St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 898
Περιεχόμενα
Την είδα τα ξημερώματα, με την ανατολή κι έμπηξα φωνή
«΄Οχι!!!!!!!»
Κι όμως «Ναι!!!» ΄Ηταν εκεί.
Η Ομορφιά ατόφια κι αψεγάδιαστη, περήφανη κι απόμακρη σαν όλα τα μοναδικά πράγματα στον κόσμο.
Αλήθεια, τι να πώς και πώς να το πω? Τα λόγια, μονάχα αναιμικές εικόνες της πραγματικότητας μπορούν να δώσουν. Δυσπιστείτε? Ελάτε λοιπόν να περιγράψουμε ένα ανθοδοχείο ξέχειλο από χίλιων λογιών λουλούδια, με δεκάδες χρώματα και εκατοντάδες σχήματα. Πώς θα αποδίδατε με λόγια αυτή τη χαρά των ματιών? Πώς περιγράφετε, να σας χαρώ, το χρώμα?
Εγώ, μονάχα τούτο θα μπορούσα να σκεφτώ.
«Μια έκρηξη χρωματιστή που γέμισε τα μάτια μου φως και την ψυχή μου ευφροσύνη….» Τίποτε άλλο.
Και πραγματικά Η Ταϊτή ΕΙΝΑΙ ένα βάζο με ξωτικά λουλούδια. Είναι ένα βεγγαλικό που ανοίγει πάνω στο σκοτεινό ριντό της νύχτας, σαν πλουμιστή ουρά παγωνιού. Είναι ένα ώριμο ρόδι που σκάει στον ήλιο, σκορπολογώντας πολύχρωμες χάντρες που κατρακυλούν στις πλαγιές δημιουργώντας ανθένιους καταρράκτες, ορμούν στους κήπους και υφαίνουν πολύχρωμα χαλιά, καβαλικεύουν τους φράκτες και χτίζουν λουλουδισμένα τείχη, κατεβαίνουν μέχρι τα ρείθρα κι αγκαλιάζουν τους δρόμους.
Και τέλος κατηφορίζουν στη θάλασσα, πολιορκούν τις γλαυκές ακρογιαλιές και πλέκουν γύρω τους το ανθισμένο στεφάνι των κοριτσιών της Πολυνησίας.
Και πράγματι, αυτό είναι το εκπληκτικό γνώρισμα της Ταϊτής, καθώς και όλων των νησιών της Πολυνησίας. Η κοραλλιογενής ύφαλος που, σαν προστατευτικό στεφάνι, ζώνει τις μικρές στεριές, σώζοντάς τες από το θανάσιμο αγκάλιασμα του ωκεανού. Θα τα ‘χε καταπιεί όλα τούτα τα νησιδάκια το νερό, αν η Φύση, στη σοφία της, δε μεριμνούσε να τα προστατεύσει με τούτο το θαλασσινό, κοραλλένιο τείχος. ΄Ετσι, σε μιαν απόσταση δύο-τριών χιλιομέτρων από την ακτή, και ως τα Coral Reefs, όπως τα λένε, ο ωκεανός μεταβάλλεται –καταντάει θα έλεγα-, σε λιμνοθάλασσα, ήρεμη κι ακύμαντη, ενώ έξω από τα ριφς γίνεται σεισμός.
Αν το δεις από ψηλά, θα μαγευτείς από το υπέροχο θέαμα. Ο ωκεανός χτυπά πάνω στην κοραλλιογενή ύφαλο και αφρίζει, δημιουργώντας ολόλευκα στεφάνια γύρω από τα νησιά, σαν τα στεφάνια που πλέκουν οι άνθρωποι των νησιών, αντιγράφοντας τη φύση. Και μετά τα πλουμίζουν με λουλούδια πολύχρωμα και τα φορούν για να τιμήσουν τη φύση, για να δηλώσουν ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι δικό της.
Ο Bougainvilee έλεγε την Ταϊτή La nouvelle cythere, το «Νησί του ΄Ερωτα». Ο κύριος αυτός ήταν ο δεύτερος ευρωπαίος που πάτησε το ποδάρι τους εδώ και το… ανεκήρυξε γαλλικό. Ο πρώτος ήταν ο Captain Wallis, του αγγλικού ναυτικού, ο οποίος την ανακάλυψε στα 1767 και τη βάφτισε… «Το Νησί του Βασιλιά Γεωργίου του ΙΙΙ». Να ‘σου και ο Κουκ, το 1769, και από κοντά και ο Captain Bligh, που έφερε εδώ το 1788 το Bounty, πριν τη θρυλική ανταρσία του πληρώματός του. Ο κύριος Κουκ, έκανε τρία ταξίδια εδώ και έμεινε όσο περισσότερο μπορούσε. Και πώς να μην μείνει, Θεούλη μου? Πώς να βρει κανείς το κουράγιο να γυρίσει την πλάτη στον Παράδεισο?
Στέκομαι στη μέση του τεράστιο κήπου του Beachcomber, του ξενοδοχείο μας, χαμένη μέσα στα σκοτάδια, κι όταν σηκώνω το κεφάλι μου, βλέπω να λαμπυρίζει ψηλά ο Σταυρός του Νότου. Ανασαίνω βαθιά. Οι μυρωδιές γεμίζουν το είναι μου.
΄Εχω πια χαζέψει σε μια μεριά αυτού του απέραντου ανθισμένου περιβολιού του κόσμου, που λέγεται Ταϊτή.
Αυθόρμητα σκουντώ τον πλαϊνό μου
«΄Ετσι δεν φαντάζεσαι τον Κήπο της Εδέμ?»
«Τι ηλίθιοι που ήταν οι Πρωτόπλαστοι» απαντάει θυμωμένος, κουνώντας το κεφάλι με σημασία.
Η Ταϊτή, και δεν θα κουραστώ να το λέω, είναι ένας παράδεισος κι ο παππούς Αδάμ με τη γιαγιά Εύα, μας τα ΄καναν μούσκεμα με τα… μήλα και τα φίδια. Καμιά εγκράτεια αυτοί οι δύο, τέλος πάντων? Ντε και καλά το μήλο… Κι έτσι, χαζά. χάσαμε τον παράδεισο. Για ένα Μήλο!!!! Κι εσύ, σήμερα, βλέπεις την ολάνθιστη Ταϊτή και καταριέσαι, από φιρίκι, μέχρι γκόλντεν…
«΄Οχι!!!!!!!»
Κι όμως «Ναι!!!» ΄Ηταν εκεί.
Η Ομορφιά ατόφια κι αψεγάδιαστη, περήφανη κι απόμακρη σαν όλα τα μοναδικά πράγματα στον κόσμο.
Αλήθεια, τι να πώς και πώς να το πω? Τα λόγια, μονάχα αναιμικές εικόνες της πραγματικότητας μπορούν να δώσουν. Δυσπιστείτε? Ελάτε λοιπόν να περιγράψουμε ένα ανθοδοχείο ξέχειλο από χίλιων λογιών λουλούδια, με δεκάδες χρώματα και εκατοντάδες σχήματα. Πώς θα αποδίδατε με λόγια αυτή τη χαρά των ματιών? Πώς περιγράφετε, να σας χαρώ, το χρώμα?
Εγώ, μονάχα τούτο θα μπορούσα να σκεφτώ.
«Μια έκρηξη χρωματιστή που γέμισε τα μάτια μου φως και την ψυχή μου ευφροσύνη….» Τίποτε άλλο.
Και πραγματικά Η Ταϊτή ΕΙΝΑΙ ένα βάζο με ξωτικά λουλούδια. Είναι ένα βεγγαλικό που ανοίγει πάνω στο σκοτεινό ριντό της νύχτας, σαν πλουμιστή ουρά παγωνιού. Είναι ένα ώριμο ρόδι που σκάει στον ήλιο, σκορπολογώντας πολύχρωμες χάντρες που κατρακυλούν στις πλαγιές δημιουργώντας ανθένιους καταρράκτες, ορμούν στους κήπους και υφαίνουν πολύχρωμα χαλιά, καβαλικεύουν τους φράκτες και χτίζουν λουλουδισμένα τείχη, κατεβαίνουν μέχρι τα ρείθρα κι αγκαλιάζουν τους δρόμους.
Και τέλος κατηφορίζουν στη θάλασσα, πολιορκούν τις γλαυκές ακρογιαλιές και πλέκουν γύρω τους το ανθισμένο στεφάνι των κοριτσιών της Πολυνησίας.
Και πράγματι, αυτό είναι το εκπληκτικό γνώρισμα της Ταϊτής, καθώς και όλων των νησιών της Πολυνησίας. Η κοραλλιογενής ύφαλος που, σαν προστατευτικό στεφάνι, ζώνει τις μικρές στεριές, σώζοντάς τες από το θανάσιμο αγκάλιασμα του ωκεανού. Θα τα ‘χε καταπιεί όλα τούτα τα νησιδάκια το νερό, αν η Φύση, στη σοφία της, δε μεριμνούσε να τα προστατεύσει με τούτο το θαλασσινό, κοραλλένιο τείχος. ΄Ετσι, σε μιαν απόσταση δύο-τριών χιλιομέτρων από την ακτή, και ως τα Coral Reefs, όπως τα λένε, ο ωκεανός μεταβάλλεται –καταντάει θα έλεγα-, σε λιμνοθάλασσα, ήρεμη κι ακύμαντη, ενώ έξω από τα ριφς γίνεται σεισμός.
Αν το δεις από ψηλά, θα μαγευτείς από το υπέροχο θέαμα. Ο ωκεανός χτυπά πάνω στην κοραλλιογενή ύφαλο και αφρίζει, δημιουργώντας ολόλευκα στεφάνια γύρω από τα νησιά, σαν τα στεφάνια που πλέκουν οι άνθρωποι των νησιών, αντιγράφοντας τη φύση. Και μετά τα πλουμίζουν με λουλούδια πολύχρωμα και τα φορούν για να τιμήσουν τη φύση, για να δηλώσουν ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι δικό της.
Ο Bougainvilee έλεγε την Ταϊτή La nouvelle cythere, το «Νησί του ΄Ερωτα». Ο κύριος αυτός ήταν ο δεύτερος ευρωπαίος που πάτησε το ποδάρι τους εδώ και το… ανεκήρυξε γαλλικό. Ο πρώτος ήταν ο Captain Wallis, του αγγλικού ναυτικού, ο οποίος την ανακάλυψε στα 1767 και τη βάφτισε… «Το Νησί του Βασιλιά Γεωργίου του ΙΙΙ». Να ‘σου και ο Κουκ, το 1769, και από κοντά και ο Captain Bligh, που έφερε εδώ το 1788 το Bounty, πριν τη θρυλική ανταρσία του πληρώματός του. Ο κύριος Κουκ, έκανε τρία ταξίδια εδώ και έμεινε όσο περισσότερο μπορούσε. Και πώς να μην μείνει, Θεούλη μου? Πώς να βρει κανείς το κουράγιο να γυρίσει την πλάτη στον Παράδεισο?
Στέκομαι στη μέση του τεράστιο κήπου του Beachcomber, του ξενοδοχείο μας, χαμένη μέσα στα σκοτάδια, κι όταν σηκώνω το κεφάλι μου, βλέπω να λαμπυρίζει ψηλά ο Σταυρός του Νότου. Ανασαίνω βαθιά. Οι μυρωδιές γεμίζουν το είναι μου.
΄Εχω πια χαζέψει σε μια μεριά αυτού του απέραντου ανθισμένου περιβολιού του κόσμου, που λέγεται Ταϊτή.
Αυθόρμητα σκουντώ τον πλαϊνό μου
«΄Ετσι δεν φαντάζεσαι τον Κήπο της Εδέμ?»
«Τι ηλίθιοι που ήταν οι Πρωτόπλαστοι» απαντάει θυμωμένος, κουνώντας το κεφάλι με σημασία.
Η Ταϊτή, και δεν θα κουραστώ να το λέω, είναι ένας παράδεισος κι ο παππούς Αδάμ με τη γιαγιά Εύα, μας τα ΄καναν μούσκεμα με τα… μήλα και τα φίδια. Καμιά εγκράτεια αυτοί οι δύο, τέλος πάντων? Ντε και καλά το μήλο… Κι έτσι, χαζά. χάσαμε τον παράδεισο. Για ένα Μήλο!!!! Κι εσύ, σήμερα, βλέπεις την ολάνθιστη Ταϊτή και καταριέσαι, από φιρίκι, μέχρι γκόλντεν…
