Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.218
- Likes
- 55.380
- Επόμενο Ταξίδι
- Nipon-Αλάσκα-Yellowstone
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Η πτήση της American Airlines από το Μαϊάμι ήταν γεμάτη με Κορεάτες εθελοντές υγείας. Ποιος ξέρει τι να καταπολεμούσαν; Τη χολέρα; Το chinkungunya; Ή μήπως το δάγγειο πυρετό, την ελονοσία; Έχει και τόσες πολλές επιδημίες η χώρα που είναι σαφής η εντολή των περισσότερων κυβερνήσεων να μην επισκέπτεται κανείς τη χώρα ΄”εκτός κι αν είναι ύψιστη ανάγκη”. Τι ύψιστη ανάγκη έχω εγώ; Την ύψιστη μαζοχιστική περιέργεια να δω πώς ζει ο κόσμος στην Αϊτή. Κι έσυρα μαζί μου και τον κακομοίρη τον Κώστα… Σε αυτή τη φάση το μόνο που ευχόμουν ήταν να γυρίσουμε στην Κούβα σώοι και αβλαβείς.
Κατά την επιβίβαση δυο Αμερικανοί μπροστά μου πιάνουν κουβέντα και στήνω αυτί:
“Αν τυχόν σταματήσεις στο φανάρι, την πάτησες! Σου έρχονται με όπλο για να σου πάρουν το τζιπ κι αν προβάλεις αντίσταση, σου ρίχνουν με την μία, δεν παίζουν εκεί!”, λέει ο πιο έμπειρος στον διπλανό του. Ωραία, σκέφτηκα. Άφησα και τον Κώστα να με πείσει να νοικιάσουμε τζιπ. Καλά έλεγα εγώ ότι οι μόνοι δυο λευκοί τουρίστες στη χώρα θα δίνουμε στόχο, ειδικά μέσα σε τζιπ. Η δική μου πρόταση ήταν να ταξιδέψουμε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως το είχα κάνει πριν λίγα χρόνια με το Τζόρντι στο Νίγηρα, το φτωχότερο κράτος στον κόσμο, που τότε μαστιζόταν από απαγωγές και αποκεφαλισμούς. Είχαμε ταξιδέψει με λεωφορεία και είχαμε περάσει απαρατήρητοι, σε αντίθεση με έναν δύσμοιρο Γάλλο που είχαν αποκεφαλίσει οι της Αλ Κάιντα την ίδια περίπου εποχή επειδή ο Σαρκοζί αρνήθηκε να πληρώσει λύτρα. Ο μπροστινός μου συνεχίζει να νουθετεί το συνεπιβάτη του: “Καλά για το βράδυ δεν το συζητάμε, πού να βγεις; Οι μισοί οπλοφορούν και οι δολοφονίες είναι σε ημερήσια διάταξη.”. Σκέφτομαι πως μιλάει για το Πορτ ντε Πρενς και χαίρομαι που τουλάχιστον δε θα ξεκινήσουμε από κει. Άλλωστε και η δολοφονία της οποίας υπήρξε μάρτυρας ο Κώστας εκεί ήταν, εκτός πρωτευούσης πρέπει να είναι πιο ήσυχα τα πράγματα, προσπάθησα να με καθησυχάσω. “Κι όλα αυτά στο Cap Haitien, ε; Μη σου πω καν για το Πορτ ντε Πρενς!”, συμπληρώνει και μου κόβει τα πόδια.
Προσπαθώ να μην ακούω άλλο τη συζήτηση των δύο υστερικών Αμερικανών. Ας βάλουμε τα πράγατα σε μια σειρά: επιβιβάζομαι σε ένα αεροπλάνο με σχεδόν αποκλειστικά ξένους. Όλοι αυτοί στην Αϊτή πάνε, πόσοι από αυτούς θα δολοφονηθούν σε μια εβδομάδα τέλος πάντων; Πέντε; Τρεις; Κανείς; Ένας; Ε, δεν πιστεύω να είμαι τόσο γκαντέμης.
Δίπλα μου κάθεται ένας αξιωματούχος της Interamerican Bank. Ευγενέστατος, πιάνουμε αμέσως κουβέντα. Σηκώνει τα φρύδια όταν του λέω πως πηγαίνω για τουρισμό και απορεί που δεν πήγα με κάποιο κρουαζιερόπλοιο στο μοναδικό θέρετρο όπου πραγματικά υπάρχει τουρισμός, το Labadee. Το διαβόητο Labadee δηλαδή, εκεί όπου ξερνάνε τους κρουαζιεράδες τους τα κρουαζιερόπλοια επειδή έχει μια από τις –υποτίθεται- ομορφότερες παραλίες της Καραϊβικής, όπου οι τουρίστες όμως χωρίζονται με φράχτη (!) από το χωριό, οι ντόπιοι αποκλείονται από την παραλία και όπου τα προγράμματα των κρουαζιερόπλοιων αρνούνται να χρησιμοποιήσουν τη λέξη “Αϊτή”. Δεν πηγαίνουν στην Αϊτή, στο Labadee πηγαίνουν, λες και είναι κανένα ανεξάρτητο κράτος ή είναι μύασμα να παραδεχθούν ότι πηγαίνουν στο φτωχότερο κράτος του δυτικού ημισφαιρίου. “Εκεί να πάτε κι εσείς”, μου λέει ο αξιωματούχος, “θα είστε ασφαλείς και η παραλία είναι εξαιρετική, τα ξενοδοχεία πολύ καλά”. Προτιμώ να κόψω το λαιμό μου, να κολλήσω χολέρα και να μας κλέψουν το τζιπ.
Ο συπαθής κύριος μού εξηγεί το τι ακριβώς κάνει στην Αϊτή: προσελκύουν επενδυτές για να φτιάξουν εργοστάσια καλλυντικών, ρούχων κλπ στη Βόρεια Αϊτή, που είναι και το φτωχότερο μέρος της χώρας. Προφανώς λόγω των χαμηλών μισθών υπάρχει οικονομικό κίνητρο για τις εταιρείες, ενώ οι επιδοτήσεις από τους διάφορους οργανισμούς λειτουργούν ενισχυτικά. Το εύκολο συμπέρασμα είναι να πει κανείς ότι οι κακές εταιρείες εκμεταλλεύονται τους ντόπιους, αλλά οι μισθοί που δίνουν είναι πενταπλάσιοι των υπαρχόντων, έχουν δημιουργηθεί 8.600 θέσεις εργασίας σε μια περιοχή με αστρονομική ανεργία, μέσα σε μια τριετία θα έχουν φτάσει τις 20.000 και τέλος πάντων αν αντιμετωπίζουμε την όποια επένδυση ως επιστροφή στην αποικιοκρατία, δε θα γίνει καμία και δε θα αλλάξει τίποτε. “Βλέπει κανείς τη διαφορά στους ντόπιους, για παράδειγμα οι γυναίκες γύρω από τη βιοτεχνική ζώνη πλέον φοράνε μακιγιάζ, ντύνονται διαφορετικά, πλέον καλύπτουν εύκολα τις βασικές ανάγκες στέγασης, διατροφής και ένδυσης και αρχίζουν να αφιερώνουν χρόνο και στην ψυχαγωγία, τον καλλωπισμό τους. Είναι πολύ ελπιδοφόρα αρχή, αν και με τη γραφειοκρατία και την εκτεταμένη διαφθορά χάνεται πολύτιμος χρόνος και πόροι, ωστόσο ο αντίκτυπος της παρουσίας των επενδύσεων είναι θετικός”.
Ο άνθρωπος έχει πάει στην Αϊτή πολλές φορές κι απ’ ό,τι διαπιστώνω ακόμη ζωντανός είναι, εκτός κι αν συνομιλώ με κάποιο από τα διαβόητα ζόμπι των Αϊτινών. Τον ρωτάω για την ασφάλεια κι αν είμαστε εντελώς τρελοί που νοικιάσαμε τζιπ και θα γυρίσουμε όσο προλάβουμε το νησί, εκμυστηρευόμενος ότι την πρώτη μέρα κιόλας ο συνταξιδιώτης μου είδε έναν άνθρωπο να εκτελείται μέρα μεσημέρι και μάλλον δε σκιάχτηκε και κανείς. Δεν εξεπλάγη ούτε ο μίστερ, αλλά προσπάθησε να είναι πιο καθησυχαστικός. “Επικίνδυνα είναι, αλλά όχι και τόσο επικίνδυνα. Μη σου πω ότι έχω δει και τουρίστες μια δυο φορές! Απλά τώρα με τις εκλογές είναι πιο ζόρικα τα πράγματα, αύριο αναμένεται να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα. Όπου δείτε καπνό, να ξέρετε ότι είναι καμένα λάστιχα, το οποίον σημαίνει μπλόκα από διαδηλωτές και άρα φασαρίες, όπου βλέπετε καπνό να κάνετε μεταβολή και να οδηγείτε απομακρυνόμενοι. Μην πάτε στην πρωτεύουσα καθόλου, μην οδηγείτε επουδενί μετά τις 6 και όλα θα πάνε καλά. Ασφάλεια κλοπής αυτοκινήτου δε θα βρείτε να κάνετε… Έχουν καταργηθεί από τις ασφαλιστικής εταιρείες διότι τα αυτοκίνητα τα έκλεβαν οι ίδιοι οι οδηγοί τους για να εισπράξουν την αποζημίωση, οπότε καμία ασφαλιστική δε δέχεται να ασφαλίσει ενοικιαζόμενο όχημα. Αν είστε προσεκτικοί και κινηθείτε σε χωριουδάκια και βουνά όπως μου λες, θα είστε μια χαρά, trust me.” I trusted him, δεν είχα κι άλλη επιλογή, το Ρουβικώνα τον είχα περάσει, ο κύβος ερρίφθη, ο Κορτές βύθισε τα πλοία του και άλλα τέτοια ποιητικά περνούσαν από το μυαλό μου όταν από το παράθυρο είδα την πρώτη θέα της Αϊτής… Ξαναναρωτηθηκα… σε τι χώρα πάμε;
Κατά την επιβίβαση δυο Αμερικανοί μπροστά μου πιάνουν κουβέντα και στήνω αυτί:
“Αν τυχόν σταματήσεις στο φανάρι, την πάτησες! Σου έρχονται με όπλο για να σου πάρουν το τζιπ κι αν προβάλεις αντίσταση, σου ρίχνουν με την μία, δεν παίζουν εκεί!”, λέει ο πιο έμπειρος στον διπλανό του. Ωραία, σκέφτηκα. Άφησα και τον Κώστα να με πείσει να νοικιάσουμε τζιπ. Καλά έλεγα εγώ ότι οι μόνοι δυο λευκοί τουρίστες στη χώρα θα δίνουμε στόχο, ειδικά μέσα σε τζιπ. Η δική μου πρόταση ήταν να ταξιδέψουμε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως το είχα κάνει πριν λίγα χρόνια με το Τζόρντι στο Νίγηρα, το φτωχότερο κράτος στον κόσμο, που τότε μαστιζόταν από απαγωγές και αποκεφαλισμούς. Είχαμε ταξιδέψει με λεωφορεία και είχαμε περάσει απαρατήρητοι, σε αντίθεση με έναν δύσμοιρο Γάλλο που είχαν αποκεφαλίσει οι της Αλ Κάιντα την ίδια περίπου εποχή επειδή ο Σαρκοζί αρνήθηκε να πληρώσει λύτρα. Ο μπροστινός μου συνεχίζει να νουθετεί το συνεπιβάτη του: “Καλά για το βράδυ δεν το συζητάμε, πού να βγεις; Οι μισοί οπλοφορούν και οι δολοφονίες είναι σε ημερήσια διάταξη.”. Σκέφτομαι πως μιλάει για το Πορτ ντε Πρενς και χαίρομαι που τουλάχιστον δε θα ξεκινήσουμε από κει. Άλλωστε και η δολοφονία της οποίας υπήρξε μάρτυρας ο Κώστας εκεί ήταν, εκτός πρωτευούσης πρέπει να είναι πιο ήσυχα τα πράγματα, προσπάθησα να με καθησυχάσω. “Κι όλα αυτά στο Cap Haitien, ε; Μη σου πω καν για το Πορτ ντε Πρενς!”, συμπληρώνει και μου κόβει τα πόδια.
Προσπαθώ να μην ακούω άλλο τη συζήτηση των δύο υστερικών Αμερικανών. Ας βάλουμε τα πράγατα σε μια σειρά: επιβιβάζομαι σε ένα αεροπλάνο με σχεδόν αποκλειστικά ξένους. Όλοι αυτοί στην Αϊτή πάνε, πόσοι από αυτούς θα δολοφονηθούν σε μια εβδομάδα τέλος πάντων; Πέντε; Τρεις; Κανείς; Ένας; Ε, δεν πιστεύω να είμαι τόσο γκαντέμης.
Δίπλα μου κάθεται ένας αξιωματούχος της Interamerican Bank. Ευγενέστατος, πιάνουμε αμέσως κουβέντα. Σηκώνει τα φρύδια όταν του λέω πως πηγαίνω για τουρισμό και απορεί που δεν πήγα με κάποιο κρουαζιερόπλοιο στο μοναδικό θέρετρο όπου πραγματικά υπάρχει τουρισμός, το Labadee. Το διαβόητο Labadee δηλαδή, εκεί όπου ξερνάνε τους κρουαζιεράδες τους τα κρουαζιερόπλοια επειδή έχει μια από τις –υποτίθεται- ομορφότερες παραλίες της Καραϊβικής, όπου οι τουρίστες όμως χωρίζονται με φράχτη (!) από το χωριό, οι ντόπιοι αποκλείονται από την παραλία και όπου τα προγράμματα των κρουαζιερόπλοιων αρνούνται να χρησιμοποιήσουν τη λέξη “Αϊτή”. Δεν πηγαίνουν στην Αϊτή, στο Labadee πηγαίνουν, λες και είναι κανένα ανεξάρτητο κράτος ή είναι μύασμα να παραδεχθούν ότι πηγαίνουν στο φτωχότερο κράτος του δυτικού ημισφαιρίου. “Εκεί να πάτε κι εσείς”, μου λέει ο αξιωματούχος, “θα είστε ασφαλείς και η παραλία είναι εξαιρετική, τα ξενοδοχεία πολύ καλά”. Προτιμώ να κόψω το λαιμό μου, να κολλήσω χολέρα και να μας κλέψουν το τζιπ.
Ο συπαθής κύριος μού εξηγεί το τι ακριβώς κάνει στην Αϊτή: προσελκύουν επενδυτές για να φτιάξουν εργοστάσια καλλυντικών, ρούχων κλπ στη Βόρεια Αϊτή, που είναι και το φτωχότερο μέρος της χώρας. Προφανώς λόγω των χαμηλών μισθών υπάρχει οικονομικό κίνητρο για τις εταιρείες, ενώ οι επιδοτήσεις από τους διάφορους οργανισμούς λειτουργούν ενισχυτικά. Το εύκολο συμπέρασμα είναι να πει κανείς ότι οι κακές εταιρείες εκμεταλλεύονται τους ντόπιους, αλλά οι μισθοί που δίνουν είναι πενταπλάσιοι των υπαρχόντων, έχουν δημιουργηθεί 8.600 θέσεις εργασίας σε μια περιοχή με αστρονομική ανεργία, μέσα σε μια τριετία θα έχουν φτάσει τις 20.000 και τέλος πάντων αν αντιμετωπίζουμε την όποια επένδυση ως επιστροφή στην αποικιοκρατία, δε θα γίνει καμία και δε θα αλλάξει τίποτε. “Βλέπει κανείς τη διαφορά στους ντόπιους, για παράδειγμα οι γυναίκες γύρω από τη βιοτεχνική ζώνη πλέον φοράνε μακιγιάζ, ντύνονται διαφορετικά, πλέον καλύπτουν εύκολα τις βασικές ανάγκες στέγασης, διατροφής και ένδυσης και αρχίζουν να αφιερώνουν χρόνο και στην ψυχαγωγία, τον καλλωπισμό τους. Είναι πολύ ελπιδοφόρα αρχή, αν και με τη γραφειοκρατία και την εκτεταμένη διαφθορά χάνεται πολύτιμος χρόνος και πόροι, ωστόσο ο αντίκτυπος της παρουσίας των επενδύσεων είναι θετικός”.
Ο άνθρωπος έχει πάει στην Αϊτή πολλές φορές κι απ’ ό,τι διαπιστώνω ακόμη ζωντανός είναι, εκτός κι αν συνομιλώ με κάποιο από τα διαβόητα ζόμπι των Αϊτινών. Τον ρωτάω για την ασφάλεια κι αν είμαστε εντελώς τρελοί που νοικιάσαμε τζιπ και θα γυρίσουμε όσο προλάβουμε το νησί, εκμυστηρευόμενος ότι την πρώτη μέρα κιόλας ο συνταξιδιώτης μου είδε έναν άνθρωπο να εκτελείται μέρα μεσημέρι και μάλλον δε σκιάχτηκε και κανείς. Δεν εξεπλάγη ούτε ο μίστερ, αλλά προσπάθησε να είναι πιο καθησυχαστικός. “Επικίνδυνα είναι, αλλά όχι και τόσο επικίνδυνα. Μη σου πω ότι έχω δει και τουρίστες μια δυο φορές! Απλά τώρα με τις εκλογές είναι πιο ζόρικα τα πράγματα, αύριο αναμένεται να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα. Όπου δείτε καπνό, να ξέρετε ότι είναι καμένα λάστιχα, το οποίον σημαίνει μπλόκα από διαδηλωτές και άρα φασαρίες, όπου βλέπετε καπνό να κάνετε μεταβολή και να οδηγείτε απομακρυνόμενοι. Μην πάτε στην πρωτεύουσα καθόλου, μην οδηγείτε επουδενί μετά τις 6 και όλα θα πάνε καλά. Ασφάλεια κλοπής αυτοκινήτου δε θα βρείτε να κάνετε… Έχουν καταργηθεί από τις ασφαλιστικής εταιρείες διότι τα αυτοκίνητα τα έκλεβαν οι ίδιοι οι οδηγοί τους για να εισπράξουν την αποζημίωση, οπότε καμία ασφαλιστική δε δέχεται να ασφαλίσει ενοικιαζόμενο όχημα. Αν είστε προσεκτικοί και κινηθείτε σε χωριουδάκια και βουνά όπως μου λες, θα είστε μια χαρά, trust me.” I trusted him, δεν είχα κι άλλη επιλογή, το Ρουβικώνα τον είχα περάσει, ο κύβος ερρίφθη, ο Κορτές βύθισε τα πλοία του και άλλα τέτοια ποιητικά περνούσαν από το μυαλό μου όταν από το παράθυρο είδα την πρώτη θέα της Αϊτής… Ξαναναρωτηθηκα… σε τι χώρα πάμε;
