Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.218
- Likes
- 55.380
- Επόμενο Ταξίδι
- Nipon-Αλάσκα-Yellowstone
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Κοιμηθήκαμε πολύ κι όταν ξυπνήσαμε είδαμε ότι το ξενοδοχείο όπου κοιμηθήκαμε είχε πολύ όμορφη θέα και σέρβιρε και πρωινό... ενώ δούλευε και το ίντερνετ. Έτσι αργήσαμε κάπως να φύγουμε απολαμβάνοντας τη θέα, τη ζεστή σοκολάτα και τη σύνδεση με τον έξω κόσμο. Η απόφαση που πήραμε ήταν αντί να πάμε στο Jacmel, που ήταν σχετικά κοντά, να το αφήναμε για την τελευταια μέρα, με σκοπό να κατευθυνθούμε πρώτ όσο πιο δυτικά μπορούσαμε, βλέποντας μέχρι πού μπορούσαμε να φτάσουμε και υπολογίζοντας τις αποστάσεις πιο σωστά. Μάλιστα ο Κώστας έκανε και κράτηση καταλύματος, που πάλι ήταν πανάκριβο για τα δεδομένα της χώρας, αλλά τουλάχιστον δε θα ψάχναμε στα σκοτάδια... ή έτσι νομίζαμε, χαχα. Το Jeremie φαινόταν πια να παραείναι μακριά για να φτάσουμε, αλλά μέχρι το Port Salut θα φτάναμε.
Μπαίνουμε λοιπόν στο αυτοκίνητο και άλλη μια μέρα οδήγησης ξεκινάει, ολίγον αργά είναι η αλήθεια, κατά τις 11.30 το πρωί, αλλά δικαιούμασταν ολίγη ξεκούραση. Μας έκανε εντύπωση πόσα πλούσια σπίτια είχε η περιοχή του Kenscoff. Στις περισσότερες λατινοαμερικάνικες πρωτεύουσες (που είθισται να περιστοιχίζονται από βουνά, π.χ. το Καράκας, η Λα Πας ή ακόμη και μη πρωτεύουσες όπως το Μεντεγίν ή το Ρίο) είναι οι πλούσιοι που μένουν στο χαμηλό κομμάτι της πόλης, συχνά προστατευόμενοι από το κρύο, τις πλημμύρες και τις landslides, ενώ οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι όσο ανεβαίνει κανείς σε υψόμετρο, με τις φαβέλες να είναι η κλασικότερη έκφραση του φαινομένου. Ε, στο Port au Prince συμβαίνει το εντελώς αντίθετο, φαντάζομαι και λόγω κλίματος (πολύ πιο ευχάριστο στους λόφους, ενώ το κέντρο της πόλης - σε αντίθεση με το Καράκας, το Μεντεγίν και τη Λα Πας- είναι μια κόλαση υγρασίας, μόλυνσης και καυσαερίου) αλλά και λόγω σεισμών. Εντυπωσιάστηκα από το πόσες βίλες υπάρχουν στο Kenscoff και τις γύρω περιοχές, με μερικές πισίνες, θεόρατα σπίτια και αναρωτήθηκα με ποια σειρά συνεισφέρουν σε αυτό τα εμβάσματα των Αϊτινών σε Γαλλία και ΗΠΑ και η διαφθορά, διότι οι πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας δε νομίζω να δικαιολογούν τέτοια χλιδή.
Βγαίνοντας από την πόλη, περάσαμε κι από την κεντρική πλατεία της Petitionville, που είναι από τις ακριβές γειτονιές. Λίγο το κυκλοφοριακό χάος, λίγο η αφηρημάδα, λίγο το απίθανο GPS, λίγο το ότι εγώ ήμουν ο συνοδηγός που έδινε οδηγίες (δεν καταλαβαίνω και πολλά από τον ΚΟΚ), μπήκαμε ανάποδα στο ρεύμα κυκλοφορίας σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της πόλης και μάλιστα λίγα μέτρα από τα κεντρικά της αστυνομίας. Ένας αστυνομικός με το που μας είδε έτρεξε κατά πάνω μας κι έσκασε ένα πελώριο χαμόγελο:, ήταν εμφανές πως ήμασταν η ψαριά του μήνα για τον κύριο: λευκοί, σε τζιπ και με καραμπινάτη παράβαση. Είπα στον Κώστα να προσποιηθεί ότι δεν καταλαβαίνουμε Γαλλικά ή και Αγγλικά, να μη δώσει επουδενί το διαβατήριό του και να κάνει τον Κινέζο. Τελικώς ο αστυφύλαξ πήρε το δίπλωμα οδήγησης του Κώστα και όλο χαρά τον οδήγησε στο αστυνομικό τμήμα. Εγώ εμεινα πίσω να φυλάξω το αμάξι, αφού εκτός όλων των άλλων ανακαλύψαμε ότι η μια από τις δύο πόρτες δεν έκλεινε. Συνέστησα στον Κώστα να αρνηθεί να πληρώσει αν δεν του έδιναν απόδειξη του προστίμου που σίγουρα θα μας επέβαλαν, μη μας χρεώσουν και 500$, και να τελειώνει όσο πιο γρήγορα γίνεται, μη χάσουμε κι όλη μας τη μέρα για ένα κωλοπρόστιμο, ήδη είχαμε αργήσει τραγικά και δεν ήθελα να μείνω ούτε λεπτό παραπάνω σε αυτή την την πόλη.
Περίμενα λοιπόν και τα λεπτά περνούσαν... μέχρι που ακούστηκαν πυροβολισμοί από κάπου, όχι πολύ μακριά. Για λίγα δευτερόλεπτα όλοι πάγωσαν, μαζί κι εγώ, μετά όμως συνέχισαν να περπατούν όλοι σα να μη συμβαίνει τίποτε. Αναρωτήθηκα μήπως οι ήχοι ήταν κάτι άλλο και ρώτησα, δύο νεαροί περαστικοί μου απάντησαν "Α αυτό; bang bang, εκλογές". Θυμίστε μου να μην ξαναγκρινιάξω για τις ελληνικές εκλογές, μια χαρά πολιτισμένοι είμαστε μέσα στην καφρίλα μας.
Εν τέλει φάνηκε και ο Κώστας αλλά για μια και μοναδική φορά στη ζωή του τον είδα μουτρωμένο. "Τι έγινε ρε συ, πόσα μας χρεώσανε;". Σαράντα δολλάρια είπε, αλλά εξακολουθούσε να είναι μουτρωμένος. "Ντάξει ρε συ, είκοσι εσύ, είκοσι εγώ, δεν έγινε και τίποτε, πάμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, σιγά μη βάλουμε και τα κλάματα". Καμία απάντηση από τον Κώστα που έβαλε μπρος με τα μούτρα μέχρι κάτω. "Καλά ρε τι σου κάνανε εκεί μέσα, σε κακοποίησαν σεξουαλικά;", ρώτησα βλέποντάς τον χειρότερα από ποτέ. "Δε θέλω να το συζητήσω!", είπε κι έβαλε μπρος. Πέρασαν πέντε λεπτά κι ακόμη δε μου μιλούσε, σε βαθμό που άρχισα να σκέφτομαι ότι η ερώτησή μου ήταν εύστοχη. Τελικά με το τσιγγέλι και προσποιούμενος ότι φοβόμουν ότι είναι θυμωμένος μαζί μου, του το έβγαλα: "Μπήκα να πληρώσω και τους λέω αν δε μου δώσετε απόδειξη δε δίνω τίποτε. Με έστειλαν στο ταμείο, πλήρωσα, μου είπαν να ξαναπάω στον αστυνομικό, αυτός απόδειξη δε μου έδωσε και όταν του είπα να μου τη δώσει χωρίς να με κοιτάξει μου έκανε αλέ-αλέ". Τι είναι το αλέ-αλέ; "Να, έτσι", είπε και έκανε μια κίνηση με τα τέεσερα δάχτυλα του χεριού σα να διώχνουν μια μύγα ή να δείχνουν σε κάποιον να απομακρυνθεί. "Ε τι ρε Κώστα, γι αυτό σκοτίζεσαι;", ρώτησα απορημένος. "Μα να μου κάνει εμένα αλέ-αλέ;;; Αυτός;! Άκου αλέ-αλέ, λες και είμαι κουνούπι και δε με κοιτούσε καν, έκανε κι ένα μορφασμό αηδίας. Το κάθαρμα! Αλέ-αλέ!". Χαχα, έσκασα στα γέλια. "Ρε συ σε δυο εβδομάδες θα είμαστε στην Κούβα, θα πίνουμε κανένα μοχίτο κοιτώντας τη Μαλεκόν και θα γελάμε. Θα μας μείνει και ωραία ατάκα το αλέ-αλέ, τριάντα χρόνια θα τη θυμομαστε, χαλάλι τα είκοσι δολάρια έκαστος ρε συ". Ξεμούτρωσε, αλλά σταδιακά, πολύ στα σοβαρά το πήρε το αλέ-αλέ. Άκου άλέ-αλέ, κλάιν να 'ούμε, σιγά μη χαλάσουμε και τη ζαχαρένια μιας για ένα διεφθαρμένο μπάτσακλα στην Καραϊβική.
Επιτέλους βρήκαμε την έξοδο εύκολα, αλλά είχαμε χάσει πολύ χρόνο, οπότε ξεχυθήκαμε σαν εμετοί στην επαρχία. Επιτέλους υπήρχε άσφαλτος, με λακούβες βέβαια, αλλά μπροστά στα της προηγούμενης ημέρας φαινόταν Autobahn.
Μπαίνουμε λοιπόν στο αυτοκίνητο και άλλη μια μέρα οδήγησης ξεκινάει, ολίγον αργά είναι η αλήθεια, κατά τις 11.30 το πρωί, αλλά δικαιούμασταν ολίγη ξεκούραση. Μας έκανε εντύπωση πόσα πλούσια σπίτια είχε η περιοχή του Kenscoff. Στις περισσότερες λατινοαμερικάνικες πρωτεύουσες (που είθισται να περιστοιχίζονται από βουνά, π.χ. το Καράκας, η Λα Πας ή ακόμη και μη πρωτεύουσες όπως το Μεντεγίν ή το Ρίο) είναι οι πλούσιοι που μένουν στο χαμηλό κομμάτι της πόλης, συχνά προστατευόμενοι από το κρύο, τις πλημμύρες και τις landslides, ενώ οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι όσο ανεβαίνει κανείς σε υψόμετρο, με τις φαβέλες να είναι η κλασικότερη έκφραση του φαινομένου. Ε, στο Port au Prince συμβαίνει το εντελώς αντίθετο, φαντάζομαι και λόγω κλίματος (πολύ πιο ευχάριστο στους λόφους, ενώ το κέντρο της πόλης - σε αντίθεση με το Καράκας, το Μεντεγίν και τη Λα Πας- είναι μια κόλαση υγρασίας, μόλυνσης και καυσαερίου) αλλά και λόγω σεισμών. Εντυπωσιάστηκα από το πόσες βίλες υπάρχουν στο Kenscoff και τις γύρω περιοχές, με μερικές πισίνες, θεόρατα σπίτια και αναρωτήθηκα με ποια σειρά συνεισφέρουν σε αυτό τα εμβάσματα των Αϊτινών σε Γαλλία και ΗΠΑ και η διαφθορά, διότι οι πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας δε νομίζω να δικαιολογούν τέτοια χλιδή.
Βγαίνοντας από την πόλη, περάσαμε κι από την κεντρική πλατεία της Petitionville, που είναι από τις ακριβές γειτονιές. Λίγο το κυκλοφοριακό χάος, λίγο η αφηρημάδα, λίγο το απίθανο GPS, λίγο το ότι εγώ ήμουν ο συνοδηγός που έδινε οδηγίες (δεν καταλαβαίνω και πολλά από τον ΚΟΚ), μπήκαμε ανάποδα στο ρεύμα κυκλοφορίας σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της πόλης και μάλιστα λίγα μέτρα από τα κεντρικά της αστυνομίας. Ένας αστυνομικός με το που μας είδε έτρεξε κατά πάνω μας κι έσκασε ένα πελώριο χαμόγελο:, ήταν εμφανές πως ήμασταν η ψαριά του μήνα για τον κύριο: λευκοί, σε τζιπ και με καραμπινάτη παράβαση. Είπα στον Κώστα να προσποιηθεί ότι δεν καταλαβαίνουμε Γαλλικά ή και Αγγλικά, να μη δώσει επουδενί το διαβατήριό του και να κάνει τον Κινέζο. Τελικώς ο αστυφύλαξ πήρε το δίπλωμα οδήγησης του Κώστα και όλο χαρά τον οδήγησε στο αστυνομικό τμήμα. Εγώ εμεινα πίσω να φυλάξω το αμάξι, αφού εκτός όλων των άλλων ανακαλύψαμε ότι η μια από τις δύο πόρτες δεν έκλεινε. Συνέστησα στον Κώστα να αρνηθεί να πληρώσει αν δεν του έδιναν απόδειξη του προστίμου που σίγουρα θα μας επέβαλαν, μη μας χρεώσουν και 500$, και να τελειώνει όσο πιο γρήγορα γίνεται, μη χάσουμε κι όλη μας τη μέρα για ένα κωλοπρόστιμο, ήδη είχαμε αργήσει τραγικά και δεν ήθελα να μείνω ούτε λεπτό παραπάνω σε αυτή την την πόλη.
Περίμενα λοιπόν και τα λεπτά περνούσαν... μέχρι που ακούστηκαν πυροβολισμοί από κάπου, όχι πολύ μακριά. Για λίγα δευτερόλεπτα όλοι πάγωσαν, μαζί κι εγώ, μετά όμως συνέχισαν να περπατούν όλοι σα να μη συμβαίνει τίποτε. Αναρωτήθηκα μήπως οι ήχοι ήταν κάτι άλλο και ρώτησα, δύο νεαροί περαστικοί μου απάντησαν "Α αυτό; bang bang, εκλογές". Θυμίστε μου να μην ξαναγκρινιάξω για τις ελληνικές εκλογές, μια χαρά πολιτισμένοι είμαστε μέσα στην καφρίλα μας.
Εν τέλει φάνηκε και ο Κώστας αλλά για μια και μοναδική φορά στη ζωή του τον είδα μουτρωμένο. "Τι έγινε ρε συ, πόσα μας χρεώσανε;". Σαράντα δολλάρια είπε, αλλά εξακολουθούσε να είναι μουτρωμένος. "Ντάξει ρε συ, είκοσι εσύ, είκοσι εγώ, δεν έγινε και τίποτε, πάμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, σιγά μη βάλουμε και τα κλάματα". Καμία απάντηση από τον Κώστα που έβαλε μπρος με τα μούτρα μέχρι κάτω. "Καλά ρε τι σου κάνανε εκεί μέσα, σε κακοποίησαν σεξουαλικά;", ρώτησα βλέποντάς τον χειρότερα από ποτέ. "Δε θέλω να το συζητήσω!", είπε κι έβαλε μπρος. Πέρασαν πέντε λεπτά κι ακόμη δε μου μιλούσε, σε βαθμό που άρχισα να σκέφτομαι ότι η ερώτησή μου ήταν εύστοχη. Τελικά με το τσιγγέλι και προσποιούμενος ότι φοβόμουν ότι είναι θυμωμένος μαζί μου, του το έβγαλα: "Μπήκα να πληρώσω και τους λέω αν δε μου δώσετε απόδειξη δε δίνω τίποτε. Με έστειλαν στο ταμείο, πλήρωσα, μου είπαν να ξαναπάω στον αστυνομικό, αυτός απόδειξη δε μου έδωσε και όταν του είπα να μου τη δώσει χωρίς να με κοιτάξει μου έκανε αλέ-αλέ". Τι είναι το αλέ-αλέ; "Να, έτσι", είπε και έκανε μια κίνηση με τα τέεσερα δάχτυλα του χεριού σα να διώχνουν μια μύγα ή να δείχνουν σε κάποιον να απομακρυνθεί. "Ε τι ρε Κώστα, γι αυτό σκοτίζεσαι;", ρώτησα απορημένος. "Μα να μου κάνει εμένα αλέ-αλέ;;; Αυτός;! Άκου αλέ-αλέ, λες και είμαι κουνούπι και δε με κοιτούσε καν, έκανε κι ένα μορφασμό αηδίας. Το κάθαρμα! Αλέ-αλέ!". Χαχα, έσκασα στα γέλια. "Ρε συ σε δυο εβδομάδες θα είμαστε στην Κούβα, θα πίνουμε κανένα μοχίτο κοιτώντας τη Μαλεκόν και θα γελάμε. Θα μας μείνει και ωραία ατάκα το αλέ-αλέ, τριάντα χρόνια θα τη θυμομαστε, χαλάλι τα είκοσι δολάρια έκαστος ρε συ". Ξεμούτρωσε, αλλά σταδιακά, πολύ στα σοβαρά το πήρε το αλέ-αλέ. Άκου άλέ-αλέ, κλάιν να 'ούμε, σιγά μη χαλάσουμε και τη ζαχαρένια μιας για ένα διεφθαρμένο μπάτσακλα στην Καραϊβική.
Επιτέλους βρήκαμε την έξοδο εύκολα, αλλά είχαμε χάσει πολύ χρόνο, οπότε ξεχυθήκαμε σαν εμετοί στην επαρχία. Επιτέλους υπήρχε άσφαλτος, με λακούβες βέβαια, αλλά μπροστά στα της προηγούμενης ημέρας φαινόταν Autobahn.
