώνουν!
Μετά την μέτρια εμπειρία του Cafe Landtmann πήγαμε λίγα μέτρα μετά στον σταθμό Schottentor για να πάρουμε το τραμ. Από τον σταθμό εφοδιαστήκαμε με πρόχειρο φαγητό για να ικανοποιήσουμε την λιγούρα μας. Μετά από 8 περίπου ώρες επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας Hotel Atlanta.
Ο ρεσεψιονίστ άλλος αλλά εξίσου αδιάφορος, και αφού πήραμε τις αποσκευές ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Ήταν τύπου σοφίτα, Πολύ μεγάλο, κλασικού στυλ και μια χαρά για τα λεφτά του σε εξαιρετικά βολική τοποθεσία.
Αφού πέρασαν λίγες ώρες ο Rose ένοιωσε καλύτερα και πρότεινε βραδινή έξοδο! Ουάου! Τέτοια λέγε μου. Χωρίς σκοπό για άσκοπες μετακινήσεις κατευθυνθήκαμε με το τραμ D στην Όπερα.
Φάτσα φόρα δίπλα στην όπερα καντίνες με λουκάνικα. Ε ήταν πειρασμός. Δεν θέλαμε και πολύ βέβαια και χωρίς να πεινάμε ιδιαίτερα φάγαμε εξαιρετικές πεντανόστιμες λουκανικάρες. Μια εύκολη και φτηνή λύση για φαγητό στη Βιέννη. Υπάρχουν πάρα πολλά Hot Dog Stands με λουκάνικα και γενικά γρήγορο φαγητό κυρίως στο ιστορικό κέντρο, οπότε δεν θα δυσκολευτείτε να τα βρείτε. Εμείς τα βλέπαμε παντού.
Από εκεί ακολουθήσαμε τον εμπορικό δημοφιλή πεζόδρομο Karntner Strasse κάνοντας ουσιαστικά την πρώτη μας γνωριμία με το ιστορικό κέντρο Innere Stadt . Ο κόσμος αρκετός άλλωστε ήταν Σαββατόβραδο. Ρίξαμε την αναγνωριστική μας ματιά αλλά είχαμε συγκεκριμένη πλεύση. Λαμπερές βιτρίνες, περιποιημένοι δρόμοι, μικρές γειτονικές πλατείες και ζωηρή ατμόσφαιρα μας έβαλαν για τα καλά στο κλίμα της παλιάς πόλης της καρδιάς της Βιέννης.
Karntner Strasse
Neuer Markt – Donnerbrunnen
Το τέλος της Karntner Strasse μας έφερε στην Stephansplatz με τον καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου και τον μεγάλο εμπορικό δρόμο Graben.
Στο στενό Karntner Durchgang 10, εντοπίσαμε το μπαρ που ψάχναμε. Το Loos American Bar. Το μπαρ είναι μια τρύπα και φυσικά ήμασταν όρθιοι. Το μαγαζί είχε μόνο αυστριακούς και ένοιωθα γελοίος με την dslr παραμάσχαλα την οποία προσπαθούσα να την κρύβω. Παραγγείλαμε στο όρθιο τις μπύρες μας και σταθήκαμε στην άκρη ώστε να μην εμποδίζουμε, αφού φυσικά ξεφορτωθήκαμε και τα μπουφάν μας που πρόθυμα οι σερβιτόροι τα ταχτοποίησαν στην κρεμάστρα. Κόσμος μπαινόβγαινε, άλλος κοντοστεκόταν όπως εμείς, άλλος περίμενε μπας και αδειάζει καμιά θέση.
Όσο συνωστισμό κι αν έχει αυτό το μπαρ που άνοιξε το 1903, έχει μια εκλεπτυσμένη καλλιτεχνική ατμόσφαιρα και είναι ίσως το πιο αγαπητό στην Βιέννη. Τα αγόρια μέσα και έξω από το μπαρ ήταν απίστευτα γρήγορα και ευγενικά. Οι θαμώνες ήταν καλοβαλμένοι, μοντέρνοι και νέοι και απ ότι άκουγα σχεδόν όλοι βιεννέζοι.
Κάποια στιγμή έφυγαν δύο άτομα από το μπαρ και τρέξαμε να πιάσουμε τις θέσεις. Έτσι την υπόλοιπη βραδιά ήμασταν πολύ πιο άνετα και ήπιαμε τις μπύρες μας χαλαρά.
Αυτό που είχα ξεχάσει ενώ το είχα διαβάσει στο ίντερνετ ήταν ένα. Πως απαγορεύεται να βγάλεις φωτογραφία! Σίγουρα υπερβολικό και δεν ξέρω το γιατί. Έτσι κι εγώ το ξέχασα και αυθόρμητα έβγαλα μια φωτό. Kατευθείαν ο ένας μπάρμαν με κοίταξε και μου έκανε νόημα όχι! Δεν επιτρέπεται! Σίγουρα ένοιωσα λίγο άβολα αλλά το παιδί δεν μου το είπε αυστηρά ούτε με επέπληξε. Ήταν μια ήπια παρατήρηση. Για την ιστορία αυτή είναι η φωτό!
Και επειδή πολλούς σας ενδιαφέρει, να αναφέρω πως στο μαγαζί επιτρέπεται το κάπνισμα! Πράγμα σπάνιο για Βιέννη. Μάλλον και γι’ αυτό θα είναι δημοφιλές!
Η πρώτη μέρα στη Βιέννη είχε τελειώσει.
Οι διαδρομές μας στη Βιέννη μόνο τυχαίες που δεν ήταν. Είχα μελετήσει σχολαστικά τον χάρτη της πόλης ώστε να μην υπάρχουν άσκοπες και χρονοβόρες μετακινήσεις μιας και η πόλη είναι μεγάλη και ως γνωστόν η Βιέννη διαθέτει άπειρα αξιοθέατα. Χώρισα την πόλη στα 3 όπως και οι μέρες μας εκεί. Το αποτέλεσμα? Να δούμε όλο το κέντρο και περιοχές έξω από το κέντρο και να μη χαθούμε, και το κυριότερο να μη κουραστούμε. Πιο χαλαρά δεν γινόταν. Κι όμως στη Βιέννη. Όποιος πρωτάρης λοιπόν θέλει ας συμβουλευτεί τον τρόπο που κινηθήκαμε και δεν θα χάσει!
Έτσι από την στάση Sensengasse μπροστά σχεδόν στο ξενοδοχείο μας με το τραμ πήγαμε και πάλι στον σταθμό Schottentor. Αφού πήραμε το πρώτο μας λουκάνικο έτσι για τη λιγούρα, από τον σταθμό ανεβήκαμε στον δρόμο στην στάση που περνάνε άλλες γραμμές τραμ. Απέναντι μας στο Sigmund Freud Park η εκκλησία Votivkirche (εκκλησία Ευχαριστίας ) επί της Ρίνγκστρασσε (Ringstrasse).
Άκουγα και διάβαζα κι εγώ για το ring στη Βιέννη και δεν ήξερα τι είναι. Μετά το έμαθα καλά. Είναι η κυκλική κεντρική λεωφόρος της Βιέννης με συνολικό μήκος 5,2 χλμ που αποτελείται από διάφορους δρόμους, που φέρουν την κατάληξη -ring δηλαδή κύκλος. Για την ιστορία ο Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄ της Αυστρίας αποφάσισε το 1857 να κατεδαφίσει τα τείχη της πόλης και ζήτησε στην διαθήκη του την κατασκευή μιας κυκλικής λεωφόρου. Στην Ringstrasse έκτοτε μετακόμισαν οι πιο εύπορες οικογένειες της πόλης και κατασκεύασαν τα παλάτια τους, όπως επίσης και μεγάλα δημόσια κτίρια, όπως το Κοινοβούλιο και το Δημαρχείο. Όλα αυτά που εμείς σήμερα θαυμάζουμε.
Πήραμε το τραμ D και κάναμε την πρώτη μας διαδρομή στην λεωφόρο Ringstrasse. Το τραμ D περνάει από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της Βιέννης όπως το Πανεπιστήμιο, το Δημαρχείο, το Κοινοβούλιο, την πλατεία Maria-Theresien-Platz με τα Μουσεία και την Όπερα. Μέσα από το τραμ διαπίστωσα πως η πόλη είχε πάρα πολλούς τουρίστες και έντονη κίνηση. Κατάλαβα επίσης γρήγορα γιατί αυτή η πόλη θεωρείται από τα κοσμήματα της Ευρώπης με τεράστιο πολιτιστικό πλούτο σε αρχιτεκτονικό επίπεδο και όχι μόνο.
Η πρώτη στάση για μας ήταν στην Όπερα (Wiener Staatsoper)
Η όπερα της Βιέννης θεωρείται από τις πιο αξιόλογες στον κόσμο η οποία άνοιξε το 1869 με πρώτο έργο την όπερα "Ντον Τζιοβάννι" του Μότσαρτ. Δεν ξέρω σαν έκταση αν είναι η μεγαλύτερη όπερα, αλλά το εντυπωσιακό νεοαναγεννησιακό κτίριο μου φάνηκε τεράστιο. Πάντως όταν φτιάχτηκε δεν άρεσε καθόλου στους Βιεννέζους αλλά το εκτίμησαν όταν καταστράφηκε μεγάλο μέρος του από βόμβα και στη συνέχεια το ανακατασκεύασαν.
Προς τους ενδιαφερόμενους, γίνονται και ξεναγήσεις με την περιοδεία να διαρκεί 40 λεπτά με κόστος 7,50 €.
http://www.wiener-staatsoper.at/Content.Node/home/opernhaus/fuehrungen/fuehrungen.en.php
Φυσικά το ιδανικό είναι η εμπειρία μιας παράστασης στην φημισμένη Όπερα. Τα πιο φτηνά εισιτήρια ξεκινούν περίπου από 13€. Για ηλεκτρονικές κρατήσεις:
http://www.wiener-staatsoper.at/Content.Node/home/spielplan/
https://www.viennaclassic.com/de/oper/staatsoper-wien/programm-tickets
Ο καιρός αν και ηλιόλουστος ήταν αρκετά ψυχρός με τη θερμοκρασία το πολύ στους 15 βαθμούς και ένα κρύο αεράκι. Και πως θέλαμε να βγάλουμε τα ρημάδια τα μπουφάν μας! Η αίσθηση ήταν πιο πολύ ήπια χειμωνιάτικη αλλά η πρόγνωση έλεγε για μεγάλη αύξηση της θερμοκρασίας από την επόμενη μέρα. Αναμένουμε λοιπόν. Από την Όπερα προσεγγίσαμε σε ελάχιστα λεπτά την Karlsplatz και από κει το Resselpark με την εκκλησία του Καρόλου (Karlskirche).
Είναι η πιο εξαιρετική μπαρόκ εκκλησία στη Βιέννη, καθώς και ένα από τα μεγαλύτερα κτίρια της πόλης χτισμένη το 1737. Θα ήθελα να δω την μικρή λίμνη μπροστά από την εκκλησία με νερό αλλά τέλος πάντων!
Το εσωτερικό της εκκλησίας είναι επισκέψιμο με κόστος 8€ και περιλαμβάνεται η ανάβαση με ασανσέρ στο θόλο. http://www.karlskirche.at/besuchen.html
Στη γωνία εντόπισα ένα περίεργο κτίριο. Είναι η βιβλιοθήκη του Πολυτεχνείου.
Πολύ γρήγορα βρεθήκαμε στο ιδιαίτερο κτίριο της απόσχισης που αποτελεί τον εκθεσιακό χώρο των έργων των Ζετσεσιονιστών. Ένας όρος που παλιά άκουγα και δεν ήξερα τι ήταν. Τι σημαίνει ρε παιδιά Secession? Είμαι σίγουρος πως θέλετε να διαβάσετε!
Ο Σετσεσιονισμός λοιπόν (απόσχιση ή αποχώρηση) ήταν ένα αντι-ακαδημαϊκό κίνημα «για μια Νέα Τέχνη», που ιδρύθηκε το 1897 από μια ομάδα Βιεννέζων καλλιτεχνών (ανάμεσα σ’ αυτούς και ο Γκούσταβ Κλιμτ ) που αποχώρησε από την επίσημη Ένωση Αυστριακών Καλλιτεχνών. Μια αντιδραστική στάση απέναντι στην συντηρητική καλλιτεχνική τάξη και στον παραδοσιακό προσανατολισμό της προς τον ιστορικισμό, που επικρατούσε στους ακαδημαϊκούς καλλιτεχνικούς κύκλους . Το ίδιο και ο διάσημος Ότο Βάγκνερ ο αρχιτέκτονας με τη μεγαλύτερη επιρροή στην Αυστρία στις αρχές του 20ου αιώνα, αποστασιοποιήθηκε από την κλασική παράδοση του «ιστορισμού», που ήταν μέχρι τότε η κυρίαρχη τάση στην αρχιτεκτονική της Βιέννης, και προσχώρησε στο κίνημα. Με απλά λόγια Secession όπως επικράτησε να λέγεται, είναι η τεχνοτροπία της Αρ Νουβό στην Αυστρία.
Αυτά έλεγα και στον Rose με ύφος του στυλ δες τι γνώσεις έχω αλλά δεν μου έδωσε και πολύ σημασία! Ο εντυπωσιακός θόλος από επιχρυσωμένα φύλλα δάφνης που στέφει το κτήριο βασίστηκε σε σχέδιο του Klimt και συνοδεύεται από τη χαραγμένη επιγραφή, το σύνθημα του αποσχιστικού κινήματος: “Der Zeit ihre Kunst, der Kunst ihre Freiheit” (Στην εποχή την τέχνη της, στην τέχνη την ελευθερία της). Δεν καταλαβαίνω αλλά κάνω ότι καταλαβαίνω για να μη με περάσετε για ανίδεο!
Ας αφήσουμε όμως την κουλτούρα και ας πάμε σε κάτι πιο λαϊκό πιο ευχάριστο! Από το κτίριο της απόσχισης στην αρχή της οδού Linke Wienzeile, άρχιζει η πολύβουη και τεράστια υπαίθρια αγορά Νάσμαρκτ (Naschmarkt).
Η αγορά είναι μεγάλη όχι αστεία. Μιλάμε για 123 μαγαζιά τουλάχιστον και με προϊόντα όλων των εθνικοτήτων. Κόσμος τρελός όσο προχωρούσαμε να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα! Τα δε προϊόντα αμέτρητα σε σημείο να μη ξέρεις τι θες και αν θες. Το μάτι σίγουρα χόρταινε. Βιολογικά προϊόντα, Λαχανικά, κρέατα και αλλαντικά, ψαράδικα , είδη δώρων, ασιατικά μαγαζιά, φούρνοι και η λίστα δεν έχει τελειωμό!
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Η αγορά έχει πολλά καφέ και ιδιαίτερα έθνικ εστιατόρια για κάθε γούστο όπως ασιατικά, ανατολίτικες σπεσιαλιτέ, ψαρικά και ότι τραβάει η όρεξη του καθενός!
Μπορεί να μη φαίνεται από τις φωτογραφίες αλλά είχε τρελό κόσμο και αλαλούμ! Σκεφτείτε βέβαια πως ήταν ημέρα Σάββατο η πιο δημοφιλής μέρα για επίσκεψη στην αγορά για τους κατοίκους και τους τουρίστες. Η αγορά Naschmarkt υπάρχει από το 1780 αλλά τότε πωλούνταν μόνο γαλακτοκομικά προϊόντα. Από το 1893 μεταφέρθηκαν και άλλα εμπορεύματα κυρίως εισαγόμενα και η αγορά πήρε αυτή τη μορφή.
Καθώς περνούσαμε και χαζεύαμε τα διάφορα περίπτερα οι ορεξάτοι και ζωηροί πωλητές μας έδιναν να δοκιμάσουμε τα προϊόντα τους. Κάπου πρέπει να πήρε το μάτι μου και ελληνικά προϊόντα. Αν και είχα σημειώσει 2-3 μαγαζιά στην αγορά για φαγητό δεν το σκέφτηκα καν να τα ψάξω αφού έτσι κι αλλιώς παντού όπου βλέπαμε όλα ήταν γεμάτα χωρίς κενό κάθισμα. Αφήστε που ήμασταν και αναποφάσιστοι και δεν ξέραμε τι θέλαμε. Αρκεστήκαμε σε μια σαν τυρόπιτα-μπουρέκι από ένα τούρκικο μαγαζί. Ο Rose έκανε αφωνία γιατί τον ενοχλούσαν έντονα οι αμυγδαλές και ήταν down. Αλλά δεν παραπονέθηκε, προσπάθησε τουλάχιστον ψυχολογικά να ανέβει και συνεχίσαμε.
Καθώς περνούσαμε ανάμεσα από τα μαγαζάκια και τα εστιατόρια, δεν παρατηρούσαμε μονάχα τα προϊόντα αλλά και τα μεγαλοπρεπή κτίρια της οδού Linke Wienzeile. Ο δρόμος είναι αριστοκρατικός και τα πάντα σε αρμονία. Κάποια από τα κτίρια του δρόμου σχεδιάστηκαν από τον μεγάλο Otto Wagner που αποτελούν σημαντικό παράδειγμα της βιεννέζικου αρ νουβό αρχιτεκτονικής, με πιο διάσημο το Μαγιόλικα Χάους (Majolikahaus von Otto Wagner) .
Η αστική αυτή πολυκατοικία στον αριθμό 4 της οδού Linke Wienzeil, είναι ένα από τα ωραιότερα κτίρια της Βιέννης με μια εντυπωσιακή πρόσοψη. Είναι ένας τέλειος συνδυασμός περίτεχνης διακόσμησης και αρχιτεκτονικής και φυσικά αντιπροσωπεύει το αποκορύφωμα του ρυθμού «Secession» στη Βιέννη, αλλά συγχρόνως αποτέλεσε σταθμό στο κίνημα του μοντερνισμού, και για άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Στο τελείωμα της Naschmarkt δεν υπάρχουν περίπτερα παρά μονάχα πάγκοι δίνοντας την εικόνα μιας πιο απλής υπαίθριας αγοράς που πουλά ως επί το πλείστον αντίκες.
Φεύγοντας από την αγορά στρίψαμε δεξιά και μέσα από κάποια στενά βγήκαμε στο Haus des Meeres-Aqua Terra Zoo στην Fritz-Grunbaum-Platz 1.
Το ενυδρείο της Βιέννης το είχα στα υπόψην για επίσκεψη αλλά όχι για το ίδιο το ενυδρείο αλλά για την ταράτσα του που προσφέρει ωραία θέα. Μείναμε όμως με την όρεξη αφού στο ταμείο η κοπέλα μας ενημέρωσε πως εφόσον θέλαμε μόνο επίσκεψη στην ταράτσα με τα 5€ είσοδο θα ‘πρεπε να ανέβουμε από τα 192 σκαλοπάτια. Για να χρησιμοποιήσει κανείς το ασανσέρ πρέπει να κόψει το κανονικό εισιτήριο των 16,70€. Ο Rose μου είπε αν θέλω να ανέβω κι αυτός να περιμένει κάτω αλλά δεν το σκέφτηκα καν. Για ποιο λόγο να κουραστώ? Οπότε την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια.
http://www.haus-des-meeres.at/en/preise.html
Η συνέχεια ήταν από τη γραφική Barnabitengasse...
...που μας έβγαλε λίγα μέτρα μετά στην εκκλησία Pfarramt Mariahilf, και τον μεγάλο διάσημο εμπορικό πεζόδρομο της Mariahilfer Strasse.
Η 4 χιλιομέτρων Mariahilferstrasse είναι ο μεγαλύτερος και ένας από τους πιο δημοφιλείς εμπορικούς δρόμους της Βιέννης. Σκεφτείτε πως η Mariahilferstrasse ήταν ο εμπορικός δρόμος της αυτοκρατορίας των Αψβούργων και εξακολουθεί να είναι και σήμερα ένας από τους σημαντικότερους εμπορικούς δρόμους στην Αυστρία με αμέτρητα πολυκαταστήματα.
Δεν ξέρω για ποιο λόγο είχα την κάψα ντε και καλά να δω έστω εξωτερικά το κτίριο του κεντρικού σταθμού τρένων. Όχι στο ξεκάρφωτο αλλά γιατί από φωτογραφίες μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Είναι στο τέλος της Mariahilferstrasse αλλά δεν χρειάστηκε να πάμε με τα πόδια. Μπροστά μας ο σταθμός μετρό U3 Neubaugasse, που σε δύο στάσεις θα μας κατέβαζε στον σταθμό Westbahnhof.
Δεν είχε και νόημα αλλά τουλάχιστον δεν ταλαιπωρηθήκαμε. Βγήκαμε από το μετρό είδαμε από μακριά το κτίριο του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού και ξανακατεβήκαμε στο μετρό. Έτσι για το θεαθήναι!
Επιστρέψαμε ξανά στον σταθμό μετρό Neubaugasse και συνεχίσαμε επί της Mariahilferstrasse. Λίγο πριν το τέλος του δρόμου εκεί που η Mariahilferstrasse συναντά την Museumsplatz στα αριστερά μας είχαμε την είσοδο στη Συνοικία των Μουσείων-Museumsquartier.
Το Museumsquartier είναι μια μεγάλη περιοχή 60.000 τ.μ. και είναι η όγδοη μεγαλύτερη πολιτιστική περιοχή στον κόσμο! Περιέχει μπαρόκ, καθώς και Μοντέρνας αρχιτεκτονικής κτίρια και άνοιξε επίσημα τον Ιούνιο του 2001. Φιλοξενεί από κλασικά μουσεία τέχνης μέχρι χώρους παρουσίασης ταινιών, θεάτρου, αρχιτεκτονικής, χορού, νέων μέσων, κέντρο δημιουργικότητας για παιδιά, αλλά και διάφορα καταστήματα, καφετέριες και εστιατόρια. http://www.mqw.at/en/
Μερικά από τα ιδρύματα και μουσεία που υπάρχουν σύμπλεγμα αυτό είναι το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (MUMOK), το Κέντρο Αρχιτεκτονικής, το Μουσείο Leopold και πολλά ακόμα. Φυσικά όλα αυτά είναι Too much για μας όμως το Museumsquartier δεν είναι μόνο ένας από τα κορυφαία πολιτιστικά συγκροτήματα στον κόσμο, είναι επίσης ένας δημοφιλές υπαίθριος χώρος αναψυχής.
Το ωραίο με το Museumsquartier είναι πως αποτελεί ένα δημόσιο χώρο που έχουν άμεση δωρεάν πρόσβαση όλοι. Οι εξωτερικοί χώροι του συγκροτήματος παρέχουν στιγμές ανάπαυσής κατά τους ηλιόλουστους και κυρίως ζεστούς μήνες προφανώς, και τα έπιπλα είναι ένα σημαντικό στοιχείο στην αυλή του πολιτιστικού κέντρου.
Από το 2003 που τοποθετήθηκαν , έκαναν γρήγορα τη Κεντρική Αυλή του MQ ένα από τα αγαπημένα στέκια της Βιέννης. Εκείνη την ώρα λοιπόν ήταν η ιδανική στιγμή για άραγμα και ξεκούραση. Βέβαια μη σας ξεγελά ο ήλιος γιατί είχε αρκετή ψύχρα και δεν ήμασταν τόσο άνετοι. Καλά που είχα το κασκόλ μου μαζί που ήταν ενσωματωμένο στον λαιμό μου! Άσχετα από τη δροσιά όμως εγώ πήρα ένα παγωμένο γιαούρτι και μαζί με τον Rose ξαπλάραμε στα αναπαυτικά έπιπλα ανάκλιντρα μέχρι που κρυώσαμε και φύγαμε.
Ανεβήκαμε τις εξωτερικές σκάλες από το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και βγήκαμε από την πίσω πλευρά του συγκροτήματος στην οδό Breite Gasse. Ακολουθήσαμε τον δρόμο Siebensterngasse και στα δεξιά στρίψαμε σε έναν από τους πιο γραφικούς και όμορφους δρόμους της Βιέννης ίσως όχι τόσο γνωστός. Η πεζοδρομημένη οδός Spittelberggasse.
Είναι το πιο ρομαντικό σοκάκι της περιοχής Spittelberg με εξαιρετικά όμορφα κτίρια. Η περιοχή Spittelberg έχει αμέτρητα εστιατόρια, καφέ και μπαρ πολλά από τα οποία σε κρυμμένες σε ειδυλλιακές αυλές. Είναι μια ανανεωμένη περιοχή που προσωπικά θα ήθελα να την είχα επισκεφτεί το βράδυ για την νυχτερινή της ζωή. Έστω κι έτσι όμως ήρεμη και άδεια από κόσμο, την είδαμε και την περπατήσαμε.
Οδός Burggasse
Volkstheater. Το διάσημο ''Λαϊκό Θέατρο'' του 1889. Βρίσκεται στη μεγάλη διασταύρωση της Museumsplatz με την Burggasse. Στο σημείο είναι και ο σταθμός μετρό Volkstheater με τις γραμές U2 και U3.
Επόμενη στάση η Maria-Theresien-Platz. Όλα βρίσκονται κοντά και δεν μας ταλαιπώρησαν να τα βρούμε ή να τα περπατήσουμε αν και δεν τις λες και μικρές τις αποστάσεις. Όμως περπατούσαμε χαλαρά είχε ήλιο δεν μπαινοβγαίναμε σε κτίρια οπότε δεν κουραστήκαμε.
Λεωφόρος Museumsplatz. Από τη μία πλευρά το κεντρικό κτίριο του Museumsquartier και από την άλλη το πάρκο Maria-Theresien-Platz.
Το πάρκο ή πλατεία τέλος πάντων της Μαρία Θηρεσία είναι στη μέση ανάμεσα από δύο κλασικά κτίρια το Μουσείο Ιστορία της Τέχνης Kunsthistorisches και το Μουσείο φυσικής ιστορίας Naturhistorisches Museum. Όποιο και να κοιτάζεις δεν θα βρεις διαφορές γιατί είναι πανομοιότυπα! Και τα δύο κτίστηκαν το 1889 και κέντρο της πλατείας είναι ένα μεγάλο άγαλμα που απεικονίζει την αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία.
Το Μουσείο Ιστορία της Τέχνης Kunsthistorisches, είναι από τα πιο σημαντικά παγκοσμίως με πολλά έργα να έχουν χαρακτηριστεί και ως αμφιλεγόμενα. Οι λάτρεις λογικά δεν πρέπει να το χάσουν. 15 ευρουλάκια η είσοδος! https://www.khm.at/en/
Πανοραμική άποψη των δύο κτιρίων
Aπέναντι η εξωτερική πύλη Außeres Burgtor, μπροστά από την λεωφόρο Burg-ring
Η πύλη από τη μέσα μεριά της Heldenplatz
Η είσοδος από την πύλη μας έβγαλε στην μεγάλη πλατεία Ηρώων Heldenplatz που περιλαμβάνει σημαντικά ιστορικά αξιοθέατα. Την πίσω πλευρά των ανακτόρων Hofburg, όπου σε ένα γειτονικό τμήμα του κατοικεί ο Πρόεδρος της Αυστρίας και στη γειτονική Ballhausplatz ο Καγκελάριος της Αυστρίας. Επίσης το Neuen Burg που αποτελεί μέρος του Hofburg από το μπαλκόνι του οποίου στις 15 Μάρτη 1938, ο Αδόλφος Χίτλερ ανακοίνωσε στους συγκεντρωμένους την προσάρτηση της Αυστρίας στο γερμανικό Ράιχ.
Οι άμαξες με τα άλογα έκαναν βόλτα τους τουρίστες και αν εξαιρούσα τα αυτοκίνητα η ατμόσφαιρα θύμισε περασμένους αιώνες.
Ο Rose σωριάστηκε στο γρασίδι και παρά την ψύχρα κουλουριάστηκε και έριξε έναν υπνάκο. Εγώ χαλάρωσα και παρατηρούσα τους ανθρώπους που χαίρονταν τον ήλιον, έτρεχαν ή έπαιζαν με τα σκυλιά τους.
Η πλατεία Heldenplatz συνορεύει με το μεγάλο πάρκο της πόλης Volksgarten. Άντε ξανά μανά καθισιό και ξεκούραση. Αλλά δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση στον Rose που τον έβλεπα μαραζωμένο. Όσο καθόταν εγώ έκανα μια γύρα το μεγάλο πάρκο που αποτελεί μέρος των Ανακτόρων Hofburg. Εντυπωσιακά κτίρια, μνημεία, σιντριβάνια, περίτεχνους κήπους αυτοκρατορική ομορφιά και δεν συμμαζεύεται!
Στο κέντρο του πάρκου βρίσκεται το πιο ωραίο κτίσμα, ο νεοκλασικός ναός του Θησέα. Φτάχτηκε το 1821 και αποτελεί μικρής κλίμακας αντίγραφο του Ναού του Ηφαίστου στην Αθήνα.
Ο Rose περίμενε πως και πώς να πάμε και να τακτοποιηθούμε στο δωμάτιο, κι εγώ τον καθησύχασα ότι είμαστε στην τελική ευθεία! Βγήκαμε από το Volksgarten και βρεθήκαμε στην λεωφόρο ring και συγκεκριμένα στην Doktor-Karl-Renner-Ring.
Μπροστά μας το επιβλητικό και εντυπωσιακό Αυστριακό κοινοβούλιο. Αναμφισβήτητα το ωραιότερο που έχουμε δει και καθ’ όλα Ελληνικό!
Το κτίριο ολοκληρώθηκε το 1883 και ο υπεύθυνος αρχιτέκτονας που ευθύνεται γι’ αυτό το δημιούργημα ήταν ο Theophil Hansen. Με το επιχείρημα ότι η κλασική ελληνική αρχιτεκτονική ήταν κατάλληλη για ένα Κοινοβούλιο, λόγω της σύνδεσης των αρχαίων Ελλήνων με το ιδανικό της δημοκρατίας ο Hansen εμπνεύστηκε το σχέδιο του κτιρίου από το το Ζάππειο Μέγαρο στην Αθήνα!
Μπροστά από την είσοδο του κτιρίου υπάρχει η Κρήνη της Αθηνάς, το άγαλμα της θεάς της σοφίας και του πολέμου. Όλοι όσοι βλέπουν το κοινοβούλιο και τις διακοσμητικές του λεπτομέρειες, αναγνωρίζουν την μεγαλοπρέπεια της αρχαίας Ελλάδας.
Και συνεχίζουμε Universitats-ring. Ακριβώς δίπλα στο κοινοβούλιο η πλατεία Rathausplatz και να το νέο-γοτθικό Δημαρχείο της πόλης του 1883. Στην πλατεία μπροστά από το Δημαρχείο πετύχαμε μια γιορτή και έκθεση με θέμα το ποδήλατο. Νομίζω πως είναι σπάνιο να πετύχει κανείς την πλατεία μπροστά από το Δημαρχείο άδεια χωρίς κάποια εκδήλωση!
Απέναντι από το Δημαρχείο το σημαντικό αυστριακό Εθνικό Θέατρο της Βιέννης Burgtheater
Δίπλα το Πανεπιστήμιο της Βιέννης και ο συγκοινωνιακός κόμβος του Schottentor
Πάρα πολύ ωραία. Η πρώτη περιήγηση είχε επιτευχθεί όπως το σχεδίασα. Είδαμε το μεγαλύτερο κομμάτι της κυκλικής λεωφόρου ring από την Όπερα μέχρι το Πανεπιστήμιο με τα κοντινά αξιοθέατα και τις γειτονιές έξω από το 1ο δημοτικό διαμέρισμα της Βιέννης την Innere Stadt δηλαδή την παλιά πόλη.
Πριν πάμε επιτέλους στο ξενοδοχείο πρότεινα στον Rose για να χαλαρώσει να πάμε για έναν καφέ. Ώστε να εισχωρήσουμε στους χώρους της διανόησης και των φημισμένων ιστορικών καφέ χάους της Βιέννης! Κοντά μας ήταν ένα από τα πιο διάσημα ιστορικά καφέ το Cafe Landtmann στην Universitats-ring 4 δίπλα στο Burgtheater. Το καφέ άνοιξε το 1873 και ένας από τους διάσημους θαμώνες του ήταν ο Σίγκμουντ Φρόυντ που περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του, αλλά φιλοξένησε και άλλες διασημότητες όπως την Μαρλένε Ντήτριχ.
Δεν καθίσαμε στο αίθριο αλλά στο εσωτερικό του. Κλασική και αριστοκρατική διακόσμηση αλλά το κακό μ’ αυτά τα καφέ σε όλες τις χώρες είναι κατ ‘ αρχήν ότι δεν συχνάζει νέος κόσμος και φυσικά το ότι έχουν γίνει τουριστικές ατραξιόν. Θα μου πείτε κι εσύ τουρίστας είσαι και ήθελες να πας. Ναι φυσικά γιατί υπάρχει μια ολόκληρη κουλτούρα στα καφέ που κρατάει αιώνες σ’ αυτήν την πόλη. Δεν είχε πολύ κόσμο μέσα και οι περισσότεροι ήταν δεκαετίες μεγαλύτεροι! Γενικότερα δεν ξετρελαθήκαμε. Το ζητούμενο βέβαια ήταν να χαλαρώσουμε, να δοκιμάζουμε κάποιο από τα πολλά γλυκά που διαθέτει το καφέ και να πιούμε και κάτι ζεστό ειδικά ο άρρωστος!
Οι καφέδες πετυχημένοι από 5,70€ ο καθένας και ένα αυτοκρατορικό Strudel μήλου, το αγαπημένο γλυκό της πριγκίπισσας Σίσι! Εγώ το βρήκα απλά συμπαθητικό όχι γιατί δεν ήταν επιτυχημένο αλλά γιατί είμαι της σοκολάτας οπότε άλλη θα ‘πρεπε να είναι η επιλογή μου. Το γλυκό στα 5,5€. Οι τιμές στους καφέδες και στα γλυκά είναι σχετικά νορμάλ. Το καφέ έχει και πρωινό μενού και γεύματα που φυσικά οι τιμές δαγκώνουν!
Μετά την μέτρια εμπειρία του Cafe Landtmann πήγαμε λίγα μέτρα μετά στον σταθμό Schottentor για να πάρουμε το τραμ. Από τον σταθμό εφοδιαστήκαμε με πρόχειρο φαγητό για να ικανοποιήσουμε την λιγούρα μας. Μετά από 8 περίπου ώρες επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας Hotel Atlanta.
Ο ρεσεψιονίστ άλλος αλλά εξίσου αδιάφορος, και αφού πήραμε τις αποσκευές ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Ήταν τύπου σοφίτα, Πολύ μεγάλο, κλασικού στυλ και μια χαρά για τα λεφτά του σε εξαιρετικά βολική τοποθεσία.
Αφού πέρασαν λίγες ώρες ο Rose ένοιωσε καλύτερα και πρότεινε βραδινή έξοδο! Ουάου! Τέτοια λέγε μου. Χωρίς σκοπό για άσκοπες μετακινήσεις κατευθυνθήκαμε με το τραμ D στην Όπερα.
Φάτσα φόρα δίπλα στην όπερα καντίνες με λουκάνικα. Ε ήταν πειρασμός. Δεν θέλαμε και πολύ βέβαια και χωρίς να πεινάμε ιδιαίτερα φάγαμε εξαιρετικές πεντανόστιμες λουκανικάρες. Μια εύκολη και φτηνή λύση για φαγητό στη Βιέννη. Υπάρχουν πάρα πολλά Hot Dog Stands με λουκάνικα και γενικά γρήγορο φαγητό κυρίως στο ιστορικό κέντρο, οπότε δεν θα δυσκολευτείτε να τα βρείτε. Εμείς τα βλέπαμε παντού.
Από εκεί ακολουθήσαμε τον εμπορικό δημοφιλή πεζόδρομο Karntner Strasse κάνοντας ουσιαστικά την πρώτη μας γνωριμία με το ιστορικό κέντρο Innere Stadt . Ο κόσμος αρκετός άλλωστε ήταν Σαββατόβραδο. Ρίξαμε την αναγνωριστική μας ματιά αλλά είχαμε συγκεκριμένη πλεύση. Λαμπερές βιτρίνες, περιποιημένοι δρόμοι, μικρές γειτονικές πλατείες και ζωηρή ατμόσφαιρα μας έβαλαν για τα καλά στο κλίμα της παλιάς πόλης της καρδιάς της Βιέννης.
Karntner Strasse
Neuer Markt – Donnerbrunnen
Το τέλος της Karntner Strasse μας έφερε στην Stephansplatz με τον καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου και τον μεγάλο εμπορικό δρόμο Graben.
Στο στενό Karntner Durchgang 10, εντοπίσαμε το μπαρ που ψάχναμε. Το Loos American Bar. Το μπαρ είναι μια τρύπα και φυσικά ήμασταν όρθιοι. Το μαγαζί είχε μόνο αυστριακούς και ένοιωθα γελοίος με την dslr παραμάσχαλα την οποία προσπαθούσα να την κρύβω. Παραγγείλαμε στο όρθιο τις μπύρες μας και σταθήκαμε στην άκρη ώστε να μην εμποδίζουμε, αφού φυσικά ξεφορτωθήκαμε και τα μπουφάν μας που πρόθυμα οι σερβιτόροι τα ταχτοποίησαν στην κρεμάστρα. Κόσμος μπαινόβγαινε, άλλος κοντοστεκόταν όπως εμείς, άλλος περίμενε μπας και αδειάζει καμιά θέση.
Όσο συνωστισμό κι αν έχει αυτό το μπαρ που άνοιξε το 1903, έχει μια εκλεπτυσμένη καλλιτεχνική ατμόσφαιρα και είναι ίσως το πιο αγαπητό στην Βιέννη. Τα αγόρια μέσα και έξω από το μπαρ ήταν απίστευτα γρήγορα και ευγενικά. Οι θαμώνες ήταν καλοβαλμένοι, μοντέρνοι και νέοι και απ ότι άκουγα σχεδόν όλοι βιεννέζοι.
Κάποια στιγμή έφυγαν δύο άτομα από το μπαρ και τρέξαμε να πιάσουμε τις θέσεις. Έτσι την υπόλοιπη βραδιά ήμασταν πολύ πιο άνετα και ήπιαμε τις μπύρες μας χαλαρά.
Αυτό που είχα ξεχάσει ενώ το είχα διαβάσει στο ίντερνετ ήταν ένα. Πως απαγορεύεται να βγάλεις φωτογραφία! Σίγουρα υπερβολικό και δεν ξέρω το γιατί. Έτσι κι εγώ το ξέχασα και αυθόρμητα έβγαλα μια φωτό. Kατευθείαν ο ένας μπάρμαν με κοίταξε και μου έκανε νόημα όχι! Δεν επιτρέπεται! Σίγουρα ένοιωσα λίγο άβολα αλλά το παιδί δεν μου το είπε αυστηρά ούτε με επέπληξε. Ήταν μια ήπια παρατήρηση. Για την ιστορία αυτή είναι η φωτό!
Και επειδή πολλούς σας ενδιαφέρει, να αναφέρω πως στο μαγαζί επιτρέπεται το κάπνισμα! Πράγμα σπάνιο για Βιέννη. Μάλλον και γι’ αυτό θα είναι δημοφιλές!
Η πρώτη μέρα στη Βιέννη είχε τελειώσει.
Last edited:
